Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Το παράπονο κάποιου που κάποτε πίστεψε στην επανάσταση

  2001. Η Αρκούδα έχει ήδη στραβοπατήσει και έχει πέσει, η Παγκοσμιοποίηση έχει ήδη προταθεί (στην αρχή στη ζούλα, ύστερα πανηγυρικά), ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπεται σε δόγμα και ο Giorgio Gaber τραγουδάει τους παρακάτω στίχους (εδώ σε μια ελεύθερη απόδοση που σας έφτιαξα). 

Η Γενιά μου ηττήθηκε

Δε μου αρέσει η ψεύτικη ευθυμία

και όρεξη δεν έχω πια καμία

για κουβέντες στην ταβέρνα με παρέα.

Με τους νέους δεν έχω υπομονή

ούτε μια στάλα

για κάποιες  μόδες, κάποιες ανυπακοές

κάποια επαναστατικά τραγούδια

δε δίνω πια δεκάρα.

Και είμαι και λιγάκι ενοχλημένος

μ’ όποιον με την ¨ηθική¨ είναι κολλημένος

και τον έγγαμο βίο, ας πούμε, εξάρει ως ιερό.

Και ναι, ας πω κι αυτό:

μπορεί από τη μια μεριά οι γκέι

να έχουν χίλια δίκια

μα δεν τα καταφέρνω ν’ ανεχτώ

τ’ ομολογώ:

τις ¨υπερήφανες¨ παράτες

και τα μασκαραλίκια.

.

Δε μου αρέσει η στημένη αλληλεγγύη

των ¨μη κυβερνητικών¨ οι επαγγελματίες

μα όποιοι εκμεταλλεύονται τον πόνο του κοσμάκη

τους γέρους, τους ανάπηρους, τους τοξικομανείς

για μένα είναι μόνο ιδιοτελείς

εγκληματίες.

Αλλά δεν βλέπω ούτε έναν να θυμώνει

ανάμεσα στης νέας ράτσας

τους κεκορεσμένους

κι αν κάποιος βγει εν τέλει στο μπαλκόνι

-κάποιος καπάτσος-

για να προτείνει ένα κόμμα ακόμη

για τους καινοφανείς απελπισμένους

το πιθανότερο θα ‘ναι να αποδειχθεί

ακόμα ένας παλιάτσος.

.

Μα ίσως φταίω εγώ που ανήκω

σε μια γενιά ηττημένη

σε μία ράτσα -όπου να ‘ναι-

εξαφανισμένη.

.

Ανήκω σε μία γενιά που είδε

τους δρόμους, τις πλατείες πλημμυρισμένες

με κόσμο όλο πάθος

που νόημα να δώσει στη ζωή του προσπαθούσε

κι όμως αυτά μοιάζουνε πλέον

να αφορούν σ’ αξίες λάθος

σ’ αιώνα περασμένο

και το παιχνίδι της γενιάς μου πια

είναι χαμένο.

.

Δεν τη πάω την πολλή ¨πληροφορία¨.

Σιχαίνομαι την τηλεοπτική

ειδωλολατρία

και δε διαβάζω πια εφημερίδες

η μαζική κουλτούρα είναι μια μαλακία

και πρέπει να ομολογήσω πως

οι ουρές με τα σάντουιτς ανά χείρας

μπρος στα μουσεία

μου φέρνουνε πικρή μελαγχολία

Ναι, υπάρχουνε και κάποιοι που πιστεύουν

πως θα μας σώσει η τεχνολογία

αλλά ουδείς μαθαίνει πια

τη στοιχειώδη γλώσσα στα σχολεία.

Ο εκσυγχρονισμός (οφ κορς) δεν σταματάει

κι η ¨νέα γνώση¨,  η κατεψυγμένη

με νέα κουίζ και νέα τηλεπαιχνίδια

ακάθεκτη το δρόμο της τραβάει.

.

Δε μ’ αρέσει καμιά ιδεολογία κι έχω αντιρρήσεις

ως και για την υπαρκτή δημοκρατία

όπου

αυτοί που θέλουνε να πούνε τα δικά τους

είναι πολλοί

μα πλέον η ποιότητα ουδένα απασχολεί

κι εκείνο που μετράει είναι πάντα

μονάχα τα ποσά και οι αριθμοί.

Η χώρα μου μ’ αρέσει όλο και πιο λίγο

δεν ξέρω εν τέλει αν πρέπει

να μείνω ή να φύγω

εδώ το λόγο έχουν όσοι βγαίνουν στην τιβί.

Μα σ’ εκείνους που ασκούν επιρροή

όση σημασία και αν αποδίδεις

άμα τους πάρεις έναν – έναν

καθένας τους δεν είναι παρά μόνο

ο παλιός, γνωστός σπαζαρχίδης.

.

Μα ίσως φταίω εγώ που ανήκω

σε μια γενιά ηττημένη

σε μία ράτσα -όπου να ‘ναι-

εξαφανισμένη.

.

Ανήκω σε μία γενιά που είδε

χιλιάδες νέους έτοιμους για όλα

να προσπαθούν να αλλάξουνε τον κόσμο

ναι, ίσως και με λίγη αλαζονεία.

Μπορούμε όμως όλα αυτά

-χωρίς τύψη καμία-

να τα αφηγηθούμε στα παιδιά μας

δίχως ωστόσο να ξεχνάμε

πως τελικά ηττήθηκε η γενιά μας.

.

Και τι να πω για τη διεθνή αγορά

όπου μόνο οι πολυεθνικές πάνε καλά

μα για το αύριο ας μην ανησυχούμε

όλο κάποιους πιο πλούσιους

και κάποιους άλλους πιο φτωχούς θα βρούμε

αλλά κι αυτοί κι εκείνοι

σίγουρα πιο ηλίθιοι θα ‘χουν γίνει.

.

Φαντάζομαι το μέλλον

με μία μάζα πλαδαρή

και μια ελαφριά διανόηση

χωρίς κανένα αντίδοτο

χωρίς κανένα άτομο.

Και βλέπω και το κράτος

αδύναμο και άτολμο

ξεχαρβαλωμένο

κι όλο και πιο αδιάφορο.

Βλέπω και μια Εκκλησία

όλο να ανακατεύεται

ενώ εγώ θα ήθελα – ίσως και οι πιστοί-

ολάκερη, ολοσούμπητη

με ιωβηλαία και πάπες

να καταβυθιστεί.

.

Αλλά αυτή είναι μια γενίκευση

ίσως μια σκέψη άνιση

μια ιδέα που ανήκει

σε μια γενιά φευγάτη

μια ράτσα σ’ εξαφάνιση.

Εικόνα και ήχος στο YouTube εδώ

LA MIA GENERAZIONE HA PERSO

Non mi piace la finta allegria
non sopporto neanche le cene in compagnia
e coi giovani sono intransigente
di certe mode, canzoni e trasgressioni
non me ne frega niente.
E sono anche un po’ annoiato
da chi ci fa la morale
ed esalta come sacra la vita coniugale
e poi ci sono i gay che han tutte le ragioni
ma io non riesco a tollerare
le loro esibizioni.
.
Non mi piace chi è troppo solidale
e fa il professionista del sociale
ma chi specula su chi è malato
su disabili, tossici e anziani
è un vero criminale.
Ma non vedo più nessuno che s’incazza
fra tutti gli assuefatti della nuova razza
e chi si inventa un bel partito
per il nostro bene
sembra proprio destinato
a diventare un buffone.
.
Ma forse sono io che faccio parte
di una razza
in estinzione.

La mia generazione ha visto
le strade, le piazze gremite
di gente appassionata
sicura di ridare un senso alla propria vita
ma ormai son tutte cose del secolo scorso
la mia generazione ha perso.
.
Non mi piace la troppa informazione
odio anche i giornali e la televisione
la cultura per le masse è un’idiozia
la fila coi panini davanti ai musei
mi fa malinconia.
E la tecnologia ci porterà lontano
ma non c’è più nessuno che sappia l’italiano
c’è di buono che la scuola
si aggiorna con urgenza
e con tutti i nuovi quiz
ci garantisce l’ignoranza.
.
Non mi piace nessuna ideologia
non faccio neanche il tifo per la democrazia
di gente che ha da dire ce n’è tanta
la qualità non è richiesta
è il numero che conta.
E anche il mio paese mi piace sempre meno
non credo più all’ingegno del popolo italiano
dove ogni intellettuale fa opinione
ma se lo guardi bene
è il solito coglione..

Ma forse sono io che faccio parte
di una razza
in estinzione.
.
La mia generazione ha visto
migliaia di ragazzi pronti a tutto
che stavano cercando
magari con un po’ di presunzione
di cambiare il mondo
possiamo raccontarlo ai figli
senza alcun rimorso
ma la mia generazione ha perso.
.
Non mi piace il mercato globale
che è il paradiso di ogni multinazionale
e un domani state pur tranquilli
ci saranno sempre più poveri e più ricchi
ma tutti più imbecilli.
E immagino un futuro
senza alcun rimedio
una specie di massa
senza più un individuo
e vedo il nostro stato
che è pavido e impotente
è sempre più allo sfascio
e non gliene frega niente
e vedo anche una Chiesa
che incalza più che mai
io vorrei che sprofondasse
con tutti i Papi e i Giubilei.
.
Ma questa è un’astrazione
è un’idea di chi appartiene
a una razza
in estinzione.

(Κι άλλοι γάτοι κι άλλος Μπένι κι άλλη μετάφραση…)

Ωδή στη γάτα

Ω βασίλισσα του κήπου

ω τίγρις του κιμά

ω αστραπή που ξεκοιλιάζει

και την πιο γοργοπόδαρη

κρεατοκονσέρβα

Υψηλόφρων ακόμα και όταν

μασουλάτε μία ψείρα

Ω γκουρού

που τα γουργουρίσματά σας

συνοδεύουν τριζοβολώντας

τη Νιρβάνα

που με την ουρά σας απομακρύνετε

τις φιλοφρονήσεις των πληβείων

προς τη γούνα σας για την οποία

ουδείς εραστής πλήρωσε

προς την ομορφιά σας για την οποία

δεκάδες γάτοι

με φρικτές σερενάτες

προσγειώνουν τη σελήνη

.

Ω υπναλέα κυρίαρχε

ω γάτα Νεφέλη

που ποτέ δεν γερνάει

A una gatta

O regina del giardino
tigre del ragù
lampo che sbrana
la più veloce carne in scatola
altera anche quando
mordicchia una piattola
o guru crepitante
di fusa nel nirvana
con la coda allontani
i complimenti plebei
Nella tua pelliccia, per cui
nessun amante pagò
nella tua bellezza, per cui
gatti a decine
di orrende serenate
atterriscono la luna
o sonnacchiosa sovrana
o Nuvola, gatta
che non invecchia mai

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΕΛΕΝΗ Ι

Της ηδονής που λάτρεψες με πάθος

έρμαιο περιφέρεσαι Ελένη

δεν διακρίνεις αν σωστό είναι ή λάθος

στου Πάρη την πυρρά παραδομένη.

.

Ασίγαστο κορμί που σιγοβράζει

στο αίμα σου λαχτάρα ταξιδεύει

λαχτάρα που το είναι σου πλαντάζει

στου έρωτα το πέλαγο παλεύει.

.

Γαρούφαλλα και ρόδα η Αφροδίτη

εγέμιζε τους δρόμους που περνούσες

γαρδένια μοσχοβόλαγες κι ανθούσες

σαν όνειρο χαράς σ’ ονειροκρίτη.

Στροβίλισμα ο πόθος σου στη δίνη

κι ο μύθος σου παντοτινός θα μείνει.

*

ΕΛΕΝΗ ΙΙ

Ρόδια στολίζουν τις παρειές

βιολέτες στη ματιά της

τα χείλη άλικες γραμμές

ανασαμιά ο μπάτης.

.

Τα βλέφαρα δοξαστικά

λακκάκι στο σαγόνι

φρύδια τόξα μοναδικά

π’ έρωτας τα τεντώνει.

.

Ελένη μ’ άνοιξης κορμί

μπράτσα τριανταφυλλένια

στου έρωτα την έννοια

ξεχύνεται μ’ ορμή.

Όποιος την είδε από κοντά

λιώνει κερί από σεβντά.

*

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Ήταν ένα λευκό πρωί μιας άσπρης Δευτέρας

που έμπαινε ντυμένος στα κατάλευκα ο άγγελος Απρίλης

στολισμένος με κρίνα, γιασεμιά και μαργαρίτες

ενώ απ’ τ’ άσπρο βυζί της μάνας έρρεε γάλα άφθονο

για ν’ αντέξω τους δύσκολους καιρούς.

.

Καταγάλανος ουρανός κι η θάλασσα γαλάζια

αδύνατο να τα χωρίσει κανείς

αφού στο βάθος κάπου άλλαζαν θέση.

Πράσινα χορτάρια και πράσινο σκούρο

οι χαρουπιές, τα κυπαρίσσια

κι ασημοπράσινες οι ελιές έσερναν

τον χορό των χρωμάτων

ο ήλιος κίτρινος κι οι ασπάλαθοι

χάραζαν χρυσές προσδοκίες

στου φωτός την επαρκή διαύγεια.

Παπαρούνες στις παρειές της άνοιξης

και φλεγόμενα ηλιοβασιλέματα

υμνούσαν την αιωνιότητα.

Οι βιολέτες ξυπνούσαν μια θλιμμένη ευφορία

τα γαρούφαλλα καμάρωναν ανύποπτα

κι αγριοφασκομηλιές ανθοφορούσαν με σφοδρότητα.

.

Πότε αργότερα φάνηκαν τα γκρίζα σύννεφα

και στένεψε του ωραίου ο τόπος

με τη θάλασσα να σκουραίνει θλιμμένη

δεν πρόλαβα να εξηγήσω.

Τριαντάφυλλα με χρώμα σκουριάς

και χρυσάνθεμα μωβ ή κίτρινα

έφερναν του φθινόπωρου την μονοτονία

τα σύννεφα που μαύρισαν

προανήγγειλαν γόους και καταιγίδες

κι οι ασέληνες νύχτες

την απελπισία του σύμπαντος.

.

Αναρωτιέμαι για την αλήθεια

με τόσα χρώματα που γνώρισα

μέχρι σήμερα και δεν τη βρίσκω.

Γιατί και τις χιονισμένες μέρες

που η λευκότητα κυριαρχεί και πάλι

όπως τότε στην αρχή

δεν υπάρχει παρηγοριά

αφού το κρύο γαζώνει τις προσδοκίες μου.

Τι απόμεινε λοιπόν απ’ όλην αυτή

την ξενάγηση ζωής;

Το σκότος μαύρο σεντόνι απελπισίας

που κυριαρχεί μετά το ηλιοβασίλεμα.

Μόνη αμυδρή ελπίδα πια ένα ουράνιο τόξο.

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΛΩΤ

Όταν έγινε στήλη άλατος

η γυναίκα του Λωτ

αισθάνθηκε αλμυρές αναμνήσεις

να κυριεύουν το είναι της

κι αφέθηκε να λιώσει

από ηδονή, όχι από αγάπη.

*

ΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ

Θυμάσαι Ρωξάνη τότε στην Ιεριχώ

στην κεντρική πλατεία Γεδεών

όταν γνωριστήκαμε κάποιο απομεσήμερο

πέρασαν χρόνια πολλά βέβαια

αλλά δεν έσβησε ποτέ η ευωδιά

από το αράπικο φούλι και το γιασεμί

που γέμιζαν την ατμόσφαιρα.

Θυμάσαι ήμασταν παιδιά

κι ήταν κλειστά τα σχολεία

γιατί απεργούσαν οι καθηγητές.

Εσύ μιλούσες για τον Ζαρατούστρα και τον Χαφέζ

κι εγώ σου ‘λεγα για τον Όμηρο και τον Στησίχορο

Κανείς μας όμως δεν ήξερε

για τη διάσπαση του ατόμου

και για τη μοναξιά.

Έτσι αφήσαμε τον χρόνο να διαβεί

φλεγόμενοι από περιέργεια για το αύριο.

Κι όπως πέρασε ο καιρός

η περιέργεια κατρακύλησε

κι έγινε αγωνία για την επόμενη στιγμή.

Λιγόστεψε πια η ζωή μας

δεν έχουμε λόγια να πούμε

ούτε μουσική ν’ ακούσουμε.

Μένουμε άλαλοι και σκεπτικοί

με μυρωδιά από φούλι αράπικο και γιασεμί

να κυριαρχεί στη μνήμη μας.

*

ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ

Αιωρούνται πάνω από τα πλήκτρα του πιάνου

σαν γιορτινά βεγγαλικά

τα δάκτυλά σου γυμνά αρωματισμένα

χωρίς ν’ ακουμπούν

απειλούν με πόνου μελωδία

το ακατοίκητο σπίτι.

Στις σκοτεινές σκιές πάνω απ’ τα κάδρα

ξεμοναχιασμένες μικρομνήμες

σηκώνουν δειλά το πέπλο της αράχνης

για να δροσιστούν μ’ ήχων παφλασμούς.

Εις μάτην όμως

το ακατοίκητο σπίτι

θα παραμείνει δέσμιο της σιωπής

αφού τα δάκτυλά σου

θα μετεωρίζονται αρωματισμένα

χωρίς ν’ ακουμπούν τα πλήκτρα

του προ πολλού μεταφερθέντος πιάνου.

Μια συνομιλία ανάμεσα στον Βασίλη Νόττα και τον Γιώργο Καλιεντζίδη μεταδόθηκε από τον 9.58 της ΕΡΤ 3 την Δευτέρα  16   και  (σε επανάληψη) το Σάββατο  21 Σεπτεμβρίου, στα πλαίσια της εκπομπής ¨Βουστροφηδόν¨.

Εδώ παρακάτω μια συντετμημένη μαγνητοφώνηση.

Ένα πολύ όμορφο ποίημα του Νίκου

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

.

ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΡΟΖΑΛΙΑ

Καρφίτσωσε στο πέτο του ο ήλιος

το ασημένιο εκείνο απόγευμα στα Εξάρχεια

και το κράτησε εκεί, μέχρι να βασιλέψει

πίσω απ’ τις βουνοκορφές

αφήνοντας κόκκινα ίχνη σύννεφα.

.

Τα πρόσωπα εν ευθυμία, στη Ροζαλία

και τα χαμόγελα έκδηλα σαρκώδη

σε μια ατμόσφαιρα διαυγούς προσδοκίας

με του καρπουζιού το ζωηρό κόκκινο

να χρωματίζει το τραπέζι

ενώ παραδίπλα ο προφανής δημόσιος υπάλληλος

καταβρόχθιζε με τέρψη και ικανοποίηση

στο απομεσημεριανό φως την λεία των επιθυμιών του

χωρίς την αναστολή της δημοσιότητας.

.

Απ’ το μεγάλο παράθυρο της στέγης

οι πολυκατοικίες της πόλης

σαν πολυκαιρισμένες νότες, ξέπνοες

τάραζαν το γαλάζιο τ’ ουρανού

κι έσερναν μελαγχολικά την άμαξα της μέρας

εκεί που το πεπρωμένο διστάζει

να δείξει τ’ αληθινό του πρόσωπο.

Απέναντι ύψωναν τα ποτήρια τους

κι οι ευχές που ανταλλάσσονταν

είχαν τη σιγουριά του ανύποπτου

που κρύβεται πίσω απ’ την κουρτίνα

κουβαλώντας μαζί τα γραμμένα κι άγραφα.

.

Μέσα μου με ξυλογλυπτική ενάργεια

καταγράφονται μια-μια οι στιγμές

και στη μνήμη μου κεντώ

αυτό το φαινομενικά ακίνητο απόγευμα.

Κοντοστέκει για λίγο το βλέμμα μου

κι απ’ το μεγάλο παράθυρο της στέγης

φαίνεται μόνο ο ήλιος που αργοκατηφορίζει

σε μια αόρατη κρυφή λεωφόρο

με τ’ ασημένιο απόγευμα

να λάμπει στο πέτο του ανεπανάληπτο

πριν αποτεφρωθεί αποκλειστικά στο χρόνο.

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος 

O Σωτηράκης Τσιάρτας ισόβιος 

Είναι μεσημεράκι προς απόγευμα τέλος Ιουλίου και έξω έχει 38 βαθμούς με αίσθηση 40.Ο Σωτηράκης Τσιάρτας κάθεται γυμνός μόνο με το σώβρακο και το ερκοντίσιον στο φουλ. Κοιτάζει έξω απ τη μπαλκονόπορτα τις απέναντι πολυκατοικίες που δεν υπάρχει ψυχή γιατί όλοι έχουν πάει στη θάλασσα.

Σκέφτεται πως έχει να πάει 28 χρόνια σε παραλία. Σκέφτεται και τραβάει βαθιές ρουφηξιές απ το τσιγάρο του που οι ξεφτιλισμένοι το έχουν πάει 4,30 το πακέτο άρα 4,30 επί 30 ίσον 129 και από τα 650 της σύνταξης μείον 129 ίσον 521.

Σκέφτεται αν αφαιρέσει φως, νερό, τηλέφωνο, μένουν γύρω στα 400 που αν τα διαιρέσει με το 30 μένουν 13 ευρουλάκια ημερησίως και γι αυτόν ακριβώς το λόγο οι παραλίες δεν υπάρχουν. Άλλωστε αυτές τις προσθαφαιρέσεις τις έχει κάνει άπειρες φορές.

Αν θυμάται καλά -και το θυμάται- η τελευταία φορά που πήγε σε παραλία ήταν με τη χοντρή γυναίκα του που γκρίνιαζε συνεχώς για τα λεφτά ενώ αυτός κοίταζε ως μαγεμένος δύο κοπέλες που έπαιζαν ρακέτες με τα υπέροχα κορμιά τους ν’ αντιμετωπίζουν θρασύτατα το ελαφρό αεράκι. Θυμάται τα τελευταία λόγια της γυναίκας του ‘εγώ σου λέω πως δεν τα βγάζουμε πέρα κι εσένα σου τρέχουν τα σάλια με τα κοριτσάκια…’

Το ίδιο βράδι ο Σωτηράκης Τσιάρτας χώρισε κι εγκαταστάθηκε σ αυτό το μικρό διαμέρισμα των 38 τετραγωνικών που έμενε η μάνα του πριν πεθάνει.

Σκέφτεται πως τα δυο κοριτσάκια που παίζαν ρακέτες τότε, τώρα θάναι σίγουρα σαρανταπεντάρες και μάλλον θα έχουν παιδιά, κυτταρίτιδα ή άλλα που φέρνει η ηλικία και μ’ αυτήν την ιδέα ανάβει ένα τσιγάρο ακόμα, ενώ η τηλεόραση λέει για τη κρίση που έρχεται απ τη διπλανή χώρα.

Σκέφτεται πως αν ξεσπάσει κρίση τώρα μες στο κατακαλόκαιρο θα σηκωθούν να φύγουν οι τουρίστες απ’ τις παραλίες και τα νησιά κι ο κόσμος θα τρέχει στα σούπερ-μάρκετ για μακαρόνια, κονσέρβες και ρύζια.Η τηλεόραση επιμένει πως η κρίση υπάρχει και βγάζει έναν μαλακοπίτουρα πρώην στρατηγό, ο οποίος δηλώνει πως ‘ήμαστε πανέτοιμοι ως κράτος’ ενώ ο Σωτηράκης Τσιάρτας σκέφτεται πως δεν είναι καθόλου έτοιμος ο ίδιος αν και βρίσκεται σ’ αυτή τη φυλακή για το υπόλοιπο του βίου του χωρίς να έχει αποθηκεύσει τρόφιμα για τις όποιες δύσκολες μέρες…

Πάει στο διπλανό δωμάτιο και βγάζει από ένα μεταλλικό κουτί του νες-καφέ πέντε εικοσάρικα, φοράει ένα φαρδύ άσπρο πουκάμισο που το έχει απ’ τη δεκαετία του 80, βάζει τις σαγιονάρες του κλειδώνει και φεύγει απ το σπίτι ψιθυρίζοντας διαρκώς για μην ξεχάσει τη νοητή λίστα με τα ψώνια απ το γειτονικό σούπερ μάρκετ, μακαρόνια, ρύζι, κονσέρβες, παξιμάδια, παξιμάδια, μακαρόνια, ρύζι, κονσέρβες, παξιμάδια κι ένα ουίσκι φτηνό για δύσκολες ώρες….καθώς και δέκα πακέτα τσιγάρα… γαμώ τη τύχη μου γαμώ…..

Πυρ ομαδόν στο κάπνισμα…

Έχω την εντύπωση πως αυτή τη φορά η απογόρευσις του καπνίζειν είναι οριστική και αμετάκλητη σαν την κλιματική αλλαγή.

Όλοι αυτοί που σακατέψαν τον πλανήτη με τα φουγάρα τους κι όσοι διδάχθηκαν από αυτούς για το μεγαλείο των ιδιωτών -που έφτιαξαν τα φουγάρα- την έπαρση των ‘αυτοδημιούργητων’ και όσοι παλεύουν για ένα καλύτερο ‘απαγορεύειν’ …θα μας νικήσουν.

Θα μας νικήσουν αμετάκλητα και μπορεί να μας απαγορεύσουν το κάπνισμα ακόμα και στο σπίτι μας,στο Βεσέ μας,στο μπαλκόνι μας, γιατί έχουν απεριόριστη δύναμη κι η μεγάλη πλειοψηφία του ελεύθερου ή σκλαβωμένου κόσμου είναι μαζί τους.

Μαζί τους είναι οι Μπλε, οι Πράσινοι, οι Οικολόγοι, οι μισοί Κόκκινοι και πάμπολλοι άλλοι ακτιβιστές με φούξια. Μαζί τους είναι ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, όλοι οι εργαζόμενοι στα Χρηματιστήρια, όλοι οι Σύλλογοι μεταφορέων κενών κιβωτίων ιχθύων, ο πρόεδρος Τραμπ, οι Καρδινάλιοι, οι Μητροπολίτες, οι αθλητές παντός τύπου, οι εργαζόμενοι στα γυμναστήρια, οι φίτνες-φόλουερς, οι ναυαγοσώστες καθώς και όλα τα μέλη της Σκωτσέζικης Στοάς με τα σπαθάκια τους και τις ποδίτσες τους.

Όλοι αυτοί,μαζί με τους άλλους που πιστεύουν πως ο κόσμος γίνεται ολοένα και καλύτερος -αν δεν ανάψω το τσιγαράκι μου- μπορεί μεν να κοιτάζουν όλο το 24ωρο το κινητό τους σαν υπνωτισμένοι, εξαρτημένοι, να σκοτώνονται γι αυτό, να σε απολύουν με SMS, ή να δουλεύουν ολονυκτίς στο διαδίκτυο, αλλά στο θέμα του τσιγάρου είναι απόλυτοι διότι ενδιαφέρονται για την υγεία μου και την υγεία όλων όσων δεν έτυχε να βάλουν για δικούς τους λόγους, ένα τσιγαράκι στο στόμα τους.

Το ξέρω, θα μας νικήσουν κατά κράτος διότι η χώρα πρέπει να πάει μπροστά χωρίς εξαρτήσεις από ανθρώπους που είναι εξαρτημένοι από ανόητους εθισμούς και θέλουν σαν τρομοκράτες να φυσούν τον καπνό τους πάνω στους άλλους, που μπορεί κάποτε να ήταν μ’ αυτούς αλλά τώρα είναι αθεράπευτα οι άλλοι…

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Η ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΗ

Όταν τέλειωσε κι ο λαμιακός πόλεμος

ήξερα πλέον τι ακριβώς θα κάνω.

Θα εξαργύρωνα σε πλειστηριασμό πίστης

του Αλέξανδρου την εμπιστοσύνη

και πρόθυμα θα προσχωρούσα σε όποιον έδινε

τα περισσότερα σε μένα τον αχρείο.

.

Μετά θα ακολουθούσα μέσα από θώκους υψηλούς

το φρόνημα των νικητών Μακεδόνων.

Αν κάποιος υποψιαζόταν τα κίνητρά μου

ήξερα δα με τι ευκολία

μπορούσα να τον ονομάσω συκοφάντη

κι αντιμαχόμενο την καθαρότητα φρονήματος.

.

Όλοι τους θα με πίστευαν

και θ ’ άλλαζαν τον χτύπο της καρδιάς τους

γιατί έχω την ικανότητα να ξεγελώ τις μάζες

και να προσδίδω αίγλη στο μηδέν

.

Όταν τέλειωσε ο λαμιακός πόλεμος

εγώ ο ψευδεπίγραφος αγύρτης

θα ξεκινούσα τη φρενήρη πορεία μου

με την εκπλειστηρίαση κάθε ιερού και όσιου

ώστε τους φανατικούς προσηλωμένους

στην αίγλη της φυλής

να ξεγελάσω μ’ ευκολία ακόμα μια φορά..

Από τις περιπέτειες ενός αρχιτέκτονα κένταυρου και μοναχικού ταξιδευτή.

Περιγραφές και εντυπώσεις από τις (μοτοσικλετιστικές) αποδράσεις του φίλου Βασίλη Μεταλλινού.

SUDAN 2010… Ιστορίες γι’ αγρίους  (Part 1)

To ποταμόπλοιο απ’ το Aswan για τη Wadi Halfa (Σουδάν) ξεκίνησε στις 5 τ΄απόγευμα, με καθυστέρηση 7 ωρών μ’ ένα εκκωφαντικό κροτάλισμα που θύμιζε την έλευση ηφαιστιογενούς σεισμού…
Η ιδέα για εισιτήριο πρώτης θέσης δεν ήταν η σοφότερη… Τα στρώματα στην παλιά καμπίνα φαίνονταν να φιλοξενούν όλες τις συνομοταξίες αθροπόδων, απτέρων και μπόλικων άλλων με εκλεπτυσμένες γαστριμαργικές προτιμήσεις σε μενού με ανθρώπινο αίμα. Τα σεντόνια, με την σχετική ακαμψία από τη βρώμα, είχαν να πλυθούν απ΄την εποχή της ανατροπής του Αχμέτ αλ-Μιργκανί.
Μπαίνοντας στην τουαλέτα μια γαλλιδούλα τσίριζε αποτροπιασμένη στη θέα της στάθμης των σκουριασμένων βρωμόνερων και ούρων του δαπέδου, που ήταν ψηλότερη απ΄το πάχος της σαγιονάρας της, έχοντας εξαντλήσει όλη την playlist του Γαλλικού υβρεολογίου για τον καπετάνιο και το πλήρωμα που στρίμωξαν περίπου 500 άτομα …σ΄ένα καράβι που ήταν για 200!
Ανεπαισθήτως η σκέψη μου πήγε στην μοτοσυκλέτα μου που ταξίδευε παρά πίσω σε μια μαούνα με οχήματα και θα έφτανε σε 32 ώρες (κανα 8ωρο – 10ωρο αργότερα) μιας και δεν ταξίδευε το βράδυ ελλείψει οργάνων ναυσιπλοΐας…
Αθεράπευτα πάσχων απ’ το «σύνδρομο του Λευκού Ιππότη» την πήρα αγκαλιά και την έβγαλα στο κατάστρωμα, όπου χωρίς κλιματισμό, με υγρασία 90% , θερμοκρασία στους 40 βαθμούς και εκατοντάδες κελεμπιοφόρους με …χειραποσκευές πλυντήρια και τηλεοράσεις, να έχουν καταλάβει και τον τελευταίο πόντο, η νεαρά έπαθε ψαϊκολότζικαλ κολάψους…
Την τράβηξα πίσω μου, ανοίγοντας δρόμο διαγκωνίζοντας και την έσυρα κάτω από μια σωστική λέμβο που βρίσκονταν κάτι δυτικοί ταξιδευτές ενώ αυτή φώναζε «περπατάμε στην κόλαση ενώ δεν έχουμε πεθάνει!»
Εκεί της έδωσα μωρομάντηλα να καθαρίσει τα πόδια της και της έκανα σπρέι με διάλυμα πρόπολης (που ‘χω πάντα στη τσέπη) για απολύμανση. Παρόλο που φάνηκε να ικανοποιείται απ΄την φροντίδα μου, δεν έλεγε να ηρεμήσει και συνέχιζε τα «γαλλικά» επαναλαμβάνοντας κάθε 3 δευτερόλεπτα μεταξύ άλλων την λέξη «con»…
Συστηθήκαμε, την έλεγαν Λορελά. Μου ‘πε ότι μάλλον της είχαν κλέψει ένα μικρό λάπτοπ, με όλες τις φωτογραφίες της και μπαίνοντας στις τουαλέτες για να βρει τον φίλο της για βοήθεια, πάτησε στα βρωμόνερα.
Προσπάθησα να την παρηγορήσω επιστρατεύοντας τα γαλλικά μου, με φωνή Jacques Brel, ψιθυρίζοντας κάτι μαλακίες στιλ «ό,τι άσχημο κι αν σου τύχει, το έχουν ζήσει κι αντέξει άλλοι πριν από σένα. Θυμήσου ότι ξέφυγες απ΄την ρουτίνα αυτή την ύπουλη ερωμένη, που μας σφίγγει στην αγκαλιά της και μας στερεί περισσότερα απ’ όσα προσφέρει… Χέσε το λάπτοπ… Στο κάτω-κάτω είναι γεμάτο με ψηφιακά λάφυρα μνήμης που υπόσχονται πολλαπλές επαναλήψεις δευτεροβάθμιας βίωσης, προκρίνοντας την πλαστή αιωνιότητα σε μικρότερη διάσταση, από την αστραπιαία στιγμή, εκείνη που δεν χαίρεσαι τρισδιάστατη και ζωντανή μπροστά σου…! Ένα 24ωρο υπομονή, να βγούμε απ’ το καράβι και θα στρίψεις το τιμόνι … πάλι στην λεωφόρο των μεγάλων συγκινήσεων»…
Πάντα πίστευα ότι η ποίηση και το χιούμορ είναι το ντεκολτέ του άντρα… Από κείνο το απόγευμα άρχισα ν΄αμφιβάλλω…
Αυτή αντί να καλμάρει τα πήρε στο κρανίο με τις μαλακίες που της ξεφούρνιζα, τη ζέστη, τον χαμό στο κατάστρωμα, με τη βρώμα και την ιδρωτίλα και βγάζει ξαφνικά το ολόσωμο ινδικό φόρεμα που φορούσε και μένει μ’ ένα μαγιό που φορούσε από κάτω.
Πάγωσα! Όλοι οι άνδρες άρχισαν να μουρμουρίζουν και την κοιτούσαν σαν καυλωμένοι κεραμιδόγατοι.
Την ώρα που 2 Αιγύπτιοι ετοιμάζονταν να τη χουφτώσουν, ένας ηλικιωμένος μάλλον μουσουλμάνος κληρικός, έβγαλε από κάτι μπαγκάζια ένα σεντόνι και την σκέπασε ολόκληρη κάνοντάς τη νόημα να μη το βγάλει. Αυτή η ηλίθια, όπως ήταν εκνευρισμένη …του το πετάει στη μάπα. Πάει, μπλέξαμε σκέφτηκα… Εδώ θ’ αφήσουμε την παρθενιά μας….
(Συνεχίζεται…)

SUDAN 2010, Ιστορίες γι’ αγρίους (Part 2)
.
Εκεί που ήμουνα σίγουρος ότι θα μας πετάξουν στο Νείλο αφού μας πηδήξουν και τους δύο, εμφανίστηκε ο δίμετρος γκόμενός της που ‘χε κολλήσει στην τουαλέτα με κάτι διάρροιες από κάτι κεμπάπια που έφαγε την προηγούμενη μαζί με τις καλοθρεμμένες αλογόμυγες της δυτικής όχθης του Νείλου, φωνάζοντας «Λορελά! Λορελά!»
Έφτασε πάνω στην ώρα και την μάζεψε οδηγώντας την πίσω στην καμπίνα, αφού της πέρασε στα γρήγορα το φόρεμα με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις…
Ο ηλικιωμένος ιμάμης μου ζήτησε εξηγήσεις μιλώντας λίγα αγγλικά και του ξεφούρνισα ότι η κοπέλα πάσχει από behavioral mental disorder κι ο ψηλός που τη μάζεψε ήταν ψυχίατρος και κάνοντας νοήματα – παντομίμα στους γύρω ότι «χάνει λάδια» και ότι δεν την γνωρίζω κλπ κλπ…
Εκείνη τη στιγμή βέβαια ντράπηκα …αλλά η ακεραιότητα είναι μια σχετική έννοια που καλύτερα να την αφήνει κανείς για το διεισδυτικό πνεύμα του Μαχάτμα Γκάντι… Η πραγματικότητα είναι ότι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές αρχές και κινδυνεύεις να σου κάνουν τον κώλο τάλιρο και να σε πετάξουν για ορντέβρ σε κανέναν 7μετρο υδρόβιο μερακλή της συνομοταξίας Crocodylus niloticus …η ειλικρίνεια και τα υψηλά ιδανικά έχουν την τάση να εξαφανίζονται σε μια δίνη, όπως το νερό στο σιφόνι της ελεεινής τουαλέτας του καραβιού…
Οι Σουδανοί είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και φάνηκαν να δείχνουν κατανόηση.
Πήγα πίσω στη καμπίνα αλλά στη θέα 2 μικρών ποντικών που ‘χαν ανέβει στο κρεβάτι αποφάσισα να αναθεωρήσω και να πάρω τον σάκο με τα πράγματά μου για να βγώ πάλι έξω. Από μακριά άκουσα τους Γάλλους να ρωτάνε που θα βρουν τον καπετάνιο…
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και τα πράγματα ησύχαζαν στο κατάστρωμα. Δεν υπήρχε ούτε πόντος να βολευτώ. Κάτω από μια μεταλλική σκάλα 2 Τούρκοι μοτοσυκλετιστές μου κάνανε λίγο χώρο να στρώσω το υπόστρωμά μου.
Από απέναντι ένας μεσήλικας Σουδανός μας πρόσφερε ζεστό καρκαντέ. Συλλογιζόμενος ότι εδώ και μέρες είχα αφεθεί στην σύμπτωση, στην περιπέτεια του τυχαίου, πλάνης να περνάω άσκοπα και αθόρυβα μέσα από τον αδιόρατο ιστό της Αφρικής, έπεσα γκροκί.
Νανουρισμένος από τον θόρυβο του πλοίου που θύμιζε πλυντήριο με χαλασμένο ιμάντα κι ακούγοντας από το κινητό του διπλανού μου, τη μουσική του Seher Vakti και τη μαγική φωνή της Birsen Tezer να τραγουδάει «αμάν εφέντιμ, τσανούμ εφέντιμ κονούς μπιράζ…» βυθίστηκα σ΄έναν γλυκό ύπνο.

ΥΓ1 Για την ιστορία, την επόμενη μέρα, μόλις φτάσαμε στη Wadi Halfa και πριν βγούμε από το πλοίο είδα κάτι αστυνομικούς να βγάζουν κωλοτουμπιδόν δύο νεαρούς Αιγύπτιους κελεμπιοφόρους, με τη δέουσα τρυφερότητα και με φάπες ν’ ακούγονται σε dolby surround, συνοδεία ακατάληπτων γρυλισμάτων. Πίσω ακολουθούσε η Λορελά με κελεμπία και τουρμπάν, γητεύτρα, σαγηνευτική και σέξι και παραπίσω ο γκόμενος που μου κατέστρεψε κάθε ελπίδα…
YΓ2 Τα ταξίδια μου είναι σαν κακοκομμένη ταινία. Χωρίς να το θέλω μου έρχονται στο μυαλό μόνο οι κομμένες σκηνές, σαν να τις έκλεψα από την καμπίνα ενός μηχανικού προβολής και να τις προβάλω ανακατεμένες…. Sorry!
ΥΓ3 Ώρα για ζεστό καρκαντέ… Cheers!

(Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)

ΣΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ ΤΗΝ ΑΙΧΜΗ

Ρόδος και Μυτιλήνη Σάμος, Αστυπαλιά

βασιλικό και φούλι, μωβ τριανταφυλλιά. 

Το καλοκαίρι μπήκε στου Αιγαίου τα νερά

κίτρινο και γαλάζιο του έρωτα φτερά. 

.

Γεννιέται μια αγάπη, χάνεται μια ζωή

πουλιά που ταξιδεύουν στου χρόνου τη βουή. 

Τη μνήμη ακονίζω στου νόστου την αιχμή

 βρίσκω δικαιολογία πως ήρθε η παρακμή. 

.

Ρόδος και Μυτιλήνη Σάμος, Αστυπαλιά

δεν ψάχνω για λιμάνι, ούτε για ακρογιαλιά.

Γυρεύω μόνο εσένα και ψάχνω να σε βρω

πέτρα να σου χαρίσω κι έναν μικρό σταυρό.

ΑΝΑΔΥΣΗ

Αναδύθηκες από το ποίημα

σαν γοργόνα από θαλασσινή σπηλιά.

Δεν είχα ενδύματα να σε ντύσω

κι άφησα ολόγυμνη να περιφέρεσαι

στων λέξεων τις στράτες.

.
Μερικοί πίστεψαν πως είσαι η Ελένη

άλλοι σε βρήκαν όμοια με τη Φρύνη

και κάποιοι βυζαντινολάτρες

διέδωσαν πως ήσουν η Θεοφανώ.

.
Αναδύθηκες από το ποίημα τόσο όμορφη

με απίστευτης συμμετρίας λαγόνια

που και η Αφροδίτη

εκστασιάστηκε μαζί σου.

(γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

…Χρειάζεσαι στροφή προς τα πίσω

παιδικές ηλικίες με κλάμα, καβγάδες στο σπίτι

μελανιές απ τους νταήδες στο σχολείο

νάχες κλέψει το μολύβι του φίλου σου

να έβριζες μέσα σου

στους εκκλησιασμούς τις Κυριακές

Και μετά όταν μεγάλωσες

να σε διώχναν από δουλειές

να σου κλέβαν ένσημα

και βέβαια νάχεις ατιμασθεί

από συντρόφισσες και συντρόφους

να έχεις προδοθεί φορές και φορές

Στην ομορφιά να λύγιζες

κι αυτό να γινόταν κουσούρι

για όλη την υπόλοιπη ζωή σου

να τίναζες τα πέτα ενός τραπεζίτη

για ένα γαμημένο ψιλοδάνειο

να είχες σκεφτεί έστω δυο-τρεις φορές

πως ο κόσμος θα ήταν καλύτερος

-ή έστω ο ίδιος-

αν έλειπες απ αυτόν

να χτυπούσες μια φορά έστω νύχτες κουδούνια

φωνάζοντας σε άγνωστους ‘ξυπνήστε’

να ούρλιαζες μια φορά στο φεγγάρι

σαν λύκος

να έχεις μπει -έστω μια φορά- σε εντατική με τη μάσκα

μη γνωρίζοντας αν θα χάσει τη μάχη

αυτός που αγαπάς

αλλιώς για ποιο λόγο

να γράψεις στίχους παρά μόνο

γιατί είσαι ανώμαλος

-βεβαίως εξαιρείται το φουστανάκι

που γλιστράει στο πάτωμα μπροστά σου-

και θες να καταστρέψεις δέντρα

για πιο λόγο παρά

την άθλια ματαιότητα της διάκρισης

δήθεν τριγύρω σου

ανώμαλε ε ανώμαλε

που θέλεις να γράφεις στίχους

 Για να γράψεις λοιπόν αληθινούς στίχους

βάλε το δάκτυλο βαθιά στο στόμα

να βγουν μαζί με τα σωθικά

μπουκιές της ψυχής σου…

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ

Ταξίδεψα μες στο απόλυτο σκοτάδι

έτσι δεν έχω τίποτα να περιγράψω.

Ταξίδεψα μόνος κι ολόγυμνος

από μακριά ακούγονταν γαβγίσματα

αργότερα έμαθα πως ήταν ο Κέρβερος

που ασταμάτητα αλυχτούσε.

Κάπου παραδίπλα γόοι και θρήνοι

εξπρεσιονιστών ζωγράφων

και κολασμένων ποιητών

ενώ ο αγέρας μαινόμενος

σήκωνε τα κύματα

και τα ‘σπαζε στους βράχους.

Μόνος κι ολόγυμνος

χωρίς να κρυώνω

δεχόμουνα το ελάχιστο, σχεδόν μηδέν

κι έπαιρνα κουράγιο ν’ αντέξω

το δρόμο της επιστροφής.

΄*

ΧΑΡΙΝ ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗΣ

Όταν κάποια στιγμή

οι «νεωτεριστές» μετέτρεψαν

το αυγό

σε αβγό

τρόμαξα στην ιδέα

ότι πιθανόν είναι ν’ αλλάξουν

και την αυγή

σε αβγή

χάριν απλοποίησης.

Δεν αντέχεται τόσο σκοτάδι.

*

Ο ΛΑΖΑΡΟΣ

Ο Λάζαρος όταν αναστήθηκε

τρομαγμένος αναρωτιόταν

«τώρα τι κάνουμε;

Με σβησμένη μνήμη

είναι αδύνατο να συνεχίσω».

Έπρεπε όμως να ζήσει

και πήρε τη γενναία απόφαση

να ξεκινήσει απ’ την αρχή!

Έτσι κάθιδρος έμαθε

πάλι να συλλαβίζει

τις χαρές και τις λύπες

μ’ έναν τρόπο που του θύμιζε

κάτι από τα παλιά.

Μέχρι που κάποια στιγμή

παντελώς λησμόνησε

την ανάστασή του.

Η Λίτσα απ’ τα Νάματα

(γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

Καθόμασταν σ ένα καφενείο στην πλατεία της Εράτυρας και πίναμε το τσιπουράκι μας, όταν εμφανίστηκε ο Τάκης ο Γεμάτος κι άρχισε τις γαλιφιές του για να πάμε όλη η παρέα στο χωριό του, τα Νάματα κάτω απ το Συνιάτσικο.

Το βουνό -όπως υποστήριζε- ήταν στα καλύτερά του αυτή την εποχή κι επίσης είχε ένα τσίπουρο σαν μεταλαβιά και από τα χθες ένα μαγειρεμένο ζυγούρι που στο στόμα γινόταν μπακλαβάς…

Φύγαμε με δυο τζιπ περνώντας από μια εκπληκτική ανοιξιάτικη διαδρομή ανεβαίνοντας τις στροφές του πανέμορφου βουνού και σε μια ώρα φθάσαμε στα Νάματα όπου η μητέρα του Τάκη άπλωνε ρούχα στη μεγάλη καταπράσινη αυλή της.

Το χωριό σκαρφαλωμένο στις πλαγιές είναι πανέμορφο τώρα την άνοιξη μέσα σε περήφανα ψηλά δέντρα και πλατάνια με τα πολλά νερά του, να τρέχουν σ’ όμορφα ρυάκια και οι κήποι να μοσχομυρίζουν απ τα λουλούδια που φυτρώνουν ακόμα κι ανάμεσα στις πλάκες των πεζόδρομων. Εδώ ο Τάκης αρχίζει να περιαυτολογεί πως πήρε χρήματα από τη Περιφέρεια κι έφτιαξε τους δρόμους του χωριού, -που κάποτε είχε οκτακόσιους κατοίκους –  έβαλε φώτα παντού και το χωριό λάμπει μες τη νύχτα- και ότι γι αυτό ακόμα και με τον ‘Κλεισθένη’ στα Αυτοδιοικητικά, τον βγάζουν συνέχεια εκπρόσωπο, σ’ ένα χωριό που το χειμώνα έχει μόνο πέντε-έξι κατοίκους και μερικές αρκούδες που κατεβαίνουν απ το βουνό…

Η κυρά-Τασιά η μάνα του, άρχισε τα καλωσορίσματα, μας γνώρισε την αδερφή της και κείνο που με εντυπωσίασε αμέσως ήταν τα μουστάκια που είχαν οι δυο αδερφές, χήρες κι οι δύο από χρόνια, γύρω στα ογδόντα…

‘Μάνα το ζυγούρι’ λέει ο Τάκης κι αυτή απαντάει ‘καλά βρε παιδί μου παινέψου λίγο ακόμα στους φίλους σου και θάρθουν τα πιάτα, να το ζεστάνουμε λίγο το ρημάδι…’

Καθόμαστε στην μεγάλη αυλή, στρώνεται ένα μεγάλο τραπέζι με τα μεζέδια κι ένα τσίπουρο πριγκιπικό κι ο Τάκης με τα εκατό και βάλε κιλά του δίπλα μου, μου λέει σιγανά να ρωτήσω τη μάνα του για τη Λίτσα… ‘ποια είναι η Λίτσα ρε νούμερο..’’ τον ρωτάω κι αυτός χαμογελώντας πονηρά, απαντάει πως η Λίτσα είναι μια αρκούδα που κατεβαίνει στο χωριό με τα δυο μικρά της και η μάνα του την κυνηγάει όταν έρχεται στην αυλή… Επίσης μου εξηγεί, πως οι λίγες νοικοκυρές στο χωριό είναι συνηθισμένες απ’ την επίσκεψη μερικών αρκούδων που κατεβαίνουν απ το Συνιάτσικο την άνοιξη και ψάχνουν να φάνε κάτι απ τα αποφάγια των σπιτιών.

Έχω μείνει ενεός κι όταν έρχεται η μάνα του κουβαλώντας δυο πιάτα με πιπεριές και τα κρεατικά την ρωτάω δήθεν στο αδιάφορο ‘κυρά Τασιά κατεβαίνουν αρκούδες μέχρι εδώ..ε .’

Ναί κατεβαίνουν, μου λέει, εντελώς φυσικά η μάνα του Τάκη κι αυτή που έρχεται εδώ, την έχω ονοματίσει Λίτσα γιατί είναι πεισματάρα σαν τη κουμπάρα μου κι ενώ την διώχνω με τις φωνές και τρεις φορές έριξα στον αέρα με το δίκανο του μακαρίτη, αυτή πάει λίγο πιο πέρα και μετά ξαναγυρίζει κι έχει και τα δυο μωρά της μαζί που παίζουν μεταξύ τους κι αυτά πάλι ούτε που φοβούνται, κατάλαβες…

Δηλαδή, την ρωτάω, πόσο κοντά έρχεται η Λίτσα. Αχ βρε καλέ μου,λέει η μάνα του Τάκη, να μέχρι εδωπέρα φτάνει, στην άκρη της αυλής και με κοιτάζει σαν άνθρωπος μές στα μάτια κάτι να της δώσω. Της πετάω πέντε-έξι μήλα και της φωνάζω ‘τσακίσου Λίτσα τώρα μη σε πάρει ο διάολος’…  Μόνο δυο-τρεις φορές βγήκα με το δίκανο κι έριξα προς τα πάνω και τρόμαξαν τα μωρά κι αυτή έφυγε τρέχοντας μαζί τους. Αλλά να σου και την αλήθεια, τη λυπάμαι τη φουκαριάρα γιατί μάλλον την παράτησε ο άντρας της ή θα σκοτώθηκε ο φουκαράς κάτω προς την Εγνατία από κανά αυτοκίνητο κι αυτή η καψερή έμεινε μόνη της να θρέψει τα παιδιά της. Ψυχούλα είναι κι αυτή τι να σου κάνει…

Ο Τάκης δίπλα μου γελάει δυνατά,μου δίνει μια χαιδευτική σφαλιάρα στη πλάτη και φωνάζει ‘Νάματα, Νάματα και του θεού τα πράγματα..

***

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΠΟΣ

Στις ακτές της καρδιάς μου

ξεβρασμένα ναυάγια επιπλέουν

στων βράχων την κόψη δοκιμασμένα

λουλούδια αποχαιρετισμών μισομαραμένα

στα νερά πηγαινοέρχονται

ακριβώς εκεί που εκβάλλουν

τα κόκκινα ποτάμια των καημών της.

.

Στα όρη της καρδιάς μου

σημαίες και λάβαρα σκισμένα ανεμίζουν

ξεχασμένα από τον καιρό

των εύκολων εφηβικών εξεγέρσεων

θραύσματα σπαθιών κι ασπίδων

φωλιές πουλιών αποδημητικών

που δεν ξαναπέρασαν ποτέ από δω.

.

Στα έγκατα της καρδιάς μου

κενές μαύρε σπηλιές

γεμάτες αποκαΐδια και στάχτες νόστου

δεν έχουν καμιά πιθανότητα

να ξανακατοικηθούν.

.

Απομένει ακόμα η αχανής έρημος

πλάι στη κεντρική αορτή

όμως η ζωή απουσιάζει χρόνια από δω

απ’ όταν ξεράθηκαν κι οι τελευταίες οάσεις.

*

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Όλοι οι Έλληνες ήσαν εκεί

στην εκστρατεία κατά των Περσών

πλην Λακεδαιμονίων

όπως διεδόθη αστραπιαίως

και ‘μεις Ιμέριοι και Γελάσιοι

της μεγάλης Ελλάδος τέκνα

αναλογιζόμενοι τι είχε συμβεί

πριν από έναν περίπου αιώνα

απορούσαμε χωρίς σκοπιμότητες:

Είπε κανείς ποτέ

ότι στις Θερμοπύλες

έπεσαν μαχόμενοι οι Λακεδαιμόνιοι

πλην λοιπών Ελλήνων;

Όμως εφησυχάσαμε ανακουφισμένοι

όταν πληροφορηθήκαμε

τον μεγάλο αριθμό μισθοφόρων

που ακολούθησαν τους Μακεδόνες.

Κι αποφανθήκαμε στέρεα:

και βέβαια πλην Λακεδαιμονίων.

Ένα ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου και ένα μικρό αφήγημα του Ηλία Κουτσούκου

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Ποιητές γεμάτο είναι το βαγόνι

του τρένου που περνά στο Λιανοκλάδι

πως γίνεται η μνήμη να παγώνει

πολύκαιρες μορφές χωρίς ψεγάδι.

.

Να η Πολυδούρη, δίπλα της ο Καρυωτάκης

απέναντι ο Βιζυηνός με τον Φιλύρα

πίσω τους σοβαρός ο Αναγνωστάκης

λίγο πιο μπρος ο Ρίτσος κι ο Πορφύρας.

.

Ο Σολωμός συζήτηση έχει πιάσει

με προσοχή ακούει ο Καβάφης

βαρύ φορτίο έλεγε να γράφεις

απορημένος είν’ ο Μαλακάσης.

Ακόμα είδα Αισχύλο κι Ευριπίδη

κι άλλους πολλούς. Αξέχαστο ταξίδι.

Ξεκούρδιστη βόλτα

Μου είχε σπάσει τα νεύρα το χιόνι γιατί δεν μπορούσα να πάρω τη μηχανή και να πάω μια βόλτα στη θάλασσα, να αράξω και να πιω ένα καφέ στον  ‘κήπο του νερού’ στη παραλία, όπως κάνω συχνά κι έτσι είπα μέσα μου να κάνω τη βόλτα με τα πόδια κι ας χιόνιζε ελαφρά.

Ξεκίνησα προσεχτικά στο γλιστερό πεζοδρόμιο από την Εγνατία και κατέβηκα την Αγία Σοφίας τραβώντας για την Παύλου Μελά κι ευχόμουν μέσα μου μη πέσω σε γνωστούς που αρχίζουν τα ‘πού χάθηκες’ κι όλα αυτά τα τυπικά και γελοία που είναι η πεμπτουσία της μικροαστικής ευγένειας των συνταξιούχων και που σε βγάζουν σ αυτή την παγερή πλατεία της αμηχανίας-τουλάχιστον για μένα-που δεν μπορώ να πω για λόγους ακαθόριστης ευγένειας [ενώ το θέλω πολύ..] ‘βρε άντε σιχτίρ πρωί-πρωί..’

Κατέβαινα αργά την Παύλου Μελά και σκεφτόμουν τι σκατά θα κάνω με τις αρρυθμίες της καρδιάς γιατί με τίποτα δεν ήθελα να μπω για εγχείρηση και γιατί επίσης δεν μπορούσαν να χειρουργήσουν τη κήλη μου αν δεν έφτιαχναν πρώτα τη καρδιά κι επίσης σκεφτόμουν πόσο ξεφτιλισμένος μπορεί να αισθανθεί κάποιος σαν του λόγου μου που σιχαίνεται τη φυσιολογική φθορά του σώματος.

Βάδιζα και σκεφτόμουν επίσης πως έχω χάσει πρόσφατα φίλους  απ τη παλιά δουλειά, τον γιό μου που έχει ένα μήνα να μου τηλεφωνήσει, μια κωλοδόση που έχω να πληρώσω, το δίπλωμα που έχω να ανανεώσω, σκεφτόμουν πως δεν μου σηκώνεται ούτε με βίντσι κι ένα σωρό άλλες μαύρες σκέψεις απ αυτές που κάνουν όσοι έχουν έστω  ένα υπόλοιπο μυαλού να τις κάνουν.

Είπα μέσα μου να στρίψω στη Τσιμισκή και να γυρίσω από Αριστοτέλους και ξαφνικά τον βλέπω μπρος μου φάντι-μπαστούνι. Μου την είχε στημένη με κείνο το παγερό βλέμμα του από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου. Φορούσε μια γελοία χωριάτικη τραγιάσκα σαν κι αυτή που φορούσαν όλοι οι άνδρες μέσης ηλικίας στην επαρχία την άθλια δεκαετία του 50 κι ένα παλτό τσόχινο της παλιάς Βασιλικής Χωροφυλακής στο χρώμα της μούχλας. Τα δόντια του είχαν φύγει από καιρό κι έβγαζε ένα δυνατό  χνώτο που βρωμοκοπούσε φτηνό κρασί και χωματίλα.

Στεκόμουν σαν ηλίθιος και φοβόμουν μήπως και με κοιτάζει περίεργα ο κόσμος που περνούσε στο πεζοδρόμιο της γωνίας, μη τύχει και πέσει πάνω μου κάποιος γνωστός και τότε θα έπρεπε να τον συστήσω και τι να έλεγα δηλαδή..   ‘από δω ο πατέρας μου… που μας άφησε 20 χρόνια τώρα,,’ θα γινόμουν ρεζίλι των σκυλιών και φαίνεται πως το κατάλαβε γιατί με μια συριχτή φωνή άρχισε να μιλάει και να λέει ειρωνικά πως δεν πρέπει να ανησυχώ, ο κόσμος πάει στις δουλειές του και δεν ασχολείται μ’  αυτούς που έχουν εγκαταλείψει τον πατέρα τους κι έχουν να πατήσουν στο χωριό 20 χρόνια και πως μαθαίνει με ποιους κάνω παρέα όλα αυτά χρόνια κι ότι καλά να αδιαφορώ γι αυτόν, αλλά ούτε καν δεν βρίσκομαι με τον εγγονό του, ε αυτό κι αν είναι απ τα άγραφα κι ότι βεβαίως τίποτα δεν έχω να του απαντήσω γιατί πάντα τέτοιος ήμουν…

Έλεγα μέσα μου, δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα όταν απ το απέναντι πεζοδρόμιο είδα τον διαχειριστή της πολυκατοικίας και φώναξα ‘Στέλιο κάτι θέλω να σου πω’ και τον άφησα σύξυλο να μουρμουρίζει περνώντας απέναντι.

Ο διαχειριστής, ένα γελαστός ψηλός μηχανικός σαρανταπεντάρης, μου έδωσε ευγενικά το χέρι του λέγοντας ‘σας είδα που μιλούσατε με έναν κύριο στη γωνία και είπα να μην σας διακόψω .Μέχρι το μεσημέρι να ξέρετε  θα ‘ρθει ο συντηρητής και θ αλλάξει όλα τα καρούλια του ασανσέρ…’