[Η πρωτότυπη ανάρτηση από τον Αντώνη Αντωνάκο ΕΔΩ]

Ηθικόν Ακμαιότατον

Η διαφορά μου με τους ατάλαντους, είναι πως, εγώ δεν πιστεύω στο ταλέντο που έχω, ενώ αυτοί πιστεύουν στο ταλέντο που δεν έχουν.

Αφού η ατέλεια τόσο κυριαρχεί μέσα μας δεν μπορεί να αναγνωρίζουμε εμείς στον εαυτό μας τελειότητες.

Όσοι παρακολουθούμε την αντιπαλότητα μεταξύ των φυσικών πραγμάτων και του ανθρώπου, σκεπάζουμε το διαβολικό ζωηρό Εγώ μας με σημαίες ευκαιρίας γραπτής ύλης, που στρίφωσε πάνω στα πλοκάμια της φαντασίας η επιθυμία για αληθινή ζωή.

Αρωματικές νιφάδες ιδεών πάνω στο δέρμα αυτού του κόσμου της αιώνιας αλλαγής και της άπειρης άφθαρτης φθοράς.

Αν απογυμνωθείς από κάθε προκατάληψη, συντάσσοντας τα ποιηματάκια και τις βιογραφίες παράξενων πλασμάτων, υπό το μάτι του ήλιου που ερευνά και φωτίζει και επιδρά πάνω στα πράγματα, τότε θα έχεις κερδίσει τα ζουμιά μιας κυράς που ελέγετο δικαιοσύνη, που ελέγετο αφέντρα της όρασης των ανθρώπων που θέλουν να βλέπουν και όχι να νομίζουν πως βλέπουν.

Όταν ξέρεις, πως, το ψεύτικο και το αληθινό είναι ένα, ξέρεις πως, ο ήλιος είναι ποιητής τεράτων. Και ξέρεις πως η πραγματικότητα, ακόμα και στις πιο όμορφες και ευνοϊκές της εκφάνσεις, δεν ικανοποιεί στο βάθος την ανήσυχη φύση μας.

Και τότε ξεσπά η βία της γραφής για να περιγράψει την ποίηση που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αθωότητα της φύσης, άδολη και ιαματικά πανούργα μέσα μας. Δουλεύοντας για το καλό και το κακό που είναι Ένα. Βοηθώντας μας να βρούμε τη δική μας φωνή και να εφεύρουμε τα δικά μας άσματα σωτηρίας.

Αν υπάρχει ταλέντο αυτό είναι μόνο ο διάβολος που φέρουμε μέσα μας.

Αν καταφέρεις λοιπόν να ξυπνήσεις το διάβολο που κοιμάται μέσα σου, θα έχεις καταφέρει να ξυπνήσεις το διάβολο που κοιμάται μέσα σου. Κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο κατόρθωμα. Να ξυπνήσεις το διάβολο που κοιμάται μέσα σου.

Ξανά και ξανά να ανατινάξεις τις γέφυρες της παρηγοριάς και να σπάσεις τα δεσμά της συνήθειας.

Ξανά και ξανά να ανακαλύψεις τους πιο παράφορους εαυτούς σου, περπατώντας σαν βασιλιάς ανάμεσα σε μια προβλέψιμη και κουρδισμένη ανθρωπότητα. Αφήνοντας το ισχνό σου ίχνος. Το σάλιο και το σπέρμα σου που μπόλιασαν την ερωτική αναρχία του μέλλοντος, δηλαδή του άπειρου παρόντος.

Να λένε οι άνθρωποι, πως, εδώ ζούσε κάποτε ένας βασιλιάς. Ένας βασιλιάς όμως αληθινός, που διάβαινε στο δρόμο του μονάχος, δίχως ακολουθίες και τούμπανα, όχι σαν αυτούς που φοράνε στο κεφάλι τους κορώνες και βαστάνε στα χέρια πατερίτσες και ορίζουν τους λαούς σαν κοπάδια.

Είναι καιρός που δε γράφω, το ξέρω, κι ακόμη κι οι βόλτες μου στο διαδίκτυο ήταν τον τελευταίο καιρό λιγοστές. Τώρα, είπα να ξαναπάρω μπρος, να ξαναχτυπήσω το πληκτρολόγιο και να ξανασκαρφαλώσω στο  σύννεφο με τα ¨διάφορα¨ που απασχολούν το Ιστολογοφόρο: φίλοι που δημιουργούν, στίχοι που επιζούν, κάποιες μουσικές και κάποιες σκόρπιες σκέψεις. Προς στιγμήν όμως, λέω να αντιγράψω και να αναδημοσιεύσω εκτάκτως και επειγόντως ένα εξαιρετικό κείμενο του Αντώνη Αντωνάκου, που μόλις ανακάλυψα, αν και έχει δημοσιευτεί πριν ένα μήνα στον ¨Αδέσποτο Σκύλο¨. Νομίζω πως ταιριάζει στις μέρες που διανύουμε. Να το:

Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους

Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους.

Ας αφήσουμε τους χριστιανούς στα ευχέλαια
και τους νυμφομανείς στις παρελάσεις.
Ας αφήσουμε τα κηρύγματα και τα ποιήματα
και τα δόλια γραπτά.
Ας αφήσουμε τον κοσμάκη στην κοσμάρα του
και τον κόσμο στα βιβλία.
Ας αφήσουμε τις νοικοκυρές στη μαγειρική τους
και τα μαθηματικά στους πονηρούς.
Ας αφήσουμε το χάος στη θέση του
και τα μουνάκια στα βρακιά τους.
Ας αφήσουμε τα χαράτσια στο κράτος
και τους πεινασμένους στην εκκλησία.
Ας αφήσουμε το λήθαργο των συμπολιτών μας στην ιστορία
και το φεγγαράκι πίσω απ’ τα σύννεφα.
Ας αφήσουμε το φίδι στον κόρφο της ομορφιάς
και την ομορφιά στα χέρια του διαφημιστή.
Ας αφήσουμε να μιλήσουν οι πέτρες.
Ας αφήσουμε να γίνουν θαύματα.
Ας αφήσουμε το Χριστό και το Βούδα
να γίνουν πρόεδροι των κρατών.
Ας αφήσουμε τη ζωή μας στα χέρια των σοφών.
Ας αφήσουμε τα στομάχια μας στη χημεία
και το θάνατο στην εταιρία λογοτεχνών.
Ας αφήσουμε την αδιαφορία να κυβερνήσει
και το αγγλικό δίκαιο να δικαιώσει τα μαύρα λεφτά.
Ας αφήσουμε τους νέους ποιητές στον ερμητισμό
και τους παλαιούς στα κρατικά βραβεία.
Ας αφήσουμε τους μετανάστες να πνίγονται
και τις νοικοκυρές να δακρύζουν.
Ας αφήσουμε τους πλούσιους στα πλούτη τους
και τους φτωχούς στη φτώχεια τους.
Ας αφήσουμε τον έρωτα στο σινεμά
και τα πάθη στα μουσεία.
Ας αφήσουμε τους επώνυμους να κυβερνούν
και τους ανώνυμους να λυσσάνε.
Ας αφήσουμε την επανάσταση
κι ας πιάσουμε το τηλεκοντρόλ.
Ας αφήσουμε τις αγκαλιές κι ας πιάσουμε τ’ αρχίδια μας.
Ας αφήσουμε τη γκρίνια να κυβερνά
και το Άγιο Πάσχα να περιστρέφεται.
Ας αφήσουμε τους Πακιστανούς στα θερμοκήπια
και τους Βούλγαρους στις αποθήκες.
Ας αφήσουμε το θεό να ρυθμίσει το χρέος
και τις ορμόνες να ρυθμίσουν το θεό.
Ας αφήσουμε το στρατό να κάνει το χρέος του
και το διάολο να κοιτάζει μπροστά.
Ας αφήσουμε τον κόσμο χειρότερο
και τον χειρότερο κόσμο στη θέση του.
Ας αφήσουμε την υποτέλεια όπως τη βρήκαμε.
Ας αφήσουμε την τέχνη στα ψώνια.
Ας αφήσουμε στους βιομήχανους τον αέρα
και το νερό στους εφοπλιστές.
Ας αφήσουμε την καλοζωία στους εισοδηματίες
και το έγκλημα στους δυνατούς.
Ας αφήσουμε την καύλα μας στα σφαγεία
και τη νιότη μας στα σχολειά.
Ας αφήσουμε τις ωοθήκες μας στην εταιρία
και τη ζωή μας στο Μαμωνά.
Ας αφήσουμε το Ισραήλ να κάνει το χρέος του
και τον πολύτεκνο να σπέρνει παιδιά.
Ας αφήσουμε τους ειδικούς να μιλήσουν για μας.
Ας αφήσουμε τη δημοκρατία μας στο βάθρο της
και τους δοσίλογους να την παίρνουν αγκαλιά.
Ας αφήσουμε το κεφάλαιο να βγάζει λεφτά.
Ας αφήσουμε στους ατσίδες τα κοινά.
Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους πια.

Αντώνης Αντωνάκος

Μας πήραν τα ζουμιά

και μας πήραν τα χρόνια
μας πήραν στο τηλέφωνο
και μας πήραν στη δουλειά.

Η ζωή μας τρύπια
ωραία λυρική φτώχεια
σε παροξυσμό. Μας πήραν
τα ωραία λόγια, τις
ωραίες γυναίκες, τα
ωραία πρόβατα, τα
ωραία κατσίκια, τα ωραία δαμάλια.

Οι αγρότες μας εγίναν αποτρόπαιοι
μικροαστοί, οι μικροαστοί
αποτρόπαιοι αγρότες, ο λαός
αποτρόπαια ευρωπαίος
με πολλά μεταξωτά βρακιά
αλλά χωρίς επιδέξιο κώλο.

Μας πήραν απ’ τη μύτη και
μας πήραν από πίσω, μας γαμούν
οι ρήτορες, οι πρόεδροι κρατών,
μας γαμούν οι πεθαμένοι θεοί,
ο Καίσαρας, οι καταχθόνιοι
μάγειρες απ’ τα μαγεριά τους,
οι μέγαιρες, οι μάγιστροι,
τα έξυπνα πουλιά που μας πιάνουν
απ’ τη μύτη, οι αρχαίοι ημών
πρόγονοι με τις πρωινές τους
γυμναστικές και τις εφιδρώσεις
απ’ το πανσεξουαλικό τους
παρελθόν!

Μας πήραν στο στρατό και
μας πήραν στο κόμμα
μας πήραν στο πανεπιστήμιο
και μας πήραν χαμπάρι.

Γάτοι του Αχέροντα και
σκύλοι του άλλου κόσμου
γλώσσες από άλλες χώρες
χώρες από άλλες γλώσσες

ποντίκια και κοριοί
σκορπιοί και σκόρπιοι
ναύτες και ναυτίες
ναυάγια Ειρηνικοί ωκεανοί
πολεμικοί ανταποκριτές

μανούλες άπορες και
μανούλες άστεγες και
μανούλες μόνες
φαγωμένες απ’ το σκόρο
τους δεσμοφύλακες, τα κέντρα
φύλαξης, εξ ουρανού
αποδιωγμένες.

Μας πήραν φως οι φωτογραφίες
μας πήραν είδηση και μας πήραν
δώρο, μας πήραν τη θέση
στο λεωφορείο, μας πήραν τις
εκλογές, μας πήραν τα σώβρακα.

Μας πήραν την ιστορία, μας πήραν
τον ήλιο, μας πήραν το σκοτάδι,
μας πήραν τα συνδικάτα, μας
πήραν το διαφωτισμό, ότι είχαμε
και δεν είχαμε, οι αστοί μας πήραν
τη ρεβάνς.

Οι αστοί γεννοβολούν
διανοούμενα τέκνα και
τρελούς αντισοβιετικούς.
Κάνουν μνημόσυνα στα ντουβάρια.
Ανάβουν κεράκια στους σοβάδες.

Βραβεύουν, επιχορηγούν,
επιβραβεύουν, επιδοτούν
επαρχιώτες λογοτέχνες της Αθήνας
κι αυτοί γράφουν, συγγράφουν,
συνομιλούν, δηλώνουν,
ξεχερσώνουν, υποδηλώνουν,
δικάζουν, καταδικάζουν, καυτηριάζουν
και το χοντρό τους δάχτυλο κουνούν
στις μάζες που καραδοκούν.

Σημείωση: Άφησα στο ιστολόγιο του Αδέσποτου Σκύλου το ακόλουθο μήνυμα: Φίλε Αδέσποτε, καθώς γιομίζει το δεύτερο φεγγάρι του Αύγουστου λέω να αναδημοσιεύσω δυο κομμάτια από τον πρόσφατό σου λόγο. (¨Μιλώ¨ και ¨Σε ξένο ρυθμό¨). Συγγνώμη για τις (γραφιστικές/στικτικές) μικροαλλοιώσεις. Να είσαι καλά. Β.Ν.

Σε ξένο ρυθμό + Μιλώ

Σε ξένο ρυθμό

 και σε φριχτά τραύματα

σε αναστεναγμούς και χαρτοσακούλες με ψώνια

 και διαμάχες

 και υποψίες

και ερωτηματικά μπόλικα για το μέλλον του κόσμου

και της ποίησης …

όσων απεδείχθησαν καπάτσοι

και δεν είπαν ακόμα την τελευταία τους λέξη

και τις τελευταίες κατάρες

και δεν δώσαν τα τελευταία μεθυστικά φιλιά

στο λαιμό της Μούσας

που τους πήρε

στο λαιμό της.

(Μιλώ με τον τρόπο αυτό

 γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς,

γιατί η κυριολεξία απέτυχε βίαια

κι οι αποδείξεις άφησαν πίσω

νεκρούς,

αμφιβολίες,

αρχαίους τραγικούς.

Μιλώ όπως μιλώ

και ταμπουρώνομαι στης γραφής τα σούρουπα

και διαπράττω εξευτελισμούς

και ταπεινώσεις,

την πόλη περικυκλώνοντας,

την κριτική ανεπάρκεια φίλων και γνωστών,

τον άκρατο δαρβινισμό της καθημερινότητας

 και τις ανόητες θεωρίες

περί μονογαμίας, περί αδυνάτου και ισχυρού, περί σοφών,

περί κώλων

και περικοκλάδων).

Τώρα που ο κάποτε αποκαλούμενος και ¨κόκκινος¨ Ντάνι έβγαλε και πάλι γλώσσα, θυμήθηκα ότι για αυτόν τον τύπο είχα διαβάσει σχετικά πρόσφατα ένα ενδιαφέρον σημείωμα στο ιστολόγιο του Αδέσποτου Σκύλου.  Ήταν νομίζω στα τέλη του Μάρτη, όταν ο Κον Μπεντίτ είχε επισκεφτεί τους ¨πράσινους¨ έλληνες ομοϊδεάτες του. Δεν συμμερίζομαι όλα όσα γράφει ο Αντώνης με το απαράμιλλο προσωπικό του ύφος, αλλά μου αρέσει η κεντρική ιδέα -γι αυτό και αναδημοσιεύω το πλήρες κείμενο.

Ρέκβιεμ για τον κόκκινο Ντάνι

by antonis

Του ιδιωτικού οράματος

Παίρνουν συχνά, αυτό
το μεσαιωνικό υφάκι
που αρέσει στις ακαδημίες.
Παροιμιώδης
η σεμνότις στα γραφτά
μα η βωμολόχα έξη
στες συναναστροφές
και στα κουσκούσια
αδυσώπητος.

Λουόμενοι και των τεσσάρων
εποχών, όλο πιπιλίζουν
τη λέξη κοπιράιτ. Τέρπουν
με θυμωμένα βιογραφικά
θηλυκά της φιλολογίας και
γονείς που επένδυσαν σε μάστερ
αντί για πανωσήκωμα κι
αγροτεμάχιο σε πλαγιά.

Γράφουν αγγλοσαξονικά
και στρωτά για να
καυλώσουν όσους ασκούν
κριτική εφημερίδας και
χύνουν με τη λέξη εκμάγευση
πίνοντας βότκα στον Ιανό.

Λυμαίνονται μωρούδες
που ψάχνουν ολίγον οργασμό
από κάποιον που αναγόρευσαν
ποιητή οι κραιπάλες κι
αβγάτισε το μανιερισμό
καταλήγοντας επίτιμος
στην αυλή τόσων και τόσων
που μπήκαν ως λήμματα
στα λεξικά και τις γλάστρες.

Αδέσποτος Σκύλος

Έπιασε μπόρα. Ο ψίθυρος της βροχής μας αποκοίμιζε λίγο λίγο. Ένοιωσα μιαν ελαφριά ενόχληση στα έντερα και γύρισα πλευρό. Την είδα τυλιγμένη στην κουβέρτα, σκεπασμένη σχεδόν μέχρι το κεφάλι, κι άκουσα την αναπνοή της καθώς θαλασσοπορούσε μέσ’ τον ύπνο. Για αρκετή ώρα άκουγα τη βροχή να δυναμώνει. Νόμιζες πως το σπίτι βυθιζόταν προοδευτικά στον κατακλυσμό. Κάπου άρχισε να στάζει. Άναψα τη λάμπα για να εντοπίσω το σημείο. Βρήκα έναν τενεκέ και τον τοποθέτησα από κάτω. Γύρισα στο κρεβάτι μου και σκεπάστηκα, ακούγοντας το μεταλλικό θόρυβο του νερού στον άδειο τενεκέ. Μέσα στον ύπνο της με μια μωρουδίστικη σχεδόν ανάσα, η γυναίκα μου, είπε, πως το καλοκαίρι πρέπει να πιάσουμε τα νερά. Ήταν μια δύσκολη βραδιά, μια δύσκολη βδομάδα, μια δύσκολη εποχή, κι εμείς ήμασταν σχεδόν έτοιμοι να επιζήσουμε άλλον έναν χειμώνα.

Αντώνης Αντωνάκος

Μήνυμα: Απίθανε Αδέσποτε Σκύλε, αναδημοσιεύω το ποίημά σου ¨Χίλιες Φορές¨ (ελαφρά εξαρθρωμένο, αλλά –αναγνωστική αδεία- μου ‘ρθε να το αναγνώσω έτσι).

Αφού έχει ειπωθεί χίλιες φορές  

πως

όλα έχουν ειπωθεί χίλιες φορές

και

τα λόγια μας συμπίπτουν και οι καρδούλες μας γουργουρίζουν

σαν

οχετοί

και

τα ξένα τραγούδια μάς φαρμακώνουν μεθοδικά

αρχίστε τις πλεκτάνες,

τα σενάρια,

το γυμνισμό.

Αγριάδες εσείς που τρυπάτε την άσφαλτο

και

ρόγες βυζιού που ξεφτιλίζεται

-μπλουζάκια-

με τον τρόπο της λεηλασίας

όπως και ’γω

που δεν έχω θεό, προσευχή ν’ απευθύνω,

όσια κι ιερά

να κουρνιάξω την τρυφεράδα μου

που

όταν βρει τρύπα λυσσάει.

Περισσότερος Σκύλος  Αδέσποτος εδώ

ΥΓ Δείτε, εδώ δίπλα, και το ποίημα του Νίκου ¨Η εκδίκηση¨ (ή μάλλον καλύτερα το μεταφέρω αμέσως εδώ από κάτω) . Μιλάει κι αυτό για λέξεις που φθείρονται. Εγώ θα τα ανακάτευα, όχι ως μεταμοντέρνο σύμφυρμα, αλλά ως εναλλασσόμενο λόγο για τα λόγια, τη δύναμη και τη μοίρα τους

Η εκδίκηση

Τώρα που τάπαν όλα οι ποιητές
εσύ τι θα γράψεις ;
μου αντέτεινε
η άπτερος Νίκη της Σαμοθράκης.
Κι εγώ την αποκεφάλισα.