H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Εντάξει, ενδέχεται να μοιάζει κάπως ανορθόδοξο στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε, το ιστολογοφόρο να αναρτά κείμενα με τίτλο ¨Αφήστε με να είμαι ευτυχισμένος¨ (έστω κι αν είναι στίχοι Νερούδα) ή ένα ¨τραγούδι για τους παλιούς εραστές¨ (απόδοση στα ελληνικά ενός μελοποιημένου ποιήματος αγάπης του Μπρελ), ή άλλα παρόμοια, συγκινησιακά και συναισθηματικά.
Πολύ περισσότερο, που προσωπικά πιστεύω ότι για να ξεμπλέξουμε τους κόμπους και να λύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα που μας πνίγουν, χρειάζεται συλλογικότητα και όχι υπερτονισμός των ατομικοτήτων, όσο κι αν έχουν και τα άτομα άγχη, προβλήματα και κόμπους συμπεπλεγμένους και οδυνηρούς.
Θα μπορούσα, βέβαια, να ισχυριστώ ότι το ιστολογοφόρο δεν είναι κατ’ ανάγκην χώρος μανιφέστων και προκηρύξεων, αλλά ότι διεκδικεί ελεύθερη ρότα στις μπουνάτσες και τις φουρτούνες της διαδικτυακής θάλασσας.
Όμως δεν το λέω, γιατί ξέρω καλά πως κάθε επικοινωνιακή πράξη, όποια μορφή κι αν έχει και όποιου είδους περιεχόμενο κι αν δηλώνει, εν δυνάμει προκαλεί κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις, προεκτάσεις και παρενέργειες.
Και είναι αλήθεια ότι η εξύψωση σε πρωταρχική αξία της ατομικής ευτυχίας και κάποιας αγάπης ξεκομμένης από τα συλλογικά ιδεώδη και το συλλογικό μέτρο, έχει συχνά χρησιμοποιηθεί από την κατεστημένη κουλτούρα στην αντιπαράθεσή της με τις κοινωνικές διεκδικήσεις των αδικημένων.
Έχει χρησιμοποιηθεί σε εκκλήσεις και προτροπές εικονογραφημένες με καταναλωτικά μπιχλιμπίδια, όπου η ατομική ευτυχία και η αγάπη προτείνονται σε ειδικές προσφορές και σε ενιαία συσκευασία μαζί με χρήσιμα και άχρηστα προϊόντα και εμπορεύματα.
Κάτι τέτοιο έχει συχνά συμβεί στο παρελθόν. Και το σχετικά πρόσφατο. Αλλά όχι πλέον τώρα.
Τώρα που η μεγάλη φούσκα έσκασε και το απόστημα πυορροεί, δεν τους ενδιαφέρει τόσο να μας υπενθυμίσουν ότι η ευτυχία είναι καλό και θεμιτό πράγμα. Τώρα μάλλον συμφέρει να είμαστε φοβισμένοι, περιδεείς, τρομοκρατημένοι. Και στο συλλογικό και στο ατομικό επίπεδο. Και να συμπεριφερόμαστε κατ’ ακολουθία.
Ό, τι παλιότερα θεωρούταν σιχαμερό, αγχώδες, άσχημο, βδελυρό, λανσάρεται τώρα με επίταση, όχι μόνο από τις ασώματες κεφαλές των εμπορικών μέσων, αλλά και από τους καλτ-αρισμένους (και κλαταρισμένους) εκσυγχρονιστές μηνοούμενους. Οι διανοούμενοι ως γνωστόν, δεν υπάρχουν πια! Τους καταπλάκωσε το τρένο της κατανάλωσης και τους αποτελείωσαν οι απανωτές εκρήξεις των πραγματιστικών κυστο-φουσκών. Όσοι λίγοι έχουν απομείνει, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής καθώς απομακρύνονται εσπευσμένα από τις φυσικές τους εστίες, στις οποίες έχουν αναρτηθεί πλέον τα (διαφημιστικά) λάβαρα των νικητών Ιδιωτών, δημοσιοσχετιστών και εικονοπλαστών.
Μόνο που αυτοί οι τελευταίοι δεν επιμένουν πια στο να προτείνουν τις παλιές προσφιλείς τους ευτυχίες (πακεταρισμένες σε οικονομικά ή πολυτελή πακέτα), αλλά, αλλάζοντας βιολί, προσπαθούν να μας εθίσουν στην (ανομολόγητη) γοητεία της καταστροφής. Η παγωμένη χαμογελαστή ευεξία του καταναλωτή πάει πια, ζήτω τα βαμπίρ, τα ζόμπι, οι λογής λογής μάγοι, [που ως γνωστόν λύνουν τα προβλήματα ως δια μαγείας(!) και βρίσκονται πέραν των ελέγχων και των κανονισμών].
Ζήτω οι κακοί γενικότερα! Είναι οι μόνοι που εξουδετερώνουν την εγκληματικότητα! Νομιμοποιώντας την!
Απέναντι σ’ αυτό το κύμα πολιτισμικής τρομοκρατίας ευτυχώς υπάρχουν αντίδοτα, έστω κι αν πρέπει, καμιά φορά, να τα ανασύρεις από το υπέδαφος του παρελθόντος, όπου οι σπόροι/φορείς της ομορφιάς του συναισθήματος, επιβιώνουν των βδελυρών εποχών.
(Και βέβαια υπάρχει η παράμετρος ζόρι, που εν τέλει επιφέρει την συνειδητοποίηση των λαών περισσότερο από οποιαδήποτε ριζοσπαστικά συνθήματα και λόγια).
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 