H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Πρώτη:
Την ονομαστική μου γιορτή, τη γιορτάζω. Θέλω να πω ότι δεν έχω υποκύψει στην αυτό-αναφορική (για να μη πω αυτιστική) αγγλοσαξονική μόδα που υποβαθμίζει πρόγονους κι άγιους και γιορτάζει μόνο γενέθλια. Που πάει να πει ότι κάθε χρόνο, πρώτη του Γενάρη, δέχομαι ευχές και ευχαριστώ για αυτές.
Βέβαια, για να τα λέμε όλα, όταν ήμουν πιτσιρίκος θα προτιμούσα η ονομαστική μου να είναι μια γιορτή αυτόνομη, ανεξάρτητη, αυτοδιαχειριζόμενη, δεόντως μακριά απ’ τις άλλες και, κατά το δυνατό, όλη δική μου. (Στην ουσία: χώρια δώρα και χώρια ευχές και προσοχές). Όμως εμείς οι Βασίληδες (όπως εξάλλου και οι Χρήστοι, οι Φώτηδες, αλλά και οι Τάσοι, οι Λάμπροι και άλλοι) ¨πέφτουμε¨ μέσα σε περιόδους ευρύτερου εορταστικού πνεύματος, πράγμα που ίσως εξασφαλίζει καλύτερα την απαραίτητη εορταστική διάθεση, αλλά μας βάζει μια στάλα στην άκρη. Τι να κάνουμε;
Δεύτερη:
Το όνομά μου δεν ήταν επιλογή του νονού μου ούτε ακριβής εφαρμογή της οικογενειακής παράδοσης που επιβάλει για τον πρωτότοκο το όνομα του παππού από τη μεριά του πατέρα. Ήταν επιλογή της μητέρας μου που ας σημειώσω επί τη ευκαιρία ότι διέθετε όλα τα βασικά χαρακτηριστικά μιας πρώιμης φεμινίστριας, ικανής να περνάει τις απόψεις της. Η μάνα μου λοιπόν ήθελε για τον πρώτο γιο το όνομα του δικού της πατέρα: του παππού Βασίλη που είχε πρόσφατα πεθάνει.
Τα βαφτίσια έγιναν στο σπίτι, πράγμα όχι ασυνήθιστο την εποχή εκείνη και στην κολυμπήθρα είχα παρέα: το μεσαίο μου αδελφάκι που είχε στο μεταξύ σκάσει μύτη. Εγώ ήμουν ενός χρόνου και κάτι και εκείνο κάτι ακριβώς. Το μυστήριο τέλεσε ο παπα Θεόδωρος, που είχε την υπομονή εικοσιεννιά χρόνια αργότερα να με παντρέψει και οι νονοί ήταν δυο: τον δικό μου δεν τον θυμάμαι, γιατί ήταν αεροπόρος και έφυγε νέος σε αεροπορικό δυστύχημα. Ευτυχώς υπήρχε ο Αυρήλιος, ο νονός του Αλέκου (τ’ όνομα του πατρώου παππού) που εκτέλεσε εξαιρετικά για πολλά χρόνια, διπλά χρέη ανάδοχου.
Τρίτη:
Ομολογώ ότι δεν έχω επαρκώς εντρυφήσει στα έργα και τις ημέρες του ονοματοδότη άγιου Βασίλειου από την Καισαρεία. Ξέρω όμως ότι στα μέρη μας έχασε την επικοινωνιακή μάχη από τον παραφουσκωμένο ταρανδούχο καταναλωτή άγιο-προστάτη της Κόκα Κόλα. Στο εξωτερικό, βέβαια, τα δώρα τα φέρνει ο Άγιος Συλβέστρος, η γριά Μπεφάνα, ο μπάρμπα Νοέλ και διάφοροι άλλοι, σχεδόν όλοι ντυμένοι με Κοκακολίστικα ενδύματα. Επομένως, εκτός Ελλάδος δεν έχουν ιδέα για την ετυμολογία του ονόματος κι όταν ζούσα έξω με ρωτούσαν αν το ¨Βασίλης¨ είναι χαρακτηριστικό όνομα Ρώσου κατάσκοπου, όπως υποδείκνυε το Χόλυγουντ!
Πάντως μου συνέβη κι αυτό: Σε ένα συνέδριο για θέματα επικοινωνίας στην Ρώμη όπου είχα παραστεί εκπροσωπώντας την ελληνική πρεσβεία, καθώς έτρωγα παρέα με μια ομάδα Ιησουϊτών, ένας απ’ αυτούς εξέφρασε θαυμασμό για το εύηχο του ονόματός μου! Ποιο; του είπα. Και εκείνος σε άψογη εράσμια προφορά μου απάντησε: Μπαζιλέϊος!
Τέταρτη:
Δεν ξέρω κανέναν που να δίδαξε και να μη νοιώθει χαρά όταν διαπιστώνει ότι οι παλιοί μαθητές του τον θυμούνται. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Κάθε άλλο. Θα ευχαριστήσω και από εδώ τους φοιτητές μου που μου έστειλαν τις ευχές τους. Θα μεταφέρω μάλιστα εδώ το μήνυμα του καλού παλιού μου φοιτητή Νίκου Καϊμακάμη γιατί, τι να κάνουμε, μου άρεσε ιδιαίτερα.
Γεια σου βασιλη μου και χρονιΑ σου πολλά. Μαζί με τις ευχές μου θέλω να σε ενημερώσω ότι το μυθιστόρημα σου «Μ.Π.Α.» είναι επισήμως το πρώτο ελληνικό βιβλίο στην Ανταρκτική. Το είχε μαζί του ο αδερφός μου στη βάση Concordia και το άφησε εκεί για τους μελλοντικούς Έλληνες ερευνητές που θα περάσουν χρόνο εκεί. Σε φιλώ και σου εύχομαι και πάλι τα καλύτερα.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 