H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Στάλθηκε χτες – με πρόλαβε σήμερα, 2 του Απρίλη – το παρακάτω μήνυμα του φίλου Βασίλη Μεταλλινού (*)
(*) με τον Βασίλη είχαμε κάποτε κοινή την ιδιότητα του αρχιτέκτονα μηχανικού και έχουμε ακόμη κοινή μια κάποια αδυναμία στην ερασιτεχνική συγγραφή)
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Παρουσίαση του βιβλίου μου «Λόρενς της Αλητείας» σήμερα στο φουαγιέ του Ηλέκτρα Παλλάς, στις 7 μμ. Β.Μ.
……….
Πριν ένα μήνα…
…το τηλέφωνο βαρούσε χωρίς οίκτο μεσημεριάτικα. Προσφορά για ρεύμα, σκέφτηκα κι ετοιμαζόμουν για σεξουαλικές ευχές…
«Μεταλλινός?» γαύγισε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, μέσα από χείλη που ήταν φανερό πως έκλειναν γύρω από ένα πούρο Partagas Maduro…
«Συγγνώμη με ποιόν έχω την τιμή να …»
«Σου λέει τίποτα το όνομα Αustin Μacauley Publishers?» γρύλισε στ’ αγγλικά.
«Για να είμαι ειλικρινής …όχι!»
«Κλάρκ, Τζέιμς Κλάρκ από Λονδίνο. Μίστερ Μεταλλινός αύριο πετάω για Θεσσαλονίκη. Να ‘σαι στις 5μμ στο Ηλέκτρα Παλλάς. Έλα να με βρεις στην προεδρική σουίτα» στρίγκλισε κοφτά και το ‘κλεισε, πριν προλάβω να τον διαολοστείλω σίγουρος ότι επρόκειτο για φάρσα.
Πάνε δεκαετίες που έχω αποτοξινωθεί από τη ματαιότητα της business και ήδη ένοιωθα να υψώνομαι σε μιά ανώτερη σφαίρα. Όμως άπαξ και σε κυριεύσει το πάθος της συγγραφής είναι βέβαιο ότι θα πηγαίνεις από μαρτύριο σε μαρτύριο…
Η γιατρειά για τη βαρεμάρα είναι η περιέργεια, έλεγε η Ντόροθυ Πάρκερ. Το λέω κι εγώ. Κάπως έτσι βρέθηκα στις 5μμ έξω από την προεδρική σουίτα.
Μιά ξανθιά εξαιρετικής κατασκευής, που εκτελούσε χρέη γραμματέως και μασέζ κρίνοντας από το ντύσιμό της, που έμοιαζε περισσότερο με καλλιτέχνιδα του καμπαρέ, με οδήγησε στο σαλόνι.
Ο Κλάρκ φυσιογνωμικά ήταν σαν πουτίγκα, κοντόχοντρος, μ’ ένα στραβό χαμόγελο και μάτια που γυάλιζαν σαν των κακών στα φιλμ νουάρ των 50’ς…
Η ξανθιά οπτασία απομακρύνθηκε καρφώνοντας το γαλανό βλέμμα της στο δικό μου, διαπερνώντας με σαν ακτίνα λέιζερ.
«Είσαι ο …» γρύλλισε ο Κλαρκ με τόνο ελεγχόμενης έκπληξης κι ενθουσιασμού.
«Είμαι ο …» τον πρόλαβα… αλλά δεν πρόλαβα να συστηθώ.
«Φτάνει!! Μη συνεχίζεις… Είσαι τρελή πένα! Είσαι Στάινμπεκ, Ναμπόκοφ, Φώκνερ! Μυρίζομαι πολύ χρήμα με το ταλέντο σου. Όλοι οι δαφνοστεφείς κάτοχοι Νόμπελ και Πούλιτζερ δουλεύουν για μένα… έτσι γεμίζουν τις κάβες τους με Chateau Lafite-Rothschild.
Ο ήχος ενός τηλεφώνου ακούστηκε και η ανατομική βόμβα -με φωνή ποντικιού στα κινούμενα σχέδια- τον διέκοψε…
«Έχω την Τζόαν Ρόουλινγκ στη γραμμή… Θέλει να σου στείλει …»
«Πες την Τζο …θα την πάρω εγώ» γρύλλισε κοφτά ο Κλάρκ…
Αναδύθηκε ξαφνικά από την πολυθρόνα του, κυματίζοντας ένα χαρτί λέγοντάς μου:
«Υπόγραψε και το βιβλίο σου είναι 100% εγγυημένο ότι θα εκτινάξει τα κέρδη μας σ’ ένα αριθμό που μόνο αστρονόμοι θα μπορούσαν να διανοηθούν!!» ενώ ακούστηκε το παφ από μια Armand De Brignac Rose που άνοιγε η γραμματέας.
«Κύριε Κλάρκ … γκουχ γκουχ… εγώ δεν είμαι συγγραφέας… Ταξιδεύω, στοχάζομαι, γράφω, δεν εκδίδομαι. Δεν αντέχω τη δόξα και το χρήμα…. γκουχ γκουχ… σας παρακαλώ… Δεν μ’ ενδιαφέρει η πρότασή σας!!» αποτόλμησα ν’ αρνηθώ, ανεβάζοντας κλιμακωτά τον τόνο της φωνής μου.
«Χαζούλη, τον τηλεφωνικό κατάλογο του Νόριτς να σου δώσω …θα τον κάνεις μπεστ σέλλερ… Μη πετάς την ευκαιρία. Γύρισε σπίτι, μάζεψε τα πράγματά σου να σε βολέψω προσωρινά στην έπαυλη του Στίβεν Κινγκ στο Bangor’s Whitney Park, μέχρι να σου βρώ πιό κατάλληλο κατάλυμα… κάτι με πισίνα… ίσως και με γήπεδο γκολφ στη Florida» με διπλάρωσε το ύπουλο τζόμπι, ξεχυλίζοντας το ποτήρι με παγωμένη σαμπάνια.
Η βραχμανική ρήση είναι αδιάψευστη: «μέ κάθε καινούργια πρόκληση, ένας ακόμη πόνος καρφώνει την καρδιά μας».
Λίγο η περιέργεια, λίγο τα αρώματα της 1,5λιτρης Armand De Brignac, λίγο η έπαυλη που μου γυάλισε πριν ένα μήνα στην Υδρα, αφού πουλιόταν σε μια …λογική τιμή με 7ψήφιο αριθμό, υπέκυψα και κατρακύλισα για πρώτη φορά στη ζωή μου… υπογράφοντας την έκδοση του «Λόρενς της Αλητείας».
Ζητώ συγγνώμη από συγγενείς και φίλους…
Κατεβαίνοντας τις σκάλες του ξενοδοχείου, μου ‘ρθαν τα λόγια του Ζαγοραίου:
«Σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα,
αυτή που λεν ζωή γλυκιά,
και κάθε μέρα κατεβαίνεις,
της κοινωνίας τα σκαλιά…»
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 