Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

¨

Από τις εκδόσεις ¨Εστία¨ κυκλοφόρησε ¨Το Ταξίδι¨, νέα ποιητική συλλογή του παλιού καλού φίλου Τηλέμαχου Χυτήρη .

Επί μέρους ενότητες: 

* ανάγκη καιρού * νύκτιο άσμα * η αιώνια διέλευση * θάνατος είναι η Ιστορία * θεός ή δαίμων * περαστικός με τους περαστικούς * ¨έπλευσας, κατήχθης¨ 

Μεταφέρω μερικούς στίχους/κραυγές που παραπέμπουν  στην εξέγερση των νέων τον Μάη του ΄68 στο Παρίσι.

Η ποίηση τρέχει στους δρόμους, τ’αυτιά σας έχουν τοίχους

Ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια

η Άνοιξη θα ‘ρθει ξανά εφέτος 

Να ζεις χωρίς τέλος, να απολαμβάνεις με εμπόδια

Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα

Θέλουμε να ζήσουμε.

Στην Αθήνα την προσεχή Τρίτη 18/3/95

Χτες πήρα τηλέφωνο τον Νίκο να του ευχηθώ για την γιορτή  του. Την γιορτή που κάθε έξι του Δεκέμβρη κάνει αναφορά (με την διευρυμένη έννοια) σε ¨νικητές¨, σε ¨λαούς¨, σε ¨θαλασσοπόρους¨ και στον Άγιο που ανέλαβε να τους προστατεύει.

Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και έτσι βρεθήκαμε να τα λέμε για στίχους και στροφές, για ειρμούς και  συνειρμούς και άλλα παρόμοια ευαίσθητα και δυσεξήγητα. Θυμηθήκαμε κι έναν παλιότερο έμμετρο διάλογο τοποθετημένο πλέον στο αμπάρι του Ιστολογοφόρου. Αφορούσε στις προσωπίδες που  εν τέλει φοριούνται με (ποικίλη) υστεροβουλία σε διάφορους πρωταγωνιστές των καιρών που αλλάζουν. Προσωπίδες συχνά απειλητικές  εμπνευσμένες από  ανακατασκευασμένους δαίμονες, ανασυρμένους από τις χείριστες εποχές.

Σήμερα, του αγίου Νικολάου ημέρα επόμενη, έψαξα στις πλέουσες αποθήκες και βρήκα το όμορφο συνεπαίρνον ποίημα του Νίκου. Γινόταν μνεία στον Νέρωνα.  Το αναρτώ ξανά μαζί με μια δικιά μου συνειρμική σημείωση

Ο Νίκος (Μοσχοβάκος) μου έστειλε το ποίημα που ακολουθεί

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΟΥΝ ΝΕΡΩΝΑ
Κάψε την πόλη λοιπόν
μη φοβάσαι δεν θα σε πουν Νέρωνα
από αγάπη για τη ζωή κάψε την πόλη
πυρπόλησε τα εκμαγεία μίσους
τις τράπεζες βδέλλας πυρπόλησε
τους στενούς δρόμους αγχόνες ονείρων
τις μεγάλες λεωφόρους κάψε
και τα χαμαιτυπεία παραχάραξης πίστης.

***

Με την δάδα της αγωνίας χωρίς ματαιοδοξία
βάλε φωτιά στους οίκους συναλλαγής
στα κέντρα πλειστηριασμών οδύνης
στα πορνεία υποσχέσεων πλαστής ηδονής
στα πολυκαταστήματα τζόγου και συνήθειας
στα προμελετημένα δελτία προγνώσεως καιρού.

***
Μη σταματάς δεν θα σε πουν Νέρωνα
από αγάπη κάψε την πόλη
πυρπόλησέ την με σπαραγμό
κι ας σκορπιστούν τα αποκαΐδια της
σ’ όλου του σύμπαντος το εύρος
ας φτάσουν μέχρι τις χαράδρες της σελήνης.
Κάτω από την τέφρα της πόλης
ας κοιμηθούν για λίγο ακόμη τα όνειρα.
Όχι! δεν θα σε πουν Νέρωνα.
*

Τον ευχαρίστησα και του έστειλα το ακόλουθο συνειρμικό σημείωμα:

*
Συνειρμικό
Και αν σε πούνε Νέρωνα, τι έγινε;
Έτσι κι αλλιώς
αλλάζουν οι καιροί και φεύγουνε
κάποτε οι βεβαρημένοι θ’ αναδυθούν
και οι φελλοί θα καταποντιστούν στα άπατα.
*
Θα ‘ρθει ξανά η μέρα που θα χρειαστεί
να γίνουν εμπρηστές οι ποιητές
και πυροδότες,
τότε τον Νέρωνα απ’ τον βούρκο θα ανασύρουνε
ίσως του δώσουν λίγο χρόνο ν’ απολογηθεί
–ίσως και όχι, γιατί τότε
θα κρίνουν κάτι τέτοιο περιττό και αδόκιμο.

*

Υπέρ αυτού θα υπάρχουν πλέον επιγράμματα
θα ‘χουν γραφτεί διατριβές, συγγράμματα
και πάνελ κι εκπομπές που εμβαθύνουν
της επιφάνειας την άτρητη στιλπνότητα.

*

Στις λέσχες των αναγνωστών επιλεγμένα μέλη
των λέξεων το βάρος θα ζυγίζουνε
και θα κοσμούν τα αποφθέγματα του Νέρωνα
με πλήθος εμβριθών υποσημειώσεων
και, βέβαια, με λάμψεις καινοφανών αστερίσκων
*
Γι αυτό
(αλλά και γι άλλα που θα μου ‘ρθουνε αργότερα)
σου λέω:
Και να σε πούνε Νέρωνα τι έγινε;
ΒΝ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ: Δύο ποιήματα

ΔΕΝ  ΣΙΩΠΩ

Σιωπώ, σε όσους προσπαθούν

να  με διδάξουν τα όσα γνωρίζω

και ομιλούν για να αποθαυμάσω τη

                                  γνώση τους.

Σιωπώ χαμογελώντας, σε εκείνους

που  με θυμό επιδεικνύουν τη

                             δύναμή τους,

αδύναμοι να αναγνωρίσουν

τη σιωπηλή συγνώμη των άλλων.

Σιωπώ τρώγοντας ένα

άνοστο στιφάδο, γιατί

η ακρίβεια του λαδιού

αφαίρεσε την  έμπνευση

από τη θεία μου Ευτέρπη.

Σιωπώ απέναντι στους

υπερφίαλους πολιτικούς

γιατί έτσι, μαθαίνουν ότι η

                              σιωπή,

τους πονά πιότερο και από την

                                άρνηση.

Δεν σιωπώ, όμως, απέναντι στους

άδικους, διάφορους, πολέμους,

όταν η δύναμη δεν σέβεται την

                               αδυναμία

και επ’ αυτής βούλεται κατισχύσει,

αλλά και στις αλόγιστες πλειοψηφίες

όταν δεν υπολογίζουν νηπενθείς μειοψηφίες.

ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ
Αυτή η ανοχή στην αργοπορία του,
αύξησε την πεποίθησή του, ότι
πάντα ο χρόνος θα τον άφηνε έξω.
Αλώβητο.
Δεν είχε υπολογίσει πως εκείνη,
είχε διατηρήσει στο ρολόι της
τη θερινή ώρα, για πάντα.
Και για εκείνην, ήταν πάντα ακριβής.
Σε όλα.
Κι έτσι, ποτέ δεν πίστεψε στο αιφνίδιο
μήνυμα του θανάτου του.
Ήτανε Νοέμβρης μήνας. Αξέχαστος.
Ήταν η ώρα που εκείνος θα γυρνούσε.
Συνέχισε, επομένως, να βάφει τα
νύχια της με το αγαπημένο της χρώμα,
το τριανταφυλλί.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΟΥ

Το δέντρο πάνω στην κορυφογραμμή
με τα μαλλιά αχτένιστα
ν’ ανεμίζουν προς τα πίσω
κλαδιά μπερδεμένα
που αντιστέκονται στον άνεμο
έχει ήδη αποτυπώσει
την απόγνωσή του
στο σαρκαστικό του ύφος.
Έχει πάρει την απόφασή του
πως έτσι θα συνεχίσει
την ύπαρξή του από δω μπρος.
Σαν γλυπτό του πουνέντε
θα φαντάζει στους περαστικούς
που θα το φωτογραφίζουν
έκπληκτοι με τον σαρκασμό του.
 
ΧΑΡΙΝ ΑΠΟΡΙΑΣ

Φθόγγοι έκπληξης
λέξεις εύηχες σαρκώδεις
και ισχνές αμήχανες ώρες
αφόρητης μοναξιάς
η παρουσία μας
σ’ αυτόν τον κόσμο.
Θαμπές διφορούμενες ακροβασίες
σκιές του σούρουπου
φοβισμένες ανάσες φαντασμάτων
που προσδοκούν του σκότους
την οριστική επικράτηση
η απουσία μας απ’ τη ζωή.
Ποιον δρόμο να τραβήξω;
και που θα με βγάλει;
Ερώτηση ατελέσφορη
χάριν απορίας!
 
ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Στο αστεροσκοπείο της Ατακάμα
τρεις αστροφυσικοί ή ποιητές
χαζεύουν το κυνηγητό των άστρων
στις αλάνες του σύμπαντος.
Τα ξημερώματα είχαν χαθεί
τέσσερις πλανήτες με τους δορυφόρους τους
κι ένας κομήτης λαμπροφόρος.
Δεν τους έβρισκαν πουθενά
όσο κι αν έψαχναν με τα τηλεσκόπια.
Τότε είπε διστακτικά ο ένας:
Σίγουρα εξαφανίστηκαν
με τα πεφταστέρια πριν λίγο.
Ας ανοίξουμε την αποκάλυψη του Ιωάννη
κάτι θα βρούμε για την τύχη τους, είπε ο άλλος
κι αν όχι, τότε σίγουρα οι Πέρσες ποιητές
θα ‘χουν την απάντηση.
Όμως μπορεί κι ο Νερούδα
να λύσει την απορία μας
πρόσθεσε ο τρίτος.

                       Τρία ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

Ταξιδιώτες των ονείρων

Δεν πήγαμε ποτέ μαζί στο Plovdiv,
μήτε στο Leningrad, το Munich, το
Toledo.
Ασκούμασταν στους χάρτες των
πολιτειών της επιστροφής, άλλοτε
σαν γλάροι ποταμίσιοι, πότε – πότε
σαν πελαργοί νοσταλγικοί κι αποφεύγαμε
προσομοίωση των πετεινών μεσαίων
υψών και αποστάσεων αντοχής.
Τώρα ταξιδεύοντας με μηχανές
ασήκωτες,
που αγκομαχούν σαν ροχαλητό,
σε αχαρτογράφητες γεωγραφικές
ζώνες,
δεν ακούμε παρά το τιτίβισμα
οικόσιτων καλοθρεμμένων σπουργιτιών
που αργοπίνουν ηδονικά το
αρμυρό ανθόνερο των δικών μας
δακρύων,
πασπαλισμένων ελαφρά με νοσταλγία
Κεϋλάνης.

Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΟΙ ΚΟΡΑΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥΑΡ

Οι κορασίδες του Ρενουάρ
με ρόδινα μάγουλα
κι αθωότητα κρίνου στο βλέμμα
συνωμότησαν κατά του ζωγράφου
κι άρχισαν να συναναστρέφονται
με χαμίνια της Χάβρης
κι εταιριζόμενες γυναίκες
της Αβινιόν
μήπως και τις προσέξει
ο ζωγράφος Πικάσο.
Όμως η καλοσύνη τους
είναι αφοπλιστική
η αιωνιότητά τους αδιαπραγμάτευτη
και καταλυτική
ώστε να μη διασαλεύεται η τάξη.
Τα παπαρουνί χείλια τους
αψηφούν τις ασέβειες
και τραγουδούν μελωδικά και τρυφερά
στον ασύγκριτο Ρενουάρ
σονάτες ευχαριστιών.

ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ανατολή του ήλιου
δεν θα βρει την αλήθεια
στη θέση της.
Παραχαράκτες την μετακίνησαν
στην σκιερή περιοχή του φθόνου.
Στη θέση της
χρωματιστά μπαλόνια
για τις ευφρόσυνες ώρες
με Νέον και Ήλιον
τα ευγενέστερα των αερίων
να τροφοδοτούν τη ζωή μας.
Ανεπαρκείς ασήμαντοι εμείς
χαμογελαστοί και άφρονες
με Νέον και Ήλιον
χωρίς όμως οξυγόνο
μέχρι θανάτου μόνοι.
 

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΠΡΟΒΑ

Τα βράδια τρέχω να
κρυφτώ
πίσω από τους αφρούς των
κυμάτων,
να κρυφοκοιτάξω εκείνους τους
ψαράδες,
πάνω στην επιφάνεια της
χαμογελαστής θάλασσας να
παίζουν χόκεϋ επί πάγου
και αίφνης να μεγαλώνει ο
δίσκος,
να γίνεται ανάποδος κύρτος,
που υποδέχεται γυαλίνες, σαργούς
σκάρους.
Τα χέρια χάνουν τα δάχτυλα
Και σαν κουπιά μου γνέφουν
καληνύχτα.

 Ένα ποίημα και μια πρόσκληση από τον Λευτέρη Μανωλά

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Ώρες έψαχνε. Σελίδες ατέλειωτες

ποιήματα, πεζά, τελειωμένα και

όχι,

νάβρει μια λέξη, μια πρόταση και

όχι,

από κάποιον τάχα σπουδαίο και

όχι,

που να είχε ασχοληθεί με τον ίδιο,

με τους στίχους του τυπωμένους και

όχι.

Μάταια παρόλα αυτά,  τα  δάκρυα

που  αλλοίωναν τον πολύ βαρύ και

όχι.

Θα αναχωρήσει τελικά άγνωστος

προς ένα απέραντο και ασταθές υπερπέραν

έχοντας στο στόμα λίρα ολόχρυση

ενός γαλάζιου, μα για τους πολλούς άγνωστο

πλανήτη.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (Συνοπτικά)

Την ΠΕΜΠΤΗ 23 ΜΑΙΟΥ 2024, ΩΡΑ 18.ΟΟ η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, οι εκδόσεις «ΛΕΙΜΩΝ» και ο συγγραφέας, σας προσκαλούν στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ της Ε.Ε.Λ., Γενναδίου 8 και Ακαδημίας 65, 7ος όροφος, όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του λογοτέχνη και μέλους της Ε.Ε.Λ., Λευτέρη Μανωλά. Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ  /άρθρα

Σημειώνω ότι μεταξύ των ομιλητών θα είναι και ο ποιητής Νίκος Μοσχοβάκος

Ένα ποίημα του φίλου Λευτέρη Μανωλά που μόλις έφτασε.

ΛΕΥΚΗ ΟΨΗ
Στην αρχή λάφυρο πως ήταν
νόμισε,
χωρίς εκείνος να μοιάζει με κουρσάρο,
αιχμάλωτη ανάμεσα σε άφαντους
βρέθηκε.
Σε κάθε του ξεφύλλισμα, αργό ή
γοργό
σαν σε τρικυμία μετατρέπονταν όλα
τριγύρω.
Σκαρφάλωνε προς τα κάτω,
κατρακύλαγε προς τα πάνω,
δεν έβρισκε γραμμή, πάνω της
πάτημα να βρει στέρεα για να σταθεί,
ρόλο να βρει, σε σχοινί να ισορροπήσει.
Μια λεξούλα μοναχική, που λες, την
παρατήσαν
σε ξεχασμένη, από καιρούς παλιούς,
βρεφοκοιτίδα,
έτσι της φαινόταν το άγραμμο τετράδιο
που μέσα του της έταξαν πως απερίσπαστη
θα γράψει πραγματική, πια, ιστορία.
Τα ηλιοστάσια διαδέχονταν το ένα το
άλλο,
δίχως σύντροφος να φανεί, μαζί
για να τεντώσουν μια γραμμή
και πάνω της, επιτέλους, να κάτσει,
χορό να σύρει και να κλάψει.
Σχοινοβάτις σ’ ένα μέλλον χωρίς
να χρειάζεται να γράψει καμία
ιστορία,
μιας και ο καθένας θα σβήνει και θα
γράφει
τη δική του ηλεκτρονική, πλέον, εκδοχή.
Το χαρτί δεν θα χρειάζεται να έχει πιά
γραμμές,
αλλά και ούτε καν να υπάρχει.
Οι λέξεις κρεμάμενες θα καθρεφτίζουν
τα είδωλά τους σαν νάναι αληθινές,
μέχρι νάρθει το πλήρωμα του χρόνου
που γενιές κατοπινές θα διασκεδάζουν
με γραφιστικές φιγούρες κάθε γούστου,
Ερρίκοι, Ισαβέλλες, Λέοντες, Μέρλυν και
Ρασπούτιν
αφηγούμενες ήρωες, υπερήρωες και
κατορθώματα
της καινούργιας, εικονικής, μυθολογίας.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου.

Όλκιμα Νεφελώματα

Εκδόσεις: Κουκκίδα.

Ένα πρόσφατο ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Η όστρια είναι νοτιάς, βοριάς η τραμουντάνα

λεβάντες ανατολικός και δυτικός πουνέντες

ταράσσουν τη Μεσόγειο κι αφρίζουν το Αιγαίο

αναστατώνουν τους γιαλούς, παγώνουν τα νησάκια

οι γλάροι παραδέρνουνε κι οι πέρδικες δειλιάζουν

οι λύκοι πάνε να κρυφτούν, τα ψάρια αναρωτιούνται

γιατί αλλάζει ο καιρός, γιατί σηκώνει κύμα;

Οι ουρανοί με σύννεφα, τ’ αστέρια φοβισμένα

ο ήλιος ατημέλητος, το φως χλωμό και λίγο.

Η όστρια είναι νοτιάς, βοριάς η τραμουντάνα

οι δρόμοι ερημώσανε, ξεπάγιασε η μέρα

τα τζάκια καιν’ ασίγαστα, ζεσταίνουν πυρωμένα

μία προσδοκία συντροφιάς, μία ελπίδα ίσως

για να περάσει η μοναξιά, να φύγει ο χειμώνας

να ξαναφέρει άνθιση η όμορφη Περσεφόνη

και να πετάξουν τα πουλιά στα δένδρα στις πλατείες.

Λεβάντες ανατολικός και δυτικός πουνέντες

φυσούν με συγκατάβαση μαΐστρος και σιρόκος

αλκυονίδες φέρνουνε, υπόσχονται λιακάδες

οι ανεμώνες παίρνουνε χρώματα της αγάπης

στολίζουν τις βουνοπλαγιές και τις λοφοραχούλες.

Άντε να ‘ρθει η άνοιξη, να πέσει ο αέρας

να ηρεμήσει η θάλασσα, το κύμα να σωπάσει

μήτε λεβάντες όστρια πουνέντες τραμουντάνα.

Ένα Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΟΙ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Οι δεσποινίδες των Δελφών

στενάζουν και πονούν από έλλειψη

ερωτικού ενδιαφέροντος.

Η απουσία εφήβων και νεαρών

τις οδηγεί συχνά στο μουσείο

για να απολαύσουν το κάλλος

του έξοχου Ηνίοχου

προκειμένου να γεμίσουν

τα ταραγμένα όνειρά τους.

Είναι επιρρεπείς στις φαντασιώσεις

και συχνά παθιάζονται

από το ανάρμοστο κα το ανέφικτό.

Τα απογεύματα των Κυριακών

περιποιούνται στην εντέλεια

την εμφάνισή τους

γιατί που ξέρει κανείς

μπορεί να συναντήσουν τον Ηνίοχο

στο βραδινό νυφοπάζαρο.

Μάλιστα τολμούν να ψιθυρίζουν

αρχαίους στίχους που αποστήθισαν

όπως «έρως ανίκατε μάχαν»

για να συνηθίσουν τη γλώσσα

του περικαλλούς εφήβου.

Οι δεσποινίδες των Δελφών

καθώς αντίκριζαν

τον ελαιόκαμπο της Αμφίσσης

αμφισβητούν τη γαλήνη του

κι ενστερνίζονται απόψεις

ρηξικέλευθες πλήρους διασάλευσης

και ενσωμάτωσης με την εκτροπή.

Μόνο έτσι πιστεύουν

πως θα υπηρετήσουν

την ερωτική τους έξαψη

αυτήν που επιτάσσει

με σφοδρή ένταση η παρουσία

του άψογου νεαρού Ηνίοχου των Δελφών.

…σε δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΟ ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ

Μια μια οι ψηφίδες

του όμορφου μωσαϊκού της Αριάς

είναι πετρούλες ασήμαντες.

Όμως η δύναμη του δημιουργού

τις μετατρέπει μαγικά

σε παράσταση αξέχαστη.

Η δύναμη του πεπρωμένου τους.

ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Είχες πατέρα Τελώνη

και Φαρισαία μάνα

ήθελες πάντα εξιλέωση

και τι κατάφερες;

Να γίνεις Εβραίος.

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΓΟΛΙΑΘ

Ήτανε μια νύχτα αφέγγαρη και
θεοσκότεινη
τόσο που δεν ξεχώριζες τον ποταμό από
τη θάλασσα,
σύνορό τους οι λαίμαργοι κροκόδειλοι που
παραμόνευαν, άγρυπνοι, για καλοθρεμμένους
κέφαλους.
Βιαστικά, άλαλος, μάζεψε σ’ ένα πολύχρωμο
ντουρβά
και τους τελευταίους, αχώριστους, πάπυρους
με τις σημειώσεις που κρατούσε, όλα
τα χρόνια, σπουδάζοντας εκεί στα ξένα.
Στο λιμάνι, η διήρης, φορτωμένη, τον
περίμενε με φώτα σβηστά και με λυτούς τους
κάβους.
Ο κοντόσωμος καπετάνιος, πατριώτης λινδιακός,
φίλος αχώριστος του πατέρα, τον καρτερούσε
αγέλαστος,
φρουρώντας το πολύτιμο μπαουλάκι του.
Έτσι, κράτησε το λόγο που έδωσε
όταν τον είχε πρωτοφέρει εδώ, παιδί σχεδόν,
για να σπουδάσει, νέες επιστήμες,
κοντά στους γραμματιζούμενους της χώρας των
Φαραώ.

Το μακελειό στην Καρσεμίς και το αίμα
που χύθηκε εκεί, άφησε τα ίχνη του
ανεξίτηλα.
Νυχτωμό στον τόπο, μοιρολόγι στους ανθρώπους.
Και μια θλιβερή ανάμνηση ο τρανός
Ταχάρκα.
Ο Νεχώ και οι διάδοχοί του, δεν κατάφεραν
να ξαναδώσουν την παλιά του αίγλη στο
Βασίλειο.
Τα αποδημητικά πετεινά του ουρανού
άλλαζαν διαδρομές και προορισμούς
μη βρίσκοντας καρπούς για να τραφούν,
αλλά και πετώντας ν’ απορρίψουν.
Με τον καιρό χανόταν η πρασινάδα από
τις κοιλάδες
και τα τιτιβίσματα από τα σοκάκια.
Οι χωρίς τελειωμό ληστείες και οι
αναίτιες δολοφονίες, μα πιο πολύ η έλλειψη
έμπειρων δασκάλων τον ανάγκασαν σε
φυγή.
Δίχως να λογαριάζεται και το άλγος
του νόστου.
Δεν προλάβανε τα φώτα, τα πολύχρωμα, της
Ταμιάτ
από τα μάτια τους να χάσουν, όταν
ένας θεότρελος κι αναπάντεχος Γαρμπής
τους πήρε και τους σήκωσε, σπρώχνοντας,
αβάστακτα, ανατολικά το δυνατό σκαρί.
Μπροστά τους η σκοτεινή απειλή του
Ποσειδώνα
τους αφάνισε κάθε εικόνα χρωματιστή,
τους αφαίρεσε κάθε μυρουδιά λαχταριστή.
Τι που κατέβασαν τα γερά ιστία,
τι που ανέβασαν τα ελατήσια κουπιά,
ο τιμονιέρης μάταια προσπαθούσε, με
το λιναρένιο σκοινί, το δίκωπο πηδάλιο να
συγκρατήσει.
Ίσα που πρόλαβε φωνή να βγάλει, πως τα
φώτα της Γάζας φάνηκαν, στο βάθος της
σκοτεινιάς,
όταν θεόρατο κύμα τούκλεισε το στόμα
μονομιάς
μα και τα μάτια των πιο πολλών στην κουπαστή
και αντάμα μ’ εκείνον, με τους πάπυρους αγκαλιά,
κάθε έγνοια του και θύμηση μαζί.
Όταν, πιά, τα μάτια μπόρεσε να μισανοίξει
ένιωσε πάνω σε στρωσίδια πουπουλένια νάναι
ξαπλωμένος,
μέσα σε βεδουϊνικη καταπλούμιστη σκηνή.
Πολύχρωμα χαλιά με σκηνές ηρώων
σε άτια αγέρωχα ανεβασμένους,
με σπάθες και δόρατα ψηλά να
ανεμίζουν,
χρέμια χρυσοκέντητα τα πλαϊνά να
ομορφαίνουν
και λάμπες κρεμαστές το μέρος να
φωτίζουν.
Τον αποξύπνησαν οι φωνές του πιο ρυτιδωμένου
της φαμίλιας, που σαν πρεσβύτερος
αυτός,
σε σκαλιστό σκαμνί καθόταν και οι
υπόλοιποι νοματέοι ανακούρκουδα καθιστοί
με τα βλέφαρα ορθάνοιχτα από τα χείλη του
κρεμόταν.

Εκείνος, μέσα σε λήθαργο και από πνιγμό σωσμένος,
μετά δυσκολίας ξεχώριζε λέξεις και νοήματα
που ο παππούς ασταμάτητα ξεστόμιζε
και λάμψη έδιναν στα μάτια που τον άκουγαν.
Πιο πολύ σ’ εκεινού του αμούστακου αγοριού
που δίπλα του τον είχε και καθόταν
κι όλο με νόημα και μ’ έμφαση τον ονομάτιζε
Γολιάθ.
Και όλο φούσκωνε ο αγέρας της ερήμου,
ταρακουνώντας τα κρεμαστά φανάρια
της σκηνής, στο ρυθμό της αφήγησης του
γενάρχη.
Ακαταπόνητος ο γηραιός θεματοφύλακας με το
Βλέμμα
στο κέντρο της κορυφής της σκηνής, δύναμη να
παίρνει
συνέχιζε επίμονα και γλαφυρά την αφήγησή του.
Πως οι σημερινοί ταλαίπωροι συγχωριανοί τους, οι
Πελεσέτ
κρατούσαν από τους παλιούς κραταιούς πολεμιστές
Φιλιστίνους
και με χαμηλωμένη τη φωνή σαν μυστικό να λέει.
Ένας προπροπάππους του, με του εγγονού του το
όνομα
που ούτε πανύψηλος ήτανε, αφού ούτε που τις
εννιά
πιθαμές δεν ξεπερνούσε, μα και ούτε κανένας
σιδερόφραχτος,
μονάχα τα ξένα γίδια έδιωχνε από του χωριού του το
σύνορο,
που δεν ήταν παρά μια μεγάλη άχρηστη σπάθα
αστραφτερή
που ο σιδεράς στο χώμα κάποτε είχε μπήξει.
Οπότε, μια νύχτα σημαδιακή, έκατσε σιμά
στο σύνορο να ξαποστάσει και στην πέτρα
πάνω
σαν έγειρε να ξαπλώσει, μόλις που πρόλαβε να
ακούσει το τροχό του άρματος που του πήρε το
κεφάλι.
Έτσι δεν πρόλαβε να ακούσει τις σπαραχτικές
φωνές παιδιών και γυναικών, μήτε να δει
τα δρεπανοφόρα, κομματάκια να τους
κάνουν.
Με λαφυραγωγημένα άρματα και κράνη
δεν καταλάβαινες ποιοι αχαΐρευτοι Χαναναίοι
ήταν,
συνέχιζε κατακόκκινος να αφηγείται ο
παππούς.
Αλλά κι ούτε πρόλαβε να δει τις πυρωμένες μπάλες
που πέφτανε χιλιάδες από ψηλά, που κάνανε τη νύκτα
μέρα.
Άλλες πύρινες μπάλες ερχόταν από τα υψώματα
κι άλλες από τη θάλασσα, από αμέτρητες άγνωστες
νήες με καταπέλτες μεγάλης απόστασης βολής.
Μια αφήγηση έντονη και ζωντανή, τόσο που
στο λήθαργό του ένιωσε την πτώση μιας μπάλας
δίπλα του, τόσο που τον ταρακούνησε αληθινά!
Όμως, δεν ήταν παρά το ελαφρύ χέρι της μάνας του,
που σκουντώντας τον, χαμηλόφωνα του φώναξε:
Ξύπνα Κλεόβουλε, το σχολικό ώρα πολλή, έξω σε
περιμένει.
Και τρέχοντας, απάντησε στου οδηγού το απορημένο
βλέμμα.
«Βία μηδέν πράττειν»
«Αδικίαν φεύγειν»
Σε λίγο από το ραδιόφωνο του οχήματος,
η φωνή του σχολιαστή ακούστηκε να λέει, πως
με τους χθεσινοβραδυνούς βομβαρδισμούς στη
Γάζα

τα νεκρά παιδιά ξεπέρασαν δέκα φορές τα
χίλια.
Απογοητευμένος, αφήνοντας τα μάτια του να
σφαλίσουν,
στοχαζόταν πως τώρα πλέον στα βουνά των
ερειπίων,
που άφησαν στο πέρασμά τους λεγεώνες ποτισμένες
νηπενθές,
οι οποίες δεν υποκρίθηκαν καν να προσπεράσουν ούτε
το Αλ Ντάρατζ,
σε γη έρημο που αενάως διεκδικείται και
εκδικείται,
θα μπορεί, άφοβα πάλι, εδώ, να ευδοκιμεί το Ρόδο
της Ιεριχούς.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σκοτείνιασε ο ουρανός απρόσμενα

Τ’ αστέρια μαζεμένα έπλεαν μέσα στα

δάκρυα,

όσων είχαν απομείνει σε τούτη τη

γειτονιά

αθώπευτοι από γυναίκας χέρι.

Χλωμοί, ξέψυχοι, μονάχοι

στην  ενδοχώρα του εαυτού τους,

αναρωτιόντουσαν κατάβραδα

γιατί δεν φέγγει και για αυτούς

ένα χείλι χαμογελαστό

τη στράτα τους να δείξει.

Μα μέχρι τώρα δεν έμαθαν τον

τρόπο,

γιατί χαμόγελο δεν εχάρισαν ποτέ τους.

Λ.Μ.

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΑΓΥΡΙΣΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Το τρεχαντήρι συνέχιζε με το

πάσο του

να νίφτει την πλώρη του βουτώντας,

δίχως σταματημό κανένα,

στα τυρκουάζ νερά προς τη Χάλκη.

.

Έκλεινε τα μάτια του

και ο χρόνος διαστέλλονταν, χωρίς

τα δυό του άκρα να διακρίνονται

και το νίψιμο της πλώρης

να παίρνει ένα θρησκόληπτο

τελετουργικό.

Άλλοτε σαν αγγελτήριο καινοφανούς

έναρξης.

Άλλοτε σαν φυλαχτό μετέωρης

ακινησίας.

Άλλοτε σαν κατευόδιο άνευ

επιστροφής.

.

Αυτός εδώ και η άλλη άκρη στο

πουθενά.

Έκλεινε τα μάτια και βρισκόταν

παντού.

Τ’ αγκίστρια στο παραγάδι

έμεναν  χωρίς τα δολώματα

μα και δίχως ψάρια.

Αύγουστος μήνας…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΤΑΜΕΡΛΑΝΟΥ

Με πληγωμένο πόδι

σαϊτεμένο στη χθεσινή μάχη

ο Ταμερλάνος αγωνιζόταν ν’ αντέξει

του φρικτού πόνου το μαρτύριο.

Τότε ακριβώς εκεί μπροστά του

είδε ένα μυρμήγκι

φορτωμένο μ’ ένα σπυρί στάρι

που προσπαθούσε ν’ αναρριχηθεί

με το δυσανάλογο φορτίο του στον τοίχο

για να εναποθέσει το λάφυρο

στη μυρμηγκοφωλιά του.

Εξήντα καταπτώσεις μέτρησε

μέχρι που σε πείσμα της λογικής

κατάφερε την ολοκλήρωση του σκοπού του.

Ο Ταμερλάνος με προσήλωση διδασκομένου

είχε πάρει το μάθημά του

και πάμπολλες φορές εν περιλήψει

ανέπλασε το εγχείρημα του μυρμηγκιού.

Είχε κατανοήσει πλήρως το νόημα

κι αισθανόταν έτοιμος πια

να κατακτήσει τον κόσμο όλο.

.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ

Το θεώρημα της αγάπης μας

στηρίχθηκε στο αξίωμα

ότι μεταξύ δύο σημείων

μία μόνον ευθεία άγεται.

Ακόμα και τις γιορτές

μία ευθεία άγεται.

Τ’ απογεύματα πάλι της συννεφιάς

μία ευθεία άγεται.

Αλλά κι όταν έχει αστροφεγγιά

μία ευθεία άγεται.

Το θεώρημα της αγάπης μας

είναι ευκολονόητο

αν αναλογιστεί κανείς

ότι ο Ευκλείδης ήταν βαριά ερωτευμένος

όταν ανεπιφύλακτα το διατύπωσε.

Ένα ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

Θυμωμένος ο Δίας

από την αφροσύνη των θνητών

και των αρχόντων την αλαζονεία

σμίγει τα φρύδια του πεισματικά

κι εξαπολύει κεραυνούς και αστραπές

μαινόμενος εκδικητής

στύβει τα σύννεφα γύρω απ’ τον Όλυμπο

κι απελευθερώνει καταιγίδες

μέσα στων ανέμων τη μανία

πάνω από την Πιερία και τη Θεσσαλία

τόσο δυνατές και σφοδρές

που παρασύρουν κάθε τι που συναντούν.

Απώλεια ανθρώπων και αμέτρητων ζωών

σημαδεύουν την πρωτοφανή κακοκαιρία

και κόλαση λάσπης και ποταμιών

γίνεται ο βίος των θνητών

που οδύρονται για τη συμφορά.

.

Ο Ιάσονας στη Μαγνησία

μόλις έχει χάσει το σανδάλι του

που το παρέσυρε το ρεύμα των υδάτων

και ψάχνει να βρει δικαιολογίες

στον θείο του τον Πελία που του τα χάρισε.

Σκέφτεται με ενοχή γεμάτος

ότι θα βρει μια ικανή αιτία

για την επιπολαιότητά του

να προσπερνά τα ποτάμια

με της νεότητάς του την παρόρμηση.

.

Ω! Ναι η κλιματική αλλαγή φταίει

όπως θα πουν μετά από χιλιάδες χρόνια

οι κλιματολόγοι και οι ειδικοί.

Το βρήκα, αναφωνεί ικανοποιημένος

γιατί το άλλοθι είναι ατράνταχτο

εμπεριέχεται στης θεομηνίας το νόημα.

Εξάλλου υπογραμμίζει πειστικά

πρώτη φορά ηττήθηκαν οι Μυρμιδόνες

κι απτόητος συνεχίζει τον δρόμου του

για την κατεστραμμένη Ιωλκό.

Κάποτε είναι βέβαιο ότι κάτω από τη λάσπη

η αρχαιολογική σκαπάνη θ’ αποκαλύψει

ανάμεσα σε οστά και άλλα αντικείμενα

το απολεσθέν σανδάλι

του νεαρού άμυαλου Ιάσονα

που έτρεχε μες τη θεομηνία.

ΔΙΧΩΣ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

[Του Λευτέρη Μανωλά]

Γράψε μου ένα γράμμα

ψιθύρισέ μου μια λέξη,

να είναι το αεράκι

που θα πάρει τον άτολμο

εμένα,

στην αθέατη πλευρά του

φεγγαριού,

ως τη στιγμή που γίνει φθίνων

μηνίσκος

και από το εφαλτήριο ετούτο,

βουτιά μεγαλοπρεπή θα δώσω

στο σύμπαν εκείνο το αφανές,

στις αρχέγονες εκβολές του

Αχέροντα.

Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

.

[1 Ακόμη ένα μονοπάτι για την ¨Επανάσταση¨]

.

ΠΙΣΤΕΨΑ ΑΝΑΙΤΙΑ

Πίστεψα χωρίς φόβο

χωρίς συμφέρον

χωρίς να ερευνήσω

χωρίς εξέγερση

χωρίς δεύτερη σκέψη.

.

Πίστεψα από συνήθεια

από ματαιοδοξία

από νομιμότητα

από ανάγκη υποταγής

από συντήρηση της πεπατημένης.

.

Ναι! Πίστεψα αναίτια

και παρέμεινα

χωρίς όνειρα

χωρίς αγάπη

χωρίς αυτογνωσία.

Έρμαιος στο τυχαίο

στο εφικτό

στο παραδείγματος χάριν

στου δήθεν τη γοητεία.

.

Έτσι στο τέλος

αρνήθηκα μ’ ευκολία

το δεδομένο

σαν άλλος επαναστάτης.

.

[2. Προειδοποίηση για τους επιρρεπείς στην ελπίδα..]

ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

 .

Ανθρώπινα κορμιά

ριγμένα τυχαία

στον πίνακα της αμαρτίας

κοχλάζουν πάνω στην πυρά

της ακολασίας

με επιθυμίες απαγορευμένες.

Στο βάθος της εικόνας

ένας χαμογελαστός όφις

πλάι σ’ ένα κόκκινο μήλο

εξακολουθεί να ειρωνεύεται

όπως τότε

τους ευκολόπιστους

και τους επιρρεπείς

στην ελπίδα.

.

[3. Εγώ είμαι αυτό που είμαι…]

.

ΟΠΩΣ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ

Δεν έχω όρια εγώ

δεν είμαι χώρα

ουδ’ ενορία είμαι

ούτε οικόπεδο μετρημένο.

Δεν έχω έκταση

ούτε σύνορα με κάποιους

ούτε κανόνες λειτουργίας

είμαι ορεινός, αυχμηρός

ελεύθερος και μαχητής.\

Δεν έχω αναστολές

και βέβαια δεν ντρέπομαι

γι’ αυτό που είμαι

και για ό,τι κάνω.

Γιατί ό,τι κι αν λέτε

εγώ είμαι αυτό που είμαι

με τη σκιά μου

μοναχά επικοινωνώ

αυτή είναι πιστή σε μένα.

Χωρίς όρους και όρια λοιπόν

πορεύομαι όπως μ’ αρέσει.

.

[4. Και κάνω ό,τι μπορώ…

.

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΣΩΣΩ

Ενώ σε ταριχεύω

χαμογελάς με ικανοποίηση.

Ξέρεις καλά

ότι το πέρασες κι αυτό.

Τώρα πια δεν έχεις

τον φόβο του θανάτου

κι εγώ σε ταριχεύω

για να περισώσω

ό,τι είναι δυνατόν

από σένα αγάπη μου.

Δύο ποιήματα του Λευτέρη Μανωλά..

.

ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ

Δεν επρόλαβε η σκόνη να

κατακάτσει,

που άφησαν πίσω τους

οι Σαρμάτες ιππείς

και τα τείχη της Αρταξάτα

πλημμύρισαν με τις πολύχρωμες

στολές των τοξοτών.

.

Ο Ευπάτωρ, χλωμός, ψηλά από

το λόφο

χάιδευε ικανοποιημένος

τη λευκή χαίτη του αλόγου

που μέρεψε

κι ανατρίχιασε στην ιδέα του,

το όνειρο του Μεγαλέξανδρου να

συνεχίσει.

.

Μήνες προετοίμαζε τους

ανυπόμονους  μαχητές του,

για μια καλή υποδοχή

των λεγεώνων του Πομπήιου.

Οι πιο πολλοί τους, είχαν τα

σημάδια της ρωμαϊκής λόγχης και

του σπαθιού

από τις μάχες με τις λεγεώνες

του ιερόσυλου Σύλλα, στη

Χαιρώνεια

και Θουρίο

και του παμπόνηρου Λούκουλου,στο

Κύζικο

και Βιθυνία.

.

Τώρα από κυνηγός, κυνηγημένος.

Μέχρι που φάνηκε η Φαναγόρεια…

Με τον Πομπήιο, δεν το περίμενε

νάχουν κι’ οι δυό τους  τέτοιο

τέλος.

Ο παντοτεινός του εχθρός,

από Αιγυπτιακή σπάθα πισώπλατα

μαχαιρωμένος.

Ο ίδιος, αδάκρυτος, με άρνηση

της Υψικράτης,

σαν ψυχικό, αρνούμενος να

προσκυνήσει,

από δίστομο μαχαίρι, φίλου του

υπασπιστή, να φύγει μοναχός του.

.

Από τότες, το όνομα πολλοί το

μιμηθήκανε,

μα ως τα τώρα κανείς τα

κατορθώματά του.

.

.

ΕΝΤΕΚΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Τούδειξες  καμαρωτή,

γράφοντας την ημερομηνία,

την προχθεσινή φωτογραφία

με τις φίλες σου μαζί.

.

Η ομορφιά όλου του κόσμου

μαζεμένη, αναφώναξε μεμιάς,

βλέποντας γυναίκες όμοιας γενιάς

δίχως τον ήχο γραμμοφώνου.

.

Εσύ με τα μάτια κατεβασμένα

αποκρίθηκες,  μα σιτεμένη ομορφιά!

δίχως μάτια δακρυσμένα

μα και φρύδια ζωγραφιά.

.

Εκείνος, σεμνά απολογούμενος

ομολόγησε πως τις ψυχές εννοούσε,

όπως πριν τις αγαπούσε,

ως παλιός τους ευνοούμενος.

.

Στης αποκάλυψης το άκουσμα,

σε κομφετί μετατράπηκε η φωτογραφία,

έξω από τη θαμπή τη τζαμαρία

η ομορφιά μεταμορφώθηκε σε φάντασμα.

.

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ του Νίκου Μοσχοβάκου

Μιαν άνοιξη στην Ιωλκό

πολλά παιδιά που παίζαμε

τόπι στην κεντρική πλατεία

μόλις σουρούπωσε σταματήσαμε

κάθιδρα με πρόσωπα αναμμένα

κι αρχίσαμε να συζητάμε

την πρόταση του Ιάσονα

για την Αργοναυτική εκστρατεία.

.

Ο Ηρακλής σαν μεγαλύτερος

συμφώνησε, μαζί του κι ο Θησέας

κι αφού πείστηκαν

όσοι είχαν αντιρρήσεις

ιδιαίτερα ο Άκτωρ και ο Αιθαλίδης

αποφασίσαμε όλοι μαζί

για την απόβαση στην Κολχίδα

.

Ήρωες και τυχοδιώκτες

αιθεροβάμονες κι ακτιβιστές

επιβιβαστήκαμε στην Αργώ

με την πεποίθηση πολεμιστών

αλλά με διάθεση εκδρομέων.

Ξέραμε όλοι πολύ καλά

ότι μόνο αν συνδυαστεί

με του παιχνιδιού το πείσμα

μπορεί ν’ αποδώσει καρπούς

το στρατιωτικό μας εγχείρημα.

.

Μετά είδαμε τον Ιάσονα

να φορά τα καινούργια του σανδάλια

δώρο του θείου Πελία

και να μας φωνάζει δυνατά

παίδες, ας σαλπάρουμε. Πρόσω ολοταχώς.

.

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ του Λευτέρη Μανωλά

Με του χρόνου το πέρασμα

κερδίζουν οι νύκτες και

χάνουν οι ημέρες

Πάει και χάνεται

άπνοια βουβή

και ξενυχτούν

με προσδοκία

μαντήλι ν’ ανεμίζει

Πάει ο έρωτας

αγέρι φευγάτο

και ξαγρυπνούν

με αγωνία

το μάτι να δακρύζει

Με του χρόνου το πέρασμα

Κερδίζουν οι νύκτες και

χάνουν οι ημέρες

Χάνει οι έρωτας

κερδίζει η αγάπη

και χειροκροτούν

την αδυναμία

που ο χρόνος σαρκάζει

Γνωρίζοντας

ο ίδιος

πως μόνο στο σήμερα

υπάρχει.

…σε δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΕΣ

Έβαλε με το μυαλό της η Ήρα

πως το νεφοφτιαγμένο σατέν μεσοφόρι της

θα άρεσε ιδιαίτερα στον Δία

κι έπεσε να κοιμηθεί

αποκαμωμένη από την κουραστική μέρα.

Ήπιε προηγουμένως τα χάπια

των ωραίων ονείρων

κι αφέθηκε στον ηνίοχο ύπνο

που οδήγησε το άρμα του

στο γαλάζιο βάθος τ’ ουρανού.

Πλάνταξε τότε η επιθυμία

κι αγκάλιασε ερωτικά τον Ιξίωνα

που βρέθηκε στον δρόμο της

να παραδέρνει από ασεβείς πόθους

για την υπέρτατη θεά του κόσμου.

Αφού χόρτασε ηδονή

άφησε στον Ιξίωνα

το νεφοφτιαγμένο σατέν μεσοφόρι της

και δυο ηλιαχτίδες το μενταγιόν της

για τη θυμάται

και να ξανάρθει στο όνειρό της.

Ο Δίας ανύποπτος

την ίδια ώρα εκθείαζε την Ιώ

και σαν ταύρος την έκανε δική του.

Ύστερα άρχισε να σκέφτεται την Ήρα

μα όταν κατάλαβε τις ονειρώξεις της

ξέσπασε θυμωμένος

να εξαπολύει κεραυνούς

και να βρέχει καταρρακτωδώς.

Πολλοί ειδικοί τότε

εξέφρασαν την περισπούδαστη άποψη

ότι επρόκειτο για φαινόμενο

κλιματικής αλλαγής.

Αυτό βέβαια έφτανε

για να ηρεμήσει ο Ζευς

και να μειδιάσει ειρωνικά.

.

ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΚΑΙ ΦΡΟΥΝΤ

Να διηγηθώ με ξερά λόγια την ιστορία σου

ή με λέξεις περίτεχνες ν’ αρχίσω να αφηγούμαι

ρώτησε τον Οιδίποδα ο Σοφοκλής

μα εκείνος έμεινε ακίνητος μπροστά του

τυφλός μες της οργής τη μέθη

πατροκτόνος κι αιμομίκτης φρικτός

γνώριζε από τραγωδούς και τραγωδίες

δεν ήθελε άλλα να του πουν.

Ωστόσο μια αόρατη σφίγγα μέσα του

έδινε ακόμα πρόβλημα δυσνόητο

μιλούσε για το μέλλον με λέξεις άγνωστες

και τ’ όνομα κάποιου Φρόυντ ψέλλιζε σαν απειλή

έτσι ώστε να μη λησμονηθεί η κατάρα του.

Ο Σοφοκλής που δεν πήρε καμιά απάντηση

αποχώρησε διακριτικά.

Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους.

… σε ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΜΜΑ

Τα σκεφτόμουν όλα

σα να ήμουν εσύ!

Όπως ανάγγειλαν οι

μαντατοφόροι, ένας

τέως!

Η Λίνδος δεν είχε απωλέσει

το κλέος το παλιό της

ακόμα

ούτε και το θερμό της

κλίμα

Σαν έφθασα εδώ, με μια

ολοκαίνουργια  πεντηκόντορο

διωγμένος

με πρωτοστάτες, λογάδες

πεντηκόνταρχους

που τους νόμιζα, δικούς μου

Όμως δεν το περίμενα

ερχόμενος

από το Φορωνικό Άστυ

να τύχω τέτοιας φιλοξενίας

από τους συμπατριώτες

και αυτόν τον ίδιο τον

Τληπόλεμο

Τώρα, μετά τα τόσα

χρόνια

ο νους μου έτρεξε στα

πριν

Στις ατελέσφορες ορκωμοσίες

κορυφαίων

στο Συμβούλιο των Προεστών

Στα Προπύλαια τις λαϊκές

συγκεντρώσεις

Τις πυρκαγιές στα λαδάδικα

Το φιάσκο της επανόδου

Τον αποχαιρετισμό  των παιδιών και

γυναίκας

που τράβηξαν κατά την Αυλή του

Κάρανου

Μέχρι που εκείνη την ασέληνη

νύχτα

κρυφά λίγοι, πιστοί μου βαθμοφόροι

με φυγάδευσαν με νεότευκτο

σκαρί

Ταξίδι δύσκολο, με νοτιά

διαολεμένο

ξερατά στο κατάστρωμα

κόντρα, μερόνυχτα, τα κουπιά

μέχρι που μπήκαμε στο

απάνεμο λιμανάκι της Λίνδου

όπου παιδάκι, θυμάμαι, έκανα

βουτιές

ανήξερος πως θάκανα και

γέρος.

Μέρες τώρα στην αναμονή του

Μελάμποδα

Ύστατη ελπίδα, μιας κι ο

Ιπποκράτης

άφαντος κατά τα μέρη της

Σκυθίας

Μια ο κακός καιρός, μια

το κοκκινόχωμα της ερήμου

ίσα που κατάφερνα αναπνοή να

πάρω

Ώσπου αίφνης αντίκρυσα από

ψηλά

τον εαυτό μου  ανάσκελα στην

τάβλα

με τα μάτια μου θεόκλειστα

Σε λίγο το ιερατείο με τα

θυμιατά

επιβεβαίωναν το γεγονός

Οι γραμματείς των κληρονόμων

ετοίμαζαν τη λίστα των αλησμόνητων

καλεσμένων

Δεν έλειψαν μήτε ο Τρίοπας

μήτε κι ο Αμφίλοχος

Ο Δαναός κι’ ο Περσέας από τους

πρώτους

Μα ο Ορέστης ξεχωριστά, σαν άλλης

δυναστείας

Σε τιμητικές, ως πρέπει, θέσεις

ισάξιες

για τον Τημένεο και το Φείδωνα

και συνεχίζονταν τα προσκαλέσματα

σαν γάμος νάναι και παραπάνω, με

μελεκούνια

Να πάνε άδειες και γεμάτες

να  γυρίσουν οι διήρεις

Κι εγώ στη δρύινη οροφή

θρονιασμένος

σκεφτόμουν, στέμμα που θα τόβρουν

μιας και πια δε τόχα

από σπάνιο κορμό μονόξυλο

φερτρό

με καμάρι περισσό να το στολίσουν

Κι ώ του θαύματος

βρήκαν ζηλευτό

πάνω σε βασκικό λάβαρο

χρυσοκέντητο.

και  μ’ αυτό το ετυλίξαν!

Οι ξένοι με κόντρα τον ήλιο, στο

κατρακύλισμα του

κι ούτε που κατάλαβαν τη διαφορά

πως μια ζωγραφιά του ήταν…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Καθώς ο στρατός του Χρόνου προελαύνει ακαταμάχητος προς την ακινησία και ενώ το Αυτοδικείο  -στη μοναχική του απαρτία- συνεδριάζει, οι εναπομείνασες ελπίδες καταλήγουν σε όνειρο Έρωτα. Πάλι!

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

Λάδι σε καμβά + ηλεκτρονική επεξεργασία
.

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Με πειθαρχία απόλυτη

και με αφόρητη συνέπεια

τα λεπτά της ώρας

βαδίζουν παρατεταγμένα

διαγράφοντας την τροχιά του χρόνου

χωρίς αισθηματική ολιγωρία

χωρίς υπολογισμούς μεροληπτικούς

με προορισμό το αιώνιο κενό

και την απέραντη εκκρεμότητα.

.

Μια-μια οι στιγμές

ακολουθούν η μία την άλλη

και συμπληρώνουν της ζωής μας

το πεπερασμένο εύρος

αφήνοντας πίσω τους

στης μνήμης το ίχνος

ό,τι ωραίο ζήσαμε κάποτε.

.

Και η παρέλαση του χρόνου

αδιάκοπα συνεχίζεται

στους αιώνες των αιώνων.

Μόνη προσμονή

το μετά βεβαιότητος

προσδοκώμενο μέλλον.

.

ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ

Απέναντί του στο εδώλιο

καθόταν ο εαυτός του

με βαριές κατηγορίες.

Πώς να τον δικάσει όμως

αφού εκείνος γνώριζε

λεπτομερώς τον τρόπο

που σκεπτόταν;

Έτσι αυστηρά φερόμενος

του επέβαλε δυσανάλογη ποινή.

.

Μετά άρχισε να διαμαρτύρεται

για το αναιτιολόγητο

της σκληρής απόφασης.

Όμως «τα πάντα ρει»

κι έχει ο καιρός γυρίσματα

σκεφτόταν και μειδιούσε.

.

Γεμάτος ελπίδες

περίμενε την εκδίκαση

σε δεύτερο βαθμό

που δεν θα ήταν δικαστής

παρά μόνο κατηγορούμενος.

.

ΕΡΩΤΟΣ ΟΝΑΡ

Πολυκαιρισμένη αρχαία πλάκα

με λόγια της Πυθίας διφορούμενα

και με τα ίχνη της φθοράς του χρόνου

προσπαθούμε να τη διαβάσουμε

προσπαθούμε τις λέξεις να μαντέψουμε

και να βρούμε τη σημασία τους.

.

Τίποτα δε μας βοηθά

κανείς δεν μας οδηγεί

ανεξιχνίαστος χρησμός

κι ανεξήγητος

με μόνο δυο λέξεις ευανάγνωστες

έρωτος… όναρ.

.

Στην πολυκαιρισμένη πλάκα

για ακόμα μια φορά

τα ίδια και τα ίδια.

Ομολογώ ότι δεν ξέρω πότε ακριβώς γεννήθηκαν οι φίλοι μου. Κι αν τυχόν συνέβη να το μάθω μάλλον τείνω να το διαγράψω απ’ την μνήμη μου (αν και δεν καταφέρνω να ξεχάσω τα δικά μου γενέθλια). Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι των οποίων οι ημέρες επετειακής μνημόνευσης συμπίπτουν με ημερομηνίες έντονες και μνημοπροσελκύουσες. Όπως ο φίλος Νίκος (Μοσχοβάκος) που είναι γεννημένος σαν σήμερα, Πρωταπριλιά ανήμερα. (Άρα Νίκο μου δεν την γλυτώνεις και:) Να τα χιλιάσεις και να σε χαιρόμαστε.
Του Νίκου είναι και τα ποιήματα που αναρτώ σήμερα. Έχουμε και λέμε:
Ένα. Περί του (ομορφούλη) Μύθου που καμάρωνε υπεροπτικά
Δύο. Τα αδιέξοδα ενός φλερτ με την Αφροδίτη της Νάπολης
Τρία. Όπου η Μαρία η Αιγυπτία επιδεικνύει ζήλο και επαγγελματισμό και ως εκ τούτου ανταμείβεται
Τέσσερα. Το ατελέσφορο ψέμα του Δράκοντα, του νομοθέτη
Πέντε. Τι φοβάται άραγε μία χρυσόμυγα;
Έξι. …και όλα αυτά καθώς ένα φορτισμένο αρνητικά ηλεκτρόνιο ψάχνει το κατάλληλο πεδίο για τα πυρηνικά του παιχνίδια

Ο ΟΜΟΡΦΟΥΛΗΣ ΜΥΘΟΣ

Όταν εμοιχεύθη

η αλήθεια με το ψεύδος

γεννήθηκα εγώ

καμάρωνε υπεροπτικά

ο ομορφούλης μύθος

κι όλοι μαζευτήκαμε

γύρω του περίεργοι

να τον ακούσουμε.

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΙ

Αυτή η ολόγυμνη Αφροδίτη

στο μουσείο της Νάπολι

είναι τόσο περίτεχνα άσεμνη

που ξεχνάς τη μαρμάρινη

λευκή υπόστασή της

και τη φλερτάρεις

μέχρις αδιεξόδου.

ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Η Μαρία η Αιγυπτία

πυρπολημένη από μια σπάνια

επιθυμία φιληδονίας

επεδόθη στην αποτέφρωση

φαντασιώσεων και ονείρων

προκειμένου να ικανοποιήσει

τις προσδοκίες απόλαυσης.

Δεν τσιγκουνεύτηκε παρεκτροπές

και εξάντλησε των αμαρτιών

τον εκτεταμένο κατάλογο

χωρίς να ολιγωρήσει η αθεόφοβη

σε επικίνδυνες συνήθειες

με ρίσκο διαπόμπευσης.

Ήταν όμως τόση η προσήλωση

κι η αυταπάρνησή της

ότι πράττει το επιβεβλημένο

ώστε με ευκολία αργότερα

ανακηρύχθηκε Οσία

για την καλοσύνη και την προσφορά της.

ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ

Ο νομοθέτης Δράκων

όταν γνώρισε την εταίρα Ευδικία

ντράπηκε να πει τ’ όνομά του

και ψέματα ανέφερε

πως ονομάζεται Επιεικής.

Εκείνη με την πορνική της

διεισδυτικότητα ενόμισε τότε

πως είχε να κάνει

με άνθρωπο θηλυπρεπή

και άτολμο με τις γυναίκες.

Έλαβε μάλιστα το θάρρος

να του ζητήσει να επαιτεί

λίγη κατανόηση κι ισότητα.

Όσο κι αν φαίνεται απίθανο

ο άτεγκτος Δράκων

το έπραξε πρόθυμα

προκειμένου να καλύψει

το ατελέσφορο ψεύδος του.

ΦΟΒΟΣ ΧΡΥΣΟΜΥΓΑΣ

Μια χρυσόμυγα

που κάθισε στο πέτο του Μίδα

ανατρίχιασε στην ιδέα

ότι διέτρεχε τον κίνδυνο

να γίνει χρυσή μύγα

κι έφυγε άρον-άρον.

Ήθελε τη βολή της

να παραμείνει χρυσόμυγα.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΠΥΡΗΝΙΚΑ

Ένα αρνητικά φορτισμένο ηλεκτρόνιο

περιφέρεται σα χαμίνι

γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου

κι αναζητεί απεγνωσμένα

μιαν αλάνα για να παίξει.

Προσπερνά με τόση ταχύτητα

τα τοπία της περιφοράς του

που κάποτε αποφασίζει

ότι δεν θα προλάβει να παίξει ποτέ του.

Κι είναι τότε απόγευμα Κυριακής

με μελαγχολία διάχυτη παντού

από πάνω του ένας πυρηνικός ερευνητής

παρατηρεί την αγωνία των ηλεκτρονίων

και προσπαθεί κάθιδρος

ν’ ανακαλύψει οριστικά

την αλήθεια του κόσμου.

Αυτό όμως είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι.

Από τον Λευτέρη Μανωλά:
ΠΛΑΝΕΜΑΤΑ ΑΙΧΜΗΣ

Στο βασίλεμα της Αποκριάς,
άλλοι με την ευχαρίστηση σβησμένη,
μα οι πιο πολλοί με τη χαρά στα χείλη,
κανόνιζαν, ο καθένας, την επιστροφή του.
.
Ξημέρωνε με συννεφιά η μέρα,
για τη μεγάλη πορεία της νηστείας.
Το μυαλό κανενός δεν πήγε
πως θα ξημέρωνε Σαρακοστή μεγάλη.
.
Στα μέσα της πορείας,
μια λησμονημένη προς λάθος τόπο αιχμή,
έδιωξε σε κατεύθυνση καθόδου ,τις πολύχρωμες άμαξες,
με στοιβαγμένες νιότες ολάνθιστες,
σε αγκαλιά αναγκαστική να βρεθούνε,
με σκουρόχρωμες κυκλώπειες δυνάμεις,
ακυρώνοντας το δρομολόγιο της ζωής τους.
.
Τη στιγμή, που εκείνη η απόκοσμη λάμψη,
σαν πρόωρη αυγή Δευτέρας Παρουσίας
(έτσι του φάνηκε) ο ποιμένας ,
εκεί στα χειμαδιά της Ραψάνης,
κατατρόμαξε και από την υπόκωφη βροντή
που τάραξε το στερέωμα, σε ασυννέφιαστο ουρανό
και τον αποξύπνησαν, το ανήσυχο αλύκτισμα
των καλοταϊσμένων τσοπανόσκυλων.
.
Ανυποψίαστα τα κολλαριστά μαυρομάντηλα
παράμεναν προσεκτικά καταχωνιασμένα,
για την ώρα την αγιάτρευτη.
Ενώ ο ασύρματος τελάλης, ξάγρυπνος
μετάδιδε το ανείπωτο μαντάτο,
την απρόσμενη λεηλασία από θεόρατο χέρι,
από Λεχώνια μέχρι Καλαμπάκα
κι από Κατάκολο μέχρι Προμαχώνα και Πύθιο.

Ώσπου το κλάμα έγινε ποτάμι
να πνίξει τους δικούς τους ,ιταμούς.
Οι απόκοσμοι, άγρυπνοι, δικαστές,
βάλθηκαν να σκάψουν αυλάκια
στις πονεμένες ψυχές,
τόσα που να γίνει μπορετό
να διοχετευθεί κατάλληλα η οργή και το μίσος
σε μια θάλασσα περιβόλι,
τόσο που το κάθε κύμα να θωπεύει το μερδικό του,
χωρίς να ξεχωρίζει τους άθαφτους χαμένους
που απόμειναν δίχως κατευόδιο κανένα.

Εξάλλου για τους αγγέλους
η θάλασσα δεν ξεχωρίζεται από τη ξηρά
και τα αμαρτήματα από τ’ άλλα τα καμώματα,
τα καλά.
Όλα παίρνουν μια γεύση αρμυρή.
Των δακρύων της λήθης,
που μουσκεύουν το χαμένο χαϊμαλί
μιας νεράιδας που μάταια το ψάχνει,
στο αβαρές του απείρου…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ