Γράφει ο Βασίλης Μεταλλινός. 

Χολομών. Σάββατο απόγευμα, ώρα 7.30’…
Μιά σαράβαλη μαύρη 1100 GS, με “τελειωμένα” σανζμάν και εξάτμιση, που ακούγονταν σαν πολεμικό Αlbatros του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπήκε στο κτήμα του Χολομώντα… Ένα ανόητο ξεδοντιάρικο χαμόγελο στο κράνος του οδηγού και μια φάτσα που έμοιαζε με κάτι σχετικό από μενού ψαροταβέρνας στο κράνος του συνοδηγού, έκαναν την εμφάνισή τους, μόλις ακινητοποιήθηκε η μηχανή στο ένα μέτρο…
Παραλίγο θα έκανα φέτες το μπροστινό λάστιχο με το θαμνοκοπτικό.
Έσβησα. Έσβησε.
Σήκωσα ζελατίνα. Σήκωσαν ζελατίνες…
“Βασιλτζίκ efendi!!!!!!!!!” φώναξε η Γκιουλέν κι έβγαλε το κράνος.
“Kardeş:… ψέλλισε με τον γνωστό ρωγμώδη λυγμό ο Ερντεμίρ και μ΄αγκάλιασε…
“Τι έγινε τ’ αμάξι το Dogan, ρε Ερντεμίρ?”
“Μας το κόψανε στο ΚΤΕΟ στο Βέλγιο…” είπε μ’ ένα αίσθημα υπαρξιακής σύγχυσης, που προκαλούσε η έντονη επίγνωση του απρόβλεπτου της ζωής, και δεν μπορούσε να την ανακουφήσει ένα κοινό tavor των 2,5 mg…
Κούνησα με ύφος “triple action” -έκπληξης, θλίψης, κατανόησης- το κεφάλι μου και ρώτησα:
“…και η GS?”
“Aυτή την χάρισε ένας πελάτης της Γκιουλέν που ερχόταν κάθε 2 μέρες για το φλιτζάνι. Όταν έφευγε του πάσαρα μερικά μπουκαλάκια από το θαυματουργό αφροδισιακό με τους αποξηραμένους όρχεις βουβάλου… Τελικά, μετά από 20 συνεδρίες έβγαλε …κέρατα και δεν του ‘μπαινε το κράνος…»

Ινδία 1
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 2
Βράδυ… 9.45′
Χολομώντας…
Βεράντα, λάμπες θυέλλης, αρωματικά ρεσώ, κατάσταση ατμοσφερίκ …και η φωνή της Amy Winehouse στο “you know i’m no good”, μπερδεύονταν βάναυσα με τις απόκοσμες παραφωνίες του Ερντεμίρ και της Γκιουλέν…
Τα 15 τενεκεδάκια FIX, ήδη τους έκαναν να τραγουδούν σαν σουρωμένοι χούλιγκανς, τον ύμνο της Φενέρ Μπαξέ …σε στιλ τζάζ!
Ο βαρύς παφλάζων ήχος των εν βρασμώ σπαγγέτι, πάνω στο καμινέτο υγραερίου, στη μέση του τραπεζιού, έκανε την Γκιουλέν να ξανακοιτάξει το ρολόι της…

“σε 3 λεπτά τα βγάζω! Βασιλτζίκ efendi ετοίμασε το σουρωτήρι…” γρύλισε με πεινασμένο ύφος, που στο ημίφως των λαμπών θυέλλης και των σκιών του δάσους, φάνταζε σαν να προανείγγειλε το …ολοκαύτωμα!
“Nοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου Γκιουλέν, αλλά δεν ξέρω που το ‘χει τακτοποιήσει η σύζυγος… Αυτές είναι λεπτομέρειες, στο έπακρον διακοσμητικές και μη κατανοητές από μη ειδήμονα νου!” γρύλισα, υπαινισσόμενος ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να μαντέψει κανείς την λογική της συζύγου μου, θα τον οδηγούσε στον στιγμιαίο χρόνο …που φτάνει για να περάσεις από την ηρεμία στο φρενοκομείο…
“Μην ανησυχείς Βασιλτζίκ efendi” φώναξε ο Ερντεμίρ και έβγαλε από την παλιά 1100GS την αλουμινένια πλαϊνή βαλίτσα, γνωστής ουρανοπαρμένης εταιρίας, την ξέπλυνε στα γρήγορα στο νεροχύτη και με την ψυχρή αυτοκυριαρχία κοσμοναύτη του Σογιούζ, έγνεψε στην Γκιουλέν να σουρώσει εκεί τα σπαγγέτι…
Σε λίγα λεπτά τρώγαμε μια εκπληκτική σπαγγετάτα “αλ πέστο”. Tέτοιο γλυστερό ζυμαρικό δεν έχω ξαναφάει…
“Το μυστικό είναι ένα! Το σωστό σούρωμα, καρντές και το λίγο νερό που κρατάει η βαλίτσα στον πάτο, που δεν τ’ αφήνει να κολλήσουν” μΕ είπε μπουκωμένος ο Ερντεμίρ.
“Oι Ιταλοί ξέρουν από μακαρονάδες! Στην υγειά του Herb(*)” φώναξα σηκώνοντας ένα κουτάκι FIX, κάνοντας την Γκιουλέν να μΕ κοιτάζει με απορία, διακόπτοντας το μάσημα μιας τεράστιας μπουκιάς ζυμαρικών…
Ωρα 1.15’…
Ο Ερντεμίρ με μισοκλεισμένο βλέφαρο και βαθύ πηκτώδες περισπούδαστο ύφος, άνοιξε μία Primator.
«Γιατί δεν πήγες με την Africa στην Ινδία?» μΕ ρώτησε ξαφνικά με αυστηρή φωνή, σαν του μουλά Μοχάμεντ Ομάρ, όταν διαβάζει θρησκευτικά μηνύματα από μεντρεσέ του Κανταχάρ…
“Που να σΕ εξηγώ, ρε Ερντεμίρ” είπα ανεβάζοντας το φυτίλι της γκαζόλαμπας για να μην σβήσει.
«Είμαι απελπιστικά ανυπόμονος να μας τα πεις, Βασιλτζίκ efendi» είπε κοιτάζοντας στα ανατολικά του Χολομώντα μια αστραπή σαν καρδιογράφημα να φωτίζει τον ουρανό….

(*) Όνομα ιδιοκτήτη πανάκριβης εταιρίας αξεσουάρ περιπέτειας

Ινδία 3
«Αυτό το χειμώνα οι Πακιστανοί εκτός από το χόκεϋ επί χόρτου, ασχολήθηκαν εντατικά και με τις απαγωγές ξένων… Μόνο τον Mάρτιο που σκόπευα να περάσω, είχαν μπαγλαρώσει 4 νταλικιέρηδες και 2 νεαρές Τσέχες τουρίστριες. Άμα το συνδυάσεις και με το ότι ταξίδεψα με τη «βασίλισσα» στο Ιράν πριν 5 χρόνια …το σενάριο για ενοικίαση μιας Bajaj ή μιας Enfield για κανα μήνα στην Ινδία, άγγιζε τις παρυφές του ταξιδιωτικού ρασιοναλισμού…» είπα, ψάχνοντας στο laptop για μερικές φωτογραφίες…
«Τι είναι ο ρασιοναλισμός?» ρώτησε ο Ερντεμίρ, ρουφώντας την Primator σαν λιγούρικια βδέλλα.
«Και βάλε και καμιά φωτογραφία…» συμπλήρωσε μ’ ένα ρέψιμο με ήχο ξεβουλωμένου ορειχάλκινου σιφονιού, κάνοντας ένα κουνούπαρο που βούιζε σαν μονοκινητήριο περιστρεφόμενος γύρω από την απόκοσμη καράφλα του, να πέσει λιπόθυμο στο τραπέζι….

Ινδία 4
«Kαι πως ταξίδεψες χωρίς μπαγκαζιέρες έναν ολόκληρο μήνα?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ με μια διάχυτη ανησυχία, εγκλωβίζοντας την προσοχή μου…
«Είναι πολύ απλό καρντές! Πήρα τη λίστα της Touratech(*) Ό,τι έγραφε εκεί …δεν το χρειαζόμουνα! Έτσι, όλη μου η «προίκα» χώρεσε σ΄ένα σακίδιο, μαζί και το κράνος! Μέσα στο κράνος έβαλα -ρολό- το παντελόνι κορντούρα, στον πάτο τις επιγονατίδες, γάντια, 5 σλιπάκια, 3 T-shirts, 1 παντελόνι, Lonely Planet, λίγα φάρμακα κλπ. Το δερμάτινο μπουφάν το φορούσα, όπως και δερμάτινα αρβυλάκια. Μ’ αυτό τον τρόπο, ταξιδεύοντας πάνω στη μηχανή το σακίδιο -χωρίς το κράνος- ήταν μισοάδειο!» είπα χαμογελώντας.
«Μιλάς σοβαρά?» είπε ο Ερντεμίρ, εντυπωσιασμένος με καθαρό jazz μέταλλο στη φωνή…
«Το παν είναι να ξεφύγεις από τον μόνιμα αναδευόμενο βόθρο του adv μοτοσυκλετιστικού μάρκετιγκ και τους ημιπαράφρονες καθοδηγητές του, που βρυχώνται σαν μεταεμμηνοπαυσιακές ύαινες για να σου κατασπαράξουν το πορτοφόλι!» είπα σε έντονο ύφος, εστιάζοντας το βλέμμα μου σ’ ένα μπουκάλι Primator και στο μεταλλικό ανοιχτήρι…
«Και λοιπόν?»
«Αρχές Μαρτίου, πετούσα με τις Τούρκικες αερογραμμές από Σαλονί για Βομβάη, με μοναδική χειραποσκευή το σακίδιό μου…καρντές!»

(*) Πανάκριβη εταιρεία μοτοσυκλετιστικών αξεσουάρ περιπέτειας.

 Ατελείωτες ώρες με τον Lonely στο Χολομώντα.

Fewa lake στο κεντρικό Νεπάλ.

Ινδία 5
«Και τα Ινδικά μηχανάκια …δεν ήτανε μικρά για σένα Βασιλτζίκ efendi?» μΕ είπε ο Ερντεμίρ, κάνοντας μια παύση και ζυγίζοντας τις λέξεις με έντονη εικαστικότητα.
«Εδώ κι αρκετά χρόνια, σοφότερος κι εμπειρότερος, οι φαλλοκρατικές παπαριές περί ιπποδυνάμεων, ασύστολων επιδόσεων και αντβέ κομμώσεων, έχουν περάσει στη ζώνη του ανεξήγητου, του γραφικού και της λαογραφίας, καρντές…» απάντησα βλέποντας την Γκιουλέν να στρίβει έναν υπερμεγέθη μπάφο…
«Χμμμμ» γρύλλισε ο Ερντεμίρ. «Και τι μάρκα νοίκιασες τελικά?» συμπλήρωσε με μια αίσθηση ασυνάρτητων εντυπώσεων.
«Πρώτα πήγα για 10 μέρες στο Νεπάλ. Εκεί νοίκιασα 2 Bajaj. Ένα Pulsar κι ένα Avenger. Και τα 2 με τον ίδιο κινητήρα των 220cc. Eλαφριά, ευκίνητα, γρήγορα και με κατανάλωση 40-42 χλμ/λίτρο, με τιμή βενζίνης περίπου στα 90 λεπτά. Ειδικά το Αvenger (τσοπεροειδές) ήταν σχεδόν καινούργιο, με 1040 χλμ… Και όταν θέλεις περίπου 6-7 ώρες για να διανύσεις 180-200 χλμ, λόγω της εφιαλτικής κίνησης, με τα Bajaj ήμουν ταμάμ, Ερντεμίρ καρντές!» του εξήγησα.

Ινδία 6
«Και τί πρόγραμμα ακολούθησες Βασιλτζίκ efendi?» με ρώτησε η Γκιουλέν περνώντας τον μπάφο στον Ερντεμίρ και φουσκώνοντας μια τεράστια φούσκα μπιγκμπάμπολ…
«Στο ταξίδι πρέπει να ξέρεις πότε να ρίξεις την κλωτσιά στον ιδεολογικό τάκο της κοινότυπης και προβλέψιμης ταξιδιωτικής κασέτας, που πατάει σε βαρετά κλισέ ταριχευμένης, μεγαλόστομης και φανατικής αργκό: o πιο ωραίος δρόμος στον πλανήτη, τα καλύτερα πάσα στον πλανήτη, τα πιο ωραία μνημεία που δεν πρέπει να χάσεις σ’ αυτή την ζωή, οι τοποθεσίες με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα… κι αρχίδια καπαμά!» είπα κοφτά, κάνοντας την Γκιουλέν να τρομάξει και να σκάσει η παραφουσκωμένη μπιγκμπάμπολ στα μούτρα της…

Ινδία 7
«Δηλαδή, στην Ινδία θέλεις να μου πεις ότι δεν πήγες στο Τάζ Μαχάλ?» μΕ ρώτησε με γουρλωμένα μάτια η Γκιουλέν, ξεκολλώντας τις μαστίχες από τα μάγουλά της.
«Έπεσες διάνα sevgili Gulen! Eπισκέφτηκα όλα τα Ταζ …μπανάλ των Ινδιών με ελεύθερο ταξιδιωτικό πνεύμα, αυτό το βιτριόλι που διαβρώνει τις προτηγανισμένες διαδρομές, και με μπούσουλα τις υποδείξεις ξεχασμένων στο χρόνο ταξιδευτών, σε αλκοολούχες ομηγύρεις έξω από καλαμένιες καλύβες στον Ινδικό ωκεανό, τράβηξα τον δρόμο μου μυρίζοντας την περιπέτεια σαν το σκυλί…» απάντησα αδειάζοντας και τις τελευταίες σταγόνες της Primator στο ποτήρι μου.

(συνεχίζεται)

Η Αυτού Πολυπλοκότης ο ανυστερόβουλος υπολογιστής μου (όπως θέλω να τον αποκαλώ όταν δεν με εκνευρίζει) μου κάνει τον τελευταίο καιρό νερά. Για να γίνω σαφέστερος, έχει αρχίσει να κρύβει πράγματα, να ανακατεύει τα σχετικά με τα άσχετα και να υποστηρίζει ότι οι υπηρεσίες του πρέπει να παρέχονται, όχι μόνον ύστερα από την καταβολή του απαιτούμενου αντιτίμου (άπαξ για κάθε πρόγραμμα) αλλά από ένα εκτεταμένο δίκτυο ¨Ες Αεί¨ συνδρομών.

Ισχυρίζεται δε, με εμμονή, πως η διάδοση αυτής της αρμεχτικής νοοτροπίας θα διευκολύνει τους μεγάλους αδελφούς (του) να φτιάξουν τεράστια, σύνθετα, υπολογιστικά και προϋπολογιστικά προγράμματα.

Αυτά σκεπτόμουν και αναρωτιόμουν εάν, εντέλει, η γεροντική ασθένεια του καπιταλισμού δεν είναι ο ακόρεστος καταναλωτισμός και οι σχετικές παρενέργειες, αλλά ο συνδρομητισμός και οι ανεξέλεγκτες ¨αόρατες¨ εφαρμογές του.

Αλλά ας αφήσουμε τις εικασίες και τις ανησυχίες για μια άλλη φορά. Για την ώρα θα σας μεταφέρω μια ακόμη μοτοαφήγηση του φίλου Βασίλη Μεταλλινού, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά, όχι στα ¨εισερχόμενα¨ ούτε στα σπαμ, αλλά (ύστερα από ακόμη μια ζαβολιά του ¨Ανυστερόβουλου), στην στήλη με τα ¨πρόχειρα¨!!!.
Με άλλα λόγια: είπα να τον ξεφορτώσω από την την αυτοσυλλεγόμένη σαβούρα και ανακάλυψα μια μεγάλη ποσότητα της αλληλογραφίας μου θαμμένη εδώ, στα ¨πρόχειρα, για πάνω από μια δεκαετία!!!.

Το κείμενο συνοδευόταν από σημειώματα:
Γειά σου Βασίλη Ν. Ξεκίνησα να σου στέλνω κειμενάκια με φωτό από την Ινδία και το Νεπάλ αλλά μπερδεύτηκε η σειρά των e-mail και δεν βγαίνει άκρη.
Αγνόησέ τα. Θα σου τα στείλω αύριο. Καλό βράδυ!
Βασίλης Μ.
Γειά σου Βασίλη! Σου στέλνω μερικά κειμενάκια και φωτό από το ταξίδι μου στο Νεπάλ και στην Ινδία, όπως το μετέφερα σ’ ένα μοτοσυκλετιστικό φόρουμ, εμπλέκοντας για πλάκα τον Ερντεμίρ και τη ΄Γκιουλέν. Σαν Τούρκικο σίριαλ ένα πράμα…
Δεν πιστεύω ν’ αξίζει να δημοσιευτούν, έτσι σαν καρικωμένα ρετάλια…

Στην επόμενη ανάρτηση:
Βασίλης Μεταλλινός: Μια βόλτα με μοτοσικλέτα στο Νεπάλ και την Ινδία  Ά μέρος

Στάλθηκε χτες – με πρόλαβε σήμερα, 2 του Απρίλη – το παρακάτω μήνυμα του φίλου Βασίλη Μεταλλινού (*)

(*) με τον Βασίλη είχαμε κάποτε κοινή την ιδιότητα του αρχιτέκτονα μηχανικού και έχουμε ακόμη κοινή μια κάποια αδυναμία στην ερασιτεχνική συγγραφή)

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Παρουσίαση του βιβλίου μου «Λόρενς της Αλητείας» σήμερα στο φουαγιέ του Ηλέκτρα Παλλάς, στις 7 μμ. Β.Μ.

……….

Πριν ένα μήνα…

…το τηλέφωνο βαρούσε χωρίς οίκτο μεσημεριάτικα. Προσφορά για ρεύμα, σκέφτηκα κι ετοιμαζόμουν για σεξουαλικές ευχές…

«Μεταλλινός?» γαύγισε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, μέσα από χείλη που ήταν φανερό πως έκλειναν γύρω από ένα πούρο Partagas Maduro…

«Συγγνώμη με ποιόν έχω την τιμή να …»

«Σου λέει τίποτα το όνομα Αustin Μacauley Publishers?» γρύλισε στ’ αγγλικά.

«Για να είμαι ειλικρινής …όχι!»

«Κλάρκ, Τζέιμς Κλάρκ από Λονδίνο. Μίστερ Μεταλλινός αύριο πετάω για Θεσσαλονίκη. Να ‘σαι στις 5μμ στο Ηλέκτρα Παλλάς. Έλα να με βρεις στην προεδρική σουίτα» στρίγκλισε κοφτά και το ‘κλεισε, πριν προλάβω να τον διαολοστείλω σίγουρος ότι επρόκειτο για φάρσα.

Πάνε δεκαετίες που έχω αποτοξινωθεί από τη ματαιότητα της business και ήδη ένοιωθα να υψώνομαι σε μιά ανώτερη σφαίρα. Όμως άπαξ και σε κυριεύσει το πάθος της συγγραφής είναι βέβαιο ότι θα πηγαίνεις από μαρτύριο σε μαρτύριο…

Η γιατρειά για τη βαρεμάρα είναι η περιέργεια, έλεγε η Ντόροθυ Πάρκερ. Το λέω κι εγώ. Κάπως έτσι βρέθηκα στις 5μμ έξω από την προεδρική σουίτα.

Μιά ξανθιά εξαιρετικής κατασκευής, που εκτελούσε χρέη γραμματέως και μασέζ κρίνοντας από το ντύσιμό της, που έμοιαζε περισσότερο με καλλιτέχνιδα του καμπαρέ, με οδήγησε στο σαλόνι.

Ο Κλάρκ φυσιογνωμικά ήταν σαν πουτίγκα, κοντόχοντρος, μ’ ένα στραβό χαμόγελο και μάτια που γυάλιζαν σαν των κακών στα φιλμ νουάρ των 50’ς…

Η ξανθιά οπτασία απομακρύνθηκε καρφώνοντας το γαλανό βλέμμα της στο δικό μου, διαπερνώντας με σαν ακτίνα λέιζερ.

«Είσαι ο …» γρύλλισε ο Κλαρκ με τόνο ελεγχόμενης έκπληξης κι ενθουσιασμού.

«Είμαι ο …» τον πρόλαβα… αλλά δεν πρόλαβα να συστηθώ.

«Φτάνει!! Μη συνεχίζεις… Είσαι τρελή πένα! Είσαι Στάινμπεκ, Ναμπόκοφ, Φώκνερ! Μυρίζομαι πολύ χρήμα με το ταλέντο σου. Όλοι οι δαφνοστεφείς κάτοχοι Νόμπελ και Πούλιτζερ δουλεύουν για μένα… έτσι γεμίζουν τις κάβες τους με Chateau Lafite-Rothschild.

Ο ήχος ενός τηλεφώνου ακούστηκε και η ανατομική βόμβα -με φωνή ποντικιού στα κινούμενα σχέδια- τον διέκοψε…

«Έχω την Τζόαν Ρόουλινγκ στη γραμμή… Θέλει να σου στείλει …»

«Πες την Τζο …θα την πάρω εγώ» γρύλλισε κοφτά ο Κλάρκ…

Αναδύθηκε ξαφνικά από την πολυθρόνα του, κυματίζοντας ένα χαρτί λέγοντάς μου:

«Υπόγραψε και το βιβλίο σου είναι 100% εγγυημένο ότι θα εκτινάξει τα κέρδη μας σ’ ένα αριθμό που μόνο αστρονόμοι θα μπορούσαν να διανοηθούν!!» ενώ ακούστηκε το παφ από μια Armand De Brignac Rose που άνοιγε η γραμματέας.

«Κύριε Κλάρκ … γκουχ γκουχ… εγώ δεν είμαι συγγραφέας… Ταξιδεύω, στοχάζομαι, γράφω, δεν εκδίδομαι. Δεν αντέχω τη δόξα και το χρήμα…. γκουχ γκουχ… σας παρακαλώ… Δεν μ’ ενδιαφέρει η πρότασή σας!!» αποτόλμησα ν’ αρνηθώ, ανεβάζοντας κλιμακωτά τον τόνο της φωνής μου.

«Χαζούλη, τον τηλεφωνικό κατάλογο του Νόριτς να σου δώσω …θα τον κάνεις μπεστ σέλλερ… Μη πετάς την ευκαιρία. Γύρισε σπίτι, μάζεψε τα πράγματά σου να σε βολέψω προσωρινά στην έπαυλη του Στίβεν Κινγκ στο Bangor’s Whitney Park, μέχρι να σου βρώ πιό κατάλληλο κατάλυμα… κάτι με πισίνα… ίσως και με γήπεδο γκολφ στη Florida» με διπλάρωσε το ύπουλο τζόμπι, ξεχυλίζοντας το ποτήρι με παγωμένη σαμπάνια.

Η βραχμανική ρήση είναι αδιάψευστη: «μέ κάθε καινούργια πρόκληση, ένας ακόμη πόνος καρφώνει την καρδιά μας».

Λίγο η περιέργεια, λίγο τα αρώματα της 1,5λιτρης Armand De Brignac, λίγο η έπαυλη που μου γυάλισε πριν ένα μήνα στην Υδρα, αφού πουλιόταν σε μια …λογική τιμή με 7ψήφιο αριθμό, υπέκυψα και κατρακύλισα για πρώτη φορά στη ζωή μου… υπογράφοντας την έκδοση του «Λόρενς της Αλητείας».

Ζητώ συγγνώμη από συγγενείς και φίλους…

Κατεβαίνοντας τις σκάλες του ξενοδοχείου, μου ‘ρθαν τα λόγια του Ζαγοραίου:

«Σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα,

αυτή που λεν ζωή γλυκιά,

και κάθε μέρα κατεβαίνεις,

της κοινωνίας τα σκαλιά…»

Κείμενο που έφτασε χτες από τον φίλο Βασίλη (Μεταλλινό). Ένα ακόμη  ταξίδι. Όσα ακολουθούν περιγράφουν τα προκαταρκτικά: Δηλαδή υπάρχει η διαδρομή για την Μίκρα, ο ταξιτζής, η αεροσυνοδός ο δίπλα, και ο παραδιπλανός και ούτω καθεξής. Δεν εμφανίζεται η Αυτού Κυλιόμενη Δίκυκλη Καμπυλότης, καθώς και οι λοιποί ήρωες… θα είναι (μάλλον) σε άλλη ανάρτηση.

VIETNAM 2015. ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ moderato in C major

Warning!! Περιέχει σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια

………………………………………………….

Το ταξίδι και η γυναίκα είναι σαν το πούρο… Οι πρώτες ρουφιξιές είναι οι καλύτερες (1/2 Βολίνσκυ)

 

Ξημερώματα και το ταξί που με μεταφέρει στο αεροδρόμιο πάει «σανίδα» ενώ απ’ το cd ακούγεται Παντελίδης «άλλη μια ευκαιρία, δώστε λίγη αγάπη στο φτωχό καλέ κυρία…» Όπως διεπίστωσα μετά από μια πνευματώδη συζήτηση μεταξύ εμού και του διεκδικητή Νόμπελ που οδηγούσε το όχημα, δεν ήταν η καλύτερη ιδέα να ταξιδέψω στο Βιετνάμ.
«Τι πας να κάνεις εκεί? Φτώχεια καταραμένη! Καλά κάνω εγώ που δεν πάω!!» γρύλισε, ενώ συμπλήρωσε συνομωτικά …»Πρόσεχε τις σχιστομάτες, όταν σε αλείφουν με λάδια!» Υποκλινόμενος ταπεινά στο τελευταίο, έβγαλα να πληρώσω ενώ μου εξηγούσε ότι το ταξίμετρο δεν δούλευε, εξ αιτίας μιας χαλασμένης πλακέτας, που σύμφωνα με πληροφορίες που είχε, το πλοίο που μετάφερε το ανταλλακτικό βυθίστηκε σε τροπική καταιγίδα μεταξύ Κύμης και Σκύρου…

Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ιstanbul. The sky is clear… κλπ κλπ Bayanlar ve Baylar, Ιstanbul uçuşumuza hoş geldiniz… κλπ κλπ ενώ η κυρία -παραδίπλα- με το μάλλινο bucket νιαούριζε χαμηλοφώνως στον άνδρα -δίπλα- με το panama …»Τζίμ δεν θα δέσεις τη ζώνη σου?»
Κάτω απ’ το panama τα μισά γένια ήταν άσπρα και τα μισά μαύρα. Όταν φτάσεις σ’ αυτές τις αποχρώσεις, διηγείσαι το παρελθόν, προσπαθείς το παρόν κι ελπίζεις το μέλλον. Διηγείσαι κατορθώματα με ταξίδια, πριν σου παρουσιαστούν εκείνες οι καρδιακές ενοχλήσεις που είναι τηλεγραφήματα του υπερπέραν «σας περιμένουμε προσεχώς».
Η Σαλονίκη είναι μικρή. «Από κάπου σας ξέρω»… Εγώ δεν τον ήξερα. Γνωριστήκαμε. Ιστορίες για τσαμπουκάδες και -χαμηλοφώνως- πόσο εύκολα κατάφερνε τα κοριτσάκια να χάσουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν …εξαιρουμένων των χρυσαφικών τους. Τώρα δεν του «κάθονταν» ούτε η γυναίκα του…
Όμορφα περνούσε η ώρα…

Ενδιαμέσως, Omelette or cheese pie? coffee? tea?…η Τουρκάλα αεροσυνοδός.
«Να πάτε στη Βιέννη»…με συμβούλεψε το panama, προτείνοντας και 2 ρεστοράν για καλό tafelspitz. «Στο Λονδίνο, δεν πήγατε στο Daunt Books Marylbone?»… κουκούρισε το μάλλινο bucket, που θεωρούσε εαυτόν βαθυστόχαστο, επειδή κάποια στιγμή της ζωής της, σε αίθουσα αναμονής nail studio, διάβασε πέντε σελίδες από τον Πάουλο Κοέλιο…
Όταν κάποια στιγμή …»This is your captain speaking, Turkish Airlines welcomes you to Istanbul. For your safety please remain seated» κλπ κλπ. Λες και τους είπες όλους να σηκωθούν!!
Στο transit είδα το μάλλινο bucket να φωνάζει «Απ’ εδώ Τζιμ… στο 205D πάμε» ενώ το panama έδειχνε με δολοφονικό βλέμμα τις τουαλέτες στο βάθος του διαδρόμου.
7 ώρες αναμονή. Σακίδιο στην πλάτη, mp3, περπάτημα με σουρεαλιστική παρατήρηση σ’ όλο το καστ της θεατρικής σκηνής του παραλόγου. Μαντήλες, τουρμπάνια, νεοχίπις των like, μπούρκες, μπανταρισμένα κατακόκκινα σκαλπ από εμφυτεύσεις μαλλιών, διάφορες συνομοταξίες κουστουμάτων, κελεμπιοφόροι, millennials με πειθαρχημένο travel outfit και προσκυνητές ξυπόλητοι με παντόφλες φορώντας λευκό μπουρνούζι σε κατάσταση Ihram. Συνωστισμός έξω από τα prayer rooms…
Luxury stores με φίρμες, ρούχα κινητά, gadgets. Bookstores φουλ στα μπεστ σέλερ… Τα μπουζουξίδικα της λογοτεχνίας.
Φασαρία, μαζεμένος κόσμος στο Gate 170 A. Κελεμπιοφόρος με muslim beard style απομακρύνονταν σηκωτός από τρεις ασφαλίτες με πολιτικά, 3 παιδιά κλαίγαν ενώ τουρίστες πρόσφεραν νερό σε μια λιπόθυμη γυναίκα με τσεμπέρι. Άργησαν στο check in. Το αεροπλάνο ακόμα στη φυσούνα. Απαγόρευση εισόδου. Χαμένα εισιτήρια, παρακάλια, φωνές, χειρονομίες, σηκωτός…
Δικαιοσύνη θα βρείς στην άλλη ζωή… Σ’ αυτήν υπάρχουν οι νόμοι .
Ladies and gentlemen welcome to our flight to Ho chi minh city … Τα γνωστά. Να μην επαναλαμβανόμεθα.
Airbus 330 300. Μεσαία θέση, αριστερά Ισπανοί που κατεβαίνουν …στάση Bangkok για «Hair and make up» congress. Δεξιά Ιταλός πολυλογάς, μεγαλέμπορος ειδών κιγκαλερίας από την Μπαρντονέκια. Πολυταξιδεμένος, 78 χώρες -τις ανέφερε σα να μετρούσε ένσημα- και με τη γνωστή ταξιδιωτική πείρα, δηλαδή να συμβουλεύεις τους άλλους να μην κάνουν όσα δεν μπορείς να κάνεις εσύ…
Μετά 3 ώρες, φαγητό, ποτά, νανούρισμα απ’ τις τουρμπίνες Pratt & Whitney, χαμηλός φωτισμός, ροχαλητά… Μιά δεύτερη φιάλη κόκκινο Boğazkere, αποκάλυψε την περιφρόνηση της τρυφερής συζύγου του έμπειρου πολυταξιδεμένου για τα είδη κιγκαλερίας και το νέο ενδιαφέρον της για τις ρακέτες και τον νεαρό δάσκαλο του τένις.
«Ο γάμος είναι φυλακή με τον ίδιο δεσμοφύλακα» τον παρηγορώ σε βαθυστόχαστο φιλοσοφικό mood . Του άρεσε. » Εσύ δραπέτευσες!» τον ξαναπαρηγορώ νιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα του αλκοόλ. Χαμογέλασε κι έκανε νόημα στην αεροσυνοδό για τρίτο Boğazkere. Η αεροσυνοδός αρνείτο. Ο αεροσυνοδός έδειξε κατανόηση. «Όσα λένε οι άνδρες μεταξύ τους κλπ κλπ»…
Επόμενο ποτήρι και τα είδη κιγκαλερίας πέφτουν μπαούλο. «Βuona notte», νέα ροχαλητά…
Νανουρίζομαι με διλήμματα τύπου «αγορά σκούτερ ή παλιάς Minsk?» Τα σκούτερ σιγουράντζα. Oι σαράβαλες Minsk έδιναν ένα επαναστατικό κουλέρ, λίγο cult, λίγο σοφιστικέ… Τελειώνοντας το Boğazkere κλίνω προς Minsk, καθώς θυμόμουν τις παραινέσεις παλιόφιλου επαναστάτη της μουσταλευριάς, με μουστάκα σαν του Τσαπάγιεφ, για οτιδήποτε σοβιετικό…
Καλό κρασί, κακές αποφάσεις. Ρε λες να μπλέξω με βλάβες και συνεργεία? Τζάμπα προβληματίζομαι… Ό,τι και να συμβεί με την πληροφόρηση στο διαδίκτυο κι ένα τηλεφώνημα βρίσκεις λύση σαν διαφήμιση του Jumbo.
Θυμάμαι πριν 50 χρόνια, ένα μήνα αλητεύοντας με interrail στο άγνωστο, με χάρτες τραπεζομάντηλα, πληροφορίες μηδέν, επικοινωνία μηδέν, λύσεις μηδέν… Άμα δεν το «πάρεις» απ’ το μηδέν, δεν έχεις καταλάβει τίποτα από περιπέτεια…

Κάνοντας τη σκέψη ότι –σήμερα- το ταξίδι έγινε ασφαλές σαν σεξ με διπλή καπότα… μΕ κολλάει το υπνόσημο στο «δόξα πατρί» και γλαρώνω.
Το ταξίδι κυλούσε. Η ζωή κυλά… Σαν μιά παρέλαση. Το μυστικό είναι να βρίσκεις θέση μπροστά-μπροστά για να ‘χεις καλή θέα. Έτσι αντιλαμβάνομαι το ταξίδι… χωρίς αυταπάτες και με βαθιά επίγνωση της ασημαντότητάς μου.
Κι όπως σημειώνει ο Γεβγκένι Βαχτανγκόφ «σημασία δεν έχει το τι και το που …αλλά το πως».

Madras 2017 Ταξιδιωτικές ιστορίες με hot chilli sause

Οι παλιότεροι χρήστες (συνεπιβάτες) του Ιστολογοφόρου γνωρίζουν τον Βασίλη Μεταλλινό, τις κενταυρικές εξορμήσεις του ανά τον πλανήτη και τον γλαφυρό τρόπο που τις περιγράφει. Για τους τυχόν νεότερους υπενθυμίζω ότι ο Βασίλης είναι βιωματικός δίτροχος ταξιδευτής, αρχιτέκτονας και καταγραφέας (με χιούμορ) ενδιαφερουσών εμπειριών.   Μόλις έλαβα το κείμενο που ακολουθεί: φάσεις από ένα ταξίδι του ’17 στην Ινδία. Απολαύστε το!

 Ο καλύτερος τρόπος για να βαρεθείς είναι να ξέρεις πού πας και από πού θα περάσεις. (Hippolyte Taine)

Madras (Tamil Nadu, INDIA) 2017.

Πάνω σε rikshaw στην Poonamalle High Road, στρωμένη κεφάλα απ’ το jet lag, χαμένος στο χάος 6,5 εκατομυρίων οχημάτων κι ο Ινδός πάει τάπα. Οι συνήθειες και όλες μου οι βεβαιότητες έχουν κλονιστεί. Άλλωστε χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις πραγματικά …παρά για να αυτοκτονήσεις.

Μοναδικός στόχος ν’ αγοράσω μοτοσυκλέτα και να φύγω παραλιακά. Εύκολο? Δύσκολο? Δεν έχω ιδέα! Το ταξίδι όταν δεν είναι προτηγανισμένο, είναι σκληρή και βρώμικη δουλειά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. Αν επιμένεις να μη λερωθείς τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει.

Το στομάχι παίζει mazurka σε λα μινόρε και ψάχνω εστιατόριο. Ένα πιάτο fish kulambu με σάλτσα masala, πιθανόν να κλονίσει την πεποίθησή μου για την απόλυτη κενότητα της ύπαρξης.

Ο Ινδός με παίζει man to man από το αεροδρόμιο, πέφτουλας, ψιλοχαίτη αλά Βαμβακούλα, κίτσαρος σαν κομπάρσος του Bollywood. Δεν το βάζει κάτω. Την έστησε έξω απ΄ το airbnb κανα δίωρο, αφού αυτοανακηρύχθηκε ξεναγός, συμβουλάτορας του στιλ «σ’ έκοψα, ξέρω τι θέλεις…»

Μπαίνει σε πάρκιν, παρκάρει, σβήνει. Στην είσοδο ένας μαύρος Ταμίλ, φάτσα νάσιοναλ τζεογκράφικ, αφού του χώνει στη τσέπη ένα κουπόνι για βενζίνη, μας οδηγεί σ’ ένα χαμηλοτάβανο χώρο με βαθιά ντεκολτιασμένες, ντυμενογδυμένες με πλουμιστά πολύχρωμα ελεκτρίκ κιτς ημιρούχα, να χορεύουν με ξαναμμένους ναυτικούς. “Τry me I know you can make it” Donna Summer σε μπουρδελέ ημίφως. Ρώσσοι, σκαριά νεροβούβαλου Αμβρακικού με χαμογελαστές φάτσες μωρού, σουρωμένοι κατεβάζανε κούτρα τις Kingfisher. Η εικόνα δεν ταιριάζει με τις περιγραφές του lonely planet για το «Kallorum Seafood Restaurant». Ο Ινδός με πήγε σε prive’ κωλάδικο για ναυτικούς… Μόνο αυτό δεν περίμενα να δω στο Madras. Μεγάλο λιμάνι το Madras…

Διάκειμαι αρνητικότατα στα “hello sweety would you like offer me a drink?” και στρίβω από άλλη πόρτα. Βγαίνω στην τεράστια παραλία. Με χάνει ο Ινδός, θα με περιμένει αύριο έξω από το δωμάτιο.

Περπατάω προς το κέντρο. Σουρουπώνει, μαζεύεται κόσμος κι αρχίζει τζερτζελές με παραγκαριό που θα ‘κανε το πανηγύρι του Αη Μάμα να φαντάζει με Rodeo Drive στο Μπέβερλι Χιλς. Χτυπάω κάτι ψαρούκλες σ’ ένα υπαίθριο παράπηγμα, πίνω 2 φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου και παίρνω μια κεντρική λεωφόρο προς την πόλη ψάχνοντας τα σημεία στάνταρ που θα με οδηγήσουν στο άθλιο airbnb.

Η οπτασία της φωτογραφίας στο site, με τα σαρκώδη χείλη και τα στήθη που τσίτωναν το μεταξωτό πουκάμισο απειλώντας να το σκίσουν, τελικά διαχειρίζονταν το airbnb από το Λονδίνο …ενώ στο δωμάτιο με κοινή άθλια τουαλέτα με οδήγησε η μάνα της που έγλειφε τα ογδονταπέντε, σαν αποξηραμένη μαύρη σταφίδα Κορίνθου, μ’ ένα δεκάχρονο παιδί γαντζωμένο στη φούστα της με βαρύ αυτισμό. Σκηνικό από θραύσματα ενός στρεβλωμένου κόσμου ζωγραφισμένου από τον Ντυμπυφέ.

Η ζωή είναι σκληρότερη από μας, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να νοιώσω ένοχος…

Περπατώντας με τις ώρες στους καυτούς δρόμους του Madras χάνεις την αίσθηση του μεγέθους και της πραγματικότητας. Και το gps αδυνατεί να βρει την διεύθυνση…

Έξω από ένα streetfoodάδικο πλησιάζω ένα νεαρό που μασουλάει κροτσανιστά onion bhajis καθισμένος στη μοτοσυκλέτα του. Τον παρακαλώ να τηλεφωνήσει στο airbnb, να ρωτήσει την διεύθυνση και αν μπορεί να με πάει.

Φτάνουμε. Τον ευχαριστώ υπακούοντας σ’ έναν πανάρχαιο κανόνα, που αναβιώνει με τεράστιο σουξέ σε απογόνους του Γιαγκούλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους Πολεοδομικών γραφείων, δια χειραψίας με τσιμπητό αριστοτεχνικά ένα χαρτονόμισμα. Αρνείται ευγενικά. Ανένδοτος, δεν δέχεται. Άλλη πάστα οι Ταμίλ. Είναι ο άνθρωπος κλειδί που καθορίζει την πορεία του ταξιδιού. Την επόμενη μέρα εχω ραντεβού να δω την μηχανή ενός φίλου του.

Το «άλλο» ταξίδι είναι σαν τη ζωή. Έχει ρίσκο, είναι διαφορετικό, είναι μια εξέγερση. Άλλοι το αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα, με φθόνο, με μνησικακία… Άλλοι θέλουν να βρισκόμαστε όλοι μαζί, στην ίδια κατάσταση. Να ισορροπούμε στα όρια του συνηθισμένου και του σταθερού. Ο κόσμος έχει ανάγκη από σταθερότητα…

Το βράδυ πέφτω γκροκί. Μπερδεμένα όνειρα, ότι σύχναζα σε κοπές πίτας μοτοσυκλετικών συλλόγων και οι διοργανωτές κραδαίνοντας χαλασμένα αμορτισέρ με ανάγκαζαν να κάνω ευνοϊκά σχόλια για τις BMW adv… Ο θόρυβος ενός βομβαρδιστικού Douglas του 2ου ΠΠ που προκαλεί το μονομπλόκ αιρ κοντίσιον των 70ς, αρχικά με γλυτώνει από τον εφιάλτη, στη συνέχεια όμως με διάφορες χαλαρωτικές στάσεις yoga flow και την εικόνα της χυμώδους Ινδής στο κωλάδικο, να ισιώνει τους μεσημβρινούς στις ζαρτιέρες της βλέποντάς με να φεύγω …βυθίζομαι σ’ έναν βελούδινο ύπνο.

Πρωί. Η ηλικιωμένη Ινδή με επισημότητα με προσκαλεί το μεσημέρι να μου μαγειρέψει, λέγοντάς μου ότι θα ήταν πολύ μεγάλη τιμή γι’ αυτή και το εγγόνι της.

Ο Ινδός με το rikshaw, καραούλι στο πεζοδρόμιο, με πληροφορεί ότι όλοι οι έμποροι μοτοσυκλετών της Salai Mount road αρρώστησαν ξαφνικά από την γρίπη των χοίρων, προτείνοντάς μου να με πάει σε ξάδελφό του με under cover εμπόριο-σέρβις μοτοσυκλετών μόνο για ειδικούς γνώστες κλπ κλπ Μόλις φτάνουμε στη διεύθυνση που του έδωσα και συναντάμε τους δυό Ινδούς μπροστά σε μια πανέμορφη μαύρη Royal Enfield BULLET 350, τρώει τέτοιο στράβωμα που δεν του το ισιώνει ούτε φαναρτζής.

Γυρίζω το μεσημέρι. Η ηλικιωμένη έχει μαγειρέψει 6-7 διαφορετικά φαγητά με εξαιρετικό art de la table σε μικρά φθαρμενα πιατάκια. Καθόμαστε στο παλιό τραπέζι και με σερβίρει με την επισημότητα γεύματος στο Μπάκιγχαμ . Η συγκίνησή μου είναι τεράστια, σε βαθμό που στο τέλος όταν φέρνει μια παμπάλαια κανάτα με νερό από τη βρύση (που δεν πίνουν ούτε οι άστεγοι) και μου γεμίζει το σκληρό πλαστικό ποτήρι, το πίνω όλο χωρίς σκέψη ν’ αρνηθώ και να την προσβάλλω… Συνειδητοποιώ ότι έχω αποκτήσει αντισώματα κατσαρίδας!

Πριν 10 χρόνια ξεκίνησα για Καλκούτα αλλά βρέθηκα στο Himachal Pradesh. Τώρα ήμουν ήδη στο κόλπο της Βεγγάλης. Στο τραπέζι θέτω το θέμα επί χάρτου. Καλκούτα ή Κανιακουμάρι? Η ηλικιωμένη κυρία μου δείχνει επίμονα Ποντισερί, Μαντουράι, Κανιακουμάρι…

Την άλλη μέρα φεύγω. Σαν τον «διαβάτη» του Μποντλαίρ, δεν φτάνω ποτέ στην Καλκούτα. Μου αρκεί να ‘μαι περαστικός, να με παρασέρνει η ταξιδιωτική παλίρροια στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο.

Ήδη κατηφόριζω προς Νότο… Πάνω στη σέλα της Enfield Bullet έχω εξασφαλίσει την πιο ηδονιστική θέαση του κόσμου.

«Μισές δουλειές. Παράτησες καριέρα στη μέση, ταξίδια στη μέση, βιβλία στη μέση… Δεν το λές και πετυχημένη ζωή», κάποιος μΕ είπε.

Καλύτερα να είσαι αποτυχημένος έξυπνος παρά επιτυχημένος μαλάκας (Βολίνσκι).

Η Καλκούτα μπορεί να περιμένει…

Μια ακόμη (παλιά) ταξιδιωτική εμπειρία του φίλου Βασίλη Μεταλλινού, όπως την διηγείται ο ίδιος.

.
INDIA, flower power

“In a day when you don’t come across any problems, you can be sure that you are travelling on the wrong path.” Swami Vivekananda»

.
2013 GΟΑ. Συγκαταλεγόμουν στους αποδεδειγμένα παράφρονες, αποφασίζοντας να νοικιάσω μια παλιά Royal Enfield, από έναν Ινδό που μόλις συνάντησα στον παραλιακό του Panaji. Με είδε να την περιτριγυρίζω. Ανάφτρα, πλανεύτρα, τσακίστρα, αριστερά το φρένο, δεξιά οι ταχύτητες, μπάσο ήχο να ραγίζουν τα κράσπεδα, κουρσούμι, ρετρό του »77…
«Αγόρασέ την, είναι μοναδικό κομμάτι…» μούγκριζε συνωμοτικά ο Ινδός, φτυαρίζοντας σχολαστικά τα τρίμματα από το kaju katli που τον κέρασα στο παρακείμενο μπαρ, ενώ προσπαθούσε να με πείσει ότι η μεταπώληση της μοτοσυκλέτας σε λίγα χρόνια θα μπορούσε να με εκσφενδονίσει 2-3 θέσεις πάνω από τον Σουλτάνο του Μπρουνέι στη λίστα Φόρμπς…
Κάτω απ’ την επιφάνεια της λογικής υπάρχει μια υπόγεια συναλλαγή μεταξύ τρέλας και σύνεσης. Παρά τις μουδιασμένες αισθήσεις μου μετά την πενιχρή δίαιτα με αμύγδαλα και γάλα καρύδας στο Νεπάλ, την νοίκιασα για 25 μέρες, προπληρώνοντας -ευτυχώς- μόνο τις 10 πρώτες.
Κανονίζουμε την χαρτούρα, με τον Ινδό να με αποχαιρετά σφίγγοντας το χέρι μου με υπερβολικό ενθουσιασμό και σκάζοντας χαμόγελο που συνήθως χρησιμοποιούν άνθρωποι που ετοιμάζονται για τραπεζική απάτη, ενώ εγώ μετά από ένα δίωρο μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, πάνω στην παλιά 500άρα BULLET και το σανζμάν ν’ ακούγεται σαν κατσαρόλα, είμαι πάλι στο δρόμο, τραβώντας γι’ άλλες πολιτείες, Karnataka ίσως και Kerala…
Μετά από 35 χιλιόμετρα μπαίνοντας στο Margao, με αφόρητη τη μεσημεριανή λάβρα να λιώνει την άσφαλτο και ν’ ανεβάζει την θερμοκρασία της μοτοσυκλέτας σε επίπεδα πυρηνικής σύντηξης, κολλάει η «δευτέρα», μουλαρώνει, σβήνω και κάνω στην άκρη.
Περνάει μια ίδια μοτοσυκλέτα. Κάνω σινιάλο. Είναι Γάλλος, του εξηγώ. Προτείνει να τον ακολουθήσω στο Palolem να την επισκευάσει.
Η «δευτέρα» εκεί… κολλημένη με UHU. Ταξίδι σε ρυθμό λιτανείας της εικόνας του Jagannath, μούσκεμα με το δερμάτινο μπουφάν και νοιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα θερμοπληξίας, κάνοντας τη σκέψη ότι η ζωή τελικά είναι το χρονικό μιας αποτυχίας σε κλιμακούμενες δόσεις.
Palolem και Παράδεισο… τα μπερδεύεις. Νοίκιασα καλύβα με 3 ευρώ κοντά στον Γάλλο. Βουτιά στον ωκεανό και πίσω καινούργιος, βλέποντας πάλι τη ζωή σαν ένα αστείο σε μεγέθυνση.
Έξω από την καλύβα του Γάλλου είχε διάφορα τυπάκια από εκλεπτυσμένους πλάνητες, χασομέρηδες, αργόσχολους, αλάνια και κάτι αριστοκράτισες αλήτισσες -που ο Αρμάνι τις έκοψε την πίστωση- νταγκλαρισμένες με «ύπνους», σκόνες, κόκες, ακούγοντας ζόρικες μουσικές από ένα τεράστιο μαγνητόφωνο κρεμασμένο σ’ ένα δέντρο.
Ετερόκλητο πλήθος που όμως το ένωνε η πίστη …ότι η Γη είχε εισέλθει σ’ ένα πνευματικό χειμώνα διάρκειας 350.000 ετών -έχοντας παρατηρήσει μια επιτάχυνση της καρμικής αντίδρασης- και έχοντας επίγνωση του πόσο σκληρός μπορεί να είναι ένας τέτοιος χειμώνας, κατέληγε μετά από μια αλληλουχία επαγωγικών συμπερασμάτων …ότι μόνο τα ρολόγια και τα κορόιδα δουλεύουν στον πλανήτη.
Ένας Αμερικανός 50άρης, μπαταλεμένο σκαρί για φούντο ολοταχώς, σκούρος με φάτσα οργωμένη απ’ τις κραιπάλες, τσαμπουκάδες στα χέρια, σκουλαρίκια κι ένα τατουάζ με «ημερομηνία γάμου Tulsa Oclahoma» για να τον θάψουν στο σωστό μέρος όταν γίνει η στραβή, ανάμεσα σε Kingfisher και κατσαβίδια πασπάτευε τη μηχανή μου. Γάλλος κι Αμερικανός με ταυτόχρονο σήκωμα του φρυδιού μ’ έπεισαν να πάρω τηλέφωνο τον Ινδό ν’ ακούσει το κουπλέ.
Το βράδυ εμφανίστηκε ο Ινδός με αυτοπροτεινόμενο σβέρκο για καρπαζιά να τη μαζέψει ενώ αρχίσαμε να γινόμαστε κουνουπίδι, με τον Αμερικανό κι όλο το σερσελέμι να μη δείχνουν οίκτο στις κερασμένες Kingfisher και τον λογαριασμό να πλησιάζει το φουλάρισμα βομβαρδιστικού Στελθ.
Συζητήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα, φρέσκος ξιφίας και κάτι κατάξανθα καμπυλάτα μπουμπούκια να λικνίζονται σε ρυθμούς Fela Kuti, με βάλαν σε σκέψεις ν’ αράξω εδώ, να συγγράψω δίπλα στον παφλασμό του Ινδικού ωκεανού το αριστούργημα που θα κάνει την κοινότητα των διανοουμένων να παραληρεί και τους ακαδημαικούς να τρέχουν πέρα δώθε βγάζοντας τυρολέζικους λαρυγγισμούς…
Όμως η σκέψη της συζύγου στην Ελλάδα να γαργαλάει την ασφάλεια ενός SMITH & WESSON των 9mm μ’ έκανε να επιταχύνω το ταξίδι μου και να φύγω μετά δυό μέρες νοικιάζοντας την Εnfield του Γάλλου, καρφί για Μπανγκαλόρ.
Μη μου λες για τί είσαι έτοιμος να πεθάνεις, πες μου για τί είσαι έτοιμος να ζήσεις!
Cheers!!

(Από τις ταξιδιωτικές καταγραφές του Βασίλη Μεταλλινού.) Σημείωση Ο Βασίλης είναι παλιός φίλος, αρχιτέκτονας το επάγγελμα, αλλά και λάτρης των μοναχικών, ερασιτεχνικών, μοτοσικλετικών, διηπειρωτικών διαδρομών τις οποίες ζει (βιώνει) και περιγράφει με θεσσαλονικιώτικο χιούμορ. Σήμερα: ‘Ένα στιγμιότυπο από την προσπάθειά του, όντας στην Τύνιδα, να εκμαιεύσει μια βίζα ώστε να επιστρέψει οϊκαδε μέσω της τότε (2007) Λιβύης. … I been in the right place . But it must have been the wrong time . I’d have said the right thing . But must have used the wrong line… (Dr John) .

2007. 2007. Τυνησία, Λιβυκή Πρεσβεία, 74 λεωφόρος Μοχαμέντ.

Ο υπάλληλος ξινός. Φάτσα μπαγιάτικη, να θυμίζει …τροφική δηλητηρίαση. Μου λέει «αταντέ»… 2004 με 2007, 4 αιτήσεις «libya online visa application», απάντηση μηδέν! Δεν υπάρχει πιό φρικτό πράγμα απ΄την αναμονή σε Αφρικανικές υπηρεσίες εκτός ίσως κι από το βίτσιο της απαγγελίας σε ποιητικές βραδιές. Γυροφέρνω στα τυφλά, αναρωτώμενος αν υπάρχει ελεήμων θεός ή κάποιο σχέδιο πίσω από το σύμπαν, όταν μου δίνει να συμπληρώσω ένα μάτσο χαρτιά, που φτάνει σε μέγεθος την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών. Συμπληρώνω τα χαρτιά. Και πάλι αναμονή με έναν φλύαρο Ιταλό τζιπά να μου διηγείται με στόμφο τις περιπέτειές του, κρίνοντας κάθε μιά τους άξια να συμπεριληφθεί στα έργα του Γκουρτζίεφ, μέχρι που εμφανίζεται μια νυφίτσα με κελεμπία . Με έκφραση πόνου, σαν του Μαχάτμα Γκάντι όταν τον πυροβόλησε ο Γκόντσε, μας πληροφορεί ότι η βίζα θέλει 9 μέρες για να εγκριθεί και θα την παραλάβουμε στα σύνορα. Κρίνοντας από τη φωνή του -να τρεμοπαίζει σαν τα κβαντικά σωματίδια- είμαι σίγουρος ότι θέλει να μας ξεφορτωθεί. Μπουκάρω στο γραφείο του προϊσταμένου. Η Αφρική δεν είναι για τσαμπουκάδες. Μπόλικο σιρόπι κι «εξκιουζέ μουά»… Αυτός ακίνητος κάτω από μια τεράστια εικόνα του Καντάφι. Κοιτάζει απορροφημένος μια στοίβα έγγραφα κι αρχίζω να του εξηγώ χαμηλόφωνα το πρόβλημα με λυγμό -σχεδόν παίζω Άιντα- μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι κοιμάται όταν τον ακούω να ροχαλίζει. Ίσως η πιο παραγωγική συζήτηση με Αφρικανό υπάλληλο… Νοιώθω τεράστια ανακούφιση που όλα είναι εξηγήσιμα!! Είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ πως φταίω εγώ… Café du Souk για τσάι maghrebi. Έρχεται και κάθεται ένας Ελβετός ποδηλάτης, ο Bertrand, ο ιδεώδης τύπος της flânerie, της άσκοπης περιπλάνησης. Κάνει τον γύρο της Μεσογείου. Μια από τα ίδια …΄΄πάνε σε εννιά μέρες στα σύνορα΄΄. Του κώλου τα εννιάμερα… Αν ορίσουμε την jazz σαν ένα τρόπο ύπαρξης, μ’ έναν αυτοσχεδιαστικό τρόπο βρισκόμαστε και οι δύο στο κατάστρωμα της Grimaldi για Παλέρμο. Ο Bertrand θα ξαναγυρίσει για τη βίζα κι εγώ θα συνεχίσω στην Ιταλία που υπαινίσσεται ένα σχέδιο, εκεί όπου δεν υπάρχει κανένα… Οδηγώντας στην ελεεινή autostrada για Cosenza θυμάμαι τα λόγια του τζιπά βγαίνοντας απ’ το Προξενείο: «Σ’ αυτόν τον άδικο κόσμο της φθοράς και της οδύνης είμαστε καταδικασμένοι να προσπαθούμε»… …ενώ πατώντας κι άλλο το γκάζι της μοτοσυκλέτας, έκανα την σκέψη ότι ήταν μια έξοχη ρήση που θα μπορούσα εντυπωσιακά να χρησιμοποιήσω σε κάποιο σικ δείπνο… ΥΓ1. Ο Bertrand γύρισε στην Τυνησία. Δεν πήρε ποτέ την βίζα για Λιβύη. Πέρασε στην Αίγυπτο αεροπορικώς και συνέχισε τον γύρο της Μεσογείου. Πέντε μήνες μετά πίναμε ρακές στη Μυρσίνη, στη Θεσσαλονίκη. ΥΓ2. Εγώ πήρα την βίζα μετά 3 χρόνια στην Αίγυπτο με βύσμα έναν Χασάν. Διάφορες σουρεάλ καταστάσεις μ’ ανάγκασαν να φύγω «ατμός» από τη χώρα και να μην δοκιμάσω ποτέ ένα πιάτο ruz hoot bil kusbur, σε ταβερνάκι στο λιμάνι του Τομπρούκ. ΥΓ3. Κι ας μη πάω ποτέ στη Λιβύη! Δεν με νοιάζουν ούτε οι «κατακτήσεις» τοπωνυμίων, ούτε η περιπέτεια, ούτε τα μοτοσυκλετιστικά ανδραγαθήματα, ούτε να ψάξω το κρυφό μου ΕΓΩ στην έρημο, ούτε να γίνω …καλύτερος άνθρωπος κι άλλα σαχλά κι αιθέρια. ΥΓ4. Να σΕ πω φίλτατε αναγνώστα, το ένοχο μυστικό μου. Είναι ότι με τα ταξίδια βρήκα έναν από τους πιο τεμπέλικους τρόπους για να περνάω τον χρόνο μου. Cheers!

Κι άλλες ταξιδιωτικές ιστορίες που μόλις έφτασαν από τον φίλο κένταυρο Βασίλη Μεταλλινό

Μαδαγασκάρη,  βρώμικες ιστορίες.

ΠΡΟΣΟΧΗ το κείμενο περιέχει τοποθέτηση σεξιστικών και ρατσιστικών προϊόντων

2018, Ανταναναρίβο

Ο κος Ρονί: Ψηλός, καμπούρης, σκελετοειδής, έτοιμος να πεθάνει. Σακούλες στα μάτια δέρμα ωχρό, μάγουλα ρουφηγμένα, σάπια δόντια και καράφλα εκτεταμένη στην κορυφή του κεφαλιού. Ξενέρωσα βλέποντας τον ετοιμόρροπο ιδιοκτήτη του ρεστοράν-μπαρ. Θαμώνες Γάλλοι, ληγμένα τζόβενα που ροκάνιζαν τις συντάξεις τους με εβένινα μωρά, λεπτά και σφριγιλά, μέσα σε πάφα-πούφα, καψούρα κάργα, τραγούδια του Jean Ferrat και νύχτες πνιγμένες στους ατμούς του Dzama vieux vanilla rum…

Οι πρίγκηπες της κρεπάλης, σε μια πάμφτωχη χώρα μέσα στη διαφθορά, την πορνεία, την απόγνωση και την ανέχεια…. Αποικιοκρατία με φερετζέ ανεξάρτητου κράτους.

Liberte’, egalite’, fraternite’, ρε δε πάτε στο διάλο?

Τηλεόραση συντονισμένη στο France 3, μιά δεύτερη στο FranceTV Sport και στην άκρη του μπαρ «Gazette de Madagascar», «Liberation», «Le monde», μενού ημέρας στρικτεμάν φρανσέ.

«Μεσιέ Ρονί, χθες βράδυ ο φίλος σας ο Σιλβέν απ΄ το καμπαρέ «Le Glacier» μου ‘πε για μια μοτοσυκλέτα του γιού σας που ζει στη Γαλλία και…»

Ο κος Ρονί φώναξε τον μάγειρα, ένα μπούλη με κιλά εκατόν είκοσι, κοντό, σασί για μπόντυ μπίλντερ. Με την κοιλάρα να εξέχει, σβέρκο ταύρου και χέρια-κορμούς δέντρου, με κοιτούσε καχύποπτα με τα μικρά ματάκια του χωμένα μες στο λίπος, ενώ το αφεντικό του έλεγε να με πάει πίσω στην αποθήκη να δω την μοτοσυκλέτα.

Μια ευκαιρία να ταξιδέψω με κανονική μηχανή σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι, αποφεύγοντας κάτι καχεκτικά χρέπια με μηχανές πάπιας…

Απογοήτευση. Μία μαύρη Suzuki 650 χιλιοχτυπημένη, σε κακό χάλι που έδινε την εντύπωση ότι θα διαλυθεί σε πρωτόνια μόλις κατάφερνα να την βάλω μπροστά, ενώ τα alarm άρχισαν να χτυπούν στο βάθος του μυαλού μου.

«Μεσιέ Μπαζίλ, δεν πωλείται, ενοικιάζεται 1600 ευρώ το μήνα… Εδώ όπως γνωρίζεις είναι απίθανο να βρεις μοτοσυκλέτα» γρύλισε ο μεσιέ Ρονί γνέφοντάς μου να πάρω μια μπύρα που γέμιζε πίσω από το μπαρ, μια σοκολατένια οπτασία μ’ ένα φουστάνι που η Τζένιφερ Λόπεζ θα το απέρριπτε ως άκρως αποκαλυπτικό…

«Μη τη λιμπίζεσαι, θα την παντρευτώ σύντομα…» συμπλήρωσε, βλέποντάς με να έχω πάθει αποκόλληση κάτω γνάθου από το θέαμα.

«Mεσιέ Ρονί…» είπα αγκομαχώντας.

Με διέκοψε απότομα ο ετοιμόρροπος, διαβεβαιώνοντάς με ότι προσφέρει τον πρωτότοκο γιό του γι’ ανθρωποθυσία σε περίπτωση που η μοτοσυκλέτα παρουσιάσει το παραμικρό πρόβλημα…

Αν ήμουν καλαμάρι …και μόνο αυτό το προοίμιο θα ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει την εκτόξευση μαύρου μελανιού για να εξαφανιστώ, ωστόσο η εμφάνιση μιας μελαψής πιτσιρίκας σερβιτόρας με προδιαγραφές ενοίκου της βίλλας του Χιού Χέφνερ ήταν η αιτία να καθήσω σ΄ένα τραπέζι και να ρουφίξω με βουλιμία την μπύρα μου.

Αυτό το ύπουλο τζόμπι κατάφερε να με διπλαρώσει. Λίγο… η κακούργα η ανάγκη, λίγο κάτι σίγουρες μετοχές που είχε επενδύσει και είχαν εξαφανιστεί στο Τρίγωνο των Βερμούδων  χωρίς ν’ αφήσουν κανένα ίχνος… λίγο το τραπέζι μας που μετά την τέταρτη μπύρα θύμιζε σαλόνι του Play Boy με κάτι απάτητα δεκαεπτάρικα, από εξαίσιες πρώτες ύλες που σέρβιραν mofo-anana, ramazava και lasary, αφήνοντας τις πρακτικές λεπτομέρειες στην άβυσσο των ντεκολτέ τους… με τούμπαρε να το κλείσουμε στα 600.

Κύριοι ένορκοι, κύριε εισαγγελεύ,

οφείλω με κάθε ειλικρίνεια ν’ απολογηθώ, δηλώνοντας μετάνοια και συντριβή ψυχής. Γνωρίζω ότι δίκαια εσείς οι κήνσορες της Ηθικής αγανακτείτε και μόνο για τις σκέψεις εκμετάλλευσης της νεανικής τους σάρκας για να κορέσω το ακόλαστο πάθος μου κλπ κλπ.

Je me declare innocent!!!

Επόμενη μέρα 200 προκαταβολή κι ο παχύδερμος ξεφυσώντας ανελέητα μου παρέδωσε την μοτοσυκλέτα έξω από το guest house «Tana-Jacaranda».

«Πρόσεχέ την σαν τον κώλο σου γιατί ο μεσιέ Ρονί θα στενοχωρηθεί» μούγκρισε κουνώντας μου το χοντρό του δάχτυλο, στολισμένο μ’ ένα δαχτυλίδι σε μέγεθος κακοήθους όγκου σε προχωρημένο στάδιο…

Ακούγοντας το μοτέρ να δουλεύει σαν κουδουνίστρα, ήδη άκουγα τις σειρήνες να βοούν στο μυαλό μου σαν να προειδοποιούν για εχθρικό βομβαρδισμό, εν προκειμένω μπροστά σ’ ένα σίγουρο ταξιδιωτικό ολοκαύτωμα.

Το απόγευμα έχοντας περάσει την Moramanga, σε καμιά δεκαριά χιλιόμετρα προς το Vatomandry  η μοτοσυκλέτα έκανε ένα τσαφ και δεν ξαναπήρε μπρος…

Ταλαιπωρία φουλ. Φόρτωμα της μοτό σε ποδήλατο ρίκσo πίσω στη Moramanga σε συνεργείο με ειδήμονες κατσαβιδάδες. Την λύση την έδωσε αγροτικό φορτηγάκι που την μετέφερε στου μεσιέ Ρονί, μ’ ένα ποσό που κάλυπτε τα έξοδα αποστολής… καθώς και όποιες άλλες δαπάνες μπορεί να έχουν κάνει όλοι οι συγγενείς του οδηγού σε μιά άλλη ζωή.

Έφυγα το βράδυ για Toamasina. Εκεί στάθηκα πιό τυχερός…

Τα ίδια έπαθα και στην Ινδία την πρώτη φορά, τα ίδια και στο Βιετνάμ…

Έτσι «πάει» το ταξίδι όταν δεν είναι προτηγανισμένο…

Συνήθως οι άνθρωποι κάθονται και το σκέφτονται… Κυρίως όμως κάθονται!

«You can’t always get what you want»… τραγουδούσαν οι Stones.

Το τραγουδούσα κι εγώ… στο υπόλοιπο ταξίδι, σε μια κατάσταση διαρκούς σφάλματος και παραμονής στην ψευδαίσθηση και στην αβεβαιότητα, ικανοποιημένος όμως που δεν κάθησα να το σκέφτομαι μέχρι σήμερα…

Cheers!

Από τις περιπέτειες του Βασίλη Μεταλλινού στην Ινδία (συνέχεια)

I‘m going where the sun keeps shining

Through the pouring rain

Going where the weather suits my clothes (Harry Nilsson)

Συγκλονισμένος ακόμα από την ευριπίδεια τραγωδία πώλησης της μοτοσυκλέτας μου, αποφασίζω να φύγω το βράδυ με το τραίνο νοτιοδυτικά για χαλάρωση και διαλογισμό στις παραλίες της Kerala. Ο αγοραστής μας «πέταξε» τρικάβαλο με την μηχανή στον σιδηροδρομικό σταθμό. Χαθήκαμε μέσα στο πλήθος.

 Άμα δεν κλείσεις εισιτήριο μέρες πριν, δεν το βγάζεις με τίποτα.  Στο γκισέ ο ταμίας μετά την τρίτη απόπειρά μου να τον δωροδοκήσω και βλέποντας την τρομερή ουρά πίσω μου κι έναν γερμανό με φάτσα σαν μουρταδέλα να διαμαρτύρεται …άρχισε να μεταβάλλεται σε χαρακτήρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Βγήκα έξω απογοητευμένος με φρόνημα περντέ πιλάφ…

Ξαφνικά Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Οι επισκέπτες του παρόντος ιστότοπου τον Βασίλη Μεταλλινό τον ξέρετε. Αν όχι μπορείτε να τον πληκτρολογήσετε (ως ονοματεπώνυμο) εδώ αριστερά στην ¨αναζήτηση¨ και θα βρείτε κείμενά του που δημοσιεύτηκαν παλιότερα στο Ιστολογοφόρο. Σας υπενθυμίζω ότι πρόκειται για φίλο αρχιτέκτονα, κένταυρο, μοναχικό δίκυκλο ταξιδευτή, καθώς και πνευματώδη καταγραφέα εμπειριών. Οι φωτογραφίες είναι επίσης δικές του. Σήμερα λοιπόν έχουμε και λέμε:

INDIA, ιστορίες καραντίνας με click away

Everybody’s talking at me
I don’t hear a word they’re saying
Only the echoes of my mind… (Harry Nilsson)

.

Δεκέμβριος, 2017. Φεύγω  από το Madurai ξημερώματα  προς νοτιοδυτικά γενικώς, για να βρώ την ΝΗ 44. Με βροχή. Στόχος η Βομβάη. Σε μιά βδομάδα η φωνή της Τουρκάλας:  «Ladiesand gentlemen, welcome onboard Flight TK6540, please fasten your seatbelts » και τα λοιπά και τα λοιπά…

Εικοστή έβδομη μέρα στο Tamil Nadu κι αρχίζω τον δρόμο της επιστροφής, γιατί ως γνωστόν οι γυναίκες και τα οστρακοειδή αντέχουν  μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια στην αναμονή… Μετά γίνονται δηλητήριο!

Οδηγώ  στον ανοιχτό δρόμο μέσα στo πρωινό κυκλοφοριακό χάος , χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από οποιονδήποτε άνθρωπο με γνωρίζει κι αποκομμένος από οτιδήποτε μου δίνει μια αίσθηση ταυτότητας.

Είκοσι επτά μέρες περιπλανώμενος,  χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, χωρίς να γνωρίζω τι με σπρώχνει, να συνεχίζω. Για ν’ αγγίξω την ταυτότητα των λαών? Μήπως από δίψα για έξαψη και περιπέτεια?  Ή επειδή έχω μεγαλώσει και θέλω να καταλάβω κάτι …πριν να ‘ναι πολύ αργά?  Όχι …μη το βαρύνουμε το πράγμα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Επειδή οι προηγούμενες μέρες ήταν κάπως ζόρικες άφησα για λίγο το Ιστολογοφόρο να πλέει από μόνο του παρασυρμένο από τους ανέμους και έρμαιο των (ασταθών) νόμων του τυχαίου. Τώρα που τα πράματα πάνε να καλυτερέψουν αντιλήφθηκα ότι στην αναμπουμπούλα δεν ανάρτησα ένα ως συνήθως ενδιαφέρον και διασκεδαστικό κείμενο του Βασίλη Μεταλλινού που έφτασε στη Γέφυρα μαζί με την καινούργια χρονιά.

Σήμερα λοιπόν έχουμε Μεταλλινό και  

 Ιστορίες καραντίνας με espresso lungo και άρωμα Orient express

14 μήνες ταξιδιωτική αγαμησιά και στα εντευκτήρια του μυαλού συνωστίζονται τρελές αναμνήσεις ενός ανεπανάληπτου παρελθόντος…

Ανεπαισθήτως συνειδητοποιώ ότι πέρασαν 47 χρόνια απ’ το πρώτο μεγάλο ταξίδι.

Ιούλιος 1974, εποχή που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ακόμα μαύρος, το ραδιόφωνο στο κυλικείο του ΟΣΕ έπαιζε Terry Jacks  το «seasons in the sun», μαθητής 4ης Γυμνασίου δέκα έξι χρόνων, τελών υπό υπαρξιακή σύγχυση, ανυπόφορα διψασμένος για νέες εμπειρίες και με μια κάρτα interrail στη κωλότσεπη, ξεκινούσα με το Οριάν Εξπρές ένα ταξίδι 30 ημερών στην Ευρώπη.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Από τον (μοτοκυλιόμενο) αρχιτέκτονα – κένταυρο – ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινό

WARNING! DANGER!!!
Do not read this until you have read SUDAN, Ιστορίες freak-ασέ (Part 1)
After you have read it …it is safe to continue reading.

Αργά τ’ απόγευμα σταματώ έξω από την πόλη Berber κοντά στη συμβολή του ποταμού Ατμπάρα και του Νείλου, βλέποντας ένα χίπικο WV Transporter ενός ζευγαριού Ολλανδών και το ποδήλατο ενός Γερμανού.
Το ζευγάρι (δεν θυμάμαι ονόματα) ταξίδευε προς το Μπουρούντι για ένα φιλανθρωπικό έργο σε μια φτωχή τενεκεδούπολη της Bujumbura , ψάχνοντας ένα πνευματικό έρεισμα. O τύπος «έσπρωχνε» και κάτι περιοδικά με θεματολογία που εκτείνονταν από τη δύναμη των κρυστάλλων, τις ολιστικές θεραπείες και τις ψυχικές δονήσεις μέχρι οδηγίες για επιλεκτική μετενσάρκωση …σε τιμές όχι μεγαλύτερες της πρωτότυπης έκδοσης του 1914 των «Dubliners» του Τζέιμς Τζόις… Γενικά το ζευγάρι θύμιζε κάτι τύπους σε ντοκιμαντέρ του Channel 5 για απάτες «volunteer traveling», πλαστά traveler cheques κλπ …ενώ ένοιωσα και το πορτοφόλι μου να κλείνει ενστικτωδώς …σαν στρείδι που μυρίζεται κίνδυνο.
Ο Γερμανός ποδηλάτης, 60 plus, πάστορας της «Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Έβδομης Μέρας» ταξίδευε μόνος προς την Αίγυπτο.
Ψωνίσαμε kajaik (ξερό ψάρι απ΄το Νείλο), gurrassa (λεπτές πίτες) και tamiya (σαν φαλάφελ) στρώσαμε τραπέζι ρεφενέ. Τα λίγα φαγητά εξαφανίστηκαν σαν σολωμός σε μπουφέ δεξίωσης Αντιδημαρχίας Πολιτισμού… Ένοιωσα κουρασμένος και ξάπλωσα στο sleeping bag με μια αίσθηση ότι διανυκτερεύω στο ράντσο του Charles Manson, ακούγοντας το Radio Salam 963 απ’ τα ηχεία του WV, αναμειγμένη με την χαμηλόφωνη λογοδιάρροια των Ολλανδών διατυπώνοντας ενστάσεις στο Γερμανό πάστορα σχετικά με την Δεύτερη Έλευση. Σκεπτόμενος ότι φτωχή και ξυπόλυτη περπατεί η ανθρώπινη Γνώση μπροστά στα θρησκευτικά ερωτήματα, βυθίστηκα σε μια ληθαργική έκσταση… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

[Βίωσε, έγραψε, τιτλοφόρησε, εικονογράφησε και υποσχέθηκε την (προσεχώς) συνέχεια της παρακάτω (μοτοσικλετιστικής) συγγραφής, ο  δίκυκλος ταξιδιώτης Βασίλης Μεταλλινός.]

Χειμώνας, 2010
Η ζέστη στο Χαρτούμ έκανε τους χουρμάδες να «βγαίνουν» απ’ ευθείας …φρουί-γκλασέ πάνω στους φοίνικες Ντουμ. Πέρασα το βράδυ μου σ’ ένα παλιό guest house στο Ομντουρμάν, κάτω από τον σαραβαλιασμένο ανεμιστήρα και με τους ήχους του καταρράκτη Ubbalamadugu, από ένα καζανάκι που δεν σταμάταγε να τρέχει, ταλανιζόμενος σ΄ ένα βασανιστικό δίλημμα: Να συνεχίσω με μια παρέα τεσσάρων Ιταλών μοτοσυκλετιστών μέχρι την Αιθιοπία και να επιστρέψω μόνος? Ή να φύγω προς τα πάνω καρφί για Wadi Halfa, να προλάβω το ποταμόπλοιο για την Αίγυπτο?
Η είδηση ότι -νοτιότερα- είχαν σκοτωθεί προσφάτως 5 στρατιώτες της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, είχαν πυροβοληθεί εν κινήσει 2 διαφορετικοί ταξιδευτές με μοτοσυκλέτες από ληστές, και είχαν απαχθεί 2 Ρώσοι πιλότοι ανατολικά της Nyala δεν με φόβιζε τόσο …όσο μια καθυστέρηση στην Ελλάδα , που θα ενέπνεε κάτι δικηγόρους πιό επικίνδυνους κι απ΄τους αιμοδιψείς πολέμαρχους του Darfur …να προσθέσουν μερικά ακόμα εξοντωτικά μηδενικά στους όρους ενός μελλοντικού διαζυγίου…
Ξημερώματα, μετά από ένα αρωματικό τσάι, δυό τετράγωνα παρακάτω βρίσκω τους Ιταλούς να φωτογραφίζονται έξω απ’ το ξενοδοχείο τους, έχοντας κρεμάσει ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες και μια σημαία διάσημου moto-club κι εταιρίας λιπαντικών εκ Λομβαρδίας. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την ύπαρξή τους κι αυτό μου προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό, μια που έδειχνε πόσο περιορισμένη και ελλιπής ήταν η κουλτούρα μου. Κάτι …οι ίδιες στολές, οι ίδιες μοτοσυκλέτες, οι ίδιες πόζες, τα ίδια t-shirt, τα ίδια ταξιδιωτικά πλάνα, τα ίδια travel blogs, τα ίδια… Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας!
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με προσανατόλισε προς βορρά…
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Από τις περιπέτειες ενός αρχιτέκτονα κένταυρου και μοναχικού ταξιδευτή.

Περιγραφές και εντυπώσεις από τις (μοτοσικλετιστικές) αποδράσεις του φίλου Βασίλη Μεταλλινού.

SUDAN 2010… Ιστορίες γι’ αγρίους  (Part 1)

To ποταμόπλοιο απ’ το Aswan για τη Wadi Halfa (Σουδάν) ξεκίνησε στις 5 τ΄απόγευμα, με καθυστέρηση 7 ωρών μ’ ένα εκκωφαντικό κροτάλισμα που θύμιζε την έλευση ηφαιστιογενούς σεισμού…
Η ιδέα για εισιτήριο πρώτης θέσης δεν ήταν η σοφότερη… Τα στρώματα στην παλιά καμπίνα φαίνονταν να φιλοξενούν όλες τις συνομοταξίες αθροπόδων, απτέρων και μπόλικων άλλων με εκλεπτυσμένες γαστριμαργικές προτιμήσεις σε μενού με ανθρώπινο αίμα. Τα σεντόνια, με την σχετική ακαμψία από τη βρώμα, είχαν να πλυθούν απ΄την εποχή της ανατροπής του Αχμέτ αλ-Μιργκανί.
Μπαίνοντας στην τουαλέτα μια γαλλιδούλα τσίριζε αποτροπιασμένη στη θέα της στάθμης των σκουριασμένων βρωμόνερων και ούρων του δαπέδου, που ήταν ψηλότερη απ΄το πάχος της σαγιονάρας της, έχοντας εξαντλήσει όλη την playlist του Γαλλικού υβρεολογίου για τον καπετάνιο και το πλήρωμα που στρίμωξαν περίπου 500 άτομα …σ΄ένα καράβι που ήταν για 200!
Ανεπαισθήτως η σκέψη μου πήγε στην μοτοσυκλέτα μου που ταξίδευε παρά πίσω σε μια μαούνα με οχήματα και θα έφτανε σε 32 ώρες (κανα 8ωρο – 10ωρο αργότερα) μιας και δεν ταξίδευε το βράδυ ελλείψει οργάνων ναυσιπλοΐας…
Αθεράπευτα πάσχων απ’ το «σύνδρομο του Λευκού Ιππότη» την πήρα αγκαλιά και την έβγαλα στο κατάστρωμα, όπου χωρίς κλιματισμό, με υγρασία 90% , θερμοκρασία στους 40 βαθμούς και εκατοντάδες κελεμπιοφόρους με …χειραποσκευές πλυντήρια και τηλεοράσεις, να έχουν καταλάβει και τον τελευταίο πόντο, η νεαρά έπαθε ψαϊκολότζικαλ κολάψους…
Την τράβηξα πίσω μου, ανοίγοντας δρόμο διαγκωνίζοντας και την έσυρα κάτω από μια σωστική λέμβο που βρίσκονταν κάτι δυτικοί ταξιδευτές ενώ αυτή φώναζε «περπατάμε στην κόλαση ενώ δεν έχουμε πεθάνει!»
Εκεί της έδωσα μωρομάντηλα να καθαρίσει τα πόδια της και της έκανα σπρέι με διάλυμα πρόπολης (που ‘χω πάντα στη τσέπη) για απολύμανση. Παρόλο που φάνηκε να ικανοποιείται απ΄την φροντίδα μου, δεν έλεγε να ηρεμήσει και συνέχιζε τα «γαλλικά» επαναλαμβάνοντας κάθε 3 δευτερόλεπτα μεταξύ άλλων την λέξη «con»…
Συστηθήκαμε, την έλεγαν Λορελά. Μου ‘πε ότι μάλλον της είχαν κλέψει ένα μικρό λάπτοπ, με όλες τις φωτογραφίες της και μπαίνοντας στις τουαλέτες για να βρει τον φίλο της για βοήθεια, πάτησε στα βρωμόνερα.
Προσπάθησα να την παρηγορήσω επιστρατεύοντας τα γαλλικά μου, με φωνή Jacques Brel, ψιθυρίζοντας κάτι μαλακίες στιλ «ό,τι άσχημο κι αν σου τύχει, το έχουν ζήσει κι αντέξει άλλοι πριν από σένα. Θυμήσου ότι ξέφυγες απ΄την ρουτίνα αυτή την ύπουλη ερωμένη, που μας σφίγγει στην αγκαλιά της και μας στερεί περισσότερα απ’ όσα προσφέρει… Χέσε το λάπτοπ… Στο κάτω-κάτω είναι γεμάτο με ψηφιακά λάφυρα μνήμης που υπόσχονται πολλαπλές επαναλήψεις δευτεροβάθμιας βίωσης, προκρίνοντας την πλαστή αιωνιότητα σε μικρότερη διάσταση, από την αστραπιαία στιγμή, εκείνη που δεν χαίρεσαι τρισδιάστατη και ζωντανή μπροστά σου…! Ένα 24ωρο υπομονή, να βγούμε απ’ το καράβι και θα στρίψεις το τιμόνι … πάλι στην λεωφόρο των μεγάλων συγκινήσεων»…
Πάντα πίστευα ότι η ποίηση και το χιούμορ είναι το ντεκολτέ του άντρα… Από κείνο το απόγευμα άρχισα ν΄αμφιβάλλω…
Αυτή αντί να καλμάρει τα πήρε στο κρανίο με τις μαλακίες που της ξεφούρνιζα, τη ζέστη, τον χαμό στο κατάστρωμα, με τη βρώμα και την ιδρωτίλα και βγάζει ξαφνικά το ολόσωμο ινδικό φόρεμα που φορούσε και μένει μ’ ένα μαγιό που φορούσε από κάτω.
Πάγωσα! Όλοι οι άνδρες άρχισαν να μουρμουρίζουν και την κοιτούσαν σαν καυλωμένοι κεραμιδόγατοι.
Την ώρα που 2 Αιγύπτιοι ετοιμάζονταν να τη χουφτώσουν, ένας ηλικιωμένος μάλλον μουσουλμάνος κληρικός, έβγαλε από κάτι μπαγκάζια ένα σεντόνι και την σκέπασε ολόκληρη κάνοντάς τη νόημα να μη το βγάλει. Αυτή η ηλίθια, όπως ήταν εκνευρισμένη …του το πετάει στη μάπα. Πάει, μπλέξαμε σκέφτηκα… Εδώ θ’ αφήσουμε την παρθενιά μας….
(Συνεχίζεται…)

 

SUDAN 2010, Ιστορίες γι’ αγρίους (Part 2)
.
Εκεί που ήμουνα σίγουρος ότι θα μας πετάξουν στο Νείλο αφού μας πηδήξουν και τους δύο, εμφανίστηκε ο δίμετρος γκόμενός της που ‘χε κολλήσει στην τουαλέτα με κάτι διάρροιες από κάτι κεμπάπια που έφαγε την προηγούμενη μαζί με τις καλοθρεμμένες αλογόμυγες της δυτικής όχθης του Νείλου, φωνάζοντας «Λορελά! Λορελά!»
Έφτασε πάνω στην ώρα και την μάζεψε οδηγώντας την πίσω στην καμπίνα, αφού της πέρασε στα γρήγορα το φόρεμα με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις…
Ο ηλικιωμένος ιμάμης μου ζήτησε εξηγήσεις μιλώντας λίγα αγγλικά και του ξεφούρνισα ότι η κοπέλα πάσχει από behavioral mental disorder κι ο ψηλός που τη μάζεψε ήταν ψυχίατρος και κάνοντας νοήματα – παντομίμα στους γύρω ότι «χάνει λάδια» και ότι δεν την γνωρίζω κλπ κλπ…
Εκείνη τη στιγμή βέβαια ντράπηκα …αλλά η ακεραιότητα είναι μια σχετική έννοια που καλύτερα να την αφήνει κανείς για το διεισδυτικό πνεύμα του Μαχάτμα Γκάντι… Η πραγματικότητα είναι ότι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές αρχές και κινδυνεύεις να σου κάνουν τον κώλο τάλιρο και να σε πετάξουν για ορντέβρ σε κανέναν 7μετρο υδρόβιο μερακλή της συνομοταξίας Crocodylus niloticus …η ειλικρίνεια και τα υψηλά ιδανικά έχουν την τάση να εξαφανίζονται σε μια δίνη, όπως το νερό στο σιφόνι της ελεεινής τουαλέτας του καραβιού…
Οι Σουδανοί είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και φάνηκαν να δείχνουν κατανόηση.
Πήγα πίσω στη καμπίνα αλλά στη θέα 2 μικρών ποντικών που ‘χαν ανέβει στο κρεβάτι αποφάσισα να αναθεωρήσω και να πάρω τον σάκο με τα πράγματά μου για να βγώ πάλι έξω. Από μακριά άκουσα τους Γάλλους να ρωτάνε που θα βρουν τον καπετάνιο…
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και τα πράγματα ησύχαζαν στο κατάστρωμα. Δεν υπήρχε ούτε πόντος να βολευτώ. Κάτω από μια μεταλλική σκάλα 2 Τούρκοι μοτοσυκλετιστές μου κάνανε λίγο χώρο να στρώσω το υπόστρωμά μου.
Από απέναντι ένας μεσήλικας Σουδανός μας πρόσφερε ζεστό καρκαντέ. Συλλογιζόμενος ότι εδώ και μέρες είχα αφεθεί στην σύμπτωση, στην περιπέτεια του τυχαίου, πλάνης να περνάω άσκοπα και αθόρυβα μέσα από τον αδιόρατο ιστό της Αφρικής, έπεσα γκροκί.
Νανουρισμένος από τον θόρυβο του πλοίου που θύμιζε πλυντήριο με χαλασμένο ιμάντα κι ακούγοντας από το κινητό του διπλανού μου, τη μουσική του Seher Vakti και τη μαγική φωνή της Birsen Tezer να τραγουδάει «αμάν εφέντιμ, τσανούμ εφέντιμ κονούς μπιράζ…» βυθίστηκα σ΄έναν γλυκό ύπνο.

ΥΓ1 Για την ιστορία, την επόμενη μέρα, μόλις φτάσαμε στη Wadi Halfa και πριν βγούμε από το πλοίο είδα κάτι αστυνομικούς να βγάζουν κωλοτουμπιδόν δύο νεαρούς Αιγύπτιους κελεμπιοφόρους, με τη δέουσα τρυφερότητα και με φάπες ν’ ακούγονται σε dolby surround, συνοδεία ακατάληπτων γρυλισμάτων. Πίσω ακολουθούσε η Λορελά με κελεμπία και τουρμπάν, γητεύτρα, σαγηνευτική και σέξι και παραπίσω ο γκόμενος που μου κατέστρεψε κάθε ελπίδα…
YΓ2 Τα ταξίδια μου είναι σαν κακοκομμένη ταινία. Χωρίς να το θέλω μου έρχονται στο μυαλό μόνο οι κομμένες σκηνές, σαν να τις έκλεψα από την καμπίνα ενός μηχανικού προβολής και να τις προβάλω ανακατεμένες…. Sorry!
ΥΓ3 Ώρα για ζεστό καρκαντέ… Cheers!

Στα πλήκτρα: Βασίλης Μεταλλινός

Πίνω νωχελικά μια Kingfisher, στο ετοιμόρροπο ημιυπαίθριο καφέ του Sadar Bazaar, στο Παλιό Δελχί. Στο διπλανό τραπέζι ένας μικροκαμωμένος Ινδός, πασάρει δύο αγαλματίδια του Σίβα σε δύο Γάλλους, με γρανιτώδη επιμονή …που θα ‘κανε τους Μαροκινούς συναδέλφους του στα παζάρια της Φεζ, να φαντάζουν σαν φοιτητές marketing δημοσίου ΙΕΚ που κάνουν την πρακτική τους.

2014. Στο βάθος ένας νεαρός που θυμίζει γνωστό ηθοποιό του Bollywood, με παρδαλό ψευτομεταξωτό πουκάμισο, ιδανικό για γκαρνταρόμπα των εντόπιων λαμπραντόρ πίστας του Θεσσαλικού κάμπου, ψήνει δυο Αμερικάνες να τον ακολουθήσουν σε μαγαζί με τουρμπάνια, ενώ δίπλα τους ένας κουρελής μεσήλικας του αθέατου αυνανισμού, έχει καρφωμένο το καυλωμένο βλέμμα του στα μπούτια των δύο γυναικών.
      Ο μικρόσωμος Ινδός μΕ την πέφτει χαμηλοφώνως, ενώ μια λεπτή μυρωδιά χασίς γεμίζει τον αέρα από μια παρέα Ιταλών που φλυαρεί ραγδαίως μ’ έναν Ινδό γκουρού του φιλοσοφικού λιανεμπορίου.
      «Άμα θέλεις ένα όμορφο αγόρι…» μΕ πετάει, κοιτάζοντάς με στα μάτια με το γαλακτερό βλέμμα νεογέννητης ύαινας.
      «Γκουχ γκουχ (ξερόβηχας) το ξέρω ότι θα με θεωρήσεις βιτσιόζο, αλλά γκουχ γκουχ (ξερόβηχας) …αλλά πως να στο πω …είμαι βαθέως μεροληπτικός υπέρ των γυναικών» του εξηγώ διακριτικώς και χαμηλοφώνως, προσέχοντας μη κάνω κάποιο ρατσιστικό σχόλιο για την αξιότιμη συνομοταξία των κωλομπαράδων…
      «Ξέρω μία 14χρονη ανατομική βόμβα που κάνει τα πρώτα καλλιτεχνικά της βήματα στο Bollywood και …» μου ψιθυρίζει χειρονομώντας, σα ν’ απαγγέλλει ποίηση στη νοηματική.
      «Δεν ήρθα μέχρι την Ινδία για να γαμήσω»… τον κόβω με τάκλιν … βλέποντας την αυτοπεποίθησή του να παθαίνει black out.
      «Μαχές» μου συστήθηκε και δείχνοντας με το βλέμμα του τον άλλον Ινδό με τις Αμερικάνες, συμπληρώνει…
      «Πρέπει να ‘σαι πολύ προσεχτικός στην Ινδία.» μου πετάει ασκώντας τη ρητορική της προστατευτικής σταυροβελονιάς…
      «Το ‘χω υπ’ όψη» απαντώ, εξασκημένος στην αδιάκοπη παραπλανητική γιόγκα.
      Κάθεται στο τραπέζι μου και με πιάνει κουβέντα, ανακατεύοντας στο ρητορικό του τσουκάλι και τις τελευταίες ελπίδες για ένα κομίσιον της προκοπής …ενώ εγώ αναρωτιέμαι άμα πρέπει ν’ αρχίσω τα μεγαλοπρεπή μπινελίκια ή τις σεξουαλικές ευχές…
      Τελειώνω την μπύρα μου, εξηγώντας του ότι η Ελλάδα που λατρεύει, δεν συνορεύει με την Γαλλία και πληρώνω.
      «Την κάνω» του λέω.
      «Που πας» μου λέει…
      «Αύριο φεύγω για το Punjab και θέλω να δω τιμές για guesthouse κλπ» απαντώ.
      «Μην πας σε ταξιδιωτικό πρακτορείο my friend. Θα σε κλέψουν. Μόνο στο επίσημο Government of India Tourism Office! Πουθενά αλλού!» μου τονίζει με αυστηρότητα ο Μαχές.
      «Και να προσέξεις, όπου πας να γράφει Ministry of Tourism» συμπληρώνει, ασκώντας τη ρητορική της ανθρωπιστικής ευαισθησίας.
      «I know» γρύλισα, σκεπτόμενος ότι οι τελευταίες του κουβέντες απετέλεσαν την εξόδιο ακολουθία των φόβων μου για το τίποτα…. Η μπουγάδα εγκεφάλου περί Ινδών απατεώνων, προφανώς μ’ έκανε να παραφέρομαι…
      Βγαίνουμε μαζί έξω. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει…
      «Πηγαίνω προς την πλατεία Connaught με το μηχανάκι» μου λέει δείχνοντάς μου ένα σαραβαλιασμένο Bajaj. «Άμα θέλεις να σου δείξω που βρίσκεται το Tourism Office» μου προτείνει…
      «Government of India» συμπληρώνει με νόημα.
      Μιλάει για λίγο στο κινητό του. Πατάει τη μανιβέλα. Ανεβαίνω στη σέλα.
      Η οδήγηση του Μαχές με αναγκάζει σε άτακτο επαναπροσδιορισμό των ορίων ταχύτητας και κρατήματος μοτοσυκλέτας σε κυκλοφοριακή συμφόρηση, καθώς οδηγεί μονίμως «τέρμα γκάζι»…
      Σταματάει ξαφνικά σ΄ένα μικροσκοπικό δισκάδικο ενός «ξαδέλφου» του για να μου πασάρει κανά σι ντι. Από τα ηχεία ακούγεται η τσιριχτή φωνή μιας Ινδής στη διαπασών, που στη κλίμακα των βασανιστηρίων θα τη συνέκρινα μόνο με κλείσιμο σε λευκό κελί όπου ακούγεται νυχθημερόν η «πριγκιπέσα» του Μάλαμα.
      Τσαμπουκαλεμένος του κάνω νόημα να φύγουμε αμέσως. Καβαλάμε το σαράβαλο Bajaj και συνεχίζουμε «τέρμα γκάζι», προξενώντας αλγεινή φρενίτιδα πανικού σε πεζούς και οδηγούς …
      Μπαίνουμε στην πλατεία. Η επιγραφή Government of India, Μinistry of Tourism κλπ κλπ φαντάζει εν κραταιά φωτοστασία. Ο Μαχές με κατεβάζει έξω από τα γραφεία.
      Ένας νεαρός βγαίνει να με καλωσορίσει και με οδηγεί σ’ ένα διάδρομο. Τα σεπαρέ είναι γεμάτα με δυτικούς τουρίστες. Ένας απροσδιορίστου ηλικίας τουρμπανοφόρος γέροντας, που σίγουρα θα’ χε δει τις πρεμιέρες της Nargis και της Madhubala, με οδηγεί σ’ ένα άδειο γραφείο και μου λέει να περιμένω.
      Σε 2-3 λεπτά έρχεται ένας χαμογελαστός νεαρός και κάθεται στο γραφείο με πολλά σερμπέτια και κολακία au creme chantilly.
      Να μη σΕ κουράζω φίλτατε αναγνώστα, αλλά μέσα σε 5 λεπτά αντιλήφθηκα την κανιβαλίζουσα διάθεση του συνομιλητή μου, να ελαφρύνει την πιστωτική μου κάρτα κατά μερικές εκατοντάδες ευρώ, ακούγοντας πολυβοληδόν τα γυαλισμένα επιχειρήματα, ώστε να «κλείσω» εκείνη τη στιγμή, τα καταλύματα που μου πρότεινε για έναν ολόκληρο μήνα…
      Τα τελευταία 40 χρόνια, έχοντας μασήσει πολλά στρέμματα γκαζόν παραπλανητικής παπαρολογίας, είναι δύσκολο να καταπιώ τις γλυκές αυταπάτες που ταϊζουν παρόμοιοι κράχτες και μικροαπατεώνες, που ευδοκιμούν και φύονται σε τουριστικές πιάτσες …περισσότερο κι από τα κάσιους της Καρνατάκα.
      «Θα το σκεφτώ» του λέω και πάω να φύγω.
      «Μη χάσεις τις τιμές που σου δίνω!» επιμένει ανατροφοδοτώντας με ματαιόσπουδα και επαναφορτιζόμενα επιχειρήματα το fame story των πολυβιταμινούχων προσφορών.
      Σηκώνομαι να φύγω βλέποντας τον Ινδό, απογοητευμένο να πέφτει σε βαθιά περισυλλογή. Περνώντας έξω από τα άλλα γραφεία, παίρνει το μάτι μου κάτι ζευγάρια θεϊκά παραμυθιασμένων Αμερικανών, να δίνουν τις πιστωτικές τους κάρτες, χαμογελαστοί σε κατάσταση μακαρίου αγνοίας…
      Έξω από την είσοδο μια παρέα ενθουσιασμένων Ιαπώνων με φωτογραφικές μαγκούρες, στέλνουν τα ψηφιακά τους είδωλα αγκαζέ με του πορτιέρη, στο διαδικτυακό υπερπέραν.                                                                                                                       
      Παίρνω την Chelmsford road για να πάω στο ξενοδοχείο μου στο Paharganj. Έχει σκοτεινιάσει και ο δρόμος είναι άδειος. Περπατάω προβληματισμένος. Δεν είναι δυνατόν οι οικόσιτοι τεμπελχανάδες των Ινδικών κρατικών υπηρεσιών, να είναι τόσο πρόθυμοι στην εξυπηρέτηση, πλάθοντας κουλουράκια ταξιδιωτικών προσφορών …που για να τα χάψεις θα πρέπει να ‘χεις μυαλό αμνοεριφίου …μαγειρεμένου.
      Όμως η φωτεινή επιγραφή στο κεντρικότερο σημείο του Δελχί έγραφε: Υπουργείο Τουρισμού κλπ κλπ.
      Μπαίνω στο δωμάτιό μου. Ανοίγω τον Lonely Planet. Βρίσκω την διεύθυνση του Γραφείου Τουρισμού, ανοίγω και τον χάρτη…
      ΔΕΝ είναι αυτό που πήγα!!! Βρίσκεται στο δεύτερο τετράγωνο μετά την Connaught place. Είναι απάτη… Είναι δυνατόν?
      Την επομένη το πρωί φεύγω με τη μοτοσυκλέτα μου για το Punjab. Όμως έχω σκάσει να ξαναδώ το γραφείο που με πήγε ο Μαχές το προηγούμενο βράδυ. Είμαι απ’ έξω. Είναι κλειστό. Η φωτεινή επιγραφή? Εκτός από το «Tourist Information» τα «Goverment of India» και λοιπά νόστιμα και δελεαστικά, είναι σχηματισμένα από μικροσκοπικά led λαμπάκια που προφανώς ανάβουν μόλις οδηγείται εκεί το θύμα…
      Ένας κουρελής τουρμπανοφόρος με πλησιάζει, λέγοντάς μου ότι το αφεντικό είναι ξάδελφός του και με ρωτάει άμα θέλω να του πάρει τηλέφωνο τώρα για ν’ ανοίξει …το Υπουργείο. Δίπλα μου σταματάει ένα autorickshaw κι ο οδηγός μου προτείνει να με πάει δωρεάν στο πρακτορείο ενός φίλου του με τις καλύτερες τιμές στην Ινδία…
      Ανεπαισθήτως περνάει απ’ το μυαλό μου, πως σε παρόμοιο πρακτορείο έκλεισα δωμάτιο για ξενοδοχείο στο προηγούμενό μου ταξίδι στο Bangalore και βρήκα μια διώροφη βρωμερή παράγκα με την όψη της φωτογραφίας που είχα δει …σε σκηνικό από κόντρα πλακέ!
      Πατάω τη μίζα, βάζω ταχύτητα και μπερδεύομαι ανάμεσα σε εκατοντάδες μοτοσυκλέτες κι αυτοκίνητα που κορνάρουν δαιμονισμένα, φέρνοντας στο μυαλό μου το επίσημο τουριστικό σλόγκαν …»Incredible India»!

ΥΓ1. Η ιστορίες είναι αληθινές και χωρίς σιλικόνη. Για τους άπιστους https://www.tripadvisor.co.nz/ShowTopic-g304551-i3482-k4981259-SCAM_Tourist_Information_Reservation_Centre_Connaught_Pl-New_Delhi_National_Capital_Territo.html

(Του γνωστού σας πλέον μοτο-ταξιδευτή, αρχιτέκτονα και αφηγητή Βασίλη Μεταλλινού).

«Όνειρα φθινοπωρινής νυκτός»:  Όλο το δραματικό παρασκήνιο, αποκλειστικά για τους θαμώνας του παρόντος Ιστολογοφόρου. Συνεχής ενημέρωση.

H πρόταση έπεσε ως κεραυνός εν …Ερυθραία και …το τηλέφωνο μού ‘πεσε απ’ τα χέρια, είπα «δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν» (παραφράζοντας «το προσκλητήριο» του Μάκη Χριστοδουλόπουλου…)

Κόντρα στο κατεστημένο των σύγχρονων ντελιβεράδων ταξιδιωτικής ιδεολογίας και το μοτοταξιδιωτικό body building με τα παραφουσκωμένα με φαρινάπ κατορθώματα, η αναγνώριση ήρθε απ’ το εξωτερικό.
Νιώσε συμπόνια για τον χαζοενθουσιασμό μου, φίλτατε αναγνώστα, αλλά ακόμα δεν μπορώ να το κάνω upload στον εγκέφαλο μου…
Ο Δρ Χάρτγουιγκ Φίσερ, διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, σε τηλεφωνική συνομιλία που μύριζε τέιον και pluralis majestatis, με τούμπαρε μετά από σκληρό διαπραγματευτικό κικ μποξ…
Εντελώς μεταξύ μας, ποντάροντας στην απόλυτη εχεμύθειά σου, παραθέτω μερικά αποσπάσματα απ’ τον τηλεφωνικό διάλογο:
«Μίστερ Βασίλης, διακρίνω έναν λογοτεχνικό ασκητισμό, εν είδει θιβετιανού γκουρού! Γίνεστε εντελώς αόρατος στο κοινό… Θεωρείτε ότι είναι δίκαιο για τους αναγνώστες σας?» με ρώτησε με ρωγμώδη λυγμό ανθρώπινου ράκους, μετά πολλαπλών κόμπων στο λαιμό…
«Μίστερ Χάρτγουιγκ, δεν είναι στον πνευματότυπό μου να περιφέρω το ημιτελές βιβλίο μου από μπαράκι σε μπαράκι σαν freak show, εκθέτοντας τις παρα-λογοτεχνικές δυσπλασίες μου για ν’ ασημώνει το κοινό» απάντησα αδιάφορα, διαβάζοντας παράλληλα και το φλυτζάνι.
«Κι αυτός ο ρεαλιστικός λυρισμός αυτού του λοξού ταξιδιωτικού βλέμματος, μίστερ Βασίλης…; Αυτό το ημιτελές λογοτεχνικό έδεσμα…; Θα παραμείνετε ένας άσπλαχνος δεσμοφύλακας των ταξιδιωτικών σας κειμένων;» μΕ ρώτησε με στόμφο σαν ν’ απήγγειλε Σαίξπηρ.
«Μίιιιιιιστερ Χάααααααααρτγουιγκ….» τον έκοψα με ελεγχόμενη θεατρικότητα σαν σολίστ του λυρικού θεάτρου.
«Εν ονόματι της τέχνης και του πολιτισμού! Αυτό το ταλέντο θα μείνει στο σκοτάδι, μίστερ Βασίλης?» με κεραυνοβόλησε υψώνοντας φωνή απελπισίας …ανθρώπου που είναι έτοιμος να πέσει απ΄ την Tower Bridge του Λονδίνου.
.

«Γκουχ, γκουχ …υπερβάλλετε, εγώ δεν πιστεύω ότι έχω κάποιο ταλέντο, κόντρα στις ψευδαισθήσεις κάποιων ψώνιων που πιστεύουν ότι έχουν… Αλλωστε το ‘χω ξαναπεί ότι δεν …εκδίδομαι!», απάντησα με απάθεια Αφγανού οπιοφάγου, έχοντας επιλέξει σχολαστικά τις λέξεις μία μία …με χειρουργική πένσα.

«Με μπερδεύετε μίστερ Βασίλης!» μου πέταξε με προσποιητή άνεση κι αδιαφορία σαν να ξεφύλλιζε συγχρόνως τις σελίδες της βρετανικής Vogue.
«Δεν θέλω να το δραματοποιήσω, αλλά τα πράγματα είναι τραγικώς απλά μίστερ Χάρτγουιγκ. Στη ζωή όλα ξεκινάνε μ’ ευαισθησία, ονειροπόληση και συναισθηματισμό αλλά στο τέλος καταλήγουν στους γαλβανιζέ πάγκους στις λαϊκές να πωλούνται με την οκά… Αφήστε με να παραμείνω ρομαντικός!» απάντησα με την έπαρση του Μάικ Τάισον, έχοντας καταφέρει αριστερό ντιρέκτ στο σαγόνι του μοτο-ταξιδιωτικού λιανεμπορίου, της άξεστης ματαιοδοξίας και της κάλπικης μετριοφροσύνης.
«Με παρεξηγήσατε μίστερ Βασίλης, απλά …οι αιρετικές σας απόψεις περί ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, είναι το λυχνάρι που φωτίζει το καταθλιπτικό σκότος της γνήσιας περιπέτειας και…», πήγε να με τριπλάρει με γαλιφιά Εβραίου τοκογλύφου…
«Άσε τα π@ύστικα μίστερ Χάρτγουιγκ και στρώσε χαλίκι…», τον έκοψα με δυνατό τάκλιν.
«Θα είμαι ευθύς μίστερ Βασίλης. Θέλουμε διακαώς τα χειρόγραφα του ημιτελούς βιβλίου σας στο Βρετανικό Mουσείο, δίπλα στα περίφημα τετράστιχα του Ομάρ Καγιάμ, τα ρουμπαγιάτ …ή αν θέλετε ακόμα και δίπλα στα χειρόγραφα «Gitanjali» του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ…» έπεσε η πρόταση σαν νταμπλάς από βρασμένη οξιά!
«Παρόλο που είμαι ιδεολογικώς εναντίον των τιμών και βραβεύσεων, αν είναι δίπλα στους χειρόγραφους στίχους του «Strawberry Fields Forever» του Λένον …τότε ίσως …ίσως καμφθούν όλες οι κυνικές μου αντιστάσεις… Γκουχ, γκουχ …τέλος πάντων …θα σφίξω τα δόντια να κάνω την παραχώρηση, μίστερ Χάρτγουιγκ!», απάντησα πέφτοντας σε βαθιά περισυλλογή …ενώ ανέκοπτα ένα κρυμνιζόμενο δάκρυ με την ανάστροφη της παλάμης μου.
«Done! Θα σας περιμένω αύριο στο Βρετανικό μουσείο για την επίσημη τελετή παραλαβής του ημιτελούς βιβλίου σας, παρουσία του αποσυρθέντος των βασιλικών καθηκόντων, πρίγκιπα Φίλιππου, φανατικού αναγνώστη των ταξιδιωτικών κειμένων σας στο Ιστολογοφόρο, που τον βοηθούν στην καταπολέμηση της αϋπνίας. Θα σας ενημερώσει η γραμματέας μου… Γκουντ μόρνινγκ μίστερ Βασίλης!», με χαιρέτησε με τόνο full serbet, ενώ έκανα τη σκέψη ότι ο άνθρωπος είχε τάσεις επαγγελματικού αυτοχειριασμού.
«Γκ… γκουντ μόρνινγκ μίστερ Χάρτγουιγκ» ψέλλισα κλείνοντας το τηλέφωνο, φανταζόμενος ήδη νεαρές επισκέπτριες του Βρετανικού Μουσείου να κατασκηνώνουν έξω απ’ το country house στο Χολομώντα, εκλιπαρώντας για ένα αυτόγραφο…. Ίσως …ίσως και μια σεμνή τελετή στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, για την παραλαβή του παράσημου του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τον πρίγκηπα Ουίλιαμ, μετά τον Ringo Starr… Ποτέ δεν ξέρεις…

***

ΥΓ1. Άμα καταφέρω να σπρώξω και κάτι στραβοκουνημένες φωτό …σε κανα Μουσείο Αφηρημένης Τέχνης, θα μπορώ πλέον ν΄αποσυρθώ ν’ αρμέγω γιακ στη στέπα της Μογγολίας…
ΥΓ2. ……καλάααααααα ας είναι και κατσίκες στα highlands του Χολομώντος.

Γράφει ο Βασίλης Μεταλλινός

Vietnam 2015. 

Σηκώνομαι από τον πορσελάνινο θρόνο μου και τραβάω το καζανάκι. Αφήνω πάνω στον νιπτήρα την ιλουστρασιόν κολεξιόν μοτοσυκλετικής ενδυμασίας «Φθινόπωρο’15-Χειμώνας ’16» γνωστής ουρανοπαρμένης εταιρίας και πατάω το τηλεκοντρόλ ν’ ανάψει ο κινητήρας της μοτοσυκλέτας μου στο γκαράζ.
Ανάβω την κάμερα πάνω στο κράνος, στερεώνω την φωτογραφική μαγκούρα στο τιμόνι και προγραμματίζω το drone να ακολουθεί τις συντεταγμένες του GPS, τραβώντας χολιγουντιανά πλάνα απ’ τον ουρανό…
Γκαζώνω τέρμα. Η πολυβιταμινούχος μηχανή περιπέτειας ξεχύνεται στον χωμάτινο δρόμο. Περνάω όλες τις πλημμυρισμένες λακκούβες από πάνω και χαιρετάω εγκαρδίως τους ιθαγενείς αγροτοποιμένας. Φωτογραφίζομαι με μεταφορείς γκαρμπολάχανου.
Σταματώ παρακάτω. Διαλέγω φωτογραφίες και δικτυωμένος μέσα στο φετιχισμό του συνεχούς sharing, τις επισυνάπτω από το δορυφορικό μου i-phone, στο ιντερνετικό υπερπέραν, ελπίζοντας να έχουν μια προνομιακή θέση στο ταξιδιωτικό εικονοστάσι των μοτοσυκλετιστών περιπέτειας.
Θέλω να δείτε πως οδηγώ, πως περνάω καλά, πως τρώω, πως διασκεδάζω. Θέλω να ξέρετε ότι κάνω κάτι ηρωικό, κάτι μοναδικό!
Donate! Donate και θα σας ενημερώνω για κάθε λεπτό της ζωής μου! Θέλω να σας αρέσω… Θέλω να μΕ κάνετε «like»…
Μπαίνω στην πλατεία μιας μικρής κωμόπολης, μαρσάροντας και πυροδοτώντας το έγκαυλον exhaust system, να προκαλεί οργασμικούς σπασμούς στις τζαμαρίες. Ο κόσμος είναι συγκεντρωμένος… Αλλόφρων με χειροκροτεί. Κατεβαίνω από τη μοτοσυκλέτα. Δύο τηλεοπτικές κάμερες με προβολείς είναι στημένες μπροστά σε μια τιμητική εξέδρα.
Ο Δήμαρχος με μούρη μυρμηγκοφάγου κι ένα ημίψηλο μαύρο καπέλο, φορώντας φράκο πλησιάζει το μικρόφωνο και απευθυνόμενος στο αλαλάζον πλήθος ανακοινώνει… «Ας εγείρομεν και τούτον τον αδριάντα προς τιμήν του μεγάλου ταξιδευτή που άφησε τη σκόνη των τροχών του στην ταπεινήν κωμόπολιν μας…»
Η Δημοτική μπάντα παιανίζει ηρωικά εμβατήρια και η χορωδία της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών, την συνοδεύει σε μια ακατάλυπτη διάλεκτο, ενώ ένα ζευγάρι νταλικιέρηδων από την Αλαμπάμα, που περνά τον μήνα του μέλιτος στην περιοχή, χορεύει τάνγκο…
Ο Δήμαρχος συγκινημένος μου προσφέρει τις χρυσές χειροπέδες του Δημοτικού Οίκου Ανοχής της πόλης κι ανταποδίδω μ’ ένα λάβαρο του ΠΑΟΚ…
Κάποιοι δημοτικοί υπάλληλοι, σημαδεύοντας με τα περίστροφά τους το πλήθος, πουλάνε τυχερούς λαχνούς για την κλήρωση ενός αντιγράφου του …ημιτελούς βιβλίου μου. Τρέχοντας να προλάβουν μερικοί ποδοπατούνται.
Μία εξηνταρίζουσα ζωντοχήρα, με μια ακαθόριστη ομοιότητα με τροπικό πτηνό, με προσκαλεί να …παρουσιάσω το ταξιδιωτικό μου το βράδυ σε μπαρ για μοναχικές … ενώ ένα τσούρμο εξαϋλωμένων ταλιμπάν της μόστρας, κρατώντας τηλεσκοπικές μαγκούρες, με περικυκλώνει για σέλφις.
Αστροπελέκια αυλακώνουν τον γκρί ουρανό κι αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς….
Χαμογελάω μουσκεμένος, με απαράμιλλο στιλ καταραμένου ταξιδευτή, φωνάζοντας….
«Θέλω να αρέσω, σας δείχνω τα κατορθώματά μου, θέλω να πουληθώ, θέλω να μ’ αγοράσετε, θέλω σπόνσορες, θέλω ν’ αρέσω σε πιό πολλούς, θέλωωωωωω περισσότεραααααα likes!!!!»,
……………………………………………………………………….
Ξυπνάω ιδρωμένος από τον εφιάλτη, ψελλίζοντας βραχνά «θέλω likes» και νοιώθοντας την βρεγμένη πετσέτα που κρατάει στο μέτωπό μου η Τουρκάλα αεροσυνοδός, μ’ ένα ερωτηματικό ύφος…
«Mister, are you all right? You must leave the aircraft… We arrived in Vietnam…»

………………………………………………….

Σαϊγκόν, πρωί 6.30′. Βγαίνω απ’ το guest house, στο στενό λασπωμένο δρόμο. Αποφεύγοντας κάτι τάφρους σαν πλημμυρισμένα χαρακώματα των Βιετκόγκ, φτάνω στην πολύβουη Do Quang Dao. Η υγρή ζέστη κάνει τα ρούχα να κολλάνε… Με UHU.
Στη γωνία μια σταφιδιασμένη γριά με κωνικό καπέλο και πουράκι στο στόμα, σοτάρει σ’ ένα τεράστιο τηγάνι, ρύζι με ανοιγμένα κοχύλια. Γεμίζει ένα πιάτο και μου το προτείνει φωνάζοντάς μου «ουάν ντόλαρ, ουάν ντόλαρ»…
Από μια στενή πόρτα βγαίνει μια μικροσκοπική Βιετναμέζα και μου δίνει ένα φέιγ βολάν-τιμοκατάλογο με υπηρεσίες full body massage. Από το διπλανό μπαρ μια τσατσά απροσδιορίστου ηλικίας με χείλια σα να ΄βαλε από την ελαττωματική σιλικόνη, με μια ρέμπελη πρόστυχη ματιά, μαζί με το φέιγ βολάν των αμαρτωλών λύτρων της ηδονής, μΕ πετάει και το παρασύνθημα… Της υπόσχομαι ότι θα την επισκεφτώ αργότερα, ψευδόμενος με πειθώ …που θα ζήλευε υπουργικό συμβούλιο ακτιβιστών της πολιτικής, σε χώρα του Μεσογειακού Αρχιπελάγους.
Μπαίνω σε μια αυλή που ‘χω παρκαρισμένο το σκούτερ μου και βολεύω το σακίδιο ανάμεσα στα πόδια μου με τους ιμάντες περασμένους στο τιμόνι. Βάζω μπροστά.
Ένας τυπάκος με ξανθές ανταύγειες και ενδυματολογικές επιλογές προσιδιάζουσες μάλλον σε Απόκρεω, μου κάνει νόημα να τον πληρώσω. Του δίνω 10.000 dong (περίπου 40 cents) και βγαίνω στο δρόμο.
Τρεις αμερικανοί βγαίνουν απ’ το απέναντι μπαρ, λιώμα στο μεθύσι, με τα νούμερα αλκοόλ ανά λίτρο αίματος να συναγωνίζονται τις τιμές του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης… Απ’ το μπαρ ακούγεται στη διαπασών το «no woman no cry» του Μάρλεϋ, ενώ στο βάθος σε μια σκοτεινή γωνία με σικλαμέ φωτισμό, κάτι πιτσιρίκες με χαιρετούν χαμογελαστές τρώγοντας ηλιόσπορους και τσιρίζοντας «come here foxy!»
Χαμογελάω γκαζώνοντας το Yamaha-κι και μπαίνω στην Pham Ngu Lao. Απ’ το πάρκο ακούγεται το «Feliz Navidad» σε βερσιόν ντίσκο με καμιά 20αριά γιαγιάδες με φόρμες να κάνουν αερόμπικ…
Γκαζώνω ανάμεσα σε εκατοντάδες παπάκια, ακολουθώντας με προσήλωση Ιησουίτη τους ρυθμούς και τους κώδικες οδήγησης των ντόπιων, που κάνουν κομπόστα τον τσαμπουκά του κάθε πεοφορούντα ταξιτζή των παραβαρδάριων περιοχών…
Ένα ταξίδι 3800 χιλιομέτρων αρχίζει… Απ’ τη Σαϊγκόν και τα υψίπεδα του δυτικού Βιετνάμ στο Ανόι. Κι απ’ το Ανόι κατεβαίνοντας τσαϊράδα την ακτογραμμή της νότιας Κινεζικής θάλασσας, πίσω στη Σαϊγκόν.
Σε δρόμους άγνωστους στους ταξιδιωτικούς τσελεμεντέδες…
Για τους αποσυνάγωγους του μοτοσυκλετισμού, που έχουν σκουπίσει τον κώλο τους στους adventure χάρτες των glamorous τοπωνυμίων των αλιέων φήμης και αλοξοκωλιάς των «like»…
Ένα αναρχικό ταξίδι με μηχανάκι-αιμορροΐδα στον κώλο του μοτοσυκλετισμού!
Σ’ αυτό το σημείο, ο ιδρυτής του παρόντος πόστ, ανοίγει μία σπιτική φιάλη Ραψάνη καθώς και το αμπάρι των αναμνήσεών του, δια μερικάς φωτό.
Ιντζόι….

Ένα ακόμη ταξιδιωτικό κείμενο από τον Βασίλη Μεταλλινό.
.
Δύο μήνες μετά την …πρωτόγονη κι «άβγαλτη» Μαδαγασκάρη, τα πράγματα στην Κούβα ήταν διαφορετικά.
Ο μελαψός Κουβανός με το ανοιχτόχρωμο stetson panama, έσβησε τον κινητήρα της Chevrolet Belair του ’57, μ’ έναν ιδιαίτερο ήχο που θύμιζε ξερόβηχα και ακροαστικά, μπροστά στον αριθμό 104 της San Juan de Dios στην παλιά Αβάνα. Από την σκονισμένη σκάλα κατέβηκε άνετη όπως η Τina Turner στη συναυλία του San Bernardino, μια τύπισσα ντυμένη στα άσπρα με τουρμπάν, για να μας υποδεχτεί. Ο ταξιτζής αφού της «πέρασε» στο χέρι, με ταχύτητα φωτονίου, ένα χαρτονόμισμα των 5 pesos για το αγώγι απ’ το αεροδρόμιο, εξαφανίστηκε με …ιλιγγιώδη ταχύτητα αφού απέφυγε στο χιλιοστό έναν μεθυσμένο κουβανό μεσήλικα που τρίκλιζε, σα να ‘παιζε τον μεθυσμένο σε ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα.
Το σενάριο γνωστό από την Ινδία, την Αίγυπτο και τινών ακόμη χωρών με ιδιοκτήτες guest house, που κάνουν τους απαγωγείς της Μπόκο Χαράμ να φαντάζουν γατούλες του καναπέ… Η ασπροφορεμένη santeros, πατρόνα της casa particular, παίρνοντας ξαφνικά ένα σοβαρό ύφος … σα να επρόκειτο να μου διαβάσει το σημείωμα κάποιου απαγωγέα που ζητούσε λύτρα για την 92 χρονη μάνα μου, μας εξήγησε ότι το δωμάτιο που είχαμε προπληρώσει, είχε βλάβη στα υδραυλικά και τον κλιματισμό, κι ότι θα μέναμε 6 οικοδομικά τετράγωνα πιο μακριά στο σπίτι του Μιγκέλ -ενός ξαδέλφου της- ο οποίος κι έκανε την εμφάνισή του εκείνη τη στιγμή μαζί μ’ έναν φίλο του.
Μετά από 14 ώρες ταξίδι και βλέποντας τη σύντροφό μου έτοιμη να καταλήξει με έμφραγμα του μυοκαρδίου που μπροστά του οι πρόσφατες εκρήξεις του ηφαιστείου Φουέγκο θα μοιάζαν με λόξυγγα, πήρα την απόφαση ν΄ακολουθήσω τον »ξάδελφο». Το μέλλον της πρώτης διανυκτέρευσης στην Κούβα ήδη διαγραφόταν θολό σαν μπουγαδόνερο…
.

Μετά το 3ο οικοδομικό τετράγωνο περπατώντας νότια, το σκηνικό ήταν βγαλμένο από τις σελίδες της «βρώμικης τριλογίας της Αβάνας» του Γκουτιέρες. Κάπου στο τέρμα της Aguacate, ανεβήκαμε 3 ορόφους από ένα στενό κλιμακοστάσιο που θύμιζε πυργίσκο υποβρυχίου του 2ου Παγκοσμίου, για να καταλήξουμε σ΄ ένα μικρό τυφλό δωμάτιο, χωρίς κουφώματα κι αερισμό. Αναγνωρίζοντας ότι και η σύντροφός μου στάθηκε αρκετά γενναία για να μην εγκαταλείψει ουρλιάζοντας το δωμάτιο, αποφασίσαμε να συμβιβαστούμε φέρνοντας και πάλι στο νου έναν προβληματισμό από μια αράδα της Βρώμικης Τριλογίας: «Για να ζήσεις με εσωτερική γαλήνη πρέπει να είσαι ηλίθιος. Ή όχι?» Άλλωστε η πλοκή του βιβλίου σου δείχνει πως πρέπει να ζεις σ’ αυτή την πλέον μυθική χώρα. Ο ήρωας έχει μάθει να μην έχει την παραμικρή απαίτηση από αυτή τη ζωή… Να περιμένει το σούρουπο για να κοιτάξει τις δυο όψεις της πόλης (παλαιά – σύγχρονη), να αναπνεύσει την αρμύρα των παλιών σπιτιών, να κατεβάσει ρούμι όπως άλλοι πίνουμε νερό και να σκεφτεί με διαύγεια, πετώντας μακριά από τον εαυτό του, παρατηρώντας τον από μακριά.
Η φωνή του Μιγκέλ διέκοψε τους συνειρμούς μου στις ιστορίες του Γκουτιέρες, ζητώντας μου τα διαβατήρια, ενώ η σύζυγός του, μια μελαμψή Κουβανέζα με γαμψή μύτη αρπακτικού, που δεν διορθώνονταν ούτε με ψυχρή σύντηξη, με ρωτούσε άμα θα παίρναμε πρωινό την επόμενη μέρα, με το επιπλέον ευτελές (για τους Κουβανούς?) ποσό των 10 δολαρίων. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι η «ξαδέλφη» του συζύγου της είχε συμφωνήσει στην τιμή του δωματίου και το πρωινό αλλά τυφλωμένη στο κυνήγι του δεκαδόλαρου, αδυνατούσε να επεξεργαστεί οποιαδήποτε πληροφορία υπερέβαινε σε πολυπλοκότητα ένα διαφημιστικό καθαριστικού πιάτων…
«Πέστε και στη σύζυγο να έρθει να υπογράψει» συμπλήρωσε ο Μιγκέλ, ενώ του εξηγούσα ότι δεν είμαι παντρεμένος αλλά και ούτε θα το ξανασκεφτόμουνα …τουλάχιστον μέχρι να σημειωθεί κάποιο τεράστιο τεχνολογικό άλμα στη ρομποτική…
.

20 λεπτά αργότερα…
Παλιά Αβάνα. Υπέροχα κτίρια, γεμάτα μπαρ-ρεστοράν με λάτιν μπάντες και μαγαζιά να πουλούν φιγούρες του Τσε κι επανάσταση με το τσουβάλι… Ετερόκλητο τουριστικό σερσελέμι, με γκλάμορους παρέες σε ροζ convertibles των ’50ς να αυτοφωτογραφίζονται (πιθανολογώ) αναφωνώντας «είμαστε ένα έργο τέχνης!», γκρουπ Κινέζων να μαθαίνουν ομαδικά ρούμπες, τσα-τσά και σάλσα καθώς και back packers σε mood τρυφερότητας κι αιθέριας επαναστατικότητας, σε badget απέριττα μαγαζιά πάντα συνοδεία κάποιου λάτιν τρίο ή κουαρτέτου… Διακριτικές jineteras και jineteros σε εγρήγορση, παραιτημένοι ένοικοι στα σκαλοπάτια των χαμόσπιτων, ηλικιωμένοι που φοράνε τα καλά τους ρούχα …αναπολητές περασμένων μεγαλείων.
Γραφικοί δρόμοι, επαναστατικά γκράφιτι, εμπνευσμένα συνθήματα να χαρακώνουν το μυαλό. Όμως η λέξη «εκλογές» να φαντάζει πιό σπανιοφανής κι απ’ τον ροζ ιπποπόταμο της Κένυα!
Η βραδιά πέρασε αποτίοντας φόρο τιμής στην τοπική παραγωγή rum Santero υπό μορφή mojitos κατά ριπάς…
Το σταματώ εδώ γιατί με την Αβάνα ανοίγεται ένας ωκεανός γραφής…
.

3 μέρες αργότερα…
Κόντρα στα αυτοδοξαστικά μοτοσυκλετικά κλισέ που εκτοξεύονται σαν θρησκευτικά μηνύματα από μεντρεσέ του Κανταχάρ …περί της μοναδικής απόλαυσης που προσφέρει η μοτοσυκλέτα στα ταξίδια, οδηγώντας μια Ford sedan του ’53 και μια Chevrolet Impala του ’58, γυρίσαμε τη μισή Κούβα, σ’ ένα υπέροχο ταξίδι, με μοναδικά μέρη και μοναδικούς αυθεντικούς ανθρώπους…
Off the beaten track!
Πιστός πάντα στην τέχνη της ατέλειας και του διαρκούς σφάλματος …

Cheersssss!

Ο Βασίλης Μεταλλινός, φίλος, αρχιτέκτονας και δίτροχος ταξιδευτής, μου έστειλε μερικές αράδες με αποσπάσματα από (πρόσφατες;) περιπέτειές του, που αναρτώ με χαρά.

Επιστρέφοντας απ’ το Σουδάν, η φυγή μου απ’ την Αίγυπτο θα ‘κανε το «εξπρές του μεσονυκτίου» να φαντάζει σαν παιδική ταινία με τον Τάμπο το ελεφαντάκι…
Αλλά …αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Μετά από τρείς αποτυχημένες προσπάθειες να πάρω το μαγικό χαρτάκι «traffic clearence» από την Traffic Policeτης Nuweibaa, απαραίτητο για κάθε ταξιδευτή με όχημα όταν εγκαταλείπει την χώρα, προσπαθώ να λαδώσω ένα τελωνειακό για να «την κάνω».
Ξέρω πολύ καλά ότι μου το ‘χουν μπλοκάρει oι κελεμπιοφόροι Κλουζώ των Σουδανο-Αιγυπτιακών συνόρων, αποτυγχάνοντας για τρίτη συνεχή μέρα, να εντοπίσουν το ονοματεπώνυμό μου σε κάποια λίστα διαπρεπών μορφών της διεθνούς τρομοκρατίας, στους σκληρούς δίσκους της Ασφάλειας του Aswan.

Το να συνταξιδεύεις από το Σουδάν παρέα μ’ ένα ζευγάρι Γερμανών τζιπάδων δεν είναι ούτε παράξενο ούτε επικίνδυνο… Το να έχουν ξαλαφρώσει την μοτοσυκλέτα σου από ένα βαρύ σακ βουαγιάζ είναι ένα ρίσκο μάλλον γι’ αυτόν που το μεταφέρει. Όμως το να βρεθεί το σακ βουαγιάζ κατά τον συνοριακό έλεγχο της Αιγύπτου στο όχημα οδηγού που συλλαμβάνεται με περίστροφο, σε μπλέκει σε περιπέτειες πιο επικίνδυνες κι απ΄ το δελτίο του Μega.

Γνωρίζοντας ότι οι τελωνειακοί στις Αφρικανικές χώρες σε κολλάνε σαν λιγούρικες βδέλλες για μπαξίς, τα «χώνω» ίσα και σταράτα στον ελεγκτή των αναχωρήσεων.
«Να σΕ δώσω 300 δολάρια και γίνομαι ατμός με το επόμενο καράβι για Ιορδανία…»
Με βλέμμα καυλωμένου κερκοπιθηκοειδούς, μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω σ’ ένα μικρό γραφείο όπου ένας τελωνειακός, με φάτσα που «έφερνε» στον μαφιόζο Sam «Momo» Giancana, μασουλούσε μια αλληλουχία από ψαροκροκέτες που τις πασπάλιζε με χούμους…
«Δώσε 500 δολάρια και ίσως μπορέσω να σε απαλλάξω απ’ την ταλαιπωρία να τρέχεις και πάλι στην Traffic Police», μΕ πέταξε συνωμοτικά ο πιθηκοειδής ελεγκτής, κάνοντας το ηθικό μου περντέ πιλάφ…
«Θρη χάντρεντ μπαξ» επέμεινα με προφορά και στιλ καουμπόυ στο Κάνσας…
«350» απάντησε με την αταραξία της πυραμίδας του Χέοπα… ενώ ο συνάδελφος στο βάθος του φώναζε κάτι ακατάληπτα αραβικά σαν να προσπαθούσε να βγάλει ροχάλα…
Η κακούργα η ανάγκη σκέφτηκα, ξαναφέρνοντας στο μυαλό μου σκηνές απ’ το «Εξπρες του μεσονυκτίου».
«Οk» ψιθύρισα μετά πολλαπλών κόμπων στο λαιμό αλλά …ικανοποιημένος συγκρίνοντας αντίστοιχη διαπραγμάτευση με κάτι απαιτητικούς υπαλλήλους Πολεοδομικών γραφείων …που βρυχώνταν σαν πεινασμένες ύαινες!
Και οι δύο βγήκαν έξω. Ήρθε κι ένας τρίτος, γαλονάς, άνευ πηλικίου με σβέρκο κητοκαρχαρία . Μιλούσαν για 10 λεπτά.
Με πλησιάζει ο ελεγκτής και με ρωγμώδη λυγμό μΕ λέει «μπαντ νιούζ φορ γιου, αϊ κενότ ντου ένιθινγκ μάι φρεντ. Νο τράφικ κλίρενς νο μποτ. Δις ιζ δε ρουλς!»
Παθαίνω ψαϊκολότζικαλ κολάπσους… Λέω πάει τελείωσε για μένα…
Βάζω μπρος τη μηχανή και ξαναπηγαίνω στην TrafficPolice.
Η κατάσταση στους διαδρόμους ήταν εφιαλτική. Ατέλειωτες ουρές με φωνακλάδες κελεμπιοφόρους να διαγκωνίζονται για τη σειρά και μια μπόχα μεταξύ ληγμένου τραχανά και χημικής τουαλέτας πακιστανικού πλοίου… Ευτυχώς το γραφείο που μ’ ενδιέφερε είχε ένα γκισέ στο προαύλιο του κτιρίου και δεν είχε καθόλου κόσμο.
Δίνω το διαβατήριό μου σε μια στρουμπουλή υπάλληλο με φράντζα μαλλί meche blondeκαι μια μαντήλα με gold νήμα από την παρτίδα που πιθανολογώ ότι ράβεται κι ο Φλωρινιώτης.
Χτυπάει το σαραβαλιασμένο κομπιούτερ. Σε 30 δευτερόλεπτα παίρνει ένα μικρό χαρτάκι, κάτι γράφει, το σφραγίζει και μου το δίνει…
«Υour trafficclearence mister» μου λέει, σηματοδοτώντας το τέλος μιας αγωνιώδους εκκρεμότητας και κάνοντας την καρδιά μου να πετάρει σα να κέρδισα το τζόκερ!
Καβαλάω τη μοτοσυκλέτα και με φουλ γκάζια οδηγώ προς το λιμάνι. Πεντακόσια μέτρα από την πύλη, πατάω πάνω σε βρεγμένα σάπια σκουπίδια και χάνω τον έλεγχο της μηχανής. Με 3-4 ζίγκ ζάγκ και πολύ τύχη, την κρατάω όρθια και γλυτώνω τη μετωπική μ’ ένα σαράβαλο φορτηγό που δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα βλέποντάς με να χορεύω «τσάρλεστον» με τη μοτοσυκλέτα…
Φτάνω στην πύλη του τελωνείου. Δίνω το χαρτάκι στον γνωστό ελεγκτή, που με κίνηση εκδοροσφαγέως το αρπάζει και μου κάνει νόημα να περάσω στον επόμενο έλεγχο.
Επτά ώρες αργότερα βρίσκομαι μέσα στο πλοίο, περιμένοντας την αναχώρηση στριμωγμένος σ’ έναν ελεεινό καναπέ, ψόφιος απ΄τη κούραση, ανάμεσα σε κάτι κελεμπιοφόρους με φάτσες …»national geographic»…
Κι εκεί που χαλαρώνουν οι νευρώνες του εγκεφάλου μου από το στρες και την αγωνία, από τα μεγάφωνα του πλοίου ακούω στ’ αγγλικά να καλούν τον οδηγό της μοτοσυκλέτας με αριθμό ΝΕΒ 83 να κατέβει αμέσως στην μπουκαπόρτα του πλοίου!!!
«Το εισιτήριο μου ‘πεσε απ’ το χέρι, είπα δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν!» (για να παραφράσουμε και λίγο τους στίχους από «το προσκλητήριο» του Χριστοδουλόπουλου…)
Δραματική αναστροφή φάσης. Μου ‘φυγε η μαγκιά…»Τελειώσαμε» σκέφτηκα σε κατάσταση εξάχνωσης της ταξιδιωτικής μου λίμπιντο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες με τρεμάμενα γόνατα, σαν να εκτελούσα χορογραφία του Σαρμπέλ, και κατευθυνόμενος προς την μπουκαπόρτα, πέρασε όλη μου η ζωή σε φλας μπακ!
Ανεπαισθήτως έριξα και μια πονετική ματιά στη μοτοσυκλέτα μου που ήταν παρκαρισμένη δίπλα σε κάτι κασόνια με φρέσκους χουρμάδες.
Πλησίασα στην έξοδο …κι ενώ περίμενα τη γνωστή σκηνή με τα 3-4 περιπολικά με περιστρεφόμενους φάρους, ανοιχτές πόρτες κι από πίσω αστυνομικούς να με σημαδεύουν με τα πιστόλια τους ουρλιάζοντας, βλέπω μια βλακόφατσα, ένα τελωνειακό ξυπόλυτο με πλαστική παντόφλα να μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Δίπλα του ήταν ένα σαραβαλιασμένο Suzuki DR600, μανιβελάτο, με προβιά στη σέλα και βέλγικες πινακίδες.
«Εσύ που ξέρεις από μηχανές, οδήγησέ το μέσα στο πλοίο, για να το στείλουμε ασυνόδευτο στην Ιορδανία» μου ζήτησε με αυτιστικά αγγλικά, κάνοντας τα νεύρα μου χορδές από σαντούρι και τη γλώσσα ναυτικό κόμπο…
Μισή ώρα αργότερα.
Ξαπλωμένος στο βρώμικο κατάστρωμα, εξαντλημένος άκουγα τις αλυσίδες από τις άγκυρες να γρυλίζουν και τις μηχανές του πλοίου να φουλάρουν κάνοντάς το να τρίζει σαν να ‘ναι έτοιμο να διαλυθεί.
Σε λίγα λεπτά αρχίζει να κινείται αργά στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας προς το λιμάνι της Aqaba.
Βλέποντας απέναντί μου μια παρέα φωνακλάδων Ιταλών υπό ακατάσχετη φωτοδιάρροια, να στέλνει κατά ριπάς αδιάφορες εικόνες του λιμανιού στο ιντερνετικό υπερπέραν…
…κι ακούγοντας παραδίπλα ένα βαρεμένο τύπο που προσπαθούσε με ούτι να παίξει το ριφ του «smoke on thewater»…
…έριξα μια τελευταία ματιά στο λιμάνι, έστρωσα το υπόστρωμα στο πάτωμα και…
.
.
…χωρίς καν να θυμηθώ το χρώμα των ματιών της …αποκοιμήθηκα.

Αφηγείται ο φίλος  Βασίλης (Μεταλλινός)

INDIA 2
Ταξιδιωτικές ιστορίες σε stand up συσκευασία.
Δεν περιέχουν γλουτένη.

Package no3

7 το πρωί. Καραβίσιος, παστέλι, ανοιγμένος Lonely Planet στην επαρχία Haryana. Προορισμός το Chandigarh (κοινή πρωτεύουσα του Punjab και Haryana), γύρω στα 275 χλμ. και βλέπουμε…

7.30′ είμαι στο δρόμο. Η κίνηση είναι εφιαλτική και με ακραίο κυκλοφοριακό αυτισμό. Στόχος να βγώ απ’ το Δελχί και να πιάσω την θρυλική Grand Trunk road, έναν από τους αρχαιότερους δρόμους που συνέδεε το Μπαγκλαντές με το Πακιστάν. Δεν χρησιμοποιώ gps από την εποχή του …»στρατηγού ανέμου» και σε κάθε φανάρι φωνάζω σε αυτοκίνητα και μηχανάκια …»Chandigarh!» και «Grand Trunk!» Ακολουθώ το νεύμα κι όπου βγεί…

Χάνομαι σε πλατείες… Ξαναμπαίνω μαγικά στο παιχνίδι! Με μισοάδειο σακίδιο στην πλάτη, πάνω στην χαμηλή κι ελαφριά Bullet, χωρίς βαλίτσες και με θόρυβο να προκαλεί έξαρση στα κράσπεδα, αντέχω στις σφήνες και τα κλεισίματα των Ινδών, που οδηγούν σαν ημιπαράφρονες καμικάζι καθέτου εφορμήσεως.

Κατά τις 9 παρά, βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο, με τον τσαμπουκά περντέ πιλάφ! Βρίσκομαι μόνος, σε αμηχανία μπροστά στο άγνωστο, που δεν καταδέχεται υπερφίαλες κομπορρημοσύνες και ντελίβερι ταξιδιωτικών ριπόρτς μοτοσυκλετιστικού body building.

Ανοίγω το γκάζι, συγκεντρώνομαι στην οδήγηση κι αρχίζω να νοιώθω το ταξίδι με όλους τους πόρους του κορμιού μου…

…όταν ένα σαράβαλο φουργκόν -καμιά 50αριά χλμ πριν τη Chandigarh- με κλείνει ξαφνικά από τα δεξιά, αγγίζω τη μανέτα του φρένου κόβοντας ελαφρά προς τ’ αριστερά, πατάω μια φρέσκια σβουνιά και γλυστρώντας βγαίνω στο χωμάτινο έρεισμα του δρόμου. Σ’ εκείνο το σημείο το έδαφος είναι αμμώδες και κατηφορικό. Πέφτω στ’ αριστερά με μικρή ταχύτητα. Με την κλήση του εδάφους προς τα χωράφια και τη βοήθεια των προστατευτικών σιδεριών, η μηχανή τουμπάρει, σπάνε τα καθρεφτάκια και στραβώνει η μανέτα του συμπλέκτη.

Ξαφνιασμένος και σε φάση ψαϊκολότζικαλ κολάψους, βρίσκομαι ο μισός κάτω από τη μηχανή. Τραβιέμαι απότομα γιατί βλέπω από το καπάκι του ντεπόζιτου να τρέχει η βενζίνη κρουνηδόν. Σηκώνω τη μηχανή και την στηρίζω στον πλαγιοστάτη. Δεν έχει σταματήσει κανένας οδηγός… Ευτυχώς δεν χρειάζεται.

Με τρεμάμενο χέρι πατάω το κουμπί της μίζας. 3-4 μιζιές και τελικά παίρνει μπροστά. Βάζω και μια ταχύτητα. Όλα καλά και με τον συμπλέκτη. Σβήνω. Αυτή η ελευθεριάζουσα αντίληψη των Ινδών, για την χρήση των λωρίδων κυκλοφορίας και την προτεραιότητα, έχει πλέον ξεφύγει από τη σφαίρα του φολκλόρ κι αρχίζει ν’ αγγίζει τις παρυφές της εγκληματικής πράξης με ενδεχόμενο δόλο.

Ξέρω ότι κάνω το καλύτερο δυνατό. Ξέρω ότι δεν έφταιγε το κλείσιμο του Ινδού, αλλά η γκαντεμιά να πατήσω πάνω στον ελιγμό, την φρέσκια ήδη πατημένη σβουνιά. Ξέρω απ’ το προηγούμενο ταξίδι μου στην Ινδία, όλες τις …στάσεις του οδηγικού σεξ στην κυκλοφοριακή παρτούζα. Ξέρω ότι πρέπει να κρατήσω ζεστά τα ταξιδιωτικά ρεφλέξ και να ολοκληρώσω αυτό που άρχισα…

Τα πράγματα είναι απλά. Οι δρόμοι της Haryana, Punjab, Himachal Pradesh και Uttar Pradesh είναι μπροστά μου…

«Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασες» είπα μέσα μου …κατά το Παντελίδειον στιχούργημα, τινάζοντας τις σκόνες και τα χώματα απ’ τα μπατζάκια του παντελονιου και πατάω τη μίζα…

Είμαι πάλι στον Grand Trunk road. Έναν δρόμο όπου οι κανόνες οδήγησης είναι βγαλμένοι από την ζούγκλα του Βόρνεο…

Θέλω διακαώς έναν καραβίσιο να στανιάρω από το σοκ αλλά δεν είμαι σε καλό το σημείο.

2-3 χιλιόμετρα παρακάτω σταματάω σ’ ένα από τα κλασικά ημιυπαίθρια εστιατόρια του δρόμου.

Μπουρμπουριστά καζάνια, τηγάνια να τσιρτσιρίζουν με διάφορες λαχανοκροκέτες, τεράστια τηγάνια με noodle, αχνιστά φακόρυζα, σάλτσες και μυρωδιές από μπαχάρια να σΕ φεύγει ο τάκος…

Καμιά 15αριά φορτηγατζήδες περιμένουν να σερβιριστούν σ’ έναν μεγάλο πάγκο. Μπαίνω στη σειρά, γράφοντας σε στρατηγικό σημείο την ταξιδιωτική μου δίαιτα με ξηρούς καρπούς και παστέλια, αποφασισμένος να «την κάνω» χορτάτος άμα το αποφάσιζαν οι επουράνιοι εισαγγελείς Βράχμα, Βισνού και Σίβα…

Δείχνω -με κανιβαλίζουσα διάθεση- στον Ινδό μάγειρα μια στίβα με λαχανοκροκέτες κι ένα δίσκο με το κλασικό thali. Κάθομαι σ΄ενα ξύλινο τραπέζι στην αυλή κι εξαφανίζω τα πάντα απ’ τα πιάτα μου, σ’ ένα άναρχο σαβούρωμα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία ρέουσας ταξιδιωτικής περιπλάνησης. Eικόνες που αποτελούν μαγιά για ατέρμονες ταξιδιωτικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές συζητήσεις. Εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο όμως, να μεταφέρει κανείς το κλίμα και την ατμόσφαιρα. Όπως το 2013 με το Νεπάλ και την Ν. Ινδία, έτσι και σ’ αυτό το ταξίδι διαπιστώνεις το «αμετάδοτον» της εμπειρίας.

Στάση, διανυκτέρευση στο Chandigarh. Την επομένη, ενώ βρίσκομαι δίπλα στο Himachal Pradesh, βλέπω τον καιρό να μου δείχνει ότι προλαβαίνω να πάω πρώτα στο πνευματικό κέντρο των Σιχ, το Amritsar. Γύρω στα 230 χλμ. Έμεινα 2 βράδια.

Ανοίξτε και κανα χάρτη στο ιντερνέτ… Μη τα κάνω όλα εγώ…

Από το Amritsar μέσω Pathankot συνεχίζω για Dharamsala. Έχω κλείσει guesthouse για 2 βραδιές 9 χλμ μακριά στο MacLeod Ganj -στη Μικρή Lhasa- ένα μικρό χωριουδάκι στα 2100 μέτρα υψόμετρο, με Θιβετιανό πληθυσμό. Εκεί βρίσκεται και η κατοικία του Δαλάι Λάμα.

Από εκεί οδηγώντας στους στενούς δρόμους των Himalayas συνεχίζω να διανυκτερεύω σε μικρά χωριουδάκια μέχρι το Μanali.

Στο old Manali, που αποπνέει μια ρομαντίλα χίπικης αξέχαστης εποχής, τα πάντα είναι κλειστά από το τέλος Οκτωβρίου γιατί αγριεύει ο καιρός και βρίσκω ένα guesthouse σ’ ένα ήσυχο μέρος πίσω από το main bazaar.

Όλες αυτές τις μέρες οι θερμοκρασίες στα Himalayas παίζανε μεταξύ 14 max και 5 min. Στο Manali ήδη είχε πέσει κάτω από τους 7 max με 0 το βράδυ. Σημειωτέον ότι κανένα guesthouse δεν έχει θέρμανση.

Η εξαιρετική παρέα με έναν Τούρκο πιανίστα jazz και δυό ανατομικές βόμβες Καναδικής προέλευσης, ήταν η αιτία να παραμένω επ’ αόριστον στο Μanali. Τις Καναδέζες τις είχα συναντήσει στο Macleod Ganj, όπου έκαναν yoga και μαθήματα θιβετιανής κουζίνας δίπλα στο guesthouse που έμενα. Ταξίδευαν με λεωφορεία και τρένα. Ο Τούρκος ήταν επαγγελματίας μουσικός κι έτυχε να έχει συνεργαστεί με τον Bulent Ortacgil και την Jehan Barbur των οποίων είμαι σκληρός φαν.

Μέχρι που ένα πρωί -γύρω στις 11- ενώ είχαμε ραντεβού σ’ ένα τσαγάδικο, άρχισε ξαφνικά να χιονίζει. Το accuweather το ‘λεγε, εγώ δεν το άκουγα… Όταν μιλάμε για νιφάδες, εννοούμε τούλια ολόκληρα από μπομπονιέρες. Σε μισή ώρα ασπρίζουν τα πάντα. Περιμένω 20 λεπτά στο καφέ κι ακόμα δεν έχει έρθει κανείς. Τα ραντεβού με τα ζωντανά θαυμαστικά είναι πάντα λάρτζ. Ο Τούρκος είχε πάει να παζαρέψει ένα σιτάρ σ΄ένα σπίτι ενός Ινδού. Βλέπω να το στρώνει γερά και τρέχω σαν τρελλός στο guesthouse. Ο δρόμος γλιστράει, με πούδρα κοντά στους 5 πόντους και κάνει και ψοφόκρυο! Βάζω διπλά σλιπάκια, διπλά t shirts, ψιλή μπιτζάμα από το bazaar (έχω ξεχάσει στην ελλάδα τα ισοθερμικά), μπλουτζίν κι από πάνω το Spidi.

Διπλά πουλόβερ και το δερμάτινο Dainese. Δεν έχω αδιάβροχα γιατί δεν προβλέπονταν πουθενά βροχή στα μέρη που επισκεπτόμουν. Ψάχνω να πληρώσω τον ιδιοκτήτη του guesthouse, ένα μούτρο που όταν μου έδειξε το δωμάτιο, μου άφησε στο τραπέζι έναν μπάφο κι ένα μικροσκοπικό κουτάκι με σαφράν για καλά ντουζένια και δυνατό σεξ όπως μΕ είπε… «Δείγμα δωρεάν…»

Σκουπίζω τη μηχανή και κατεβαίνω άρον-άρον προς το main bazaar όπου βρίσκονταν ο σταθμός των λεωφορείων, ταξί κλπ. Παίρνω από πίσω ένα πούλμαν που μόλις ξεκινούσε και πατάω στις ροδιές του. Τα πάντα έχουν ασπρίσει και με τα βίας ο δρόμος κρατιέται με ανακατεμένο λασπωμένο χιόνι που αν δεν φρενάρεις, σε κρατάει ακόμα στο δρόμο.

Πέρασε ένα εφιαλτικό δίωρο, με τις τρελές στάσεις εξ αιτίας ντελαπαρισμένων αυτοκινήτων, για να κατέβω περίπου στα 1000 μέτρα υψόμετρο στο Mandi, όπου οι δρόμοι ήταν τελείως στεγνοί. Σταματάω ταλαιπωρημένος και με ψυχολογία ποδήρη για ένα τσάι και συνεχίζω για Panchkula, να στεγνώσω και να διανυκτερεύσω.

Τις τελευταίες μέρες έφαγα πολύ κρύο και το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να κατευθυνθώ προς νότο για να ζεσταθώ…

Το βράδυ τηλεφωνώ για να βρω την παρέα. Ο ξενοδόχος τους με πληροφόρησε ότι οι Καναδέζες έφυγαν με βραδυνό λεωφορείο για Δελχί κι ο Τούρκος ήταν άφαντος.

Τρώω μια ζεστή θιβετιανή σούπα και vegetarian momos, βάλσαμο τη γαστέρα, σ’ ένα μικροσκοπικό Tibetan restaurant. Μπύρα ούτε για δείγμα. Λες και ζούμε στη ποτοαπαγόρευση…

Το κρύο είναι αφόρητο στο απερίγραπτο δωμάτιο. Πληρώνω περίπου 6 ευρώ για να μου δώσει ο ξενοδόχος μια ηλεκτρική σόμπα… Όσο το ενοίκιο του δωματίου. Ευτυχώς μου βόλεψε τη μηχανή σε μια αυλή στο απέναντι κτίριο.

Aνοίγω τον Lonely Planet. Έπρεπε να βρω κάποιον προορισμό για να συνεχίσω το ταξίδι μου. Με ανοιχτό το φως και το βιβλίο στο στήθος μΕ κολλάει το υπνόσημο στη γκλάβα…

…zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

 

Από τις σημειώσεις του φίλου Βασίλη (Μεταλλινού)

INDIA 2
Ταξιδιωτικές ιστορίες σε stand up συσκευασία.
Δεν περιέχουν γλουτένη.

Nοέμβριος 2014. Δελχί, περιοχή Paharganj 7 το πρωί. Το auto rickshaw σταματά στη στενή Arakhasan road. Δεν βλέπω πουθενά το guesthouse που έχω κλείσει και ο οδηγός, με καθαρόαιμο πεντιγκρί Ινδού απατεώνα, μου ζητάει το τηλέφωνο της ρεσεψιόν. Του το λέω. Καλεί. Μιλώντας σε ακατάλυπτα hindi μετά από 10 δεύτερα το γυρνάει στ’ αγγλικά λέγοντάς μου: Speak with the receptionist. Big problem my friend…»
Αρπάζω το τηλέφωνο και με σπαραγμό ψυχής με πληροφορεί ο ρεσεψιονίστ ότι το guesthouse έπαθε από χθες black out στον πίνακα των ηλεκτρικών και δεν θα λειτουργήσει μέχρι ν’ αποκατασταθεί η βλάβη. Με διαβεβαιώνει ότι δεν θα γίνει καμία χρέωση στην πιστωτική μου κάρτα και με τρεμάμενη φωνή ανθρώπινου ράκους μου ζητάει συγγνώμη και μου το κλείνει.
Ο Ινδός, σε φάση βωβού εσωτερικού σπαραγμού, παίρνει το τηλέφωνο και με ύφος υπερβολικής κατανόησης με καθησυχάζει, λέγοντάς μου να μην στενοχωριέμαι και ότι θα προσπαθήσει να μου «κλείσει» ένα καλό δωμάτιο σε άλλο ξενοδοχείο, χωρίς επί πλέον χρέωση για την διαδρομή.
Δεν πέρασε μία ώρα που πάτησα στην Ινδία κι αρχίσαν τα όργανα… Το σενάριο παλιό και βαθέως μεταχειρισμένο. «Φόρτωσα»…
«Πάνε με στο guesthouse μου αμέσως μη σου γα… ?» αντιστέκομαι με ηρωισμό.
«Είναι κλειστό το ξενοδοχείο σου μάι φρεντ» γρυλίζει ο Ινδός με έκδηλο πλέον το ξάφνιασμα στα ποντικίσια μάτια του.
«Δεν σε πληρώνω, κολ δε πολίς νάου» του φωνάζω διαβασμένος καλά, αφού γνώριζα ακόμα και το σημείο όπου υπήρχε Τουριστική Αστυνομία στην περιοχή.
Σπάζοντας όλα τα ρεκόρ θράσους, επιμένει να με πάει σε άλλο ξενοδοχείο και να μου χαρίσει τα κόμιστρα της διαδρομής.
Η φάση έχει λαστιχάρει και κατεβαίνω απ’ το auto rickshaw με τσαμπουκαλεμένες κινήσεις Τεξανού Ranger. Φοράω γρήγορa το σακίδιό μου κοιτώντας γύρο τον χαμό που γινόταν. Μηχανάκια, αυτοκίνητα, rickshaw και πεζοί σε μια κυκλοφοριακή πρωινιάτικη παρτούζα. Βγάζω τον Lonely Planet ψάχνοντας τον χάρτη. Πριν προλάβω να τον ανοίξω, βλέπω τον Ινδό να κατεβαίνει απ’ το auto rickshaw και με βραχνή φωνή να μου λέει να τον ακολουθήσω…
Μπαίνουμε σ’ ένα στενό αδιέξοδο, όπου στο βάθος φαίνονταν η επιγραφή του guesthouse που είχα κλείσει. Η απόσταση των 50 μέτρων ήταν γεμάτη από άστεγους που κοιμόταν πάνω στον τσιμεντένιο δρόμο, τυλιγμένοι σε κουρέλια. Στα τελευταία μέτρα κάποιος μου τραβάει το χέρι, ζητώντας χρήματα τρίβοντας τα δόντια του με μια οδοντόβουρτσα ενώ ένας τελευταίος καθιστός δίπλα στο πλατύσκαλο της ρεσεψιόν, κάρφωνε στο πόδι του μία σύριγγα.
Σοκαρισμένος μπαίνω στον χώρο της ρεσεψιόν. Πίσω μου ο οδηγός του auto rickshaw. Με σβέρκο αυτοπροτεινόμενο για καρπαζιά μου ζητά το διπλό ποσό απ’ αυτό που είχαμε συμφωνήσει. Εδώ έτσι δουλεύει το νταλαβέρι. Του δίνω τα μισά, του γυρίζω την πλάτη και απευθύνομαι στον ρεσεψιονίστ που βουτούσε ένα κομμάτι τσαπάτι σ’ ένα χάρτινο κουπάκι με φακόριζο.
Ρωτάω για την κράτησή μου. Ψάχνει μασουλώντας αργά, βρίσκει το όνομά μου και μόλις καταπίνει την μπουκιά του, κάνει νόημα σ΄έναν μικρόσωμο 10χρονο πιτσιρικά με φάτσα που «έφερνε» σε gremlin, να μου δείξει το δωμάτιο.
Ο οδηγός του auto rickshaw βυθισμένος σε νέφη απογοήτευσης, μου ζητάει ακόμα 100 ρουπίες. Τον αγνοώ κι ανεβαίνω τις σκάλες. Το δωμάτιο είναι ελεεινό. Σπασμένα υδραυλικά να στάζουν από παντού, παλιό κλιματιστικό με θόρυβο ιδανικό για να αποσπάσεις ομολογίες από κρατούμενους του Γκουαντάναμο και τοίχοι που είχαν να βαφούν από την κυβερνητική θητεία της Ιντιρα Γκάντι…
Βολεύω τα πράγματά μου, φτιάχνω έναν καραβίσιο καφέ κι ανοίγω το παράθυρο να δω τη θέα…
Ρουφάω μια γουλιά με βουλιμία, για να στανιάρω. Κατά τις 9 θα πρέπει να αντιμετωπίσω την ενταύθα ληστοκουστωδία εμπόρων μεταχειρισμένων μηχανών της συνοικίας Karol Bagh, προκειμένου ν’ αγοράσω μια αξιόπιστη μοτοσυκλέτα για να συνεχίσω το ταξίδι μου. Με τη σκέψη ότι μπροστά στο εν λόγω αντιπαθές επαγγελματικό σερσελέμι, η τρόικα δεν μετράει ούτε για τσικό, πίνω μονορούφι το υπόλοιπο του καφέ και κατεβαίνω στο δρόμο. Έξω από την είσοδο ένας κουρελής ρητιδιασμένος μεσήλιξ με εμπιστευτική φωνή με ρωτάει αν θέλω χασίς…
Τον προσπερνάω…
Ακούω πίσω μου…»γκουντ σταφ, γκουντ πράις μάι φρεντ»…
Βγαίνω από το αδιέξοδο του guesthouse στην Arakhasan road…
Προσανατολίζομαι με τον χάρτη του Lonely Planet, τραβιέμαι τρία βήματα πίσω για ν’ αποφύγω ένα δευτερεύον ανθρωποειδές μ’ ένα σαράβαλο Bajaj που έρχεται ολοταχώς κατά πάνω μου και αποφεύγω την κουλουριασμένη κουράδα μιας ιερής αγελάδας, ξαπλωμένης στο μισό οδόστρωμα…
Είμαι στην Ινδία, είμαι στα γράδα μου…

Ντοπαρισμένος από το σουρεάλ σκηνικό, «το κόβω» αποφασιστικά για την συνοικία Karol Bagh, με τα πόδια…

…στους δρόμους όπου η περιπέτεια δεν παίρνει αντισυλληπτικά.

 

(συνεχίζεται)

(από τις σημειώσεις του -δίκυκλου- ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινού)

 …γιατί τα ταξίδια είναι στιγμές!

2008. Παλιά πόλη Δαμασκού. Μπαίνω στον παμπάλαιο καφενέ, πιθανολογώ από την εποχή των Σουμέριων και παραγγέλνω ένα τσάι. Τρείς κελεμπιοφόροι υπό ακατάσχετη αφηγηματική διάρροια, γελάνε σαν ξεκούρδιστοι μπαγλαμάδες και ξεφυσώντας τους καπνούς των ναργιλέδων, «φτιάχνουν» ατμόσφαιρα φοιτητικού αμφιθεάτρου…

 Παραδίπλα δυό παρέες νεαρών παρακολουθούν στην ασπρόμαυρη τηλεόραση το ματς μεταξύ Al-Jaish και Al- Karamah με τεντω…μένα σαγόνια από πάθος και φανατισμό. Ρωτάω τον καφετζή -στ’ αγγλικά- πως να βγώ στην Bab Al Salam (την Πύλη της Ειρήνης) αλλά μ’απαντά στη γλώσσα του, προφέροντας τις λέξεις σα να προσπαθεί να βγάλει ροχάλα!

Ομολογώ ότι δεν έχω επαρκώς εντρυφήσει στην διάλεκτο της Μέσης Αραμαϊκής και αναζητώ έξωθεν βοήθεια στο μικροσκοπικό μαγαζάκι δίπλα στον καφενέ.
Επαναλαμβάνω την ερώτησή μου.
Ο μαγαζάτωρ μΕ απαντά ρωτώντας:
«What is your nationality mister»?
«Γκρήκ …Γιουνάν» του απαντώ, ενώ από το καφενείο ακούστηκε ολόκληρη η playlist των βρισιών της τοπικής αργκό για το χαμένο γκολ της Al-Jaish!
Αντί απαντήσεως στο ερώτημά μου, ο μαγαζάτωρ μου επιδεικνύει την ταμπέλα της φωτό …στα Ελληνικά!!!

Επιμύθιον. Πιό εύκολα βρίσκεις συγχώρεση και συμπόνια στο λάκκο των κροκκοδείλων …παρά στην πεθερά σου όταν έχεις γράψει σε «στρατηγικό» σημείο την ταμπέλα του μαγαζάτορος!

 

 2010. Αίγυπτος.

Έπινα το τσάι μου στο θρυλικό καφέ Φαρούκ στην Αλεξάνδρεια, αναμένοντας βραδυφλεγώς τον Μπίμπο -ένα αγνώστου ταυτότητος περιφερόμενο υποκείμενο- που είχε αναλάβει να μΕ φέρει «στο πιάτο» την βίζα του Σουδάν, όταν η Ελληνική Πρεσβεία του Χαρτούμ αρνήθηκε να μΕ κάνει πρόσκληση λόγω της έκρυθμης κατάστασης, εν όψει του δημοψηφίσματος για την απόσχιση του Ν. Σουδάν.
Ο Μπίμπο, συστημένος από έναν μπαρουτοκαπνισμένο Γερμανό 70άρη τζιπά ταξιδευτή, ήταν βαθιά μολυσμένος από τον ιό του εκατοδόλαρου και ζογκλέρ στο να ελίσσεται στα τεράστια εμπόδια των αφρικανικών υπηρεσιών, σαν να’ ταν αλειμμένος με σαπούνι… Με κάτι ακατάλυπτα αράβικα επιφωνήματα, όλα τα περιέγραφε γρήγορα κι απλά, σαν διαφημιστικό τραπεζοδανείου!
Όμως αργούσε γύρω στη μια ώρα στο ραντεβού και χωρίς το διαβατήριό μου παρασύρθηκα σε έκφρονες υποθέσεις, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπά σαν τα κρουστά του Ουαγκαντούγκου!
Το ηλικιωμένο γκαρσόν -που υποθέτω ότι θα είχε σερβίρει και τον βασιλιά Φαρούκ στο παρελθόν- μΕ πλησίασε και μΕ ρώτησε διακριτικά… «αρ γιου μίστερ Μεταλλίνος?»
Έγνεψα καταφατικά μετά πολλαπλών κόμπων στο λαιμό…
«Μπίμπο ιζ κάμιν» συμπλήρωσε σε στάση ορθίου γονυκλισίας.
Ήπια την τελευταία γουλιά από το τσάι μου ανακουφισμένος και παρήγγειλα ένα δεύτερο φλυτζάνι με την ηρεμία -πλέον- Περουβιανού οπιοφάγου.
Τελικά, αυτά που είναι αδύνατα στα Υπουργεία και τις Πρεσβείες, στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή είναι δυνατά με τον κατάλληλο άνθρωπο και 2-3 φλυτζάνια τσάι…
.
…άντε και με κανα εκατοδόλαρο!

Στιγμιότυπα από παλιότερες μοτοσικλετικές περιπλανήσεις του φίλου αρχιτέκτονα/ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινού

 

Τα ταξίδια είναι στιγμές…

Πολλές φορές αυτές οι στιγμές είναι σουρεαλιστικές…

ΣΥΡΙΑ, Χαλέπι 2008.

Σταμάτησα έξω απ’ το μικρό ξενοδοχείο… Σε δευτερόλεπτα μαζεύτηκαν καμιά 20αριά περίεργοι για χάζι και μουχαμπέτι… Μέχρι ν’ ανέβω να δω το δωμάτιο των 9 ευρώ, 4 κελεμπιοφόροι πήραν την μοτοσυκλέτα μου «σηκωτή» και την έβαλαν μέσα στον μικροσκοπικό χώρο της ρεσεψιόν! Ο τσιφ χαίρ στάιλιστ από γειτονικό μπαρμπέρικο, με το αλμπενί του Αλαουϊτη, φορώντας ριγέ έξτρασμολ Τ-shirt Roberto Cavalli και πλαστική σαγιονάρα με στρουμφάκια, μ’ ενημέρωσε ότι μετά τα μεσάνυχτα αναλαμβάνει καθήκοντα ρεσεψιονίστ και θα κοιμηθεί στο πάτωμα δίπλα στη μοτοσυκλέτα, παρόλο που δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος κλοπής. Κάποιος από το πλήθος μ’ ενημέρωσε για το μαγαζί με τα καλύτερα φαλάφελ, 2 φοιτητές Αγγλικής Φιλολογίας με κάλεσαν για φαγητό στα σπίτια τους, κάποιος ανέφερε το όνομα της Άντζελας Δημητρίου και ένας μαγκάκος με πονηρό βλέμμα αραβικού what’s up και αρίστης ορθοδοντικής χαμόγελο μου φώναξε: «Γιούρο 2004, Γιουνάν γκουντ τιμ! Νέξτ κάπ άφτερ 100 γίαρς!»
Οι συγκεντρωθέντες γέλασαν με το εξαιρετικό καλαμπούρι και κατόπιν διελύθησαν ησύχως…

2008, IRAN. 

Η Χίλαρι Κλίντον βρυχάται σαν ύαινα, από τα τηλεοπτικά briefing των πεθαμενατζήδων της ενημέρωσης, απειλώντας να σβήσει από τον χάρτη το Ιράν… Από την άλλη, ο Αχμαντινετζάντ και λοιποί jazz της Ιρανικής τηλεοπτικής μπάντας, απειλούν τις ΗΠΑ με «πόλεμο χωρίς όριο», κουνώντας το δάχτυλο και κάνοντας τα νεύρα της διεθνούς κοινότητας …χορδές από σαντούρι!
Ιν δε μιντάϊμ, γράφοντας αμφοτέρους σε …στρατηγικό σημείο, διασχίζουμε την έρημο Dash e Kavir για να καταλήξουμε μετά από 1000 χιλιόμετρα σε ψαροταβέρνα στην Κασπία, καμιά 50αριά χιλιόμετρα από το Τουρκμενιστάν.
Παρκάροντας τις μοτοσυκλέτες στο VIP πάρκιν, οι θαμώνες μας φωτογραφίζουν με επιφωνήματα άκρατου ενθουσιασμού, σαν να κάναμε πασαρέλα σε ντεφιλέ της Σίλιας Κριθαριώτη…

 Oasis Dakhla 2010, Αίγυπτος.

Η ζέστη δεν δείχνει τον παραμικρό οίκτο… Σταματάω ν’ αγοράσω 1-2 μπουκάλια νερό όταν χτυπάει το κινητό.
«Κύριο Βασίλη, πάρε με τελεφόν. Προμπλέμα!» Η χαρακτηριστική προφορά της ορεινής επαρχίας Δυρραχίου, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι είναι ο Μουράτι ο μάστορας κι έχει πρόβλημα με την κατασκευή της περίφραξης στο κάντρυ χάουζ του Χολομώντα.
Αποφασίζω να βρώ κατάλυμα για διανυκτέρευση και σταθερό τηλέφωνο ή ίντερνετ για να λύσω το πρόβλημα.
Αγοράζω 2 μπουκάλια νερό από το μαγαζάκι του κελεμπιοφόρου, στη γωνία. Τον ρωτάω για ίντερνετ και φτηνό δωμάτιο και το πρόσωπό του φωτίζεται μ’ ένα χαμόγελο ρωμαίου τοκογλύφου… Χρησιμοποιώντας την υψηλή τέχνη της ολικής αλείψεως με σάλιο, μΕ προτείνει να πάω στο διαμέρισμά του στον επάνω όροφο και να χρησιμοποιήσω το κομπιούτερ του, όση ώρα θα ετοιμάζει το δωμάτιό μου στο ισόγειο.
Ανοίγει την πράσινη πόρτα για να βάλω μέσα τα πράγματά μου, ενώ φωνάζει σ’ ένα πιτσιρικά με φράντζα παρελθούσης δεκαετίας, να αδειάσει έναν αποθηκευτικό χώρο από δεκάδες πλαστικά γκιούμια αιγοπρόβειου γάλακτος.
Μέχρι να βγάλω τα πράγματά μου από της βαλίτσες της μοτοσυκλέτας, ο κελεμπιοφόρος με κινήσεις εξαισίου εικαστικής δεινότητος, διακοσμεί τον χώρο με κάτι βρωμερούς καναπέδες κι ένα ετοιμόρροπο κρεββάτι.
«Και το κόστος του …δωματίου?» ρώτησα υπό πλήρη ματαιογνωσία…
«85 ευρώ!» Ακούστηκε his master’s voice…
«Εκλιπαρώ την συγγνώμη σας?» Ψέλλισα στραβοκαταπίνοντας.
Επί τριάντα απλανή έτη, μπαινόβγαινα σε Πολεοδομίες, αρχιτεκτονικές επιτροπές και λοιπούς οίκους ανοχής και το δούλευα καλά το πετάλι…
«10!» του πέταξα με θράσος, σαν να βίωνα σενάριο ταινίας του Ιντιάνα Τζόουνς!
«35!» μΕ λέει με το γνωστό αραβικό double action ύφος απογοήτευσης κι απελπισίας… λες κι ετοιμαζόταν να πέσει στις γραμμές του τραίνου!
Με αποφασιστικότητα λοχαγού της Φρουράς του Διαβόλου στην Ινδοκίνα, σηκώνω τα συμπράγκαλά μου και κατευθύνομαι προς την μηχανή.
«15!» Οkey? Ακούω να ψελλίζει ο κελεμπιοφόρος σε στάση εδαφιαίας μετάνοιας.
Παρκάρισα μέσα στο …δωμάτιο και την μοτοσυκλέτα, έβγαλα 85 αιγυπτιακές λίρες (γύρω στα 12 ευρώ) και του έκανα νόημα παντομίμα να μΕ οδηγήσει στο κομπιούτερ.
Έπρεπε να δω επειγόντως τι πρόβλημα είχαν δημιουργήσει οι κάτοικοι του χωριού στον Μουράτι… γιατί εκτός από την κτηνοτροφία και την αμπελουργία ασχολούνταν και με την συστηματική καταγγελία πολεοδομικών και μη παραβάσεων.
Ο κελεμπιοφόρος με οδήγησε πίσω στο μικρομάγαζο, σ΄ένα σαραβαλιασμένο κομπιούτερ.
«Internet is extra, my friend», μΕ πέταξε ενώ ένα λευκό κατσίκι μπήκε στο μαγαζί και στάθηκε δίπλα του.
«3 ευρώ η ώρα, οkey?» Συμπλήρωσε με βραχνή φωνή…
«1 ευρώ!» του απάντησα γνωρίζοντας ότι πληρώνω τα τριπλά…
Άρχισα να πατάω τα πλήκτρα κάνοντας τη σκέψη ότι έμπλεξα με …κελεμπιοφόρο «παρ’ αρίω τράγω»…

Το τελευταίο μέρος της (εικονογραφημένης) αφήγησης του Βασίλη Μεταλλινού σχετικά με τις ινδικές μοτοσικλετιστικές του περιπέτειες. Για τον εγκλιματισμό πρόσθεσα στο τέλος ακόμη ένα ¨μεταγλωττισμένο¨ ιονεσκικό Μπόλιγουντ.

«Πως είναι το Δελχί, Βασιλτζίκ efendi?» μΕ ρώτησε η Γκιουλέν εκβάλλοντας βαθύ αναστεναγμό και τακτοποιώντας μια μελιτζανί τούφα στο κεφάλι της…

«‘Άλλη μια συνέχεια των αιωνίως ατελών ταξιδιών μου, sevgili Gulen… Τελικά, δεν έφτασα ποτέ στο Δελχί… Η ταξιδιωτική παλίρροια με παρέσυρε νοτιότερα μέχρι την Kerala και συγκεκριμένα στο Kochin, να μασουλάω μαγειρεμένα ψάρια και καβούρια με σάλτσα «μάσαλα» από πλανώδιους ψητάδες του δρόμου. Κάποιο τσάκρα της γαστέρας, φαίνεται έσπασε εκεί και σταμάτησα την 20ήμερη μονοφαγία κάσιους και μπανάνας!»

O Ερντεμίρ άναψε τσιγάρο. Ρούφηξε την τελευταία γουλιά του καφέ του μ’ ένα κοχλάζον γουργουρητό και είπε …»Με μπέρδεψες καρντές…»
«Από τη Γκόα, στο Παντζίμ, νοίκιασα μια μηχανή και διέσχισα την επαρχία Καρνατάκα και Κεράλα, νότια μέχρι το Κότσιν, όπως σΕ είπα. Ήταν ένα εκπληκτικό ταξίδι, σχεδόν παραλιακά, διανυκτερεύοντας σε καλαμένιες ή από κόντρα πλακέ καλύβες, δίπλα στην Αραβική θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό, με 3-3,5 ευρώ το βράδυ. Αυτά τα μέρη είναι στέκια Ευρωπαίων κι Αμερικανών free τυπάδων, που νοικιάζουν 5-6 άτομα μια μεγάλη καλύβα με 7-8 ευρώ το βράδυ (δηλ. περίπου 1 ευρώ το άτομο) τρώνε στα τοπικά ρεστοράν κάτι τεράστιες μερίδες ριζιού ή νουντλ με λαχανικά με 40 λεπτά και τη βγάζουν κανά εξάμηνο ροκανίζοντας ούτε το μισό επίδομα ανεργίας. Μπάφοι, μπύρες και γερά πάρτυ, γενικώς στην ημερησία διάταξη…»

«Και μετά?» ρώτησε με κελάηδημα τσίχλας, η Γκιουλέν.
«Απ’ το Kochin, Bangaluru, Hampi, Hiderabad, Aurangabad, Gandhinagar. Εκεί πήρα την απόφαση να μην συνεχίσω άλλο προς τα πάνω αλλά να παραδώσω την Royal Εnfield 350 bullet στην Βομβάη, στον άνθρωπο που μΕ τη νοίκιασε και να φύγω χωρίς πίεση και άγχος για Σαλονί»

«Καλή η Enfield καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ.
«Η πρώτη που νοίκιασα, ήταν μια 350 παλιά, με ποδόφρενο στ΄αριστερά και ταχύτητες δεξιά. Με ταλαιπώρησε αφάνταστα το σανζμάν, σε σημείο που μετά από 60 περίπου χιλιόμετρα, κόλλησε στην τρίτη ταχύτητα! Με UHU σΕ λέω… Δεν έβγαινε με τίποτα. Έσβησε το μοτέρ που είχε «ανάψει» στους 40 υπό σκιά και χωρίς μίζα, μόνο με μανιβέλα και συμπλέκτη δεν «έπαιρνε» με τίποτα! Εκεί σταμάτησα ένα Γάλλο που οδηγούσε μία δική του 350άρα, καινούργια με μίζα. Αυτός με βοήθησε, με φιλοξένησε στην καλύβα του στη Βόρεια Καρνατάκα και μΕ νοίκιασε την δική του για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου. Αυτός ήδη είχε γυρίσει όλη την Ινδία για ένα 6μηνο, είχε κάνει 17000 χλμ και την πουλούσε για να φύγει στην Γαλλία. Έτσι από την κόλαση της παλιάς (μιας μαύρης στη φωτό) Enfield bullet 350, βρέθηκα με μια εξαιρετική σε λειτουγικότητα μιζάτη, που δεν έκανε τσικ…»

«Και πως νοικιάζεις μηχανή σ’ αυτές τις χώρες, καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ, κάνοντας μια ερωτηματική χειρονομία με τη χερούκλα του …που ήταν σε μέγεθος κουπιού γόνδολας.
«Αυτό είναι μεγάλη ιστορία! Οι Ινδοί είναι εκ βλαστοκυττάρων απατεωνίσκοι! Δεν έχουν μπέσα, δεν τηρούν το λόγο τους και στις συναλλαγές τους ο Ντίλιγκερ φαντάζει με ιεραπόστολο… Τους ξένους τους ξεσκίζουν και δεν υπάρχει περίπτωση να σΕ επιστρέψουν την χοντρή εγγύηση των 500+ ευρώ που καταβάλεις με το συμφωνητικό, προφασιζόμενοι ότι προξένησες ζημιές είτε εξωτερικά είτε στα μηχανικά μέρη… Υπάρχει κι ένα ακόμα πρόβλημα, ότι οι νοικιασμένες μηχανές έχουν διαφορετικό χρώμα πινακίδας και δεν επιτρέπεται να βγούν έξω από την επαρχία που ανήκουν. Ένας είναι ο τρόπος! Αγορά από 2 σοβαρές εταιρίες που έχουν έδρα στη Βομβάη και στο Δελχί. Υπάρχει συμβόλαιο, το πιό συνηθισμένο, που υποχρεούται να την ξαναγοράσει ο πωλητής στο 60% της αξίας που την πούλησε. Άρα, για φαντάσου να την χρησιμοποιήσεις πχ 3 μήνες, να την έχεις αγοράσει 1000 ευρώ και να σΕ βγεί στο φινάλε όλη η ιστορία 400 ευρώ …και με δικιά σου μηχανή! Ενδεικτικά σΕ λέω ότι το πολύ καλό Bajaj avenger που είχα νοικιάσει στο Νεπάλ, στοιχίζει στην Ινδία καινούργιο 750 ευρώ! Άλλος τρόπος, ενοικίαση μόνο από ιδιώτη.
Στο Νεπάλ τα πράγματα είναι πιό εύκολα, γιατί είναι μικρή χώρα, με σφιχτό έλεγχο και η εγγύηση είναι στα 150 ευρώ. Άλλωστε εκεί δεν μένεις παραπάνω από δεκαήμερο και με το χαμηλό ενοίκιο των 6-8 ευρώ/μέρα γίνεται η δουλειά.

Στο προηγούμενο: Ο Βασίλης, καθώς ασχολείται με αγροτικές εργασίες στον Χολομώντα, δέχεται την επίσκεψη ζεύγους φίλων του μοτοσικλετιστων από την ανατολή και αρχίζει να τους αφηγείται εντυπώσεις από την τελευταία του απόδραση στις Ινδίες. (Με ένα κλικ πάνω τους οι φωτογραφίες μεγαλώνουν).

Για να μπούμε ευκολότερα στο ινδικό κλίμα σας πρόσθεσα και μια ιδέα γιουτουμπικό Μπόλιγουντ (γιατί έχει και η μεταγλώττιση τα ωραία της!)

*

«Πως είναι οι δρόμοι στο Νεπάλ, καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ με έντονο ενδιαφέρον ενώ η Γκιουλέν μετά τον μπάφο έστρωσε κεφάλα και με παρακολουθούσε με το βοδίσιο βλέμμα της μαστούρας…
«Εδώ τα πράματα αγριεύουν καρντές! Μπορεί να σΕ τύχουν τα πάντα… Από λακκούβες-παγίδες ελεφάντων, ιερές αγελάδες στη μέση του δρόμου, κοπάδια με ζώα που σΕ κάνουν «σορπράιιιιιζ» και οδηγούς που προσπερνούν σαν ημιπαράφρονες πιλότοι καταδιωκτικού, μέχρι σπόρους από σιτάρι, καλαμπόκι κλπ πάνω στην άσφαλτο για να τους πατήσουν τα φορτηγά και να τους …αλέσουν! Για δες αυτές τις φωτό…» του είπα γυρίζοντας το λάπτοπ προς την πλευρά του.
«Όπως φαίνεται καθαρά στη δεύτερη φωτό, το φορτηγό πέρασε την τελευταία στιγμή στο ρεύμα του (αριστερά) αλλά με τον απότομο ελιγμό βγήκε από την άσφαλτο στο χωμάτινο έρεισμα και παλεύει να το επαναφέρει στα ίσα… Εν τω μεταξύ το μηχανάκι πάει καρφί για προσπέραση και περνάει ανάμεσα στο λεωφορείο και την …ιερή αγελάδα. Και μια μικρή λεπτομέρεια… Όλοι οι συμμετέχοντες στην κυκλοφοριακή παρτούζα τρέχουν και κορνάρουν! Αυτός είναι ο μεγαλύτερος δρόμος του Νεπάλ που συνδέει το Κατμαντού με την Ποκάρα γύρω στα 180 χλμ, η Prithvi highway! Ά…και η κυκλοφορία γίνεται ανάποδα, στ’ αριστερά!» του εξήγησα και σηκώθηκα να φέρω μερικές μπύρες ακόμα απ’ το ψυγείο.

 «Δώσε φωτογραφίες, καρντές!» μΕ είπε ο Ερντεμίρ κι άνοιξε 2 μπύρες. 

«Τσόκ γκιουζέλ» αναφώνησε ο Ερντεμίρ και γέμισε με μπύρα το ποτήρι του… 

Η Γκιουλέν -ξαναμμένη από τους μπάφους- σηκώθηκε από την κουνιστή πολυθρόνα, ήρθε πίσω από την καρέκλα του Ερντεμίρ κι έσκυψε πάνω του ως  αμπέλωψ ευκληματούσα, ψιθυρίζοντάς του να πάνε για ύπνο… Ο Ερντεμίρ έβαλε στο λάπτοπ άλλες 3 φωτογραφίες, χαμογέλασε λάγνα στη Γκιουλέν με νόημα, γρύλλισε κάτι στ’ αυτί της και χάθηκαν αγκαλιασμένοι τρεκλίζοντας στο υπνοδωμάτιο που τους παραχώρησα…

Κυριακή πρωί, Ζάππειο Χολομώντος (καταφύγιο του συγγραφέος με 75 βινύλια του Φράνκ Ζάππα). Ανοιχτό το λάπτοπ με ταξιδιωτικές φωτό και χαλαρό καφεδάκι με τον Ερντεμίρ, ενώ στο πικαπ παίζει το «Chungas Revenge» του …Ζάππα.

Το πατατράκ της βαρεμάρας έκανε γρήγορα την εμφάνισή του στο πρόσωπο του Ερντεμίρ, που μ’ ένα τικ στο μάτι με συχνότητα εκκρεμούς και κάτι σπασμούς στο αριστερό μάγουλο, προσπαθούσε να με κάνει να αναθεωρήσω τις πρωινιάτικες μουσικές μου επιλογές… 

«Έχω τις φετινές επιτυχίες της Fedaye Lacin… να σου δώσω το mp3 να τις ακούσουμε? Άμα δεν σ’ αρέσει καρντές, θα το σταματήσω» …μΕ τον έριξε τον δράκο ο Ερντεμίρ
«Ας την ακούσουμε και την Fedaye…» είπα με μια αίσθηση αταραξίας και στωικότητας, συμπληρώνοντας ότι…
«…δεν θα ‘χω κανένα πρόβλημα, καρντές, ν’ ακούσω την άγνωστή μου Τουρκάλα αοιδό. Δεν μΕ τρομάζει τίποτα πιά… έχω ακούσει τα πιό απόκοσμα ρεφρέν, όπως αυτό που λέει …ότι «το όνειρο ζωής κάθε μοτοσυκλετιστή είναι να κατακτήσει το Νordkapp» και τινά ακόμη άκρα του νεοεποχίτικου ταξιδιωτικού ορίζοντος!»

Ο Ερντεμίρ άναψε τσιγάρο και ρολάρισε τις φωτό στο λάπτοπ…
Πριν καλά-καλά τελειώσει το θρηνώδες βιολί στην εισαγωγή του «aglaram», τράβηξε αναστενάζοντας μια γερή τζούρα απ΄το τσιγάρο του και με ρώτησε…
«Καλά όλα αυτά, καρντές! Αλλά εσύ δεν έχεις όνειρο ζωής να πας στο …»
«Ερντεμίρ, άμα δεν είχε πάει ο mcGregor, εσύ θα νόμιζες ακόμα ότι το Magadan είναι υγρό κρεμοσάπουνο για την ευαίσθητη περιοχή!»
τον έκοψα με κόκκινο, σε ελεγχόμενα σαρκαστικό τόνο.
«Μπ..» κόμπιασε τραβώντας μια γερή τζούρα και συμπλήρωσε …»γιατί αποκλείεις Βασιλτζίκ efendi, ν’ αρχίσεις να ονειρεύεσαι κι εσύ …»
«Ερντεμίρ καρντές, νοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου σ’ αυτόν τον κενό γρίφο που λέγεται ταξιδιωτικός προορισμός. Είμαι αποφασισμένος ν’ αντιμετωπίσω το πεπρωμένο μου, μακριά από τα χωράφια του ταξιδιωτικού νεοεποχίτικου δογματισμού. Με την ευκαιρία, να σΕ δηλώσω ότι ζητώ την εξαίρεσή μου από το συγκεκριμένο όνειρο ζωής.» είπα ακούγοντας βήματα…
Η Γκιουλέν εμφανίστηκε ανεβαίνοντας από την σκάλα κι έσκυψε να φιλήσει τον Ερντεμίρ, όταν μια ακτίνα φωτός ανέδειξε τις απερίγραπτες φυσιογνωμικές της προεκτάσεις, που με θύμισαν κάτι από την ασπρόμαυρη ταινία του «Λυκάνθρωπου»!
«Günaydın!» είπε μετά χαμογελώντας σε μένα και πήγε κατευθείαν στο μπρίκι να ετοιμάσει καφέ.

«Τι κάνουν όλοι αυτοί με τα μπετονάκια στη φωτογραφία, καρντές?» με ρώτησε με απορία ο Ερντεμίρ…
«Απλά, δεν είναι δεδομένο ότι στο κέντρο του Πατάν (πληθυσμός 250.000 κάτοικοι), υπάρχει παντού δίκτυο ύδρευσης… Όπως επίσης, στο κέντρο του Κατμαντού ένα κρεοπωλείο δεν είναι δεδομένο ότι έχει ηλεκτρικό ρεύμα… Μήπως τελικά, έχουμε πολλά δεδομένα σ’ αυτή τη ζωή καρντές?»

«Η Ινδία είναι σ’ αυτή τη φωτογραφία?» ρώτησε η Γκιουλέν, ενώ καθότανε στην κουνιστή πολυθρόνα σε κατάσταση μακαριότητας.
«Eίναι το Gateway of India, στη Βομβάη των 18.000.000 κατοίκων, στο νότιο τμήμα της πόλης. Ήταν ένα απλό -εγκυκλοπεδικής φύσης- πέρασμα από την περιοχή, όπου συναντάς πανάκριβα μπαρ και ρεστοράν, που συχνάζουν παραγωγοί και στάρς του Bollywood, μαφία, αντιπροσωπείες της Rolls Royce και της Daimler… Στη συγκεκριμένη περιοχή απαγορεύονταν μέχρι και η κυκλοφορία των autorickshaws, των κλασσικών τρίκυκλων κιτρινόμαυρων ταξί. Όπως ήταν φυσικό, σαν ρέκτης της ακατέργαστης ταξιδιωτικής εμπειρίας, τον χρόνο μου τον αφιέρωσα στις γύρω τενεκέ-μαχαλά φτωχογειτονιές, που για να φτάσεις απ’ το προαναφερθέν μνημείο με τη μηχανή, ήθελες κανά δίωρο…

«Σε ποιά μέρη πήγες καρντές?» με ρώτησε ο Ερντεμίρ, μασουλώντας με βουλιμία ένα μεγάλο κομμάτι τσουκνιδόπιτας, σαν να αναπαριστούσε πειστικά…το τάισμα της τίγρεως της Βεγγάλης!
Διέσχισα την επαρχία Μaharashtra και κατέβηκα Goa για να νοικιάσω μηχανή από ιδιώτη και με σκοπό να κατευθυνθώ προς το Δελχί, όπου στο τέλος του ταξιδιού θα ‘φηνα τη μηχανή σε μια μεταφορική εταιρία και θα πετούσα απ’ εκεί για Σαλονί.

Σημείωση: Η δεύτερη φωτό δεν είναι θολή. Στο Νεπάλ και την Ινδία, δεν μαζεύουν τα σκουπίδια… Τα καίνε μπροστά στα σπίτια και στα μαγαζιά τους. Στη φωτό η ατμόσφαιρα είναι εφιαλτική από τους καπνούς, στις 8 η ώρα το πρωί…

(συνεχίζεται…)

 

Λάβετε υπ’ όψιν ότι:

* Οι ταξιδιώτες μοτοσικλετιστές ενίοτε καταγράφουν τις περιπέτειές τους με χιούμορ και ο Βασίλης Μεταλλινός (κατά τα άλλα: θεσσαλονικιός φίλος, αρχιτέκτονας) είναι ένας από αυτούς.

* Οι ταξιδιώτες μοτοσικλετιστές ενίοτε μαζεύονται και διασκεδάζουν σε ηπειρώτικα ορεινά μέρη. Καθ’ οδόν προς τα εκεί μπορεί να συμβούν διάφορα διασκεδαστικά…

* Τον Βασίλη (κάτοχο μεταξύ άλλων διαπιστωμένου χιούμορ) τον έχετε ήδη γνωρίσει, μια που το Ιστολογοφόρο έχει ήδη αναρτήσει κείμενά του

Σημείωση Υπάρχουν και κάτι δυσκολονόητες νύξεις: αφορούν σε μοτοσικλετιστικές ενδοφορουμικές καταστάσεις και πλάκες!

Βασίλης Μεταλλινός

Ο Ερντεμίρ, ο τσομπάνης κι έτερα μυθώδη

***

Fasten your seat belts!

***

Τα πάσης ορδής εκκαθαριστικά και χαράτσια χόρευαν τσάρλεστον στο γραφείο μου…

Tα νέα από το “Ηello” για τον χωρισμό της Ιωάννας Λίλη με τον Ζαγοράκη, καθώς και η πρόσφατη υπερκόπωση της Lady Gaga, μΕ έκαναν την ψυχολογία ποδήρη!

Ο γεροντολόγος που μΕ κουράρει ήταν σαφής: “άρον το σκηνάκιόν σου, καβάλησον το έτερον εξίμισυ και περιπάτει”…

Εγώ -ως γνωστόν ή άγνωστον- τους επιστήμονας τους σέβομαι.

Αρχές καλοκαιριού έσκασε η πρόσκληση από έναν βαρύτατα ρομαντικό κι ευρηματικό παλιόφιλο κτηνοτρόφο στην Ήπειρο…

“the legendary Voskoparty 2013”.

«Εδώ είμαστε!» σκέφτηκα. Το εκκλησίασμα το γνώριζα από πέρυσι.

Βουτιές στις βάθρες του Τύρια, σκηνάκια δίπλα στο δάσος, κουρεμένα βοσκοτόπια (μόνο πιστολάκι που δεν τα πέρασε…), lighting decoration, στερεοφωνικά, γεννήτριες, μπύρες, ροκιές από Γούντστοκ, τσίπουρα, μανγκάλ πανηγυρέ, προβατίνες με pedigree παρφουμαρισμένες με κρεμμυδολαδορίγανες, συνεδρίες ταυτόχρονου σουρώματος, αγαπητές φατσούλες.

Και το κυριότερο, στο εν λόγω “friends gathering”, δεν θα πηγαίναμε ως εξιδανικευτές ενός λυτρωτικού συμβόλου μπαβαρέζικης μάρκας ή με στόχο κατάρριψης ενός παχύρευστου αριθμού συμμετοχών κάποιου φόρουμ μοτοσυκλέτας, λέσχης ή τινών ακόμη οίκων ανοχής…

Όου γκάντ, που πάει αυτός ο κόσμος?

Παρά το ζόρι που τραβάω, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα κάνουμε γκεζί δίπλα στον Τύρια ποταμό, ό,τι κι αν γίνει!

Πάνε πολλά χρόνια που στη Βλαχοντίσνεϋλαντ, λέξεις όπως “πρόσκληση” και “φιλοξενία” έπαψαν να κάνουν σουξέ. Σε βαθμό που ορισμένοι και μόνον στο άκουσμά τους, παθαίνουν ρίξη παχέος εντέρου!

Δεν χάνεται η μόντα με τίποτα, σΕ λέω!

Έτσι λοιπόν, Σάββατο πρωί κατά της ένδεκα ρολάρω με το έτερον εξίμισι (Honda Dominator 650) κάτω από τα τούνελ του Πολύμυλου, ακούγοντας εν μέσω παρασίτων τον “καρδιολόγο” της Βούλας Πάλλα, στους 102,3 από το Ράδιο Γκιώνη Κοζάνης…

“θέλω κάποιο καρδιολόγο

να μ ‘αλλάξει την καρδιά,

μεταμόσχευση να κάνει

και μιαν άλλη να μου βάλει.

Κι ας είναι μαύρη ή άσπρη

ή οτιδήποτε καρδιά,

τη δική μου ν’ αφαιρέσει

και να πάψει να πονά…”

Βγαίνοντας από το τούνελ, μΕ την πέσανε 2-3 πεθαμενί σύννεφα και κοντοστάθηκα για αδιάβροχο.

Η Βούλα Πάλλα ήδη προειδοποιούσε…

«μες το ταξίδι της ζωής

πρόσεξε μη γλυστρίσεις…”

Εγώ την καλλιτέχνιδα την σέβομαι κι άφησα το γκάζι, περιμένοντας τις σταγόνες στη ζελατίνα.

Όμως ρολάροντας στην ανοιχτωσιά των λειβαδεώνων της Sourdi-land, ξαφνικά…

τα σύννεφα εξαφανίστηκαν σαν …σατιρικά ποστ αμφισβήτησης του μεγαλείου γνωστής ουρανοπαρμένης φίρμας, σε φιλομπαβαρέζικο φόρουμ μοτοσικλετών!

Το ταξίδι συνεχίζεται… Η “Dommie” ρολάρει με 100 χλμ/ωρα στην Εγνατία οδό, κάνοντας το ταξίδι βαρετό σαν συζυγικό σέξ…

Αναλογιζόμενος όμως κάποια θανασίμως πληκτικά ημερολόγια προετοιμασίας ταξιδίου, στο μοτοσικλετιστικό διαδικτυακό σύμπαν, ρεφάρισα ψυχολογικά και έστριψα για καφέ στα Γρεβενά. Σάββατο προς το μεσημέρι και οι δρόμοι σημειωτόν από ένα απαστράπτον καρακιτσαριό, που περιφέρει τη ματαιοδοξία του σε πάσης ορδής πολυβιταμινούχα τροχοφόρα.

Άναψε το μοτέρ άναψαν και τα λαμπάκια μου. Σταματώ σε μια καφετέρια. Κυαλάρω ένα άδειο τραπέζι, βγάζοντας το κράνος. Μια ροδομάγουλη νεαρά με κωλομέρια νεροβούβαλου Κερκίνης, έρχεται από την αντίθετη πλευρά, μασουλώντας ένα τεράστιο σάντουϊτς και με κινήσεις αιλουροειδούς, παρασέρνοντας 2 φραπέ και 3 όρθιους καταλόγους, με προλαμβαίνει και κάθεται στη καρέκλα. Χρειάστηκε 5 λεπτά προθεσμία για να σταματήσει να χαμογελάει σαν μαστουρωμένη μαϊμού σε γύφτικο πανηγύρι…

Φονικές σκέψεις μαστίγωναν το μυαλό μου με λύσσα, σφίγγοντας τον ελβετικό σουγιά στην τσέπη του μπουφάν μου αλλά φτάνοντας το τραπέζι θυμήθηκα τις συμβουλές του γκουρού μου για αταραξία και αυτοπειθαρχία… Άλλωστε με κάτι ινδικές ασκήσεις αυτοελέγχου, έχω καταφέρει πιό δύσκολες υπερβάσεις πχ πως να καταφέρνω να διαβάσω μερικά threads για accessoires περιπέτειας …μέχρι το τέλος!

Μια διαπεραστική φωνή, με αρμονικές από προσευχή μουεζίνη και κοντράλτο της λυρικής σκηνής, έσκισε την οχλοβοή της καφετέριας

***

Bασιλτζίκ εφέντη!!!

Στο ακριανό τραπέζι, δίπλα σ΄ ένα παραφορτωμένο Tofas Dogan με τούρκικες πινακίδες, ένας μουστακαλής με κρανίο “βγαλμένο” από μουσείο Παλαιοντολογίας είχε σηκωθεί και μΕ κουνούσε το χέρι…

***

Το «Βασιλτζίκ» απ’ ότι γνωρίζω δεν είναι συνηθισμένο όνομα στα Γρεβενά…

Κάτι μE θύμισε… Κάτι από την Τουρκία… Τελικά εμένα φωνάζει αυτός!!!

Πλησιάζω αργά προς τον τύπο, κάνοντας τεχνικό σλάλομ ανάμεσα στα τραπεζάκια ορθίων, όπου γαντζωμένα ζωντανά θαυμαστικά με απόκρημνα ντεκολτέ βύζαιναν φρεντοτσίνο και στους καναπέδες όπου κάτι ορχιφορούντες φουστανελάδες μάλωναν για τα διοικητικά του Πυρσού Γρεβενών, εν όψει των εκλογών για τη νέα διοίκηση της ομάδας… Kάτι τέτοιες στιγμές οι ρινόκεροι της Σουμάτρας μΕ φαντάζουν διανοούμενοι!

Έχοντας κάνει μια ύστατη αποτυχημένη προσπάθεια να τον θυμηθώ, έφτασα στο τραπέζι του.

“Εrdemir from Urfa!!! Dont you remember me? Moto.gr sticker?” και μ’ έδειξε κολλημένο στο pare-brise ένα αυτοκόλλητο ενός μοτοσυκλετιστικού φόρουμ…

Κι όμως ήταν αυτός! Μόνο αυτός μΕ άλλαξε το όνομα σε Βασιλτζίκ… Αγνώριστος χωρίς τη χαίτη, με τις μουστάκες του, κι ένα αποτρόπαιο ξυρισμένο κεφάλι, άνοιξε την αγκαλιά του αναφωνώντας με ρωγμώδη λυγμό…

“Kαρντές!”

Έξω από την Urfa, στη νοτιοανατολική Τουρκία, πριν από 4 χρόνια ταξιδεύοντας με τη μοτοσικλέτα μου, είχα σταματήσει σε μία απόκοσμη συνοικία, ψάχνοντας για κατάλυμα. Ο Erdemir προθυμοποιήθηκε να μ’ εξυπηρετήσει κερνώντας μΕ τσάγια, ενώ παράλληλα οι συγγενείς του προέβαιναν σε ταχύτατη μετατροπή ενός αχυρώνα σε ξενώνα, τοποθετώντας ένα παλιό κρεββάτι κι ένα σικλαμέ πλαστικό τραπέζι για ντεκόρ.

“Ηi Erdemir, it’ s incredible!”

Μια απίθανη σύμπτωση ή ένα μέρος ενός μυστηριώδους συμπαντικού σχεδίου?

“My wife Gulen and Melda my daughter…”

Υποκλίθηκα στη Γκιουλέν, από τις όμορφες γυναίκες …μόνο άμα τις δεις μέσα από κακής ποιότητας παραμορφωτική τζαμαρία.

Η Μελντά πήρε κι απ’ τους δύο. Έμοιαζε με αποτυχημένο πείραμα Εργαστηρίου Γενετικής…

Η συζήτηση συνεχίστηκε σε αυτιστικά Αγγλικά, γι’ αυτό θεωρώ φρόνιμο να την αποδώσω απευθείας στα Ελληνικά.

“Δεν γράφεις πλέον στο moto.gr? Σ’ έχασα!”

“Άλλαξα στέκι… Μπαίνω σε φόρα μπεμβεδάκηδων για να σνιφάρω λίγη πρέζα μεγαλείου”

“Να μου δώσεις τη διεύθυνση… Να σε διαβάζω, έστω και σε μετάφραση.”

“Φίλε Ερντεμίρ, το ξέρω ότι είσαι βασανισμένος άνθρωπος. Έχεις ζήσει τη φρίκη του πολέμου στην περιοχή σου, έχεις βιώσει φυσικές καταστροφές, δεν ξέρω αν θα το αντέξεις…”

“Πως βρέθηκες στα Γρεβενά?”

“Τελείως κατά σύμπτωσιν!”

Ένας ξεκράνωτος με Dakarοθρεμένη ντουλάπα περιπέτειας, και ακράπες στη διαπασών, διέκοψε τη συνομιλία μας, περνώντας ξυστά στους θαμώνες του καφέ κάνοντας σούζα, αποδεικνύοντας πως όλα τα UFO δεν έχουν εξωγήινη προέλευση…

***

“Και πως από τα μέρη μας Ερντεμίρ?”

“Ξέρεις, οι δουλειές στην …πανσιόν δεν πήγαιναν και πολύ καλά…”

Σ’ αυτό το σημείο, ο συγγραφέας του παρόντος βαναυσουργήματος δακρύζει από το σφίξιμο, για να μην πάθει αποκόλληση σπλάχνων από τα γέλια.

“…έπειτα η Γκιουλέν βρήκε δουλειά στο Βέλγιο, σαν αντικαταστάτρια μιας διάσημης Τουρκάλας καφετζούς για τα διαστήματα που θα λείπει σε Διεθνή Συνέδρια Χειρομαντείας, Αστρολογίας…” συνέχισε ο Ερντεμίρ.

Ακούγοντας …“Διεθνή Συνέδρια” αυτόματα το μυαλό μου πήγε στις Γυναικείες Φυλακές του Σεν Ζιλ, για φοροδιαφυγή, απάτη και λοιπά άρθρα του ποινικού κώδικα για εκμετάλλευση εύπιστων, ματαιόδοξων και ηλιθίων…

Ο Ερντεμίρ θα αναλάμβανε την πώληση θαυματουργών φυλαχτών για την ευγονία στις στεγνές Βελγίδες, αναπτερώνοντας τις ελπίδες για ανανέωση των ορμονών τους. Ακούγοντάς τον μΕ κυρίεψε ένα υπαρξιακό συναίσθημα ματαιότητας και ανήσυχης προσαρμοστικότητας…

Ένα μεθυστικό γυναικείο άρωμα πυρπόλησε ξαφνικά τον αέρα…

“Θα πάρετε κάτι?” Ακούστηκε μια φωνή από πάνω μου…

Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω στα 5 εκατοστά, ένα “σπαστό διαφορικό” με ποδάρες μέχρι τον ουρανό κι ένα μίνι ραμμένο για μεγάλες συγκινήσεις… Κάτι τέτοιες στιγμές, εδραιώνεται για τα καλά η πίστη μου, ότι υπάρχει Θεός τελικά!

“Ένα πράσινο τσάι, παρακαλώ!”

“Ζεστό ή κρύο?”

“Πάρε τούρκικο καφέ, καρντές, να σου πεί το φλυτζάνι η Γκιουλέν. Η τιμή είναι 7 ευρώ στον μονό και 10 στον διπλό. Για σένα λόγω της κρίσης …ένα τάληρο ό,τι πάρεις, καρντές! Άντε να μας κάνεις σεφτέ!” πετάχτηκε ο Ερντεμίρ.

“Ας πάρετε τσάι, να σας ρίξω εγώ τα χαρτιά” πετάχτηκε και η Μελντά, που παρατηρώντας τη καλά μετά την τουρμπογκόμενα, άρχισε να μοιάζει περισσότερο με καπνιστή ρέγγα.

Καθυστερούσαμε την παραγγελία και το “κορμί” εξαφανίστηκε, άνωθεν γρυλλίσματι για παραγγελία από την παρέα στο πατάρι, που έβριζε τις Αρχές για το κλείσιμο κάποιων ευαγών οίκων μασάζ της περιοχής…

Γι’ άλλη μια φορά στη ζωή μου, βρέθηκα σ’ ένα κρίσιμο δίστρατο! Το ένα μονοπάτι οδηγούσε στο απόλυτο γελοίο και το άλλο στο απόλυτο φαιδρό…

Προσευχήθηκα στον Αλλάχ να μΕ βοηθήσει να διαλέξω σωστά.

“Έναν διπλό ελληνικό, με καϊμάκι” φώναξα στον θηλυκό τσολιά, που με τα σκληρά αμορτισέρ, ανεβοκατέβαινε σερβίροντας κάτι πολυώροφα παγωτά με σημαιάκια κι ομπρελίτσες, στα χαμηλά τραπεζάκια μιας παρέας μαθητών που αλληλοκαρπαζώνονταν συνεχώς, διηγούμενοι ανέκδοτα με τον Τσάκ Νόρις….

“Θα την πάρετε τη δόση από το ΔΝΤ, Βασιλτζίκ!!!” ανεφώνησε με υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση και μάτια γουρλωμένα σαν ροφός η Γκιουλέν, ενώ δίπλα της η ρέγγα καταβρόχθιζε το πιατάκι με τα συνοδευτικά κουλουράκια, ξεφυσώντας λαγνοβαρώς.

“Αυτό το προβλέπει κι ο βοηθός στο πιστολάκι, στο κομμωτήριο που φροντίζω το ξύρισμα του κεφαλιού μου” γρύλλισα, κάνοντας θανατηφόρα κατανοητό, ότι θα πουλούσα ακριβά το πεντάευρο που μΕ ζητούσαν…

“Μην ανησυχείς, Βασιλτζίκ εφέντη! Είναι στο ζέσταμα ακόμα….” μΕ καθησύχασε ο Ερντεμίρ, βγάζοντας κι ένα φυλαχτό από μια ξεχαρβαλωμένη Samsonite.

“Κλείστε το κινητό σας τηλέφωνο, Βασιλτζίκ εφέντη… Οι δονήσεις που προκαλούνται από την ερμηνεία των σχημάτων στο φλυτζάνι του καφέ, επηρεάζονται από το σήμα…” πετάχτηκε η ρέγγα, που πριν καλά καλά γίνει αναπληρώτρια διάσημης Τουρκάλας καφετζούς, είχε αρχίσει να το δουλεύει καλά το πετάλι….

«Θα κάνεις ταξίδι στην Αφρική” άρχισε να το σοβαρεύει η Γκιουλέν παίρνοντας ένα κόκκινο χρώμα στα μάγουλα, σαν υδαρές tomato juice!

“Πάει καιρός που το πήρανε χαμπάρι, μέχρι και τα παξιμάδια κι οι φλάντζες της μοτοσικλέτας του, ρε Γκιουλέν…» είπα, αρχίζοντας να εκτιμώ περισσότερο από ποτέ, τα πρωινάδικα ωροσκόπια του Αντένα με τα όμορφα μπούτια και τα χυμώδη μπούστα των βαθυνούστατων παρουσιαστριών…

“Και βλέπω να ταξιδεύεις διπλός, με μια γυναίκα…” ψέλλισε η Γκιουλέν, με μιά μυστηριακή συριστικότητα των φθόγγων, κουνώντας παλινδρομικά το φλιτζάνι και ανασηκώνοντας τα φρύδια.

“Κόφτο Γκιουλέν αρκετά!” Την έκοψα, τσαντισμένος…»Κανόνισε να τ’ ακούσει αυτά η γυναίκα μου κι έχει κι ένα φίλο δικηγόρο που όταν αγορεύει για διαζύγια και διατροφές κάνει τους Πακιστανούς απαγωγείς στις οροσειρές του Παμίρ να φαντάζουν σαν ναζιάρες γατούλες του καναπέ!»

“Μην ανυσηχείς, Βασιλτζίκ εφέντη!!!” μΕ καθησύχασε και πάλι η Γκιουλέν. «Θα συνταξιδέψεις με τη σύζυγό σου!!!»

“Ρε λες? Αυτό ξεπερνά και το παράδοξον του Ζήνωνος! Κάτσε να το σιγουρέψω» σκέφτηκα προβληματιζόμενος αν θα ‘πρεπε να “ρίξω” στο παίγνιο και τη ρέγγα με τα τραπουλόχαρτα.

Ο Ερντεμίρ μΕ πρότεινε ένα νέο πακέτο προσφοράς…. Ρίξιμο τα χαρτιά και ένα φυλαχτό από ξεραμένους όρχεις βουβάλου, για εγγυημένο αχαλίνωτο σεξ διαρκείας, μόνο με 10 ευρώ.

Μπροστά στην απόλυτη κοροϊδία, έπεισα τον εαυτό μου ότι απλά θα βοηθούσα έναν συνάνθρωπό μου στη δύσκολη φάση του ξεριζωμού του από την πατρίδα, ψάχνοντας για ένα καλύτερο μέλλον….

Άμα τα μάθει ποτέ αυτά ο γκουρού μου, θα μΕ πετάξει κωλοτουμπιδόν έξω από το Άσραμ!

Έκλεισα στα 8 ευρώ με τον Ερντεμίρ, τη στιγμή ακριβώς που η ρέγγα του είχε μελανιάσει το χέρι, τσιμπώντας τον απάνθρωπα για να μην κατεβάσει κι άλλο την τιμή…

“Λέγε αμέσως τους αριθμούς του Τζόκερος” της πρότεινα με αγωνία μπας και ρεφάρω τα 13 ευρώ.

***

“Βλέπω τη σύζυγο να σε σέρνει στα Hilton στο Dakar…” συμπλήρωσε -με κελάιδημα τριγώνος- η ρέγγα ρίχνοντας τα χαρτιά.

Το κομμάτι της Lady Gaga που έπαιζαν τα μεγάφωνα τελείωσε και σείστηκε το μαγαζί όταν μπήκε η Μαραγκόζη με το …

“Έβγαλες την αγάπη μας σε πλειστηριασμό,

την πούλησες όσο “φτηνά” μπορούσες…”

“Είναι δυνατόν, να πάω εγώ σε Hilton, ένας σκληροπυρηνικός ταξιδευτής, του ελεύθερου κάμπινγκ και της θιβετιανής διατροφής?» της βγήκα με κόκκινο…

“Αυτή τη φορά δεν τη σκαπουλάρεις στο τζαμπέ!» μΕ φώναξε κουνώντας το δάχτυλο με αυστηρότητα και κανιβαλίζουσα διάθεση η Γκιουλέν.

“Ας μην ασχολούμαστε με τέτοιες υποθέσεις… Αυτά δεν γίνονται… Περί μίαν αξιοπρέπεια ζούμε… Άκου Hilton… εγώ που κοιμόμουνα σε καλαμένιες παράγκες στην Ινδία… !» της είπα, ενώ η Μελντά με εμβρίθεια ξανθής πανελίστριας εξέταζε τα χαρτιά της, παραγγέλνοντας συγχρόνως και μιά λουκανόπιτα….

Ο Ερντεμίρ κοίταξε τον λογαριασμό βγάζοντας κάτι ακατάληπτες κραυγές σαν παραλήρημα οπιοφάγου.

«Πολύ ακριβός ο καφές στην Ελλάδα, Βασιλτζίκ εφέντη» μΕ είπε χαμογελώντας σαρκαστικά με την κιτρινισμένη του πριονωτή οδοντοστοιχία.

«Κι όταν τον συνοδεύεις και με 5 λουκανόπιτες…» συμπλήρωσα ρίχνοντας μια ματιά στη ρέγγα που μασούσε ακόμα την τελευταία της μπουκιά με το ιδρωμένο ύφος της αγελάδας όταν βρίσκεται σε οργασμό…

Αποχαιρετιστήκαμε με τον Ερντεμίρ, την Γκιουλέν και τη Μελντά, ανταλλάσοντας εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις και κολακευτικά σχόλια για την φιλία των λαών μας, τόσο πειστικά και αληθινά …που

θύμιζαν κολακείες Αθηναϊκού  θίασου που έρχεται στη Θεσσαλονίκη και αποκαλεί τους Βορρειοελλαδίτες …δύσκολο και απαιτητικό κοινό!

Έβαλα στο mp3 κάτι καμηλιέρικα ταξίμια του Λεμονόπουλου, γύρισα τη μίζα κι έφυγα καρφί για τη Γρανίτσα Ιωαννίνων, όπου θα γίνονταν το Βοσκοπάρτυ για να βοηθήσω τον φίλο μου τον τσομπάνη στις προετοιμασίες.

Με το που φτάνω, χτυπάει το τηλέφωνο και μια 14μελής μπάντα κρουστών που θα ‘παιζε βραζιλιάνικους ρυθμούς από την Bahia, μας αρχίζει τα «φλαμανδικά» και ακυρώνει την συμμετοχή της στο πάρτι, λόγω «αρπαχτής» σε κλαμπάκι των Ιωαννίνων. Πίνοντας κάτι παγωμένες μπύρες και ψάχνοντας για λύση, άρχισα να έχω μερικές αρκετά έντονες ενοράσεις, που περιστρέφονταν γύρω από κάτι αχλαδόσχημες εχέμυθες χορεύτριες του κλασσικού μπαλέτου με χειροπέδες, από αφίσα σε τοπικό βενζινάδικο, για να καλύψουν το καλλιτεχνικό κενό. Σκέφτηκα όμως τη δυσχέρεια να πείσω τις γυναίκες …περί ερευνητικού-επιστημονικού καλλιτεχνικού προγράμματος, καθώς και την δυσκολία των χορευτριών να χορέψουν στις άκρες των δακτύλων…

Παρ’ όλ’ αυτά αρκέστηκα στα σταράτα λόγια του Βarthelot, που λέει:   “μην ασχολείστε με τα άλυτα προβλήματα, τα υπόλοιπα θα λυθούν μόνα τους”… και με 1000 βατ ενισχυτές και ηχεία, παλιά βινύλια με Τζίμυ Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν, Rolling Stones και ρεμπέτικα του Δελλιά, περάσαμε μέγκλα!

Μετάνιωσα που δεν έφερα 2 ευτραφείς φίλες Σαλονικιές, με τσέλο και φλάουτο για καβάντζα, να «χτυπήσουν» μερικές σονάτες του Ντβόρζακ, Μέντελσον και Σοστακόβιτς μέσα στο βουκολικό περιβάλλον, πριν το Purple Hazeτου Χέντριξ από τα ντέκ… Καλά θα ‘ταν …έστω κι αν θα ‘χανε κάποια προβληματάκια με την άνωση, κολυμπώντας στον Τύρια… Τώρα που το ξανασκέφτομαι, άμα απήγγειλα συγχρόνως και μερικά βουκολικά ποιήματα του Βιργίλιου …πιστεύω ότι θα ‘ταν ακραιφνώς σουρεάλ φάση!

Ήπιαμε τα πάντα! Τα ξημερώματα συστήθηκα σ΄ένα παλιό μου φίλο 3 φορές, ενώ το παλικάρι από το διπλανό αντίσκηνο είχε φορέσει ένα σακίδιο κι ένα σομπρέρο και ρωτούσε συνέχεια πληροφορίες για τη συμπλήρωση του Ε9…

Την επόμενη, με μια βουτιά στα παγωμένα νερά του Τυριά κι ένα νεπαλέζικο τσάι ήρθα στα γράδα μου.

Γύρισα τη μίζα στη Dommie κι έφυγα για Σαλονί με ταχύτητες, που θα έκαναν θιβετιανό μοναχό να πάθει υπαρξιακό brakedown από την βαρεμάρα…

Τρεις μήνες μετά, κάθομαι να συνεχίσω τη συγγραφή ενός αιωνίως ημιτελούς βιβλίου. Γράφω δυό αράδες και χασμουριούνται μέχρι και τα πορτρέτα στις κορνίζες των τοίχων του δωματίου! Η έμπνευση μΕ αποφεύγει επιμελώς. Θυμήθηκα τον Ερντεμίρ, την Γκιουλέν, το Voskoparty…

Άνοιξα μια κρύα Leffe κι άρχισα να χτυπάω το πληκτρολόγιο του υπολογιστή…