Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Το ‘χω ξαναπεί. Κάπου μέσα μας υπάρχει, ταμπουρωμένος, ο πάλαι ποτέ έφηβος και -ενίοτε – ζητάει το λόγο. Κρύβει εκπλήξεις και σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι κάνει καλή συντροφιά. Έτσι, όταν ο Σπύρος(*) μου έδειξε  κάποια¨σημειώματά¨ του, τού είπα δώσ’ τα μου. Θα τα επιβιβάσω  στο Ιστολογοφόρο και θα τα βγάλω μια γύρα στο διαδίκτυο. Μου τα έδωσε και… Ιδού

TOIXO… TOIXO

Μέσα του Οκτώβρη αρχή εβδομάδας.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και εμείς ανεβαίναμε στην Άνω Πόλη

Ακολουθούσαμε τη διαδρομή του φεγγαριού. Λίθινοι όγκοι ανάμεσα στα ανηφορικά πέτρινα σοκάκια , τοπίο σε χρόνο μετέωρο καθώς γέμιζε από τη λάμψη του χαμόγελού της. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΜΕΡΙΔΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Παφλαγόνας εγώ

και συ της Καππαδοκίας τ’ άνθος

αν εννοήσουμε πόσο δίκιο

έχουν οι Θράκες

κι αντισταθούμε στους Φράγκους

ίσως μετατοπίσουμε λίγο

της ιστορίας το πεπρωμένο

που θέλει τους Σταυροφόρους

να μαστίζουν τους τόπους μας.

Ίσως έτσι έχουμε μερίδιο

στην επόμενη μέρα.

* Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Νέα φθινοπωρινά όμορφα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ

Χιλιάδες, άπειρα πολύχρωμα βότσαλα

που σμιλευτήκαν από φθορές και προσχώσεις

είναι γεμάτη η παραλία του μυαλού μου.

Στιγμές της ζωής μου που πέρασαν

και τις στρογγύλεψε η μνήμη κι η επιείκεια

βοτσαλάκια που πάνω τους σεργιανίζει

η αναπόληση σφριγηλή κι ολόγυμνη

αναζητώντας εικόνες και πρόσωπα

του περασμένου  καιρού, του πιο ωραίου.

Γλάροι πετούν κι αυτοί ωραίες στιγμές

και μες την πανσέληνο τα χρωματιστά βότσαλα

ανοίγουν φτερά εκστασιασμένα

πεταλούδες γίνονται που δείχνουν από πού πέρασε

κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα απεγνωσμένη.

Δεν έχει βράχια ούτε κολυμβητές

η απόμακρη παραλία του μυαλού μου.

Στην άκρη της μόνο, εκεί που είναι υγρά ακόμη

τα βότσαλά της και λάμπουν στο φως

βρίσκεται ξεχασμένο του πατέρα μου το ψάθινο καπέλο

και της μητέρας μου η μεταξωτή βεντάλια

από ‘κείνο το καλοκαίρι

της αφόρητης ζέστης στο Χαράκι

χρόνια πολλά από σήμερα.

* Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τρία ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Κάθε σημάδι στο πανωφόρι της ιστορίας

χρησιμεύει για την ανίχνευση

της ενοχής και της ευθύνης

των μικρών και λίγων του καιρού μας

που μονίμως καταποντίζονται

στους υπονόμους των αποβλήτων.

Μοναχός, σκεπτικός κι ασυμβίβαστος

προσθέτει τις αιτίες του κακού

κι ανεβάζει στο σαλόνι του μυαλού του

προτομές και πίνακες εκφραστικούς

έτσι που κανείς δεν θα μπορέσει

ν’ αμφισβητήσει το μέγα κύρος του.

Μπροστά το λεγόμενο μέλλον

με ανθούς στο λευκό πέτο του

και πιο πίσω η ουτοπική τρέλα

να χαχανίζει με σιγουριά.

Κάθε σημάδι στο πανωφόρι της ιστορίας

είναι μια εξήγηση της μέθης μας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τέσσερα νεότερα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΟΔΥΣΣΕΑ

Κατόρθωσα μεγάλα

ερωτεύθηκα πολύ

περιδινήθηκα οικτρά.

Επέστρεψα στην Ιθάκη

σκότωσα τους μνηστήρες

ξανάσμιξα με την Πηνελόπη.

Από δω και μπρος

άγνωστο μού είναι

τι παρακάτω θα συμβεί.

Ποτέ μου εξάλλου

δεν είχα πρόγραμμα.

*

ΠΟΤΑΜΙ

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ

Διάλεξε το καφεπορτοκαλί του ένδυμα του πένθους

αφού αποστράφηκε το μαύρο της απώλειας

και το γκριζόφαιο της απόγνωσης, ο Αγαμέμνων.

Προσπάθησε να μειδιάσει ανεπαίσθητα

αλλά ήδη ένιωθε ανήμπορος

για τόσο λεπτομερείς γκριμάτσες

οι ρυτίδες του εμπόδιζαν την έκφραση.

Τότε με τη βραχνή φωνή του δήλωσε

ο κύβος ερρίφθη Κλυταιμνήστρα.

Εκείνη τότε του πρόσφερε ένα ζουμερό πορτοκάλι

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Νίκος Μοσχοβάκος γράφει για καλούς λογαριασμούς, για βεβαιότητες, για πέτρινα λιοντάρια, για γεωμετρικούς έρωτες και για ετικέτες

ΞΕΚΑΘΑΡΑ

Όταν λέω τα πράματα

με τ’ όνομά τους

με αποκαλείτε ωμό.

Όταν υπαινίσσομαι την αλήθεια

σφυρίζετε αδιάφορα

παριστάνοντας ότι δεν με εννοείτε.

Γι’ αυτό ξεκαθαρίζω τη θέση μου

με οπλοπολυβόλο θα σας αντιμετωπίζω

για να σας δοθεί η ευκαιρία

τα θύματα να παραστήσετε

σαν γνήσιοι υποκριτές που είστε.

ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΘΗΣ

Οι συνδαιτυμόνες μου άρχισαν με βουλιμία

να τρώνε το αγριογούρουνο

που ήταν σερβιρισμένο στο τραπέζι.

Προηγουμένως τους είχα εξηγήσει

ότι αυτό ήταν που είχε καταστρέψει το αμπέλι μου

γι’ αυτό και δεν είχα κρασί να τους προσφέρω.

Σιωπηλοί με συνωμοτικό τρόπο

έπαιρναν εκδίκηση μασώντας το

με βεβαιότητα μέθης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Οι ωραίες ιδέες είναι παιδιά της ¨έμπνευσης¨ και η σχέση μου με δαύτην μοιάζει μ’ εκείνη ανάμεσα στους απομακρυσμένους μαγνήτες: όταν ο ένας απέχει αρκετά από τον άλλον η έλξη ανάμεσά τους είναι μόνο μια θεωρητική δυνατότητα καθόλου, μα καθόλου σίγουρη -ένα απλό ενδεχόμενο.

Εκ του μακρόθεν (εγώ εδώ, αυτή εκεί) μπορεί να ισχυριστεί κανείς  πως ναι, ίσως η ¨έμπνευση¨ υπάρχει, αλλά τι να την κάνεις αφού δεν πιάνει, δεν αντιδρά, αδιαφορεί για τις επικοινωνιακές σου ανησυχίες, άρα τζίφος, άρα μηδέν εις το πηλίκον, άρα ως εκεί και μη παρέκει: Μεταβολή και πάμε γι άλλα.

Άμα όμως υπερβεί κανείς την κρίσιμη εγγύτητα, εάν δηλαδή ξεπεράσει το στάδιο της θεωρητικολογίας και προσπαθήσει να συλλάβει την ¨έμπνευση¨  χειροπιαστά, να την αρμέξει και να την ξεζουμίσει, είτε χειρόγραφα είτε πλήττοντας ανελέητα το πληκτρολόγιο, τα πράγματα αλλάζουν. Και απομένουν οι δύο (κλασικές) μαγνητογενείς εναλλακτικές: α) οι πόλοι έχουν πλησιάσει στραβά, αλληλοαπωθούνται και τα τεκταινόμενα (γεννοβολήματα) διστάζεις να τα αναγνωρίσεις ή β) επιτέλους, οι -ετερώνυμοι- πόλοι έλκονται, η επαφή αποκαθίσταται, κάποιοι επικοινωνιακοί αυτοματισμοί παίρνουν μπρος συνδέοντάς σε με χώρους μυστηριώδεις αλλιώς απροσπέλαστους (ας πούμε κρυμμένους στις μελανές μεμβράνες του ατομικού ή συλλογικού λαβυρίνθου), οι ιδέες σχηματίζονται και έτσι -εν  τέλει- μπορείς να ελπίζεις σε κάποια αίσια συγγραφική έκβαση.  

Δεν ξέρω αν αληθεύει πως  η πείρα βοηθάει και επομένως η ¨έμπνευση¨ αργά ή γρήγορα τιθασεύεται και καταλήγει να ακούει τα παραγγέλματα. Θα έλεγα πως σ’ εμένα δεν πάει έτσι. Κάθε φορά που την χρειάζομαι πρέπει να την επικαλεστώ να την παρακινήσω, να την  ταρακουνήσω σα να ήταν η πρώτη φορά!

Κατά κανόνα τα παραπάνω με απασχολούν όταν λέω ν’ αρχίσω κάτι καινούργιο, μετά από την αποδοχή ότι η προηγούμενη προσπάθεια (κατά κάποιο τρόπο) ολοκληρώθηκε. Με άλλα λόγια σε μια φάση σαν την τωρινή: Ό Εύελπις, ο Καλλισθένης, ο Οινοκράτης, και οι λοιποί πρωταγωνιστές των εξακοσίων τεσσαράκοντα σελίδων του ¨Κύλικες και Δόρατα¨ μεταμορφώθηκαν πλέον σε έντυπους ήρωες, χειραφετήθηκαν και πήραν το δρόμο τους. Τους παρακολουθώ με ενδιαφέρον μεν, αλλά δεν ανακατεύομαι πια.  

Ή μήπως όχι;

(συνεχίζεται)

Αυτό το καλοκαίρι στα βιβλιοπωλεία, εκτός από τον ¨Λύκο που γέρασε¨, υπάρχει ακόμη μια δουλειά του Ηλία Κουτσούκου. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο ¨Μαθήματα ανατομίας¨. Οι εκδόσεις είναι ¨Μελάνι¨ και στο οπισθόφυλλο αναγράφονται τα εξής:

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

(Μου τα έστειλε ο Νίκος πριν φύγει για τη Μάνη)

ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟ

Καλοκαιρινό απόγευμα

που με την αδιευκρίνιστη συννεφιά του

νοσταλγίας μικρούς κύκλους

γεμίζει τις ώρες της μοναξιάς

και σαν κύμα παλινδρομικό μέσα μου

πάει και φέρνει

όλα όσα πέρασαν και φύγαν

με την οσμή τους να πλανιέται

χωρίς προφυλάξεις ένα γύρω

και την εικόνα των ματωμένων γονάτων μου

να δείχνει από πού πέρασε η τέρψη

των θεών η απαράμιλλη αυθαιρεσία.

Ανυπομονώ να ταξινομήσω τους ρόμβους

των κατασταλαγμένων μου απόψεων

και να διεκδικήσω πεισματικά

ό,τι πάντα ήταν δικό μου: την τελείωση.

Πλάι μου κόλουροι κώνοι ελπίδας

και πυραμίδες ανώφελων μυστικών

ισχύουν και καθοδηγούν σταθερά

μια πορεία ελλειπτική, τελέσφορη όμως

που γνώση και ομορφιά συμβαδίζουν

και ζητούν το απόσταγμα της ηδονής

το θεμέλιο αυτού του ανυπεράσπιστου κόσμου.

Κι εκεί που μέσα σε μουσικές εκκωφαντικές

και σιωπές αινιγματικής ευκρίνειας

αναμοχλεύεται ο λόγος ύπαρξης

έφιππος εγώ διασχίζω τη φθορά

σα να επείγομαι

ν’ αποκρύψω την αλήθεια

με την επάρκεια ταχυδακτυλουργού.

Όμως είναι πια κατάδηλο

ότι ανάμεσα σε κύκλους, ρόμβους

κόλουρους κώνους και πυραμίδες

αναζητώ με συνέπεια γεωμέτρη

το ακριβές εμβαδόν των πεπραγμένων

με εμμονή στην ευκλείδεια γεωμετρία

πάντα πιστός στο αξίωμα

ότι μεταξύ δύο σημείων

μία ευθεία άγεται.

*

ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ

Στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου

όνειρα στοιβαγμένα, κουρελιασμένα, απραγματοποίητα

νοτισμένα στην υγρασία της πίκρας

περιμένουν να λυτρωθούν μέσα

στην πηχτή νύχτα του θανάτου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Πολύ πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)

ΩΡΑΙΟΣ ΤΥΠΟΣ

Είμαι εύπιστος

επιρρεπής στη συνωμοσία

στις εξεγέρσεις πρόθυμος

φανατικός, μονομανής, αφοσιωμένος,

ανταγωνιστικός κι ευέξαπτος

πρώτος στις συμπλοκές

τους διαπληκτισμούς, τις αντιπαραθέσεις.

Αναλαμβάνω ευθύνες αυξημένες

αμελώ πολλές φορές τ’ αναμενόμενα

και γενικά φυτρώνω

εκεί που δε με σπέρνουν.

Άλλοι μιλούν για επιπολαιότητα

κι άλλοι πιο ειδικοί

για αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Μερικοί επιμένουν να διαδίδουν

πως είμαι ωραίος τύπος, αιρετικός

λίγοι με είπαν κι ανισόρροπο.

Έχω σαφή επίγνωση τι μου συμβαίνει

υπήρξα κάποτε ημίθεος

κι αργότερα προφήτης

δεν διαπραγματεύομαι τις κατακτήσεις της ζωής μου

ούτε βέβαια τα κέρδη μου.

Αφουγκράζομαι πάντα την επανάσταση

και σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

Μικρό με ‘λέγαν όλοι τους Ευκλείδη

κι αργότερα Επίκουρο ή Οδυσσέα.

Πάντα σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

*

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Τις προάλλες σε είδα στη Via Veneto, Σύλβια

να πίνεις καφέ με τον Βεσπασιανό

και μάτωσε η καρδιά μου.

Χθες έμπαινες στον ναό του Δία

με τον Καλιγούλα καμαρώνοντας πλάι του.

Ξέρω βέβαια πως μεγαλοπιάνεσαι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφω αυτό το σημείωμα για να ενημερώσω, όσους παρακολούθησαν στο Ιστολογοφόρο τις αναρτήσεις του ιστορικού μυθιστορήματος ¨Κύλικες και Δόρατα¨, ότι αυτό απόκτησε  χάρτινη-έντυπη υπόσταση και άρχισε να εμφανίζεται στα βιβλιοπωλεία.

Πιο συγκεκριμένα:

Καταφτάνει e-mail από τον εκδότη. Χωρίς λόγια. Με μια εικόνα.

Τα ¨Δόρατα¨ όρθια και ευθυτενή πάνω στο  γραφείο του. Και αμέσως μετά φτάνει η τυπική ενημέρωση από τον Οίκο πως το τυπογραφείο τελείωσε τη δουλειά και πως το βιβλίο ξεκινά το ταξίδι. Καταχάρηκα.

 Η αλήθεια είναι ότι είχαν μεσολαβήσει απρόβλεπτα γεγονότα που δημιούργησαν καθυστέρηση, όπως η πρωτοφανής επίθεση κατά πάντων του πανδημούντος  ιού και, πιο μπροστά, ο μπερδεμένος (ψυχολογικά) υπολογιστής που είχε καταπιεί στα καλά καθούμενα ένα τμήμα του έργου ενώ ήταν έτοιμο να φύγει για εκτύπωση. Όμως εν τέλει όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν και, ενώ εγώ το είχα  πάρει απόφαση ότι πάμε για φθινόπωρο, να που το ¨ιστορικό μυθιστόρημα¨ θα κάνει (ελπίζω) συντροφιά και σε κάποιους  καλοκαιρινούς βιβλιόφιλους εκδρομείς.

Τον Ανδρέα Σιδέρη των εκδόσεων Ι. Σιδέρης τον γνώρισα καιρό πριν, όταν έλαβα μέρος σε μια συλλογική έκδοση δοκιμίων πάνω σε επικοινωνιακά θέματα και έκτοτε η συνεργασία φτούρησε. Εξέδωσε το σύγγραμμα ¨Από τον Βωμό και τον Άμβωνα στην Οθόνη¨ καθώς και τη δεύτερη έκδοση του μυθιστορήματος ¨Το Πολυτεχνείο τρέμει¨. Θεωρώ ότι και αυτή την φορά έφτιαξε έναν καλαίσθητο τόμο.

Βασικά χαρακτηριστικά:

ISBN: 978-960-08-0850-6
Σελίδες: 646
Σχήμα: 17×24

ΥΓ1. Αν δεν το βρείτε σε πλησιέστερο σημείο, το βιβλίο είναι πάντα διαθέσιμο στον Οίκο Ι. Σιδέρης  (https://isideris.gr/) Τιμή από τον ιστότοπο: 21,60€ (27,00€)

ΥΓ2. Ειδοποίησα για την έκδοση μερικούς καλούς φίλους που παρακολουθούσαν το αφήγημα και ενδιαφέρονται για τις σχετικές εξελίξεις. Ο Σπύρος, φίλος, συνάδελφος στο πανεπιστήμιο και συμπαίκτης στο μπιλιάρδο έφτασε χτες με το εικονιζόμενο ζαχαρούχο αντίγραφο. Το καταβροχθίσαμε πανηγυρικά.

ΥΓ3  Το Οπισθόφυλλο:

Πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΩΝ ΣΕΛΕΥΚΙΔΩΝ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΕΓΩ;

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

Όταν το ανακάλυψα πανικόβλητος

αναρωτιόμουν πως ξέπεσα τόσο

κι ύστερα από είκοσι αιώνες

κατέχω μόλις και μετά βίας

μια θέση κατωτέρου δημοσίου υπαλλήλου.

Φρόντισα ωστόσο να κρατήσω

μυστική την καταγωγή μου

είναι το καλύτερο που έχεις να πράξεις

έπεισα τον εαυτό μου

κι αφέθηκα στην πεπατημένη μοίρα μου.

Έτσι προετοιμάστηκα επαρκώς

και χρόνια πολλά μετά

όταν ένα βροχερό απόγευμα

χτυπούσαν την πόρτα μου επίμονα

και με ρωτούσαν περίεργοι ερευνητές

για την αλήθεια, αποκρίθηκα

με αφοπλιστική έκπληξη:

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

*

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ακούσαμε όλοι τη φωνή της Θέτιδας

όταν ο Αχιλλέας βγήκε τ’ απόγευμα

στον δρόμο για να παίξει.

Επέμενε να ντυθεί καλά Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Από τον (μοτοκυλιόμενο) αρχιτέκτονα – κένταυρο – ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινό

WARNING! DANGER!!!
Do not read this until you have read SUDAN, Ιστορίες freak-ασέ (Part 1)
After you have read it …it is safe to continue reading.

Αργά τ’ απόγευμα σταματώ έξω από την πόλη Berber κοντά στη συμβολή του ποταμού Ατμπάρα και του Νείλου, βλέποντας ένα χίπικο WV Transporter ενός ζευγαριού Ολλανδών και το ποδήλατο ενός Γερμανού.
Το ζευγάρι (δεν θυμάμαι ονόματα) ταξίδευε προς το Μπουρούντι για ένα φιλανθρωπικό έργο σε μια φτωχή τενεκεδούπολη της Bujumbura , ψάχνοντας ένα πνευματικό έρεισμα. O τύπος «έσπρωχνε» και κάτι περιοδικά με θεματολογία που εκτείνονταν από τη δύναμη των κρυστάλλων, τις ολιστικές θεραπείες και τις ψυχικές δονήσεις μέχρι οδηγίες για επιλεκτική μετενσάρκωση …σε τιμές όχι μεγαλύτερες της πρωτότυπης έκδοσης του 1914 των «Dubliners» του Τζέιμς Τζόις… Γενικά το ζευγάρι θύμιζε κάτι τύπους σε ντοκιμαντέρ του Channel 5 για απάτες «volunteer traveling», πλαστά traveler cheques κλπ …ενώ ένοιωσα και το πορτοφόλι μου να κλείνει ενστικτωδώς …σαν στρείδι που μυρίζεται κίνδυνο.
Ο Γερμανός ποδηλάτης, 60 plus, πάστορας της «Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Έβδομης Μέρας» ταξίδευε μόνος προς την Αίγυπτο.
Ψωνίσαμε kajaik (ξερό ψάρι απ΄το Νείλο), gurrassa (λεπτές πίτες) και tamiya (σαν φαλάφελ) στρώσαμε τραπέζι ρεφενέ. Τα λίγα φαγητά εξαφανίστηκαν σαν σολωμός σε μπουφέ δεξίωσης Αντιδημαρχίας Πολιτισμού… Ένοιωσα κουρασμένος και ξάπλωσα στο sleeping bag με μια αίσθηση ότι διανυκτερεύω στο ράντσο του Charles Manson, ακούγοντας το Radio Salam 963 απ’ τα ηχεία του WV, αναμειγμένη με την χαμηλόφωνη λογοδιάρροια των Ολλανδών διατυπώνοντας ενστάσεις στο Γερμανό πάστορα σχετικά με την Δεύτερη Έλευση. Σκεπτόμενος ότι φτωχή και ξυπόλυτη περπατεί η ανθρώπινη Γνώση μπροστά στα θρησκευτικά ερωτήματα, βυθίστηκα σε μια ληθαργική έκσταση… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

[Βίωσε, έγραψε, τιτλοφόρησε, εικονογράφησε και υποσχέθηκε την (προσεχώς) συνέχεια της παρακάτω (μοτοσικλετιστικής) συγγραφής, ο  δίκυκλος ταξιδιώτης Βασίλης Μεταλλινός.]

Χειμώνας, 2010
Η ζέστη στο Χαρτούμ έκανε τους χουρμάδες να «βγαίνουν» απ’ ευθείας …φρουί-γκλασέ πάνω στους φοίνικες Ντουμ. Πέρασα το βράδυ μου σ’ ένα παλιό guest house στο Ομντουρμάν, κάτω από τον σαραβαλιασμένο ανεμιστήρα και με τους ήχους του καταρράκτη Ubbalamadugu, από ένα καζανάκι που δεν σταμάταγε να τρέχει, ταλανιζόμενος σ΄ ένα βασανιστικό δίλημμα: Να συνεχίσω με μια παρέα τεσσάρων Ιταλών μοτοσυκλετιστών μέχρι την Αιθιοπία και να επιστρέψω μόνος? Ή να φύγω προς τα πάνω καρφί για Wadi Halfa, να προλάβω το ποταμόπλοιο για την Αίγυπτο?
Η είδηση ότι -νοτιότερα- είχαν σκοτωθεί προσφάτως 5 στρατιώτες της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, είχαν πυροβοληθεί εν κινήσει 2 διαφορετικοί ταξιδευτές με μοτοσυκλέτες από ληστές, και είχαν απαχθεί 2 Ρώσοι πιλότοι ανατολικά της Nyala δεν με φόβιζε τόσο …όσο μια καθυστέρηση στην Ελλάδα , που θα ενέπνεε κάτι δικηγόρους πιό επικίνδυνους κι απ΄τους αιμοδιψείς πολέμαρχους του Darfur …να προσθέσουν μερικά ακόμα εξοντωτικά μηδενικά στους όρους ενός μελλοντικού διαζυγίου…
Ξημερώματα, μετά από ένα αρωματικό τσάι, δυό τετράγωνα παρακάτω βρίσκω τους Ιταλούς να φωτογραφίζονται έξω απ’ το ξενοδοχείο τους, έχοντας κρεμάσει ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες και μια σημαία διάσημου moto-club κι εταιρίας λιπαντικών εκ Λομβαρδίας. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την ύπαρξή τους κι αυτό μου προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό, μια που έδειχνε πόσο περιορισμένη και ελλιπής ήταν η κουλτούρα μου. Κάτι …οι ίδιες στολές, οι ίδιες μοτοσυκλέτες, οι ίδιες πόζες, τα ίδια t-shirt, τα ίδια ταξιδιωτικά πλάνα, τα ίδια travel blogs, τα ίδια… Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας!
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με προσανατόλισε προς βορρά…
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Ο ποιητής διάλεξε τις πιο αγαπημένες του λέξεις

τις καλόντυσε και μόλις άκουσε

το ραδιόφωνο να παίζει

το δεύτερο βαλς του Σοστακόβιτς

άρχισε να στροβιλίζεται μαζί τους

χωρίς να υπολογίζει κανέναν.

Παρ’ ότι ήταν πρωτάρης

ανάλαφρα τις σήκωνε ψηλά

κι ύστερα τις διευκόλυνε

να βρουν τον ρυθμό της ομοιοκαταληξίας

και να λυγίσουν τη μέση τους επιδέξια

ώστε να γίνουν περιζήτητες. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Υποψίες πολλές με βασανίζουν Θεέ μου.

Ξέρω καλά πια πως η συννεφιά

δεν είναι η σκιά σου.

Ακόμα συνήθισα να μη μ’ ακούς

και να μη με βλέπεις.

Γνωρίζω ότι δεν είσαι πανταχού παρών

ποτέ μου εξάλλου δεν σε είδα.

Διαδόσεις… διαδόσεις… διαδόσεις…

μήπως κρύβεσαι μέσα στον φόβο μου;

Μήπως τελικά δεν υπάρχεις Θεέ μου;

*

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ

Το σύννεφο ονειρεύεται βροχή θέλει να γίνει

να πέσει μες στον ποταμό και στον γιαλό να φτάσει

στη θάλασσα να ξαπλωθεί στου πέλαγου τα πλάτη

και πάλι να εξατμιστεί πάλι να γίνει νέφος

να ταξιδεύει διαρκώς άλλους κόσμους να βλέπει

τις αστραπές να χαίρεται και τις βροντές να ακούει

να βρίσκει την παρηγοριά στου σύμπαντος τα βάθη

άστρα καινούργια να χαρεί και ουρανούς χρωμάτων

του Αρχαγγέλου το σπαθί πάνω του ν’ ακονίσει

να μάθει κι άλλα μυστικά άλλων λογιών τραγούδια

να χαίρεται και να απλωθεί πολύχρωμο σεντόνι

άλλο με την ανατολή και άλλο με τη δύση

μεταξωτό την άνοιξη λινό το καλοκαίρι

πένθιμο το φθινόπωρο και γκρίζο το χειμώνα

πουλιά να το διασχίζουνε κι άγγελοι ν’ ακουμπάνε

και το τραπέζι του Θεού να στρώνει αγιασμένο

πάλι νερό να γίνεται και πάλι ατμός να φτάνει

σ’ άλλα μέρη κάθε φορά αλλού σ’ άλλους πλανήτες

με περηφάνια και χαρά με μέθη απ’ τη δροσιά του

του σύμπαντος τα όρια με σιγουριά να μάθει

σοφό να νιώθει και υγρό σοφό και σπουδασμένο

να μην το λένε πένθιμο να μην το λένε μαύρο.

*

ΔΕΝ ΕΚΛΙΠΑΡΩ

Όχι δεν θα πειθαρχήσω.

Αισθάνομαι γρανίτης ακατέργαστος

ορείχαλκος ατάραχος

ατσάλινος κι απρόσιτος

περίπου άτρωτος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

Εσώτερο πραξικόπημα

Μέσα στη κάβα του μυαλού μου

κόπηκε το ρεύμα

και ευκαιρία βρίσκουν νευροδιαβιβαστές

κι άλλες στρατιές ενζύμων χημικών

να κάνουν ότι τους καπνίσει.

.

Φέρνουν κομμάτια από παλιές αγάπες

και τα μοντάρουν σαν να είναι σκιάχτρα

στου νου τις πεδιάδες, δήθεν

να διώξουν τα πουλιά της μνήμης.

.

Βρίσκουν και διάφορα κομμένα μέλη

του Εμφυλίου μέσα μου

τα ράβουν επίτηδες ανάποδα

κι ύστερα σπάζουν πλάκα

γιατί τα βλέπουν

να περπατούν πλάγια σαν τους κάβουρες

ή να βαδίζουν μεθυσμένα προς τα πίσω. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Τσίπουρο Παραμυθιάς

Στη Παραμυθιά της Θεσπρωτίας σήμερα τ’ απόγευμα αρχές Απρίλη, όπως κάνει 40 χρόνια τώρα, ο μπάρμπα Σωτηράκης Λέκκας πίνει το τσιπουράκι του στη πάνω έρημη πλατεία-εντελώς μόνος του -λόγω του εθνικού εγκλεισμού.

Κοιτάζει τα βουνά περιμετρικά που του κόβουν τη θέα προς το Ιόνιο, όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα του.Τα βουνά λες και κάνουν ένα κύκλο τριγύρω του γιατί η Χιονίστρα έχει ύψος 1665 μέτρα κι απ την άλλη η Κορύλα 1650. Κι ακόμα τα δυο ποτάμια που πιτσιρίκος ψάρευε πέστροφες -σκέφτεται ο μπάρμπα Σωτηράκης- ο Αχέροντας κι ο Κώκυτος,είναι μακριά του και δεν ξέρει πως να πάρει άδεια για να τα φτάσει, αλλά και να πάρει, τι σκατά θα πάει να κάνει στα ογδόντα του εκεί συνταξιούχος κτηνοτρόφος…

Κάθεται λοιπόν μόνος του, στο καφενείο του φίλου του Ντελίμπαση, που τυπικά είναι κλειστό και πίνει αργά-αργά το τσιπουράκι του μασουλώντας για ώρα τρεις ξερές ελιές και δυο κομματάκια τσίρο. Κοιτάζει το απλό όμορφο στρόγγυλο ποτηράκι του με το -χωρίς γλυκάνισο- τσίπουρο και σαν να βλέπει στο πάτο πρόσωπα που χάθηκαν, ενώ θα έπρεπε νάναι δίπλα του και να του κρατούν συντροφιά. Πρώτα βλέπει τη Βάγια, έρωτα του 50 που κρυφά είχαν συμφωνήσει γάμο, αλλά αυτή δεν τον περίμενε μέχρι που να τελιώσει το στρατιωτικό του, πήγε και παντρεύτηκε έναν αρχιτσέλιγκα απ το Σούλι.Επειτα βλέπει τον μεγάλο του αδερφό, που έφυγε στην Αμερική και πέθανε από έμφραγμα στο Σινσινάτι καθώς έβλεπε τη παράσταση ενός ροντέο τσίρκου.Ρίχνει δυό απανωτές ρουφηξιές απ τη στενοχώρια του, ανάβει ένα σέρτικο τσιγάρο και γεμίζοντας το στρόγγυλο ποτηράκι του, σαν να του φαίνεται τώρα, πως στο πάτο του ποτηριού,έχει στρογγυλοκαθήσει χαμογελαστό το πρόσωπο του γιου του, πούχει κλείσει τα 50 και έχει τέσσερα χρόνια να έρθει στο χωριό, ταξιδεύοντας στα καράβια κάνοντας το γύρο της γης, εργένης από άποψη, που ο μπάρμπα-Σωτηράκης αδυνατεί χρόνια να κατανοήσει. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Εμπνεόμενος από τα τρέχοντα (και όχι μόνο) ο Νίκος μου έστειλε τα παρακάτω πρόσφατα ποιήματά του . Σχετικά με τους ιούς, στο Ιστολογοφόρο υπάρχει επίσης ένα παλιότερο όμορφο κείμενο του Νίκου που θα το βρείτε εδώ .

Νίκος Μοσχοβάκος

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ

Μιλάς και μετά γελάς.

Μήλα τρώνε οι αγελάδες.

Στη Γέλα έχει λιακάδα.

Παγκόσμια μέρα ποίησης.

Μετά παγκοσμιοποίηση.

Συνέπεια κορονοϊού.

Μπελάς και πια δε μιλάς.

ΣΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ

Όπου βρίσκεται ο καθένας

εκεί θα εκτίσει την ποινή του

διέταξε ο Καίσαρας.

Όλοι μας τότε

με μια μικρή δικαιολογία

αναζητήσαμε μια θέση

στη λιακάδα.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΥ

Με το μυαλό του γεμάτο ατελείς χάρτες

βραχώδη απειλητικά ακρωτήρια

υφαλογενείς μπλε σκούρες θάλασσες

νεφοσκεπείς ουρανούς αλλά και πεντακάθαρους

βραχονησίδες μοναχικές άδεντρες

ταραγμένους ευρύχωρους κόλπους

που στις απόκρημνες ακτές τους

φωλιάζουν φώκιες, γλάροι, αποδημητικά

κι ένα ξεθωριασμένο πορτραίτο του Χριστόφορου Κολόμβου

ο Μαγγελάνος προετοιμάζεται για τον μεγάλο απόπλου

με σκοπό να βρει μιαν άλλην Αμερική

μιαν άλλη γωνιά δόξας και πλούτου στην υδρόγειο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

ή  και χειρότεροι μπορεί

γιατί ο φόβος της απώλειας

Δεν γίνεται απώλεια του φόβου

Φοβάμαι πως τα κτήνη που ποδηγετούν τις αγορές

θα φτιάξουν τις καινούργιες αλεξίσφαιρες

-και παίρνει αέρας φοβερός μέσα στο χάος

το κόκκινο ποδηλατάκι του Γιωργάκη

και της Αννούλας το κουκλάκι χάνει το κεφαλάκι του- Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μου το έστειλε πρόσφατα ο Ηλίας

Ηλίας Κουτσούκος: Happy– χάπι

Με το φως της ημέρας

δεν χρειάζεται χάπι

Το χάπι παίρνεται τη νύχτα

τη στιγμή που νιώθεις

πως οι εφιάλτες έρχονται

γαμημένα βιώματα

και χρόνια αιμοσταγή

κι ιδίως η ηλίθια απορία του στυλ

που πήγαν τόσα χρόνια

ή το χειρότερο ‘κάποτε

είχαμε όνειρα και μεις…’ Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Την ερχόμενη Τρίτη 18/2/20 ο Νίκος παρουσιάζει στην Αθήνα τη νέα ποιητική συλλογή του. Παρακάτω η πρόσκληση.

Ένα από τα ποιήματα:

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Αφού εφόνευσε όλους τους μνηστήρες

ως όφειλε ο Οδυσσέας

ασχολήθηκε επιμελώς με τα του οίκου του.

Επέδειξε ένοχη τρυφερότητα στην Πηνελόπη

συμβούλευσε αριστοτεχνικά τον Τηλέμαχο

τους πιστούς υπηρέτες και φίλους

ευχαρίστησε για τη συνδρομή τους.

Δεν πέρασε ούτε μήνας όμως

όταν τους κάλεσε πάλι

και με φωνή γεμάτη φλόγα πίστης δήλωσε:

Αναχωρώ αύριο το πρωί για ταξίδι πρωτόγνωρο

σιγά μην αφήσω τον Χριστόφορο Κολόμβο

να ανακαλύψει πρώτος την Αμερική.

Ο Ηλίας δεν είναι λύκος ούτε γέρασε. Είναι παλιός φίλος και γράφει ποιήματα και πεζά που μ’ αρέσουν. Η ¨Bibliotheque¨ είναι ένας ιστότοπος αφιερωμένος στα γράμματα, αλλά εκδίδει κιόλας. Ο δε ¨λύκος που γέρασε¨ είναι ο τίτλος  της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Ηλία που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη ¨Βιβλιοθήκη¨ σε καλαίσθητη συλλεκτική έκδοση.

Εδώ παρακάτω δύο από τα ποιήματα της συλλογής

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΘΥΡΟΤΗΛΕΦΩΝΟ

Έχουν έρθει στο σπίτι φίλοι

και τρώμε μακαρόνια στο μπαλκόνι

άσπρο κρασάκι πίνουμε κι όλο γελάμε

με χαζά αστεία όταν ακούω το θυροτηλέφωνο

μ’ ένα διστακτικό σαν «να με συγχωρείτε» χτύπημα

λέω, ποιος να ‘ναι τέτοια ώρα δύο τη νύχτα, τίποτα τσογλάνια

μεθυσμένα θα ‘ναι και φωνάζω

ένα «ναι» λιγάκι άγριο.

.

Ακούω έναν σαν αναστεναγμό κι αμέσως

«να με συγχωρείς αγόρι μου δεν ήτανε σωστό

που σε αναστατώνω τέτοια ώρα μα ήθελα

ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, να ξέρεις είμαστε καλά

λιγάκι ο πατέρας σου γκρινιάζει γιατί εκεί πάνω

απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα, ήρθαμε

κάποιες φίλες με υπεραστικό και τώρα μας φωνάζουν πίσω

να ‘σαι καλά και να προσέχεις, σε λατρεύουμε να ξέρεις»

Φωνάζω δυνατά «μαμά, μαμά, μαμά».

.

Μου πέφτει το θυροτηλέφωνο από το χέρι κι ύστερα από 30

χρόνια – για σκέψου –

με πιάνουνε τα κλάματα, πάω στην τουαλέτα δήθεν

για κατούρημα, ρίχνω νερό στα μούτρα μου

μα δεν μου σταματούν τα δάκρυα καθώς θυμάμαι

την εικόνα της με σταυρωμένα τα χεράκια της

επάνω σ’ ένα γκρίζο και παλαιό ταγιέρ που το είχε

για τις Κυριακές στην εκκλησία.

***

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ

Εκεί που γίνονται όλα όμορφα και καλά

εκεί που είναι όλα τακτοποιημένα

οι προλετάριοι με τους χέστες

οι μέτριοι δουλικοί με τα αφεντικά τους

οι απροσάρμοστοι στον κόσμο τους

οι καταθλιπτικοί στις φωλιές τους

                                             – ας πιούμε τώρα ένα ουϊσκάκι –

Εκεί ακριβώς, σε κείνη τη στιγμή

του «τίποτα δεν θα χαλάσει την ησυχία μας»

έρχεται ο κρότος

από ένα ηχηρό χαστούκι

πρώτα με κάρβουνο, μετά με χρώματα

κι άριστη Ιστορία της Τέχνης

έρχεται ο κρότος

πάνω στα μάγουλα των ηλιθίων

πάνω στο δέρμα των κυριλέ

και φτιάχνει ένα κόκκινο σημάδι

ανεξίτηλο για μία και μοναδική φορά

με την προοπτική «πάρε το για να έχεις»

και τότε μπερδεύονται όλα

βασανισμένοι από λατρεία Χριστοί

βραβευμένοι απόφοιτοι κολεγίων

πατεράδες με καταπίστευμα

τραπεζίτες με τεράστιες πιστώσεις

γενικώς οι καταφερτζήδες του κόσμου

μένουν ενεοί μπροστά στον κρότο

από αυτό το βίαιο και αύθαδες χαστούκι

των συνειδητών αοράτων χρωμάτων

που δεν υπολόγιζαν ούτε λογάριαζαν

στην τακτική του προσκυνημένου σβέρκου

στον άξονα του λυγισμένου λαιμού

στην γραμμή των οριζόντων τους

στο γεμάτο πορτοφόλι τους

στου ανέγγιχτους κωδικούς τους

αυτό το χαστούκι

κάτι παραπάνω από ανταρσία

κάτι πέρα από το απρόβλεπτο

που τώρα πρέπει να το καταπιούν

ή έστω να δείξουν πως δεν έπεσε ποτέ

στο πρόσωπό τους.

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Ζεύξη ασωμάτων¨ (Μελάνι)

Ενδεικτικά (προμετωπίδες):

Ζεύξεις και συζεύξεις

Του σύμπαντος παρένθεση ο βίος

παρένθεση που αν βγάλεις και την πλήξη

που σέρνεται εντός μας ισοβίως

τότε η έναρξη συμπίπτει με την λήξη.

.

Σκιές ασωμάτων

Το σύμπαν μια αιώρα

που πάνω του το τώρα

γεννιέται και πεθαίνει

μα πάντα τώρα μένει.

Το παράπονο κάποιου που κάποτε πίστεψε στην επανάσταση

  2001. Η Αρκούδα έχει ήδη στραβοπατήσει και έχει πέσει, η Παγκοσμιοποίηση έχει ήδη προταθεί (στην αρχή στη ζούλα, ύστερα πανηγυρικά), ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπεται σε δόγμα και ο Giorgio Gaber τραγουδάει τους παρακάτω στίχους (εδώ σε μια ελεύθερη απόδοση που σας έφτιαξα). 

Η Γενιά μου ηττήθηκε

Δε μου αρέσει η ψεύτικη ευθυμία

και όρεξη δεν έχω πια καμία

για κουβέντες στην ταβέρνα με παρέα.

Με τους νέους δεν έχω υπομονή

ούτε μια στάλα

για κάποιες  μόδες, κάποιες ανυπακοές

κάποια επαναστατικά τραγούδια

δε δίνω πια δεκάρα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »