Γράφει ο Βασίλης Μεταλλινός. 

Χολομών. Σάββατο απόγευμα, ώρα 7.30’…
Μιά σαράβαλη μαύρη 1100 GS, με “τελειωμένα” σανζμάν και εξάτμιση, που ακούγονταν σαν πολεμικό Αlbatros του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπήκε στο κτήμα του Χολομώντα… Ένα ανόητο ξεδοντιάρικο χαμόγελο στο κράνος του οδηγού και μια φάτσα που έμοιαζε με κάτι σχετικό από μενού ψαροταβέρνας στο κράνος του συνοδηγού, έκαναν την εμφάνισή τους, μόλις ακινητοποιήθηκε η μηχανή στο ένα μέτρο…
Παραλίγο θα έκανα φέτες το μπροστινό λάστιχο με το θαμνοκοπτικό.
Έσβησα. Έσβησε.
Σήκωσα ζελατίνα. Σήκωσαν ζελατίνες…
“Βασιλτζίκ efendi!!!!!!!!!” φώναξε η Γκιουλέν κι έβγαλε το κράνος.
“Kardeş:… ψέλλισε με τον γνωστό ρωγμώδη λυγμό ο Ερντεμίρ και μ΄αγκάλιασε…
“Τι έγινε τ’ αμάξι το Dogan, ρε Ερντεμίρ?”
“Μας το κόψανε στο ΚΤΕΟ στο Βέλγιο…” είπε μ’ ένα αίσθημα υπαρξιακής σύγχυσης, που προκαλούσε η έντονη επίγνωση του απρόβλεπτου της ζωής, και δεν μπορούσε να την ανακουφήσει ένα κοινό tavor των 2,5 mg…
Κούνησα με ύφος “triple action” -έκπληξης, θλίψης, κατανόησης- το κεφάλι μου και ρώτησα:
“…και η GS?”
“Aυτή την χάρισε ένας πελάτης της Γκιουλέν που ερχόταν κάθε 2 μέρες για το φλιτζάνι. Όταν έφευγε του πάσαρα μερικά μπουκαλάκια από το θαυματουργό αφροδισιακό με τους αποξηραμένους όρχεις βουβάλου… Τελικά, μετά από 20 συνεδρίες έβγαλε …κέρατα και δεν του ‘μπαινε το κράνος…»

Ινδία 1
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 2
Βράδυ… 9.45′
Χολομώντας…
Βεράντα, λάμπες θυέλλης, αρωματικά ρεσώ, κατάσταση ατμοσφερίκ …και η φωνή της Amy Winehouse στο “you know i’m no good”, μπερδεύονταν βάναυσα με τις απόκοσμες παραφωνίες του Ερντεμίρ και της Γκιουλέν…
Τα 15 τενεκεδάκια FIX, ήδη τους έκαναν να τραγουδούν σαν σουρωμένοι χούλιγκανς, τον ύμνο της Φενέρ Μπαξέ …σε στιλ τζάζ!
Ο βαρύς παφλάζων ήχος των εν βρασμώ σπαγγέτι, πάνω στο καμινέτο υγραερίου, στη μέση του τραπεζιού, έκανε την Γκιουλέν να ξανακοιτάξει το ρολόι της…

“σε 3 λεπτά τα βγάζω! Βασιλτζίκ efendi ετοίμασε το σουρωτήρι…” γρύλισε με πεινασμένο ύφος, που στο ημίφως των λαμπών θυέλλης και των σκιών του δάσους, φάνταζε σαν να προανείγγειλε το …ολοκαύτωμα!
“Nοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου Γκιουλέν, αλλά δεν ξέρω που το ‘χει τακτοποιήσει η σύζυγος… Αυτές είναι λεπτομέρειες, στο έπακρον διακοσμητικές και μη κατανοητές από μη ειδήμονα νου!” γρύλισα, υπαινισσόμενος ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να μαντέψει κανείς την λογική της συζύγου μου, θα τον οδηγούσε στον στιγμιαίο χρόνο …που φτάνει για να περάσεις από την ηρεμία στο φρενοκομείο…
“Μην ανησυχείς Βασιλτζίκ efendi” φώναξε ο Ερντεμίρ και έβγαλε από την παλιά 1100GS την αλουμινένια πλαϊνή βαλίτσα, γνωστής ουρανοπαρμένης εταιρίας, την ξέπλυνε στα γρήγορα στο νεροχύτη και με την ψυχρή αυτοκυριαρχία κοσμοναύτη του Σογιούζ, έγνεψε στην Γκιουλέν να σουρώσει εκεί τα σπαγγέτι…
Σε λίγα λεπτά τρώγαμε μια εκπληκτική σπαγγετάτα “αλ πέστο”. Tέτοιο γλυστερό ζυμαρικό δεν έχω ξαναφάει…
“Το μυστικό είναι ένα! Το σωστό σούρωμα, καρντές και το λίγο νερό που κρατάει η βαλίτσα στον πάτο, που δεν τ’ αφήνει να κολλήσουν” μΕ είπε μπουκωμένος ο Ερντεμίρ.
“Oι Ιταλοί ξέρουν από μακαρονάδες! Στην υγειά του Herb(*)” φώναξα σηκώνοντας ένα κουτάκι FIX, κάνοντας την Γκιουλέν να μΕ κοιτάζει με απορία, διακόπτοντας το μάσημα μιας τεράστιας μπουκιάς ζυμαρικών…
Ωρα 1.15’…
Ο Ερντεμίρ με μισοκλεισμένο βλέφαρο και βαθύ πηκτώδες περισπούδαστο ύφος, άνοιξε μία Primator.
«Γιατί δεν πήγες με την Africa στην Ινδία?» μΕ ρώτησε ξαφνικά με αυστηρή φωνή, σαν του μουλά Μοχάμεντ Ομάρ, όταν διαβάζει θρησκευτικά μηνύματα από μεντρεσέ του Κανταχάρ…
“Που να σΕ εξηγώ, ρε Ερντεμίρ” είπα ανεβάζοντας το φυτίλι της γκαζόλαμπας για να μην σβήσει.
«Είμαι απελπιστικά ανυπόμονος να μας τα πεις, Βασιλτζίκ efendi» είπε κοιτάζοντας στα ανατολικά του Χολομώντα μια αστραπή σαν καρδιογράφημα να φωτίζει τον ουρανό….

(*) Όνομα ιδιοκτήτη πανάκριβης εταιρίας αξεσουάρ περιπέτειας

Ινδία 3
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 4
«Kαι πως ταξίδεψες χωρίς μπαγκαζιέρες έναν ολόκληρο μήνα?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ με μια διάχυτη ανησυχία, εγκλωβίζοντας την προσοχή μου…
«Είναι πολύ απλό καρντές! Πήρα τη λίστα της Touratech(*) Ό,τι έγραφε εκεί …δεν το χρειαζόμουνα! Έτσι, όλη μου η «προίκα» χώρεσε σ΄ένα σακίδιο, μαζί και το κράνος! Μέσα στο κράνος έβαλα -ρολό- το παντελόνι κορντούρα, στον πάτο τις επιγονατίδες, γάντια, 5 σλιπάκια, 3 T-shirts, 1 παντελόνι, Lonely Planet, λίγα φάρμακα κλπ. Το δερμάτινο μπουφάν το φορούσα, όπως και δερμάτινα αρβυλάκια. Μ’ αυτό τον τρόπο, ταξιδεύοντας πάνω στη μηχανή το σακίδιο -χωρίς το κράνος- ήταν μισοάδειο!» είπα χαμογελώντας.
«Μιλάς σοβαρά?» είπε ο Ερντεμίρ, εντυπωσιασμένος με καθαρό jazz μέταλλο στη φωνή…
«Το παν είναι να ξεφύγεις από τον μόνιμα αναδευόμενο βόθρο του adv μοτοσυκλετιστικού μάρκετιγκ και τους ημιπαράφρονες καθοδηγητές του, που βρυχώνται σαν μεταεμμηνοπαυσιακές ύαινες για να σου κατασπαράξουν το πορτοφόλι!» είπα σε έντονο ύφος, εστιάζοντας το βλέμμα μου σ’ ένα μπουκάλι Primator και στο μεταλλικό ανοιχτήρι…
«Και λοιπόν?»
«Αρχές Μαρτίου, πετούσα με τις Τούρκικες αερογραμμές από Σαλονί για Βομβάη, με μοναδική χειραποσκευή το σακίδιό μου…καρντές!»

(*) Πανάκριβη εταιρεία μοτοσυκλετιστικών αξεσουάρ περιπέτειας.

 Ατελείωτες ώρες με τον Lonely στο Χολομώντα.

Fewa lake στο κεντρικό Νεπάλ.

Ινδία 5
«Και τα Ινδικά μηχανάκια …δεν ήτανε μικρά για σένα Βασιλτζίκ efendi?» μΕ είπε ο Ερντεμίρ, κάνοντας μια παύση και ζυγίζοντας τις λέξεις με έντονη εικαστικότητα.
«Εδώ κι αρκετά χρόνια, σοφότερος κι εμπειρότερος, οι φαλλοκρατικές παπαριές περί ιπποδυνάμεων, ασύστολων επιδόσεων και αντβέ κομμώσεων, έχουν περάσει στη ζώνη του ανεξήγητου, του γραφικού και της λαογραφίας, καρντές…» απάντησα βλέποντας την Γκιουλέν να στρίβει έναν υπερμεγέθη μπάφο…
«Χμμμμ» γρύλλισε ο Ερντεμίρ. «Και τι μάρκα νοίκιασες τελικά?» συμπλήρωσε με μια αίσθηση ασυνάρτητων εντυπώσεων.
«Πρώτα πήγα για 10 μέρες στο Νεπάλ. Εκεί νοίκιασα 2 Bajaj. Ένα Pulsar κι ένα Avenger. Και τα 2 με τον ίδιο κινητήρα των 220cc. Eλαφριά, ευκίνητα, γρήγορα και με κατανάλωση 40-42 χλμ/λίτρο, με τιμή βενζίνης περίπου στα 90 λεπτά. Ειδικά το Αvenger (τσοπεροειδές) ήταν σχεδόν καινούργιο, με 1040 χλμ… Και όταν θέλεις περίπου 6-7 ώρες για να διανύσεις 180-200 χλμ, λόγω της εφιαλτικής κίνησης, με τα Bajaj ήμουν ταμάμ, Ερντεμίρ καρντές!» του εξήγησα.

Ινδία 6
«Και τί πρόγραμμα ακολούθησες Βασιλτζίκ efendi?» με ρώτησε η Γκιουλέν περνώντας τον μπάφο στον Ερντεμίρ και φουσκώνοντας μια τεράστια φούσκα μπιγκμπάμπολ…
«Στο ταξίδι πρέπει να ξέρεις πότε να ρίξεις την κλωτσιά στον ιδεολογικό τάκο της κοινότυπης και προβλέψιμης ταξιδιωτικής κασέτας, που πατάει σε βαρετά κλισέ ταριχευμένης, μεγαλόστομης και φανατικής αργκό: o πιο ωραίος δρόμος στον πλανήτη, τα καλύτερα πάσα στον πλανήτη, τα πιο ωραία μνημεία που δεν πρέπει να χάσεις σ’ αυτή την ζωή, οι τοποθεσίες με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα… κι αρχίδια καπαμά!» είπα κοφτά, κάνοντας την Γκιουλέν να τρομάξει και να σκάσει η παραφουσκωμένη μπιγκμπάμπολ στα μούτρα της…

Ινδία 7
«Δηλαδή, στην Ινδία θέλεις να μου πεις ότι δεν πήγες στο Τάζ Μαχάλ?» μΕ ρώτησε με γουρλωμένα μάτια η Γκιουλέν, ξεκολλώντας τις μαστίχες από τα μάγουλά της.
«Έπεσες διάνα sevgili Gulen! Eπισκέφτηκα όλα τα Ταζ …μπανάλ των Ινδιών με ελεύθερο ταξιδιωτικό πνεύμα, αυτό το βιτριόλι που διαβρώνει τις προτηγανισμένες διαδρομές, και με μπούσουλα τις υποδείξεις ξεχασμένων στο χρόνο ταξιδευτών, σε αλκοολούχες ομηγύρεις έξω από καλαμένιες καλύβες στον Ινδικό ωκεανό, τράβηξα τον δρόμο μου μυρίζοντας την περιπέτεια σαν το σκυλί…» απάντησα αδειάζοντας και τις τελευταίες σταγόνες της Primator στο ποτήρι μου.

(συνεχίζεται)

Η Αυτού Πολυπλοκότης ο ανυστερόβουλος υπολογιστής μου (όπως θέλω να τον αποκαλώ όταν δεν με εκνευρίζει) μου κάνει τον τελευταίο καιρό νερά. Για να γίνω σαφέστερος, έχει αρχίσει να κρύβει πράγματα, να ανακατεύει τα σχετικά με τα άσχετα και να υποστηρίζει ότι οι υπηρεσίες του πρέπει να παρέχονται, όχι μόνον ύστερα από την καταβολή του απαιτούμενου αντιτίμου (άπαξ για κάθε πρόγραμμα) αλλά από ένα εκτεταμένο δίκτυο ¨Ες Αεί¨ συνδρομών.

Ισχυρίζεται δε, με εμμονή, πως η διάδοση αυτής της αρμεχτικής νοοτροπίας θα διευκολύνει τους μεγάλους αδελφούς (του) να φτιάξουν τεράστια, σύνθετα, υπολογιστικά και προϋπολογιστικά προγράμματα.

Αυτά σκεπτόμουν και αναρωτιόμουν εάν, εντέλει, η γεροντική ασθένεια του καπιταλισμού δεν είναι ο ακόρεστος καταναλωτισμός και οι σχετικές παρενέργειες, αλλά ο συνδρομητισμός και οι ανεξέλεγκτες ¨αόρατες¨ εφαρμογές του.

Αλλά ας αφήσουμε τις εικασίες και τις ανησυχίες για μια άλλη φορά. Για την ώρα θα σας μεταφέρω μια ακόμη μοτοαφήγηση του φίλου Βασίλη Μεταλλινού, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά, όχι στα ¨εισερχόμενα¨ ούτε στα σπαμ, αλλά (ύστερα από ακόμη μια ζαβολιά του ¨Ανυστερόβουλου), στην στήλη με τα ¨πρόχειρα¨!!!.
Με άλλα λόγια: είπα να τον ξεφορτώσω από την την αυτοσυλλεγόμένη σαβούρα και ανακάλυψα μια μεγάλη ποσότητα της αλληλογραφίας μου θαμμένη εδώ, στα ¨πρόχειρα, για πάνω από μια δεκαετία!!!.

Το κείμενο συνοδευόταν από σημειώματα:
Γειά σου Βασίλη Ν. Ξεκίνησα να σου στέλνω κειμενάκια με φωτό από την Ινδία και το Νεπάλ αλλά μπερδεύτηκε η σειρά των e-mail και δεν βγαίνει άκρη.
Αγνόησέ τα. Θα σου τα στείλω αύριο. Καλό βράδυ!
Βασίλης Μ.
Γειά σου Βασίλη! Σου στέλνω μερικά κειμενάκια και φωτό από το ταξίδι μου στο Νεπάλ και στην Ινδία, όπως το μετέφερα σ’ ένα μοτοσυκλετιστικό φόρουμ, εμπλέκοντας για πλάκα τον Ερντεμίρ και τη ΄Γκιουλέν. Σαν Τούρκικο σίριαλ ένα πράμα…
Δεν πιστεύω ν’ αξίζει να δημοσιευτούν, έτσι σαν καρικωμένα ρετάλια…

Στην επόμενη ανάρτηση:
Βασίλης Μεταλλινός: Μια βόλτα με μοτοσικλέτα στο Νεπάλ και την Ινδία  Ά μέρος

¨

Από τις εκδόσεις ¨Εστία¨ κυκλοφόρησε ¨Το Ταξίδι¨, νέα ποιητική συλλογή του παλιού καλού φίλου Τηλέμαχου Χυτήρη .

Επί μέρους ενότητες: 

* ανάγκη καιρού * νύκτιο άσμα * η αιώνια διέλευση * θάνατος είναι η Ιστορία * θεός ή δαίμων * περαστικός με τους περαστικούς * ¨έπλευσας, κατήχθης¨ 

Μεταφέρω μερικούς στίχους/κραυγές που παραπέμπουν  στην εξέγερση των νέων τον Μάη του ΄68 στο Παρίσι.

Η ποίηση τρέχει στους δρόμους, τ’αυτιά σας έχουν τοίχους

Ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια

η Άνοιξη θα ‘ρθει ξανά εφέτος 

Να ζεις χωρίς τέλος, να απολαμβάνεις με εμπόδια

Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα

Θέλουμε να ζήσουμε.

Στάλθηκε χτες – με πρόλαβε σήμερα, 2 του Απρίλη – το παρακάτω μήνυμα του φίλου Βασίλη Μεταλλινού (*)

(*) με τον Βασίλη είχαμε κάποτε κοινή την ιδιότητα του αρχιτέκτονα μηχανικού και έχουμε ακόμη κοινή μια κάποια αδυναμία στην ερασιτεχνική συγγραφή)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Παρουσίαση του βιβλίου μου «Λόρενς της Αλητείας» σήμερα στο φουαγιέ του Ηλέκτρα Παλλάς, στις 7 μμ. Β.Μ.

……….

Πριν ένα μήνα…

…το τηλέφωνο βαρούσε χωρίς οίκτο μεσημεριάτικα. Προσφορά για ρεύμα, σκέφτηκα κι ετοιμαζόμουν για σεξουαλικές ευχές…

«Μεταλλινός?» γαύγισε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, μέσα από χείλη που ήταν φανερό πως έκλειναν γύρω από ένα πούρο Partagas Maduro…

«Συγγνώμη με ποιόν έχω την τιμή να …»

«Σου λέει τίποτα το όνομα Αustin Μacauley Publishers?» γρύλισε στ’ αγγλικά.

«Για να είμαι ειλικρινής …όχι!»

«Κλάρκ, Τζέιμς Κλάρκ από Λονδίνο. Μίστερ Μεταλλινός αύριο πετάω για Θεσσαλονίκη. Να ‘σαι στις 5μμ στο Ηλέκτρα Παλλάς. Έλα να με βρεις στην προεδρική σουίτα» στρίγκλισε κοφτά και το ‘κλεισε, πριν προλάβω να τον διαολοστείλω σίγουρος ότι επρόκειτο για φάρσα.

Πάνε δεκαετίες που έχω αποτοξινωθεί από τη ματαιότητα της business και ήδη ένοιωθα να υψώνομαι σε μιά ανώτερη σφαίρα. Όμως άπαξ και σε κυριεύσει το πάθος της συγγραφής είναι βέβαιο ότι θα πηγαίνεις από μαρτύριο σε μαρτύριο…

Η γιατρειά για τη βαρεμάρα είναι η περιέργεια, έλεγε η Ντόροθυ Πάρκερ. Το λέω κι εγώ. Κάπως έτσι βρέθηκα στις 5μμ έξω από την προεδρική σουίτα.

Μιά ξανθιά εξαιρετικής κατασκευής, που εκτελούσε χρέη γραμματέως και μασέζ κρίνοντας από το ντύσιμό της, που έμοιαζε περισσότερο με καλλιτέχνιδα του καμπαρέ, με οδήγησε στο σαλόνι.

Ο Κλάρκ φυσιογνωμικά ήταν σαν πουτίγκα, κοντόχοντρος, μ’ ένα στραβό χαμόγελο και μάτια που γυάλιζαν σαν των κακών στα φιλμ νουάρ των 50’ς…

Η ξανθιά οπτασία απομακρύνθηκε καρφώνοντας το γαλανό βλέμμα της στο δικό μου, διαπερνώντας με σαν ακτίνα λέιζερ.

«Είσαι ο …» γρύλλισε ο Κλαρκ με τόνο ελεγχόμενης έκπληξης κι ενθουσιασμού.

«Είμαι ο …» τον πρόλαβα… αλλά δεν πρόλαβα να συστηθώ.

«Φτάνει!! Μη συνεχίζεις… Είσαι τρελή πένα! Είσαι Στάινμπεκ, Ναμπόκοφ, Φώκνερ! Μυρίζομαι πολύ χρήμα με το ταλέντο σου. Όλοι οι δαφνοστεφείς κάτοχοι Νόμπελ και Πούλιτζερ δουλεύουν για μένα… έτσι γεμίζουν τις κάβες τους με Chateau Lafite-Rothschild.

Ο ήχος ενός τηλεφώνου ακούστηκε και η ανατομική βόμβα -με φωνή ποντικιού στα κινούμενα σχέδια- τον διέκοψε…

«Έχω την Τζόαν Ρόουλινγκ στη γραμμή… Θέλει να σου στείλει …»

«Πες την Τζο …θα την πάρω εγώ» γρύλλισε κοφτά ο Κλάρκ…

Αναδύθηκε ξαφνικά από την πολυθρόνα του, κυματίζοντας ένα χαρτί λέγοντάς μου:

«Υπόγραψε και το βιβλίο σου είναι 100% εγγυημένο ότι θα εκτινάξει τα κέρδη μας σ’ ένα αριθμό που μόνο αστρονόμοι θα μπορούσαν να διανοηθούν!!» ενώ ακούστηκε το παφ από μια Armand De Brignac Rose που άνοιγε η γραμματέας.

«Κύριε Κλάρκ … γκουχ γκουχ… εγώ δεν είμαι συγγραφέας… Ταξιδεύω, στοχάζομαι, γράφω, δεν εκδίδομαι. Δεν αντέχω τη δόξα και το χρήμα…. γκουχ γκουχ… σας παρακαλώ… Δεν μ’ ενδιαφέρει η πρότασή σας!!» αποτόλμησα ν’ αρνηθώ, ανεβάζοντας κλιμακωτά τον τόνο της φωνής μου.

«Χαζούλη, τον τηλεφωνικό κατάλογο του Νόριτς να σου δώσω …θα τον κάνεις μπεστ σέλλερ… Μη πετάς την ευκαιρία. Γύρισε σπίτι, μάζεψε τα πράγματά σου να σε βολέψω προσωρινά στην έπαυλη του Στίβεν Κινγκ στο Bangor’s Whitney Park, μέχρι να σου βρώ πιό κατάλληλο κατάλυμα… κάτι με πισίνα… ίσως και με γήπεδο γκολφ στη Florida» με διπλάρωσε το ύπουλο τζόμπι, ξεχυλίζοντας το ποτήρι με παγωμένη σαμπάνια.

Η βραχμανική ρήση είναι αδιάψευστη: «μέ κάθε καινούργια πρόκληση, ένας ακόμη πόνος καρφώνει την καρδιά μας».

Λίγο η περιέργεια, λίγο τα αρώματα της 1,5λιτρης Armand De Brignac, λίγο η έπαυλη που μου γυάλισε πριν ένα μήνα στην Υδρα, αφού πουλιόταν σε μια …λογική τιμή με 7ψήφιο αριθμό, υπέκυψα και κατρακύλισα για πρώτη φορά στη ζωή μου… υπογράφοντας την έκδοση του «Λόρενς της Αλητείας».

Ζητώ συγγνώμη από συγγενείς και φίλους…

Κατεβαίνοντας τις σκάλες του ξενοδοχείου, μου ‘ρθαν τα λόγια του Ζαγοραίου:

«Σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα,

αυτή που λεν ζωή γλυκιά,

και κάθε μέρα κατεβαίνεις,

της κοινωνίας τα σκαλιά…»