H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ήταν να το περιμένει κανείς;
Μα ναι! Συνέβη και την προηγούμενη φορά και την προ προηγούμενη, θα συμβεί και στο μέλλον. Είναι μέσα στη ¨λογική¨ του παιχνιδιού. Την επιχειρησιακή φαιά-επικοινωνιακή ¨λογική¨ του, τουλάχιστον.
Για τι πράγμα μιλάμε;
Μιλάμε για τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις για αποχή, που προέρχονται από ποικιλόμορφες πηγές και συνοδεύονται από ετερόκλητα επιχειρήματα. Όχι εκείνες που ακούς ανάμεσα στο ένα γαμώτο και το άλλο, στις καθημερινές κουβέντες των συνελλήνων, αλλά εκείνες που αναμεταδίδονται με επίταση ή υπαινιγμούς από τα μεγάλα ιδιωτικά ΜΜΕ καθώς και από μέρος των διαδικτυακών μέσων.
Μα τι; Θα μπορούσε όλα αυτά να μην καταμαρτυρούν την υγιή αντίδραση των καλώς σκεπτομένων μπροστά στα τερτίπια της σημερινής πολιτικής;
Μα και βέβαια θα μπορούσε.
Ας πούμε ότι είσαι μια δύναμη που ανακατεύεται (οικονομική, εκδοτική, άλλη), από εκείνες που κάνουν πολιτικό παιχνίδι στ’ αλήθεια κι ας χρειάζονται (ακόμη) ενδιάμεσους.
Και ξαφνικά (;) διαισθάνεσαι (ή στο λένε ακριβοπληρωμένοι δημοσκόποι όταν βρίσκεστε μεταξύ σας και δε σας ακούει κανείς) ότι το ρεύμα στρέφεται πια ξεκάθαρα ενάντια στα κόμματα που σε στηρίζουνε και τα στηρίζεις, αν και κάποιες τυπικές πρωτιές (ή και δευτεριές) τις κρατάνε ακόμη.
Τότε τι κάνεις;
Απελπίζεσαι; Εγκαταλείπεις; Ενδίδεις; Μελαγχολείς;
Όχι βέβαια!
Βάζεις το χέρι στη τσέπη και βγάζεις κρυμμένους άσους, και αναποδογυριζόμενους (κωλοτούμπες) μπαλαντέρ, και γενικότερα ό, τι έχεις βάλει καβάντζα για μια τέτοια δύσκολη στιγμή:
Από τα σίγουρα και δεδομένα, όπως ας πούμε το πεσκέσι (ένα έκτο των εδρών) που κάνανε τα κόμματά σου από παλιά δωράκι στον εαυτό τους για όταν θα βρίσκονται στα δύσκολα, μέχρι τη διεύρυνση του κύκλου των εν δυνάμει εταίρων (σου).
Και πλάι σε αυτά, τα σχεδόν τετριμμένα πια, και μερικά εξ ίσου κλασικά, παράπλευρα, επικοινωνιακά, που θα μπορούσαν να συγκρατήσουν την κατρακύλα, όπως την (αναμενόμενη) εκστρατεία υπέρ της Ακυρότητας, της Αυτοεξαίρεσης, της Αποχής,
Πώς υλοποιείται; Δεν μοιάζει δύσκολο:
Κατ’ αρχήν αλλάζεις προσωπείο (παραγγέλνεις ένα στην αγορά -η αγορά έχει απ’ όλα- μα αν τυχόν δε βρεις ένα πρόχειρο να αγοράσεις, ενισχύεις κάποιον αθώο αφελή Αποχιακό, θέλει δε θέλει) και εμφανίζεσαι στο κοινό ως σούπερ διαμαρτυρόμενος. Μπορείς έτσι τώρα να τα βάζεις με όλους και με όλα, ακόμα και με εσένα τον ίδιο, ακόμη και με το συνολικό σύστημα –κυρίως με αυτό!
Μετά ελαχιστοποιείς την αξία του παιχνιδιού, φτύνεις τις αρχές της (έτσι κι αλλιώς αστικής) δημοκρατίας, και ισχυρίζεσαι ότι καλύτερα στο σπίτι, στην εξοχή, στο καφενείο, αλλά όχι στις κάλπες: Ζήτω η Αποχή! Η Ακυρότητα! Η Άρνηση! Το Φτου κακά!
Έτσι σπρώχνεις να βγουν οικειοθελώς από το παιχνίδι μερικοί από τους πιο ζόρικους αρνητές σου, και καταμετράς τα υπόλοιπα. Στα κουρεμένα από ένα γερό ποσοστό αγανάκτησης υπόλοιπα, ελπίζεις να βρεις την εικονική συναίνεση που χρειάζεσαι. Και το επικοινωνιακό σύστημα, τουλάχιστον εκείνο που δουλεύει για σένα θα δώσει ένα χεράκι. Και δύο και τρία!
ΥΓ1 Αν ένα από τα ισχυρότερα όπλα του σημερινού οικονομικό- πολιτικού κατεστημένου έγκειται στην ικανότητά του να στήνει φαντασιακά σκηνικά αντικαθιστώντας την όποια δημοκρατία με ¨διαβουλεύσεις¨, δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να του αφεθεί η δυνατότητα και να την ευτελίζει, την δημοκρατία, άμεσα ή έμμεσα;…
ΥΓ2 Κάποτε (τέτοιες μέρες του Απρίλη) το ανάλογο (εκδοτικό) σύστημα μιλούσε ανενδοίαστα για σιωπηλές απέχουσες πλειοψηφίες που επιθυμούσαν και δικαίωναν δικτατορικές λύσεις.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 