
Ένα Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου
ΟΙ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ
Οι δεσποινίδες των Δελφών
στενάζουν και πονούν από έλλειψη
ερωτικού ενδιαφέροντος.
Η απουσία εφήβων και νεαρών
τις οδηγεί συχνά στο μουσείο
για να απολαύσουν το κάλλος
του έξοχου Ηνίοχου
προκειμένου να γεμίσουν
τα ταραγμένα όνειρά τους.
Είναι επιρρεπείς στις φαντασιώσεις
και συχνά παθιάζονται
από το ανάρμοστο κα το ανέφικτό.
Τα απογεύματα των Κυριακών
περιποιούνται στην εντέλεια
την εμφάνισή τους
γιατί που ξέρει κανείς
μπορεί να συναντήσουν τον Ηνίοχο
στο βραδινό νυφοπάζαρο.
Μάλιστα τολμούν να ψιθυρίζουν
αρχαίους στίχους που αποστήθισαν
όπως «έρως ανίκατε μάχαν»
για να συνηθίσουν τη γλώσσα
του περικαλλούς εφήβου.

Οι δεσποινίδες των Δελφών
καθώς αντίκριζαν
τον ελαιόκαμπο της Αμφίσσης
αμφισβητούν τη γαλήνη του
κι ενστερνίζονται απόψεις
ρηξικέλευθες πλήρους διασάλευσης
και ενσωμάτωσης με την εκτροπή.
Μόνο έτσι πιστεύουν
πως θα υπηρετήσουν
την ερωτική τους έξαψη
αυτήν που επιτάσσει
με σφοδρή ένταση η παρουσία
του άψογου νεαρού Ηνίοχου των Δελφών.

H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*













































*








