Εντάξει, το ξέρω.

Αν εξαιρέσει κανείς τις αναγκαίες διδακτικές ανακοινώσεις, που όντας στενά δεμένες με σταθερές ημερομηνίες έχουν το δικό τους ημερολόγιο, εδώ και πάνω από ένα μήνα το ιστολογοφόρο μοιάζει να έχει πέσει σε άπνοια.

Παρηγοριέμαι ότι αυτό είναι το ωραίο με τα ιστολογοφόρα: επιβιβάζεσαι κι επικοινωνείς όταν και άμα έχεις κέφι. Δεν είσαι περιοδική έκδοση, δε κυνηγάς τίποτα, δε σε ζορίζει κανένας.

 Όταν η εσωτερική παρόρμηση ωριμάσει, ανοίγεις το παράθυρο (window) και φωνάζεις στον κόσμο, άντε, του ψιθυρίζεις, και του γκρινιάζεις, και διαμαρτύρεσαι, και επεμβαίνεις, και μονολογείς, και συνδιαλέγεσαι, και εξομολογείσαι,  και σχολιάζεις, και ακολουθείς (την επικαιρότητα) και εκτροχιάζεσαι (μαζί της).

Από την άλλη, όπως ξέρετε, χρησιμοποίησα ευθύς εξ αρχής το ιστολογοφόρο ως εργαλείο δουλειάς. Νομίζω ότι λειτούργησε. Οι φοιτητές μου τελικά προτιμούν τις διαδικτυακές ανακοινώσεις από τις πινεζωμένες στην πινακίδα του 4^ου ορόφου, προτιμούν να κατεβάζουν τα πρωτότυπα κείμενα παρά να τα φωτοτυπούν (κι έχουν δίκιο). Τώρα τα καλόμαθα τα παιδιά, μιλάμε πια μέσω ιστολογίου και μέσω ιμέιλ, έστω κι αν καμιά φορά με ρωτάν για θέματα γραμματείας και με εκνευρίζουν (ελαφρώς).

Και έτσι το ιστολογοφόρο ταξιδεύει στις ιστοθάλασσες με δύο φορτία.

Από τη μια μεταφέρει εκπαιδευτικό υλικό (ανακοινώσεις, οδηγίες, διευκρινίσεις, αλλά και θεωρητικά κείμενα που έτσι μπαίνουν παράλληλα στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου). Αυτό το φορτίο μια περιοδικότητα την έχει: κορυφώνεται στις περιόδους των εξετάσεων, στα ζόρια. Κι αν τυχόν οι χρόνοι μου ξεφύγουν κάπως, καταφτάνουν αμέσως οι υπενθυμίσεις από τα παιδιά.

Από την άλλη το ιστολογοφόρο κουβαλάει κείμενα ημερολογιακά, εξομολογητικά, όταν και άμα και εάν. Α, και (που και που) παιχνίδια με τη γλώσσα και τις αφηγηματικές της δυνατότητες.

 Τώρα, αυτά εδώ σας τα λέω γιατί το μήνα που πέρασε  ανακοινώσεις για τα εξεταστικά, βέβαια, αναρτήθηκαν, αλλά δε μιλήσαμε για άλλα πράγματα, αν και ευκαιρίες υπήρξαν.

Μια από αυτές ήταν ότι το σκαρί έγινε δύο χρονών και είχαμε, στις 25 του Μάη, τα δεύτερα γενέθλια.

 Ας πούμε τώρα δυο λόγια για το ιστολογοφόρο. Εργαλείο εκπαιδευτικής επαφής αξιόλογο. Ωστόσο, δεν παύω να υποστηρίζω ότι τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει την άμεση προσωπική επικοινωνία ανάμεσα στο δάσκαλο και τον διδασκόμενο. Και το επαναλαμβάνω, με κίνδυνο να γίνω πληκτικά πλεοναστικός στους φοιτητές μου. Επωφεληθείτε που ακόμη υπάρχει (έστω κακομοιριασμένο από μια δύσμορφη εξάπλωση -και άλλα χρόνια νοσήματα) το Δημόσιο Πανεπιστήμιο βασισμένο στη διαπροσωπική εκπαιδευτική επικοινωνία. Σε λίγο θα είναι προνόμιο λίγων που θα το πληρώνουν ακριβά. Για τις δικτυωμένες μάζες της ¨νέας εποχής¨ (και για όσον καιρό το πάνω χέρι θα το έχουν οι λεγόμενοι ¨νόμοι της αγοράς¨) το πιθανότερο είναι ότι τα πανεπιστήμια θα αντικατασταθούν από διαδικτυακά υποκατάστατα.

 Γενικότερα, το παρόν ιστολογοφόρο, όπως και πολλά άλλα, προσπάθησε να πλεύσει (κουβαλώντας λέξεις, ενίοτε και εικόνες) επωφελούμενο από τους νέους επικοινωνιακούς άνεμους, μέσα σε ένα τοπίο αναστατωμένο από αλλαγές καταιγιστικές και εκκωφαντικές, των οποίων όμως οι απώτερες συνέπειες μένει ακόμη να εξερευνηθούν και να αξιολογηθούν.

Ο μικρός δικός μας απολογισμός: μέσα σε δυο χρόνια δεχτήκαμε 24000 επισκέψεις (ούτε πολλές ούτε λίγες) μέσος όρος περίπου 1000 το μήνα (περισσότερες επισκέψεις τον Ιανουάριο του 09, ελάχιστες τον Ιούλιο του 08). Δημοσιεύτηκαν 93 κείμενα στην ¨Αρχική Σελίδα¨ και 42 κείμενα στις λοιπές ¨Σελίδες¨ (πρωτοτυπία των ιστολογίων της wordpress). Τα κείμενά μας ήταν τακτοποιημένα σε 9 κατηγορίες, τις οποίες όμως χάσαμε όταν κάποια στιγμή αποφασίσαμε να ξαναβάψουμε το ιστολογοφόρο και να του αλλάξουμε εμφάνιση. Μαζί χάσαμε και ορισμένα από τα 183 σχόλια που λάβαμε μέχρι τώρα. Μας έμειναν οι μέχρι στιγμής 69 εννοιολογικές ¨ετικέτες¨-λέξεις κλειδιά που οδηγούν προς τα εδώ ενδιαφερόμενους για συγγενείς θεματολογίες.

Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα μας εντόπισαν παλιοί φίλοι και ανταλλάξαμε κουβέντες με καινούριους, ανοίξαμε σεντούκια με παλιά παραμύθια και εκμυστηρευτήκαμε καινούργιες σκέψεις και προβληματισμούς. Μας άρεσε, και λέμε Θεού (των ιστολογίων και των ιστολογοφόρων) επιτρέποντος να εξακολουθήσουμε την περιπλάνηση.

Εδώ είμαστε.

Υποθέτω ότι αν δεν κυκλοφορούν ήδη, θα κυκλοφορήσουν σύντομα ευρύτερα. Αλλά μια που η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση είναι γέλιο (έστω κι αν το πικρό χαμόγελο θα ήταν πιο ταιριαστό) και μια που το γέλιο είναι  αγαθό τόσο χρήσιμο όσο και σπάνιο, τα αναδημοσιεύω αμέσως έτσι ακριβώς όπως μου φτάσανε, φρέσκα φρέσκα, με ιμέιλ, από τον φίλο Κώστα Ντάγιο.

(θα μπορούσα να το τιτλοφορήσω και: Οι μαθητές ζωγραφίζουν –με σουρεαλιστική διάθεση τη σημερινή Ελλάδα)

Εσπεριδοειδή
σαν τα
πορτοκάλια είναι και τα
μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με
 φλούδα που βγαίνει
 εύκολα (γυμνάσιο Αθήνας)

Ο μισογύνης είναι τέρας
μυθολογικόν, μισός γυναίκα και
μισός άλλοπράμα,
απερίγραπτης ασχήμιας και
τελείως εξαγριωμένος με την
κατάστασή του (γυμνάσιο
Θεσπρωτίας)

 Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν
 ξένες χώρες, γι αυτό δεν έχουν
 βρει οι
 αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια
 (γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

 Tα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν
 μικρά αγγελάκια που πετούσαν
 δεξιά-αριστερά στο
 πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα
 Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί
 πέταγμα) και τα Σεραβίμ
 σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα).
 Στην ανάγκη υπήρχαν και τα
 Πτερουβίμ για πέταγμα
 κατευθείαν στη μέση. (απ’το
ίδιο διαγώνισμα Θρησκευτικών,
 γυμνάσιο Κορίνθου)

 Το τετράγωνο της υποτείνουσας
 ισούται, αλλά όχι πάντοτε
 (γυμνάσιο Καλαμάτας)

 (από διαγώνισμα στην Ιστορία,
 γυμνάσιο Καρδίτσας)

 Απάντηση: «Εικονομαχίες ήταν
 οι μάχες που έκαναν οι λαοί για
 τις εικόνες.
 Όποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε
 και τις εικόνες». (γυμνάσιο
 Αθήνας)
 
 «Ο Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης
 είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές
 κατηγορίας
 νόμπελ». (γυμνάσιο
 Αργοστολίου)

Παραμονές γιορτών.

Το Πάσχα πλησιάζει, τόσο που οι ημέρες πήραν να κοκκινίζουν.

Ο Νίκος (ο Μοσχοβάκος) τηλεφωνεί: Λέμε να πάμε Περσία. Έρχεστε;

Εγώ, το έχω πάρει ήδη απόφαση και (υποκύπτοντας σε αδυσώπητες ανώτερες δυνάμεις) το έχω ήδη διακηρύξει δημοσίως: Φέτος το Πάσχα αγνοώ τις κεντρομόλες και υποκύπτω στις φυγόκεντρες, μ’ άλλα λόγια φεύγω. Όχι για την παραδοσιακή οικογενειακή μάζωξη της Αθήνας, αλλά για μακριά…

Εντάξει, λέμε του Νίκου, όμως τα διαβατήριά μας έχουν λήξει.

Προσπαθήστε, μας παραινεί.

Τηλέφωνο στο πρακτορείο που διοργανώνει την εκδρομή: Να το επιχειρήσουμε; Προλαβαίνουμε;

Ο Αθηναίος πράκτωρ: Δοκιμάστε. Μόλις έχετε έτοιμα τα διαβατήρια θα σας πούμε οριστικά τι μπορεί να γίνει. Υπάρχει, βλέπετε, και το πρόβλημα της βίζας…

Φωτογραφίες, και αστυνομικό τμήμα Τούμπας, το μοναδικό που ασχολείται με το θέμα στη Θεσσαλονίκη (ευγενικοί και αρκούντως γρήγοροι – προσέχω καταστάσεις και συμπεριφορές γιατί έχω κάποια ευαισθησία στο θέμα ¨διαβατήρια¨).

Εν τάξει, σε δυόμιση μέρες τα ‘χουμε. Όχι μόνο Ευρωπαϊκά αλλά και με αντιτρομοκρατικές προδιαγραφές! (Μόλις διαισθανθούν τρομοκράτη αρχίζουν να φωνάζουν βοήθεια, βοήθεια, και να εκλύουν αντιτρομοκρατικά αέρια).

 Εγώ στο μεταξύ βυθίζομαι σε διαδικτυακές έρευνες περί Περσίας. Ανακαλύπτω από αφηγήσεις ιστολογίων ότι η περσική βίζα είναι δυνατό να δοθεί και στην Τεχεράνη, άμα τη αφίξει.

Παίρνω τον πράκτορα (μεταξύ μας επρόκειτο περί πρακτόρισσας): Ταξιδιωτικά έγγραφα εντάξει, της λέω, και για τη βίζα μαθαίνω ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί… Αύριο το πρωί, μου απαντά, θα έχετε την τελική απάντηση.

Κάνω σχέδια και ονειροπολήσεις. Διαβάζω ότι το πιο όμορφο πράγμα στη Περσία είναι οι Πέρσες. Απίστευτα οικείοι και φιλόξενοι. Η ζωή φτηνή. Η γυναίκα μου ανασύρει ποδήρη σκοτεινόχρωμα ρούχα, ώστε να τα βγάλει πέρα στο τελευταίο ανδροκρατούμενο οχυρό.

Την άλλη μέρα ψυχρολουσία. Η πτήση για Τεχεράνη γίνεται μέσω Κωνσταντινούπολης και για εκεί δεν υπάρχει θέση στο αεροπλάνο. Δεν τρέχει τίποτα, λέμε, αφού το παιδέψουμε λίγο μεταξύ μας. Θα φτάσουμε μέχρι την Πόλη μόνοι μας. Είτε με το τρένο (Οριάν Εξπρές), είτε με το ειδικό πούλμαν που κάνει τη διαδρομή σε δέκα ώρες, είτε, εν τέλει, με τον Πόρθο, το ταξιδιάρικο (άμα λάχει) γιωταχί μας.

Να δούμε, μας απαντούν.

Βλέπουν. Όμως και οι εσωτερικές περσικές πτήσεις προκύπτουν φουλ γεμάτες, ιδιαίτερα εκείνη για Ισπαχάν. Μας ευχαριστούν για την προτίμηση αλλά δυστυχώς δε μας φτουράει. Μία άλλη φορά ίσως…

Ευχόμαστε στους Μοσχοβάκους (Νίκο και Ιωάννα) καλό ταξίδι και ανασύρουμε επειγόντως από το ντουλάπι χάρτες και φυλλάδια, για όπου, ο καιρός (για την έναρξη των διακεκομμένων ημερών) γαρ εγγύς, που λέει και ο άλλος, ο βαρεμένος.

Επικρατεί η Ιβηρική. Μας αρέσουν οι Ισπανοί και λατρεύω τα Φάντος. Για οργανωμένες εκδρομές είναι πλέον αργά, αλλά να πας μόνος σου δε σε εμποδίζει κανείς.

Έτσι ξεκινάμε για Βαρκελώνη και Λισαβώνα, μέρες οκτώ, τέσσερεις και τέσσερεις.

Ίσως, σε προσεχές σημείωμα σας αφηγηθώ λεπτομέρειες. Για την ώρα θα σας πω ότι αν ήταν στο χέρι μου θα καθιέρωνα υποχρεωτικό το ταξίδι στη Βαρκελώνη, όχι για τους θαυμαστές της Μπαρτσελόνας, αλλά για όσους αγαπούν εκείνη τη σπάνια ιδιότητα μιας πόλης να είναι κυρία και αλήτισσα μαζί. Σικ και λαϊκιά. Αρχόντισσα δίχως συμπλέγματα.

Θα έστελνα υποχρεωτικά εκεί και τους εκπαιδευόμενους αρχιτέκτονες. Να δουν πώς η φαντασία μπορεί να μπολιάσει γόνιμα και τον πιο στεγνό μοντερνισμό.

Η Λισαβώνα πάλι, πόλη του ωκεανού και του μπακαλιάρου, δε βιώνεται (ούτε αυτή) μέσα σε λίγες μέρες και λέω με πρώτη ευκαιρία να ξαναπάω.

Για την ώρα συμμαζεύω τις φωτογραφίες.

Τα λέμε…

Οι διακοπές έφτασαν, πασχαλιάτικες και αναπτερωτικές,  και λέω να την κάνω. Ανώτερες δυνάμεις με έπεισαν ότι έχω καιρό να κουνηθώ και αν εξακολουθήσω έτσι θα πιαστώ, θα αγκυλωθώ, θα κολλήσω, θα αραχνιάσω, θα αποσαθρωθώ, θα αποσβηθώ και θα απορροφηθώ από το ανελέητο περιβάλλον.

Ελλιμενίζω λοιπόν το ιστολογοφόρο, αφού πρώτα το φορτίσω με έπεα τόσο πτερόεντα όσο και κουρνιαγμένα, έτσι ώστε οι παλιοί φίλοι καθώς και οι τυχόν ανυποψίαστοι άγνωστοι περιπλανώμενοι που θα βρεθούν -όσο λείπω- στα νερά του, να βρουν κάτι να  τσαλαβουτήσουν.

Ήτοι έχουμε και λέμε:

Ι.

Ακόμη ένα Μέρος ΜΠΑ!!! Το τρίτο.

Περί τίνος πρόκειται:

Ο τίτλος του 3ου μέρους είναι ¨Εμπλοκή¨, που πάει να πει ότι, αφού ήδη γνωρίσαμε τους βασικούς δαιμόνιους και θνητούς ήρωες της ιστορίας, τώρα μπορούμε να περάσουμε στο στήσιμο του Μπερδέματος.

Τα κεφάλαια έχουν ως εξής

¨Κεφάλαιο ανακατεμένο -έναρξη¨ (όπου οι νεαροί ήρωες -ο Γιάνος και ο Βρασίδας- προκειμένου να τα βγάλουν πέρα με τα καθήκοντα με τα οποία τους επιφόρτισε ο Πρύτανης  προσφεύγουν για βοήθεια στους παλιότερους).

¨Κεφάλαιο παρεμβαλόμενο¨ (αυτά που διηγήθηκαν οι δύο νέοι στον Κίμωνα Αμάρο).

¨Κεφάλαιο ένθετο¨ (στο προηγούμενο. Εδώ, σε χρόνο ανύποπτο, εισάγουμε στην μυθιστορία έναν αινιγματικό και μυστηριώδη κουκουλοφόρο: τον Νέστορα Αέναο).

¨Κεφάλαιο ανακατεμένο -κατάληξη¨ (το υπόλοιπο).

¨Κεφάλαιο φιλικό προς το χρήστη¨ (όπου ο Κίμωνας  ξεκινάει να βρει τον παλιό του φίλο δημοσιογράφο Δέλτα).

¨Κεφάλαιο αόριστο και ενίοτε παρακείμενο¨ (αφιερωμένο στις αγάπες που ξέχασα), και

¨Κεφάλαιο αμοιβαίως φιλικό¨ (όπου το ενδεχόμενο μιας νέας περιπέτειας ξαναδίνει ενθουσιασμό στους αποτραβηγμένους Αμάρο και Δέλτα).

Τα κείμενα, δίπλα στις «Σελίδες».

ΙΙ.

Μια που άρχισα να σας αφηγούμαι ¨περιπέτειες συγγραφής¨ και μια που μέχρι στιγμής έχουμε αναφερθεί στο μυθιστόρημα πανεπιστημιακής φαντασίας με αστυνομικές αποχρώσεις «Το Πολυτεχνείο Τρέμει¨, που εκδόθηκε το 1995 από τις εκδόσεις Παρά Πέντε, σας αναρτώ ένα σημείωμα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, γραμμένο για να συνοδέψει τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου αν και όταν αυτή γίνει.

ΙΙΙ.

Ευχαριστώ την Χριστίνα Αρχοντή για τα αρώματα Νότου (ό,τι μου λείπει από τη Χάμω Ελλάδα είναι οι μυρουδιές της) και τη συνάδελφο από το ιστολόγιο ¨Τα σκόρπια¨ για τις φωτογραφίες της.

ΙV.

Εύχομαι σε φίλους και περαστικούς καλή Ανάσταση.

Β.Ν.

Ένα πρόσωπο που συνάντησα πριν λίγα χρόνια και που, αν και δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα, μου προκάλεσε αμέσως  συμπάθεια ¨εξ ενστίκτου¨, είναι ο καθηγητής της Νομικής Κώστας Χατζηκωνσταντίνου. Γι αυτό στενοχωρήθηκα που οι διαδικασίες της συμμετοχής   του σε (και της απεμπλοκής του από) το εκλεκτορικό σώμα που συνεδρίασε πρόσφατα στη σχολή μου για τη γνωστή ανέλιξη, έδωσαν λαβή σε παρεξηγήσεις. (Αυτό εν πολλοίς οφείλεται στο ότι τα μέλη της γενικής συνέλευσης  δεν γνώριζαν μέχρι την τελευταία στιγμή την τελική σύνθεσή του εκλεκτορικού σώματος και πολύ περισσότερο τα αιτήματα παραίτησης ή αποχώρησης από αυτό).  Όμως η κατάσταση διευκρινίστηκε και  με χαρά αναδημοσιεύω την επιστολή του συνάδελφου Α, Μπαλτζή ο οποίος είχε διατυπώσει κάποιες σχετικές ενστάσεις και ο οποίος αποσαφηνίζει τα πράγματα.

(Η επιστολή κυκλοφόρησε στον ¨ενδοπανεπιστημιακό διάλογο¨ και περιλαμβάνει και γενικότερες παρατηρήσεις για την διεξαγωγή της εν λόγω συνεδρίασης. Με τη συναίνεση του κ. Μπαλτζή αποσιωπώ μερικά δευτερεύοντα σημεία που αφορούν σε επιμέρους διαφωνίες με άλλα πρόσωπα εμμέσως και δευτερευόντως εμπλεκόμενα σε αυτή την ιστορία. Αλλιώς θα χρειάζονταν επεξηγήσεις που κρίνω πλεοναστικές. Σημειώνω επίσης ότι συμμερίζομαι πλήρως τα όσα γράφει για τους καθηγητές Ιντζεσίλογλου και Αναστασιάδη).

Η επιστολή:

Αγαπητοί συνάδελφοι,
Δοκίμασα μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη σήμερα. Ο κύριος 
Χατζηκωνσταντίνου αποκατέστησε την εμπιστοσύνη και το σεβασμό στις 
διαδικασίες κρίσης των μελών ΔΕΠ και έδειξε στην πράξη τι σημαίνει 
ακαδημαϊκός δάσκαλος, όταν με υποδειγματικό τρόπο, με γενναιότητα και 
εντιμότητα αυτοεξαιρέθηκε από το εκλεκτορικό της κ. Παναγιωταρέα. 
Απέδειξε ταυτόχρονα ότι δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από αυτόκλητους 
«προστάτες» (…). Η προσέλευση του κ. Χατζηκωνσταντίνου 
και η αξιοθαύμαστη πράξη του, διαψεύδουν με τον καλύτερο τρόπο την 
εικόνα που τεχνηέντως επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί (…).

Σήμερα, οι συνάδελφοι κ.κ. Ιντζεσίλογλου και Αναστασιάδης από το Τμήμα 
Νομικής συνέβαλαν αποφασιστικά, ώστε να ανακτήσει το Τμήμα μας τη 
χαμένη του αξιοπρέπεια, να αποδοθούν επιτέλους τα του καίσαρος τω 
καίσαρι και εμείς – οι νεότεροι συνάδελφοι – να αισθανθούμε ότι 
πράγματι εργαζόμαστε σε Πανεπιστήμιο και όχι στο παραμάγαζο κάποιων 
παραγοντίσκων. Επιστρέφοντας στον «τόπο του εγκλήματος» – όπως από 
παραδρομή ανέφερε κάποιος εκλέκτορας – αποκατέστησαν την εμπιστοσύνη 
μας στις διαδικασίες.

Έκπληξη επίσης αποτέλεσε το γεγονός ότι ορισμένοι συνάδελφοι – 
εξωτερικοί ως προς το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ – θεώρησαν καλό να 
καταδικάσουν τα νέα μέσα επικοινωνίας, όπως ο διάλογος αυτός, 
αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι οι νοσταλγοί της αδιαφάνειας, οι 
ζηλωτές της σιωπής, του αυταρχισμού και των ιεραρχιών στρατιωτικού 
τύπου, είναι τελικά τα ίδια πρόσωπα που υπονομεύουν εκ των έσω το 
δημόσιο πανεπιστήμιο.

Δεν με εξέπληξε όμως καθόλου το γεγονός ότι η κυρία Παναγιωταρέα 
επιχείρησε να συγκεντρώσει τα ονόματα των φοιτητών που διαμαρτύρονταν 
για «να τους δείξει αυτή». Είναι άλλωστε γνωστή για τον αμοραλισμό της 
και τις ρηξικέλευθες αντιλήψεις της περί παιδαγωγικής και δημοκρατίας. 
Ε, λοιπόν, η ακαδημαϊκή κοινότητα της έδειξε σήμερα αυτά που εδώ και 
καιρό θα έπρεπε να της έχει δείξει, στερώντας της την ιδιότητα για την 
οποία είχε ήδη ράψει την τήβεννο. Δεν θα εκπλαγώ, επίσης, εάν από 
αύριο κιόλας αρχίσει τις προσπάθειες να αποδώσει το αποτέλεσμα της 
διαδικασίας σε φανταστικούς εχθρούς (π.χ. εκδοτικά συμφέροντα, 
συνομωσίες σε βάρος της κ.λπ.), προσβάλλοντας με τον τρόπο αυτό ακόμη 
μια φορά τους συναδέλφους της.

Εκ μέρους όσων αγαπούμε και σεβόμαστε αυτό που κάνουμε, ευχαριστώ 
όσους συνέβαλαν στο αποτέλεσμα αυτό.

Με εκτίμηση
Α. Μπαλτζής

Δικαιούται ένας κοινωνιολόγος να απορεί;  -σκεπτόμουν σήμερα το πρωί, θα σας πω παρακάτω με ποιο έναυσμα.

Και βέβαια δικαιούται, διαβεβαίωνα τον εαυτό μου. Οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα της απορίας και της έκπληξης. Εκτός, βέβαια, κι αν πρόκειται για ερωτηματικά και προβληματισμούς σχετικά με τους οποίους ο εν λόγω οποιοσδήποτε οφείλει, λόγω εξειδικευμένων σπουδών και ¨συγκεκριμένου γνωστικού αντικειμένου¨ (ωραία φράση που χρησιμοποιούμε και στο πανεπιστήμιο) να γνωρίζει ήδη την απάντηση.

Επέμενε ωστόσο ο ημέτερος εαυτός: δικαιούται ένας κοινωνιολόγος να απορεί και να εκπλήσσεται όταν  διαπιστώνει ότι (και) στις σημερινές κοινωνίες και ειδικότερα στη δική μας τη νεοελληνική, δίπλα στο υπάρχον θεσμικό και κοινά αποδεκτό πλέγμα κανόνων, αρχών και νόμων υπάρχει και ένα άλλο, παράπλευρο, συχνά πολύ ισχυρότερο ¨παρασύστημα¨;  Ένα παρασύστημα σε θέση να ελέγχει τα κομβικά σημεία του κυρίως συστήματος, να παρεμβαίνει, να υποδεικνύει ανθρώπους, να καθοδηγεί συμπεριφορές και να δικαιολογεί πράξεις και απραξίες όχι απόλυτα συμβατές με την επίσημη εκδοχή των κανόνων συμβίωσης;

Όχι βέβαια! δε μπόρεσα παρά να απαντήσω. Η τάση για δημιουργία παρασυστημάτων είναι γνωστή εδώ και καιρό στον κοινωνιολογικό στοχασμό και δεν εκπλήττει. Το ότι το φαινόμενο κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να πάρει παθολογικές διαστάσεις, είναι επίσης πανθομολογούμενο. Και, εν τέλει, το ότι μια ψύχραιμη παρατήρηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η σημερινή νεοελληνική κοινωνία καταφανώς πάσχει από οξεία ¨παρασυστημίτιδα¨, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.

Τότε γιατί εκνευρίζεσαι; μου αντέτεινε ο Άλλος.

Γιατί πέρα από κοινωνιολόγος δεν έπαψα να φιλοδοξώ να είμαι και πολίτης, του απάντησα. Και έπειτα, το παρασύστημα μπορεί να ξεφυτρώσει παντού, ακόμη και ανάμεσα στα πόδια σου. Και τότε οι θεωρίες δε φτάνουν για να αποφύγεις τα σκουντουφλήματα.

Είναι τόσο δύσκολο; μου ‘κανε το χαζό ο Άλλος.

Μερικές φορές πιο δύσκολο και από τον καιρό της επαράτου χούντας, τον ξέκοψα.

Αυτοί  και άλλοι παρόμοιοι συνειρμοί πήραν να με περιτριγυρίζουν καθώς διάβαζα στον ηλεκτρονικό ενδοπανεπιστημιακό διάλογο, αλλά και σε πολλά ιστολόγια, σχόλια -μερικά γεμάτα θεμιτή έκπληξη- για τα διαδραματιζόμενα τόσο στον γενικότερο πανεπιστημιακό χώρο (νεποτισμός, αυταρχισμός, παρεμβολή ομάδων πίεσης, κλπ) όσο και στο δικό μου χώρο δουλειάς, το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.

Και εκεί που για να καταπραΰνω τον εκνευρισμό μου (γιατί τα αναγραφόμενα έθιγαν ευαίσθητα σημεία για όποιον διατηρεί ακόμη κάποια ευαισθησία) αναλογιζόμουν ότι υπάρχουν και χειρότερα, και ότι οι ιερεμιάδες δε πείθουν όταν προέρχονται από εκείνους «που ξέρουν» ή που «οφείλουν να ξέρουν» εκ των ένδον αιτίες και κίνητρα, μου φτάνει και μία ηλεκτρονική επιστολή φοιτητών μου (οι φοιτητές ανήκουν σε εκείνους που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον δικαιούνται να έχουν απορίες και να ζητούν διευκρινίσεις), όπου μου ζητούν να πάρω θέση σε θέμα σχετικό με επικείμενη ανέλιξη στο Τμήμα μου. Αύριο.

Αναπροσανατολίζω λοιπόν τους γενικούς μου προβληματισμούς (χωρίς να πάψω να ελπίζω ότι κάποτε θα γίνει μια σοβαρή κοινωνιολογική -αυτοκριτική και εκ των ένδον- διερεύνηση του πανεπιστημιακού χώρου) και προσπαθώ να απαντήσω στους φοιτητές. Όχι θεωρητικά, αλλά συγκεκριμένα.

Δεν έχω πρόβλημα να πάρω θέση και αυτή είναι προφανώς αρνητική.

Εγώ και η ανελισσόμενη κυρία συνάδελφος συγκρουστήκαμε από την πρώτη στιγμή που πάτησα πόδι στο Τμήμα. Θυμάμαι ότι τότε είχα τολμήσει να αντιτεθώ στην πρότασή της για την απόδοση της ιδιότητας του επιτίμου διδάκτορα σε στέλεχος του συγκροτήματος Λαμπράκη. Για να είμαι απολύτως ακριβής είχα αρνηθεί να συμμετάσχω σε επιτροπή που θα προετοίμαζε την απονομή του τίτλου μια που όταν άρχισε η συνεργασία μου με το Τμήμα, η απόφαση ήταν ήδη ειλημμένη.

Είχα υποστηρίξει τότε ότι αν το Τμήμα ήθελε σώνει και καλά να αποκτήσει επίτιμο διδάκτορα αυτός θα ήταν πολύ καλύτερο να είναι ένας δημοσιογράφος της πόλης της Θεσσαλονίκης ή τουλάχιστον να κατάγεται από αυτήν.

Επίσης διατύπωσα την άποψη ότι το κύρος του τμήματος δε μπορεί να είναι υπόθεση ¨δημοσίων σχέσεων¨, άρα δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια σε περιπτώσεις ελλιπούς παρουσίας διδασκόντων (ως γνωστόν, η μερική απασχόληση είναι απαγορευμένη κατά τα πρώτα τρία χρόνια διδασκαλίας) με αντάλλαγμα ευχερέστερες επαφές με τα κέντρα οποιαδήποτε εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, επικοινωνιακής ή άλλης).

Σε μία άλλη περίπτωση υπήρξαν ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με το πνεύμα που πρέπει να διέπει το υπόβαθρο της  διδασκαλίας των επικοινωνιακών μαθημάτων συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογραφικών, και επομένως τα κριτήρια επιλογής των διδασκόντων τα μαθήματα αυτά. Σύμφωνα με τη συνάδελφο  βασική προϋπόθεση για να διδάξει κανείς δημοσιογραφία αποτελεί η τριβή με την ισχύουσα πρακτική, η δική μου άποψη αποσκοπεί στη δημιουργία δημοσιογράφων ικανών να αποκοπούν από τις ισχύουσες αρνητικές πρακτικές και να επανατοποθετήσουν τα της μαζικής επικοινωνίας.

 Όπως είναι γνωστό η διαφωνία μας αυτή οδήγησε σε διαφορετικές εισηγήσεις σε πρόσφατη κρίση πρόσληψης. Το τμήμα αποφάνθηκε ότι κανείς εν των συμμετεχόντων δεν είχε τα απαραίτητα προσόντα. Ωστόσο ύστερα από νομικού τύπου ενστάσεις που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, στην μη αρμοδιότητα μέλους της εισηγητικής, η κρίση πρόκειται να επαναληφθεί, χωρίς το εν λόγω μέλος και χωρίς εμένα (άνευ αιτιολογίας). Να σημειώσω ότι εξεπλάγην όταν διαπίστωσα ότι το αποκλεισθέν ως αναρμόδιο μέλος, επανέρχεται ως αρμόδιο για να υπογράψει την εισηγητική της ανελισσόμενης συναδέλφου.

Γράφω εξεπλάγην. Λάθος. Είμαι κοινωνιολόγος και δε δικαιούμαι κάτι τέτοιο. Ως πολίτης μπορώ ίσως να αγανακτώ (και να πληρώνω εξ ιδίων).

Β.Ν.

(αναλυτικότερα μια άλλη φορά)

Ας αρχίσουμε από τα διαδικαστικά: το φοιτητικό κοινό του ιστολογοφόρου, θα έχει πληροφορηθεί, υποθέτω, ότι στη συνέλευση του Τμήματος, την περασμένη Δευτέρα αποφασίστηκε το εξάμηνο να παραταθεί για τρεις εβδομάδες. Τελειώνουμε λοιπόν την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου.

Η εξεταστική περίοδος αρχίζει στις 9 Φεβρουαρίου και διαρκεί μόνο τρεις εβδομάδες, έως τις 27. Το εαρινό εξάμηνο αρχίζει στις 3 Μαρτίου.

Αυτό για εμάς σημαίνει:

Ως προς την  ¨Κοινωνιολογία της μαζικής επικοινωνίας¨, τρία ακόμη μαθήματα και παράταση (τελευταία) της ημερομηνίας παράδοσης  των ασκήσεων για την Τετάρτη  28 Ιανουαρίου. Η εκπόνηση και η έγκαιρη παράδοση της άσκησης αποτελούν προϋπόθεση για τη συμμετοχή στις (προφορικές, εκτός απροόπτου) εξετάσεις.

Ως προς την ¨Γλώσσα και κοινωνική διάσταση του ραδιοφώνου¨, τρία ακόμη μαθήματα (εκ των οποίων το ένα έγινε ήδη χτες), στα οποία ενδεχομένως θα παρουσιαστούν ορισμένες από τις εκπομπές/εργασίες που έχετε ήδη καταθέσει. Τελευταία προθεσμία παράδοσης εργασιών/εκπομπών η Παρασκευή 30 Ιανουαρίου.

Σημείωση 1. Περισσότερες πληροφορίες μόλις ανακοινωθεί το πρόγραμμα των εξετάσεων.

Σημείωση 2. Οι εργασίες παραδίδονται, όπως πάντα, ή σε εμένα προσωπικά (στο μάθημα ή τις ώρες συνεργασίας με τους φοιτητές) ή στον Άρη, ή στο Θυρωρείο, ή εναποτίθενται στη θυρίδα μου.

Σημαντικό: Μόλις μου κοινοποιηθούν τα ονόματα των φοιτητών παλαιοτέρων ετών που δικαιούνται και επιθυμούν να εξεταστούν αυτή την περίοδο, θα ανακοινώσω τις σχετικές ημερομηνίες. (Σημειώνω ότι -κατά κανόνα- για αυτές τις εξετάσεις ισχύει η ύλη και η άσκηση που είχαν όταν παρακολουθούσαν το μάθημα). Ημερομηνία λήξης για την παρουσίαση ασκήσεων η Παρασκευή 30 Ιανουαρίου).

Αλλάζω θέμα, καθώς  θέλω να ευχαριστήσω:

Τον σημαντικό νέο (ο καθένας -δηλαδή εγώ- έχει τα δικά του ηλικιακά κριτήρια και αφετηρίες) διανοούμενο Χρήστο Μόρφο, χειριστή μεταξύ άλλων του μπλογκ ¨Θεαμαπάτες και Δικτυώματα¨, ο οποίος έκανε αναφορά στο ιστολογοφόρο και στα συναφή συγραφικά/παραλογοτεχνικά μου πονήματα, ελπίζοντας ότι σύντομα θα τον γνωρίσω και από κοντά.

Για τον ίδιο λόγο, τον παλιό καλό συνεργάτη της εποχής της ραδιοφωνικής άνοιξης (απίθανες, διασκεδαστικές, δημιουργικές στιγμές ραδιοφώνου καθώς στήναμε το Ρ.Σ. του Δήμου Καλαμαριάς) Τέλη Κελεσίδη, δημιουργό, μεταξύ άλλων του μπλογκ ¨Παρέμβαση¨ της Κομοτινής.

Τα παιδιά της  Διαδικτυακής Κοινότητας Φοιτητών, από την Πάτρα, για την αναφορά τους σε κείμενο του ιστολογοφόρου.

Τον Ηλία, την Αννα Σίλια, τον Αρνητικό, τον Avak και τους φοιτητές μου για τα σχόλιά τους.

Τα λέμε… Β.Ν.

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν μερικά χρόνια, την περίοδο που σύμφωνα με τις  δημοσκοπήσεις που μας ταλαιπωρούσαν  τότε, άλλο κόμμα θέλαμε στη κυβέρνηση και άλλου κόμματος τον αρχηγό προτιμούσαμε για πρωθυπουργό.  (Τότε μας έλεγαν ότι θέλουμε Πρωθυπουργό Σημίτη με κυβέρνηση Ν.Δ.)  

Το θυμήθηκα καθώς ο κατακλυσμός των ετερογενών και δυσερμήνευτων δημοσκοπήσεων ξανάρχισε (τώρα υποτίθεται ότι προτιμάμε Καραμανλή με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ!). 

Έγραφα τότε…

Θα σας έχει συμβεί, πιστεύω, να διαβάσετε κείμενα απορημένων ή και εμβρόντητων  σχολιαστών που προβληματίζονται γιατί οι απαντήσεις των Ελλήνων στα ερωτήματα των δημοσκόπων μοιάζουν αλλοπρόσαλλες, αν όχι εντελώς παράλογες. Και γιατί, άραγε, οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις διαψεύδονται τόσο συχνά από τα εκλογικά αποτελέσματα.

Παραδείγματος χάρη, εκπλήσσονται και γράφουν:

Μα είναι δυνατόν; Οι Έλληνες προτιμούν πρωθυπουργό από ένα κόμμα και κυβέρνηση από άλλο!

Και συνήθως καταλήγουν στο να τα βάζουν με το ασυνεπές όσο και αμετροεπές (πιθανότατα βαλκάνιας προέλευσης) στοιχείο που κατοικοεδρεύει στα μύχια υποστρώματα του νεοελληνικού χαρακτήρα. Στοιχείο απρόβλεπτο, που δε χάνει ευκαιρία να έρθει στην επιφάνεια μόνο και μόνο για να μπερδέψει ανύποπτους δημοσκόπους και καλοπροαίρετους σχολιαστές.

Ωστόσο, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι πιθανό τα ενδεχόμενα αίτια αυτής της αξιοπερίεργης συμπεριφοράς να είναι περισσότερα του ενός.

Σας απαριθμώ μερικά με δημοσκοπική επιμέλεια:

α) Οι Έλληνες τρελάθηκαν

β) Οι Έλληνες έχουν απλώς δίκιο και πρέπει να ξαναδούμε τους βασικούς όρους του Συστήματος

γ) Οι δημοσκοπήσεις είναι στραβές

δ) Οι Έλληνες έχουν χιούμορ

ε) Άλλο

Και επειδή, κατά κανόνα, ψήγματα αλήθειας βρίσκονται σε πολλές και διαφορετικές όψεις ενός ζητήματος, ας αποπειραθούμε να ψάξουμε λίγο αυτά τα ενδεχόμενα.

α) Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες!

Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Θα μπορούσε το πρόσφατο όσο και γρήγορο πέρασμα της χώρας στην εποχή του παγκοσμιοποιούντος νεοφιλελευθερισμού να έχει δημιουργήσει επικίνδυνα σοκ στη συλλογική ψυχική ισορροπία.

Ίσως να μην είμαστε ακόμη σε θέση να καταλάβουμε πως, για παράδειγμα, είναι δυνατό να εκσυγχρονίζεις το έρμο το κράτος απορυθμίζοντάς το εντελώς. (Και σιγά-σιγά, έστω και αν κανείς δε μας το εξηγεί με ακρίβεια, υποψιαζόμαστε πια τι πάει να πει -και τι θέλει να κάνει- αυτός ο πολιτικο-οικονομικός νεολογισμός –απορρύθμιση– που μπήκε τόσο έντονα, όσο και στη ζούλα, στη ζωή μας).

Ή πάλι, πώς είναι δυνατό, για να περιορίσεις τις εγκληματικές συμπεριφορές (ως εάν επρόκειτο για το γνωστό αυγό του Κολόμβου και κανένας να μη το είχε σκεφτεί ως τα τώρα), να πρέπει απλώς να νομιμοποιήσεις μερικές!

Μπροστά σε κάτι τέτοιες αντιφάσεις το να γίνεις ένας (ωραίος) τρελός ίσως να μην είναι το μεγαλύτερο κακό. Έστω κι αν θα υποφέρουν μια στάλα κάποιοι αναλυτές, σχολιαστές και δημοσκόποι.

β) Οι Έλληνες έχουν δίκιο, αλλά ο γιαλός είναι στραβός (ή ο βασιλιάς ξεβράκωτος).

Εδώ θα πρέπει να δει κανείς το θέμα ανά περίπτωση.

Ίσως, ας πούμε, πίσω από την εκ πρώτης όψεως σχιζοφρενική επιλογή ετερόχρωμων και ετεροκομματικών συνδυασμών διακυβέρνησης να κρύβεται μια απλή διαπίστωση που δύσκολα διαψεύδεται:

Κύριοι άρχοντες της δημόσιας ζωής,  τα κόμματά σας έχουν χάσει την ικανότητα σαφών και μονοσήμαντων απαντήσεων πάνω στα βασικά και τα καίρια προβλήματα των καιρών. Τα λόμπι και οι ομάδες πίεσης έχουν πλέον διακομματική σύσταση και ανταπόκριση. Έτσι και εγώ, ο απλός πολίτης, σας πήρα χαμπάρι και διεκδικώ να κάνω διακομματικές επιλογές, έως ότου το Σύστημα ή οι συγκυρίες να μου επιτρέψουν να κάνω κάτι αποτελεσματικότερο.

Ή, ακόμη:

Κύριοι, αφού έχω επανειλημμένα διαπιστώσει ότι αλλάζετε εύκολα και απροειδοποίητα άποψη και θέση  για σημαντικά θέματα, διεκδικώ και εγώ, ο απλός πολίτης, να κάνω το ίδιο σε σχέση με τις εκλογικές μου προτιμήσεις. Ήγουν, να σας εμπιστεύομαι την παραμονή και να σας μαυρίζω ανήμερα των εκλογών!

Βέβαια, όλα αυτά, καθώς και άλλα αντίστοιχα, θα μπορούσαν εύκολα να υποστηριχτούν, αρκεί οι δημοσκοπήσεις να μπορούσαν να θεωρηθούν εκ προοιμίου σωστές.

Όμως, σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ενδέχεται εμείς, κατά τα άλλα ψυχικά υγιείς, να αρμενίζουμε κατά το δοκούν, πλην όμως …

γ ) Οι δημοσκοπήσεις είναι στραβές

Κάποιος ειδήμων είπε κάποτε ότι οι στατιστικές είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πει κανείς ψέματα. Αν αυτό ισχύει για τη Στατιστική έρευνα (που στο κάτω-κάτω όλους τους ρωτάει, όλους τους αποτυπώνει), σκεφτείτε πόσο περισσότερο ταιριάζει στη  δειγματοληπτική ανίχνευση των απόψεων μεγάλων πληθυσμών (που ρωτάει μόνον μερικούς, επί τούτου επιλεγμένους).

Δεν είναι πια μόνον οι ειδήμονες που ξέρουν ότι οι απαντήσεις των ερωτώμενων είναι δυνατό να επηρεαστούν από ένα σωρό παράγοντες, αλλά αρχίζει πλέον να το υποπτεύεται και ο απλός πολίτης. Το πώς θα επιλεγεί το δείγμα, το πώς θα διατυπωθούν οι ερωτήσεις, το πώς θα γίνει η περίφημη στάθμιση των καταγεγραμμένων στοιχείων και πολλά άλλα, μπορούν να επηρεάσουν αποφασιστικά (και διαστρεβλωτικά) τη διαμόρφωση ενός αποτελέσματος που εκ πρώτης όψεως ενδέχεται να μοιάζει αντικειμενικό και άψογο.

Επί πλέον, ήταν ανέκαθεν γνωστό ότι στις μαζικές κοινωνίες η δημοσίευση μιας δημοσκόπησης μπορεί να επηρεάσει την υπάρχουσα κατάσταση, την οποία υποτίθεται ότι θέλει απλώς να ανιχνεύσει.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι αποκλείεται να διερευνηθούν δειγματοληπτικά και με επιτυχία οι τάσεις που εκάστοτε επικρατούν στην ευρύτερη κοινωνία. Σημαίνουν μόνον ότι (τουλάχιστον σήμερα) συμβαίνει οι αληθέστερες και αντικειμενικότερες δειγματοληπτικές διερευνήσεις να είναι εκείνες που δεν γίνονται για να δημοσιευτούν, αλλά, αντίθετα, εκείνες που οι εντολείς και οι διεξαγωγείς τους τις κρατούν επιμελώς κρυφές, μια που αποτελούν στοιχεία για την κατάστρωση επιτελικών σχεδίων και πολιτικών (και έχουν ακριβοπληρωθεί ακριβώς για να είναι αποκλειστικής χρήσεως).

Και μια που οι δημοσκοπήσεις σπάνια διεξάγονται από μη κερδοσκοπικά ιδρύματα με αποκλειστικό στόχο το καλό της επιστήμης και της γνώσης γενικότερα, παρά αποτελούν τα προϊόντα ιδιωτικών εταιρειών που λειτουργούν σύμφωνα με τους αδυσώπητους νόμους της Αγοράς, καλό θα ήταν να υπήρχε κάποιος έλεγχος που να προστατεύει τον πολίτη από τις παραποιημένες διερευνήσεις της κοινής γνώμης, σε αναλογία με εκείνον που επιχειρεί να προστατεύσει όσους καταναλώνουν τα λοιπά εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες.

Έως ότου όμως κάποιος μας προστατεύσει, το μόνο που ίσως μας απομένει (και μας σώζει) είναι να… 

δ) Οι Έλληνες έχουν χιούμορ.

Και να απαντούν στις δημοσκοπήσεις όχι μόνο όπως τους κατέβει τη στιγμή (ακριβώς) εκείνη, αλλά και με μια εσκεμμένη χιουμοριστική και ανατρεπτική διάθεση, που θα τους επιτρέψει, καθώς θα διαβάζουν τους προβληματισμούς και τις ιερεμιάδες των απεγνωσμένων αναλυτών, να διασκεδάζουν όσο περίπου ο κούνελος που πιάνει τον Αλέκο ανενημέρωτο για τις τιμές της αγοράς ηλεκτρονικών. (save Alekos!) Πάντως, στους σχετικιστικούς και μεταμοντέρνους καιρούς που διάγουμε κανείς δεν αποκλείει η απάντηση στους παραπάνω προβληματισμούς να μην είναι παρά )… 

 ε)  Άλλο! (ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…)

                                         Β. Ν.

Οι φοιτητές μου με κάλεσαν να λάβω μέρος σε μία δημόσια συζήτηση για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η εκδήλωση έγινε χτες στην  κατειλημμένη σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στη Θεσσαλονίκη. Τους ρώτησα αν η απόφαση για την εκδήλωση ήταν του φοιτητικού συλλόγου  και με διαβεβαίωσαν πως ναι, την είχε ψηφίσει η Γενική Συνέλευση. Ωστόσο, σας ομολογώ ότι ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ την πρόσκληση, ακόμη και αν προερχόταν από κάποια από τις ομάδες που συνδιοργανώνουν τη φοιτητική κινητοποίηση. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι καμία κινητοποίηση και καμία πρωτοβουλία βελτίωσης, ή παρέμβασης ή και αγανάκτησης ακόμη, δεν έσφαλε διοργανώνοντας συζήτηση, διάλογο και δημόσιο προβληματισμό.

Η σημερινή φοιτητική γενιά είναι ευγενικότερη από τη δικιά μου και για αυτό οι φοιτητές μου με ευχαρίστησαν που πήγα. Εγώ (με έναν αδιόρατο κόμπο στο λαιμό) τους εξήγησα ότι το να κουβεντιάσω μαζί τους για τα τρέχοντα στον τόπο, το θεωρώ κάτι παραπάνω από αυτονόητη υποχρέωσή μου και μαζί, μεταξύ μας, ένοιωσα  ευτυχής για την εμπιστοσύνη που μου έδειχναν.

Όταν πήρα το λόγο προσπάθησα να τους πω ότι η «κλοπή του μέλλοντος»  δεν αφορά μόνον εκείνους ή και τους ακόμη νεώτερους δεκαεξάρηδες μαθητές των λυκείων. Αφορά και εκείνους της δικής μου γενιάς, που προσπάθησαν στον καιρό τους να βελτιώσουν τον κόσμο και έχασαν. Όταν έχαναν όμως, είχαν μια παρηγοριά: τη ζωή που τραβάει την ανηφόρα και που αργά ή γρήγορα  δικαιώνει τους αγώνες για το κοινό καλό. Όμως, ξαφνικά, εδώ και πάνω κάτω δυο δεκαετίες, παρουσιάστηκαν κάτι περίεργοι τύποι, που χρησιμοποιώντας τα πολλαπλά μεγάφωνα της πολιτισμικής βιομηχανίας ισχυρίστηκαν πώς πάει η Ιστορία, τελείωσε, όποιος βολεύτηκε, βολεύτηκε, το στάτους κβο παγιώθηκε οριστικά και τα σκυλιά δεμένα. Επί δύο δεκαετίες τώρα, αυτοί οι τύποι, αγνοώντας τη φυσική και ηθική μόλυνση που προκαλούν και που κατατρώει τον πλανήτη, καταβροχθίζουν όχι μόνο τα όνειρα των παλιών (μικρό το κακό), αλλά εμποδίζουν και τους νεώτερους να ονειρευτούν και να ζήσουν .

Μετά μπαίνοντας στα θέματα που απασχολούν ιδιαίτερα τη Σχολή μου αναρωτήθηκα (μαζί με τα παιδιά) τι παιχνίδι παίζεται στα Μέσα Επικοινωνίας. Και είπα ότι θα πρέπει να μελετήσουμε σε ποιο βαθμοί οι επιδέξιοι παραθυρούχοι καβαλαραίοι των ΜΜΕ α) μετατράπηκαν ξαφνικά σε εξεγερμένους πολίτες (!),  β) προσπαθούν απλά να ιππεύσουν το άτι της εξέγερσης για να εξακολουθήσουν να είναι αρεστοί στις ¨μάζες¨ και κατά συνέπεια αρκούντως πειστικοί όταν πουλάνε τα διαφημιστικά τους μηνύματα,  γ) παίζουν άλλα πολιτικά παιχνίδια που δεν είναι ασύμβατα ούτε με ενδεχόμενες κυβερνητικές αλλαγές, ούτε  με άλλες σκοτεινές και αδιόρατες σκοπιμότητες.

 Όποια κι αν είναι τα κίνητρά τους, εκείνο που είναι ορατό είναι η κατασκευή ενός μπερντέ πάνω στις οθόνες, όπου καπάτσοι  καραγκιοζοπαίκτες και γνωστοί και μη εξαιρετέοι καραγκιόζηδες δίνουν παραστάσεις σε απευθείας μετάδοση, άλλοτε επαναφέροντας τις πιο μαύρες εκδοχές του παρελθόντος και άλλοτε φορώντας κουστούμια  ίμο.

Ύστερα, για να είμαι πιο συγκεκριμένος,   μίλησα για τους κινδύνους που περιλαμβάνει μια «παγκοσμιοποίηση¨ που υποκρύπτει την επανεγκαθίδρυση μιας αυτοκρατορίας, ένας (νέο)φιλελευθερισμός που δύσκολα κρύβει τη θέληση για ασυδοσία και πανκυριαρχία των Ιδιωτών, και ένας μετανεωτερισμός (όρος συμβατικός έως ότου ξεκαθαρίσουν οι έννοιες) που υφαίνει το θεωρητικό χαλί για τα παραπάνω, χρησιμοποιώντας ως ιστούς τον ατομικισμό, τον άκρατο σχετισκισμό και τον κοντόθωρο πραγματισμό των βολεμένων.

Τέλος, είπα ότι το καλύτερο όπλο για να αλλάξουν τα πράγματα δεν είναι η ¨βία¨ (και για το θέμα αυτό ακολούθησε στη συνέχεια μια ενδιαφέρουσα συζήτηση) αλλά η επικοινωνία και η ευρηματικότητα. Όταν έχεις δίκιο, όταν μπορείς να μιλήσεις και  όταν τα αιτήματά σου εκφράζουν την κοινωνία και όχι κάποια επί μέρους ομάδα, δεν έχεις ανάγκη από μεθόδους που εύκολα μπορούν να διαστρεβλωθούν.

Και ακόμη: Το θέμα είναι πως η επιστήμη δεν θα γίνει στείρος παραγωγός γενετικών και επικοινωνιακών παρεμβολών, αλλά, μέσα από τον κοινωνικό έλεγχο, παράγοντας ανθρώπινης ευτυχίας.

Αυτά προσπάθησα να πω στα παιδιά, χτες, στην κατειλημμένη Σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.

Β.Ν.

Είμαι 16άρης. Όχι πια παιδί… Μεγάλωσα, μου το λένε όλοι. Αγαπώ τον κόσμο, αν και δεν τον καταλαβαίνω πολύ. Μέσα μου έχω κάτι σα φωτιά, είναι η νιότη μου λένε οι μεγάλοι. Αγαπώ τον κόσμο αλλά δε ξέρω αν με χωράει. Αγαπώ τον κόσμο αλλά δε μ’ αρέσει όπως τον έχουν καταντήσει. Θέλω πράγματα, αγάπη, σχέσεις με τους άλλους, αλλά δε ξέρω αν θα προλάβω να τα έχω. Στιγμές, στιγμές, θέλω να ψιθυρίσω πως η ζωή είν’ ωραία, αλλά (σουτ!) δεν είναι της μόδας. Στιγμές, στιγμές, θέλω να φωνάξω πως η ζωή είναι σκατά: Κάτι ρέει ανάποδα. Τα μούτρα των μεγάλων μου κρύβουν κάτι. Μια μαύρη αυλαία μου κρύβει το μέλλον…

Κατεβαίνω στους δρόμους.

Και σκοτώνομαι.

Είμαι μπάτσος. Το μακρύ χέρι του νόμου. Η μπουνιά του. Δεν με πληρώνουν καλά, ούτε μου τα εξηγούν όλα, αλλά έχω όπλο. Δεν έχουν όλοι όπλο. Εγώ έχω. Άλλοι έχουν λεφτά, άλλοι εξουσία, εγώ έχω όπλο. Όποιος μου κουνιέται τα βάζει με μια εξουσία πιο μεγάλη από εκείνον, μια εξουσία που στηρίζεται σε μένα. Μου τη δίνουν οι εξυπνάκηδες που τα βάζουν με το Νόμο, αλλά δεν τους έχω όλους του χεριού μου. Κάθε άλλο. (Μερικούς με βάζουν να τους φυλάω).  Αλλά, πιο πολύ δεν τα πάω τα κωλόπαιδα του μπαμπά τους. Που με βρίζουν και με τσαντίζουν και μου πετάνε φωτιές. Ανάβω.

Κατεβαίνω από το περιπολικό

Και σκοτώνω.

Δεν είμαι ούτε 16αρης ούτε μπάτσος

Δεν ήμουν σ’ αυτούς τους δρόμους, δεν είδα το φόνο. Είμαι παλιός. Απ’ αυτούς που στα σπάνε γιατί δε προλαβαίνεις να τους πεις κάτι, και  όλο και κάτι παρόμοιο έχουν ζήσει. Αποστασιοποίηση. Ήμουν έφηβος στα Ιουλιανά και στις αποστασίες. Θυμάμαι το Σωτήρη Πέτρουλα/τραγούδι να  απλώνεται και να καλύπτει τους καπνισμένους δρόμους της Αθήνας.

Ωστόσο θέλω να καταλάβω.

Τι άλλαξε;.., τι έχει μείνει ίδιο;

Β.Ν.

  [1]  Κοινωνική κατηγορία από τις πιο ανθεκτικές στο χρόνο. Οντότητα που, αν και όχι πάντοτε ιδιαίτερα ευδιάκριτη, καταφέρνει να ακμάζει και αναπαράγεται σε οποιοδήποτε περιβάλλον, γεωγραφικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, πολιτικό: Αυτά τα συμπαθή-απεχθή ανθρωπάκια.

Μια προσεκτική ματιά στο γύρο αρκεί για να τα εντοπίσετε να χαμογελούν ταπεινά ή και, σπανιότερα, να απαιτούν σεβασμό για την Αυτού Μετριότητά τους.

Όχι, δεν μιλώ για τους πολλούς ανώνυμους της ανθρώπινης περιπέτειας. Και σίγουρα δεν αναφέρομαι σε όλους εκείνους που επειδή δε θέλουν ή δε μπορούν να προσαρμοστούν στα όσα προβάλλονται κάθε φορά ως οι ¨συνταγές κοινωνικής επιτυχίας και καταξίωσης¨ καταλήγουν να παρασύρονται μοιραία από τον οδοστρωτήρα των κατεστημένων απόψεων και των εκάστοτε συσχετισμών δυνάμεων. Ούτε βέβαια σε εκείνους που στην ανωνυμία βρίσκουν το ύστατο καταφύγιο όπου μπορεί να προστατευθεί η πολύτιμη προσωπική τους αξιοπρέπεια.

Άλλωστε πολλά από τα ανθρωπάκια που με εμπνέουν σήμερα κάθε άλλο παρά ανώνυμα είναι. Αντιθέτως, σε μαζικές κοινωνίες σαν τη δική μας, όχι μόνον επιπλέουν, αλλά και διακρίνονται καταλαμβάνοντας επίκαιρες θέσεις. Τα ανθρωπάκια για τα οποία μιλώ ακούν (και υπακούουν) με θεοφοβούμενη ευλάβεια τις τρέχουσες συνταγές επιτυχίας και γίνονται σχετικά εύκολα  γραμματείς (και Φαρισαίοι), εκπρόσωποι του λαού, καθηγητές πανεπιστημίου,  αστέρες της τηλεόρασης, διαπρεπείς αναλυτές, και ό,τι άλλο το περίοπτο και μαζικώς προβεβλημένο!

Αυτά τα συμπαθή – ειδεχθή ανθρωπάκια, μπορεί να μη διαθέτουν ιδιαίτερη πρωτοτυπία, επαρκή δημιουργικότητα, ή στοιχειώδη ικανότητα να ξεπεράσουν τα τετριμμένα και τα στερεότυπα, όμως χάρη στον έμφυτο χαμαιλεοντισμό και την κεχαριτωμένη (και καθώς πρέπει) ευελιξία τους, στελεχώνουν διοικητικά συμβούλια, εκλεκτορικά σώματα, οργανώσεις αλληλεγγύης (μεταξύ των προνομιούχων), γενναιόδωρους δημόσιους οργανισμούς και γραφειοκρατικοποιημένες μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Και εκεί κάνουν καλά τη δουλειά τους. Στηρίζουν την αβλαβή μετριότητα (ως ιδέα και ως πρακτική) ή προσδένονται στον εκάστοτε ¨κακό πλην όμως δυναμικό χαρακτήρα¨ που θα τα προστατέψει και θα τα στηρίξει μελλοντικά. Γιατί τα ανθρωπάκια είναι συνήθως ανασφαλή και  χρειάζονται πατρονάρισμα, περιποίηση και εξασφάλιση.

   Σε σχέση με τους υφιστάμενούς τους, αρέσκονται στο να απαιτούν σεβασμό και γλυπτική αφοσίωση. Παράλληλα όμως δεν θέλουν να φαίνονται ¨εμπαθή¨ και αφήνουν να εννοηθεί ότι επειδή ξέρουν από πραγματισμό, είναι έτοιμα να διευκολύνουν την αναπαραγωγή του είδους επιτρέποντας την άνοδο και σε άλλους ομοίους τους.

Τα ανθρωπάκια ξέρουν ήδη απ’ έξω κι ανακατωτά τις ευκαιρίες που τους δίνει η κοινωνία της μάζας, η πολιτισμική βιομηχανία, η ¨θρησκεία¨ των δημοσίων σχέσεων και τα ισχυρά ιδιωτικά ΜΜΕ, ενώ εκείνοι που προκαλούν την (μετά βδελυγμίας) αντιπάθειά τους είναι οι ιδεολόγοι,  οι ονειροπόλοι, όλοι οι μη προβλέψιμοι (στα πλαίσια ενός χρησιμοθηρικού πραγματισμού), και οπωσδήποτε, οι χαρισματικοί που χαλάνε τη σούπα. 

Υποτίθεται ότι τα ανθρωπάκια, στην μετριότητά τους, μπορεί μεν να είναι αενάως και διαχρονικώς παρόντα, όμως δεν γράφουν Ιστορία. Μην είστε και τόσο σίγουροι. Ήδη, ευνοημένα από το πνεύμα της εποχής, έχουν αρχίσει να ξαναγράφουν την Ιστορία που ξέραμε, χρησιμοποιώντας τα δικά τους κριτήρια.

Β.Ν.

Ήρθε, πιστεύω, καιρός να δώσουμε και πάλι για λίγο το πηδάλιο στον Ανώνυμο Ένα και τις  φανταστικές του μυθιστορίες (λέγε με «ΜΠΑ!!!, μέρος 2^ο », αλλά ίσως σας δώσω και λίγο από «Το πολυτεχνείο τρέμει…» που ο αξιότιμος όσο και φίλτατος κύριος Μπαζίνας των εκδόσεων ¨Παρά Πέντε¨ προτίθεται -πανδιαστημικής οικονομικής κρίσης επιτρεπούσης- να επανεκδώσει τους πρώτους μήνες του ’09).

Έτσι, δημοσιεύονται (εδώ δίπλα, αριστερά, στις ¨σελίδες¨) τα περιεχόμενα του ΜΠΑ!!! και μαζί μ’ αυτά ένας οδηγός ανάγνωσης, όπου παρουσιάζονται οι ήρωες, καθώς  και οι βασικές καταστάσεις αυτής της (λίγο πολύ παραληρηματικής) ιστορίας κοινωνικής φαντασίας. Αμέσως μετά, παρατίθεται ολόκληρο το Β΄ Μέρος, το οποίο μας εισάγει στο επίγειο τμήμα της αφήγησης και έχει ως τίτλο ¨Οι θνητοί¨.

Καλή διασκέδαση.

ΜΠΑ!!!: Περίληψη των προηγουμένων

Στο πρώτο μέρος παρακολουθήσατε τους Δαίμονες να συνεδριάζουν προβληματισμένοι από τους καιρούς που αλλάζουν και διαιρεμένοι σε δύο βασικές σέχτες: τους παλαιοδαίμονες που ασκούν την δαιμονική εξουσία και ως εκ τούτου δηλώνουν κατά των αλλαγών και υπέρ του στάτους κβο και τους νεοδαίμονες οι οποίοι, αντίθετα,  δηλώνουν εκσυγχρονιστές (και βιαστικοί) και επιθυμούν την ταχεία εκπλήρωση του δαιμονικού πεπρωμένου, συμπεριλαμβανομένης και της καταστροφής του πλανήτη των ¨Χα! Σάπιενς¨, σύμφωνα με τις Γραφές.  

Είδατε επίσης πώς μία αναφορά (ρεπορτάζ) από τον περί ου ο λόγος πλανήτη, σχετικά με την ανεύρεση μηνύματος σε αρχαίο κτίσμα,  προκαλεί την κατάρρευση του επιχειρήματος των Παλαιών (ότι τάχα οι εκσυγχρονισμένοι δεν μπορούν να εξεγερθούν, αφού από Μεγάλες Ανταρσίες προβλέπεται μόνο μία, και αυτή έχει ήδη τελεστεί τον  καιρό του Κερασφόρου του Πρώτου), και πώς οι ισορροπίες ανατρέπονται ενώ οι δαίμονες οδηγούνται σε εκατέρωθεν συσπειρώσεις και προετοιμασίες για σύγκρουση.

Τώρα θα περάσουμε στα τεκταινόμενα στον επίγειο κόσμο και θα γνωρίσουμε τον φοιτητή Γιάνο Αμάρο, τον φίλο του Βρασίδα Καραμπόλα, τον πατέρα του Γιάνου (αποσυρμένο πανεπιστημιακό) Κίμωνα,  καθώς και τους καθηγητές του Δημοσίου Πανεπιστημίου (ή τέλος πάντων ό, τι έχει απομείνει από αυτό), ενώ συνεδριάζουν για να αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσουν μία περίεργη ανάθεση έργου (παραγγελιά).

Τηλεβόας προς συμπλέοντες και παραπλέοντες:

Όπως είδατε το ξαναβάψαμε το πλεούμενο. Και κάναμε και εργασίες ανακαίνισης.

Τελικά δεν ήταν και πολύ δύσκολο.

Μπήκαμε στον κατάλογο με τα κουστούμια και του πήραμε καινούργιο.

Πρώτα, κάναμε πρόβες ένα ένα από τα έτοιμα (ακόμα δε τολμάμε να βάλουμε χέρι σε προσωπικές προσαρμογές, ραψίματα με επιτόπια καταμέτρηση και τέτοια) και μετά διαλέξαμε ένα που μας φάνηκε ευρύχωρο.

[Άλλωστε είχε κάμποσο πράγμα να διαλέξεις: Κουστούμια πλατιά, στενά, μακρουλά, ακορντεόν, ζωγραφισμένα, λιτά, με καπέλο, ασκεπή, εφοδιασμένα με κόλπα, με μνήμες, με χάρτες, με μετρητές, με γάντζους για ρεσάλτα και με εξέδρες για σάλτα (μορτάλε)].  

Ύστερα το αλείψαμε μ’ ένα χρώμα, ας το πούμε  ουδέτερο και κάναμε κλικ: οι μαγικές τεχνολογίες ανάλαβαν τα υπόλοιπα, δηλαδή να αδειάσουν τα παλιά αμπάρια και να μεταφέρουν τη στοίβα στα καινούργια.

Βέβαια, στην ανακαίνιση χάσαμε τις ¨κατηγορίες¨, καθώς  και μερικά μπουκάλια με σχόλια. Που και που σκάει μύτη κι ένα μήνυμα: «σφάλμα 404», που δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλει να πει. Αυτό προφανώς γιατί είμαστε ακόμη αρχάριοι στις δύσκολες διαδικτυακές μανούβρες, αλλά πάντως, παραδεχτείτε το (αλλιώς πηγαίνετε να μάθετε τι πάει να πει γραφή με κονδυλοφόρο-εμείς ξέρουμε), γεμάτοι από καλή θέληση.

Κι επειδή τελικά η διαδικασία μας άρεσε, μάλλον θα κάνουμε κι άλλες απόπειρες αλλαγής (οσονούπω), και που θα πάει, θα το ελέγξουμε το πράγμα.

Β.Ν.

Και για να μη μείνουν παραπονεμένοι οι αγγλόφωνοι, φρόντισε και πάλι η Μισέλ.  Μόλις έφτασε…

If the global crisis continues, by the end of the year only two banks will
 be operational, the Blood Bank and the Sperm Bank!
 
 Then these 2 banks will merge and it will be called ‘The Bloody Fucking
 Bank’

Το παρακάτω κείμενο μου το έστειλε μια Γαλλίδα φίλη, η Michèle, το παραθέτω (άνευ σχολίων) προς διασκέδαση των γαλλομαθών επιβατών του ιστολογοφόρου.

Le français est une langue réputée pour la richesse de son vocabulaire pleine de nuances et de subtilités…Exemple :

Un gars : c’est un jeune homme
Une garce : c’est une pute

Un courtisan : c’est un proche du roi
Une courtisane : c’est une pute

Un masseur : c’est un kiné
Une masseuse : c’est une pute

Un coureur : c’est un joggeur
Une coureuse : c’est une pute

Un rouleur : c’est un cycliste
Une roulure : c’est une pute

Un professionnel : c’est un sportif de haut niveau
Une professionnelle : c’est une pute

Un homme sans moralité : c’est un politicien
Une femme sans moralité : c’est une pute

Un entraîneur : c’est un homme qui entraîne une équipe sportive
Une entraîneuse : c’est une pute

Un homme à femmes : c’est un séducteur
Une femme à hommes : c’est une pute

Un homme public : c’est un homme connu
Une femme publique : c’est une pute

Un homme facile : c’est un homme agréable à vivre
Une femme facile : c’est une pute

Un homme qui fait le trottoir : c’est un paveur
Une femme qui fait le trottoir : c’est une pute

Non, le français, vraiment, c’est pas compliqué.

Την Παρασκευή 20 Ιουνίου, στις 8 το βράδυ σε υπαίθριο χώρο του Επταπυργίου  (στα κάστρα της Θεσσαλονίκης) θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου της Βούλας Δαμιανάκου  Οδοιπορώ στην πατρίδα.  Για το έργο θα μιλήσουν ο Χάρης Καστανίδης, ο Νίκος Μοσχοβάκος  ο Βασίλης Νόττας και η συγγραφέας. Θα συντονίσει ο Δημήτρης Κουρκούτας.

Την εκδήλωση διοργανώνει η οργάνωση εκπαιδευτικών «Ελλήνιον» .

 Για τους διαδικτυακούς φίλους

Άννα Σήλια: Μετά την αμοιβαία ανταλλαγή ευχαριστιών, (που όπως λέει και ο ¨Ανώνυμος¨ παρακάτω, είναι καλό πράγμα), πώς να το πω; Ας πώ ότι μετά το μήνυμά σου, ¨εύχαρις¨ (του ευχάριτος – με την έννοια του χαρούμενος) ¨στω¨ (μη λεξικογραφημένη  λέξη που την επινόησα τώρα και που θα μπορούσε να προσληφθεί ως το πρώτο ενικό του γνωστού ¨στώμεν καλώς¨ -έστω κι αν αυτό το τελευταίο ελέχθη επ’ ευκαιρία δαιμονικών συμβάντων).

ΑΒΑΚ: Αγγελε, πού στην ευχή το’χω χώσει αυτό το ανορθόγραφο, που το ψάχνω και δε το βρίσκω;

Ναυσικά: Καλώς όρισες στο ιστολογοφόρο.

Β.Ν.

Περίοδος εξετάσεων στο πανεπιστήμιο.

Διπλή.

Πέρσι αγώνας,  φέτος αξιολόγηση.

Μπόλικη, Διπλής όψεως. Δύο σε ένα.

Εξετάσεις για όλους. Και Σεπτέμβρης, και Οκτώβρης.

Και με πυρκαγιές, και με εκλογές, και με αναζήτηση αρχηγών και λοιπών διεκδικητών εξουσίας (για το καλό μας -εννοείται).

Είπα: Πρώτα θα βάλω σε τάξη τα πράγματά μου πάνω και γύρω από το γραφείο και μετά με άνεση, με ηρεμία, με το πάσο μου, άνευ αγχών και έξωθεν πιέσεων θα φορτώσω το ιστολογοφόρο μου και θα το εξαπολύσω και πάλι να κόψει βόλτες στις κυβερνοθάλασσες,  να αλιεύσει απόψεις και να ανταλλάξει σχόλια.

Είπα. Αλλά δε μού ’κατσε!

Στο γραφείο είναι αυτονόητο ότι δε βάζει χέρι κανείς, ούτε εγώ ο ίδιος, αν δεν αισθανθώ πνευματικά έτοιμος. Το γραφείο αντιπροσωπεύει τις εύθραυστες ισορροπίες τις χωρικής και χρονικής ιεράρχησης των τρεχούμενων.

Στη μία γωνία καραδοκούν τα γραπτά της τελευταίας φουρνιάς, ανήσυχα μπας και έχει γίνει κανένα λάθος καταχώρησης, έτοιμα για ξαναϊδώματα και επαληθεύσεις. Στη άλλη, απέναντι, εργασίες διορθωμένες και αδιόρθωτες περιμένουν κι αυτές ανυπόμονα ψύχραιμες εκτιμήσεις και αιτιολογημένες διορθώσεις.

Στο μεσοδιάστημα φύλλα γραμμένα, φύλλα άγραφα (τα πιο αισιόδοξα), μολύβια μηχανικά, μολύβια αμήχανα, μολύβια παλιάς συρτής τεχνολογίας, μολύβια χρωματιστά και μολύβια άχρωμα, στυλό μαύρα, μπλέ και κόκκινα, μαρκαδόροι υπογραμμιστικοί και μαρκαδόροι με άποψη, γόμες λαστιχένιες, γόμες κολλητικές, διορθωτήρες συγχωρητικοί, ξύστρες αιχμηρές, συρραπτήρες καταγεγραμμένων ιδεών, διακορευτές αδέσποτων σελίδων (οι πιο ζόρικοι), σημειωματάρια οργανωμένα, σημειώσεις σκόρπιες, σημειώσεις χύμα, σημειώσεις  ασημείωτες (οι πιο ευρηματικές), χαρτονάκια, χαρτάκια, συνδετήρες, πινέζες, ένα ψαλίδι που κόβει, δύο στη σύνταξη, αλλά όμορφα, ένα ξεσκονιστήρι σε μορφή πινέλου (ξεμαλλιασμένο), δύο πίστες για ποντίκια (κυβερνητικά), και βέβαια, στη μέση, επιβλέπουσα και πανθ’ορούσα, η οθόνη του Μεγάλου Ατίθασου, παρέα με το απαραίτητο πληκτρολόγιο, το όλον μέσα σε ένα χαμό από αλληλοκαλυπτόμενα όσο και διαπλεκόμενα καλώδια, και, ακόμη, μέσα στο αδιαχώρητο, ως δια μαγείας, λίγος χώρος για τον Μικρό, τον Φορητό, που πάει κι έρχεται βιαστικός και ευέλικτος.

Σας περιγράφω τη κατάσταση για να καταλάβετε γιατί είπα: πρώτα λίγη τάξη στο γραφείο και μετά  δικτυακή επικοινωνία κατά το δοκούν.

Αλλά δε μου φτούρησε. [Το γραφείο παραμένει ως έχει, οι τελευταίες εξετάσεις είναι τη Δευτέρα 15 (¨κοινωνική ιστορία της μαζικής επικοινωνίας¨-αυτές που μετακινήθηκαν γιατί έπεφταν την επόμενη των εκλογών].

Έτσι άλλαξα ιδέα κι έκλεψα λίγο χρόνο (και χώρο) για το παρόν σημείωμα.

Ήθελα να ευχαριστήσω την Αννα Σήλια και τον Στράτο που μου άφησαν σημειώματα, τον Μήτσο, που την καταβρήκε με τη «γυναίκα τανάλια», και τους φοιτητές που έστειλαν σχόλια αυτό το τελευταίο διάστημα.

Τα λέμε…

Β.Ν.