Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 15 Ιανουαρίου, 2025
Κείμενο που έφτασε χτες από τον φίλο Βασίλη (Μεταλλινό). Ένα ακόμη ταξίδι. Όσα ακολουθούν περιγράφουν τα προκαταρκτικά: Δηλαδή υπάρχει η διαδρομή για την Μίκρα, ο ταξιτζής, η αεροσυνοδός ο δίπλα, και ο παραδιπλανός και ούτω καθεξής. Δεν εμφανίζεται η Αυτού Κυλιόμενη Δίκυκλη Καμπυλότης, καθώς και οι λοιποί ήρωες… θα είναι (μάλλον) σε άλλη ανάρτηση.
VIETNAM 2015. ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ moderato in C major
Warning!! Περιέχει σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια
………………………………………………….
Το ταξίδι και η γυναίκα είναι σαν το πούρο… Οι πρώτες ρουφιξιές είναι οι καλύτερες (1/2 Βολίνσκυ)
Ξημερώματα και το ταξί που με μεταφέρει στο αεροδρόμιο πάει «σανίδα» ενώ απ’ το cd ακούγεται Παντελίδης «άλλη μια ευκαιρία, δώστε λίγη αγάπη στο φτωχό καλέ κυρία…» Όπως διεπίστωσα μετά από μια πνευματώδη συζήτηση μεταξύ εμού και του διεκδικητή Νόμπελ που οδηγούσε το όχημα, δεν ήταν η καλύτερη ιδέα να ταξιδέψω στο Βιετνάμ.
«Τι πας να κάνεις εκεί? Φτώχεια καταραμένη! Καλά κάνω εγώ που δεν πάω!!» γρύλισε, ενώ συμπλήρωσε συνομωτικά …»Πρόσεχε τις σχιστομάτες, όταν σε αλείφουν με λάδια!» Υποκλινόμενος ταπεινά στο τελευταίο, έβγαλα να πληρώσω ενώ μου εξηγούσε ότι το ταξίμετρο δεν δούλευε, εξ αιτίας μιας χαλασμένης πλακέτας, που σύμφωνα με πληροφορίες που είχε, το πλοίο που μετάφερε το ανταλλακτικό βυθίστηκε σε τροπική καταιγίδα μεταξύ Κύμης και Σκύρου…
Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ιstanbul. The sky is clear… κλπ κλπ Bayanlar ve Baylar, Ιstanbul uçuşumuza hoş geldiniz… κλπ κλπ ενώ η κυρία -παραδίπλα- με το μάλλινο bucket νιαούριζε χαμηλοφώνως στον άνδρα -δίπλα- με το panama …»Τζίμ δεν θα δέσεις τη ζώνη σου?»
Κάτω απ’ το panama τα μισά γένια ήταν άσπρα και τα μισά μαύρα. Όταν φτάσεις σ’ αυτές τις αποχρώσεις, διηγείσαι το παρελθόν, προσπαθείς το παρόν κι ελπίζεις το μέλλον. Διηγείσαι κατορθώματα με ταξίδια, πριν σου παρουσιαστούν εκείνες οι καρδιακές ενοχλήσεις που είναι τηλεγραφήματα του υπερπέραν «σας περιμένουμε προσεχώς».
Η Σαλονίκη είναι μικρή. «Από κάπου σας ξέρω»… Εγώ δεν τον ήξερα. Γνωριστήκαμε. Ιστορίες για τσαμπουκάδες και -χαμηλοφώνως- πόσο εύκολα κατάφερνε τα κοριτσάκια να χάσουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν …εξαιρουμένων των χρυσαφικών τους. Τώρα δεν του «κάθονταν» ούτε η γυναίκα του…
Όμορφα περνούσε η ώρα…
Ενδιαμέσως, Omelette or cheese pie? coffee? tea?…η Τουρκάλα αεροσυνοδός.
«Να πάτε στη Βιέννη»…με συμβούλεψε το panama, προτείνοντας και 2 ρεστοράν για καλό tafelspitz. «Στο Λονδίνο, δεν πήγατε στο Daunt Books Marylbone?»… κουκούρισε το μάλλινο bucket, που θεωρούσε εαυτόν βαθυστόχαστο, επειδή κάποια στιγμή της ζωής της, σε αίθουσα αναμονής nail studio, διάβασε πέντε σελίδες από τον Πάουλο Κοέλιο…
Όταν κάποια στιγμή …»This is your captain speaking, Turkish Airlines welcomes you to Istanbul. For your safety please remain seated» κλπ κλπ. Λες και τους είπες όλους να σηκωθούν!!
Στο transit είδα το μάλλινο bucket να φωνάζει «Απ’ εδώ Τζιμ… στο 205D πάμε» ενώ το panama έδειχνε με δολοφονικό βλέμμα τις τουαλέτες στο βάθος του διαδρόμου.
7 ώρες αναμονή. Σακίδιο στην πλάτη, mp3, περπάτημα με σουρεαλιστική παρατήρηση σ’ όλο το καστ της θεατρικής σκηνής του παραλόγου. Μαντήλες, τουρμπάνια, νεοχίπις των like, μπούρκες, μπανταρισμένα κατακόκκινα σκαλπ από εμφυτεύσεις μαλλιών, διάφορες συνομοταξίες κουστουμάτων, κελεμπιοφόροι, millennials με πειθαρχημένο travel outfit και προσκυνητές ξυπόλητοι με παντόφλες φορώντας λευκό μπουρνούζι σε κατάσταση Ihram. Συνωστισμός έξω από τα prayer rooms…
Luxury stores με φίρμες, ρούχα κινητά, gadgets. Bookstores φουλ στα μπεστ σέλερ… Τα μπουζουξίδικα της λογοτεχνίας.
Φασαρία, μαζεμένος κόσμος στο Gate 170 A. Κελεμπιοφόρος με muslim beard style απομακρύνονταν σηκωτός από τρεις ασφαλίτες με πολιτικά, 3 παιδιά κλαίγαν ενώ τουρίστες πρόσφεραν νερό σε μια λιπόθυμη γυναίκα με τσεμπέρι. Άργησαν στο check in. Το αεροπλάνο ακόμα στη φυσούνα. Απαγόρευση εισόδου. Χαμένα εισιτήρια, παρακάλια, φωνές, χειρονομίες, σηκωτός…
Δικαιοσύνη θα βρείς στην άλλη ζωή… Σ’ αυτήν υπάρχουν οι νόμοι .
Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ho chi minh city … Τα γνωστά. Να μην επαναλαμβανόμεθα.
Airbus 330 300. Μεσαία θέση, αριστερά Ισπανοί που κατεβαίνουν …στάση Bangkok για «Hair and make up» congress. Δεξιά Ιταλός πολυλογάς, μεγαλέμπορος ειδών κιγκαλερίας από την Μπαρντονέκια. Πολυταξιδεμένος, 78 χώρες -τις ανέφερε σα να μετρούσε ένσημα- και με τη γνωστή ταξιδιωτική πείρα, δηλαδή να συμβουλεύεις τους άλλους να μην κάνουν όσα δεν μπορείς να κάνεις εσύ…
Μετά 3 ώρες, φαγητό, ποτά, νανούρισμα απ’ τις τουρμπίνες Pratt & Whitney, χαμηλός φωτισμός, ροχαλητά… Μιά δεύτερη φιάλη κόκκινο Boğazkere, αποκάλυψε την περιφρόνηση της τρυφερής συζύγου του έμπειρου πολυταξιδεμένου για τα είδη κιγκαλερίας και το νέο ενδιαφέρον της για τις ρακέτες και τον νεαρό δάσκαλο του τένις.
«Ο γάμος είναι φυλακή με τον ίδιο δεσμοφύλακα» τον παρηγορώ σε βαθυστόχαστο φιλοσοφικό mood . Του άρεσε. » Εσύ δραπέτευσες!» τον ξαναπαρηγορώ νιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα του αλκοόλ. Χαμογέλασε κι έκανε νόημα στην αεροσυνοδό για τρίτο Boğazkere. Η αεροσυνοδός αρνείτο. Ο αεροσυνοδός έδειξε κατανόηση. «Όσα λένε οι άνδρες μεταξύ τους κλπ κλπ»…
Επόμενο ποτήρι και τα είδη κιγκαλερίας πέφτουν μπαούλο. «Βuona notte», νέα ροχαλητά…
Νανουρίζομαι με διλήμματα τύπου «αγορά σκούτερ ή παλιάς Minsk?» Τα σκούτερ σιγουράντζα. Oι σαράβαλες Minsk έδιναν ένα επαναστατικό κουλέρ, λίγο cult, λίγο σοφιστικέ… Τελειώνοντας το Boğazkere κλίνω προς Minsk, καθώς θυμόμουν τις παραινέσεις παλιόφιλου επαναστάτη της μουσταλευριάς, με μουστάκα σαν του Τσαπάγιεφ, για οτιδήποτε σοβιετικό…
Καλό κρασί, κακές αποφάσεις. Ρε λες να μπλέξω με βλάβες και συνεργεία? Τζάμπα προβληματίζομαι… Ό,τι και να συμβεί με την πληροφόρηση στο διαδίκτυο κι ένα τηλεφώνημα βρίσκεις λύση σαν διαφήμιση του Jumbo.
Θυμάμαι πριν 50 χρόνια, ένα μήνα αλητεύοντας με interrail στο άγνωστο, με χάρτες τραπεζομάντηλα, πληροφορίες μηδέν, επικοινωνία μηδέν, λύσεις μηδέν… Άμα δεν το «πάρεις» απ’ το μηδέν, δεν έχεις καταλάβει τίποτα από περιπέτεια…
Κάνοντας τη σκέψη ότι –σήμερα- το ταξίδι έγινε ασφαλές σαν σεξ με διπλή καπότα… μΕ κολλάει το υπνόσημο στο «δόξα πατρί» και γλαρώνω.
Το ταξίδι κυλούσε. Η ζωή κυλά… Σαν μιά παρέλαση. Το μυστικό είναι να βρίσκεις θέση μπροστά-μπροστά για να ‘χεις καλή θέα. Έτσι αντιλαμβάνομαι το ταξίδι… χωρίς αυταπάτες και με βαθιά επίγνωση της ασημαντότητάς μου.
Κι όπως σημειώνει ο Γεβγκένι Βαχτανγκόφ «σημασία δεν έχει το τι και το που …αλλά το πως».
Posted in ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΦΙΛΩΝ | Με ετικέτα: Βασίλης Μεταλλινός | Leave a Comment »
H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 