Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

Γράφει ο Βασίλης Μεταλλινός. 

Χολομών. Σάββατο απόγευμα, ώρα 7.30’…
Μιά σαράβαλη μαύρη 1100 GS, με “τελειωμένα” σανζμάν και εξάτμιση, που ακούγονταν σαν πολεμικό Αlbatros του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπήκε στο κτήμα του Χολομώντα… Ένα ανόητο ξεδοντιάρικο χαμόγελο στο κράνος του οδηγού και μια φάτσα που έμοιαζε με κάτι σχετικό από μενού ψαροταβέρνας στο κράνος του συνοδηγού, έκαναν την εμφάνισή τους, μόλις ακινητοποιήθηκε η μηχανή στο ένα μέτρο…
Παραλίγο θα έκανα φέτες το μπροστινό λάστιχο με το θαμνοκοπτικό.
Έσβησα. Έσβησε.
Σήκωσα ζελατίνα. Σήκωσαν ζελατίνες…
“Βασιλτζίκ efendi!!!!!!!!!” φώναξε η Γκιουλέν κι έβγαλε το κράνος.
“Kardeş:… ψέλλισε με τον γνωστό ρωγμώδη λυγμό ο Ερντεμίρ και μ΄αγκάλιασε…
“Τι έγινε τ’ αμάξι το Dogan, ρε Ερντεμίρ?”
“Μας το κόψανε στο ΚΤΕΟ στο Βέλγιο…” είπε μ’ ένα αίσθημα υπαρξιακής σύγχυσης, που προκαλούσε η έντονη επίγνωση του απρόβλεπτου της ζωής, και δεν μπορούσε να την ανακουφήσει ένα κοινό tavor των 2,5 mg…
Κούνησα με ύφος “triple action” -έκπληξης, θλίψης, κατανόησης- το κεφάλι μου και ρώτησα:
“…και η GS?”
“Aυτή την χάρισε ένας πελάτης της Γκιουλέν που ερχόταν κάθε 2 μέρες για το φλιτζάνι. Όταν έφευγε του πάσαρα μερικά μπουκαλάκια από το θαυματουργό αφροδισιακό με τους αποξηραμένους όρχεις βουβάλου… Τελικά, μετά από 20 συνεδρίες έβγαλε …κέρατα και δεν του ‘μπαινε το κράνος…»

Ινδία 1
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 2
Βράδυ… 9.45′
Χολομώντας…
Βεράντα, λάμπες θυέλλης, αρωματικά ρεσώ, κατάσταση ατμοσφερίκ …και η φωνή της Amy Winehouse στο “you know i’m no good”, μπερδεύονταν βάναυσα με τις απόκοσμες παραφωνίες του Ερντεμίρ και της Γκιουλέν…
Τα 15 τενεκεδάκια FIX, ήδη τους έκαναν να τραγουδούν σαν σουρωμένοι χούλιγκανς, τον ύμνο της Φενέρ Μπαξέ …σε στιλ τζάζ!
Ο βαρύς παφλάζων ήχος των εν βρασμώ σπαγγέτι, πάνω στο καμινέτο υγραερίου, στη μέση του τραπεζιού, έκανε την Γκιουλέν να ξανακοιτάξει το ρολόι της…

“σε 3 λεπτά τα βγάζω! Βασιλτζίκ efendi ετοίμασε το σουρωτήρι…” γρύλισε με πεινασμένο ύφος, που στο ημίφως των λαμπών θυέλλης και των σκιών του δάσους, φάνταζε σαν να προανείγγειλε το …ολοκαύτωμα!
“Nοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου Γκιουλέν, αλλά δεν ξέρω που το ‘χει τακτοποιήσει η σύζυγος… Αυτές είναι λεπτομέρειες, στο έπακρον διακοσμητικές και μη κατανοητές από μη ειδήμονα νου!” γρύλισα, υπαινισσόμενος ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να μαντέψει κανείς την λογική της συζύγου μου, θα τον οδηγούσε στον στιγμιαίο χρόνο …που φτάνει για να περάσεις από την ηρεμία στο φρενοκομείο…
“Μην ανησυχείς Βασιλτζίκ efendi” φώναξε ο Ερντεμίρ και έβγαλε από την παλιά 1100GS την αλουμινένια πλαϊνή βαλίτσα, γνωστής ουρανοπαρμένης εταιρίας, την ξέπλυνε στα γρήγορα στο νεροχύτη και με την ψυχρή αυτοκυριαρχία κοσμοναύτη του Σογιούζ, έγνεψε στην Γκιουλέν να σουρώσει εκεί τα σπαγγέτι…
Σε λίγα λεπτά τρώγαμε μια εκπληκτική σπαγγετάτα “αλ πέστο”. Tέτοιο γλυστερό ζυμαρικό δεν έχω ξαναφάει…
“Το μυστικό είναι ένα! Το σωστό σούρωμα, καρντές και το λίγο νερό που κρατάει η βαλίτσα στον πάτο, που δεν τ’ αφήνει να κολλήσουν” μΕ είπε μπουκωμένος ο Ερντεμίρ.
“Oι Ιταλοί ξέρουν από μακαρονάδες! Στην υγειά του Herb(*)” φώναξα σηκώνοντας ένα κουτάκι FIX, κάνοντας την Γκιουλέν να μΕ κοιτάζει με απορία, διακόπτοντας το μάσημα μιας τεράστιας μπουκιάς ζυμαρικών…
Ωρα 1.15’…
Ο Ερντεμίρ με μισοκλεισμένο βλέφαρο και βαθύ πηκτώδες περισπούδαστο ύφος, άνοιξε μία Primator.
«Γιατί δεν πήγες με την Africa στην Ινδία?» μΕ ρώτησε ξαφνικά με αυστηρή φωνή, σαν του μουλά Μοχάμεντ Ομάρ, όταν διαβάζει θρησκευτικά μηνύματα από μεντρεσέ του Κανταχάρ…
“Που να σΕ εξηγώ, ρε Ερντεμίρ” είπα ανεβάζοντας το φυτίλι της γκαζόλαμπας για να μην σβήσει.
«Είμαι απελπιστικά ανυπόμονος να μας τα πεις, Βασιλτζίκ efendi» είπε κοιτάζοντας στα ανατολικά του Χολομώντα μια αστραπή σαν καρδιογράφημα να φωτίζει τον ουρανό….

(*) Όνομα ιδιοκτήτη πανάκριβης εταιρίας αξεσουάρ περιπέτειας

Ινδία 3
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 4
«Kαι πως ταξίδεψες χωρίς μπαγκαζιέρες έναν ολόκληρο μήνα?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ με μια διάχυτη ανησυχία, εγκλωβίζοντας την προσοχή μου…
«Είναι πολύ απλό καρντές! Πήρα τη λίστα της Touratech(*) Ό,τι έγραφε εκεί …δεν το χρειαζόμουνα! Έτσι, όλη μου η «προίκα» χώρεσε σ΄ένα σακίδιο, μαζί και το κράνος! Μέσα στο κράνος έβαλα -ρολό- το παντελόνι κορντούρα, στον πάτο τις επιγονατίδες, γάντια, 5 σλιπάκια, 3 T-shirts, 1 παντελόνι, Lonely Planet, λίγα φάρμακα κλπ. Το δερμάτινο μπουφάν το φορούσα, όπως και δερμάτινα αρβυλάκια. Μ’ αυτό τον τρόπο, ταξιδεύοντας πάνω στη μηχανή το σακίδιο -χωρίς το κράνος- ήταν μισοάδειο!» είπα χαμογελώντας.
«Μιλάς σοβαρά?» είπε ο Ερντεμίρ, εντυπωσιασμένος με καθαρό jazz μέταλλο στη φωνή…
«Το παν είναι να ξεφύγεις από τον μόνιμα αναδευόμενο βόθρο του adv μοτοσυκλετιστικού μάρκετιγκ και τους ημιπαράφρονες καθοδηγητές του, που βρυχώνται σαν μεταεμμηνοπαυσιακές ύαινες για να σου κατασπαράξουν το πορτοφόλι!» είπα σε έντονο ύφος, εστιάζοντας το βλέμμα μου σ’ ένα μπουκάλι Primator και στο μεταλλικό ανοιχτήρι…
«Και λοιπόν?»
«Αρχές Μαρτίου, πετούσα με τις Τούρκικες αερογραμμές από Σαλονί για Βομβάη, με μοναδική χειραποσκευή το σακίδιό μου…καρντές!»

(*) Πανάκριβη εταιρεία μοτοσυκλετιστικών αξεσουάρ περιπέτειας.

 Ατελείωτες ώρες με τον Lonely στο Χολομώντα.

Fewa lake στο κεντρικό Νεπάλ.

Ινδία 5
«Και τα Ινδικά μηχανάκια …δεν ήτανε μικρά για σένα Βασιλτζίκ efendi?» μΕ είπε ο Ερντεμίρ, κάνοντας μια παύση και ζυγίζοντας τις λέξεις με έντονη εικαστικότητα.
«Εδώ κι αρκετά χρόνια, σοφότερος κι εμπειρότερος, οι φαλλοκρατικές παπαριές περί ιπποδυνάμεων, ασύστολων επιδόσεων και αντβέ κομμώσεων, έχουν περάσει στη ζώνη του ανεξήγητου, του γραφικού και της λαογραφίας, καρντές…» απάντησα βλέποντας την Γκιουλέν να στρίβει έναν υπερμεγέθη μπάφο…
«Χμμμμ» γρύλλισε ο Ερντεμίρ. «Και τι μάρκα νοίκιασες τελικά?» συμπλήρωσε με μια αίσθηση ασυνάρτητων εντυπώσεων.
«Πρώτα πήγα για 10 μέρες στο Νεπάλ. Εκεί νοίκιασα 2 Bajaj. Ένα Pulsar κι ένα Avenger. Και τα 2 με τον ίδιο κινητήρα των 220cc. Eλαφριά, ευκίνητα, γρήγορα και με κατανάλωση 40-42 χλμ/λίτρο, με τιμή βενζίνης περίπου στα 90 λεπτά. Ειδικά το Αvenger (τσοπεροειδές) ήταν σχεδόν καινούργιο, με 1040 χλμ… Και όταν θέλεις περίπου 6-7 ώρες για να διανύσεις 180-200 χλμ, λόγω της εφιαλτικής κίνησης, με τα Bajaj ήμουν ταμάμ, Ερντεμίρ καρντές!» του εξήγησα.

Ινδία 6
«Και τί πρόγραμμα ακολούθησες Βασιλτζίκ efendi?» με ρώτησε η Γκιουλέν περνώντας τον μπάφο στον Ερντεμίρ και φουσκώνοντας μια τεράστια φούσκα μπιγκμπάμπολ…
«Στο ταξίδι πρέπει να ξέρεις πότε να ρίξεις την κλωτσιά στον ιδεολογικό τάκο της κοινότυπης και προβλέψιμης ταξιδιωτικής κασέτας, που πατάει σε βαρετά κλισέ ταριχευμένης, μεγαλόστομης και φανατικής αργκό: o πιο ωραίος δρόμος στον πλανήτη, τα καλύτερα πάσα στον πλανήτη, τα πιο ωραία μνημεία που δεν πρέπει να χάσεις σ’ αυτή την ζωή, οι τοποθεσίες με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα… κι αρχίδια καπαμά!» είπα κοφτά, κάνοντας την Γκιουλέν να τρομάξει και να σκάσει η παραφουσκωμένη μπιγκμπάμπολ στα μούτρα της…

Ινδία 7
«Δηλαδή, στην Ινδία θέλεις να μου πεις ότι δεν πήγες στο Τάζ Μαχάλ?» μΕ ρώτησε με γουρλωμένα μάτια η Γκιουλέν, ξεκολλώντας τις μαστίχες από τα μάγουλά της.
«Έπεσες διάνα sevgili Gulen! Eπισκέφτηκα όλα τα Ταζ …μπανάλ των Ινδιών με ελεύθερο ταξιδιωτικό πνεύμα, αυτό το βιτριόλι που διαβρώνει τις προτηγανισμένες διαδρομές, και με μπούσουλα τις υποδείξεις ξεχασμένων στο χρόνο ταξιδευτών, σε αλκοολούχες ομηγύρεις έξω από καλαμένιες καλύβες στον Ινδικό ωκεανό, τράβηξα τον δρόμο μου μυρίζοντας την περιπέτεια σαν το σκυλί…» απάντησα αδειάζοντας και τις τελευταίες σταγόνες της Primator στο ποτήρι μου.

(συνεχίζεται)

Η Αυτού Πολυπλοκότης ο ανυστερόβουλος υπολογιστής μου (όπως θέλω να τον αποκαλώ όταν δεν με εκνευρίζει) μου κάνει τον τελευταίο καιρό νερά. Για να γίνω σαφέστερος, έχει αρχίσει να κρύβει πράγματα, να ανακατεύει τα σχετικά με τα άσχετα και να υποστηρίζει ότι οι υπηρεσίες του πρέπει να παρέχονται, όχι μόνον ύστερα από την καταβολή του απαιτούμενου αντιτίμου (άπαξ για κάθε πρόγραμμα) αλλά από ένα εκτεταμένο δίκτυο ¨Ες Αεί¨ συνδρομών.

Ισχυρίζεται δε, με εμμονή, πως η διάδοση αυτής της αρμεχτικής νοοτροπίας θα διευκολύνει τους μεγάλους αδελφούς (του) να φτιάξουν τεράστια, σύνθετα, υπολογιστικά και προϋπολογιστικά προγράμματα.

Αυτά σκεπτόμουν και αναρωτιόμουν εάν, εντέλει, η γεροντική ασθένεια του καπιταλισμού δεν είναι ο ακόρεστος καταναλωτισμός και οι σχετικές παρενέργειες, αλλά ο συνδρομητισμός και οι ανεξέλεγκτες ¨αόρατες¨ εφαρμογές του.

Αλλά ας αφήσουμε τις εικασίες και τις ανησυχίες για μια άλλη φορά. Για την ώρα θα σας μεταφέρω μια ακόμη μοτοαφήγηση του φίλου Βασίλη Μεταλλινού, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά, όχι στα ¨εισερχόμενα¨ ούτε στα σπαμ, αλλά (ύστερα από ακόμη μια ζαβολιά του ¨Ανυστερόβουλου), στην στήλη με τα ¨πρόχειρα¨!!!.
Με άλλα λόγια: είπα να τον ξεφορτώσω από την την αυτοσυλλεγόμένη σαβούρα και ανακάλυψα μια μεγάλη ποσότητα της αλληλογραφίας μου θαμμένη εδώ, στα ¨πρόχειρα, για πάνω από μια δεκαετία!!!.

Το κείμενο συνοδευόταν από σημειώματα:
Γειά σου Βασίλη Ν. Ξεκίνησα να σου στέλνω κειμενάκια με φωτό από την Ινδία και το Νεπάλ αλλά μπερδεύτηκε η σειρά των e-mail και δεν βγαίνει άκρη.
Αγνόησέ τα. Θα σου τα στείλω αύριο. Καλό βράδυ!
Βασίλης Μ.
Γειά σου Βασίλη! Σου στέλνω μερικά κειμενάκια και φωτό από το ταξίδι μου στο Νεπάλ και στην Ινδία, όπως το μετέφερα σ’ ένα μοτοσυκλετιστικό φόρουμ, εμπλέκοντας για πλάκα τον Ερντεμίρ και τη ΄Γκιουλέν. Σαν Τούρκικο σίριαλ ένα πράμα…
Δεν πιστεύω ν’ αξίζει να δημοσιευτούν, έτσι σαν καρικωμένα ρετάλια…

Στην επόμενη ανάρτηση:
Βασίλης Μεταλλινός: Μια βόλτα με μοτοσικλέτα στο Νεπάλ και την Ινδία  Ά μέρος

¨

Από τις εκδόσεις ¨Εστία¨ κυκλοφόρησε ¨Το Ταξίδι¨, νέα ποιητική συλλογή του παλιού καλού φίλου Τηλέμαχου Χυτήρη .

Επί μέρους ενότητες: 

* ανάγκη καιρού * νύκτιο άσμα * η αιώνια διέλευση * θάνατος είναι η Ιστορία * θεός ή δαίμων * περαστικός με τους περαστικούς * ¨έπλευσας, κατήχθης¨ 

Μεταφέρω μερικούς στίχους/κραυγές που παραπέμπουν  στην εξέγερση των νέων τον Μάη του ΄68 στο Παρίσι.

Η ποίηση τρέχει στους δρόμους, τ’αυτιά σας έχουν τοίχους

Ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια

η Άνοιξη θα ‘ρθει ξανά εφέτος 

Να ζεις χωρίς τέλος, να απολαμβάνεις με εμπόδια

Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα

Θέλουμε να ζήσουμε.

Στάλθηκε χτες – με πρόλαβε σήμερα, 2 του Απρίλη – το παρακάτω μήνυμα του φίλου Βασίλη Μεταλλινού (*)

(*) με τον Βασίλη είχαμε κάποτε κοινή την ιδιότητα του αρχιτέκτονα μηχανικού και έχουμε ακόμη κοινή μια κάποια αδυναμία στην ερασιτεχνική συγγραφή)

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Παρουσίαση του βιβλίου μου «Λόρενς της Αλητείας» σήμερα στο φουαγιέ του Ηλέκτρα Παλλάς, στις 7 μμ. Β.Μ.

……….

Πριν ένα μήνα…

…το τηλέφωνο βαρούσε χωρίς οίκτο μεσημεριάτικα. Προσφορά για ρεύμα, σκέφτηκα κι ετοιμαζόμουν για σεξουαλικές ευχές…

«Μεταλλινός?» γαύγισε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, μέσα από χείλη που ήταν φανερό πως έκλειναν γύρω από ένα πούρο Partagas Maduro…

«Συγγνώμη με ποιόν έχω την τιμή να …»

«Σου λέει τίποτα το όνομα Αustin Μacauley Publishers?» γρύλισε στ’ αγγλικά.

«Για να είμαι ειλικρινής …όχι!»

«Κλάρκ, Τζέιμς Κλάρκ από Λονδίνο. Μίστερ Μεταλλινός αύριο πετάω για Θεσσαλονίκη. Να ‘σαι στις 5μμ στο Ηλέκτρα Παλλάς. Έλα να με βρεις στην προεδρική σουίτα» στρίγκλισε κοφτά και το ‘κλεισε, πριν προλάβω να τον διαολοστείλω σίγουρος ότι επρόκειτο για φάρσα.

Πάνε δεκαετίες που έχω αποτοξινωθεί από τη ματαιότητα της business και ήδη ένοιωθα να υψώνομαι σε μιά ανώτερη σφαίρα. Όμως άπαξ και σε κυριεύσει το πάθος της συγγραφής είναι βέβαιο ότι θα πηγαίνεις από μαρτύριο σε μαρτύριο…

Η γιατρειά για τη βαρεμάρα είναι η περιέργεια, έλεγε η Ντόροθυ Πάρκερ. Το λέω κι εγώ. Κάπως έτσι βρέθηκα στις 5μμ έξω από την προεδρική σουίτα.

Μιά ξανθιά εξαιρετικής κατασκευής, που εκτελούσε χρέη γραμματέως και μασέζ κρίνοντας από το ντύσιμό της, που έμοιαζε περισσότερο με καλλιτέχνιδα του καμπαρέ, με οδήγησε στο σαλόνι.

Ο Κλάρκ φυσιογνωμικά ήταν σαν πουτίγκα, κοντόχοντρος, μ’ ένα στραβό χαμόγελο και μάτια που γυάλιζαν σαν των κακών στα φιλμ νουάρ των 50’ς…

Η ξανθιά οπτασία απομακρύνθηκε καρφώνοντας το γαλανό βλέμμα της στο δικό μου, διαπερνώντας με σαν ακτίνα λέιζερ.

«Είσαι ο …» γρύλλισε ο Κλαρκ με τόνο ελεγχόμενης έκπληξης κι ενθουσιασμού.

«Είμαι ο …» τον πρόλαβα… αλλά δεν πρόλαβα να συστηθώ.

«Φτάνει!! Μη συνεχίζεις… Είσαι τρελή πένα! Είσαι Στάινμπεκ, Ναμπόκοφ, Φώκνερ! Μυρίζομαι πολύ χρήμα με το ταλέντο σου. Όλοι οι δαφνοστεφείς κάτοχοι Νόμπελ και Πούλιτζερ δουλεύουν για μένα… έτσι γεμίζουν τις κάβες τους με Chateau Lafite-Rothschild.

Ο ήχος ενός τηλεφώνου ακούστηκε και η ανατομική βόμβα -με φωνή ποντικιού στα κινούμενα σχέδια- τον διέκοψε…

«Έχω την Τζόαν Ρόουλινγκ στη γραμμή… Θέλει να σου στείλει …»

«Πες την Τζο …θα την πάρω εγώ» γρύλλισε κοφτά ο Κλάρκ…

Αναδύθηκε ξαφνικά από την πολυθρόνα του, κυματίζοντας ένα χαρτί λέγοντάς μου:

«Υπόγραψε και το βιβλίο σου είναι 100% εγγυημένο ότι θα εκτινάξει τα κέρδη μας σ’ ένα αριθμό που μόνο αστρονόμοι θα μπορούσαν να διανοηθούν!!» ενώ ακούστηκε το παφ από μια Armand De Brignac Rose που άνοιγε η γραμματέας.

«Κύριε Κλάρκ … γκουχ γκουχ… εγώ δεν είμαι συγγραφέας… Ταξιδεύω, στοχάζομαι, γράφω, δεν εκδίδομαι. Δεν αντέχω τη δόξα και το χρήμα…. γκουχ γκουχ… σας παρακαλώ… Δεν μ’ ενδιαφέρει η πρότασή σας!!» αποτόλμησα ν’ αρνηθώ, ανεβάζοντας κλιμακωτά τον τόνο της φωνής μου.

«Χαζούλη, τον τηλεφωνικό κατάλογο του Νόριτς να σου δώσω …θα τον κάνεις μπεστ σέλλερ… Μη πετάς την ευκαιρία. Γύρισε σπίτι, μάζεψε τα πράγματά σου να σε βολέψω προσωρινά στην έπαυλη του Στίβεν Κινγκ στο Bangor’s Whitney Park, μέχρι να σου βρώ πιό κατάλληλο κατάλυμα… κάτι με πισίνα… ίσως και με γήπεδο γκολφ στη Florida» με διπλάρωσε το ύπουλο τζόμπι, ξεχυλίζοντας το ποτήρι με παγωμένη σαμπάνια.

Η βραχμανική ρήση είναι αδιάψευστη: «μέ κάθε καινούργια πρόκληση, ένας ακόμη πόνος καρφώνει την καρδιά μας».

Λίγο η περιέργεια, λίγο τα αρώματα της 1,5λιτρης Armand De Brignac, λίγο η έπαυλη που μου γυάλισε πριν ένα μήνα στην Υδρα, αφού πουλιόταν σε μια …λογική τιμή με 7ψήφιο αριθμό, υπέκυψα και κατρακύλισα για πρώτη φορά στη ζωή μου… υπογράφοντας την έκδοση του «Λόρενς της Αλητείας».

Ζητώ συγγνώμη από συγγενείς και φίλους…

Κατεβαίνοντας τις σκάλες του ξενοδοχείου, μου ‘ρθαν τα λόγια του Ζαγοραίου:

«Σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα,

αυτή που λεν ζωή γλυκιά,

και κάθε μέρα κατεβαίνεις,

της κοινωνίας τα σκαλιά…»

Στην Αθήνα την προσεχή Τρίτη 18/3/95

Κείμενο που έφτασε χτες από τον φίλο Βασίλη (Μεταλλινό). Ένα ακόμη  ταξίδι. Όσα ακολουθούν περιγράφουν τα προκαταρκτικά: Δηλαδή υπάρχει η διαδρομή για την Μίκρα, ο ταξιτζής, η αεροσυνοδός ο δίπλα, και ο παραδιπλανός και ούτω καθεξής. Δεν εμφανίζεται η Αυτού Κυλιόμενη Δίκυκλη Καμπυλότης, καθώς και οι λοιποί ήρωες… θα είναι (μάλλον) σε άλλη ανάρτηση.

VIETNAM 2015. ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ moderato in C major

Warning!! Περιέχει σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια

………………………………………………….

Το ταξίδι και η γυναίκα είναι σαν το πούρο… Οι πρώτες ρουφιξιές είναι οι καλύτερες (1/2 Βολίνσκυ)

 

Ξημερώματα και το ταξί που με μεταφέρει στο αεροδρόμιο πάει «σανίδα» ενώ απ’ το cd ακούγεται Παντελίδης «άλλη μια ευκαιρία, δώστε λίγη αγάπη στο φτωχό καλέ κυρία…» Όπως διεπίστωσα μετά από μια πνευματώδη συζήτηση μεταξύ εμού και του διεκδικητή Νόμπελ που οδηγούσε το όχημα, δεν ήταν η καλύτερη ιδέα να ταξιδέψω στο Βιετνάμ.
«Τι πας να κάνεις εκεί? Φτώχεια καταραμένη! Καλά κάνω εγώ που δεν πάω!!» γρύλισε, ενώ συμπλήρωσε συνομωτικά …»Πρόσεχε τις σχιστομάτες, όταν σε αλείφουν με λάδια!» Υποκλινόμενος ταπεινά στο τελευταίο, έβγαλα να πληρώσω ενώ μου εξηγούσε ότι το ταξίμετρο δεν δούλευε, εξ αιτίας μιας χαλασμένης πλακέτας, που σύμφωνα με πληροφορίες που είχε, το πλοίο που μετάφερε το ανταλλακτικό βυθίστηκε σε τροπική καταιγίδα μεταξύ Κύμης και Σκύρου…

Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ιstanbul. The sky is clear… κλπ κλπ Bayanlar ve Baylar, Ιstanbul uçuşumuza hoş geldiniz… κλπ κλπ ενώ η κυρία -παραδίπλα- με το μάλλινο bucket νιαούριζε χαμηλοφώνως στον άνδρα -δίπλα- με το panama …»Τζίμ δεν θα δέσεις τη ζώνη σου?»
Κάτω απ’ το panama τα μισά γένια ήταν άσπρα και τα μισά μαύρα. Όταν φτάσεις σ’ αυτές τις αποχρώσεις, διηγείσαι το παρελθόν, προσπαθείς το παρόν κι ελπίζεις το μέλλον. Διηγείσαι κατορθώματα με ταξίδια, πριν σου παρουσιαστούν εκείνες οι καρδιακές ενοχλήσεις που είναι τηλεγραφήματα του υπερπέραν «σας περιμένουμε προσεχώς».
Η Σαλονίκη είναι μικρή. «Από κάπου σας ξέρω»… Εγώ δεν τον ήξερα. Γνωριστήκαμε. Ιστορίες για τσαμπουκάδες και -χαμηλοφώνως- πόσο εύκολα κατάφερνε τα κοριτσάκια να χάσουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν …εξαιρουμένων των χρυσαφικών τους. Τώρα δεν του «κάθονταν» ούτε η γυναίκα του…
Όμορφα περνούσε η ώρα…

Ενδιαμέσως, Omelette or cheese pie? coffee? tea?…η Τουρκάλα αεροσυνοδός.
«Να πάτε στη Βιέννη»…με συμβούλεψε το panama, προτείνοντας και 2 ρεστοράν για καλό tafelspitz. «Στο Λονδίνο, δεν πήγατε στο Daunt Books Marylbone?»… κουκούρισε το μάλλινο bucket, που θεωρούσε εαυτόν βαθυστόχαστο, επειδή κάποια στιγμή της ζωής της, σε αίθουσα αναμονής nail studio, διάβασε πέντε σελίδες από τον Πάουλο Κοέλιο…
Όταν κάποια στιγμή …»This is your captain speaking, Turkish Airlines welcomes you to Istanbul. For your safety please remain seated» κλπ κλπ. Λες και τους είπες όλους να σηκωθούν!!
Στο transit είδα το μάλλινο bucket να φωνάζει «Απ’ εδώ Τζιμ… στο 205D πάμε» ενώ το panama έδειχνε με δολοφονικό βλέμμα τις τουαλέτες στο βάθος του διαδρόμου.
7 ώρες αναμονή. Σακίδιο στην πλάτη, mp3, περπάτημα με σουρεαλιστική παρατήρηση σ’ όλο το καστ της θεατρικής σκηνής του παραλόγου. Μαντήλες, τουρμπάνια, νεοχίπις των like, μπούρκες, μπανταρισμένα κατακόκκινα σκαλπ από εμφυτεύσεις μαλλιών, διάφορες συνομοταξίες κουστουμάτων, κελεμπιοφόροι, millennials με πειθαρχημένο travel outfit και προσκυνητές ξυπόλητοι με παντόφλες φορώντας λευκό μπουρνούζι σε κατάσταση Ihram. Συνωστισμός έξω από τα prayer rooms…
Luxury stores με φίρμες, ρούχα κινητά, gadgets. Bookstores φουλ στα μπεστ σέλερ… Τα μπουζουξίδικα της λογοτεχνίας.
Φασαρία, μαζεμένος κόσμος στο Gate 170 A. Κελεμπιοφόρος με muslim beard style απομακρύνονταν σηκωτός από τρεις ασφαλίτες με πολιτικά, 3 παιδιά κλαίγαν ενώ τουρίστες πρόσφεραν νερό σε μια λιπόθυμη γυναίκα με τσεμπέρι. Άργησαν στο check in. Το αεροπλάνο ακόμα στη φυσούνα. Απαγόρευση εισόδου. Χαμένα εισιτήρια, παρακάλια, φωνές, χειρονομίες, σηκωτός…
Δικαιοσύνη θα βρείς στην άλλη ζωή… Σ’ αυτήν υπάρχουν οι νόμοι .
Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ho chi minh city … Τα γνωστά. Να μην επαναλαμβανόμεθα.
Airbus 330 300. Μεσαία θέση, αριστερά Ισπανοί που κατεβαίνουν …στάση Bangkok για «Hair and make up» congress. Δεξιά Ιταλός πολυλογάς, μεγαλέμπορος ειδών κιγκαλερίας από την Μπαρντονέκια. Πολυταξιδεμένος, 78 χώρες -τις ανέφερε σα να μετρούσε ένσημα- και με τη γνωστή ταξιδιωτική πείρα, δηλαδή να συμβουλεύεις τους άλλους να μην κάνουν όσα δεν μπορείς να κάνεις εσύ…
Μετά 3 ώρες, φαγητό, ποτά, νανούρισμα απ’ τις τουρμπίνες Pratt & Whitney, χαμηλός φωτισμός, ροχαλητά… Μιά δεύτερη φιάλη κόκκινο Boğazkere, αποκάλυψε την περιφρόνηση της τρυφερής συζύγου του έμπειρου πολυταξιδεμένου για τα είδη κιγκαλερίας και το νέο ενδιαφέρον της για τις ρακέτες και τον νεαρό δάσκαλο του τένις.
«Ο γάμος είναι φυλακή με τον ίδιο δεσμοφύλακα» τον παρηγορώ σε βαθυστόχαστο φιλοσοφικό mood . Του άρεσε. » Εσύ δραπέτευσες!» τον ξαναπαρηγορώ νιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα του αλκοόλ. Χαμογέλασε κι έκανε νόημα στην αεροσυνοδό για τρίτο Boğazkere. Η αεροσυνοδός αρνείτο. Ο αεροσυνοδός έδειξε κατανόηση. «Όσα λένε οι άνδρες μεταξύ τους κλπ κλπ»…
Επόμενο ποτήρι και τα είδη κιγκαλερίας πέφτουν μπαούλο. «Βuona notte», νέα ροχαλητά…
Νανουρίζομαι με διλήμματα τύπου «αγορά σκούτερ ή παλιάς Minsk?» Τα σκούτερ σιγουράντζα. Oι σαράβαλες Minsk έδιναν ένα επαναστατικό κουλέρ, λίγο cult, λίγο σοφιστικέ… Τελειώνοντας το Boğazkere κλίνω προς Minsk, καθώς θυμόμουν τις παραινέσεις παλιόφιλου επαναστάτη της μουσταλευριάς, με μουστάκα σαν του Τσαπάγιεφ, για οτιδήποτε σοβιετικό…
Καλό κρασί, κακές αποφάσεις. Ρε λες να μπλέξω με βλάβες και συνεργεία? Τζάμπα προβληματίζομαι… Ό,τι και να συμβεί με την πληροφόρηση στο διαδίκτυο κι ένα τηλεφώνημα βρίσκεις λύση σαν διαφήμιση του Jumbo.
Θυμάμαι πριν 50 χρόνια, ένα μήνα αλητεύοντας με interrail στο άγνωστο, με χάρτες τραπεζομάντηλα, πληροφορίες μηδέν, επικοινωνία μηδέν, λύσεις μηδέν… Άμα δεν το «πάρεις» απ’ το μηδέν, δεν έχεις καταλάβει τίποτα από περιπέτεια…

Κάνοντας τη σκέψη ότι –σήμερα- το ταξίδι έγινε ασφαλές σαν σεξ με διπλή καπότα… μΕ κολλάει το υπνόσημο στο «δόξα πατρί» και γλαρώνω.
Το ταξίδι κυλούσε. Η ζωή κυλά… Σαν μιά παρέλαση. Το μυστικό είναι να βρίσκεις θέση μπροστά-μπροστά για να ‘χεις καλή θέα. Έτσι αντιλαμβάνομαι το ταξίδι… χωρίς αυταπάτες και με βαθιά επίγνωση της ασημαντότητάς μου.
Κι όπως σημειώνει ο Γεβγκένι Βαχτανγκόφ «σημασία δεν έχει το τι και το που …αλλά το πως».

Χτες πήρα τηλέφωνο τον Νίκο να του ευχηθώ για την γιορτή  του. Την γιορτή που κάθε έξι του Δεκέμβρη κάνει αναφορά (με την διευρυμένη έννοια) σε ¨νικητές¨, σε ¨λαούς¨, σε ¨θαλασσοπόρους¨ και στον Άγιο που ανέλαβε να τους προστατεύει.

Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και έτσι βρεθήκαμε να τα λέμε για στίχους και στροφές, για ειρμούς και  συνειρμούς και άλλα παρόμοια ευαίσθητα και δυσεξήγητα. Θυμηθήκαμε κι έναν παλιότερο έμμετρο διάλογο τοποθετημένο πλέον στο αμπάρι του Ιστολογοφόρου. Αφορούσε στις προσωπίδες που  εν τέλει φοριούνται με (ποικίλη) υστεροβουλία σε διάφορους πρωταγωνιστές των καιρών που αλλάζουν. Προσωπίδες συχνά απειλητικές  εμπνευσμένες από  ανακατασκευασμένους δαίμονες, ανασυρμένους από τις χείριστες εποχές.

Σήμερα, του αγίου Νικολάου ημέρα επόμενη, έψαξα στις πλέουσες αποθήκες και βρήκα το όμορφο συνεπαίρνον ποίημα του Νίκου. Γινόταν μνεία στον Νέρωνα.  Το αναρτώ ξανά μαζί με μια δικιά μου συνειρμική σημείωση

Ο Νίκος (Μοσχοβάκος) μου έστειλε το ποίημα που ακολουθεί

 

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΟΥΝ ΝΕΡΩΝΑ
Κάψε την πόλη λοιπόν
μη φοβάσαι δεν θα σε πουν Νέρωνα
από αγάπη για τη ζωή κάψε την πόλη
πυρπόλησε τα εκμαγεία μίσους
τις τράπεζες βδέλλας πυρπόλησε
τους στενούς δρόμους αγχόνες ονείρων
τις μεγάλες λεωφόρους κάψε
και τα χαμαιτυπεία παραχάραξης πίστης.

***

Με την δάδα της αγωνίας χωρίς ματαιοδοξία
βάλε φωτιά στους οίκους συναλλαγής
στα κέντρα πλειστηριασμών οδύνης
στα πορνεία υποσχέσεων πλαστής ηδονής
στα πολυκαταστήματα τζόγου και συνήθειας
στα προμελετημένα δελτία προγνώσεως καιρού.

***
Μη σταματάς δεν θα σε πουν Νέρωνα
από αγάπη κάψε την πόλη
πυρπόλησέ την με σπαραγμό
κι ας σκορπιστούν τα αποκαΐδια της
σ’ όλου του σύμπαντος το εύρος
ας φτάσουν μέχρι τις χαράδρες της σελήνης.
Κάτω από την τέφρα της πόλης
ας κοιμηθούν για λίγο ακόμη τα όνειρα.
Όχι! δεν θα σε πουν Νέρωνα.
*

Τον ευχαρίστησα και του έστειλα το ακόλουθο συνειρμικό σημείωμα:

*
Συνειρμικό
Και αν σε πούνε Νέρωνα, τι έγινε;
Έτσι κι αλλιώς
αλλάζουν οι καιροί και φεύγουνε
κάποτε οι βεβαρημένοι θ’ αναδυθούν
και οι φελλοί θα καταποντιστούν στα άπατα.
*
Θα ‘ρθει ξανά η μέρα που θα χρειαστεί
να γίνουν εμπρηστές οι ποιητές
και πυροδότες,
τότε τον Νέρωνα απ’ τον βούρκο θα ανασύρουνε
ίσως του δώσουν λίγο χρόνο ν’ απολογηθεί
–ίσως και όχι, γιατί τότε
θα κρίνουν κάτι τέτοιο περιττό και αδόκιμο.

*

Υπέρ αυτού θα υπάρχουν πλέον επιγράμματα
θα ‘χουν γραφτεί διατριβές, συγγράμματα
και πάνελ κι εκπομπές που εμβαθύνουν
της επιφάνειας την άτρητη στιλπνότητα.

*

Στις λέσχες των αναγνωστών επιλεγμένα μέλη
των λέξεων το βάρος θα ζυγίζουνε
και θα κοσμούν τα αποφθέγματα του Νέρωνα
με πλήθος εμβριθών υποσημειώσεων
και, βέβαια, με λάμψεις καινοφανών αστερίσκων
*
Γι αυτό
(αλλά και γι άλλα που θα μου ‘ρθουνε αργότερα)
σου λέω:
Και να σε πούνε Νέρωνα τι έγινε;
ΒΝ

ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ  (Λευτέρης Μανωλάς)

Την ίδια την Αφροδίτη δεν έτυχε,

μπροστά μου, ποτές να αντικρίσω

μα και ούτε στης Νάπολης το

χώμα

το πόδι μου είχα ακουμπήσει.

Σαν να την είχα κοιτάξει όμως,

από κάτω ως πάνω, πιο αψηλή μου

ως ήταν.

Θαρρετά την είχα αποθαυμάσει,

αχόρταγα,

τον πολύδιπλο, μαρμάρινο, χιτώνα της

και δειλά λίγο προς τα πάνω,

στα κρυφά, με τα ακροδάκτυλα

είχα αποτολμήσει να χα’ι’δέψω

κι όλα ολοζώντανα στου Μοσχοβάκου

τους στίχους διαπλέοντας,

ανάσκελα ξαπλωμένος, κάνοντας

χώρο πλά’ι’ μου η ίδια να καθήσει.

Και από κει, σαν σε τρεχαντήρι

καλοτάξιδο,

με τα λευκά ιστία ολάνοικτα κι ο

φλόκος,

ροβολώντας προς Κατάνια

κι από κει κατά Κύθηρα και

Αστροπαλιά

και με μα’ί’στρο, στην σκιά του Μόντε

Σμίθ

στα Κρητικά να την αράξουμε.

Τον αειγέννητο Απόλλωνα

προσκαλεσμένο, δελφίνι τάχιστο

να ξαναγίνει και οι δυο Θεοί,

στης Ψαροπούλας τα γαλανά νερά,

μαζί,

μακροβούτι χωρίς τελειωμό, της

αθανασίας τους επιβεβαίωση να

δώσουν.

Αχ ! βρε Νίκο τι ταξίδια μας

χαρίζεις

και στα απέραντα ουράνια μας

μετεωρίζεις.

Λ.Μ.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ: Δύο ποιήματα

ΔΕΝ  ΣΙΩΠΩ

Σιωπώ, σε όσους προσπαθούν

να  με διδάξουν τα όσα γνωρίζω

και ομιλούν για να αποθαυμάσω τη

                                  γνώση τους.

Σιωπώ χαμογελώντας, σε εκείνους

που  με θυμό επιδεικνύουν τη

                             δύναμή τους,

αδύναμοι να αναγνωρίσουν

τη σιωπηλή συγνώμη των άλλων.

Σιωπώ τρώγοντας ένα

άνοστο στιφάδο, γιατί

η ακρίβεια του λαδιού

αφαίρεσε την  έμπνευση

από τη θεία μου Ευτέρπη.

Σιωπώ απέναντι στους

υπερφίαλους πολιτικούς

γιατί έτσι, μαθαίνουν ότι η

                              σιωπή,

τους πονά πιότερο και από την

                                άρνηση.

Δεν σιωπώ, όμως, απέναντι στους

άδικους, διάφορους, πολέμους,

όταν η δύναμη δεν σέβεται την

                               αδυναμία

και επ’ αυτής βούλεται κατισχύσει,

αλλά και στις αλόγιστες πλειοψηφίες

όταν δεν υπολογίζουν νηπενθείς μειοψηφίες.

ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ
Αυτή η ανοχή στην αργοπορία του,
αύξησε την πεποίθησή του, ότι
πάντα ο χρόνος θα τον άφηνε έξω.
Αλώβητο.
Δεν είχε υπολογίσει πως εκείνη,
είχε διατηρήσει στο ρολόι της
τη θερινή ώρα, για πάντα.
Και για εκείνην, ήταν πάντα ακριβής.
Σε όλα.
Κι έτσι, ποτέ δεν πίστεψε στο αιφνίδιο
μήνυμα του θανάτου του.
Ήτανε Νοέμβρης μήνας. Αξέχαστος.
Ήταν η ώρα που εκείνος θα γυρνούσε.
Συνέχισε, επομένως, να βάφει τα
νύχια της με το αγαπημένο της χρώμα,
το τριανταφυλλί.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΟΥ

Το δέντρο πάνω στην κορυφογραμμή
με τα μαλλιά αχτένιστα
ν’ ανεμίζουν προς τα πίσω
κλαδιά μπερδεμένα
που αντιστέκονται στον άνεμο
έχει ήδη αποτυπώσει
την απόγνωσή του
στο σαρκαστικό του ύφος.
Έχει πάρει την απόφασή του
πως έτσι θα συνεχίσει
την ύπαρξή του από δω μπρος.
Σαν γλυπτό του πουνέντε
θα φαντάζει στους περαστικούς
που θα το φωτογραφίζουν
έκπληκτοι με τον σαρκασμό του.
 
ΧΑΡΙΝ ΑΠΟΡΙΑΣ

Φθόγγοι έκπληξης
λέξεις εύηχες σαρκώδεις
και ισχνές αμήχανες ώρες
αφόρητης μοναξιάς
η παρουσία μας
σ’ αυτόν τον κόσμο.
Θαμπές διφορούμενες ακροβασίες
σκιές του σούρουπου
φοβισμένες ανάσες φαντασμάτων
που προσδοκούν του σκότους
την οριστική επικράτηση
η απουσία μας απ’ τη ζωή.
Ποιον δρόμο να τραβήξω;
και που θα με βγάλει;
Ερώτηση ατελέσφορη
χάριν απορίας!
 
ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Στο αστεροσκοπείο της Ατακάμα
τρεις αστροφυσικοί ή ποιητές
χαζεύουν το κυνηγητό των άστρων
στις αλάνες του σύμπαντος.
Τα ξημερώματα είχαν χαθεί
τέσσερις πλανήτες με τους δορυφόρους τους
κι ένας κομήτης λαμπροφόρος.
Δεν τους έβρισκαν πουθενά
όσο κι αν έψαχναν με τα τηλεσκόπια.
Τότε είπε διστακτικά ο ένας:
Σίγουρα εξαφανίστηκαν
με τα πεφταστέρια πριν λίγο.
Ας ανοίξουμε την αποκάλυψη του Ιωάννη
κάτι θα βρούμε για την τύχη τους, είπε ο άλλος
κι αν όχι, τότε σίγουρα οι Πέρσες ποιητές
θα ‘χουν την απάντηση.
Όμως μπορεί κι ο Νερούδα
να λύσει την απορία μας
πρόσθεσε ο τρίτος.

                       Τρία ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

 

 

Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΟΙ ΚΟΡΑΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥΑΡ

Οι κορασίδες του Ρενουάρ
με ρόδινα μάγουλα
κι αθωότητα κρίνου στο βλέμμα
συνωμότησαν κατά του ζωγράφου
κι άρχισαν να συναναστρέφονται
με χαμίνια της Χάβρης
κι εταιριζόμενες γυναίκες
της Αβινιόν
μήπως και τις προσέξει
ο ζωγράφος Πικάσο.
Όμως η καλοσύνη τους
είναι αφοπλιστική
η αιωνιότητά τους αδιαπραγμάτευτη
και καταλυτική
ώστε να μη διασαλεύεται η τάξη.
Τα παπαρουνί χείλια τους
αψηφούν τις ασέβειες
και τραγουδούν μελωδικά και τρυφερά
στον ασύγκριτο Ρενουάρ
σονάτες ευχαριστιών.

 

ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ανατολή του ήλιου
δεν θα βρει την αλήθεια
στη θέση της.
Παραχαράκτες την μετακίνησαν
στην σκιερή περιοχή του φθόνου.
Στη θέση της
χρωματιστά μπαλόνια
για τις ευφρόσυνες ώρες
με Νέον και Ήλιον
τα ευγενέστερα των αερίων
να τροφοδοτούν τη ζωή μας.
Ανεπαρκείς ασήμαντοι εμείς
χαμογελαστοί και άφρονες
με Νέον και Ήλιον
χωρίς όμως οξυγόνο
μέχρι θανάτου μόνοι.
 

Madras 2017 Ταξιδιωτικές ιστορίες με hot chilli sause

Οι παλιότεροι χρήστες (συνεπιβάτες) του Ιστολογοφόρου γνωρίζουν τον Βασίλη Μεταλλινό, τις κενταυρικές εξορμήσεις του ανά τον πλανήτη και τον γλαφυρό τρόπο που τις περιγράφει. Για τους τυχόν νεότερους υπενθυμίζω ότι ο Βασίλης είναι βιωματικός δίτροχος ταξιδευτής, αρχιτέκτονας και καταγραφέας (με χιούμορ) ενδιαφερουσών εμπειριών.   Μόλις έλαβα το κείμενο που ακολουθεί: φάσεις από ένα ταξίδι του ’17 στην Ινδία. Απολαύστε το!

 Ο καλύτερος τρόπος για να βαρεθείς είναι να ξέρεις πού πας και από πού θα περάσεις. (Hippolyte Taine)

Madras (Tamil Nadu, INDIA) 2017.

Πάνω σε rikshaw στην Poonamalle High Road, στρωμένη κεφάλα απ’ το jet lag, χαμένος στο χάος 6,5 εκατομυρίων οχημάτων κι ο Ινδός πάει τάπα. Οι συνήθειες και όλες μου οι βεβαιότητες έχουν κλονιστεί. Άλλωστε χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις πραγματικά …παρά για να αυτοκτονήσεις.

Μοναδικός στόχος ν’ αγοράσω μοτοσυκλέτα και να φύγω παραλιακά. Εύκολο? Δύσκολο? Δεν έχω ιδέα! Το ταξίδι όταν δεν είναι προτηγανισμένο, είναι σκληρή και βρώμικη δουλειά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. Αν επιμένεις να μη λερωθείς τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει.

Το στομάχι παίζει mazurka σε λα μινόρε και ψάχνω εστιατόριο. Ένα πιάτο fish kulambu με σάλτσα masala, πιθανόν να κλονίσει την πεποίθησή μου για την απόλυτη κενότητα της ύπαρξης.

Ο Ινδός με παίζει man to man από το αεροδρόμιο, πέφτουλας, ψιλοχαίτη αλά Βαμβακούλα, κίτσαρος σαν κομπάρσος του Bollywood. Δεν το βάζει κάτω. Την έστησε έξω απ΄ το airbnb κανα δίωρο, αφού αυτοανακηρύχθηκε ξεναγός, συμβουλάτορας του στιλ «σ’ έκοψα, ξέρω τι θέλεις…»

Μπαίνει σε πάρκιν, παρκάρει, σβήνει. Στην είσοδο ένας μαύρος Ταμίλ, φάτσα νάσιοναλ τζεογκράφικ, αφού του χώνει στη τσέπη ένα κουπόνι για βενζίνη, μας οδηγεί σ’ ένα χαμηλοτάβανο χώρο με βαθιά ντεκολτιασμένες, ντυμενογδυμένες με πλουμιστά πολύχρωμα ελεκτρίκ κιτς ημιρούχα, να χορεύουν με ξαναμμένους ναυτικούς. “Τry me I know you can make it” Donna Summer σε μπουρδελέ ημίφως. Ρώσσοι, σκαριά νεροβούβαλου Αμβρακικού με χαμογελαστές φάτσες μωρού, σουρωμένοι κατεβάζανε κούτρα τις Kingfisher. Η εικόνα δεν ταιριάζει με τις περιγραφές του lonely planet για το «Kallorum Seafood Restaurant». Ο Ινδός με πήγε σε prive’ κωλάδικο για ναυτικούς… Μόνο αυτό δεν περίμενα να δω στο Madras. Μεγάλο λιμάνι το Madras…

Διάκειμαι αρνητικότατα στα “hello sweety would you like offer me a drink?” και στρίβω από άλλη πόρτα. Βγαίνω στην τεράστια παραλία. Με χάνει ο Ινδός, θα με περιμένει αύριο έξω από το δωμάτιο.

Περπατάω προς το κέντρο. Σουρουπώνει, μαζεύεται κόσμος κι αρχίζει τζερτζελές με παραγκαριό που θα ‘κανε το πανηγύρι του Αη Μάμα να φαντάζει με Rodeo Drive στο Μπέβερλι Χιλς. Χτυπάω κάτι ψαρούκλες σ’ ένα υπαίθριο παράπηγμα, πίνω 2 φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου και παίρνω μια κεντρική λεωφόρο προς την πόλη ψάχνοντας τα σημεία στάνταρ που θα με οδηγήσουν στο άθλιο airbnb.

Η οπτασία της φωτογραφίας στο site, με τα σαρκώδη χείλη και τα στήθη που τσίτωναν το μεταξωτό πουκάμισο απειλώντας να το σκίσουν, τελικά διαχειρίζονταν το airbnb από το Λονδίνο …ενώ στο δωμάτιο με κοινή άθλια τουαλέτα με οδήγησε η μάνα της που έγλειφε τα ογδονταπέντε, σαν αποξηραμένη μαύρη σταφίδα Κορίνθου, μ’ ένα δεκάχρονο παιδί γαντζωμένο στη φούστα της με βαρύ αυτισμό. Σκηνικό από θραύσματα ενός στρεβλωμένου κόσμου ζωγραφισμένου από τον Ντυμπυφέ.

Η ζωή είναι σκληρότερη από μας, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να νοιώσω ένοχος…

Περπατώντας με τις ώρες στους καυτούς δρόμους του Madras χάνεις την αίσθηση του μεγέθους και της πραγματικότητας. Και το gps αδυνατεί να βρει την διεύθυνση…

Έξω από ένα streetfoodάδικο πλησιάζω ένα νεαρό που μασουλάει κροτσανιστά onion bhajis καθισμένος στη μοτοσυκλέτα του. Τον παρακαλώ να τηλεφωνήσει στο airbnb, να ρωτήσει την διεύθυνση και αν μπορεί να με πάει.

Φτάνουμε. Τον ευχαριστώ υπακούοντας σ’ έναν πανάρχαιο κανόνα, που αναβιώνει με τεράστιο σουξέ σε απογόνους του Γιαγκούλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους Πολεοδομικών γραφείων, δια χειραψίας με τσιμπητό αριστοτεχνικά ένα χαρτονόμισμα. Αρνείται ευγενικά. Ανένδοτος, δεν δέχεται. Άλλη πάστα οι Ταμίλ. Είναι ο άνθρωπος κλειδί που καθορίζει την πορεία του ταξιδιού. Την επόμενη μέρα εχω ραντεβού να δω την μηχανή ενός φίλου του.

Το «άλλο» ταξίδι είναι σαν τη ζωή. Έχει ρίσκο, είναι διαφορετικό, είναι μια εξέγερση. Άλλοι το αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα, με φθόνο, με μνησικακία… Άλλοι θέλουν να βρισκόμαστε όλοι μαζί, στην ίδια κατάσταση. Να ισορροπούμε στα όρια του συνηθισμένου και του σταθερού. Ο κόσμος έχει ανάγκη από σταθερότητα…

Το βράδυ πέφτω γκροκί. Μπερδεμένα όνειρα, ότι σύχναζα σε κοπές πίτας μοτοσυκλετικών συλλόγων και οι διοργανωτές κραδαίνοντας χαλασμένα αμορτισέρ με ανάγκαζαν να κάνω ευνοϊκά σχόλια για τις BMW adv… Ο θόρυβος ενός βομβαρδιστικού Douglas του 2ου ΠΠ που προκαλεί το μονομπλόκ αιρ κοντίσιον των 70ς, αρχικά με γλυτώνει από τον εφιάλτη, στη συνέχεια όμως με διάφορες χαλαρωτικές στάσεις yoga flow και την εικόνα της χυμώδους Ινδής στο κωλάδικο, να ισιώνει τους μεσημβρινούς στις ζαρτιέρες της βλέποντάς με να φεύγω …βυθίζομαι σ’ έναν βελούδινο ύπνο.

Πρωί. Η ηλικιωμένη Ινδή με επισημότητα με προσκαλεί το μεσημέρι να μου μαγειρέψει, λέγοντάς μου ότι θα ήταν πολύ μεγάλη τιμή γι’ αυτή και το εγγόνι της.

Ο Ινδός με το rikshaw, καραούλι στο πεζοδρόμιο, με πληροφορεί ότι όλοι οι έμποροι μοτοσυκλετών της Salai Mount road αρρώστησαν ξαφνικά από την γρίπη των χοίρων, προτείνοντάς μου να με πάει σε ξάδελφό του με under cover εμπόριο-σέρβις μοτοσυκλετών μόνο για ειδικούς γνώστες κλπ κλπ Μόλις φτάνουμε στη διεύθυνση που του έδωσα και συναντάμε τους δυό Ινδούς μπροστά σε μια πανέμορφη μαύρη Royal Enfield BULLET 350, τρώει τέτοιο στράβωμα που δεν του το ισιώνει ούτε φαναρτζής.

Γυρίζω το μεσημέρι. Η ηλικιωμένη έχει μαγειρέψει 6-7 διαφορετικά φαγητά με εξαιρετικό art de la table σε μικρά φθαρμενα πιατάκια. Καθόμαστε στο παλιό τραπέζι και με σερβίρει με την επισημότητα γεύματος στο Μπάκιγχαμ . Η συγκίνησή μου είναι τεράστια, σε βαθμό που στο τέλος όταν φέρνει μια παμπάλαια κανάτα με νερό από τη βρύση (που δεν πίνουν ούτε οι άστεγοι) και μου γεμίζει το σκληρό πλαστικό ποτήρι, το πίνω όλο χωρίς σκέψη ν’ αρνηθώ και να την προσβάλλω… Συνειδητοποιώ ότι έχω αποκτήσει αντισώματα κατσαρίδας!

Πριν 10 χρόνια ξεκίνησα για Καλκούτα αλλά βρέθηκα στο Himachal Pradesh. Τώρα ήμουν ήδη στο κόλπο της Βεγγάλης. Στο τραπέζι θέτω το θέμα επί χάρτου. Καλκούτα ή Κανιακουμάρι? Η ηλικιωμένη κυρία μου δείχνει επίμονα Ποντισερί, Μαντουράι, Κανιακουμάρι…

Την άλλη μέρα φεύγω. Σαν τον «διαβάτη» του Μποντλαίρ, δεν φτάνω ποτέ στην Καλκούτα. Μου αρκεί να ‘μαι περαστικός, να με παρασέρνει η ταξιδιωτική παλίρροια στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο.

Ήδη κατηφόριζω προς Νότο… Πάνω στη σέλα της Enfield Bullet έχω εξασφαλίσει την πιο ηδονιστική θέαση του κόσμου.

«Μισές δουλειές. Παράτησες καριέρα στη μέση, ταξίδια στη μέση, βιβλία στη μέση… Δεν το λές και πετυχημένη ζωή», κάποιος μΕ είπε.

Καλύτερα να είσαι αποτυχημένος έξυπνος παρά επιτυχημένος μαλάκας (Βολίνσκι).

Η Καλκούτα μπορεί να περιμένει…

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΠΡΟΒΑ

Τα βράδια τρέχω να
κρυφτώ
πίσω από τους αφρούς των
κυμάτων,
να κρυφοκοιτάξω εκείνους τους
ψαράδες,
πάνω στην επιφάνεια της
χαμογελαστής θάλασσας να
παίζουν χόκεϋ επί πάγου
και αίφνης να μεγαλώνει ο
δίσκος,
να γίνεται ανάποδος κύρτος,
που υποδέχεται γυαλίνες, σαργούς
σκάρους.
Τα χέρια χάνουν τα δάχτυλα
Και σαν κουπιά μου γνέφουν
καληνύχτα.

 Ένα ποίημα και μια πρόσκληση από τον Λευτέρη Μανωλά

 

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Ώρες έψαχνε. Σελίδες ατέλειωτες

ποιήματα, πεζά, τελειωμένα και

όχι,

νάβρει μια λέξη, μια πρόταση και

όχι,

από κάποιον τάχα σπουδαίο και

όχι,

που να είχε ασχοληθεί με τον ίδιο,

με τους στίχους του τυπωμένους και

όχι.

Μάταια παρόλα αυτά,  τα  δάκρυα

που  αλλοίωναν τον πολύ βαρύ και

όχι.

Θα αναχωρήσει τελικά άγνωστος

προς ένα απέραντο και ασταθές υπερπέραν

έχοντας στο στόμα λίρα ολόχρυση

ενός γαλάζιου, μα για τους πολλούς άγνωστο

πλανήτη.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (Συνοπτικά)

Την ΠΕΜΠΤΗ 23 ΜΑΙΟΥ 2024, ΩΡΑ 18.ΟΟ η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, οι εκδόσεις «ΛΕΙΜΩΝ» και ο συγγραφέας, σας προσκαλούν στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ της Ε.Ε.Λ., Γενναδίου 8 και Ακαδημίας 65, 7ος όροφος, όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του λογοτέχνη και μέλους της Ε.Ε.Λ., Λευτέρη Μανωλά. Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ  /άρθρα

Σημειώνω ότι μεταξύ των ομιλητών θα είναι και ο ποιητής Νίκος Μοσχοβάκος

Ένα ποίημα του φίλου Λευτέρη Μανωλά που μόλις έφτασε.

ΛΕΥΚΗ ΟΨΗ
Στην αρχή λάφυρο πως ήταν
νόμισε,
χωρίς εκείνος να μοιάζει με κουρσάρο,
αιχμάλωτη ανάμεσα σε άφαντους
βρέθηκε.
Σε κάθε του ξεφύλλισμα, αργό ή
γοργό
σαν σε τρικυμία μετατρέπονταν όλα
τριγύρω.
Σκαρφάλωνε προς τα κάτω,
κατρακύλαγε προς τα πάνω,
δεν έβρισκε γραμμή, πάνω της
πάτημα να βρει στέρεα για να σταθεί,
ρόλο να βρει, σε σχοινί να ισορροπήσει.
Μια λεξούλα μοναχική, που λες, την
παρατήσαν
σε ξεχασμένη, από καιρούς παλιούς,
βρεφοκοιτίδα,
έτσι της φαινόταν το άγραμμο τετράδιο
που μέσα του της έταξαν πως απερίσπαστη
θα γράψει πραγματική, πια, ιστορία.
Τα ηλιοστάσια διαδέχονταν το ένα το
άλλο,
δίχως σύντροφος να φανεί, μαζί
για να τεντώσουν μια γραμμή
και πάνω της, επιτέλους, να κάτσει,
χορό να σύρει και να κλάψει.
Σχοινοβάτις σ’ ένα μέλλον χωρίς
να χρειάζεται να γράψει καμία
ιστορία,
μιας και ο καθένας θα σβήνει και θα
γράφει
τη δική του ηλεκτρονική, πλέον, εκδοχή.
Το χαρτί δεν θα χρειάζεται να έχει πιά
γραμμές,
αλλά και ούτε καν να υπάρχει.
Οι λέξεις κρεμάμενες θα καθρεφτίζουν
τα είδωλά τους σαν νάναι αληθινές,
μέχρι νάρθει το πλήρωμα του χρόνου
που γενιές κατοπινές θα διασκεδάζουν
με γραφιστικές φιγούρες κάθε γούστου,
Ερρίκοι, Ισαβέλλες, Λέοντες, Μέρλυν και
Ρασπούτιν
αφηγούμενες ήρωες, υπερήρωες και
κατορθώματα
της καινούργιας, εικονικής, μυθολογίας.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου.

Όλκιμα Νεφελώματα

Εκδόσεις: Κουκκίδα.

Ένα πρόσφατο ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Η όστρια είναι νοτιάς, βοριάς η τραμουντάνα

λεβάντες ανατολικός και δυτικός πουνέντες

ταράσσουν τη Μεσόγειο κι αφρίζουν το Αιγαίο

αναστατώνουν τους γιαλούς, παγώνουν τα νησάκια

οι γλάροι παραδέρνουνε κι οι πέρδικες δειλιάζουν

οι λύκοι πάνε να κρυφτούν, τα ψάρια αναρωτιούνται

γιατί αλλάζει ο καιρός, γιατί σηκώνει κύμα;

Οι ουρανοί με σύννεφα, τ’ αστέρια φοβισμένα

ο ήλιος ατημέλητος, το φως χλωμό και λίγο.

Η όστρια είναι νοτιάς, βοριάς η τραμουντάνα

οι δρόμοι ερημώσανε, ξεπάγιασε η μέρα

τα τζάκια καιν’ ασίγαστα, ζεσταίνουν πυρωμένα

μία προσδοκία συντροφιάς, μία ελπίδα ίσως

για να περάσει η μοναξιά, να φύγει ο χειμώνας

να ξαναφέρει άνθιση η όμορφη Περσεφόνη

και να πετάξουν τα πουλιά στα δένδρα στις πλατείες.

Λεβάντες ανατολικός και δυτικός πουνέντες

φυσούν με συγκατάβαση μαΐστρος και σιρόκος

αλκυονίδες φέρνουνε, υπόσχονται λιακάδες

οι ανεμώνες παίρνουνε χρώματα της αγάπης

στολίζουν τις βουνοπλαγιές και τις λοφοραχούλες.

Άντε να ‘ρθει η άνοιξη, να πέσει ο αέρας

να ηρεμήσει η θάλασσα, το κύμα να σωπάσει

μήτε λεβάντες όστρια πουνέντες τραμουντάνα.

Ένα Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΟΙ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Οι δεσποινίδες των Δελφών

στενάζουν και πονούν από έλλειψη

ερωτικού ενδιαφέροντος.

Η απουσία εφήβων και νεαρών

τις οδηγεί συχνά στο μουσείο

για να απολαύσουν το κάλλος

του έξοχου Ηνίοχου

προκειμένου να γεμίσουν

τα ταραγμένα όνειρά τους.

Είναι επιρρεπείς στις φαντασιώσεις

και συχνά παθιάζονται

από το ανάρμοστο κα το ανέφικτό.

Τα απογεύματα των Κυριακών

περιποιούνται στην εντέλεια

την εμφάνισή τους

γιατί που ξέρει κανείς

μπορεί να συναντήσουν τον Ηνίοχο

στο βραδινό νυφοπάζαρο.

Μάλιστα τολμούν να ψιθυρίζουν

αρχαίους στίχους που αποστήθισαν

όπως «έρως ανίκατε μάχαν»

για να συνηθίσουν τη γλώσσα

του περικαλλούς εφήβου.

Οι δεσποινίδες των Δελφών

καθώς αντίκριζαν

τον ελαιόκαμπο της Αμφίσσης

αμφισβητούν τη γαλήνη του

κι ενστερνίζονται απόψεις

ρηξικέλευθες πλήρους διασάλευσης

και ενσωμάτωσης με την εκτροπή.

Μόνο έτσι πιστεύουν

πως θα υπηρετήσουν

την ερωτική τους έξαψη

αυτήν που επιτάσσει

με σφοδρή ένταση η παρουσία

του άψογου νεαρού Ηνίοχου των Δελφών.

…σε δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΟ ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ

Μια μια οι ψηφίδες

του όμορφου μωσαϊκού της Αριάς

είναι πετρούλες ασήμαντες.

Όμως η δύναμη του δημιουργού

τις μετατρέπει μαγικά

σε παράσταση αξέχαστη.

Η δύναμη του πεπρωμένου τους.

ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Είχες πατέρα Τελώνη

και Φαρισαία μάνα

ήθελες πάντα εξιλέωση

και τι κατάφερες;

Να γίνεις Εβραίος.

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΓΟΛΙΑΘ

Ήτανε μια νύχτα αφέγγαρη και
θεοσκότεινη
τόσο που δεν ξεχώριζες τον ποταμό από
τη θάλασσα,
σύνορό τους οι λαίμαργοι κροκόδειλοι που
παραμόνευαν, άγρυπνοι, για καλοθρεμμένους
κέφαλους.
Βιαστικά, άλαλος, μάζεψε σ’ ένα πολύχρωμο
ντουρβά
και τους τελευταίους, αχώριστους, πάπυρους
με τις σημειώσεις που κρατούσε, όλα
τα χρόνια, σπουδάζοντας εκεί στα ξένα.
Στο λιμάνι, η διήρης, φορτωμένη, τον
περίμενε με φώτα σβηστά και με λυτούς τους
κάβους.
Ο κοντόσωμος καπετάνιος, πατριώτης λινδιακός,
φίλος αχώριστος του πατέρα, τον καρτερούσε
αγέλαστος,
φρουρώντας το πολύτιμο μπαουλάκι του.
Έτσι, κράτησε το λόγο που έδωσε
όταν τον είχε πρωτοφέρει εδώ, παιδί σχεδόν,
για να σπουδάσει, νέες επιστήμες,
κοντά στους γραμματιζούμενους της χώρας των
Φαραώ.

Το μακελειό στην Καρσεμίς και το αίμα
που χύθηκε εκεί, άφησε τα ίχνη του
ανεξίτηλα.
Νυχτωμό στον τόπο, μοιρολόγι στους ανθρώπους.
Και μια θλιβερή ανάμνηση ο τρανός
Ταχάρκα.
Ο Νεχώ και οι διάδοχοί του, δεν κατάφεραν
να ξαναδώσουν την παλιά του αίγλη στο
Βασίλειο.
Τα αποδημητικά πετεινά του ουρανού
άλλαζαν διαδρομές και προορισμούς
μη βρίσκοντας καρπούς για να τραφούν,
αλλά και πετώντας ν’ απορρίψουν.
Με τον καιρό χανόταν η πρασινάδα από
τις κοιλάδες
και τα τιτιβίσματα από τα σοκάκια.
Οι χωρίς τελειωμό ληστείες και οι
αναίτιες δολοφονίες, μα πιο πολύ η έλλειψη
έμπειρων δασκάλων τον ανάγκασαν σε
φυγή.
Δίχως να λογαριάζεται και το άλγος
του νόστου.
Δεν προλάβανε τα φώτα, τα πολύχρωμα, της
Ταμιάτ
από τα μάτια τους να χάσουν, όταν
ένας θεότρελος κι αναπάντεχος Γαρμπής
τους πήρε και τους σήκωσε, σπρώχνοντας,
αβάστακτα, ανατολικά το δυνατό σκαρί.
Μπροστά τους η σκοτεινή απειλή του
Ποσειδώνα
τους αφάνισε κάθε εικόνα χρωματιστή,
τους αφαίρεσε κάθε μυρουδιά λαχταριστή.
Τι που κατέβασαν τα γερά ιστία,
τι που ανέβασαν τα ελατήσια κουπιά,
ο τιμονιέρης μάταια προσπαθούσε, με
το λιναρένιο σκοινί, το δίκωπο πηδάλιο να
συγκρατήσει.
Ίσα που πρόλαβε φωνή να βγάλει, πως τα
φώτα της Γάζας φάνηκαν, στο βάθος της
σκοτεινιάς,
όταν θεόρατο κύμα τούκλεισε το στόμα
μονομιάς
μα και τα μάτια των πιο πολλών στην κουπαστή
και αντάμα μ’ εκείνον, με τους πάπυρους αγκαλιά,
κάθε έγνοια του και θύμηση μαζί.
Όταν, πιά, τα μάτια μπόρεσε να μισανοίξει
ένιωσε πάνω σε στρωσίδια πουπουλένια νάναι
ξαπλωμένος,
μέσα σε βεδουϊνικη καταπλούμιστη σκηνή.
Πολύχρωμα χαλιά με σκηνές ηρώων
σε άτια αγέρωχα ανεβασμένους,
με σπάθες και δόρατα ψηλά να
ανεμίζουν,
χρέμια χρυσοκέντητα τα πλαϊνά να
ομορφαίνουν
και λάμπες κρεμαστές το μέρος να
φωτίζουν.
Τον αποξύπνησαν οι φωνές του πιο ρυτιδωμένου
της φαμίλιας, που σαν πρεσβύτερος
αυτός,
σε σκαλιστό σκαμνί καθόταν και οι
υπόλοιποι νοματέοι ανακούρκουδα καθιστοί
με τα βλέφαρα ορθάνοιχτα από τα χείλη του
κρεμόταν.

Εκείνος, μέσα σε λήθαργο και από πνιγμό σωσμένος,
μετά δυσκολίας ξεχώριζε λέξεις και νοήματα
που ο παππούς ασταμάτητα ξεστόμιζε
και λάμψη έδιναν στα μάτια που τον άκουγαν.
Πιο πολύ σ’ εκεινού του αμούστακου αγοριού
που δίπλα του τον είχε και καθόταν
κι όλο με νόημα και μ’ έμφαση τον ονομάτιζε
Γολιάθ.
Και όλο φούσκωνε ο αγέρας της ερήμου,
ταρακουνώντας τα κρεμαστά φανάρια
της σκηνής, στο ρυθμό της αφήγησης του
γενάρχη.
Ακαταπόνητος ο γηραιός θεματοφύλακας με το
Βλέμμα
στο κέντρο της κορυφής της σκηνής, δύναμη να
παίρνει
συνέχιζε επίμονα και γλαφυρά την αφήγησή του.
Πως οι σημερινοί ταλαίπωροι συγχωριανοί τους, οι
Πελεσέτ
κρατούσαν από τους παλιούς κραταιούς πολεμιστές
Φιλιστίνους
και με χαμηλωμένη τη φωνή σαν μυστικό να λέει.
Ένας προπροπάππους του, με του εγγονού του το
όνομα
που ούτε πανύψηλος ήτανε, αφού ούτε που τις
εννιά
πιθαμές δεν ξεπερνούσε, μα και ούτε κανένας
σιδερόφραχτος,
μονάχα τα ξένα γίδια έδιωχνε από του χωριού του το
σύνορο,
που δεν ήταν παρά μια μεγάλη άχρηστη σπάθα
αστραφτερή
που ο σιδεράς στο χώμα κάποτε είχε μπήξει.
Οπότε, μια νύχτα σημαδιακή, έκατσε σιμά
στο σύνορο να ξαποστάσει και στην πέτρα
πάνω
σαν έγειρε να ξαπλώσει, μόλις που πρόλαβε να
ακούσει το τροχό του άρματος που του πήρε το
κεφάλι.
Έτσι δεν πρόλαβε να ακούσει τις σπαραχτικές
φωνές παιδιών και γυναικών, μήτε να δει
τα δρεπανοφόρα, κομματάκια να τους
κάνουν.
Με λαφυραγωγημένα άρματα και κράνη
δεν καταλάβαινες ποιοι αχαΐρευτοι Χαναναίοι
ήταν,
συνέχιζε κατακόκκινος να αφηγείται ο
παππούς.
Αλλά κι ούτε πρόλαβε να δει τις πυρωμένες μπάλες
που πέφτανε χιλιάδες από ψηλά, που κάνανε τη νύκτα
μέρα.
Άλλες πύρινες μπάλες ερχόταν από τα υψώματα
κι άλλες από τη θάλασσα, από αμέτρητες άγνωστες
νήες με καταπέλτες μεγάλης απόστασης βολής.
Μια αφήγηση έντονη και ζωντανή, τόσο που
στο λήθαργό του ένιωσε την πτώση μιας μπάλας
δίπλα του, τόσο που τον ταρακούνησε αληθινά!
Όμως, δεν ήταν παρά το ελαφρύ χέρι της μάνας του,
που σκουντώντας τον, χαμηλόφωνα του φώναξε:
Ξύπνα Κλεόβουλε, το σχολικό ώρα πολλή, έξω σε
περιμένει.
Και τρέχοντας, απάντησε στου οδηγού το απορημένο
βλέμμα.
«Βία μηδέν πράττειν»
«Αδικίαν φεύγειν»
Σε λίγο από το ραδιόφωνο του οχήματος,
η φωνή του σχολιαστή ακούστηκε να λέει, πως
με τους χθεσινοβραδυνούς βομβαρδισμούς στη
Γάζα

τα νεκρά παιδιά ξεπέρασαν δέκα φορές τα
χίλια.
Απογοητευμένος, αφήνοντας τα μάτια του να
σφαλίσουν,
στοχαζόταν πως τώρα πλέον στα βουνά των
ερειπίων,
που άφησαν στο πέρασμά τους λεγεώνες ποτισμένες
νηπενθές,
οι οποίες δεν υποκρίθηκαν καν να προσπεράσουν ούτε
το Αλ Ντάρατζ,
σε γη έρημο που αενάως διεκδικείται και
εκδικείται,
θα μπορεί, άφοβα πάλι, εδώ, να ευδοκιμεί το Ρόδο
της Ιεριχούς.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σκοτείνιασε ο ουρανός απρόσμενα

Τ’ αστέρια μαζεμένα έπλεαν μέσα στα

δάκρυα,

όσων είχαν απομείνει σε τούτη τη

γειτονιά

αθώπευτοι από γυναίκας χέρι.

Χλωμοί, ξέψυχοι, μονάχοι

στην  ενδοχώρα του εαυτού τους,

αναρωτιόντουσαν κατάβραδα

γιατί δεν φέγγει και για αυτούς

ένα χείλι χαμογελαστό

τη στράτα τους να δείξει.

Μα μέχρι τώρα δεν έμαθαν τον

τρόπο,

γιατί χαμόγελο δεν εχάρισαν ποτέ τους.

Λ.Μ.

Μια ακόμη (παλιά) ταξιδιωτική εμπειρία του φίλου Βασίλη Μεταλλινού, όπως την διηγείται ο ίδιος.

.
INDIA, flower power

“In a day when you don’t come across any problems, you can be sure that you are travelling on the wrong path.” Swami Vivekananda»

.
2013 GΟΑ. Συγκαταλεγόμουν στους αποδεδειγμένα παράφρονες, αποφασίζοντας να νοικιάσω μια παλιά Royal Enfield, από έναν Ινδό που μόλις συνάντησα στον παραλιακό του Panaji. Με είδε να την περιτριγυρίζω. Ανάφτρα, πλανεύτρα, τσακίστρα, αριστερά το φρένο, δεξιά οι ταχύτητες, μπάσο ήχο να ραγίζουν τα κράσπεδα, κουρσούμι, ρετρό του »77…
«Αγόρασέ την, είναι μοναδικό κομμάτι…» μούγκριζε συνωμοτικά ο Ινδός, φτυαρίζοντας σχολαστικά τα τρίμματα από το kaju katli που τον κέρασα στο παρακείμενο μπαρ, ενώ προσπαθούσε να με πείσει ότι η μεταπώληση της μοτοσυκλέτας σε λίγα χρόνια θα μπορούσε να με εκσφενδονίσει 2-3 θέσεις πάνω από τον Σουλτάνο του Μπρουνέι στη λίστα Φόρμπς…
Κάτω απ’ την επιφάνεια της λογικής υπάρχει μια υπόγεια συναλλαγή μεταξύ τρέλας και σύνεσης. Παρά τις μουδιασμένες αισθήσεις μου μετά την πενιχρή δίαιτα με αμύγδαλα και γάλα καρύδας στο Νεπάλ, την νοίκιασα για 25 μέρες, προπληρώνοντας -ευτυχώς- μόνο τις 10 πρώτες.
Κανονίζουμε την χαρτούρα, με τον Ινδό να με αποχαιρετά σφίγγοντας το χέρι μου με υπερβολικό ενθουσιασμό και σκάζοντας χαμόγελο που συνήθως χρησιμοποιούν άνθρωποι που ετοιμάζονται για τραπεζική απάτη, ενώ εγώ μετά από ένα δίωρο μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, πάνω στην παλιά 500άρα BULLET και το σανζμάν ν’ ακούγεται σαν κατσαρόλα, είμαι πάλι στο δρόμο, τραβώντας γι’ άλλες πολιτείες, Karnataka ίσως και Kerala…
Μετά από 35 χιλιόμετρα μπαίνοντας στο Margao, με αφόρητη τη μεσημεριανή λάβρα να λιώνει την άσφαλτο και ν’ ανεβάζει την θερμοκρασία της μοτοσυκλέτας σε επίπεδα πυρηνικής σύντηξης, κολλάει η «δευτέρα», μουλαρώνει, σβήνω και κάνω στην άκρη.
Περνάει μια ίδια μοτοσυκλέτα. Κάνω σινιάλο. Είναι Γάλλος, του εξηγώ. Προτείνει να τον ακολουθήσω στο Palolem να την επισκευάσει.
Η «δευτέρα» εκεί… κολλημένη με UHU. Ταξίδι σε ρυθμό λιτανείας της εικόνας του Jagannath, μούσκεμα με το δερμάτινο μπουφάν και νοιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα θερμοπληξίας, κάνοντας τη σκέψη ότι η ζωή τελικά είναι το χρονικό μιας αποτυχίας σε κλιμακούμενες δόσεις.
Palolem και Παράδεισο… τα μπερδεύεις. Νοίκιασα καλύβα με 3 ευρώ κοντά στον Γάλλο. Βουτιά στον ωκεανό και πίσω καινούργιος, βλέποντας πάλι τη ζωή σαν ένα αστείο σε μεγέθυνση.
Έξω από την καλύβα του Γάλλου είχε διάφορα τυπάκια από εκλεπτυσμένους πλάνητες, χασομέρηδες, αργόσχολους, αλάνια και κάτι αριστοκράτισες αλήτισσες -που ο Αρμάνι τις έκοψε την πίστωση- νταγκλαρισμένες με «ύπνους», σκόνες, κόκες, ακούγοντας ζόρικες μουσικές από ένα τεράστιο μαγνητόφωνο κρεμασμένο σ’ ένα δέντρο.
Ετερόκλητο πλήθος που όμως το ένωνε η πίστη …ότι η Γη είχε εισέλθει σ’ ένα πνευματικό χειμώνα διάρκειας 350.000 ετών -έχοντας παρατηρήσει μια επιτάχυνση της καρμικής αντίδρασης- και έχοντας επίγνωση του πόσο σκληρός μπορεί να είναι ένας τέτοιος χειμώνας, κατέληγε μετά από μια αλληλουχία επαγωγικών συμπερασμάτων …ότι μόνο τα ρολόγια και τα κορόιδα δουλεύουν στον πλανήτη.
Ένας Αμερικανός 50άρης, μπαταλεμένο σκαρί για φούντο ολοταχώς, σκούρος με φάτσα οργωμένη απ’ τις κραιπάλες, τσαμπουκάδες στα χέρια, σκουλαρίκια κι ένα τατουάζ με «ημερομηνία γάμου Tulsa Oclahoma» για να τον θάψουν στο σωστό μέρος όταν γίνει η στραβή, ανάμεσα σε Kingfisher και κατσαβίδια πασπάτευε τη μηχανή μου. Γάλλος κι Αμερικανός με ταυτόχρονο σήκωμα του φρυδιού μ’ έπεισαν να πάρω τηλέφωνο τον Ινδό ν’ ακούσει το κουπλέ.
Το βράδυ εμφανίστηκε ο Ινδός με αυτοπροτεινόμενο σβέρκο για καρπαζιά να τη μαζέψει ενώ αρχίσαμε να γινόμαστε κουνουπίδι, με τον Αμερικανό κι όλο το σερσελέμι να μη δείχνουν οίκτο στις κερασμένες Kingfisher και τον λογαριασμό να πλησιάζει το φουλάρισμα βομβαρδιστικού Στελθ.
Συζητήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα, φρέσκος ξιφίας και κάτι κατάξανθα καμπυλάτα μπουμπούκια να λικνίζονται σε ρυθμούς Fela Kuti, με βάλαν σε σκέψεις ν’ αράξω εδώ, να συγγράψω δίπλα στον παφλασμό του Ινδικού ωκεανού το αριστούργημα που θα κάνει την κοινότητα των διανοουμένων να παραληρεί και τους ακαδημαικούς να τρέχουν πέρα δώθε βγάζοντας τυρολέζικους λαρυγγισμούς…
Όμως η σκέψη της συζύγου στην Ελλάδα να γαργαλάει την ασφάλεια ενός SMITH & WESSON των 9mm μ’ έκανε να επιταχύνω το ταξίδι μου και να φύγω μετά δυό μέρες νοικιάζοντας την Εnfield του Γάλλου, καρφί για Μπανγκαλόρ.
Μη μου λες για τί είσαι έτοιμος να πεθάνεις, πες μου για τί είσαι έτοιμος να ζήσεις!
Cheers!!

(Από τις ταξιδιωτικές καταγραφές του Βασίλη Μεταλλινού.) Σημείωση Ο Βασίλης είναι παλιός φίλος, αρχιτέκτονας το επάγγελμα, αλλά και λάτρης των μοναχικών, ερασιτεχνικών, μοτοσικλετικών, διηπειρωτικών διαδρομών τις οποίες ζει (βιώνει) και περιγράφει με θεσσαλονικιώτικο χιούμορ. Σήμερα: ‘Ένα στιγμιότυπο από την προσπάθειά του, όντας στην Τύνιδα, να εκμαιεύσει μια βίζα ώστε να επιστρέψει οϊκαδε μέσω της τότε (2007) Λιβύης. … I been in the right place . But it must have been the wrong time . I’d have said the right thing . But must have used the wrong line… (Dr John) .

2007. 2007. Τυνησία, Λιβυκή Πρεσβεία, 74 λεωφόρος Μοχαμέντ.

Ο υπάλληλος ξινός. Φάτσα μπαγιάτικη, να θυμίζει …τροφική δηλητηρίαση. Μου λέει «αταντέ»… 2004 με 2007, 4 αιτήσεις «libya online visa application», απάντηση μηδέν! Δεν υπάρχει πιό φρικτό πράγμα απ΄την αναμονή σε Αφρικανικές υπηρεσίες εκτός ίσως κι από το βίτσιο της απαγγελίας σε ποιητικές βραδιές. Γυροφέρνω στα τυφλά, αναρωτώμενος αν υπάρχει ελεήμων θεός ή κάποιο σχέδιο πίσω από το σύμπαν, όταν μου δίνει να συμπληρώσω ένα μάτσο χαρτιά, που φτάνει σε μέγεθος την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών. Συμπληρώνω τα χαρτιά. Και πάλι αναμονή με έναν φλύαρο Ιταλό τζιπά να μου διηγείται με στόμφο τις περιπέτειές του, κρίνοντας κάθε μιά τους άξια να συμπεριληφθεί στα έργα του Γκουρτζίεφ, μέχρι που εμφανίζεται μια νυφίτσα με κελεμπία . Με έκφραση πόνου, σαν του Μαχάτμα Γκάντι όταν τον πυροβόλησε ο Γκόντσε, μας πληροφορεί ότι η βίζα θέλει 9 μέρες για να εγκριθεί και θα την παραλάβουμε στα σύνορα. Κρίνοντας από τη φωνή του -να τρεμοπαίζει σαν τα κβαντικά σωματίδια- είμαι σίγουρος ότι θέλει να μας ξεφορτωθεί. Μπουκάρω στο γραφείο του προϊσταμένου. Η Αφρική δεν είναι για τσαμπουκάδες. Μπόλικο σιρόπι κι «εξκιουζέ μουά»… Αυτός ακίνητος κάτω από μια τεράστια εικόνα του Καντάφι. Κοιτάζει απορροφημένος μια στοίβα έγγραφα κι αρχίζω να του εξηγώ χαμηλόφωνα το πρόβλημα με λυγμό -σχεδόν παίζω Άιντα- μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι κοιμάται όταν τον ακούω να ροχαλίζει. Ίσως η πιο παραγωγική συζήτηση με Αφρικανό υπάλληλο… Νοιώθω τεράστια ανακούφιση που όλα είναι εξηγήσιμα!! Είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ πως φταίω εγώ… Café du Souk για τσάι maghrebi. Έρχεται και κάθεται ένας Ελβετός ποδηλάτης, ο Bertrand, ο ιδεώδης τύπος της flânerie, της άσκοπης περιπλάνησης. Κάνει τον γύρο της Μεσογείου. Μια από τα ίδια …΄΄πάνε σε εννιά μέρες στα σύνορα΄΄. Του κώλου τα εννιάμερα… Αν ορίσουμε την jazz σαν ένα τρόπο ύπαρξης, μ’ έναν αυτοσχεδιαστικό τρόπο βρισκόμαστε και οι δύο στο κατάστρωμα της Grimaldi για Παλέρμο. Ο Bertrand θα ξαναγυρίσει για τη βίζα κι εγώ θα συνεχίσω στην Ιταλία που υπαινίσσεται ένα σχέδιο, εκεί όπου δεν υπάρχει κανένα… Οδηγώντας στην ελεεινή autostrada για Cosenza θυμάμαι τα λόγια του τζιπά βγαίνοντας απ’ το Προξενείο: «Σ’ αυτόν τον άδικο κόσμο της φθοράς και της οδύνης είμαστε καταδικασμένοι να προσπαθούμε»… …ενώ πατώντας κι άλλο το γκάζι της μοτοσυκλέτας, έκανα την σκέψη ότι ήταν μια έξοχη ρήση που θα μπορούσα εντυπωσιακά να χρησιμοποιήσω σε κάποιο σικ δείπνο… ΥΓ1. Ο Bertrand γύρισε στην Τυνησία. Δεν πήρε ποτέ την βίζα για Λιβύη. Πέρασε στην Αίγυπτο αεροπορικώς και συνέχισε τον γύρο της Μεσογείου. Πέντε μήνες μετά πίναμε ρακές στη Μυρσίνη, στη Θεσσαλονίκη. ΥΓ2. Εγώ πήρα την βίζα μετά 3 χρόνια στην Αίγυπτο με βύσμα έναν Χασάν. Διάφορες σουρεάλ καταστάσεις μ’ ανάγκασαν να φύγω «ατμός» από τη χώρα και να μην δοκιμάσω ποτέ ένα πιάτο ruz hoot bil kusbur, σε ταβερνάκι στο λιμάνι του Τομπρούκ. ΥΓ3. Κι ας μη πάω ποτέ στη Λιβύη! Δεν με νοιάζουν ούτε οι «κατακτήσεις» τοπωνυμίων, ούτε η περιπέτεια, ούτε τα μοτοσυκλετιστικά ανδραγαθήματα, ούτε να ψάξω το κρυφό μου ΕΓΩ στην έρημο, ούτε να γίνω …καλύτερος άνθρωπος κι άλλα σαχλά κι αιθέρια. ΥΓ4. Να σΕ πω φίλτατε αναγνώστα, το ένοχο μυστικό μου. Είναι ότι με τα ταξίδια βρήκα έναν από τους πιο τεμπέλικους τρόπους για να περνάω τον χρόνο μου. Cheers!

Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΑΓΥΡΙΣΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Το τρεχαντήρι συνέχιζε με το

πάσο του

να νίφτει την πλώρη του βουτώντας,

δίχως σταματημό κανένα,

στα τυρκουάζ νερά προς τη Χάλκη.

.

Έκλεινε τα μάτια του

και ο χρόνος διαστέλλονταν, χωρίς

τα δυό του άκρα να διακρίνονται

και το νίψιμο της πλώρης

να παίρνει ένα θρησκόληπτο

τελετουργικό.

Άλλοτε σαν αγγελτήριο καινοφανούς

έναρξης.

Άλλοτε σαν φυλαχτό μετέωρης

ακινησίας.

Άλλοτε σαν κατευόδιο άνευ

επιστροφής.

.

Αυτός εδώ και η άλλη άκρη στο

πουθενά.

Έκλεινε τα μάτια και βρισκόταν

παντού.

Τ’ αγκίστρια στο παραγάδι

έμεναν  χωρίς τα δολώματα

μα και δίχως ψάρια.

Αύγουστος μήνας…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΣ

Ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΤΑΜΕΡΛΑΝΟΥ

Με πληγωμένο πόδι

σαϊτεμένο στη χθεσινή μάχη

ο Ταμερλάνος αγωνιζόταν ν’ αντέξει

του φρικτού πόνου το μαρτύριο.

Τότε ακριβώς εκεί μπροστά του

είδε ένα μυρμήγκι

φορτωμένο μ’ ένα σπυρί στάρι

που προσπαθούσε ν’ αναρριχηθεί

με το δυσανάλογο φορτίο του στον τοίχο

για να εναποθέσει το λάφυρο

στη μυρμηγκοφωλιά του.

Εξήντα καταπτώσεις μέτρησε

μέχρι που σε πείσμα της λογικής

κατάφερε την ολοκλήρωση του σκοπού του.

Ο Ταμερλάνος με προσήλωση διδασκομένου

είχε πάρει το μάθημά του

και πάμπολλες φορές εν περιλήψει

ανέπλασε το εγχείρημα του μυρμηγκιού.

Είχε κατανοήσει πλήρως το νόημα

κι αισθανόταν έτοιμος πια

να κατακτήσει τον κόσμο όλο.

.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ

 

Το θεώρημα της αγάπης μας

στηρίχθηκε στο αξίωμα

ότι μεταξύ δύο σημείων

μία μόνον ευθεία άγεται.

Ακόμα και τις γιορτές

μία ευθεία άγεται.

Τ’ απογεύματα πάλι της συννεφιάς

μία ευθεία άγεται.

Αλλά κι όταν έχει αστροφεγγιά

μία ευθεία άγεται.

Το θεώρημα της αγάπης μας

είναι ευκολονόητο

αν αναλογιστεί κανείς

ότι ο Ευκλείδης ήταν βαριά ερωτευμένος

όταν ανεπιφύλακτα το διατύπωσε.

Ένα ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

Θυμωμένος ο Δίας

από την αφροσύνη των θνητών

και των αρχόντων την αλαζονεία

σμίγει τα φρύδια του πεισματικά

κι εξαπολύει κεραυνούς και αστραπές

μαινόμενος εκδικητής

στύβει τα σύννεφα γύρω απ’ τον Όλυμπο

κι απελευθερώνει καταιγίδες

μέσα στων ανέμων τη μανία

πάνω από την Πιερία και τη Θεσσαλία

τόσο δυνατές και σφοδρές

που παρασύρουν κάθε τι που συναντούν.

Απώλεια ανθρώπων και αμέτρητων ζωών

σημαδεύουν την πρωτοφανή κακοκαιρία

και κόλαση λάσπης και ποταμιών

γίνεται ο βίος των θνητών

που οδύρονται για τη συμφορά.

.

Ο Ιάσονας στη Μαγνησία

μόλις έχει χάσει το σανδάλι του

που το παρέσυρε το ρεύμα των υδάτων

και ψάχνει να βρει δικαιολογίες

στον θείο του τον Πελία που του τα χάρισε.

Σκέφτεται με ενοχή γεμάτος

ότι θα βρει μια ικανή αιτία

για την επιπολαιότητά του

να προσπερνά τα ποτάμια

με της νεότητάς του την παρόρμηση.

.

Ω! Ναι η κλιματική αλλαγή φταίει

όπως θα πουν μετά από χιλιάδες χρόνια

οι κλιματολόγοι και οι ειδικοί.

Το βρήκα, αναφωνεί ικανοποιημένος

γιατί το άλλοθι είναι ατράνταχτο

εμπεριέχεται στης θεομηνίας το νόημα.

Εξάλλου υπογραμμίζει πειστικά

πρώτη φορά ηττήθηκαν οι Μυρμιδόνες

κι απτόητος συνεχίζει τον δρόμου του

για την κατεστραμμένη Ιωλκό.

Κάποτε είναι βέβαιο ότι κάτω από τη λάσπη

η αρχαιολογική σκαπάνη θ’ αποκαλύψει

ανάμεσα σε οστά και άλλα αντικείμενα

το απολεσθέν σανδάλι

του νεαρού άμυαλου Ιάσονα

που έτρεχε μες τη θεομηνία.

ΔΙΧΩΣ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

[Του Λευτέρη Μανωλά]

Γράψε μου ένα γράμμα

ψιθύρισέ μου μια λέξη,

να είναι το αεράκι

που θα πάρει τον άτολμο

εμένα,

στην αθέατη πλευρά του

φεγγαριού,

ως τη στιγμή που γίνει φθίνων

μηνίσκος

και από το εφαλτήριο ετούτο,

βουτιά μεγαλοπρεπή θα δώσω

στο σύμπαν εκείνο το αφανές,

στις αρχέγονες εκβολές του

Αχέροντα.

Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

.

[1 Ακόμη ένα μονοπάτι για την ¨Επανάσταση¨]

.

ΠΙΣΤΕΨΑ ΑΝΑΙΤΙΑ

Πίστεψα χωρίς φόβο

χωρίς συμφέρον

χωρίς να ερευνήσω

χωρίς εξέγερση

χωρίς δεύτερη σκέψη.

.

Πίστεψα από συνήθεια

από ματαιοδοξία

από νομιμότητα

από ανάγκη υποταγής

από συντήρηση της πεπατημένης.

.

Ναι! Πίστεψα αναίτια

και παρέμεινα

χωρίς όνειρα

χωρίς αγάπη

χωρίς αυτογνωσία.

Έρμαιος στο τυχαίο

στο εφικτό

στο παραδείγματος χάριν

στου δήθεν τη γοητεία.

.

Έτσι στο τέλος

αρνήθηκα μ’ ευκολία

το δεδομένο

σαν άλλος επαναστάτης.

.

[2. Προειδοποίηση για τους επιρρεπείς στην ελπίδα..]

ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

 .

Ανθρώπινα κορμιά

ριγμένα τυχαία

στον πίνακα της αμαρτίας

κοχλάζουν πάνω στην πυρά

της ακολασίας

με επιθυμίες απαγορευμένες.

Στο βάθος της εικόνας

ένας χαμογελαστός όφις

πλάι σ’ ένα κόκκινο μήλο

εξακολουθεί να ειρωνεύεται

όπως τότε

τους ευκολόπιστους

και τους επιρρεπείς

στην ελπίδα.

.

[3. Εγώ είμαι αυτό που είμαι…]

.

ΟΠΩΣ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ

Δεν έχω όρια εγώ

δεν είμαι χώρα

ουδ’ ενορία είμαι

ούτε οικόπεδο μετρημένο.

Δεν έχω έκταση

ούτε σύνορα με κάποιους

ούτε κανόνες λειτουργίας

είμαι ορεινός, αυχμηρός

ελεύθερος και μαχητής.\

Δεν έχω αναστολές

και βέβαια δεν ντρέπομαι

γι’ αυτό που είμαι

και για ό,τι κάνω.

Γιατί ό,τι κι αν λέτε

εγώ είμαι αυτό που είμαι

με τη σκιά μου

μοναχά επικοινωνώ

αυτή είναι πιστή σε μένα.

Χωρίς όρους και όρια λοιπόν

πορεύομαι όπως μ’ αρέσει.

.

[4. Και κάνω ό,τι μπορώ…

.

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΣΩΣΩ

Ενώ σε ταριχεύω

χαμογελάς με ικανοποίηση.

Ξέρεις καλά

ότι το πέρασες κι αυτό.

Τώρα πια δεν έχεις

τον φόβο του θανάτου

κι εγώ σε ταριχεύω

για να περισώσω

ό,τι είναι δυνατόν

από σένα αγάπη μου.

Δύο ποιήματα του Λευτέρη Μανωλά..

.

ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ

Δεν επρόλαβε η σκόνη να

κατακάτσει,

που άφησαν πίσω τους

οι Σαρμάτες ιππείς

και τα τείχη της Αρταξάτα

πλημμύρισαν με τις πολύχρωμες

στολές των τοξοτών.

.

Ο Ευπάτωρ, χλωμός, ψηλά από

το λόφο

χάιδευε ικανοποιημένος

τη λευκή χαίτη του αλόγου

που μέρεψε

κι ανατρίχιασε στην ιδέα του,

το όνειρο του Μεγαλέξανδρου να

συνεχίσει.

.

Μήνες προετοίμαζε τους

ανυπόμονους  μαχητές του,

για μια καλή υποδοχή

των λεγεώνων του Πομπήιου.

Οι πιο πολλοί τους, είχαν τα

σημάδια της ρωμαϊκής λόγχης και

του σπαθιού

από τις μάχες με τις λεγεώνες

του ιερόσυλου Σύλλα, στη

Χαιρώνεια

και Θουρίο

και του παμπόνηρου Λούκουλου,στο

Κύζικο

και Βιθυνία.

.

Τώρα από κυνηγός, κυνηγημένος.

Μέχρι που φάνηκε η Φαναγόρεια…

Με τον Πομπήιο, δεν το περίμενε

νάχουν κι’ οι δυό τους  τέτοιο

τέλος.

Ο παντοτεινός του εχθρός,

από Αιγυπτιακή σπάθα πισώπλατα

μαχαιρωμένος.

Ο ίδιος, αδάκρυτος, με άρνηση

της Υψικράτης,

σαν ψυχικό, αρνούμενος να

προσκυνήσει,

από δίστομο μαχαίρι, φίλου του

υπασπιστή, να φύγει μοναχός του.

.

Από τότες, το όνομα πολλοί το

μιμηθήκανε,

μα ως τα τώρα κανείς τα

κατορθώματά του.

.

.

ΕΝΤΕΚΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Τούδειξες  καμαρωτή,

γράφοντας την ημερομηνία,

την προχθεσινή φωτογραφία

με τις φίλες σου μαζί.

.

Η ομορφιά όλου του κόσμου

μαζεμένη, αναφώναξε μεμιάς,

βλέποντας γυναίκες όμοιας γενιάς

δίχως τον ήχο γραμμοφώνου.

.

Εσύ με τα μάτια κατεβασμένα

αποκρίθηκες,  μα σιτεμένη ομορφιά!

δίχως μάτια δακρυσμένα

μα και φρύδια ζωγραφιά.

.

Εκείνος, σεμνά απολογούμενος

ομολόγησε πως τις ψυχές εννοούσε,

όπως πριν τις αγαπούσε,

ως παλιός τους ευνοούμενος.

.

Στης αποκάλυψης το άκουσμα,

σε κομφετί μετατράπηκε η φωτογραφία,

έξω από τη θαμπή τη τζαμαρία

η ομορφιά μεταμορφώθηκε σε φάντασμα.

.