Τον Νίκο Μυλόπουλο τον γνώρισα πρόσφατα. Είναι Θεσσαλονικιός, γιατρός (οφθαλμίατρος) και λογοτέχνης. Το ποίημα που αναρτώ είναι από την τελευταία του συλλογή ¨Τέλος Περιπλάνησης¨

Ένα χαμόγελο

Μας γνώρισαν φίλοι κοινοί ανοιξιάτικο βράδυ

Δεν είχες όρεξη να ‘ρθεις

Όμως η νύχτα μύριζε ωραία

Με την τριμμένη φορεσιά του κυνηγού περπατούσα αδέξια

Τα λουλούδια του πάρκου γιορτή

Οι ελπίδες γυαλισμένα μαχαίρια

Η φωτιά κι η βροχή ξεχασμένες σκιές

Κι ένας δρόμος φαρδύς μια καινούργια σελίδα

Αγκαλιάζοντας φρούτα του πάθους,

Θημωνιές και κισσό

Το τελευταίο προβάλαμε επεισόδιο στη σειρά των ονείρων.

*

Το χαμόγελό σου αυτοσχέδια έκρηξη στην ανύποπτη γη μου

Κερδισμένη σιωπή

Κερδισμένη ζωή

Χειροκρότημα.

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

Αγάπησα τα σύννεφα

τα κάθε είδους σύννεφα.

Τα μαύρα της καταιγίδας

τα ρόδινα της αυγής

τα διάφανα άλλοτε του έρωτα

κι άλλοτε της προδοσίας

τα πυκνά της επανάστασης

τα πορφυρά του ηλιοβασιλέματος

τα γκρίζα της γονιμότητας

τα μεταβαλλόμενα της ειρωνείας

τα μενεξελιά της θλίψης

παλαιοτέρων ποιητών

ακόμη κι αυτά

που κάποιες φορές παίζουν με το φεγγάρι

ιδίως την πανσέληνο.

Ναι τ’ αγάπησα

και μέτρησα πολλές φορές

τον χρόνο μου μ’ αυτά.

Όμως ποτέ μου δεν μπόρεσα

ν’ αντέξω την συννεφιά.

ΤΕΡΑΚΟΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

 Δεν είναι πεδιάδα η ψυχή μου

σας γελά το κίτρινο της λίρας

χρώμα του γινομένου σταριού

σαν το ριπίζει ο άνεμος.

Ούτε θάλασσα φουρτουνιασμένη είναι

ας έχει βαθύ μπλε τ’ονείρου

κι ακρογιαλιές απάτητες

ολόγυρα να την ορίζουν.

Όχι πως είναι ουρανός

τα σύννεφα που απλώνονται

στο γκρίζο και στ’ασήμι βουτηγμένα

την άλλη όψη της αλήθειας δείχνουν.

Μια τερακότα είναι εν τέλει η ψυχή μου

ψημένη μες σε κάμινο αργίλου

με πηλό δύσκαμπτο

στα χέρια αυτοδίδακτου αγγειοπλάστη

που ποτέ δεν λογάριασε κανέναν.

Γράφουν και τα παιδιά των φίλων… Αυτό εδώ το ανακάλυψα τυχαία και μου άρεσε. Γεια σου Λένα

Σεβντάς

Φοβήθηκα,
πως αν έχει πολύ ήλιο και χαθεί το βράδυ,
ο ουρανός θα ρουφήξει όλη τη θάλασσα.
και τότε στη σκέψη μου θα μπαίνουν τελείες,
Θα ξεχάσω το πριν,
και δεν θα λαχταρώ το αύριο.
 
μα πόση θάλασσα να συντηρήσεις,
ζωντανή, στα βάζα να αποθηκεύσεις,
έτσι, για να μην ξεχάσεις˙
στη θερμοκρασία αυτού του δωματίου να κρατήσεις
και όλες οι μνήμες από εδώ, από αυτόν τον χώρο να διατηρηθούν;
 
και τότε οι σκέψεις δεν θα είναι μόνο λέξεις.
έτσι λοιπόν βάζω άρωμα θαλασσινό νερό κάθε μέρα στις σκέψεις
και οι λέξεις γίνονται μνήμες,
μένουν ζωντανές και ψιθυρίζουν ακόμη και τη νύχτα.
 
Λένα Αθανασοπούλου | Μόλυβος 2012

(Το κολάζ είναι φιλοτεχνημένο από την ίδια)

από τον Κώστα Σώκο

Υπολείμματα ναυαγίου

Δε σε γνωρίζω, δε θυμάμαι να σε είδα.

Μες στ’  άγρια κύματα, στ’  ανέμου τη βοή,

σού ‘δωσα ,λες, την άλλη άκρη απ’ τη σανίδα

και μείναμ’  έτσι γαντζωμένοι στη ζωή.

*

Νύχτα, αντίκρυ στις στεριές και στο ναυάγιο.

Είχε σε ύφαλο το πλοίο καρφωθεί.

Μου λες, πως μοίραζα σωσίβια και κουράγιο,

όταν στην τύχη όλα είχαν αφεθεί.

*

Δε σε θυμάμαι και συμπάθαμε κυρά μου.

Θολές εικόνες, ταραγμένο το μυαλό.

Οικτρές φιγούρες, θλιβερές, ολόγυρά μου,

θρηνούσαν ψάχνοντας τον άφαντο γιαλό.

*

Ήταν ο άντρας σου, μαζί και η μνηστή μου

στων αγνοούμενων τη λίστα. Υποκριταί!

Το ξέρεις χρόνε, σιωπηλέ βασανιστή μου,

οι αγνοούμενοι δε βρίσκονται ποτέ.

*

Σκηνές θυμίζει αλγεινές , η άφιξή σου.

Πλώρη κατάσχιστη, γερμένη κουπαστή.

Με χαιρετά σφιχτά το χέρι το δεξί σου

κι’  αποζητά πάλι σανίδα να πιαστεί…

*

Μέσα στα μάτια σου γυναίκα  άγνωστή μου

κείνο το πέλαγο προβάλλει και ριγώ.

Βαθιά τους, βλέπω αμυδρά και τη μνηστή μου.

ίσως να μοιάζω με τον άντρα σου κι’  εγώ!

(από τον Νίκο Μοσχοβάκο)

Έχει κι η μοίρα των θεών

τις αβεβαιότητές της

τι είναι προτιμότερο

 απ’τους Τιτάνες να φυλαχτούν

ή απ’τους ανθρώπους ;

Να λοιπόν που η αναπεφλεγμένη  Θαίδα διαθέτει πλείονες του ενός θαυμαστές, όχι μόνον ανάμεσα σε αξιομνημόνευτους άνδρες της εποχής της, αλλά και μεταξύ των ακόμη ευαίσθητων στη γυναικεία γοητεία συγχρόνων. Μετά τον Νίκο, ο Λευτέρης μου στέλνει, και ευχαρίστως αναρτώ, μερικούς ακόμη στίχους για την ¨Πυριφλεγή¨. (Οι επεξηγηματικές υποσημειώσεις, δικές του).

Θαΐς Πυριφλεγής                                                        

Προς τον Ευθύδημο[1], η ορχηστρίς Θαΐς

Ανοίγει την καρδιά της και του δείχνει

Τον Έρωτα που την αποκαρδιώνει

Την καταπονεί.

Τι κι αν η όμορφη εταίρα

Έμπνευση προσέφερε στο Μένανδρο[2]

Τι κι αν ο Μέγα-Αλέξανδρος, αυτός, ο ίδιος

Κάθισμα της έβαλε στο πλάι του[3]

Κι ο Πτολεμαίος στο κεφάλι της

Το δίπτερο στέμμα της Αιγύπτου.[4]

Τι κι αν ο νους του Νίκου[5]

Έπεσε σε ξέρες, και βυθίστηκε

Για χάρη της.

Μ’ ακόμα, και αν πυρπόλησε

Των νεαρών Περσών τον πόθο

-κι ας την κατηγόρησε ο Κλείταρχος αδίκως

Ότι άναψε, η πυριφλεγής, δαυλό κι αφάνισε

Την όμορφη Περσέπολη.

Η καλλονή δεν έχει νου

Παρά για τον ωραίο της Ευθύδημο

Που τον κατηγορεί, πως τη λησμόνησε

και ερωτεύτηκε γυναίκα λάθος, τη φιλοσοφία.

«Δε διαφέρει μια εταίρα από σοφιστή»

Του λέει,

«Μια και οι δυο διδάσκουν».

«Ούτε λέγουμε πως δεν υπάρχουν οι θεοί

Αφού πιστεύουμε στους εραστές

Όταν ορκίζονται ότι μας αγαπούν».

Ματαίως όμως προσπαθεί.

Αλλού ο Ευθύδημος πιστεύει ότι ανήκει

Σε κόσμους ανώτερους, αθάνατους.

Κι όμως, αν ήταν αληθινά σοφός θα γνώριζε

Πως η Θαΐς, στων ποιητών τη θύμηση έμεινε

Για το θλιμμένο, αποτυχημένο έρωτά της

Που για δική του χάρη το σύμπαν

Ήταν έτοιμη να θυσιάσει

Η όμορφη, αθάνατη ορχηστρίς.

Καβαλιέρος Ελευθέριος

[1] Αλκίφρονος Επιστολαί Δ΄ , Επιστολή 7.4,4.

[2] Ο Μένανδρος τη θαύμαζε κι έγραψε για χάριν της, την κωμωδία Θαΐς,

[3] Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μεταξύ των θαυμαστών της και την κάλεσε στην εκστρατεία του.

[4] Ο Πτολεμαίος την παντρεύτηκε κι έκανε μαζί της τρία παιδιά. Το δίπτερο στέμμα είναι το λεγόμενο ureret, με δύο μεγάλα φτερά, που φορούσε η Νεφερτίτη.

[5] Ο Νίκος εποίησε για τη Θαΐδα, στο «Ιστολογοφόρο» του Βασίλη Νόττα, στις 13/5/2015.

… και έγραψε

ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

Απολιθωμένοι φαλλοί αναπεπταμένοι

με τη βάλανο ατάραχη βραχώδη

στραμμένοι προς τον ουρανό απεγνωσμένα

αναζητούν έστω μια προσποιητή

συνουσία με τ’άστρα.

*

Ελπίζουν στην ανθεκτικότητά τους

ή σε μια νέα ηφαιστειακή έκρηξη

που θα δημιουργήσει τη ρεματιά των αιδοίων

για να τραγουδήσουν αισιόδοξα στο μέλλον.

Στην αληθινή κοιλάδα του έρωτα.

Αχ Θαΐδα. Δεν είναι μόνο ότι γοητεύεις τους ομόχρονούς σου, δεν είναι μόνο που διεκδικείς πρωταγωνιστικό ρόλο στο υπό εκπόνηση (ιστορικό;) μου μυθιστόρημα, αλλά επιπροσθέτως κατακτάς  το Νικόλαο που δε θέλει πολύ για να σου αφιερώσει τους στίχους του.

Άκουσε ω Θαΐδα και απόλαυσε:

[Μοσχοβάκος έφη:]

ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ ΘΑΪΔΑ

Είσαι τόσο πολυδάπανη Θαΐδα

που δεν θ’  αντέξουν για πολύ

τα οικονομικά μου.

Ήδη πούλησα δυο δούλους που είχα

Και το κτήμα μου στο Φάληρο.

Δεν συζητώ για τα χρυσά τάλαντα

που ήταν κληρονομιά μου

αυτά μου τ’ απέσπασες στην αρχή.

Τι να πω όμως

των φιλιών σου η έξαψη

αξίζει να πτωχεύσω

εκατό φορές.

Ξέρω βέβαια Θαΐδα

πως τους πτωχούς τους απεχθάνεσαι

αλλά δεν έχω άλλο τρόπο

να βρίσκομαι κοντά σου.

Αυτές τις μέρες

θα πουλήσω και τ’ άλογό μου

την επιτύμβια πλάκα

του τάφου των γονέων μου

και τους πήλινους αμφορείς

με το κρασί και το λάδι.

Ο ξεπεσμός μου για σένα Θαΐδα

θα μου δώσει εξ άλλου την ευκαιρία

που τόσο αποζητώ

να σου φτιάξω ένα τραγούδι

που θα στάζει το πόνο

της αγάπης που νιώθω για σένα

αξεπέραστη Θαΐδα.

Εδώ η Μέριλιν φωτογραφημένη από τον Richard Avedon το 1958.

Από τον επισκέπτη του Ιστολογοφόρου Ελευθέριο Καβαλιέρο έλαβα το παρακάτω ποίημα:

Ισχύς εν τη Ενώσει

Μ’ αρχές και λόγια στολισμέν’ ωραία με σοφία,

Θεωρήσαμε πως η ισχύς εν τη Ενώσει,

Είναι αρχή που ο καθείς μας πρέπει να βιώσει,

Τείχη ενάντια στη δυστυχία και στη βία. 

Ακόμα κι αν ξυπνούσαν τον Αριστοτέλη,

Κι έλεγε, για κοιτάξτε τα παλιά βιβλία,

Να γίνετε σοφότεροι με ευκολία,

Θα του απαντούσαμε: εσένα τι σε μέλλει;

Μπήκαμε στην ΕΟΚ, π(ου)’ απαίτησε, με διαταγές και νόμους,

Υπάκουα, ν’ ακολουθούμε τη ζωή τους,                                                                                                        

Και να μην είμαστε το άτακτο παιδί τους,

Αλλιώς θα θεωρούν εμάς, ληστές και παρανόμους.

Πού είσαι, Θουκυδίδη, έλα πάλι να διδάξεις,

Ότι το δίκαιο δεν είν’ μόνο στο νόμο,

Αλλά στον ισχυρό και κάθε τροχονόμο,

Σόλων, την αδικία θέλω να πατάξεις.

Για την αγάπη πώς να βρουν, δείξαμε την πορεία,

Πρέπει γειτόνους να βοηθάς, να συμπονάς,

Και πώς σε συνανθρώπους να χαμογελάς.

Κι αυτοί σ’ αντάλλαγμα μας κλείνανε τους δρόμους,

Μας βάζανε σε ράγες, σαν σιδηροδρόμους,

Μας φόρτωναν με αγαθά δικά τους,

Κι ό,τι περίσσευε απ’ τα κακά τους,

Μα διδαχτήκαμε σωστά, Ενωτική πορνεία.

Μάθημα πήραμε πικρό, πως είναι ενωμένοι,

Οι ισχυροί, που απομυζούν τους άλλους σαν ακρίδες,

Οι κρίκοι που αποτελούν τις αλυσίδες,

Κι οι σκλάβοι εμείς στην Ένωση· που ζούμε πικραμένοι.

Ελευθέριος Καβαλιέρος

  ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ

 του Νίκου Μοσχοβάκου

Γαλάζιο χορτάρι

στις όχθες του κίτρινου ποταμού

που καταλήγει στην μωβ λίμνη.

Ο κατακόκκινος ουρανός

με φλόγες σύννεφα

άρχισε να ρίχνει λασποβροχή.

Γκρίζο και μαύρο πουθενά.

Έτσι πέρασε  κι αυτή η μέρα.

Το καταπράσινο φεγγαράκι

φάνηκε στον ορίζοντα

και πλάι του η πούλια λαμπρή.

Εσύ μπροστά στον καθρέφτη σου

δοκιμάζεις το τιρκουάζ καπέλο σου

και ετοιμάζεσαι πυρετωδώς

μέσα σε τόσες αντινομίες

για το βραδινό σου ραντεβού.

 Ελα και κάθισε σ΄ αυτό το ποίημα

του Ηλία Κουτσούκου

Έλα κάθισε εδώ,  σ’ αυτή την ευθεία

σ’ αυτή τη γωνία

 της γραμματοσειράς και ηρέμησε.

Άναψε ένα τσιγάρο από το πακέτο

που γράφει ‘το κάπνισμα σκοτώνει’

πάρε μια βαθιά ρουφηξιά

και σκέψου εικόνες στη σειρά…

τα μανεκέν της Victoria’s secret..

τις άνεργες καθαρίστριες

τον  λαγό στιφάδο

τους λύκους στη Πίνδο

τον πατέρα σου να βγάζει τη ζώνη του

και που τώρα διαμένει

 σ ένα κουτί μπερδεμένα κόκκαλα…

Τη μητέρα σου που φορούσε

ένα γκρι ταγιέρ πηγαίνοντας Κυριακές στην εκκλησία.

Τράβα μια βαθιά ρουφηξιά

και σκέψου πόσο τυχερός είσαι

που δεν είσαι Σομαλός στη Σομαλία

Σύριος στη Συρία

που πήγες για πρωτοχρονιά στο Λονδίνο

που είδες τα όνομα  σου κάτω από ένα κείμενο

σε μεγάλη εφημερίδα σ’ ένα βιβλίο.

Βγάλε τον καημό σου στο τσιγάρο

Βγάλε το σκασμό που μπορείς ν’ ακούς casta diva.

Μη γίνεσαι μίζερος

έλα και κάθισε μέσα σ’ αυτό το ποίημα

ήρεμος κι ας σε διαπερνάει ένας αέρας

που λίγο σ’ ανατριχιάζει

αλλά που μπορείς να πεις ‘κι αυτό θα περάσει’

μέχρι να σβήσεις το τσιγάρο σου

μέσα σ’ αυτό το ποίημα που κάθισες….

Οι ζωγραφιές είναι επίσης φτιαγμένες από τον Ήλία

… όπως σημειώνει ο Νίκος

Νίκος Μοσχοβάκος

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Θέλησα να λάβω το λόγο. Φώναζαν, επιχειρηματολογούσαν τάχα, αφρίζοντας αγανακτισμένοι. Μέσα μου παραιτήθηκα τότε. Που πάω και ποιος θα μ’ακούσει σκέφτηκα. Δεν θα γίνω σαν τα μούτρα τους. Τόσο χαμηλά δεν πέφτω.

Τα πράγματα όμως τα εκτίμησα λάθος. Γιατί ύστερα από λίγους μήνες οι πάλαι ποτέ φωνασκούντες είχαν αναρριχηθεί στην εξουσία και μ’αντίθετους λόγους, μειλίχια και ύφος διαλλακτικό προσπαθούσαν να κατευνάσουν τους διαμαρτυρομένους.
Μάζεψα στοιχεία για την προέλευσή τους. Είχαν συμπράξει ένας κόμης, ένας κομιτατζής κι ένας κομισάριος. Τα ονόματά τους Ντε Ριμπό, Αντόν και Ρικάρντο. Ο πρώτος καταγόταν από την κομητεία του Κλισύ, ο δεύτερος από την Κομοτηνή και ο τρίτος από το Κόμο. Ακόμα, έμαθα ότι η συνομωσία είχε εξυφανθεί σε μια μικρή κώμη κι ότι όλοι είχαν εμφανισθεί με περιποιημένη κόμη. Ίσως πλην του κόμη. Μάλιστα στην επίσκεψή τους στην Μακρακώμη, είχαν άπαντες λερωθεί με κόμμι που έβγαζαν τα πεύκα της περιοχής.

Κωμικά πράγματα θα μου πείτε. Να όμως που γλιτώσαμε από δαύτους όταν εμφανίστηκε ένας κομήτης που απειλούσε να κομματιάσει τη γη κατά τους ειδικούς. Μάζεψαν βιαστικά τα πράγματά τους κι αναχώρησαν για την έρημο της Κομαγηνής. Κόμισαν όπως ήταν φυσικό μαζί τους και τα καμώματά τους.
Εκεί ο κόμης έπεσε σε κώμα, ο κομισάριος επεδόθη στην συγγραφή κωμειδυλλίου, όμως ο κομιτατζής χωρίς να βάλει κόμα στις φιλοδοξίες του σκεφτόταν ακόμα αισιόδοξα με σκοπό να επανιδρύσει το κόμμα.

Ηλίας Κουτσούκος

Λόλα πάρε δυο μήλα  και φύγε

Θέλω να γίνω χορτοφάγος  και δεν το μπορώ

μου αρέσουν τόσο πολύ τα γαμημένα κρέατα

κυρίως τα κοψίδια από αγριογούρουνα

-άλλωστε βλέπω ένα σωρό στους δρόμους κάθε μέρα-

Θέλω να γίνω χριστιανός και δεν μπορώ

βλέπω τον Αη-Γιώργη τον  δράκο να σκοτώνει

και φρικάρω

σιγά τα μάτια της ομορφονιάς που φύλαγε

ο φουκαράς ο δράκος

γιατί η πραγματική αλήθεια είναι

πως η βασιλοπούλα τον είχε pet  τον δράκο…

Θέλω να γίνω ιδεαλιστής και δεν μπορώ

γιατί ο κόσμος  δίπλα μου διαρκώς ξεχνά

το τι  σημαίνει Δεξιά -γαμώ τη μνήμη του-

Θέλω να γίνω οραματιστής

μα έχω γλαύκωμα παρέα

με  σύνδρομο της ματαιότητας στα μάτια

Θέλω να φύγω μα φοβάμαι

πως έχουν κλείσει όλους τους δρόμους για καλά

‘μέσα στων προαστίων το σούρουπο’

Θέλω να πέσω με τα μούτρα μες στον Ντοστογιέφσκι

θέλω να κλέψω το ‘παλτό’ του Γκόγκολ

να πιώ μέχρι σκασμού με τον Μπουκόβσκι

-αλλά τα τίναξε ο μπεκρούλιακας-

Θέλω να πάω  και στην Ύδρευση και  να μιλήσω

στον  Διευθύνοντα, θέλω στ αλήθεια να του πω

 ‘καλά είσαι τόσο μαλάκας  που πιστεύεις πως πρέπει

να πληρώνουμε για το νερό ..’

Θέλω να κάνω χίλια δυο

κι ούτε τα δυο δεν κάνω

Γι αυτό θα  αγοράσω  μήλα

να σε βρω στο δρόμο και να σου πω

‘πάρε δυο μήλα και φύγε

πάρε δυο μήλα Λόλα

πάρε δυο μήλα και φύγε’…

Νίκος Μοσχοβάκος 

Όταν σκληραίνει η νύχτα

πάνω από το ακρωτήριο Ταίναρο

και το φως των άστρων

σκορπίζεται λέπια που τρεμοπαίζουν

στα νερά του πελάγου

ιθύνοντες των αιωνίων χρησμών

πλάι στο νεκρομαντείο του Ποσειδώνα

προτάσσουν τις ασπίδες τους

αθέατοι μα πείσμονες

στη φθορά της αρμύρας

και της λήθης την άφεση.

Αλλά και όταν έχει πανσέληνο

τότε που τα κύματα

χτενίζονται πάνω στους βράχους

ακουμπώντας πολλές φορές

τις ψυχές που ταξιδεύουν

προς την πύλη του Άδη

αυτοί οι ίδιοι ιθύνοντες

σιγοτραγουδούν ή παίζουν μαντολίνο

μαζί με σειρήνες και κόρες γοργόνες

για να γλυκάνουν τους καημούς

 ξεχασμένων ναυαγών.

Πιο πάνω εν μέσω γκρεμών

 αγαλμάτων σμιλεμένων στην πολυκαιρία

βουνά με ξεράγκαθα

και νάνους λουλούδια πλάι τους

μαρτυρούν χαμογελώντας

πως η νηφαλιότητα

της αιώνιας παράστασης

ουδέποτε έλλειψε σ’αυτό το τόπο

που καταλήγει ο κόσμος

παρουσία του γλάρου της κουκουβάγιας και του αστερία.

Δίπλα στα χαλάσματα

μια αράχνη μια ασώματη ταραντούλα

κι ένα σακατεμένο σκυλί

που γαυγίζει διαρκώς

ενημερώνουν τα ψηφιδωτά

τις ρωμαϊκές στέρνες

και τους αποστάτες άγγελους

για το επικείμενο ναυάγιο

των τελευταίων πειρατών

εδώ σ’αυτόν τον τόπο

όπου πράγματι λήγει ο κόσμος.

Στο ακρωτήριο Ταίναρο.

Νίκος Μοσχοβάκος

Ο ξεναγός καθρέφτης

μ’ οδηγεί σε νέες περιοχές

σε νεους τόπους άγνωστους μέχρι τώρα

σχηματισμένους από οδυνηρούς σεισμούς

γεμάτους χείμαρους ξεροπόταμα ρυάκια

κι αδιέξοδους δρόμους

που βγαίνουν σε σκιερές σαβάνες

μάταιης βλάστησης και χλωρίδας.

* 

Κανένα δε βρίσκω

κανείς δε με περιμένει

γι αυτό κοντοστέκομαι με φόβο

κι ανακαλύπτω πως η μοναξιά

έχει τους δαίμονές της

που αδημονούν να με δεχτουν.

*

Κι όπως ο καθρέφτης μου

εξακολουθεί την ξενάγησή του

κοιτάζομαι στα μάτια

αποφασισμένος να μην ενδώσω

να μην υποχωρήσω σαν ματαιόδοξος

αλλά να χωρέσω στα νέα τοπία

κι όσο βαστάει η δύναμή μου

μαχόμενος να τα υπερασπιστώ.

Αχ……..

Ηλίας Κουτσούκος

Αχ αυτή η μαύρη πέτρα μέσα μου

που γύρω της γυρνούν-γυρνούν

όλοι οι μουσουλμάνοι του μυαλού μου…

Αχ το μπλε  φουστανάκι σου

όταν στους αστραγάλους  σου πέφτει υποταγμένο

Αχ τα ρυτιδιασμένα χέρια απ τους χρόνους

σαν χαλασμένο απ τον καιρό  ακορντεόν

Αχ οι σελίδες που διαβάζεις και δεν σου τελειώνουν

Αχ  το διαδίκτυο που μες στο δίχτυ του σε μπλέκει

ενώ δεκάδες χρόνια μόνος είσαι

Αχ  η καινή Διαθήκη πόσα κενά σου αφήνει

Αχ πως μετράς τα αχ με μια προπαίδεια που δεν αρκεί

όλο αφαιρέσεις που προσθέτουνε μηδέν

Αχ τα στήθη σου που γαμούν την άνοιξη

 όταν θέλουν να αντισταθούν στον μαύρο άνεμο

Αχ το ενδεικτικό σου όλο ‘λίαν καλώς’ χωρίς αντίκρισμα

Αχ το μυαλό σου όταν φτιάχνει εφιάλτες

ή όταν πλάθει όνειρα ανεκπλήρωτα…

Αχ οι χερσαίες δυνάμεις που κατακτούν

κι η αεροπορία που ύπουλα χτυπά

το ναυτικό που υποχωρεί

μέσα σε προπετάσματα καπνού…

Αχ η αδήλωτη εργασία κι ο έρωτας δίχως ένσημα

η βαρετή λύση της εξίσωσης κι η έρευνα για τον καρκίνο

που συνέχεια συνεχίζεται, συνεχίζεται, συνέχεια…

Αχ η μητέρα σου που σε προσέχει

κι ο πατέρας σου όταν αντιπαθεί τον αρραβωνιαστικό σου…

Αχ η μαρμελάδα από φράουλα

το κοτόπουλο με σάλτσα και το μαύρο ψωμί

Αχ τα παιδάκια στα φανάρια

κι ο φακός χωρίς μπαταρία στη διακοπή ρεύματος

Αχ τα μέσα έξω σου και τα έξω σου μέσα…

Αχ η Δημοκρατία που ξεψυχά

κι ο δικτάτορας που κοιτάζει τον καθρέπτη του

να  γράφει  ‘έσο έτοιμος’…

Αχ η Κοκκινοσκουφίτσα που δεν αγάπησε το λύκο

Αχ οι βλαμμένοι κυνηγοί

και τα χελιδόνια που φεύγουν

αχ αχ αχ

Ηλίας Κουτσούκος

Δεν αρκεί η γλώσσα

Όχι δεν αρκεί η γλώσσα

για να πει τι κουβαλώ μες στο κεφάλι μου

π.χ.  δυο καλάμια για ψάρεμα

μια οδοντόβουρτσα

μια κολόνια «yardley»

μια βεβαίωση απ το Αστυνομικό Τμήμα  -του Ηλιακού μας Συστήματος-

ότι είμαι σταθερός κάτοικος της Γης…

ένα κρυφό «στο διάολο» που είπα στον πατέρα μου μικρούλης

το αριστερό μου χέρι κόκκαλο από το κρύο

κρατώντας το τιμόνι από ένα σαράβαλο ποδήλατο

στην ωριαία διαδρομή

πήγαινε-έλα στο γυμνάσιο

το χτυποκάρδι μήπως και πει εκείνη την πρώτη ώρα

ο γαμημένος θεολόγος το όνομα σου

Όχι δεν αρκεί η γλώσσα

για να πει πως γίνανε τα μεγάλα μαύρα μάτια σου

κόκκινα από το κλάμα

αφού ποτέ δεν θα βρισκόμασταν ξανά

Όχι δεν αρκεί ούτε στην βεβαιότητα

στο ένα και ένα ίσον δύο

το ναι και το όχι

το ίσως και το μπορεί

το ξέρω και δεν ξέρω

Δεν αρκεί στην εικόνα

του διπλωμένου ανθρώπου

που γονατίζει στο ελέησον με Κύριε

ή στο βρωμερό καθίκι

που υπογράφει μια υποθήκη

στο δυνάστη που γράφει «απορρίπτεται»

Όχι δεν αρκεί

για τους μεγάλους έρωτες

τα μισόκλειστα βλέφαρα

τα κλειστά από το θάνατο μάτια

το χαλασμένο μπουζί της καρδιάς σου

οι μπαταρίες σου μέσα στη θλίψη

το θερμόμετρο

η κρέμα σαντιγί

ο ζεστός καφές

το δωμάτιο με θέα

τα μακαρόνια με θαλασσινά

η πιστωτική που τέλειωσε

Ούτε βέβαια αρκεί

αν επικοινωνείς καλύτερα με τον σκύλο σου

από ένα μοντέρνο φιλόσοφο

που εξηγεί τα κόλπα της γλώσσας

το διαρκές ελλιπές μοριακό σου βάρος

δεν αρκεί ότι σου λείπει

ούτε η λύπη-παλλίροια

δεν αρκεί, δεν αρκεί, δεν αρκεί

σου λέω.

¨Εκσυγχρονιστικό¨ το λέω εγώ. Ο Νίκος, ίσως πιο απαισιόδοξα, το τιτλοφορεί απλώς ¨Σύγχρονο¨.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΣΥΓΧΡΟΝΟ

Ανέπαφο είχε μείνει το βιβλίο.

Αν και βρέθηκε να στολίζει

τριών γενιών βιβλιοθήκες

κανείς ποτέ του δεν το άνοιξε

ούτε από περιέργεια.

Έτσι βρέθηκε στην κατοχή

του νέου κληρονόμου

ανθρώπου με αγωγή της εποχής

και γενικά ευσυνείδητου.

Αφού το εξέτασε εξωτερικά

και τίναξε τη σκόνη

που έμεινε στα χέρια του

είπε στην αλλοδαπή καθαρίστρια

-Αυτό να πάει για ανακύκλωση !

*

Τις Κυριακές τις πέρναγε αδιάφορα

περιμένοντας τ’ απόγευμα

για ν’ ακούσει

απ’ το τρανζίστορ ποδόσφαιρο.

Η ενσάρκωση των φάσεων

άλματα, σκληρά μαρκαρίσματα,

φάουλ και γκολ

ανεβοκατέβαζαν την αγωνία του

σαν απεικόνιση

ταραγμένου καρδιογραφήματος.

*

Όμως εκεί προς το τέλος του αγώνα

και πάντως στις καθυστερήσεις

δεχόταν πάντα επισκέψεις

οπτασιών και προσώπων

που διέκοπταν την απόλαυσή του

και τον οδηγούσαν σχεδόν βίαια

να δηλώσει υποταγή

στου νόστου την εξουσία

και ν’ αδιαφορεί

για το τελικό αποτέλεσμα

της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης.

*

Στο τρανζίστορ βέβαια

εξακολουθούσε ν’ ακούγεται

μονότονη η φωνή του σπήκερ

αλλά απλώς για να κάνει

πιο μελαγχολικό

της Κυριακής τ’ απόγευμα.

Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

Πυγολαμπίδες άναψαν στο βάθος

φωτίστηκε το διάσελο κι οι βράχοι

δείχνουν το μονοπάτι χωρίς λάθος

το είδανε οι Πέρσες κι απ’ τη ράχη

το όρος άρχισαν να κατεβαίνουν

Ζητώ τα ανταλλάγματα επί τόπου

της προδοσίας κι όσα μου συμβαίνουν

δεν τα χωράει το μυαλό τ’ ανθρώπου

Τύψεις και φίδια ζώνουν τη ζωή μου

και μα τω Δία νιώθω πικραμένος

μια και δε γνώριζα προηγουμένως

τον πλούτο δεν τον χόρτασε η ψύχη μου

Ούτε δρομέας είμαι ούτε άλτης

το όνομά μου θα σας μείνει: Εφιάλτης

Νίκος Μοσχοβάκος. Ραφινάτος, ευαίσθητος, επιγραμματικός

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Βρέθηκα κάποτε σ’ ένα δίλημμα

τζιτζίκι για τσακάλι να γενώ.

Διστακτικός κι αναποφάσιστος

στην ευκαιρία που μου δινόταν

άργησα πολύ ν’ απαντήσω.

Τόσο, που έχασα το ενδεχόμενο

ν’ αλλάξω ρότα στη ζωή μου.

Μ’ ωραίες δικαιολογίες

όμως παρηγορήθηκα.

Ούτε θα τραγουδώ μέχρι θανάτου

ούτε θα ξεδιψώ μ’ αίμα αθώων.

Τα συλλογίζομαι αυτά τώρα

την ώρα που προσπαθώ

να κουβαλήσω έναν μελιτζανόσπορο

μέχρι την υπόγεια φωλιά μου

για νάχω να περάσω

τις βροχερές μέρες του χειμώνα

με τα μυρμηγκάκια μου.

Παίρνω κουράγιο

και πορεύομαι ικανοποιημένος

μειδιώντας από ευχαρίστηση

που παρέμεινα ένα εργατικό μυρμήγκι.

Ήτανε μέρα Κυριακή, μεσημεράκι. Σκόρπιες ξαφνικές ριπές ανέμου και το μπουρίνι έριχνε κουβάδες νερό (τον ένα πίσω από τον άλλο με ασυνεχή τρόπο) πάνω στις λαμαρίνες των δυο αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να βγουν από τη Θεσσαλονίκη τραβώντας προς τα νότια. Μπροστά πήγαινε ο Ηλίας και η Μαρία. Ο Ηλίας είχε ξαναπάει στη παραθαλάσσια ταβέρνα με τη ¨σερβιτόρα που εξαφανίζεται πίσω απ την κουρτίνα¨ κι ήξερε το δρόμο. Πίσω εγώ οδηγώντας τσαλαβουτηχτά τον ¨Χοντρό¨ μαζί με τη Σόφη και τον Νίκο με την Ιωάννα, κοντά μας τις μέρες εκείνες. Όπου, που λέτε, φρενάρει ο Ηλίας   έξαφνα μπροστά μου δεξιά. Σταματάω κι εγώ παραπίσω και τον βλέπω να κατεβαίνει, να πλησιάζει το παράθυρο του συνοδηγού και να δίνει στον Νίκο χαρτί τυλιγμένο σε κύλινδρο και ασφαλισμένο με κόκκινη κορδέλα. Μετά τρέχοντας για να προφυλαχτεί από το κατεβατό επιστρέφει στο αμάξι του και βάζει μπρος.  Λίγο αργότερα φτάσαμε στη ¨σερβιτόρα¨ όπου μας περίμεναν ο Φάνης και η Μαρία. Καθησαμε έξω, η μπόρα σταμάτησε και το τσίπουρο ήταν καλό.

Το χαρτί έγραφε τα εξής:

Αλλάχ ου ακμπάρ…

Επειδή είμαι ηττημένος κατά κράτος

οριζοντίως και καθέτως

επί δεκαετίες οργισμένος είμαι.

Κάποιες νύχτες

όταν το μίσος κάνει κόκκινο το μυαλό μου

για εντελώς συγκεχυμένους λόγους

βγαίνω έξω μ ένα σπουδαίο

κοφτερό κυρτό μαχαίρι

και σφάζω λάστιχα ακριβών αυτοκινήτων

ή μια γραμμή τραβάω

από τη μία άκρη ως την άλλη

της τσίλικης μοντέρνας λαμαρίνας…

Ω τι ωραία που είναι

να σκέφτομαι την άλλη μέρα

τον καθώς-πρέπει κύριο

που θ’ αντικρύσει το τέλειο  κωλάμαξο του

σημαδεμένο με βαθιές γραμμές…

Και χέστηκα για αυτούς που βρίσκουν

αυτή τη πράξη βάρβαρη ή κομπλεξική.

Εξάλλου πάντα ήμουνα κομπλεξικός από μικρός

πιστεύοντας πως είμαι λύκος

και κάθε που ερχότανε πανσέληνος

ήθελα να ουρλιάζω σ’ ένα πατέρα που δεν έχω

γιατί εξαφανίστηκε σε κάποια νεφελώματα

του σύμπαντος

που δεν μπορεί ούτε ο Χαμπλ να δει

ούτε το τηλεσκόπιο Αρεσίμπο…

Μονάχος είμαι

και έχω μέσα μου δεκάδες άλλους

που το κουμάντο κάνει ένας Αραβας

μ’  ένα καμπυλωτό δαμασκηνό σπαθί.

τον έχω δει να κατασφάζει τους αγγέλους μου

τον έχω δει αγριεμένο να μου φωνάζει ‘βούλωστο’

Όμως όταν γυρνώ τις νύχτες

απ’ τους βανδαλισμούς των ακριβών αυτοκινήτων

κάθεται ήρεμος, χαιδεύει τη γενειάδα του

χαμογελάει και μου λέει

‘Αλλάχ ου ακμπάρ…’

ΥΓ Αν είναι αλήθεια ότι τα καλλιτεχνικά μηνύματα ολοκληρώνουν την διαδρομή τους ανοικτά στις υποκειμενικές/προσωπικές αποκωδικοποιήσεις του καθε  ¨αναγνώστη¨, τότε το παραπάνω έξοχο ποίημα του Ηλία Κουτσούκου,  θα ανακαλεί  (μαζί με άλλα που τα κρατάω για μένα) λόγια ραντισμένα από χοντρές ψιχάλες βροχής με γεύση τσίπουρου, καθώς και την ανάμνηση μιας εφηβικής συλλογής καμωμένης από (αποκολλημένα) σήματα αυτοκινήτων.

Ο Ηλίας για τον περιπλανώμενο βρικόλακα

Ηλίας Κουτσούκος

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΒΡΙΚΟΛΑΚΑ

Έτσι κατάντησα να γυρνώ

τις νύχτες που δραπετεύω

απ το αστικό μου άσυλο στις τρεις της νύχτας

κι αρχίζω το σώμα μου να περιφέρω σε στενά

με ξενικά ονόματα

οδοί Παβέζε, Χεμινγουέη, Μονρόε

Κέσλερ, Σίντμπεργκ, Φροστ και άλλα.

Μπαίνω σε μπαρ που πίνουν μπύρες

δίποδα με περιβραχιόνια-αγκύλες-

και σ άλλα που μπορείς να παραγγείλεις

μόνο μολότοφ με αψέντι ή χειροβομβίδες

ξυράφια ή στιλέτα margarita…

Ακούγεται διαρκώς μια μουσική

Βάγκνερ, Μάλερ , Ντβόζαρκ…

και συναντώ επίσης σε διάφορες γωνιές

γριές ξεδοντιασμένες που τραγουδούν

τραγούδια παιδικά, του στυλ

‘περνά-περνά η μέλισσα’

ή  ‘φεγγαράκι μου λαμπρό’

και περπατώ χαμογελώντας δίχως λόγο

-κανένας δεν με βλέπει-

Μονάχα ένας, σινιάλο κάνει

φορώντας ένα κόκκινο καπέλο…

Τον πλησιάζω, του μιλώ, έχω χαθεί’ του λέω.

Μου απαντά μ’ ευγένεια

λέγεται Ίταλο Καλβίνο

και με ενημερώνει πως βρίσκομαι

σε συνεχές ταξίδι επί αοράτων πόλεων

με συμβουλεύει με χαμόγελο

να μη τρομάζω και να μην περίεργα αντιδρώ

στο τέλος-μου εξηγεί-

‘θα επιστρέψεις σαν καλό παιδί

στο κρεβατάκι σου

και το πρωί θα σηκωθείς περδίκι

τουτέστιν δηλαδή, δεν θα θυμάσαι τίποτα..’

μόνο αυτό μπορώ να πω,

γαμώ τον Φρόυντ

κι όλα  τα πάθη της ψυχής…

Ο Νίκος για την πανέμορφη Ταναγραία

Νίκος Μοσχοβάκος

  Η ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΝΑΓΡΑΙΑΣ

Μετά πολλά χρόνια

όταν ο μελλοντικός ποιητής

θα σταθεί άναυδος

μπροστά στο αγαλματίδιο

της πανέμορφης Ταναγραίας

το μυαλό του

σε μιαν άγρια τρικυμία

πνεόντων αισθημάτων

θ’ αναζητά παρηγοριά

προσφεύγοντας στις λέξεις

όμως αυτές θ’ απουσιάζουν

καθώς χάθηκαν αθόρυβα

με τα χρόνια.

Έτσι το ποίημα δεν θα γραφτεί

η σωτηρία δεν θάρθει.

Τα βλέπει αυτά ξεκάθαρα

η εξαίσια χαλκόμορφη Ταναγραία

και τα μάτια της βουρκώνουν

από συμπαράσταση

στο μελλοντικό ποιητή

που δεν θα μπορέσει

να την τραγουδήσει.

Είναι καιρός που δε γράφω, το ξέρω, κι ακόμη κι οι βόλτες μου στο διαδίκτυο ήταν τον τελευταίο καιρό λιγοστές. Τώρα, είπα να ξαναπάρω μπρος, να ξαναχτυπήσω το πληκτρολόγιο και να ξανασκαρφαλώσω στο  σύννεφο με τα ¨διάφορα¨ που απασχολούν το Ιστολογοφόρο: φίλοι που δημιουργούν, στίχοι που επιζούν, κάποιες μουσικές και κάποιες σκόρπιες σκέψεις. Προς στιγμήν όμως, λέω να αντιγράψω και να αναδημοσιεύσω εκτάκτως και επειγόντως ένα εξαιρετικό κείμενο του Αντώνη Αντωνάκου, που μόλις ανακάλυψα, αν και έχει δημοσιευτεί πριν ένα μήνα στον ¨Αδέσποτο Σκύλο¨. Νομίζω πως ταιριάζει στις μέρες που διανύουμε. Να το:

Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους

Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους.

Ας αφήσουμε τους χριστιανούς στα ευχέλαια
και τους νυμφομανείς στις παρελάσεις.
Ας αφήσουμε τα κηρύγματα και τα ποιήματα
και τα δόλια γραπτά.
Ας αφήσουμε τον κοσμάκη στην κοσμάρα του
και τον κόσμο στα βιβλία.
Ας αφήσουμε τις νοικοκυρές στη μαγειρική τους
και τα μαθηματικά στους πονηρούς.
Ας αφήσουμε το χάος στη θέση του
και τα μουνάκια στα βρακιά τους.
Ας αφήσουμε τα χαράτσια στο κράτος
και τους πεινασμένους στην εκκλησία.
Ας αφήσουμε το λήθαργο των συμπολιτών μας στην ιστορία
και το φεγγαράκι πίσω απ’ τα σύννεφα.
Ας αφήσουμε το φίδι στον κόρφο της ομορφιάς
και την ομορφιά στα χέρια του διαφημιστή.
Ας αφήσουμε να μιλήσουν οι πέτρες.
Ας αφήσουμε να γίνουν θαύματα.
Ας αφήσουμε το Χριστό και το Βούδα
να γίνουν πρόεδροι των κρατών.
Ας αφήσουμε τη ζωή μας στα χέρια των σοφών.
Ας αφήσουμε τα στομάχια μας στη χημεία
και το θάνατο στην εταιρία λογοτεχνών.
Ας αφήσουμε την αδιαφορία να κυβερνήσει
και το αγγλικό δίκαιο να δικαιώσει τα μαύρα λεφτά.
Ας αφήσουμε τους νέους ποιητές στον ερμητισμό
και τους παλαιούς στα κρατικά βραβεία.
Ας αφήσουμε τους μετανάστες να πνίγονται
και τις νοικοκυρές να δακρύζουν.
Ας αφήσουμε τους πλούσιους στα πλούτη τους
και τους φτωχούς στη φτώχεια τους.
Ας αφήσουμε τον έρωτα στο σινεμά
και τα πάθη στα μουσεία.
Ας αφήσουμε τους επώνυμους να κυβερνούν
και τους ανώνυμους να λυσσάνε.
Ας αφήσουμε την επανάσταση
κι ας πιάσουμε το τηλεκοντρόλ.
Ας αφήσουμε τις αγκαλιές κι ας πιάσουμε τ’ αρχίδια μας.
Ας αφήσουμε τη γκρίνια να κυβερνά
και το Άγιο Πάσχα να περιστρέφεται.
Ας αφήσουμε τους Πακιστανούς στα θερμοκήπια
και τους Βούλγαρους στις αποθήκες.
Ας αφήσουμε το θεό να ρυθμίσει το χρέος
και τις ορμόνες να ρυθμίσουν το θεό.
Ας αφήσουμε το στρατό να κάνει το χρέος του
και το διάολο να κοιτάζει μπροστά.
Ας αφήσουμε τον κόσμο χειρότερο
και τον χειρότερο κόσμο στη θέση του.
Ας αφήσουμε την υποτέλεια όπως τη βρήκαμε.
Ας αφήσουμε την τέχνη στα ψώνια.
Ας αφήσουμε στους βιομήχανους τον αέρα
και το νερό στους εφοπλιστές.
Ας αφήσουμε την καλοζωία στους εισοδηματίες
και το έγκλημα στους δυνατούς.
Ας αφήσουμε την καύλα μας στα σφαγεία
και τη νιότη μας στα σχολειά.
Ας αφήσουμε τις ωοθήκες μας στην εταιρία
και τη ζωή μας στο Μαμωνά.
Ας αφήσουμε το Ισραήλ να κάνει το χρέος του
και τον πολύτεκνο να σπέρνει παιδιά.
Ας αφήσουμε τους ειδικούς να μιλήσουν για μας.
Ας αφήσουμε τη δημοκρατία μας στο βάθρο της
και τους δοσίλογους να την παίρνουν αγκαλιά.
Ας αφήσουμε το κεφάλαιο να βγάζει λεφτά.
Ας αφήσουμε στους ατσίδες τα κοινά.
Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους πια.

Νίκος Μοσχοβάκος, πρόσφατη συγκομιδή:

ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΗ

Ευτυχώς δεν με λένε Μενέλαο

ούτε σένα Ελένη

όμως συχνά φεύγεις από κοντά μου

μια με τον Μπάμπη

άλλοτε με το Σωτήρη

και τώρα τελευταία με τον Ανέστη.

Είναι αλήθεια πως πάντα επιστρέφεις

χωρίς να χρειαστεί

να πολεμήσω τους Τρώες.

Η δικαιολογία σου μονίμως ίδια

κάθε φορά μου λες πως έκανες λάθος

γιατί νόμιζες πως έφευγες με τον Πάρη.

Τρέμω στην ιδέα αγάπη μου

μη και ποτέ τον συναντήσεις

αυτόν τον πλανευτή αγύρτη.

Μήπως υποχρεωθώ τελικά

να πολεμήσω τους Τρώες

για να σε ξανακερδίσω.

…και μία ανάγνωση μετά μουσικής:

Νίκος Μοσχοβάκος (αδημοσίευτο): ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΩΣΗ

Μικροοργανισμός καθώς ήταν

αν και επιβλαβής

περνούσε απαρατήρητος.

Άσε που οι περισσότεροι

αγνοούσαν την ύπαρξή του.

Όταν εντοπίσθηκε

από επιστημονικά όργανα ακριβείας

εξερράγη οργισμένος

κι άρχισε να διαδίδει μ’ έμφαση

ότι παραβιάζεται κατάφωρα

το δικαίωμά του στην παραβίωση.

Διαπρεπείς φυσιοδίφες

αλλά και λέκτορες της νομικής

συνέγραψαν μελέτες

κι άρθρα περισπούδαστα

για τον ασελγή αυτόν μικροοργανισμό

που διατάραξε ανεπανόρθωτα τη ζωή μας.

Εδώ παραπάνω ένα πρόσφατο ποίημα που έγραψε ο Νίκος για ένα μοναχο-ιό ¨με ισχυρό ένστικτο παραβίωσης¨, ή ας τον πούμε και ¨επηρμένο¨, ¨αυθάδη¨ και ¨ασελγή¨,  από εκείνους τέλος πάντων που πάνε της μόδας τους τελευταίους καιρούς. Ο Αλεσάντρο Στραντέλα στη σύντομη και περιπετειώδη ζωή του έγραψε, ανάμεσα στα άλλα, μια άρια που περιέχει την έκκληση ¨Si salvi chi può¨ (Ο σώζων εαυτόν σωθήτω). Την χρησιμοποίησα ως συνοδευτική μουσική στην ανάγνωση που ακολουθεί.