H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Στον Χάρη Μελιτά
Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά
.
Ζούμε για να μας ντύσουν
κάποιο μπουφάν, μέχρι
κάποια
Τέμπη να σφυρίξουν το
τέρμα του προορισμού μας.
Η ανατριχίλα της αιφνίδιας
ανυπαρξίας.
Η ομορφιά της διαφυγής
μέσα από την ψευδαίσθηση
της αθανασίας ενός άχρονου
ονείρου.
Το κενό της αβεβαιότητας
όταν, πιά, σκάβοντας, σου γίνεται
αντιληπτό.
Όταν, βεβαίως, οι εφιάλτες γίνονται ένα
όνειρο
το οποίο όπου νάναι τελειώνει.
Μια διαδρομή εικόνων
για να αποδοθεί, αίφνης, ένα
επίθετο
σε κάτι, ομολογουμένως, καθημερινό.
Να όμως που από παιδί, του θύμιζε,
μια ευαισθησία που είχε από
γεννησιμιού του, να ντύνει και να
στολίζει
τις καθημερινές εικόνες
που εξακολουθούν να παραμένουν
«αόρατες»,
δίχως σταγόνα δάκρυ να
μπορεί
ελάχιστα να τις μπλουμίσει.
Έτσι που, οραματισμοί ανάκατοι
ανταγωνίζονται, βιαίως, τα χρώματα
των συμβολικών αφηγημάτων
και των φανταχτερών λαβάρων.
Έπειτα ήλθε η υπερβολή της
ταπεινότητας
όταν γνωρίζει το μέγεθός της,
σαν δήλωνε πως ήθελε να γράφει όπως
εκείνη.
Νάταν ποιητικά φιλοδωρήματα
πριν την οριστική αναχώρηση;
Μήπως εκείνο το κενό, συμβολική
απόδοση
για τους ανθρώπους μιας
χώρας;
Ωστόσο να που μια ήττα
γίνεται
σταθμός μιας αρχής δίχως
ηττημένους. Ένα τραγούδι!
Ξαφνικά, ψύξη χώρου, λήξη
χρόνου.
Δίχως διαιτητή.
Αναμένοντας νέα διακήρυξη
πωλήσεων.
Όταν,πλέον, τα διάφανα τείχη
αποκαλύπτουν την ποιητική πενία,
έστω κατόπιν εορτής.
Πάντως ολίγον φως δεν πειράζει
όταν ο άσσος είναι ένας
και άφαντοι οι υπόλοιποι όλοι.
Ο ήχος της ρουλέτας
συνεπαίρνει τα μυαλά,
καθώς η μεταλλική μπίλια
χοροπηδούσε σαν παιχνιδιάρα
παρθένα
που ξεδιάλεγε σε ποιόν
εραστή να κάτσει
και ποίημα να γράψει.
Παραπέρα, το καρουζέλ, σκοτεινό,
με λύκους δίχως
καβαλάρηδες
γύριζε σαν ταινία
κινηματογραφική παραμυθένια.
Αδύνατον οι θηρευτές
να πετύχουν στόχο.
Όμως ανύπαρκτες εφεδρείες
ονείρων
απογυμνώνουν την πραγματικότητα.
Όπου κι αν τύχει, νύχτα, να
κοιμάσαι.
Δυό – δυό να χορέψουν δεν
μπορούν
και ούτε να ψαρέψουν,
το σκοινί δεν τους χωρεί.
Έναρξη μιας άχαρης πορείας
σημειωτόν
για μια πολυυποσχόμενη
ενδοσκόπηση.
Περιμένοντας μέχρις εσχάτων το αλτ!
Όταν, τα μέσα επικοινωνίας
στρέφουν το ενδιαφέρον σε
προορισμούς δίχως σιδηροτροχιές.
Πάλι τα χειρουργεία ανασταίνονται
μόλις νιώσουν το ξένο αίμα
έπειτα από μια ανούσια εκεχειρία
ποιητών.
Παρόλο που υπήρξαν
Ήρωες μεγάλοι Αγωνιστές
νηπενθείς,τώρα, φυσιογνωμίες
χαλκομανίες σε γωνιακές
πινακίδες, σπανίως, πολύ σπανίως
μαρμάρινες.
Λες και οι επενδύσεις σε ό,τι
χάνεται
επαναφέρουν ηρωικές
ψευδαισθήσεις.
Στα παζάρια καταντούν τα παράσημα.
Αλλά οι βόλτες στα ρηχά
δεν βγάζουν νόημα, όσο
πλησιάζει ο αόρατος φακός
τόσο η Ιστορία απομακρύνεται,
σαν το χαμόγελο της Τζιοκόντα.
Ουρές, λοιπόν, για ένα λικέρ.
Ουρές και για μια κλήρωση.
Τα φορεία για διασωλήνωση,
τρενάκια για sightseeing
δίχως, όμως, θεατές,
ζωντανούς.
Αδίκως περιμέναμε
ο Βαρβέρης να φανεί
δύο στίχους του παλιούς
να μας ερμηνεύσει
και τελικά αρκεστήκαμε
σε μια σεράνο
από του Μαλάμου,
λαχταριστή.
Έτσι από μακριά παρακολουθεί το
μεγάλωμα
των πολύχρωμων κλωστών
μέχρι που στης βελόνας
την τρύπα, αδύνατον να
περάσουν.
Το γνωρίζεις γιατρέ μου,
δύσκολες οι ώρες
για τους όρθιους νεκρούς,
με δίχως χειρολαβές
στα μπλε λεωφορεία
και το σιγανό περπάτημα κουραστικό.
Να, η χαρμόσυνη καμπάνα στο
βάθος
έσπαγε σε κομματάκια
φαντάσματα καθρέφτες
χαλάζι τα κουφέτα.
Λένε πως το ξύρισμα
σου προσφέρει μια μάσκα.
Έστω πρόσκαιρη. Εν ενδεία.
Βέβαια, μέσα στα όνειρα
ολόκληρης ζωής,
οι έσχατες στιγμές
έγιναν, σαν, πρώτες,
μόνο που ο ομφάλιος
λώρος
έμεινε αποξηραμένος,
τελείως,
πίσω από το εικόνισμα
του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
Παρόλα αυτά η ομίχλη δεν άφηνε
το πράσινο να φανεί.
Με υαλοκαθαριστήρες
μισοχαλασμένους
και δίχως δεύτερο
χέρι
να προλαβαίνει.
Tax free. Στην επιβληθείσα ακολουθία,
Καταλήψεις
Συλλήψεις
Προσλήψεις
Δίχως ουσία
και λόγο.
Μόλις άρχισε λίγη ψιχάλα.
Στο σφαγείο ποιημάτων
δεν βρίσκεις πια
μια σελίδα ολοκληρωμένη.
Τα διασωθέντα ονόματα
των ποιητών σε βαθεία
ψύξη.
Οπότε και ευλόγως διερωτόνται
για τις ουρές ατελείωτες,
έξω
από τα φαρμακεία και
τα λογής βιοεργαστήρια.
Όλοι τους, εγκυμονούντες
κινδύνους.
Σε αναμονή εναγωνίως του
πολυπόθητου πιστοποιητικού.
Σφραγισμένου.
Με ισπανικό κηρό.
Κι εκείνος με το
Γιατί.
Σίφουνες ανοίγουν
τρύπες στο νερό,
το μηδέν ανύπαρκτη
απειλή σ’ εκείνους
που νεκροί ταξιδεύουν
για μακρινές θάλασσες
αποξηραμένες.
Ο Παράδεισος της καθημερινής
βούλιαξε αύτανδρος
στην αμμώδη θάλασσα,
όπου χωρίς βαθυσκάφη
δεν ανασύρονται ναυαγοί.
Τα πόδια βαριά μέσα στις
Λάσπες το πνεύμα ασήκωτο,
ούτε χαρταετός σε
απανεμιά
και οι κριτές βραβεύουν
την ακινησία τη δική τους.
… Όταν ξαφνικά φάνηκε ο κόσμος να
αδειάζει
… και να χύνεται σ’ ένα σκεύος
εμαγιέ,
από λαϊκή αγορασμένο.
……… Να, το κουτάλι σημαίνει
… το τέλος της αρχής της
σχέσης.
…………… Στο μοναστηριακό τραπέζι
οι ανάσες των λογίων
…………… .ανακάτευαν τις σκόρπιες
γραφές.
………… Ανώνυμες κατάντησαν οι
γνώμες.
Σε έκλειψη ο ήλιος.
Aπόμειναν τα δάκρυα των
παθόντων
… που γίνονται τα ποτάμια
… που ξεριζώνουν δάση
… και ισοπεδώνουν βουνά
μέχρι να γίνουν στίχοι
……… να γαληνεύουν καρδιές.
Δυστυχώς ο θάνατος
απορρίπτει αισθήματα και
τύψεις
…… και η τέφρα ελάχιστη
καταφυγή μιας ανύπαρκτης
θυματοποίησης.
Αξάφνου σπίτια, καλύβες,
στάβλοι
αφανίστηκαν από τα μάτια του
και η χριστουγεννιάτικη φάτνη
δραπέτευσε κουτσαίνοντας.
Έφευγε του σκοτωμού
νοιώθοντας τις ενοχές
πράξεων αλλονών
να φυτρώνουν τριγύρω
σαν φρέσκος λειμώνας και όμως
άφαντος ο θεριστής λαθών,
πίσω από τα θολά τζάμια.,
ενώ η μονόφθαλμη πόρτα
παριστάνει τον ακίνητο Κύκλωπα
αναμένοντας καρτερικά τον
γδούπο
μιας αργοπορημένης πτώσης.
Πιο νωρίς βηματισμοί ακατανόητοι.
Μόνο οι ήχοι των σπαθιών
υπογράμμιζαν τη σημασία
των ασήμαντων κινήσεων
που τρομάζουν τον ίδιο
τον καθοδηγητή τους. Δίχως
το διακριτικό νεύμα του πατέρα.
Και όμως, παρά τις διαφωνίες,
κατάλευκα σεντόνια
ανέμιζαν στα έρημα σοκάκια
δίχως κόκκινο σημάδι
να υποκρίνεται την αιδώ.
Ωστόσο μια Αφροδίτη γυμνή
υποδύεται τη λουσμένη, έτοιμη να σχίσει
το παραπέτασμα της αθανασίας
.
Παράλληλα με τη γλώσσα του ,
σώματος η γενναιότητα εγκατέλειψε τον
πωρόλιθο,
όταν το δάκρυ της συγνώμης του
ιππότη
κύλησε στο χνουδοτό μάγουλο
της κίτρινης μαργαρίτας.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 