Ηλίας Κουτσούκος

Δεν αρκεί η γλώσσα

Όχι δεν αρκεί η γλώσσα

για να πει τι κουβαλώ μες στο κεφάλι μου

π.χ.  δυο καλάμια για ψάρεμα

μια οδοντόβουρτσα

μια κολόνια «yardley»

μια βεβαίωση απ το Αστυνομικό Τμήμα  -του Ηλιακού μας Συστήματος-

ότι είμαι σταθερός κάτοικος της Γης…

ένα κρυφό «στο διάολο» που είπα στον πατέρα μου μικρούλης

το αριστερό μου χέρι κόκκαλο από το κρύο

κρατώντας το τιμόνι από ένα σαράβαλο ποδήλατο

στην ωριαία διαδρομή

πήγαινε-έλα στο γυμνάσιο

το χτυποκάρδι μήπως και πει εκείνη την πρώτη ώρα

ο γαμημένος θεολόγος το όνομα σου

Όχι δεν αρκεί η γλώσσα

για να πει πως γίνανε τα μεγάλα μαύρα μάτια σου

κόκκινα από το κλάμα

αφού ποτέ δεν θα βρισκόμασταν ξανά

Όχι δεν αρκεί ούτε στην βεβαιότητα

στο ένα και ένα ίσον δύο

το ναι και το όχι

το ίσως και το μπορεί

το ξέρω και δεν ξέρω

Δεν αρκεί στην εικόνα

του διπλωμένου ανθρώπου

που γονατίζει στο ελέησον με Κύριε

ή στο βρωμερό καθίκι

που υπογράφει μια υποθήκη

στο δυνάστη που γράφει «απορρίπτεται»

Όχι δεν αρκεί

για τους μεγάλους έρωτες

τα μισόκλειστα βλέφαρα

τα κλειστά από το θάνατο μάτια

το χαλασμένο μπουζί της καρδιάς σου

οι μπαταρίες σου μέσα στη θλίψη

το θερμόμετρο

η κρέμα σαντιγί

ο ζεστός καφές

το δωμάτιο με θέα

τα μακαρόνια με θαλασσινά

η πιστωτική που τέλειωσε

Ούτε βέβαια αρκεί

αν επικοινωνείς καλύτερα με τον σκύλο σου

από ένα μοντέρνο φιλόσοφο

που εξηγεί τα κόλπα της γλώσσας

το διαρκές ελλιπές μοριακό σου βάρος

δεν αρκεί ότι σου λείπει

ούτε η λύπη-παλλίροια

δεν αρκεί, δεν αρκεί, δεν αρκεί

σου λέω.

Βιβλία στη κάψα του καλοκαιριού

Προτάσεις του Ηλία Κουτσούκου

1.  ‘να δεις τι θα σου κάνω όταν σαλτάρω’

της Μαργκερίτε Χουμς

 Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-ποταμό, 814 σελίδων, όπου η γερμανοτραφής συγγραφέας κάτω από φοβερή ψυχολογική πίεση στοιχειώνει τον μύθο της.

Μια γεροντοκόρη δασκάλα πιάνου που ζει πέντε δεκαετίες με τους γονείς της έξω από το Μόναχο, αποφασίζει να τους σκοτώσει και να τους θάψει στον κήπο με τη συμπαράσταση του εξηντάχρονου Αλγερίνου κηπουρού Μπεν-Αλί. Καταστρώνει το σχέδιο της με κάθε λεπτομέρεια πλην όμως την τελευταία στιγμή ο μελλοντικός εραστής της μετανιώνει γιατί αντιμετωπίζει πρόβλημα στον προστάτη κι αυτή του αποκόπτει μ ένα κλαδευτήρι τα γεννητικά του όργανα –ενώ αυτός κοιμάται- τα  οποία  και στέλνει με κούριερ στην πρεσβεία της Αλγερίας στο Βερολίνο..

2. ‘τι  θα σου μαγειρέψω απόψε αγαπημένη’

Του Νορβηγού συγγραφέα Ματέους Σλουγκεμπόργκ

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται  στη σύγχρονη Νορβηγία όπου ένα ζευγάρι απ το Μπέργκεν που διατηρεί εστιατόριο σολομών, αποφασίζει να περάσει τις διακοπές του σε διαφορετικά φιόρδ της πανέμορφης χώρας. Ο Κερτ -μάγειρας στο επάγγελμα, 32 χρόνων- σ’ αυτές τις διακοπές έχει πάμπολλες εκπλήξεις για τη γυναίκα του Χανελόρε και μαγειρεύει για αυτή διαφορετικές σάλτσες με κρέατα που προέρχονται από κομμάτια δασοφυλάκων και μοναχικών ψαράδων των φιόρδ. Η Χανερόλε ζει το πιο όμορφο  καλοκαίρι της, το οποίο και καταγράφει κάθε βράδυ στο ημερολόγιο της…

‘Το ταχυδρομείο δεν πρόκειται να ανοίξει’

Εκπληκτική νουβέλα του άνεργου συγγραφέα Φρανσουά Εκπεσώ

Ο πενηντάχρονος Γκιγιώμ Λιμιέρ παίρνει ένα επίσημο γράμμα απ τη Γενική Διεύθυνση των Ταχυδρομείων της Γαλλίας, όπου του ανακοινώνεται η απόλυσή του στα πλαίσια των περικοπών. Τότε βάζει μπρος στο σχέδιο του και με δυο τεράστια μπετόνια βενζίνης περιλούει μέρα-μεσημέρι το ταχυδρομείο της κωμόπολής του στο Αντρε-νου της Βρετάνης και καίει τρεις  υπαλλήλους, τέσσερις πελάτες και τον Διευθυντή…

Στη δίκη που ακολουθεί, ο εμπρηστής Γκιγιώμ βρίζει ασύστολα τον Δικαστή της έδρας, αποκαλύπτωντας
πως η γυναίκα του είναι λεσβία κι έχει πολύχρονη σχέση με τη γυναίκα του Διευθυντή του ταχυδρομείου.

‘Θαρχόμαστε  συνέχεια στο σπίτι σας’

 του Σομαλού συγγραφέα Αχμέτ αλ-μπεν- Λίλι

Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα 617 σελίδων, όπου ο άγνωστος στο Ευρωπαικό κοινό Αχμέτ  αλ-μπεν  Λίλι από το Μογκαντίσου της Σομαλίας, εξηγεί με απίστευτο μίσος γιατί οι ισλαμιστές θα ταξιδεύουν συνεχώς και αενάως ως λαθρομετανάστες σε χώρες της Μεσογείου με στόχο να νοθεύσουν γεννητικά τον πληθυσμό της γηραιάς ηπείρου, ώστε οι ‘δυτικοί’ ν’ αποφασίσουν ν’ αλλάξουν πολιτική απέναντι στο Ισλάμ και να πάψουν να είναι τα γκαρσόνια  ή οι μπάτλερ των ΗΠΑ.

ΥΓ.  Αν βρείτε τα παραπάνω βιβλία για το καλοκαίρι, ας με πάρετε τηλέφωνο..

γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Τα σιτοχώραφα είναι ένα σπουδαίο θέμα γιατί μπορείς να κάνεις μια μεγάλη βόλτα μέσα τους την άνοιξη και αρχές του καλοκαιριού.

Αν φυσάει ακούς ένα περίεργο ήχο με αλλαγές λες και μιλούν άγγελοι μεταξύ τους.

Αν δεν φυσάει πάλι νομίζεις πως  κάποιος ψιθυρίζει δίπλα σου.

Ενώ βαδίζεις μέσα στα σιτοχώραφα ακούς μικρούλια τρωκτικά που κρύβονται βιαστικά στις φωλιές τους γιατί τα τρόμαξες με την παρουσία σου.

Τα σιτοχώραφα είναι τα πλέον κατάλληλα μέρη όπου μπορεί  να περπατήσει ένας άνθρωπος με μπαρουτιασμένο μυαλό, ένας με διπολικό σύνδρομο στο κεφάλι του ή μια ξεμυαλισμένη από έρωτα κοπέλα, ένας πιτσιρίκος που τον έδειραν οι συμμαθητές του στο επαρχιακό δημοτικό, ή ένας παππούς που αρνείται πεισματικά να παίξει τάβλι ή χαρτιά στο καφενείο του χωριού.

Σιτοχώραφα δεν υπάρχουν στη πλατεία Συντάγματος και γενικά στις μεγάλες πλατείες των  πόλεων κι αυτό -κατά τη γνώμη μου- είναι ένα τεράστιο εθνικό θέμα που δεν πρόκειται να λυθεί από τις Κυβερνήσεις διότι κανείς πρωθυπουργός δεν έχει κάνει βόλτα σε σιτοχώραφα μόνος του.

Ήτανε μέρα Κυριακή, μεσημεράκι. Σκόρπιες ξαφνικές ριπές ανέμου και το μπουρίνι έριχνε κουβάδες νερό (τον ένα πίσω από τον άλλο με ασυνεχή τρόπο) πάνω στις λαμαρίνες των δυο αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να βγουν από τη Θεσσαλονίκη τραβώντας προς τα νότια. Μπροστά πήγαινε ο Ηλίας και η Μαρία. Ο Ηλίας είχε ξαναπάει στη παραθαλάσσια ταβέρνα με τη ¨σερβιτόρα που εξαφανίζεται πίσω απ την κουρτίνα¨ κι ήξερε το δρόμο. Πίσω εγώ οδηγώντας τσαλαβουτηχτά τον ¨Χοντρό¨ μαζί με τη Σόφη και τον Νίκο με την Ιωάννα, κοντά μας τις μέρες εκείνες. Όπου, που λέτε, φρενάρει ο Ηλίας   έξαφνα μπροστά μου δεξιά. Σταματάω κι εγώ παραπίσω και τον βλέπω να κατεβαίνει, να πλησιάζει το παράθυρο του συνοδηγού και να δίνει στον Νίκο χαρτί τυλιγμένο σε κύλινδρο και ασφαλισμένο με κόκκινη κορδέλα. Μετά τρέχοντας για να προφυλαχτεί από το κατεβατό επιστρέφει στο αμάξι του και βάζει μπρος.  Λίγο αργότερα φτάσαμε στη ¨σερβιτόρα¨ όπου μας περίμεναν ο Φάνης και η Μαρία. Καθησαμε έξω, η μπόρα σταμάτησε και το τσίπουρο ήταν καλό.

Το χαρτί έγραφε τα εξής:

Αλλάχ ου ακμπάρ…

Επειδή είμαι ηττημένος κατά κράτος

οριζοντίως και καθέτως

επί δεκαετίες οργισμένος είμαι.

Κάποιες νύχτες

όταν το μίσος κάνει κόκκινο το μυαλό μου

για εντελώς συγκεχυμένους λόγους

βγαίνω έξω μ ένα σπουδαίο

κοφτερό κυρτό μαχαίρι

και σφάζω λάστιχα ακριβών αυτοκινήτων

ή μια γραμμή τραβάω

από τη μία άκρη ως την άλλη

της τσίλικης μοντέρνας λαμαρίνας…

Ω τι ωραία που είναι

να σκέφτομαι την άλλη μέρα

τον καθώς-πρέπει κύριο

που θ’ αντικρύσει το τέλειο  κωλάμαξο του

σημαδεμένο με βαθιές γραμμές…

Και χέστηκα για αυτούς που βρίσκουν

αυτή τη πράξη βάρβαρη ή κομπλεξική.

Εξάλλου πάντα ήμουνα κομπλεξικός από μικρός

πιστεύοντας πως είμαι λύκος

και κάθε που ερχότανε πανσέληνος

ήθελα να ουρλιάζω σ’ ένα πατέρα που δεν έχω

γιατί εξαφανίστηκε σε κάποια νεφελώματα

του σύμπαντος

που δεν μπορεί ούτε ο Χαμπλ να δει

ούτε το τηλεσκόπιο Αρεσίμπο…

Μονάχος είμαι

και έχω μέσα μου δεκάδες άλλους

που το κουμάντο κάνει ένας Αραβας

μ’  ένα καμπυλωτό δαμασκηνό σπαθί.

τον έχω δει να κατασφάζει τους αγγέλους μου

τον έχω δει αγριεμένο να μου φωνάζει ‘βούλωστο’

Όμως όταν γυρνώ τις νύχτες

απ’ τους βανδαλισμούς των ακριβών αυτοκινήτων

κάθεται ήρεμος, χαιδεύει τη γενειάδα του

χαμογελάει και μου λέει

‘Αλλάχ ου ακμπάρ…’

ΥΓ Αν είναι αλήθεια ότι τα καλλιτεχνικά μηνύματα ολοκληρώνουν την διαδρομή τους ανοικτά στις υποκειμενικές/προσωπικές αποκωδικοποιήσεις του καθε  ¨αναγνώστη¨, τότε το παραπάνω έξοχο ποίημα του Ηλία Κουτσούκου,  θα ανακαλεί  (μαζί με άλλα που τα κρατάω για μένα) λόγια ραντισμένα από χοντρές ψιχάλες βροχής με γεύση τσίπουρου, καθώς και την ανάμνηση μιας εφηβικής συλλογής καμωμένης από (αποκολλημένα) σήματα αυτοκινήτων.

Ο Ηλίας για τον περιπλανώμενο βρικόλακα

Ηλίας Κουτσούκος

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΒΡΙΚΟΛΑΚΑ

Έτσι κατάντησα να γυρνώ

τις νύχτες που δραπετεύω

απ το αστικό μου άσυλο στις τρεις της νύχτας

κι αρχίζω το σώμα μου να περιφέρω σε στενά

με ξενικά ονόματα

οδοί Παβέζε, Χεμινγουέη, Μονρόε

Κέσλερ, Σίντμπεργκ, Φροστ και άλλα.

Μπαίνω σε μπαρ που πίνουν μπύρες

δίποδα με περιβραχιόνια-αγκύλες-

και σ άλλα που μπορείς να παραγγείλεις

μόνο μολότοφ με αψέντι ή χειροβομβίδες

ξυράφια ή στιλέτα margarita…

Ακούγεται διαρκώς μια μουσική

Βάγκνερ, Μάλερ , Ντβόζαρκ…

και συναντώ επίσης σε διάφορες γωνιές

γριές ξεδοντιασμένες που τραγουδούν

τραγούδια παιδικά, του στυλ

‘περνά-περνά η μέλισσα’

ή  ‘φεγγαράκι μου λαμπρό’

και περπατώ χαμογελώντας δίχως λόγο

-κανένας δεν με βλέπει-

Μονάχα ένας, σινιάλο κάνει

φορώντας ένα κόκκινο καπέλο…

Τον πλησιάζω, του μιλώ, έχω χαθεί’ του λέω.

Μου απαντά μ’ ευγένεια

λέγεται Ίταλο Καλβίνο

και με ενημερώνει πως βρίσκομαι

σε συνεχές ταξίδι επί αοράτων πόλεων

με συμβουλεύει με χαμόγελο

να μη τρομάζω και να μην περίεργα αντιδρώ

στο τέλος-μου εξηγεί-

‘θα επιστρέψεις σαν καλό παιδί

στο κρεβατάκι σου

και το πρωί θα σηκωθείς περδίκι

τουτέστιν δηλαδή, δεν θα θυμάσαι τίποτα..’

μόνο αυτό μπορώ να πω,

γαμώ τον Φρόυντ

κι όλα  τα πάθη της ψυχής…

Ωραίος, πρόσφατος Ηλίας Κουτσούκος

Όταν μου λείπει η Εμπνευση Δεν ξέρω τι να κάνω…

Τώρα είναι που Δεν ξέρω τι να κάνω

Κάθομαι και καπνίζω σαν αράπης

δυο λεύγες παραπέρα από μένα…

Κοιτάζω δήθεν σιτοχώραφα ανύπαρκτα με μπόλικη σοδειά

Πιάνει να βρέχει όπως πρέπει ασταμάτητα

με αστραπές βροντές και φωτορυθμικά

λες κι έχει ο Χριστός γενέθλια σε ντίσκο…

Θα πιούμε του σκασμού

μπορεί και ν’ απαγγείλω Πούσκιν στο πρωτότυπο

που να γουστάρουν σαν τρελές οι γκόμενες-ελίτ

να κλείνουν λιγωμένες τα ματόκλαδά τους

κι ύστερα να τις παρατάω στα κρύα του λουτρού – έτσι μου έλεγε

η μανούλα μου πως χύνω πάντα τη καρδάρα με το γάλα –

Φτιάχνω θεατρικά των δυο λεπτών

Τουτέστιν, αίφνης μπαίνει στο σκηνικό Βαλκάνιος αλήτης

στο λόμπι του Astoria και λέει με στεντόρεια φωνή

‘μουνάκια Αμερικάνοι θα πεθάνετε…’

Όμως στο τέλος δεν τραβώ πιστόλι, παρά τους λέω

‘πλάκα σας έκανα και άντε γεια κωλόφλωροι’…

Όταν μου λείπει  η Εμπνευση Δεν ξέρω τι να κάνω..

… και μια (παρορμητική) ανάγνωση

 Και να που απρόοπτα τίθεται επί τάπητος θέμα: Στα απρόβλεπτα μονοπάτια του έρωτα τι είναι χειρότερο να σου συμβεί; Μια αγάπη ανολοκλήρωτη ή μια αγάπη χωρίς ανταπόκριση; Χειρότερη είναι μια αγάπη χωρίς ανταπόκριση, τείνω να υποστηρίξω εγώ. Άρνηση, απόρριψη: κακές κουβέντες, πληγώνουν ανεπανόρθωτα. Ενώ μια αγάπη που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί επειδή το περιβάλλον ή η μοίρα το αρνιέται πεισματικά, διαθέτει ακέραιες έγχρωμες ελπίδες και ονειρικές προβολές στο έτσι κι αλλιώς άδηλο και αδιερεύνητο ¨παραπέρα¨. Κι ο Ηλίας, κυνικός στην πανοπλία και τρυφερά ρομαντικός από κάτω μάλλον έχει κατά βάθος την ίδια άποψη (λέω εγώ τώρα, -και ο Νίκος που ήταν εδώ αυτές τις μέρες, συμφωνεί μαζί μου). Απόδειξη το ποίημά του που σας παραθέτω παρακάτω, όπου ο Έρωτας, ομολογημένα παρών, έχει εμπόδια: όχι ταξικά (όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες), όχι κάστας (όπως στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα), όχι απόστασης και εκδίκησης (όπως εκείνος του  Έντμοντ Νταντές και της Μερσέντες του στον Κόμη Μοντεκρίστο), αλλά άλλα, γενετικά θα έλεγα, όμως αυτό δεν εμποδίζει το ποίημα να απογειώνεται και να τελειώνει με μια διαπίστωση ανταπόκρισης, άρα μια μικρή υπόσχεση υπέρβασης και απόδρασης  (στον κατ’ εξοχήν ερωτικό χώρο της μαγείας και της φαντασίας) Δείτε το: 

*

Μαύρο  χαβιάρι… στα Ηνωμένα Βουστάσια

Ηλίας Κουτσούκος 

*

Δουλεύω χρόνια στα Ηνωμένα Βουστάσια

ταΐζω, καθαρίζω, προσέχω

μοσχάρια, γελάδες, γουρούνια ,

βάζω σανό, ρίχνω πίτουρα, φτυαρίζω κοπριές

γενικά, σκατά καθαρίζω και συνέχεια ακούω

‘Δημητράκη κι από δω, Δημητράκη κι από κεί

κι άλλες καρπουζόφλουδες  Δημητράκη..’

Όμως εμένα το μυαλό μου είναι απέναντι,

εκεί που συνορεύει ετούτο το βουστάσιο

μ’ ένα ιπποφορβείο και κάθε απόγευμα αργά

βγαίνει για βόλτα

μια φοράδα μαύρη

που την φωνάζουν ‘black kaviar’.

Στο φράχτη κάθομαι και τη κοιτάω

έτσι περήφανη που ανεμίζει η χαίτη

γύρω απ το μακρύ λαιμό της

και πως σηκώνεται στα μπροστινά της πόδια

βγάζοντας στον αέρα χνώτο δυνατό

σαν αναστεναγμό  του ανέμου επάνω από χωράφια του Απρίλη…

Με βλέπει που τη βλέπω και σκέφτομαι πως σκέφτεται

‘νάτος ο Δημητράκης από δίπλα που καθαρίζει τα σκατά..’

και τότε μούρχεται να κλάψω

γιατί μονάχα

τις δικές της κοπριές θάθελα να καθάριζα….

και κείνη το καταλαβαίνει.

Έρχεται προς το μέρος μου

τα γόνατά μου λύνονται

καθώς κοιτάζω τη μαύρη θάλασσα πούχει το βλέμμα της

καθώς το χέρι μου απλώνω πάνω απ’ το φράχτη

και τη χαιδεύω ανάμεσα στα δυό της μάτια…

Σκύβει εκείνη το κεφάλι της

και το αριστερό της πόδι ξύνει με δύναμη το χώμα

κι ύστερα μ’ ένα δυνατό χλιμίντρισμα σαν ‘γεια σου’

γυρνάει πίσω και καλπάζει

Το χώμα που έξυσε κοιτάζω

και σαν να βλέπω το όνομά μου ‘Δημητράκης’

πως έχει χαραγμένο….

Ήταν προχτές. Ο Ηλίας και η Μαρία με τα μαλλιά στο χρώμα του χαλκού, είχαν φορέσει τα κράνη τους, είχαν ιππεύσει τη 1200άρα στρίγκλα τους και είχαν ανηφορίσει στη πάνω Πόλη, να τα πούμε. Είχαμε τσίπουρο και κρασάκι και η Σόφη είχε σκαρώσει την μακαρονάδα των αγανακτισμένων καρβουνιάρηδων. Και τα ήπιαμε. Και ο Ηλίας έλεγε πως η νοσταλγία κατά κάποιο τρόπο δεν τον αφορά, και ρωτούσε εμένα τι κυρίως νοσταλγώ από τις χώρες του πέρα και του τότε. Και εγώ του έλεγα: τις επιθυμίες! Κι εκείνος έκανε ότι δεν καταλαβαίνει. Και οι γυναίκες κοίταγαν με τρόπο που υποδήλωνε ότι θα έπρεπε να φανεί ως κατανόηση. Και αφού είπαμε πολλά, την άλλη μέρα ο Ηλίας μου έστειλε τους (εκπληκτικούς και αδημοσίευτους) στίχους του που ακολουθούν… (πείτε μου τώρα εσείς…)

Φύλλα του χαλκοπράσινου μέσα μου

από δάση που περπάτησα μικρούλης

χωρίς διόλου να φοβάμαι

μέσα σε όνειρα πως ήμουν άλλος

και δήθεν έφευγα σε χώρες μαγικές

όπου φυσούσαν άνεμοι ασημένιοι και μιναρέδες είχανε

φτιαγμένους από κατακόκκινα φιλιά

Φύλλα πεσμένα που σας βλέπω

που προσπαθείτε με απόγνωση

στο γκρίζο μίζερων πεζοδρομίων

να δώσετε ελεημοσύνη μάταια,

αχ, νάσασταν ιπτάμενα χαλιά,

αντί να σας μαζεύουν το πρωί

εργάτριες του δήμου με φραπέ στο χέρι…

Πώς πέφτετε ξερά γαμώ τη τύχη μου;

ε, πώς;

Μου λέτε δήθεν

 να περιμένω κι άλλη άνοιξη

αφού σας το ‘χω πει χίλιες φορές:

τίποτα δεν ανοίγει μπρος μου, τόσες Άνοιξες,

κι οι άλλοι γύρω μου έχουν παραιτηθεί.

Περίμενε, περίμενε, περίμενε

κοντεύω να γεράσω εξήντα χρόνια τώρα

με κοντό παντελονάκι και στα γόνατα πληγές

και να το παίζω πως μεγάλωσα

Πότε θα ’ρθει αυτός ο άνεμος

να με σκορπίσει σαν και σας,

ε πότε;

Κρυφτό να παίξουμε, κυνηγητό,

κλέφτες και αστυνόμοι,

Πότε στους ασημένιους μιναρέδες με τα κατακόκκινα φιλιά

πότε θα φτάσω;

ας μου πείτε….

 Παίρνουμε 2 λίβρες κρέας πολιτών – που έτσι κι αλλιώς μοσχάρια είναι – φέτες λεπτές τους κόβουμε με τη λεπίδα σαν ξυράφι μαχαιριού που ‘χει γραμμένο στη λαβή του ‘1789’ [να μη ξεχνιόμαστε]…

Κατόπιν ρίχνουμε λάδι αδικημένων δίχως λόγο, που ‘χει οξύτητα μηδέν  και βάζουμε μπαχαρικά στο κρέας, πιπέρι Ινδίας καυτερό απ τη Μομπάλ  που τύφλωσε η πολυεθνική της μπαταρίας γύρω στους 100.000 φουκαράδες, μπούκοβο απ το Βούκαβαρ που σφάξανε πολλούς αθώους μόλις πριν λίγα χρόνια ήταν, αλείφουμε το κρέας με μια καυτερή κετσάπ φτιαγμένη από μολότοφ που παρασκευάσθηκε για δήθεν ‘άνδρες’ της εννόμου Τάξεως και δίπλα βάζουμε πατάτες προλετάριους λίγο χοντροκομμένες – γιατί τέτοιοι οι προλετάριοι είναι αφού τη φάγανε  απ τους ενδιάμεσους αστούς στην Ιστορία -κι ύστερα ανοίγουμε το φούρνο στα 200.

Αφήνουμε να κάψει γι ένα εικοσάλεπτο – όσο χρειάζεται μια επιχείρηση τρομοκρατίας σ’ ένα χώρο μαζικό – και βάζουμε το κρέας να ψηθεί δυο ώρες….

Μόλις κτυπήσει καμπανάκι – ότι ψήθηκε – το αφήνουμε και άλλες δέκα ώρες, ώστε να γίνει κάρβουνο και να μη τρώγεται με τίποτα, γιατί τέτοια μαλακισμένη είναι η συνταγή, όπως αρμόζει σε αυτούς που το πιστεύουν πως γίνεται γκουρμέ αυτός ο κόσμος…

[ μικρό και υποθετικό  θα έλεγα, συμβάν]

Όπου στους κάμπους της Κριμαίας

μαζεύεται το Ιππικό της Ομορφιάς.

Στ’ αριστερά λεπτές με λυπημένο βλέμμα Μολδαβές,

στο κέντρο λυγερόκορμες και άγριες Ρωσίδες

και από τα δεξιά, αμετανόητες στον πόθο Ουκρανές.

Μόλις το σύνθημα φωνάζει μια Μοσχοβίτισσα θεά

ορμούν ακάθεκτες μπροστά με γυμνωμένα ξίφη

κι ως δια μαγείας   -άλλωστε πως θα ήταν ποίημα..-

βρίσκονται στη γωνία Παύλου Μελά και Τσιμισκή

και με ταχύ γκαλόπ παίρνουν κεφάλια από αστούς

που σταματήσανε μέσα στον πανικό τα αυτοκίνητα τους.

Θερίζουν απ τη μέση τα κορμιά ανέραστων ανδρών

ανοίγουνε καπό  και ελευθερώνουνε τα άλλα τα ‘άλογα’

που ενώνονται μαζί τους τρισευτυχισμένα..

Σταυροκοπιούνται γέροι και γριές

που δεν γνωρίσανε ποτέ τους οργασμό ζωής,

προσεύχονται στη Παναγιά καλόγριες,

ενώ τους φεύγει το τσερβέλο μες στα αίματα.

Είναι ακριβώς εκείνη η υπέροχη στιγμή

που λέει δήθεν ο σοφός λαός… ‘γίνεται της πουτάνας..’

Και μια ξανθιά πανέμορφη,

που  αμανάτι έχει μείνει  από διαδήλωση αναρχικών,

φωνάζει με τον τηλεβόα της μ’ όλη της τη φωνή

‘από αυτό το πατατράκ

κανείς σας δεν γλυτώνει

μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι..’

Και δώσ’ του τα κεφάλια να σκορπίζονται

μέχρι το Ιππικό της Ομορφιάς να φτάσει στον Βαρδάρη,

όπου και εξαφανίζεται στον γαμημένο χωροχρόνο….

Όπως ήρθε.

Κυκλοφορεί όπου να ’ναι μια νέα συλλογή διηγημάτων του Ηλία Κουτσούκου. Οι ιστορίες αρθρώνονται γύρω από ένα ντελίβερι μπόι που αντί για πίτσες παραδίδει κατ΄ οίκον αφηγήματα…

Για να πάρετε μια ιδέα, σας έχω εδώ (με την άδεια του) σε προδημοσίευση, δύο από αυτά…

Τα μαχητικά  στη μύτη….

Ο Γιώργος θέλει να βγάλει μερικές φωτό στη μύτη του  Αγίου Όρους , στο αέτωμα του μοναχού Ιωσήφ που βρίσκεται στο ακραίο τμήμα  της μεγίστης Λαύρας 300 μέτρα πάνω απ τη θάλασσα στη κορυφή των βράχων.

Πάμε με το τζιπ και το αφήνουμε διακόσια μέτρα πριν το μικρό κελί του γέροντα. Είναι καλοκαίρι, Ιούλιος και στις άκρες των βράχων ο αέρας σφυρίζει.

Το κελί έχει ένα μικρό αύλειο χώρο όπου βρίσκονται κι ανεμίζουν στα ψηλά κοντάρια τους δύο σημαίες. Μία ελληνική και μία του Βυζαντίου. Αυτές ανεμίζει ο γέροντας όταν περνούν τα κορσέρ και τα f16..από πάνω του χαμηλά..’ μου λέει ο Γιώργος, ενώ φωνάζει το όνομα του Ιωσήφ.

Ο Ιωσήφ εμφανίζεται χαμογελαστός κι όπως τον κόβω είναι τουλάχιστον 10 χρόνια μικρότερος μου, πράγμα που δεν είναι ότι καλύτερο για την εσωτερική διάσταση του σεβασμού μου ο οποίος δεν φημίζεται για τις καλύτερες διαθέσεις του απέναντι στους θρησκευτικούς ‘μύθους’..

Ωστόσο ο Ιωσήφ έχει ένα θερμό χαμόγελο στα χείλη και μας καλωσορίζει στο αέτωμα του λέει, περάστε παιδιά, περάστε για μια ρακή κι ένα γλυκό, έχω δικό μου γλυκό συκαλάκι, ελάτε, ελάτε μέσα…

Περνάμε στο κελί του γέροντα και το πρώτο που βλέπω είναι μια μεγάλη γύρω στο ένα μέτρο μινιατούρα μαχητικού f16 μέσα σε φάιμπεργκλας που γράφει στη βάση του ‘στον γέροντα Ιωσήφ από τους πιλότους της Τανάγρας’ και πάνω απ τη μινιατούρα μια στολή πιλότου μαχητικού με τον όνομά του κεντημένο στο δεξί στήθος ‘ιωσηφ’ και όλα τα διακριτικά της μοίρας.

Ο Γιώργος τον ρωτάει αν μένει μόνος του στο κελί κι ο γέροντας απαντάει με φυσικότητα πως μένει με άλλους δυο,,, που εμείς δεν τους βλέπουμε γιατί είναι οι άγγελοι του…

Είναι σίγουρο σκέφτομαι πως ο Ιωσήφ χάνει λάδια πλην όμως θέλω να τον ακούσω στις διηγήσεις του και τον ρωτάω πως κι έτσι έπιασε παρτίδες με τους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας κι ενώ μας σερβίρει το συκαλάκι και τη ρακί και του λέμε ‘ευλόγησον’ μ’ ένα χαρούμενο πρόσωπο μας λέει…πως όταν άρχισαν πριν από χρόνια οι αερομαχίες στο Αιγαίο, οι περισσότερες παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας γίνονταν  λίγο πιο πέρα απ τη μύτη του Αγίου Όρους κι όταν οι δικοί μας κυνηγούσαν τους Τούρκους και τους έδιωχναν, μετά πετούσαν χαμηλά προς τη μύτη κι ο Ιωσήφ έβγαινε στην αυλή και κουνούσε τις σημαίες κι οι πιλότοι τις έβλεπαν και χαίρονταν και ξαναγυρνούσαν σε χαμηλή πτήση δυο και τρεις φορές για να τον χαιρετήσουν. Μετά ήρθαν για προσκύνημα στο Όρος και τον  συνάντησαν και ξαναήρθαν και ξαναήρθαν και του έφεραν το αεροπλάνο και μετά του έφτιαξαν και τη στολή, πάνω από δέκα πιλότοι, όλοι βαθύτατα πιστοί, ανθυποσμηναγοί, υποσμηναγοί, σμηναγοί ,ο διοικητής τους  ο σμήναρχος και ο γέροντας έγινε ο προστάτης της Μοίρας τους και τον κάλεσαν στην Τανάγρα και του κάναν γιορτή-κι όσο μας τα διηγείται, τόσο λάμπει το πρόσωπο του-κι ο γέροντας ξέρει απέξω κι ανακατωτά όλο το επιχειρησιακό πρόγραμμα της Μοίρας, ξέρει τα πάντα γύρω απ το μαχητικό f16 και μάλιστα κορυφώνει τη διήγησή του λέγοντας μας ‘όταν κυνηγάς τον άπιστο με 2 μαχ, όταν παίρνεις κλειστές στροφές στα 450 μέτρα με τέτοιες ταχύτητες κι αρχίζεις να τα βλέπεις όλα κόκκινα, δευτερόλεπτα πριν πάθεις βέρτιγκο, τότε οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ με εντολή της Παναγίας επεμβαίνουν, οδηγούν οι ίδιοι απ το κόκπιτ τ’ αεροπλάνο και το γυρνάνε ασφαλές στη βάση του αφού πρώτα πετάξει απ το ‘Ορος για να πάρει ευλογία….’

Λέω από μέσα μου πως δεν γίνεται να ακυρώσεις αυτή τη λαμπρή ιστορία με τις μεταφυσικές σου ανεπάρκειες κι ενώ ετοιμάζομαι να τον ρωτήσω αν ήθελε να γίνει πιλότος πριν γίνει Ιωσήφ στο Άγιο Όρος ο Γιώργος του κάνει την ερώτηση πως κουνούν τα μαχητικά τα φτερά τους για να τον χαιρετήσουν κι ο γέροντας σηκώνεται όρθιος απ το σκαμνάκι του, φέρνει τα χέρια σ έκταση και με τα μάτια γεμάτα γλυκιά έκσταση κάνει ‘να έτσι τα κουνούν’ και πάει πλάγια αριστερά και πλάγια δεξιά και με το στόμα του κάνει ‘βου, βου, βου, βου, βου’ τον ήχο απ τις τουρμπίνες…..

Η εικόνα από εδώ

O Tολστόι κατακέφαλα….

Ο Σίμος Αραμπατζής συνταξιούχος σιδηροδρομικός στα 82 κάθεται και διαβάζει τον πρώτο από τους τέσσερις τόμους ‘πόλεμος και ειρήνη’ του Λέοντος Τολστόι, απ’ τις εκδόσεις του Γκοβόστη, εδώ στη παραγκούπολη της Καλλικράτειας, στο μικρό δυαράκι με μικρό κήπο, κοντά στη θάλασσα, πούφτιαξε  με κόπους τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ η γυναίκα του μέσα τηγανίζει γάβρους και μιλάει μοναχή της στα διάφορα κουζινικά της.

Κάποια στιγμή ο μπαρμπα-Σίμος την ακούει να λέει στη βρύση ‘αντε τώρα και συ μη σου πω τίποτα και σένα μια λίγο μια πολύ πανάθεμά σε..’  και σχεδόν αμέσως τη βλέπει να βγαίνει έξω με τα χέρια στη μέση -στάση για παρατήρηση που θα τούρθει- όπως και γίνεται..

‘εσύ διάβαζε τη γκουμούτσα του Ρώσου κι άσε τη βρύση να στάζει, που στόχω πει δυo μέρες τώρα να τη δεις.. ε μ’ αυτά τα βιβλία σου που θα τα πετάξω καμιά ώρα…’

Ο μπάρμπα Σίμος την κοιτάζει ανέκφραστος γιατί έτσι όπως έχει γίνει η συμβία του μόνο ανέκφραστος μπορεί να είναι διότι, τι μπορεί ν’ απαντήσει σ’ αυτό το παλαιό τριαξονικό με τη ρόμπα.

Παρ’ όλα αυτά της εξηγεί ήρεμος πως γι αυτό βρίσκεται εδώ για να διαβάσει τα βιβλία που δεν διάβασε, κληρονομιά απ τον παππού του, γιατί αν δεν τα διαβάσει τώρα πότε θα τα διαβάσει…

Η κυρά του με μια γκριμάτσα τύπου ‘αντε  χέσου’ κάνει μεταβολή και ξαναπάει στη κουζίνα της.

Αυτό γίνεται τρία καλοκαίρια τώρα κι ο μπαρμπα-Σίμος είναι σίγουρος  πως θα τελειώσει μες στο καλοκαίρι  τους δυό πρώτους τόμους του Τολστόι γιατί έχει για μετά καβάτζα την Αννα Καρένινα.

Είναι νύχτα Αυγούστου κι ο μπαρμπα-Σίμος κοιμάται σ’ ένα βαθύ πηγαδίσιο ύπνο αναλογιζόμενος σ’ ένα φευγαλέο όνειρο αν θα γνώριζε σήμερα τον Τολστόι προσωπικά γιατί στ’ όνειρο  ήταν μουζίκος στα κτήματα του, κι ο Τολστόι θαρχόταν για επιθεώρηση των αγρών του, όταν ξαφνικά ξυπνάει απ’ τις φωνές της γυναίκας του απ τη κουζίνα ‘βοήθεια, βοήθεια’ και σηκώνεται παίρνοντας απ το κομοδίνο ενστικτωδώς τον τόμο του ‘Πόλεμος και Ειρήνη’, μπαίνει στη κουζίνα και βλέπει τη συμβία του να παλεύει μ’ ένα καχεκτικό λαθρομετανάστη εισβολέα και χωρίς να το σκεφτεί ρίχνει μ’ όση δύναμη έχει το τεράστιο βιβλίο κατακέφαλα από πίσω στον φουκαρά κλέφτη, που πέφτει σαν άδειο σακί στο πάτωμα.

Λέει στην έντρομη γυναίκα του ΄θα τον δέσω, πάρε το 100’ κι αφού την βλέπει ταραγμένη να σηκώνει τα  ακουστικό, συμπληρώνει με περηφάνια…’  για να ξέρεις, πού θελες να πετάξεις τον Τολστόι’…