Ένα ποίημα και μια πρόσκληση από τον Λευτέρη Μανωλά

 

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Ώρες έψαχνε. Σελίδες ατέλειωτες

ποιήματα, πεζά, τελειωμένα και

όχι,

νάβρει μια λέξη, μια πρόταση και

όχι,

από κάποιον τάχα σπουδαίο και

όχι,

που να είχε ασχοληθεί με τον ίδιο,

με τους στίχους του τυπωμένους και

όχι.

Μάταια παρόλα αυτά,  τα  δάκρυα

που  αλλοίωναν τον πολύ βαρύ και

όχι.

Θα αναχωρήσει τελικά άγνωστος

προς ένα απέραντο και ασταθές υπερπέραν

έχοντας στο στόμα λίρα ολόχρυση

ενός γαλάζιου, μα για τους πολλούς άγνωστο

πλανήτη.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (Συνοπτικά)

Την ΠΕΜΠΤΗ 23 ΜΑΙΟΥ 2024, ΩΡΑ 18.ΟΟ η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, οι εκδόσεις «ΛΕΙΜΩΝ» και ο συγγραφέας, σας προσκαλούν στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ της Ε.Ε.Λ., Γενναδίου 8 και Ακαδημίας 65, 7ος όροφος, όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του λογοτέχνη και μέλους της Ε.Ε.Λ., Λευτέρη Μανωλά. Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ  /άρθρα

Σημειώνω ότι μεταξύ των ομιλητών θα είναι και ο ποιητής Νίκος Μοσχοβάκος

Ένα ποίημα του φίλου Λευτέρη Μανωλά που μόλις έφτασε.

ΛΕΥΚΗ ΟΨΗ
Στην αρχή λάφυρο πως ήταν
νόμισε,
χωρίς εκείνος να μοιάζει με κουρσάρο,
αιχμάλωτη ανάμεσα σε άφαντους
βρέθηκε.
Σε κάθε του ξεφύλλισμα, αργό ή
γοργό
σαν σε τρικυμία μετατρέπονταν όλα
τριγύρω.
Σκαρφάλωνε προς τα κάτω,
κατρακύλαγε προς τα πάνω,
δεν έβρισκε γραμμή, πάνω της
πάτημα να βρει στέρεα για να σταθεί,
ρόλο να βρει, σε σχοινί να ισορροπήσει.
Μια λεξούλα μοναχική, που λες, την
παρατήσαν
σε ξεχασμένη, από καιρούς παλιούς,
βρεφοκοιτίδα,
έτσι της φαινόταν το άγραμμο τετράδιο
που μέσα του της έταξαν πως απερίσπαστη
θα γράψει πραγματική, πια, ιστορία.
Τα ηλιοστάσια διαδέχονταν το ένα το
άλλο,
δίχως σύντροφος να φανεί, μαζί
για να τεντώσουν μια γραμμή
και πάνω της, επιτέλους, να κάτσει,
χορό να σύρει και να κλάψει.
Σχοινοβάτις σ’ ένα μέλλον χωρίς
να χρειάζεται να γράψει καμία
ιστορία,
μιας και ο καθένας θα σβήνει και θα
γράφει
τη δική του ηλεκτρονική, πλέον, εκδοχή.
Το χαρτί δεν θα χρειάζεται να έχει πιά
γραμμές,
αλλά και ούτε καν να υπάρχει.
Οι λέξεις κρεμάμενες θα καθρεφτίζουν
τα είδωλά τους σαν νάναι αληθινές,
μέχρι νάρθει το πλήρωμα του χρόνου
που γενιές κατοπινές θα διασκεδάζουν
με γραφιστικές φιγούρες κάθε γούστου,
Ερρίκοι, Ισαβέλλες, Λέοντες, Μέρλυν και
Ρασπούτιν
αφηγούμενες ήρωες, υπερήρωες και
κατορθώματα
της καινούργιας, εικονικής, μυθολογίας.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου.

Όλκιμα Νεφελώματα

Εκδόσεις: Κουκκίδα.

Ένα πρόσφατο ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Η όστρια είναι νοτιάς, βοριάς η τραμουντάνα

λεβάντες ανατολικός και δυτικός πουνέντες

ταράσσουν τη Μεσόγειο κι αφρίζουν το Αιγαίο

αναστατώνουν τους γιαλούς, παγώνουν τα νησάκια

οι γλάροι παραδέρνουνε κι οι πέρδικες δειλιάζουν

οι λύκοι πάνε να κρυφτούν, τα ψάρια αναρωτιούνται

γιατί αλλάζει ο καιρός, γιατί σηκώνει κύμα;

Οι ουρανοί με σύννεφα, τ’ αστέρια φοβισμένα

ο ήλιος ατημέλητος, το φως χλωμό και λίγο.

Η όστρια είναι νοτιάς, βοριάς η τραμουντάνα

οι δρόμοι ερημώσανε, ξεπάγιασε η μέρα

τα τζάκια καιν’ ασίγαστα, ζεσταίνουν πυρωμένα

μία προσδοκία συντροφιάς, μία ελπίδα ίσως

για να περάσει η μοναξιά, να φύγει ο χειμώνας

να ξαναφέρει άνθιση η όμορφη Περσεφόνη

και να πετάξουν τα πουλιά στα δένδρα στις πλατείες.

Λεβάντες ανατολικός και δυτικός πουνέντες

φυσούν με συγκατάβαση μαΐστρος και σιρόκος

αλκυονίδες φέρνουνε, υπόσχονται λιακάδες

οι ανεμώνες παίρνουνε χρώματα της αγάπης

στολίζουν τις βουνοπλαγιές και τις λοφοραχούλες.

Άντε να ‘ρθει η άνοιξη, να πέσει ο αέρας

να ηρεμήσει η θάλασσα, το κύμα να σωπάσει

μήτε λεβάντες όστρια πουνέντες τραμουντάνα.

Ένα Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΟΙ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Οι δεσποινίδες των Δελφών

στενάζουν και πονούν από έλλειψη

ερωτικού ενδιαφέροντος.

Η απουσία εφήβων και νεαρών

τις οδηγεί συχνά στο μουσείο

για να απολαύσουν το κάλλος

του έξοχου Ηνίοχου

προκειμένου να γεμίσουν

τα ταραγμένα όνειρά τους.

Είναι επιρρεπείς στις φαντασιώσεις

και συχνά παθιάζονται

από το ανάρμοστο κα το ανέφικτό.

Τα απογεύματα των Κυριακών

περιποιούνται στην εντέλεια

την εμφάνισή τους

γιατί που ξέρει κανείς

μπορεί να συναντήσουν τον Ηνίοχο

στο βραδινό νυφοπάζαρο.

Μάλιστα τολμούν να ψιθυρίζουν

αρχαίους στίχους που αποστήθισαν

όπως «έρως ανίκατε μάχαν»

για να συνηθίσουν τη γλώσσα

του περικαλλούς εφήβου.

Οι δεσποινίδες των Δελφών

καθώς αντίκριζαν

τον ελαιόκαμπο της Αμφίσσης

αμφισβητούν τη γαλήνη του

κι ενστερνίζονται απόψεις

ρηξικέλευθες πλήρους διασάλευσης

και ενσωμάτωσης με την εκτροπή.

Μόνο έτσι πιστεύουν

πως θα υπηρετήσουν

την ερωτική τους έξαψη

αυτήν που επιτάσσει

με σφοδρή ένταση η παρουσία

του άψογου νεαρού Ηνίοχου των Δελφών.

…σε δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΟ ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ

Μια μια οι ψηφίδες

του όμορφου μωσαϊκού της Αριάς

είναι πετρούλες ασήμαντες.

Όμως η δύναμη του δημιουργού

τις μετατρέπει μαγικά

σε παράσταση αξέχαστη.

Η δύναμη του πεπρωμένου τους.

ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Είχες πατέρα Τελώνη

και Φαρισαία μάνα

ήθελες πάντα εξιλέωση

και τι κατάφερες;

Να γίνεις Εβραίος.

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΓΟΛΙΑΘ

Ήτανε μια νύχτα αφέγγαρη και
θεοσκότεινη
τόσο που δεν ξεχώριζες τον ποταμό από
τη θάλασσα,
σύνορό τους οι λαίμαργοι κροκόδειλοι που
παραμόνευαν, άγρυπνοι, για καλοθρεμμένους
κέφαλους.
Βιαστικά, άλαλος, μάζεψε σ’ ένα πολύχρωμο
ντουρβά
και τους τελευταίους, αχώριστους, πάπυρους
με τις σημειώσεις που κρατούσε, όλα
τα χρόνια, σπουδάζοντας εκεί στα ξένα.
Στο λιμάνι, η διήρης, φορτωμένη, τον
περίμενε με φώτα σβηστά και με λυτούς τους
κάβους.
Ο κοντόσωμος καπετάνιος, πατριώτης λινδιακός,
φίλος αχώριστος του πατέρα, τον καρτερούσε
αγέλαστος,
φρουρώντας το πολύτιμο μπαουλάκι του.
Έτσι, κράτησε το λόγο που έδωσε
όταν τον είχε πρωτοφέρει εδώ, παιδί σχεδόν,
για να σπουδάσει, νέες επιστήμες,
κοντά στους γραμματιζούμενους της χώρας των
Φαραώ.

Το μακελειό στην Καρσεμίς και το αίμα
που χύθηκε εκεί, άφησε τα ίχνη του
ανεξίτηλα.
Νυχτωμό στον τόπο, μοιρολόγι στους ανθρώπους.
Και μια θλιβερή ανάμνηση ο τρανός
Ταχάρκα.
Ο Νεχώ και οι διάδοχοί του, δεν κατάφεραν
να ξαναδώσουν την παλιά του αίγλη στο
Βασίλειο.
Τα αποδημητικά πετεινά του ουρανού
άλλαζαν διαδρομές και προορισμούς
μη βρίσκοντας καρπούς για να τραφούν,
αλλά και πετώντας ν’ απορρίψουν.
Με τον καιρό χανόταν η πρασινάδα από
τις κοιλάδες
και τα τιτιβίσματα από τα σοκάκια.
Οι χωρίς τελειωμό ληστείες και οι
αναίτιες δολοφονίες, μα πιο πολύ η έλλειψη
έμπειρων δασκάλων τον ανάγκασαν σε
φυγή.
Δίχως να λογαριάζεται και το άλγος
του νόστου.
Δεν προλάβανε τα φώτα, τα πολύχρωμα, της
Ταμιάτ
από τα μάτια τους να χάσουν, όταν
ένας θεότρελος κι αναπάντεχος Γαρμπής
τους πήρε και τους σήκωσε, σπρώχνοντας,
αβάστακτα, ανατολικά το δυνατό σκαρί.
Μπροστά τους η σκοτεινή απειλή του
Ποσειδώνα
τους αφάνισε κάθε εικόνα χρωματιστή,
τους αφαίρεσε κάθε μυρουδιά λαχταριστή.
Τι που κατέβασαν τα γερά ιστία,
τι που ανέβασαν τα ελατήσια κουπιά,
ο τιμονιέρης μάταια προσπαθούσε, με
το λιναρένιο σκοινί, το δίκωπο πηδάλιο να
συγκρατήσει.
Ίσα που πρόλαβε φωνή να βγάλει, πως τα
φώτα της Γάζας φάνηκαν, στο βάθος της
σκοτεινιάς,
όταν θεόρατο κύμα τούκλεισε το στόμα
μονομιάς
μα και τα μάτια των πιο πολλών στην κουπαστή
και αντάμα μ’ εκείνον, με τους πάπυρους αγκαλιά,
κάθε έγνοια του και θύμηση μαζί.
Όταν, πιά, τα μάτια μπόρεσε να μισανοίξει
ένιωσε πάνω σε στρωσίδια πουπουλένια νάναι
ξαπλωμένος,
μέσα σε βεδουϊνικη καταπλούμιστη σκηνή.
Πολύχρωμα χαλιά με σκηνές ηρώων
σε άτια αγέρωχα ανεβασμένους,
με σπάθες και δόρατα ψηλά να
ανεμίζουν,
χρέμια χρυσοκέντητα τα πλαϊνά να
ομορφαίνουν
και λάμπες κρεμαστές το μέρος να
φωτίζουν.
Τον αποξύπνησαν οι φωνές του πιο ρυτιδωμένου
της φαμίλιας, που σαν πρεσβύτερος
αυτός,
σε σκαλιστό σκαμνί καθόταν και οι
υπόλοιποι νοματέοι ανακούρκουδα καθιστοί
με τα βλέφαρα ορθάνοιχτα από τα χείλη του
κρεμόταν.

Εκείνος, μέσα σε λήθαργο και από πνιγμό σωσμένος,
μετά δυσκολίας ξεχώριζε λέξεις και νοήματα
που ο παππούς ασταμάτητα ξεστόμιζε
και λάμψη έδιναν στα μάτια που τον άκουγαν.
Πιο πολύ σ’ εκεινού του αμούστακου αγοριού
που δίπλα του τον είχε και καθόταν
κι όλο με νόημα και μ’ έμφαση τον ονομάτιζε
Γολιάθ.
Και όλο φούσκωνε ο αγέρας της ερήμου,
ταρακουνώντας τα κρεμαστά φανάρια
της σκηνής, στο ρυθμό της αφήγησης του
γενάρχη.
Ακαταπόνητος ο γηραιός θεματοφύλακας με το
Βλέμμα
στο κέντρο της κορυφής της σκηνής, δύναμη να
παίρνει
συνέχιζε επίμονα και γλαφυρά την αφήγησή του.
Πως οι σημερινοί ταλαίπωροι συγχωριανοί τους, οι
Πελεσέτ
κρατούσαν από τους παλιούς κραταιούς πολεμιστές
Φιλιστίνους
και με χαμηλωμένη τη φωνή σαν μυστικό να λέει.
Ένας προπροπάππους του, με του εγγονού του το
όνομα
που ούτε πανύψηλος ήτανε, αφού ούτε που τις
εννιά
πιθαμές δεν ξεπερνούσε, μα και ούτε κανένας
σιδερόφραχτος,
μονάχα τα ξένα γίδια έδιωχνε από του χωριού του το
σύνορο,
που δεν ήταν παρά μια μεγάλη άχρηστη σπάθα
αστραφτερή
που ο σιδεράς στο χώμα κάποτε είχε μπήξει.
Οπότε, μια νύχτα σημαδιακή, έκατσε σιμά
στο σύνορο να ξαποστάσει και στην πέτρα
πάνω
σαν έγειρε να ξαπλώσει, μόλις που πρόλαβε να
ακούσει το τροχό του άρματος που του πήρε το
κεφάλι.
Έτσι δεν πρόλαβε να ακούσει τις σπαραχτικές
φωνές παιδιών και γυναικών, μήτε να δει
τα δρεπανοφόρα, κομματάκια να τους
κάνουν.
Με λαφυραγωγημένα άρματα και κράνη
δεν καταλάβαινες ποιοι αχαΐρευτοι Χαναναίοι
ήταν,
συνέχιζε κατακόκκινος να αφηγείται ο
παππούς.
Αλλά κι ούτε πρόλαβε να δει τις πυρωμένες μπάλες
που πέφτανε χιλιάδες από ψηλά, που κάνανε τη νύκτα
μέρα.
Άλλες πύρινες μπάλες ερχόταν από τα υψώματα
κι άλλες από τη θάλασσα, από αμέτρητες άγνωστες
νήες με καταπέλτες μεγάλης απόστασης βολής.
Μια αφήγηση έντονη και ζωντανή, τόσο που
στο λήθαργό του ένιωσε την πτώση μιας μπάλας
δίπλα του, τόσο που τον ταρακούνησε αληθινά!
Όμως, δεν ήταν παρά το ελαφρύ χέρι της μάνας του,
που σκουντώντας τον, χαμηλόφωνα του φώναξε:
Ξύπνα Κλεόβουλε, το σχολικό ώρα πολλή, έξω σε
περιμένει.
Και τρέχοντας, απάντησε στου οδηγού το απορημένο
βλέμμα.
«Βία μηδέν πράττειν»
«Αδικίαν φεύγειν»
Σε λίγο από το ραδιόφωνο του οχήματος,
η φωνή του σχολιαστή ακούστηκε να λέει, πως
με τους χθεσινοβραδυνούς βομβαρδισμούς στη
Γάζα

τα νεκρά παιδιά ξεπέρασαν δέκα φορές τα
χίλια.
Απογοητευμένος, αφήνοντας τα μάτια του να
σφαλίσουν,
στοχαζόταν πως τώρα πλέον στα βουνά των
ερειπίων,
που άφησαν στο πέρασμά τους λεγεώνες ποτισμένες
νηπενθές,
οι οποίες δεν υποκρίθηκαν καν να προσπεράσουν ούτε
το Αλ Ντάρατζ,
σε γη έρημο που αενάως διεκδικείται και
εκδικείται,
θα μπορεί, άφοβα πάλι, εδώ, να ευδοκιμεί το Ρόδο
της Ιεριχούς.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σκοτείνιασε ο ουρανός απρόσμενα

Τ’ αστέρια μαζεμένα έπλεαν μέσα στα

δάκρυα,

όσων είχαν απομείνει σε τούτη τη

γειτονιά

αθώπευτοι από γυναίκας χέρι.

Χλωμοί, ξέψυχοι, μονάχοι

στην  ενδοχώρα του εαυτού τους,

αναρωτιόντουσαν κατάβραδα

γιατί δεν φέγγει και για αυτούς

ένα χείλι χαμογελαστό

τη στράτα τους να δείξει.

Μα μέχρι τώρα δεν έμαθαν τον

τρόπο,

γιατί χαμόγελο δεν εχάρισαν ποτέ τους.

Λ.Μ.

Μια ακόμη (παλιά) ταξιδιωτική εμπειρία του φίλου Βασίλη Μεταλλινού, όπως την διηγείται ο ίδιος.

.
INDIA, flower power

“In a day when you don’t come across any problems, you can be sure that you are travelling on the wrong path.” Swami Vivekananda»

.
2013 GΟΑ. Συγκαταλεγόμουν στους αποδεδειγμένα παράφρονες, αποφασίζοντας να νοικιάσω μια παλιά Royal Enfield, από έναν Ινδό που μόλις συνάντησα στον παραλιακό του Panaji. Με είδε να την περιτριγυρίζω. Ανάφτρα, πλανεύτρα, τσακίστρα, αριστερά το φρένο, δεξιά οι ταχύτητες, μπάσο ήχο να ραγίζουν τα κράσπεδα, κουρσούμι, ρετρό του »77…
«Αγόρασέ την, είναι μοναδικό κομμάτι…» μούγκριζε συνωμοτικά ο Ινδός, φτυαρίζοντας σχολαστικά τα τρίμματα από το kaju katli που τον κέρασα στο παρακείμενο μπαρ, ενώ προσπαθούσε να με πείσει ότι η μεταπώληση της μοτοσυκλέτας σε λίγα χρόνια θα μπορούσε να με εκσφενδονίσει 2-3 θέσεις πάνω από τον Σουλτάνο του Μπρουνέι στη λίστα Φόρμπς…
Κάτω απ’ την επιφάνεια της λογικής υπάρχει μια υπόγεια συναλλαγή μεταξύ τρέλας και σύνεσης. Παρά τις μουδιασμένες αισθήσεις μου μετά την πενιχρή δίαιτα με αμύγδαλα και γάλα καρύδας στο Νεπάλ, την νοίκιασα για 25 μέρες, προπληρώνοντας -ευτυχώς- μόνο τις 10 πρώτες.
Κανονίζουμε την χαρτούρα, με τον Ινδό να με αποχαιρετά σφίγγοντας το χέρι μου με υπερβολικό ενθουσιασμό και σκάζοντας χαμόγελο που συνήθως χρησιμοποιούν άνθρωποι που ετοιμάζονται για τραπεζική απάτη, ενώ εγώ μετά από ένα δίωρο μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, πάνω στην παλιά 500άρα BULLET και το σανζμάν ν’ ακούγεται σαν κατσαρόλα, είμαι πάλι στο δρόμο, τραβώντας γι’ άλλες πολιτείες, Karnataka ίσως και Kerala…
Μετά από 35 χιλιόμετρα μπαίνοντας στο Margao, με αφόρητη τη μεσημεριανή λάβρα να λιώνει την άσφαλτο και ν’ ανεβάζει την θερμοκρασία της μοτοσυκλέτας σε επίπεδα πυρηνικής σύντηξης, κολλάει η «δευτέρα», μουλαρώνει, σβήνω και κάνω στην άκρη.
Περνάει μια ίδια μοτοσυκλέτα. Κάνω σινιάλο. Είναι Γάλλος, του εξηγώ. Προτείνει να τον ακολουθήσω στο Palolem να την επισκευάσει.
Η «δευτέρα» εκεί… κολλημένη με UHU. Ταξίδι σε ρυθμό λιτανείας της εικόνας του Jagannath, μούσκεμα με το δερμάτινο μπουφάν και νοιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα θερμοπληξίας, κάνοντας τη σκέψη ότι η ζωή τελικά είναι το χρονικό μιας αποτυχίας σε κλιμακούμενες δόσεις.
Palolem και Παράδεισο… τα μπερδεύεις. Νοίκιασα καλύβα με 3 ευρώ κοντά στον Γάλλο. Βουτιά στον ωκεανό και πίσω καινούργιος, βλέποντας πάλι τη ζωή σαν ένα αστείο σε μεγέθυνση.
Έξω από την καλύβα του Γάλλου είχε διάφορα τυπάκια από εκλεπτυσμένους πλάνητες, χασομέρηδες, αργόσχολους, αλάνια και κάτι αριστοκράτισες αλήτισσες -που ο Αρμάνι τις έκοψε την πίστωση- νταγκλαρισμένες με «ύπνους», σκόνες, κόκες, ακούγοντας ζόρικες μουσικές από ένα τεράστιο μαγνητόφωνο κρεμασμένο σ’ ένα δέντρο.
Ετερόκλητο πλήθος που όμως το ένωνε η πίστη …ότι η Γη είχε εισέλθει σ’ ένα πνευματικό χειμώνα διάρκειας 350.000 ετών -έχοντας παρατηρήσει μια επιτάχυνση της καρμικής αντίδρασης- και έχοντας επίγνωση του πόσο σκληρός μπορεί να είναι ένας τέτοιος χειμώνας, κατέληγε μετά από μια αλληλουχία επαγωγικών συμπερασμάτων …ότι μόνο τα ρολόγια και τα κορόιδα δουλεύουν στον πλανήτη.
Ένας Αμερικανός 50άρης, μπαταλεμένο σκαρί για φούντο ολοταχώς, σκούρος με φάτσα οργωμένη απ’ τις κραιπάλες, τσαμπουκάδες στα χέρια, σκουλαρίκια κι ένα τατουάζ με «ημερομηνία γάμου Tulsa Oclahoma» για να τον θάψουν στο σωστό μέρος όταν γίνει η στραβή, ανάμεσα σε Kingfisher και κατσαβίδια πασπάτευε τη μηχανή μου. Γάλλος κι Αμερικανός με ταυτόχρονο σήκωμα του φρυδιού μ’ έπεισαν να πάρω τηλέφωνο τον Ινδό ν’ ακούσει το κουπλέ.
Το βράδυ εμφανίστηκε ο Ινδός με αυτοπροτεινόμενο σβέρκο για καρπαζιά να τη μαζέψει ενώ αρχίσαμε να γινόμαστε κουνουπίδι, με τον Αμερικανό κι όλο το σερσελέμι να μη δείχνουν οίκτο στις κερασμένες Kingfisher και τον λογαριασμό να πλησιάζει το φουλάρισμα βομβαρδιστικού Στελθ.
Συζητήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα, φρέσκος ξιφίας και κάτι κατάξανθα καμπυλάτα μπουμπούκια να λικνίζονται σε ρυθμούς Fela Kuti, με βάλαν σε σκέψεις ν’ αράξω εδώ, να συγγράψω δίπλα στον παφλασμό του Ινδικού ωκεανού το αριστούργημα που θα κάνει την κοινότητα των διανοουμένων να παραληρεί και τους ακαδημαικούς να τρέχουν πέρα δώθε βγάζοντας τυρολέζικους λαρυγγισμούς…
Όμως η σκέψη της συζύγου στην Ελλάδα να γαργαλάει την ασφάλεια ενός SMITH & WESSON των 9mm μ’ έκανε να επιταχύνω το ταξίδι μου και να φύγω μετά δυό μέρες νοικιάζοντας την Εnfield του Γάλλου, καρφί για Μπανγκαλόρ.
Μη μου λες για τί είσαι έτοιμος να πεθάνεις, πες μου για τί είσαι έτοιμος να ζήσεις!
Cheers!!

(Από τις ταξιδιωτικές καταγραφές του Βασίλη Μεταλλινού.) Σημείωση Ο Βασίλης είναι παλιός φίλος, αρχιτέκτονας το επάγγελμα, αλλά και λάτρης των μοναχικών, ερασιτεχνικών, μοτοσικλετικών, διηπειρωτικών διαδρομών τις οποίες ζει (βιώνει) και περιγράφει με θεσσαλονικιώτικο χιούμορ. Σήμερα: ‘Ένα στιγμιότυπο από την προσπάθειά του, όντας στην Τύνιδα, να εκμαιεύσει μια βίζα ώστε να επιστρέψει οϊκαδε μέσω της τότε (2007) Λιβύης. … I been in the right place . But it must have been the wrong time . I’d have said the right thing . But must have used the wrong line… (Dr John) .

2007. 2007. Τυνησία, Λιβυκή Πρεσβεία, 74 λεωφόρος Μοχαμέντ.

Ο υπάλληλος ξινός. Φάτσα μπαγιάτικη, να θυμίζει …τροφική δηλητηρίαση. Μου λέει «αταντέ»… 2004 με 2007, 4 αιτήσεις «libya online visa application», απάντηση μηδέν! Δεν υπάρχει πιό φρικτό πράγμα απ΄την αναμονή σε Αφρικανικές υπηρεσίες εκτός ίσως κι από το βίτσιο της απαγγελίας σε ποιητικές βραδιές. Γυροφέρνω στα τυφλά, αναρωτώμενος αν υπάρχει ελεήμων θεός ή κάποιο σχέδιο πίσω από το σύμπαν, όταν μου δίνει να συμπληρώσω ένα μάτσο χαρτιά, που φτάνει σε μέγεθος την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών. Συμπληρώνω τα χαρτιά. Και πάλι αναμονή με έναν φλύαρο Ιταλό τζιπά να μου διηγείται με στόμφο τις περιπέτειές του, κρίνοντας κάθε μιά τους άξια να συμπεριληφθεί στα έργα του Γκουρτζίεφ, μέχρι που εμφανίζεται μια νυφίτσα με κελεμπία . Με έκφραση πόνου, σαν του Μαχάτμα Γκάντι όταν τον πυροβόλησε ο Γκόντσε, μας πληροφορεί ότι η βίζα θέλει 9 μέρες για να εγκριθεί και θα την παραλάβουμε στα σύνορα. Κρίνοντας από τη φωνή του -να τρεμοπαίζει σαν τα κβαντικά σωματίδια- είμαι σίγουρος ότι θέλει να μας ξεφορτωθεί. Μπουκάρω στο γραφείο του προϊσταμένου. Η Αφρική δεν είναι για τσαμπουκάδες. Μπόλικο σιρόπι κι «εξκιουζέ μουά»… Αυτός ακίνητος κάτω από μια τεράστια εικόνα του Καντάφι. Κοιτάζει απορροφημένος μια στοίβα έγγραφα κι αρχίζω να του εξηγώ χαμηλόφωνα το πρόβλημα με λυγμό -σχεδόν παίζω Άιντα- μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι κοιμάται όταν τον ακούω να ροχαλίζει. Ίσως η πιο παραγωγική συζήτηση με Αφρικανό υπάλληλο… Νοιώθω τεράστια ανακούφιση που όλα είναι εξηγήσιμα!! Είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ πως φταίω εγώ… Café du Souk για τσάι maghrebi. Έρχεται και κάθεται ένας Ελβετός ποδηλάτης, ο Bertrand, ο ιδεώδης τύπος της flânerie, της άσκοπης περιπλάνησης. Κάνει τον γύρο της Μεσογείου. Μια από τα ίδια …΄΄πάνε σε εννιά μέρες στα σύνορα΄΄. Του κώλου τα εννιάμερα… Αν ορίσουμε την jazz σαν ένα τρόπο ύπαρξης, μ’ έναν αυτοσχεδιαστικό τρόπο βρισκόμαστε και οι δύο στο κατάστρωμα της Grimaldi για Παλέρμο. Ο Bertrand θα ξαναγυρίσει για τη βίζα κι εγώ θα συνεχίσω στην Ιταλία που υπαινίσσεται ένα σχέδιο, εκεί όπου δεν υπάρχει κανένα… Οδηγώντας στην ελεεινή autostrada για Cosenza θυμάμαι τα λόγια του τζιπά βγαίνοντας απ’ το Προξενείο: «Σ’ αυτόν τον άδικο κόσμο της φθοράς και της οδύνης είμαστε καταδικασμένοι να προσπαθούμε»… …ενώ πατώντας κι άλλο το γκάζι της μοτοσυκλέτας, έκανα την σκέψη ότι ήταν μια έξοχη ρήση που θα μπορούσα εντυπωσιακά να χρησιμοποιήσω σε κάποιο σικ δείπνο… ΥΓ1. Ο Bertrand γύρισε στην Τυνησία. Δεν πήρε ποτέ την βίζα για Λιβύη. Πέρασε στην Αίγυπτο αεροπορικώς και συνέχισε τον γύρο της Μεσογείου. Πέντε μήνες μετά πίναμε ρακές στη Μυρσίνη, στη Θεσσαλονίκη. ΥΓ2. Εγώ πήρα την βίζα μετά 3 χρόνια στην Αίγυπτο με βύσμα έναν Χασάν. Διάφορες σουρεάλ καταστάσεις μ’ ανάγκασαν να φύγω «ατμός» από τη χώρα και να μην δοκιμάσω ποτέ ένα πιάτο ruz hoot bil kusbur, σε ταβερνάκι στο λιμάνι του Τομπρούκ. ΥΓ3. Κι ας μη πάω ποτέ στη Λιβύη! Δεν με νοιάζουν ούτε οι «κατακτήσεις» τοπωνυμίων, ούτε η περιπέτεια, ούτε τα μοτοσυκλετιστικά ανδραγαθήματα, ούτε να ψάξω το κρυφό μου ΕΓΩ στην έρημο, ούτε να γίνω …καλύτερος άνθρωπος κι άλλα σαχλά κι αιθέρια. ΥΓ4. Να σΕ πω φίλτατε αναγνώστα, το ένοχο μυστικό μου. Είναι ότι με τα ταξίδια βρήκα έναν από τους πιο τεμπέλικους τρόπους για να περνάω τον χρόνο μου. Cheers!

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΑΓΥΡΙΣΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Το τρεχαντήρι συνέχιζε με το

πάσο του

να νίφτει την πλώρη του βουτώντας,

δίχως σταματημό κανένα,

στα τυρκουάζ νερά προς τη Χάλκη.

.

Έκλεινε τα μάτια του

και ο χρόνος διαστέλλονταν, χωρίς

τα δυό του άκρα να διακρίνονται

και το νίψιμο της πλώρης

να παίρνει ένα θρησκόληπτο

τελετουργικό.

Άλλοτε σαν αγγελτήριο καινοφανούς

έναρξης.

Άλλοτε σαν φυλαχτό μετέωρης

ακινησίας.

Άλλοτε σαν κατευόδιο άνευ

επιστροφής.

.

Αυτός εδώ και η άλλη άκρη στο

πουθενά.

Έκλεινε τα μάτια και βρισκόταν

παντού.

Τ’ αγκίστρια στο παραγάδι

έμεναν  χωρίς τα δολώματα

μα και δίχως ψάρια.

Αύγουστος μήνας…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΤΑΜΕΡΛΑΝΟΥ

Με πληγωμένο πόδι

σαϊτεμένο στη χθεσινή μάχη

ο Ταμερλάνος αγωνιζόταν ν’ αντέξει

του φρικτού πόνου το μαρτύριο.

Τότε ακριβώς εκεί μπροστά του

είδε ένα μυρμήγκι

φορτωμένο μ’ ένα σπυρί στάρι

που προσπαθούσε ν’ αναρριχηθεί

με το δυσανάλογο φορτίο του στον τοίχο

για να εναποθέσει το λάφυρο

στη μυρμηγκοφωλιά του.

Εξήντα καταπτώσεις μέτρησε

μέχρι που σε πείσμα της λογικής

κατάφερε την ολοκλήρωση του σκοπού του.

Ο Ταμερλάνος με προσήλωση διδασκομένου

είχε πάρει το μάθημά του

και πάμπολλες φορές εν περιλήψει

ανέπλασε το εγχείρημα του μυρμηγκιού.

Είχε κατανοήσει πλήρως το νόημα

κι αισθανόταν έτοιμος πια

να κατακτήσει τον κόσμο όλο.

.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ

 

Το θεώρημα της αγάπης μας

στηρίχθηκε στο αξίωμα

ότι μεταξύ δύο σημείων

μία μόνον ευθεία άγεται.

Ακόμα και τις γιορτές

μία ευθεία άγεται.

Τ’ απογεύματα πάλι της συννεφιάς

μία ευθεία άγεται.

Αλλά κι όταν έχει αστροφεγγιά

μία ευθεία άγεται.

Το θεώρημα της αγάπης μας

είναι ευκολονόητο

αν αναλογιστεί κανείς

ότι ο Ευκλείδης ήταν βαριά ερωτευμένος

όταν ανεπιφύλακτα το διατύπωσε.

Ένα ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

Θυμωμένος ο Δίας

από την αφροσύνη των θνητών

και των αρχόντων την αλαζονεία

σμίγει τα φρύδια του πεισματικά

κι εξαπολύει κεραυνούς και αστραπές

μαινόμενος εκδικητής

στύβει τα σύννεφα γύρω απ’ τον Όλυμπο

κι απελευθερώνει καταιγίδες

μέσα στων ανέμων τη μανία

πάνω από την Πιερία και τη Θεσσαλία

τόσο δυνατές και σφοδρές

που παρασύρουν κάθε τι που συναντούν.

Απώλεια ανθρώπων και αμέτρητων ζωών

σημαδεύουν την πρωτοφανή κακοκαιρία

και κόλαση λάσπης και ποταμιών

γίνεται ο βίος των θνητών

που οδύρονται για τη συμφορά.

.

Ο Ιάσονας στη Μαγνησία

μόλις έχει χάσει το σανδάλι του

που το παρέσυρε το ρεύμα των υδάτων

και ψάχνει να βρει δικαιολογίες

στον θείο του τον Πελία που του τα χάρισε.

Σκέφτεται με ενοχή γεμάτος

ότι θα βρει μια ικανή αιτία

για την επιπολαιότητά του

να προσπερνά τα ποτάμια

με της νεότητάς του την παρόρμηση.

.

Ω! Ναι η κλιματική αλλαγή φταίει

όπως θα πουν μετά από χιλιάδες χρόνια

οι κλιματολόγοι και οι ειδικοί.

Το βρήκα, αναφωνεί ικανοποιημένος

γιατί το άλλοθι είναι ατράνταχτο

εμπεριέχεται στης θεομηνίας το νόημα.

Εξάλλου υπογραμμίζει πειστικά

πρώτη φορά ηττήθηκαν οι Μυρμιδόνες

κι απτόητος συνεχίζει τον δρόμου του

για την κατεστραμμένη Ιωλκό.

Κάποτε είναι βέβαιο ότι κάτω από τη λάσπη

η αρχαιολογική σκαπάνη θ’ αποκαλύψει

ανάμεσα σε οστά και άλλα αντικείμενα

το απολεσθέν σανδάλι

του νεαρού άμυαλου Ιάσονα

που έτρεχε μες τη θεομηνία.

ΔΙΧΩΣ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

[Του Λευτέρη Μανωλά]

Γράψε μου ένα γράμμα

ψιθύρισέ μου μια λέξη,

να είναι το αεράκι

που θα πάρει τον άτολμο

εμένα,

στην αθέατη πλευρά του

φεγγαριού,

ως τη στιγμή που γίνει φθίνων

μηνίσκος

και από το εφαλτήριο ετούτο,

βουτιά μεγαλοπρεπή θα δώσω

στο σύμπαν εκείνο το αφανές,

στις αρχέγονες εκβολές του

Αχέροντα.

Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

.

[1 Ακόμη ένα μονοπάτι για την ¨Επανάσταση¨]

.

ΠΙΣΤΕΨΑ ΑΝΑΙΤΙΑ

Πίστεψα χωρίς φόβο

χωρίς συμφέρον

χωρίς να ερευνήσω

χωρίς εξέγερση

χωρίς δεύτερη σκέψη.

.

Πίστεψα από συνήθεια

από ματαιοδοξία

από νομιμότητα

από ανάγκη υποταγής

από συντήρηση της πεπατημένης.

.

Ναι! Πίστεψα αναίτια

και παρέμεινα

χωρίς όνειρα

χωρίς αγάπη

χωρίς αυτογνωσία.

Έρμαιος στο τυχαίο

στο εφικτό

στο παραδείγματος χάριν

στου δήθεν τη γοητεία.

.

Έτσι στο τέλος

αρνήθηκα μ’ ευκολία

το δεδομένο

σαν άλλος επαναστάτης.

.

[2. Προειδοποίηση για τους επιρρεπείς στην ελπίδα..]

ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

 .

Ανθρώπινα κορμιά

ριγμένα τυχαία

στον πίνακα της αμαρτίας

κοχλάζουν πάνω στην πυρά

της ακολασίας

με επιθυμίες απαγορευμένες.

Στο βάθος της εικόνας

ένας χαμογελαστός όφις

πλάι σ’ ένα κόκκινο μήλο

εξακολουθεί να ειρωνεύεται

όπως τότε

τους ευκολόπιστους

και τους επιρρεπείς

στην ελπίδα.

.

[3. Εγώ είμαι αυτό που είμαι…]

.

ΟΠΩΣ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ

Δεν έχω όρια εγώ

δεν είμαι χώρα

ουδ’ ενορία είμαι

ούτε οικόπεδο μετρημένο.

Δεν έχω έκταση

ούτε σύνορα με κάποιους

ούτε κανόνες λειτουργίας

είμαι ορεινός, αυχμηρός

ελεύθερος και μαχητής.\

Δεν έχω αναστολές

και βέβαια δεν ντρέπομαι

γι’ αυτό που είμαι

και για ό,τι κάνω.

Γιατί ό,τι κι αν λέτε

εγώ είμαι αυτό που είμαι

με τη σκιά μου

μοναχά επικοινωνώ

αυτή είναι πιστή σε μένα.

Χωρίς όρους και όρια λοιπόν

πορεύομαι όπως μ’ αρέσει.

.

[4. Και κάνω ό,τι μπορώ…

.

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΣΩΣΩ

Ενώ σε ταριχεύω

χαμογελάς με ικανοποίηση.

Ξέρεις καλά

ότι το πέρασες κι αυτό.

Τώρα πια δεν έχεις

τον φόβο του θανάτου

κι εγώ σε ταριχεύω

για να περισώσω

ό,τι είναι δυνατόν

από σένα αγάπη μου.

Δύο ποιήματα του Λευτέρη Μανωλά..

.

ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ

Δεν επρόλαβε η σκόνη να

κατακάτσει,

που άφησαν πίσω τους

οι Σαρμάτες ιππείς

και τα τείχη της Αρταξάτα

πλημμύρισαν με τις πολύχρωμες

στολές των τοξοτών.

.

Ο Ευπάτωρ, χλωμός, ψηλά από

το λόφο

χάιδευε ικανοποιημένος

τη λευκή χαίτη του αλόγου

που μέρεψε

κι ανατρίχιασε στην ιδέα του,

το όνειρο του Μεγαλέξανδρου να

συνεχίσει.

.

Μήνες προετοίμαζε τους

ανυπόμονους  μαχητές του,

για μια καλή υποδοχή

των λεγεώνων του Πομπήιου.

Οι πιο πολλοί τους, είχαν τα

σημάδια της ρωμαϊκής λόγχης και

του σπαθιού

από τις μάχες με τις λεγεώνες

του ιερόσυλου Σύλλα, στη

Χαιρώνεια

και Θουρίο

και του παμπόνηρου Λούκουλου,στο

Κύζικο

και Βιθυνία.

.

Τώρα από κυνηγός, κυνηγημένος.

Μέχρι που φάνηκε η Φαναγόρεια…

Με τον Πομπήιο, δεν το περίμενε

νάχουν κι’ οι δυό τους  τέτοιο

τέλος.

Ο παντοτεινός του εχθρός,

από Αιγυπτιακή σπάθα πισώπλατα

μαχαιρωμένος.

Ο ίδιος, αδάκρυτος, με άρνηση

της Υψικράτης,

σαν ψυχικό, αρνούμενος να

προσκυνήσει,

από δίστομο μαχαίρι, φίλου του

υπασπιστή, να φύγει μοναχός του.

.

Από τότες, το όνομα πολλοί το

μιμηθήκανε,

μα ως τα τώρα κανείς τα

κατορθώματά του.

.

.

ΕΝΤΕΚΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Τούδειξες  καμαρωτή,

γράφοντας την ημερομηνία,

την προχθεσινή φωτογραφία

με τις φίλες σου μαζί.

.

Η ομορφιά όλου του κόσμου

μαζεμένη, αναφώναξε μεμιάς,

βλέποντας γυναίκες όμοιας γενιάς

δίχως τον ήχο γραμμοφώνου.

.

Εσύ με τα μάτια κατεβασμένα

αποκρίθηκες,  μα σιτεμένη ομορφιά!

δίχως μάτια δακρυσμένα

μα και φρύδια ζωγραφιά.

.

Εκείνος, σεμνά απολογούμενος

ομολόγησε πως τις ψυχές εννοούσε,

όπως πριν τις αγαπούσε,

ως παλιός τους ευνοούμενος.

.

Στης αποκάλυψης το άκουσμα,

σε κομφετί μετατράπηκε η φωτογραφία,

έξω από τη θαμπή τη τζαμαρία

η ομορφιά μεταμορφώθηκε σε φάντασμα.

.

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ του Νίκου Μοσχοβάκου

Μιαν άνοιξη στην Ιωλκό

πολλά παιδιά που παίζαμε

τόπι στην κεντρική πλατεία

μόλις σουρούπωσε σταματήσαμε

κάθιδρα με πρόσωπα αναμμένα

κι αρχίσαμε να συζητάμε

την πρόταση του Ιάσονα

για την Αργοναυτική εκστρατεία.

.

Ο Ηρακλής σαν μεγαλύτερος

συμφώνησε, μαζί του κι ο Θησέας

κι αφού πείστηκαν

όσοι είχαν αντιρρήσεις

ιδιαίτερα ο Άκτωρ και ο Αιθαλίδης

αποφασίσαμε όλοι μαζί

για την απόβαση στην Κολχίδα

.

Ήρωες και τυχοδιώκτες

αιθεροβάμονες κι ακτιβιστές

επιβιβαστήκαμε στην Αργώ

με την πεποίθηση πολεμιστών

αλλά με διάθεση εκδρομέων.

Ξέραμε όλοι πολύ καλά

ότι μόνο αν συνδυαστεί

με του παιχνιδιού το πείσμα

μπορεί ν’ αποδώσει καρπούς

το στρατιωτικό μας εγχείρημα.

.

Μετά είδαμε τον Ιάσονα

να φορά τα καινούργια του σανδάλια

δώρο του θείου Πελία

και να μας φωνάζει δυνατά

παίδες, ας σαλπάρουμε. Πρόσω ολοταχώς.

.

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ του Λευτέρη Μανωλά

Με του χρόνου το πέρασμα

κερδίζουν οι νύκτες και

χάνουν οι ημέρες

Πάει και χάνεται

άπνοια βουβή

και ξενυχτούν

με προσδοκία

μαντήλι ν’ ανεμίζει

Πάει ο έρωτας

αγέρι φευγάτο

και ξαγρυπνούν

με αγωνία

το μάτι να δακρύζει

Με του χρόνου το πέρασμα

Κερδίζουν οι νύκτες και

χάνουν οι ημέρες

Χάνει οι έρωτας

κερδίζει η αγάπη

και χειροκροτούν

την αδυναμία

που ο χρόνος σαρκάζει

Γνωρίζοντας

ο ίδιος

πως μόνο στο σήμερα

υπάρχει.

…σε δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΕΣ

Έβαλε με το μυαλό της η Ήρα

πως το νεφοφτιαγμένο σατέν μεσοφόρι της

θα άρεσε ιδιαίτερα στον Δία

κι έπεσε να κοιμηθεί

αποκαμωμένη από την κουραστική μέρα.

Ήπιε προηγουμένως τα χάπια

των ωραίων ονείρων

κι αφέθηκε στον ηνίοχο ύπνο

που οδήγησε το άρμα του

στο γαλάζιο βάθος τ’ ουρανού.

Πλάνταξε τότε η επιθυμία

κι αγκάλιασε ερωτικά τον Ιξίωνα

που βρέθηκε στον δρόμο της

να παραδέρνει από ασεβείς πόθους

για την υπέρτατη θεά του κόσμου.

Αφού χόρτασε ηδονή

άφησε στον Ιξίωνα

το νεφοφτιαγμένο σατέν μεσοφόρι της

και δυο ηλιαχτίδες το μενταγιόν της

για τη θυμάται

και να ξανάρθει στο όνειρό της.

Ο Δίας ανύποπτος

την ίδια ώρα εκθείαζε την Ιώ

και σαν ταύρος την έκανε δική του.

Ύστερα άρχισε να σκέφτεται την Ήρα

μα όταν κατάλαβε τις ονειρώξεις της

ξέσπασε θυμωμένος

να εξαπολύει κεραυνούς

και να βρέχει καταρρακτωδώς.

Πολλοί ειδικοί τότε

εξέφρασαν την περισπούδαστη άποψη

ότι επρόκειτο για φαινόμενο

κλιματικής αλλαγής.

Αυτό βέβαια έφτανε

για να ηρεμήσει ο Ζευς

και να μειδιάσει ειρωνικά.

.

ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΚΑΙ ΦΡΟΥΝΤ

Να διηγηθώ με ξερά λόγια την ιστορία σου

ή με λέξεις περίτεχνες ν’ αρχίσω να αφηγούμαι

ρώτησε τον Οιδίποδα ο Σοφοκλής

μα εκείνος έμεινε ακίνητος μπροστά του

τυφλός μες της οργής τη μέθη

πατροκτόνος κι αιμομίκτης φρικτός

γνώριζε από τραγωδούς και τραγωδίες

δεν ήθελε άλλα να του πουν.

Ωστόσο μια αόρατη σφίγγα μέσα του

έδινε ακόμα πρόβλημα δυσνόητο

μιλούσε για το μέλλον με λέξεις άγνωστες

και τ’ όνομα κάποιου Φρόυντ ψέλλιζε σαν απειλή

έτσι ώστε να μη λησμονηθεί η κατάρα του.

Ο Σοφοκλής που δεν πήρε καμιά απάντηση

αποχώρησε διακριτικά.

Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους.

… σε ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΜΜΑ

Τα σκεφτόμουν όλα

σα να ήμουν εσύ!

Όπως ανάγγειλαν οι

μαντατοφόροι, ένας

τέως!

Η Λίνδος δεν είχε απωλέσει

το κλέος το παλιό της

ακόμα

ούτε και το θερμό της

κλίμα

Σαν έφθασα εδώ, με μια

ολοκαίνουργια  πεντηκόντορο

διωγμένος

με πρωτοστάτες, λογάδες

πεντηκόνταρχους

που τους νόμιζα, δικούς μου

Όμως δεν το περίμενα

ερχόμενος

από το Φορωνικό Άστυ

να τύχω τέτοιας φιλοξενίας

από τους συμπατριώτες

και αυτόν τον ίδιο τον

Τληπόλεμο

Τώρα, μετά τα τόσα

χρόνια

ο νους μου έτρεξε στα

πριν

Στις ατελέσφορες ορκωμοσίες

κορυφαίων

στο Συμβούλιο των Προεστών

Στα Προπύλαια τις λαϊκές

συγκεντρώσεις

Τις πυρκαγιές στα λαδάδικα

Το φιάσκο της επανόδου

Τον αποχαιρετισμό  των παιδιών και

γυναίκας

που τράβηξαν κατά την Αυλή του

Κάρανου

Μέχρι που εκείνη την ασέληνη

νύχτα

κρυφά λίγοι, πιστοί μου βαθμοφόροι

με φυγάδευσαν με νεότευκτο

σκαρί

Ταξίδι δύσκολο, με νοτιά

διαολεμένο

ξερατά στο κατάστρωμα

κόντρα, μερόνυχτα, τα κουπιά

μέχρι που μπήκαμε στο

απάνεμο λιμανάκι της Λίνδου

όπου παιδάκι, θυμάμαι, έκανα

βουτιές

ανήξερος πως θάκανα και

γέρος.

Μέρες τώρα στην αναμονή του

Μελάμποδα

Ύστατη ελπίδα, μιας κι ο

Ιπποκράτης

άφαντος κατά τα μέρη της

Σκυθίας

Μια ο κακός καιρός, μια

το κοκκινόχωμα της ερήμου

ίσα που κατάφερνα αναπνοή να

πάρω

Ώσπου αίφνης αντίκρυσα από

ψηλά

τον εαυτό μου  ανάσκελα στην

τάβλα

με τα μάτια μου θεόκλειστα

Σε λίγο το ιερατείο με τα

θυμιατά

επιβεβαίωναν το γεγονός

Οι γραμματείς των κληρονόμων

ετοίμαζαν τη λίστα των αλησμόνητων

καλεσμένων

Δεν έλειψαν μήτε ο Τρίοπας

μήτε κι ο Αμφίλοχος

Ο Δαναός κι’ ο Περσέας από τους

πρώτους

Μα ο Ορέστης ξεχωριστά, σαν άλλης

δυναστείας

Σε τιμητικές, ως πρέπει, θέσεις

ισάξιες

για τον Τημένεο και το Φείδωνα

και συνεχίζονταν τα προσκαλέσματα

σαν γάμος νάναι και παραπάνω, με

μελεκούνια

Να πάνε άδειες και γεμάτες

να  γυρίσουν οι διήρεις

Κι εγώ στη δρύινη οροφή

θρονιασμένος

σκεφτόμουν, στέμμα που θα τόβρουν

μιας και πια δε τόχα

από σπάνιο κορμό μονόξυλο

φερτρό

με καμάρι περισσό να το στολίσουν

Κι ώ του θαύματος

βρήκαν ζηλευτό

πάνω σε βασκικό λάβαρο

χρυσοκέντητο.

και  μ’ αυτό το ετυλίξαν!

Οι ξένοι με κόντρα τον ήλιο, στο

κατρακύλισμα του

κι ούτε που κατάλαβαν τη διαφορά

πως μια ζωγραφιά του ήταν…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Καθώς ο στρατός του Χρόνου προελαύνει ακαταμάχητος προς την ακινησία και ενώ το Αυτοδικείο  -στη μοναχική του απαρτία- συνεδριάζει, οι εναπομείνασες ελπίδες καταλήγουν σε όνειρο Έρωτα. Πάλι!

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

Λάδι σε καμβά + ηλεκτρονική επεξεργασία
.

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Με πειθαρχία απόλυτη

και με αφόρητη συνέπεια

τα λεπτά της ώρας

βαδίζουν παρατεταγμένα

διαγράφοντας την τροχιά του χρόνου

χωρίς αισθηματική ολιγωρία

χωρίς υπολογισμούς μεροληπτικούς

με προορισμό το αιώνιο κενό

και την απέραντη εκκρεμότητα.

.

Μια-μια οι στιγμές

ακολουθούν η μία την άλλη

και συμπληρώνουν της ζωής μας

το πεπερασμένο εύρος

αφήνοντας πίσω τους

στης μνήμης το ίχνος

ό,τι ωραίο ζήσαμε κάποτε.

.

Και η παρέλαση του χρόνου

αδιάκοπα συνεχίζεται

στους αιώνες των αιώνων.

Μόνη προσμονή

το μετά βεβαιότητος

προσδοκώμενο μέλλον.

.

ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ

Απέναντί του στο εδώλιο

καθόταν ο εαυτός του

με βαριές κατηγορίες.

Πώς να τον δικάσει όμως

αφού εκείνος γνώριζε

λεπτομερώς τον τρόπο

που σκεπτόταν;

Έτσι αυστηρά φερόμενος

του επέβαλε δυσανάλογη ποινή.

.

Μετά άρχισε να διαμαρτύρεται

για το αναιτιολόγητο

της σκληρής απόφασης.

Όμως «τα πάντα ρει»

κι έχει ο καιρός γυρίσματα

σκεφτόταν και μειδιούσε.

.

Γεμάτος ελπίδες

περίμενε την εκδίκαση

σε δεύτερο βαθμό

που δεν θα ήταν δικαστής

παρά μόνο κατηγορούμενος.

.

ΕΡΩΤΟΣ ΟΝΑΡ

Πολυκαιρισμένη αρχαία πλάκα

με λόγια της Πυθίας διφορούμενα

και με τα ίχνη της φθοράς του χρόνου

προσπαθούμε να τη διαβάσουμε

προσπαθούμε τις λέξεις να μαντέψουμε

και να βρούμε τη σημασία τους.

.

Τίποτα δε μας βοηθά

κανείς δεν μας οδηγεί

ανεξιχνίαστος χρησμός

κι ανεξήγητος

με μόνο δυο λέξεις ευανάγνωστες

έρωτος… όναρ.

.

Στην πολυκαιρισμένη πλάκα

για ακόμα μια φορά

τα ίδια και τα ίδια.

Ομολογώ ότι δεν ξέρω πότε ακριβώς γεννήθηκαν οι φίλοι μου. Κι αν τυχόν συνέβη να το μάθω μάλλον τείνω να το διαγράψω απ’ την μνήμη μου (αν και δεν καταφέρνω να ξεχάσω τα δικά μου γενέθλια). Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι των οποίων οι ημέρες επετειακής μνημόνευσης συμπίπτουν με ημερομηνίες έντονες και μνημοπροσελκύουσες. Όπως ο φίλος Νίκος (Μοσχοβάκος) που είναι γεννημένος σαν σήμερα, Πρωταπριλιά ανήμερα. (Άρα Νίκο μου δεν την γλυτώνεις και:) Να τα χιλιάσεις και να σε χαιρόμαστε.
Του Νίκου είναι και τα ποιήματα που αναρτώ σήμερα. Έχουμε και λέμε:
Ένα. Περί του (ομορφούλη) Μύθου που καμάρωνε υπεροπτικά
Δύο. Τα αδιέξοδα ενός φλερτ με την Αφροδίτη της Νάπολης
Τρία. Όπου η Μαρία η Αιγυπτία επιδεικνύει ζήλο και επαγγελματισμό και ως εκ τούτου ανταμείβεται
Τέσσερα. Το ατελέσφορο ψέμα του Δράκοντα, του νομοθέτη
Πέντε. Τι φοβάται άραγε μία χρυσόμυγα;
Έξι. …και όλα αυτά καθώς ένα φορτισμένο αρνητικά ηλεκτρόνιο ψάχνει το κατάλληλο πεδίο για τα πυρηνικά του παιχνίδια

Ο ΟΜΟΡΦΟΥΛΗΣ ΜΥΘΟΣ

 

Όταν εμοιχεύθη

η αλήθεια με το ψεύδος

γεννήθηκα εγώ

καμάρωνε υπεροπτικά

ο ομορφούλης μύθος

κι όλοι μαζευτήκαμε

γύρω του περίεργοι

να τον ακούσουμε.

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΙ

Αυτή η ολόγυμνη Αφροδίτη

στο μουσείο της Νάπολι

είναι τόσο περίτεχνα άσεμνη

που ξεχνάς τη μαρμάρινη

λευκή υπόστασή της

και τη φλερτάρεις

μέχρις αδιεξόδου.

ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Η Μαρία η Αιγυπτία

πυρπολημένη από μια σπάνια

επιθυμία φιληδονίας

επεδόθη στην αποτέφρωση

φαντασιώσεων και ονείρων

προκειμένου να ικανοποιήσει

τις προσδοκίες απόλαυσης.

Δεν τσιγκουνεύτηκε παρεκτροπές

και εξάντλησε των αμαρτιών

τον εκτεταμένο κατάλογο

χωρίς να ολιγωρήσει η αθεόφοβη

σε επικίνδυνες συνήθειες

με ρίσκο διαπόμπευσης.

Ήταν όμως τόση η προσήλωση

κι η αυταπάρνησή της

ότι πράττει το επιβεβλημένο

ώστε με ευκολία αργότερα

ανακηρύχθηκε Οσία

για την καλοσύνη και την προσφορά της.

ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ

Ο νομοθέτης Δράκων

όταν γνώρισε την εταίρα Ευδικία

ντράπηκε να πει τ’ όνομά του

και ψέματα ανέφερε

πως ονομάζεται Επιεικής.

Εκείνη με την πορνική της

διεισδυτικότητα ενόμισε τότε

πως είχε να κάνει

με άνθρωπο θηλυπρεπή

και άτολμο με τις γυναίκες.

Έλαβε μάλιστα το θάρρος

να του ζητήσει να επαιτεί

λίγη κατανόηση κι ισότητα.

Όσο κι αν φαίνεται απίθανο

ο άτεγκτος Δράκων

το έπραξε πρόθυμα

προκειμένου να καλύψει

το ατελέσφορο ψεύδος του.

ΦΟΒΟΣ ΧΡΥΣΟΜΥΓΑΣ

Μια χρυσόμυγα

που κάθισε στο πέτο του Μίδα

ανατρίχιασε στην ιδέα

ότι διέτρεχε τον κίνδυνο

να γίνει χρυσή μύγα

κι έφυγε άρον-άρον.

Ήθελε τη βολή της

να παραμείνει χρυσόμυγα.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΠΥΡΗΝΙΚΑ

Ένα αρνητικά φορτισμένο ηλεκτρόνιο

περιφέρεται σα χαμίνι

γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου

κι αναζητεί απεγνωσμένα

μιαν αλάνα για να παίξει.

Προσπερνά με τόση ταχύτητα

τα τοπία της περιφοράς του

που κάποτε αποφασίζει

ότι δεν θα προλάβει να παίξει ποτέ του.

Κι είναι τότε απόγευμα Κυριακής

με μελαγχολία διάχυτη παντού

από πάνω του ένας πυρηνικός ερευνητής

παρατηρεί την αγωνία των ηλεκτρονίων

και προσπαθεί κάθιδρος

ν’ ανακαλύψει οριστικά

την αλήθεια του κόσμου.

Αυτό όμως είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι.

Από τον Λευτέρη Μανωλά:
ΠΛΑΝΕΜΑΤΑ ΑΙΧΜΗΣ

Στο βασίλεμα της Αποκριάς,
άλλοι με την ευχαρίστηση σβησμένη,
μα οι πιο πολλοί με τη χαρά στα χείλη,
κανόνιζαν, ο καθένας, την επιστροφή του.
.
Ξημέρωνε με συννεφιά η μέρα,
για τη μεγάλη πορεία της νηστείας.
Το μυαλό κανενός δεν πήγε
πως θα ξημέρωνε Σαρακοστή μεγάλη.
.
Στα μέσα της πορείας,
μια λησμονημένη προς λάθος τόπο αιχμή,
έδιωξε σε κατεύθυνση καθόδου ,τις πολύχρωμες άμαξες,
με στοιβαγμένες νιότες ολάνθιστες,
σε αγκαλιά αναγκαστική να βρεθούνε,
με σκουρόχρωμες κυκλώπειες δυνάμεις,
ακυρώνοντας το δρομολόγιο της ζωής τους.
.
Τη στιγμή, που εκείνη η απόκοσμη λάμψη,
σαν πρόωρη αυγή Δευτέρας Παρουσίας
(έτσι του φάνηκε) ο ποιμένας ,
εκεί στα χειμαδιά της Ραψάνης,
κατατρόμαξε και από την υπόκωφη βροντή
που τάραξε το στερέωμα, σε ασυννέφιαστο ουρανό
και τον αποξύπνησαν, το ανήσυχο αλύκτισμα
των καλοταϊσμένων τσοπανόσκυλων.
.
Ανυποψίαστα τα κολλαριστά μαυρομάντηλα
παράμεναν προσεκτικά καταχωνιασμένα,
για την ώρα την αγιάτρευτη.
Ενώ ο ασύρματος τελάλης, ξάγρυπνος
μετάδιδε το ανείπωτο μαντάτο,
την απρόσμενη λεηλασία από θεόρατο χέρι,
από Λεχώνια μέχρι Καλαμπάκα
κι από Κατάκολο μέχρι Προμαχώνα και Πύθιο.

Ώσπου το κλάμα έγινε ποτάμι
να πνίξει τους δικούς τους ,ιταμούς.
Οι απόκοσμοι, άγρυπνοι, δικαστές,
βάλθηκαν να σκάψουν αυλάκια
στις πονεμένες ψυχές,
τόσα που να γίνει μπορετό
να διοχετευθεί κατάλληλα η οργή και το μίσος
σε μια θάλασσα περιβόλι,
τόσο που το κάθε κύμα να θωπεύει το μερδικό του,
χωρίς να ξεχωρίζει τους άθαφτους χαμένους
που απόμειναν δίχως κατευόδιο κανένα.

Εξάλλου για τους αγγέλους
η θάλασσα δεν ξεχωρίζεται από τη ξηρά
και τα αμαρτήματα από τ’ άλλα τα καμώματα,
τα καλά.
Όλα παίρνουν μια γεύση αρμυρή.
Των δακρύων της λήθης,
που μουσκεύουν το χαμένο χαϊμαλί
μιας νεράιδας που μάταια το ψάχνει,
στο αβαρές του απείρου…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Έφτασαν νέα όμορφα ποιήματα του Νίκου (Μοσχοβάκου). Ακολουθούν τα πρώτα τρία.

ΘΥΜΑΣΑΙ ΔΑΡΕΙΕ;

Δαρείε θυμάσαι
πως παίζαμε παιδιά
στην αυλή του σχολείου
και σού ‘σπασε το κεφάλι
ο Τασούλης της Αργυρώς;
.

Θυμάσαι τον Φούκο
που κοροϊδεύαμε στο διάλειμμα
και την Πουλιανού
που ήταν η πιο όμορφη της τάξης μας;
.

Δαρείε ξέχασες
πως όταν πρωτοπήγαμε σινεμά
και είδαμε τον Μπαρτ Λάνκαστερ
δεν μπόρεσες να εξηγήσεις
την κίνηση των ειδώλων
και τα ονειρευόσουνα όλη νύχτα
όπως μου ‘λεγες την επομένη;
.

Ή μήπως λησμόνησες
την κυρία Μαργαρώ
που κάηκε μόνη στο σπίτι της
από το αναμμένο μαγκάλι;
Τις νύχτες φοβόσουν
ότι με τόσο σκοτάδι
δύσκολα θα φτάσεις
μέχρι τον θρόνο του βασιλιά.
.

Όμως όταν γνώρισες τον Αθηναίο σοφό
άρχισες ν’ αποβάλλεις την ανασφάλειά σου.
Αργότερα βέβαια
απόκτησες τη σιγουριά του θνητού
που ξέρει ν’ αναπολεί.

ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ

Μια χρυσόμυγα περιττωμανής
όταν συνάντησε στο έλος
μια πτωματοχαρή όμοιά της
αφού αντάλλαξαν τις πρώτες ματιές
κατελήφθησαν από ερωτικό πάθος
κι άρχισαν να ερωτοτροπούν
χωρίς καμιά συστολή
προκειμένου να διαιωνίσουν
το πλουμιστό είδος τους.
Έτσι γέμισε το έλος
από τους απογόνους τους.

ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ

Κολύμπησα κάποτε
στις όχθες του Δούναβη
κι άλλοτε στον Ιορδάνη ποταμό.
Στη νεότητά μου
έπεσα να δροσιστώ
στη λίμνη Υλίκη
κι αργότερα στη Μαύρη Θάλασσα.
.

Πρέπει πάντως να ομολογήσω
ότι δεν τόλμησα
να μπω στη Νεκρά Θάλασσα
ούτε στον Αχέροντα ποταμό
προτίμησα το ακρωτήριο Ταίναρο
για να ‘μαι κοντά
στη γαλαζοπράσινη αιωνιότητα.

Δύο ακόμη ποιήματα του Νίκου (Μοσχοβάκου)

ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Επέτρεψα την αμαρτία

κι όλοι με λάτρεψαν

σαν αληθινό Θεό.

Λουλούδια που μαράθηκαν

άδοξα σ’ ένα βάζο

και μπερδεμένα όνειρα

που ξεχάστηκαν την αυγή.

Κύματα που έσπασαν στα βράχια

κι έγιναν υποδειγματική γαλήνη

κάποτε με λάτρεψαν

σαν αληθινό Θεό.

Είναι ο καιρός της αμαρτίας

ο καιρός του αληθινού Θεού.

.

ΕΛΕΓΕ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ

Τις ξέρω τις ροπές σου Ιουλιέτα

ενστερνίζεσαι τον ηρωισμό

την εναντίωση στο ρηχό και την τρυφερότητα

γι’ αυτό θα συμφωνήσω

μαζί σου σε όλα

και με τη βάρκα της αγάπης

θα σε περάσω στην άλλη όχθη

της αείπυρης αιωνιότητας

έλεγε ο Ρωμαίος ήρεμα

ενώ κωπηλατούσε δυνατά

με τον καιρό ευνοϊκό.

Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΚΑΛΠΑΣΜΌΣ

Ιερέας των Καβείρων είμαι

γυμνός πάνω στ’ άλογό μου

καλπάζω από Ορεστιάδα και Σαμοθράκη

μέχρι του Ταίναρου την άκρη να φτάσω.

.

Περνώ βουνά και πεδιάδες

με την περιέργεια του ταξιδευτή

ανακαλύπτω πόλεις και χωριά

ξαποσταίνω στην Έδεσσα

διασχίζω τον Θεσσαλικό κάμπο

και της Κωπαΐδας την εύφορη πεδιάδα

γεμάτος με την ιερή νοσταλγία

σταματώ στης Θήβας τον ιερό χώρο

για να στοχαστώ και να δοξάσω

τη θεότητα της ύπαρξης και του μέλλοντος

όπως μού επιβάλλει η ιερατική μου

ιδιότητα και αγωνία αγάπης.

.

Τις νύχτες μετρώ τ’ άστρα

κι όταν έχει φεγγαράδα

μια σκιά που καλπάζει

εγώ και τ’ άλογό μου

ανακαλύπτουμε περιοχές της αιωνιότητας

όπου αρχαίοι άγγελοι υποδέχονται

την αλήθεια και την υμνούν

χάριν των μυημένων και των νικητών.

.

Πορεύομαι αδιαπραγμάτευτα προς τον νότο

διαβαίνω από τα Αροάνια και τον Χελμό

δυτικά πορεύομαι προς την Πάτρα

και τ’ αλόγου οι οπλές

μουσικές κρουστών γεμίζουν τον αέρα.

.

Στο Ρίο ξαποσταίνω και της νεότητάς μου

την ακμή καταλαγιάζω

σε τελετές Καβείριων μυστηρίων

με πανάρχαιες θεότητες

που ψαύουν την αδιαλλαξία μου

και την δεξιότητά του σαν ιππέα μαχητή

σχίζοντας το μαύρο της νύχτας

και το έναστρο τ’ ουρανού.

.

Ύμνοι, ιαχές, αλλοφροσύνη

επωάζουν της μνήμης τη δόξα

κι αποθεώνουν την τελετουργική

σύμπραξη με των δαιμόνων μου

την άθραυστη, ακριβή πανοπλία.

Σύνθλιψη της μοναξιάς και του δέοντος

αραχνοΰφαντες στιγμές

και περιζήτητες επινοήσεις

συγκροτούν το φυσικό και το μοιραίο.

.

Καβαλάρης με καβείρια συνέπεια

αγγίζω τη σιωπή και τα όριά μου

ταξιθετώ τις άρρητες δοξασίες μου

και πορεύομαι πάνω από τον Ταΰγετο

προς τον αληθινό μου προορισμό

το νεκρομαντείο του Ποσειδώνα

στο ακρωτήριο Ταίναρο.

.

Εκεί με άλλους ιερείς και υμνωδούς

θ’ απολαύσουμε των ιδεών μας την ευωδία

και πλάι στης θάλασσας την ιερότητα

ακούγοντας την Τραβιάτα

θα δοκιμάσουμε των ροδακίνων τη γεύση

από τη θεία φρουτιέρα του Ναού.

.

Ε! Τότε θα ξεπεζέψω οριστικά

και τον λευκό μου ίππο θα ελευθερώσω

θα τον αφήσω να καλπάζει ικανοποιημένος, νικητής

πάνω στη θάλασσα, δίπλα στην πύλη του Άδη.

Έφτασαν τέσσερα όμορφα πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου. Ιδού το πρώτο:

ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ

 

Μικρές μεταξωτές στιγμές με όνειρα φτιαγμένες

ποτάμια που περάσαμε μονάχα μια φορά

μορφές που λησμονήθηκαν κάποτε αγαπημένες

λουλούδια μέρες που ‘φυγαν μαζί με τη χαρά.

.

Κρυφά τις νύχτες έφτιαχνα το αύριο ωραίο

χρώματα έβαζα πολλά πρόσωπα γελαστά

κι ύστερα το ξημέρωμα φώτιζα το μοιραίο

κι άλλα ήταν ψεύτικα άλλα ήταν πλαστά.

.

Ελπίδες που σβηστήκανε πλοία που ναυαγήσαν

ρυτίδες που χαράχτηκαν βαθιές με τον καιρό

πουλάκια που λαλούσανε και ύστερα σιγήσαν

δεν άφησαν ένα πούπουλο στη μνήμη ένα φτερό.

.

Μέλι σταλάζει η προσμονή φαρμάκι η απουσία

τα πάντα που μαραίνονται αφήνουν μοναξιά

δε μένει ίσως τίποτα χάνεται κι η ουσία

είναι ανυπόφορη η ζωή μέσα στη λησμονιά.

.

Κορνίζες που ζυμώθηκαν με μάλαμα κι ασήμι

ζωγραφισμένες οι στιγμές εικόνα ακριβή

κάτι επιτέλους να σωθεί πέρα από τη μνήμη

ώστε να λέμε ζήσαμε ότι και αν συμβεί.

.

Δύο ποιήματα του ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΑΝΩΛΑ

ΘΕΡΙΝΑ ΑΡΤΟΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ

 

Δύο σπίθες μακρινές, που

γίναν τέσσερις και

                       κάτι

ξύπνησαν, αρχή εβδομάδας

το ενδιαφέρον του γιου του

                            Ιππότη

που  στράφηκε προς τη μυρουδιά

του φρεσκοκαμένου  ρετσινιού

εγκαταλείποντας προσωρινά

τα μακάρια νερά της

                     Στρογγύλης

περνώντας πρώτα και καλά από

                                  Ντράφι

και με μια πηδηξιά στα

                         Δαδιά και

                         Βατερά

δίχως την ξακουστή Φαιστό να

                             λησμονεί

Ήταν  πια καιρός και τα Κρέστενα

                          να πυρποληθούν !

Στο μεταξύ, ζεστές μπαγκέτες

μοίραζαν, κάθε  απόβραδο

στους ανήσυχους τηλεθεατές

Eυτυχώς, μεσοκαλόκαιρο, απολάμβαναν

τις κρύες ατάκες των Αρχηγών

                        στο τουϊτερ

Έτσι σιγά – σιγά κατάργησαν τα

                         κλιματιστικά

 

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

    Πώς ερχότανε τα πράγματα

    και κατά το μούχρωμα

    ο δρόμος τον έφερνε

                 στις νεραντζιές

    της Καπετάν Χρονά

    Συχνά τον έβλεπε εκεί δίπλα

                             στο περίπτερο

    με  πασατέμπο, στο έδαφος

   τ’ αστέρια ν’ αντιγράφει

   Μέρες τώρα, χανόταν στις

   μπολιασμένες citrus sinensis

   πορτοκάλια να μαζεύει

   κι αποβραδίς το χυμό της

                       να φροντίζει

  Ο παράδεισος έχει κι αυτός

                    κάποια  καπρίτσια.

  Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου.

Στο πρώτο μιλάει για την ενύπνια  διευθέτηση μιας διαφωνίας. Η αντιπαράθεση, καταπώς φαίνεται, είναι παλιά και αφορά έναν γνωστό αμφισβητία και αμφισβητούμενο: τον Ιουλιανό. Έτερος των διαφωνούντων (και νυχτερινός επισκέπτης): ο Αλεξανδρινός.

Στο δεύτερο ποίημα ο Οδυσσέας έχει ξαναφύγει  και μια Πηνελόπη υφαίνει και νοσταλγεί: αυτήν τη φορά τους μνηστήρες.

Το τρίτο είναι ερωτικό.»Μην κοκκινίζεις, επιμένω, ας αντισταθούμε στον αφανισμό.»

Το τέταρτο μιλάει για προδοσία. 

ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ

Χτες αργά τη νύχτα

επιτέλους με επισκέφθηκες Αλεξανδρινέ

ήρθες την ώρα που κοιμόμουν

άνοιξες την πόρτα του ονείρου μου

και μπήκες με αργό βήμα.

Φορούσες ένα παλιό σακάκι

είχες ένα βαρύ πικρόχολο χαμόγελο

και πίσω απ’ τα θαμπά γυαλιά σου

ένα κατασταλαγμένο βλέμμα.

Μού μιλούσες χαμηλόφωνα

και παραδέχθηκες ότι κατά κάποιο τρόπο

είχες κατάφορα αδικήσει τον Ιουλιανό.

Σφύριζες μάλιστα έναν σκοπό

της εποχής των Πτολεμαίων

και προσπαθούσες να του βάλεις λόγια.

Εγώ ξεχάστηκα στον ύπνο μου

ανέμελος και βέβαιος

πώς δεν διαφωνούμε πια.

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

 Κάθισε μπροστά στον αργαλειό

κι άρχισε νωχελικά να υφαίνει

με κινήσεις μηχανικές, δεδομένες.

Είχε ένα αινιγματικό χαμόγελο

μια ματιά άρρυθμη, εκκρεμότητας

μ’ ένα ύφος νεφοσκεπές.

Στο μυαλό της είχε τη Μάουνα Λόα

και παράλληλα την Ατακάμα

ενώ ήξερε ότι δεν περιμένει κανέναν πια

αφού ο Οδυσσέας είχε ξαναφύγει.

Της ήταν περιττό να λύνει γρίφους

ούτε ήθελε να μοιάσει της Πυθίας

συνέχισε λοιπόν να υφαίνει

προσεκτικά χωρίς κόμπους κι αστοχίες

συμπλήρωνε της πλήξης της

την γκριζόμαυρη μονοτονία.

Στο βάθος του μυαλού της σαν άλλη Πηνελόπη

νοστάλγησε την εποχή των μνηστήρων.

ΕΡΩΤΙΚΟ

Μην κοκκινίζεις

όταν σμίγουν τα βλέμματά μας

κι εγώ το ίδιο φλέγομαι

αλλά δεν το δείχνω

μην κοκκινίζεις λοιπόν.

Δεν είναι ντροπή

να διαιωνίσουμε το είδος μας

ο έρωτας δεν είναι ντροπή.

Μην κοκκινίζεις επιμένω

ας αντισταθούμε στον αφανισμό.

ΑΦΟΥ ΛΑΛΗΣΕΙ Ο ΑΛΕΚΤΩΡ ΤΡΙΣ

Άφρονα γιατί επιμένεις;

τον ρωτώ μα εκείνος σιωπά.

Γνωρίζω καλά ότι θα καταδώσει

ξέρω τις ροπές και τον χαρακτήρα του

έχω μάθει να προβλέπω

και ν’ αναμένω την επαλήθευση.

Εκείνος σταθερά προχωρεί

αν κι έχει στον νου του

ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδο

ότι αποδοκιμάζεται απ’ όλους.

Ισχυρίζεται μάλιστα μ’ εμμονή

πως ότι πράττει το κάνει

για ν’ αποδείξει τελεσίδικα

ότι δεν είναι άφρων όπως τον αποκαλούν

αλλά ο μέσος έμφρων άνθρωπος

ο καθημερινός βιοπαλαιστής

ο καταδότης των οικείων του.

Τους αρνήθηκε για πάντα

αφού λάλησε τρις ο αλέκτωρ

για να είναι σίγουρος για την έκβαση.

 

Τέσσερα πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

 

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΡΕΚΟΡ

Στάθηκε στη βαλβίδα αγέρωχος

έτοιμος να ρίξει τη σφύρα

μακριά όσο κανείς άλλος

έτοιμος να δικαιώσει τον χορηγό του

αποφασισμένος για νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

Ένιωθε τα μπράτσα του γρανιτένια

το αίμα του πυρέσσον

να διαρρέει τις φλέβες του

με τις οδηγίες του προπονητή του φάρμακο

πεμπτουσία της προσδοκώμενης επιτυχίας.

Σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό

στριφογύρισε με χάρη χορευτή

αισθάνθηκε τη μέση του εύρυθμη

κι όταν ολοκλήρωσε τον παλμό

εξαπέλυσε τη σελήνη – σφύρα

ενώ μ’ άναρθρες κραυγές λαρυγγισμούς

συνόδευσε την πτήση της πάνω απ’ τον στίβο

και ναι! Επιτέλους προσγειώθηκε

κι άφησε τα ίχνη της στο έδαφος.

Στις κερκίδες παραληρούν τα πλήθη

καθώς ο εκφωνητής αναγγέλλει

την καταμέτρηση της βολής

ενώ οι αντίπαλοί του με κακεντρεχείς σκέψεις

αναγνωρίζουν ότι η συνταγή της πεμπτουσίας

είναι όχι μόνο αλάθητος αλλά και ασφαλής.

Νέο παγκόσμιο ρεκόρ η επίδοσή του

ο χορηγός δεν θα τον εγκαταλείψει

οι ομοεθνείς του θεατές νιώθουν περηφάνια

κι έπαρση αδιαφιλονίκητη.

Ολόχρυσο μετάλλιο κοσμεί τώρα το στήθος του

σαν ένδοξος ολυμπιονίκης, καμαρώνει

κι ο άξιος προπονητής του χαμογελά

γιατί καλώς γνωρίζει να εντοπίζει

και να τροφοδοτεί τους αθλητές του

με την αλάθητη πεμπτουσία νίκης.

Στους ψιθύρους και τ’ αποκαλυπτικά σχόλια

κλείνει τ’ αυτιά του ερμητικά.

Άστους να λένε, άστους να συκοφαντούν

ψιθυρίζει ενώ σημαίες κυματίζουν

και σκεπάζουν την πλαστότητα του φωτός

και του κατορθώματος την ανομολόγητη πηγή

αμαρτία θανάσιμη, ευρέως διαδεδομένη.

*

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Απριλίου ξανθίσματα¨ εκδόθηκε στη γαλλική γλώσσα, σε μετάφραση της Laurence Campet.

Ακολουθούν δύο  ποιήματα του Νίκου γραμμένα ύστερα από πρόσφατο ταξίδι στη Βοσνία.

 

*

 

ΣΑΡΑΓΕΒΟ 2021

 

Ακόμα και η νύχτα

μνημείο είναι εδώ.

Σκελετούς όσων χάθηκαν άδικα

σκεπάζει ο σκοτεινός ουρανός

κάτω από άστρα και γαλαξίες

που χαράζουν το διάβα τους.

Ερωτήματα αναπάντητα πάντα κρύβουν

το πρόσωπο της ιστορίας.

Μόνοι και λίγοι εμείς

δήθεν στοχαζόμαστε για το σωστό

δήθεν σκάβουμε τον ουρανό

για να βρούμε τους αδικοχαμένους

με τους δολοφόνους τους.

Χωρίς φρόνηση και αιδώ

αποζητούμε της δικαιοσύνης τον κήπο

στο πολύπαθο Σαράγεβο.

*

 

ΩΔΗ ΣΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

 

Τα λίγα κίτρινα φύλλα

του ημίγυμνου φθινοπωρινού δένδρου

στη μέση της πλατείας της Μπάνια Λούκα

φλουριά κωνσταντινάτα

που τα κουνάει ελαφρό αεράκι

κι η μελωδία τους

χρυσή κι υπερκόσμια

ωδή στο πεπρωμένο

και το αναπόφευκτο που του μοιάζει.

*