Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Υποψίες πολλές με βασανίζουν Θεέ μου.

Ξέρω καλά πια πως η συννεφιά

δεν είναι η σκιά σου.

Ακόμα συνήθισα να μη μ’ ακούς

και να μη με βλέπεις.

Γνωρίζω ότι δεν είσαι πανταχού παρών

ποτέ μου εξάλλου δεν σε είδα.

Διαδόσεις… διαδόσεις… διαδόσεις…

μήπως κρύβεσαι μέσα στον φόβο μου;

Μήπως τελικά δεν υπάρχεις Θεέ μου;

*

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ

Το σύννεφο ονειρεύεται βροχή θέλει να γίνει

να πέσει μες στον ποταμό και στον γιαλό να φτάσει

στη θάλασσα να ξαπλωθεί στου πέλαγου τα πλάτη

και πάλι να εξατμιστεί πάλι να γίνει νέφος

να ταξιδεύει διαρκώς άλλους κόσμους να βλέπει

τις αστραπές να χαίρεται και τις βροντές να ακούει

να βρίσκει την παρηγοριά στου σύμπαντος τα βάθη

άστρα καινούργια να χαρεί και ουρανούς χρωμάτων

του Αρχαγγέλου το σπαθί πάνω του ν’ ακονίσει

να μάθει κι άλλα μυστικά άλλων λογιών τραγούδια

να χαίρεται και να απλωθεί πολύχρωμο σεντόνι

άλλο με την ανατολή και άλλο με τη δύση

μεταξωτό την άνοιξη λινό το καλοκαίρι

πένθιμο το φθινόπωρο και γκρίζο το χειμώνα

πουλιά να το διασχίζουνε κι άγγελοι ν’ ακουμπάνε

και το τραπέζι του Θεού να στρώνει αγιασμένο

πάλι νερό να γίνεται και πάλι ατμός να φτάνει

σ’ άλλα μέρη κάθε φορά αλλού σ’ άλλους πλανήτες

με περηφάνια και χαρά με μέθη απ’ τη δροσιά του

του σύμπαντος τα όρια με σιγουριά να μάθει

σοφό να νιώθει και υγρό σοφό και σπουδασμένο

να μην το λένε πένθιμο να μην το λένε μαύρο.

*

ΔΕΝ ΕΚΛΙΠΑΡΩ

Όχι δεν θα πειθαρχήσω.

Αισθάνομαι γρανίτης ακατέργαστος

ορείχαλκος ατάραχος

ατσάλινος κι απρόσιτος

περίπου άτρωτος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

Εσώτερο πραξικόπημα

Μέσα στη κάβα του μυαλού μου

κόπηκε το ρεύμα

και ευκαιρία βρίσκουν νευροδιαβιβαστές

κι άλλες στρατιές ενζύμων χημικών

να κάνουν ότι τους καπνίσει.

.

Φέρνουν κομμάτια από παλιές αγάπες

και τα μοντάρουν σαν να είναι σκιάχτρα

στου νου τις πεδιάδες, δήθεν

να διώξουν τα πουλιά της μνήμης.

.

Βρίσκουν και διάφορα κομμένα μέλη

του Εμφυλίου μέσα μου

τα ράβουν επίτηδες ανάποδα

κι ύστερα σπάζουν πλάκα

γιατί τα βλέπουν

να περπατούν πλάγια σαν τους κάβουρες

ή να βαδίζουν μεθυσμένα προς τα πίσω. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Τσίπουρο Παραμυθιάς

Στη Παραμυθιά της Θεσπρωτίας σήμερα τ’ απόγευμα αρχές Απρίλη, όπως κάνει 40 χρόνια τώρα, ο μπάρμπα Σωτηράκης Λέκκας πίνει το τσιπουράκι του στη πάνω έρημη πλατεία-εντελώς μόνος του -λόγω του εθνικού εγκλεισμού.

Κοιτάζει τα βουνά περιμετρικά που του κόβουν τη θέα προς το Ιόνιο, όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα του.Τα βουνά λες και κάνουν ένα κύκλο τριγύρω του γιατί η Χιονίστρα έχει ύψος 1665 μέτρα κι απ την άλλη η Κορύλα 1650. Κι ακόμα τα δυο ποτάμια που πιτσιρίκος ψάρευε πέστροφες -σκέφτεται ο μπάρμπα Σωτηράκης- ο Αχέροντας κι ο Κώκυτος,είναι μακριά του και δεν ξέρει πως να πάρει άδεια για να τα φτάσει, αλλά και να πάρει, τι σκατά θα πάει να κάνει στα ογδόντα του εκεί συνταξιούχος κτηνοτρόφος…

Κάθεται λοιπόν μόνος του, στο καφενείο του φίλου του Ντελίμπαση, που τυπικά είναι κλειστό και πίνει αργά-αργά το τσιπουράκι του μασουλώντας για ώρα τρεις ξερές ελιές και δυο κομματάκια τσίρο. Κοιτάζει το απλό όμορφο στρόγγυλο ποτηράκι του με το -χωρίς γλυκάνισο- τσίπουρο και σαν να βλέπει στο πάτο πρόσωπα που χάθηκαν, ενώ θα έπρεπε νάναι δίπλα του και να του κρατούν συντροφιά. Πρώτα βλέπει τη Βάγια, έρωτα του 50 που κρυφά είχαν συμφωνήσει γάμο, αλλά αυτή δεν τον περίμενε μέχρι που να τελιώσει το στρατιωτικό του, πήγε και παντρεύτηκε έναν αρχιτσέλιγκα απ το Σούλι.Επειτα βλέπει τον μεγάλο του αδερφό, που έφυγε στην Αμερική και πέθανε από έμφραγμα στο Σινσινάτι καθώς έβλεπε τη παράσταση ενός ροντέο τσίρκου.Ρίχνει δυό απανωτές ρουφηξιές απ τη στενοχώρια του, ανάβει ένα σέρτικο τσιγάρο και γεμίζοντας το στρόγγυλο ποτηράκι του, σαν να του φαίνεται τώρα, πως στο πάτο του ποτηριού,έχει στρογγυλοκαθήσει χαμογελαστό το πρόσωπο του γιου του, πούχει κλείσει τα 50 και έχει τέσσερα χρόνια να έρθει στο χωριό, ταξιδεύοντας στα καράβια κάνοντας το γύρο της γης, εργένης από άποψη, που ο μπάρμπα-Σωτηράκης αδυνατεί χρόνια να κατανοήσει. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Εμπνεόμενος από τα τρέχοντα (και όχι μόνο) ο Νίκος μου έστειλε τα παρακάτω πρόσφατα ποιήματά του . Σχετικά με τους ιούς, στο Ιστολογοφόρο υπάρχει επίσης ένα παλιότερο όμορφο κείμενο του Νίκου που θα το βρείτε εδώ .

Νίκος Μοσχοβάκος

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ

Μιλάς και μετά γελάς.

Μήλα τρώνε οι αγελάδες.

Στη Γέλα έχει λιακάδα.

Παγκόσμια μέρα ποίησης.

Μετά παγκοσμιοποίηση.

Συνέπεια κορονοϊού.

Μπελάς και πια δε μιλάς.

ΣΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ

Όπου βρίσκεται ο καθένας

εκεί θα εκτίσει την ποινή του

διέταξε ο Καίσαρας.

Όλοι μας τότε

με μια μικρή δικαιολογία

αναζητήσαμε μια θέση

στη λιακάδα.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΥ

Με το μυαλό του γεμάτο ατελείς χάρτες

βραχώδη απειλητικά ακρωτήρια

υφαλογενείς μπλε σκούρες θάλασσες

νεφοσκεπείς ουρανούς αλλά και πεντακάθαρους

βραχονησίδες μοναχικές άδεντρες

ταραγμένους ευρύχωρους κόλπους

που στις απόκρημνες ακτές τους

φωλιάζουν φώκιες, γλάροι, αποδημητικά

κι ένα ξεθωριασμένο πορτραίτο του Χριστόφορου Κολόμβου

ο Μαγγελάνος προετοιμάζεται για τον μεγάλο απόπλου

με σκοπό να βρει μιαν άλλην Αμερική

μιαν άλλη γωνιά δόξας και πλούτου στην υδρόγειο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

ή  και χειρότεροι μπορεί

γιατί ο φόβος της απώλειας

Δεν γίνεται απώλεια του φόβου

Φοβάμαι πως τα κτήνη που ποδηγετούν τις αγορές

θα φτιάξουν τις καινούργιες αλεξίσφαιρες

-και παίρνει αέρας φοβερός μέσα στο χάος

το κόκκινο ποδηλατάκι του Γιωργάκη

και της Αννούλας το κουκλάκι χάνει το κεφαλάκι του- Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μου το έστειλε πρόσφατα ο Ηλίας

Ηλίας Κουτσούκος: Happy– χάπι

Με το φως της ημέρας

δεν χρειάζεται χάπι

Το χάπι παίρνεται τη νύχτα

τη στιγμή που νιώθεις

πως οι εφιάλτες έρχονται

γαμημένα βιώματα

και χρόνια αιμοσταγή

κι ιδίως η ηλίθια απορία του στυλ

που πήγαν τόσα χρόνια

ή το χειρότερο ‘κάποτε

είχαμε όνειρα και μεις…’ Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Την ερχόμενη Τρίτη 18/2/20 ο Νίκος παρουσιάζει στην Αθήνα τη νέα ποιητική συλλογή του. Παρακάτω η πρόσκληση.

Ένα από τα ποιήματα:

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Αφού εφόνευσε όλους τους μνηστήρες

ως όφειλε ο Οδυσσέας

ασχολήθηκε επιμελώς με τα του οίκου του.

Επέδειξε ένοχη τρυφερότητα στην Πηνελόπη

συμβούλευσε αριστοτεχνικά τον Τηλέμαχο

τους πιστούς υπηρέτες και φίλους

ευχαρίστησε για τη συνδρομή τους.

Δεν πέρασε ούτε μήνας όμως

όταν τους κάλεσε πάλι

και με φωνή γεμάτη φλόγα πίστης δήλωσε:

Αναχωρώ αύριο το πρωί για ταξίδι πρωτόγνωρο

σιγά μην αφήσω τον Χριστόφορο Κολόμβο

να ανακαλύψει πρώτος την Αμερική.

Ο Ηλίας δεν είναι λύκος ούτε γέρασε. Είναι παλιός φίλος και γράφει ποιήματα και πεζά που μ’ αρέσουν. Η ¨Bibliotheque¨ είναι ένας ιστότοπος αφιερωμένος στα γράμματα, αλλά εκδίδει κιόλας. Ο δε ¨λύκος που γέρασε¨ είναι ο τίτλος  της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Ηλία που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη ¨Βιβλιοθήκη¨ σε καλαίσθητη συλλεκτική έκδοση.

Εδώ παρακάτω δύο από τα ποιήματα της συλλογής

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΘΥΡΟΤΗΛΕΦΩΝΟ

Έχουν έρθει στο σπίτι φίλοι

και τρώμε μακαρόνια στο μπαλκόνι

άσπρο κρασάκι πίνουμε κι όλο γελάμε

με χαζά αστεία όταν ακούω το θυροτηλέφωνο

μ’ ένα διστακτικό σαν «να με συγχωρείτε» χτύπημα

λέω, ποιος να ‘ναι τέτοια ώρα δύο τη νύχτα, τίποτα τσογλάνια

μεθυσμένα θα ‘ναι και φωνάζω

ένα «ναι» λιγάκι άγριο.

.

Ακούω έναν σαν αναστεναγμό κι αμέσως

«να με συγχωρείς αγόρι μου δεν ήτανε σωστό

που σε αναστατώνω τέτοια ώρα μα ήθελα

ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, να ξέρεις είμαστε καλά

λιγάκι ο πατέρας σου γκρινιάζει γιατί εκεί πάνω

απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα, ήρθαμε

κάποιες φίλες με υπεραστικό και τώρα μας φωνάζουν πίσω

να ‘σαι καλά και να προσέχεις, σε λατρεύουμε να ξέρεις»

Φωνάζω δυνατά «μαμά, μαμά, μαμά».

.

Μου πέφτει το θυροτηλέφωνο από το χέρι κι ύστερα από 30

χρόνια – για σκέψου –

με πιάνουνε τα κλάματα, πάω στην τουαλέτα δήθεν

για κατούρημα, ρίχνω νερό στα μούτρα μου

μα δεν μου σταματούν τα δάκρυα καθώς θυμάμαι

την εικόνα της με σταυρωμένα τα χεράκια της

επάνω σ’ ένα γκρίζο και παλαιό ταγιέρ που το είχε

για τις Κυριακές στην εκκλησία.

***

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ

Εκεί που γίνονται όλα όμορφα και καλά

εκεί που είναι όλα τακτοποιημένα

οι προλετάριοι με τους χέστες

οι μέτριοι δουλικοί με τα αφεντικά τους

οι απροσάρμοστοι στον κόσμο τους

οι καταθλιπτικοί στις φωλιές τους

                                             – ας πιούμε τώρα ένα ουϊσκάκι –

Εκεί ακριβώς, σε κείνη τη στιγμή

του «τίποτα δεν θα χαλάσει την ησυχία μας»

έρχεται ο κρότος

από ένα ηχηρό χαστούκι

πρώτα με κάρβουνο, μετά με χρώματα

κι άριστη Ιστορία της Τέχνης

έρχεται ο κρότος

πάνω στα μάγουλα των ηλιθίων

πάνω στο δέρμα των κυριλέ

και φτιάχνει ένα κόκκινο σημάδι

ανεξίτηλο για μία και μοναδική φορά

με την προοπτική «πάρε το για να έχεις»

και τότε μπερδεύονται όλα

βασανισμένοι από λατρεία Χριστοί

βραβευμένοι απόφοιτοι κολεγίων

πατεράδες με καταπίστευμα

τραπεζίτες με τεράστιες πιστώσεις

γενικώς οι καταφερτζήδες του κόσμου

μένουν ενεοί μπροστά στον κρότο

από αυτό το βίαιο και αύθαδες χαστούκι

των συνειδητών αοράτων χρωμάτων

που δεν υπολόγιζαν ούτε λογάριαζαν

στην τακτική του προσκυνημένου σβέρκου

στον άξονα του λυγισμένου λαιμού

στην γραμμή των οριζόντων τους

στο γεμάτο πορτοφόλι τους

στου ανέγγιχτους κωδικούς τους

αυτό το χαστούκι

κάτι παραπάνω από ανταρσία

κάτι πέρα από το απρόβλεπτο

που τώρα πρέπει να το καταπιούν

ή έστω να δείξουν πως δεν έπεσε ποτέ

στο πρόσωπό τους.

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Ζεύξη ασωμάτων¨ (Μελάνι)

Ενδεικτικά (προμετωπίδες):

Ζεύξεις και συζεύξεις

Του σύμπαντος παρένθεση ο βίος

παρένθεση που αν βγάλεις και την πλήξη

που σέρνεται εντός μας ισοβίως

τότε η έναρξη συμπίπτει με την λήξη.

.

Σκιές ασωμάτων

Το σύμπαν μια αιώρα

που πάνω του το τώρα

γεννιέται και πεθαίνει

μα πάντα τώρα μένει.

Το παράπονο κάποιου που κάποτε πίστεψε στην επανάσταση

  2001. Η Αρκούδα έχει ήδη στραβοπατήσει και έχει πέσει, η Παγκοσμιοποίηση έχει ήδη προταθεί (στην αρχή στη ζούλα, ύστερα πανηγυρικά), ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπεται σε δόγμα και ο Giorgio Gaber τραγουδάει τους παρακάτω στίχους (εδώ σε μια ελεύθερη απόδοση που σας έφτιαξα). 

Η Γενιά μου ηττήθηκε

Δε μου αρέσει η ψεύτικη ευθυμία

και όρεξη δεν έχω πια καμία

για κουβέντες στην ταβέρνα με παρέα.

Με τους νέους δεν έχω υπομονή

ούτε μια στάλα

για κάποιες  μόδες, κάποιες ανυπακοές

κάποια επαναστατικά τραγούδια

δε δίνω πια δεκάρα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Κι άλλοι γάτοι κι άλλος Μπένι κι άλλη μετάφραση…)

Ωδή στη γάτα

Ω βασίλισσα του κήπου

ω τίγρις του κιμά

ω αστραπή που ξεκοιλιάζει

και την πιο γοργοπόδαρη

κρεατοκονσέρβα

Υψηλόφρων ακόμα και όταν

μασουλάτε μία ψείρα

Ω γκουρού Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΕΛΕΝΗ Ι

Της ηδονής που λάτρεψες με πάθος

έρμαιο περιφέρεσαι Ελένη

δεν διακρίνεις αν σωστό είναι ή λάθος

στου Πάρη την πυρρά παραδομένη.

.

Ασίγαστο κορμί που σιγοβράζει

στο αίμα σου λαχτάρα ταξιδεύει

λαχτάρα που το είναι σου πλαντάζει

στου έρωτα το πέλαγο παλεύει.

. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Ήταν ένα λευκό πρωί μιας άσπρης Δευτέρας

που έμπαινε ντυμένος στα κατάλευκα ο άγγελος Απρίλης

στολισμένος με κρίνα, γιασεμιά και μαργαρίτες

ενώ απ’ τ’ άσπρο βυζί της μάνας έρρεε γάλα άφθονο

για ν’ αντέξω τους δύσκολους καιρούς.

.

Καταγάλανος ουρανός κι η θάλασσα γαλάζια

αδύνατο να τα χωρίσει κανείς

αφού στο βάθος κάπου άλλαζαν θέση.

Πράσινα χορτάρια και πράσινο σκούρο

οι χαρουπιές, τα κυπαρίσσια

κι ασημοπράσινες οι ελιές έσερναν

τον χορό των χρωμάτων

ο ήλιος κίτρινος κι οι ασπάλαθοι

χάραζαν χρυσές προσδοκίες

στου φωτός την επαρκή διαύγεια. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΛΩΤ

Όταν έγινε στήλη άλατος

η γυναίκα του Λωτ

αισθάνθηκε αλμυρές αναμνήσεις

να κυριεύουν το είναι της

κι αφέθηκε να λιώσει

από ηδονή, όχι από αγάπη.

*

ΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ

Θυμάσαι Ρωξάνη τότε στην Ιεριχώ

στην κεντρική πλατεία Γεδεών

όταν γνωριστήκαμε κάποιο απομεσήμερο

πέρασαν χρόνια πολλά βέβαια

αλλά δεν έσβησε ποτέ η ευωδιά

από το αράπικο φούλι και το γιασεμί

που γέμιζαν την ατμόσφαιρα.

Θυμάσαι ήμασταν παιδιά

κι ήταν κλειστά τα σχολεία

γιατί απεργούσαν οι καθηγητές.

Εσύ μιλούσες για τον Ζαρατούστρα και τον Χαφέζ

κι εγώ σου ‘λεγα για τον Όμηρο και τον Στησίχορο

Κανείς μας όμως δεν ήξερε

για τη διάσπαση του ατόμου

και για τη μοναξιά.

Έτσι αφήσαμε τον χρόνο να διαβεί

φλεγόμενοι από περιέργεια για το αύριο.

Κι όπως πέρασε ο καιρός

η περιέργεια κατρακύλησε

κι έγινε αγωνία για την επόμενη στιγμή.

Λιγόστεψε πια η ζωή μας

δεν έχουμε λόγια να πούμε

ούτε μουσική ν’ ακούσουμε.

Μένουμε άλαλοι και σκεπτικοί

με μυρωδιά από φούλι αράπικο και γιασεμί

να κυριαρχεί στη μνήμη μας.

*

ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ

Αιωρούνται πάνω από τα πλήκτρα του πιάνου

σαν γιορτινά βεγγαλικά

τα δάκτυλά σου γυμνά αρωματισμένα

χωρίς ν’ ακουμπούν

απειλούν με πόνου μελωδία

το ακατοίκητο σπίτι.

Στις σκοτεινές σκιές πάνω απ’ τα κάδρα

ξεμοναχιασμένες μικρομνήμες

σηκώνουν δειλά το πέπλο της αράχνης

για να δροσιστούν μ’ ήχων παφλασμούς.

Εις μάτην όμως

το ακατοίκητο σπίτι

θα παραμείνει δέσμιο της σιωπής

αφού τα δάκτυλά σου

θα μετεωρίζονται αρωματισμένα

χωρίς ν’ ακουμπούν τα πλήκτρα

του προ πολλού μεταφερθέντος πιάνου.

Μια συνομιλία ανάμεσα στον Βασίλη Νόττα και τον Γιώργο Καλιεντζίδη μεταδόθηκε από τον 9.58 της ΕΡΤ 3 την Δευτέρα  16   και  (σε επανάληψη) το Σάββατο  21 Σεπτεμβρίου, στα πλαίσια της εκπομπής ¨Βουστροφηδόν¨.

Εδώ παρακάτω μια συντετμημένη μαγνητοφώνηση.

Ένα πολύ όμορφο ποίημα του Νίκου

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

.

ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΡΟΖΑΛΙΑ

Καρφίτσωσε στο πέτο του ο ήλιος

το ασημένιο εκείνο απόγευμα στα Εξάρχεια

και το κράτησε εκεί, μέχρι να βασιλέψει

πίσω απ’ τις βουνοκορφές

αφήνοντας κόκκινα ίχνη σύννεφα.

.

Τα πρόσωπα εν ευθυμία, στη Ροζαλία

και τα χαμόγελα έκδηλα σαρκώδη

σε μια ατμόσφαιρα διαυγούς προσδοκίας

με του καρπουζιού το ζωηρό κόκκινο

να χρωματίζει το τραπέζι

ενώ παραδίπλα ο προφανής δημόσιος υπάλληλος

καταβρόχθιζε με τέρψη και ικανοποίηση

στο απομεσημεριανό φως την λεία των επιθυμιών του

χωρίς την αναστολή της δημοσιότητας.

.

Απ’ το μεγάλο παράθυρο της στέγης

οι πολυκατοικίες της πόλης

σαν πολυκαιρισμένες νότες, ξέπνοες

τάραζαν το γαλάζιο τ’ ουρανού

κι έσερναν μελαγχολικά την άμαξα της μέρας

εκεί που το πεπρωμένο διστάζει

να δείξει τ’ αληθινό του πρόσωπο.

Απέναντι ύψωναν τα ποτήρια τους

κι οι ευχές που ανταλλάσσονταν

είχαν τη σιγουριά του ανύποπτου

που κρύβεται πίσω απ’ την κουρτίνα

κουβαλώντας μαζί τα γραμμένα κι άγραφα.

.

Μέσα μου με ξυλογλυπτική ενάργεια

καταγράφονται μια-μια οι στιγμές

και στη μνήμη μου κεντώ

αυτό το φαινομενικά ακίνητο απόγευμα.

Κοντοστέκει για λίγο το βλέμμα μου

κι απ’ το μεγάλο παράθυρο της στέγης

φαίνεται μόνο ο ήλιος που αργοκατηφορίζει

σε μια αόρατη κρυφή λεωφόρο

με τ’ ασημένιο απόγευμα

να λάμπει στο πέτο του ανεπανάληπτο

πριν αποτεφρωθεί αποκλειστικά στο χρόνο.

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος 

O Σωτηράκης Τσιάρτας ισόβιος 

Είναι μεσημεράκι προς απόγευμα τέλος Ιουλίου και έξω έχει 38 βαθμούς με αίσθηση 40.Ο Σωτηράκης Τσιάρτας κάθεται γυμνός μόνο με το σώβρακο και το ερκοντίσιον στο φουλ. Κοιτάζει έξω απ τη μπαλκονόπορτα τις απέναντι πολυκατοικίες που δεν υπάρχει ψυχή γιατί όλοι έχουν πάει στη θάλασσα.

Σκέφτεται πως έχει να πάει 28 χρόνια σε παραλία. Σκέφτεται και τραβάει βαθιές ρουφηξιές απ το τσιγάρο του που οι ξεφτιλισμένοι το έχουν πάει 4,30 το πακέτο άρα 4,30 επί 30 ίσον 129 και από τα 650 της σύνταξης μείον 129 ίσον 521.

Σκέφτεται αν αφαιρέσει φως, νερό, τηλέφωνο, μένουν γύρω στα 400 που αν τα διαιρέσει με το 30 μένουν 13 ευρουλάκια ημερησίως και γι αυτόν ακριβώς το λόγο οι παραλίες δεν υπάρχουν. Άλλωστε αυτές τις προσθαφαιρέσεις τις έχει κάνει άπειρες φορές.

Αν θυμάται καλά -και το θυμάται- η τελευταία φορά που πήγε σε παραλία ήταν με τη χοντρή γυναίκα του που γκρίνιαζε συνεχώς για τα λεφτά ενώ αυτός κοίταζε ως μαγεμένος δύο κοπέλες που έπαιζαν ρακέτες με τα υπέροχα κορμιά τους ν’ αντιμετωπίζουν θρασύτατα το ελαφρό αεράκι. Θυμάται τα τελευταία λόγια της γυναίκας του ‘εγώ σου λέω πως δεν τα βγάζουμε πέρα κι εσένα σου τρέχουν τα σάλια με τα κοριτσάκια…’

Το ίδιο βράδι ο Σωτηράκης Τσιάρτας χώρισε κι εγκαταστάθηκε σ αυτό το μικρό διαμέρισμα των 38 τετραγωνικών που έμενε η μάνα του πριν πεθάνει.

Σκέφτεται πως τα δυο κοριτσάκια που παίζαν ρακέτες τότε, τώρα θάναι σίγουρα σαρανταπεντάρες και μάλλον θα έχουν παιδιά, κυτταρίτιδα ή άλλα που φέρνει η ηλικία και μ’ αυτήν την ιδέα ανάβει ένα τσιγάρο ακόμα, ενώ η τηλεόραση λέει για τη κρίση που έρχεται απ τη διπλανή χώρα.

Σκέφτεται πως αν ξεσπάσει κρίση τώρα μες στο κατακαλόκαιρο θα σηκωθούν να φύγουν οι τουρίστες απ’ τις παραλίες και τα νησιά κι ο κόσμος θα τρέχει στα σούπερ-μάρκετ για μακαρόνια, κονσέρβες και ρύζια.Η τηλεόραση επιμένει πως η κρίση υπάρχει και βγάζει έναν μαλακοπίτουρα πρώην στρατηγό, ο οποίος δηλώνει πως ‘ήμαστε πανέτοιμοι ως κράτος’ ενώ ο Σωτηράκης Τσιάρτας σκέφτεται πως δεν είναι καθόλου έτοιμος ο ίδιος αν και βρίσκεται σ’ αυτή τη φυλακή για το υπόλοιπο του βίου του χωρίς να έχει αποθηκεύσει τρόφιμα για τις όποιες δύσκολες μέρες…

Πάει στο διπλανό δωμάτιο και βγάζει από ένα μεταλλικό κουτί του νες-καφέ πέντε εικοσάρικα, φοράει ένα φαρδύ άσπρο πουκάμισο που το έχει απ’ τη δεκαετία του 80, βάζει τις σαγιονάρες του κλειδώνει και φεύγει απ το σπίτι ψιθυρίζοντας διαρκώς για μην ξεχάσει τη νοητή λίστα με τα ψώνια απ το γειτονικό σούπερ μάρκετ, μακαρόνια, ρύζι, κονσέρβες, παξιμάδια, παξιμάδια, μακαρόνια, ρύζι, κονσέρβες, παξιμάδια κι ένα ουίσκι φτηνό για δύσκολες ώρες….καθώς και δέκα πακέτα τσιγάρα… γαμώ τη τύχη μου γαμώ…..

Πυρ ομαδόν στο κάπνισμα…

Έχω την εντύπωση πως αυτή τη φορά η απογόρευσις του καπνίζειν είναι οριστική και αμετάκλητη σαν την κλιματική αλλαγή.

Όλοι αυτοί που σακατέψαν τον πλανήτη με τα φουγάρα τους κι όσοι διδάχθηκαν από αυτούς για το μεγαλείο των ιδιωτών -που έφτιαξαν τα φουγάρα- την έπαρση των ‘αυτοδημιούργητων’ και όσοι παλεύουν για ένα καλύτερο ‘απαγορεύειν’ …θα μας νικήσουν.

Θα μας νικήσουν αμετάκλητα και μπορεί να μας απαγορεύσουν το κάπνισμα ακόμα και στο σπίτι μας,στο Βεσέ μας,στο μπαλκόνι μας, γιατί έχουν απεριόριστη δύναμη κι η μεγάλη πλειοψηφία του ελεύθερου ή σκλαβωμένου κόσμου είναι μαζί τους.

Μαζί τους είναι οι Μπλε, οι Πράσινοι, οι Οικολόγοι, οι μισοί Κόκκινοι και πάμπολλοι άλλοι ακτιβιστές με φούξια. Μαζί τους είναι ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, όλοι οι εργαζόμενοι στα Χρηματιστήρια, όλοι οι Σύλλογοι μεταφορέων κενών κιβωτίων ιχθύων, ο πρόεδρος Τραμπ, οι Καρδινάλιοι, οι Μητροπολίτες, οι αθλητές παντός τύπου, οι εργαζόμενοι στα γυμναστήρια, οι φίτνες-φόλουερς, οι ναυαγοσώστες καθώς και όλα τα μέλη της Σκωτσέζικης Στοάς με τα σπαθάκια τους και τις ποδίτσες τους.

Όλοι αυτοί,μαζί με τους άλλους που πιστεύουν πως ο κόσμος γίνεται ολοένα και καλύτερος -αν δεν ανάψω το τσιγαράκι μου- μπορεί μεν να κοιτάζουν όλο το 24ωρο το κινητό τους σαν υπνωτισμένοι, εξαρτημένοι, να σκοτώνονται γι αυτό, να σε απολύουν με SMS, ή να δουλεύουν ολονυκτίς στο διαδίκτυο, αλλά στο θέμα του τσιγάρου είναι απόλυτοι διότι ενδιαφέρονται για την υγεία μου και την υγεία όλων όσων δεν έτυχε να βάλουν για δικούς τους λόγους, ένα τσιγαράκι στο στόμα τους.

Το ξέρω, θα μας νικήσουν κατά κράτος διότι η χώρα πρέπει να πάει μπροστά χωρίς εξαρτήσεις από ανθρώπους που είναι εξαρτημένοι από ανόητους εθισμούς και θέλουν σαν τρομοκράτες να φυσούν τον καπνό τους πάνω στους άλλους, που μπορεί κάποτε να ήταν μ’ αυτούς αλλά τώρα είναι αθεράπευτα οι άλλοι…