H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Σήμερα, Σάββατο απομεσήμερο. Ακροβατική περιήγηση (ζάπιγκ) στα κανάλια, προσπαθώντας να αποφύγεις εκείνα που εξ επαγγέλματος υπονομεύουν και εκείνα που έχουν καταντήσει τα ίδια υπόνομοι (ζέοντες). Δε γεννήθηκες χτες κι επομένως δεν έχεις και μεγάλες αναμονές, ξέρεις λίγο πολύ τι σε περιμένει.
Ωστόσο το αναπάντεχο καραδοκεί και μπορεί να μείνεις έξαφνα ενεός, με το δάκτυλο μετέωρο πάνω από το πλήκτρο εναλλαγής, αιχμαλωτισμένος από τις αναδυόμενες κραυγές (και οσμές), να παρακολουθείς κωμικοτραγικές φάσεις, χωρίς να καταλάβεις αμέσως περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Μόλις πάρεις μια πρώτη ιδέα για το τι είναι αυτό που βλέπεις, είναι η αδρεναλίνη που αρχίζει να ανεβαίνει, που σου δημιουργεί μια έλλειψη λέξεων κατάλληλων για να εκφραστείς. Γιατί αυτό που σου ‘ρχεται να πεις έχει ανάγκη από λέξεις που δεν χρησιμοποιείς καθημερνά, από κείνες που υποδηλώνουν αποδοκιμασία, αγανάκτηση, τσαντίλα, θυμό, οργή, απέχθεια, αποστροφή, διαμαρτυρία και, βέβαια, εκείνο το αίσθημα αδυναμίας να επέμβεις στα τεκταινόμενα (που έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί όταν η επαφή με τα πέριξ γίνεται μέσα από τα Μέσα Μαζικής Εξουθένωσης). Θέλω να πώ ότι εκείνο που χρειάζεσαι τη στιγμή εκείνη, είναι βρισιές. Νέες βρισιές, όχι ξασπρισμένες, όχι ξενέρωτες, όχι μπανάλ!
Σήμερα, Σάββατο απομεσήμερο. Πέφτω καναλοπηδώντας μέσα σε ένα σχετικά νεότευκτο καναλοπήγαδο και ανακόπτω ταχύτητα ζάπινγκ, γιατί βλέπω κάποιους ωρυόμενους να αλληλοκατηγορούνται με ασυνήθη λεκτική αγριότητα. Μένω ήρεμος. Μαθημένα τα βουνά από χιόνια και τα κανάλια από αμετροέπεια. Δεν πατάω το (ενίοτε σωτήριο) κουμπί της εναλλαγής, γιατί παρατηρώ με (σχετική) έκπληξη ότι το πάνελ είναι μικτής σύνθεσης και απαρτίζεται, τόσο από τους συνήθεις λάιτ τύπους [κατά κανόνα μία ωραία, μία υπέρβαρη, μία υπέρ (των πωλήσεων), μία κατά (πάντων), έναν αμφί (συνήθως χαριτωμένο), έναν επί (συνήθως περπατημένο) και ούτω καθεξής], όσο και μερικούς τύπους που (κατά τεκμήριο) ανήκουν σε άλλες παρέες και σφαίρες, εκείνες που (τουλάχιστον υποτίθεται ότι) εκφράζουν θεσμούς έγκυρους και καταξιωμένους.
Ο παρουσιαστής, στιλ κακιωμένης ξερόλας, έχει ήδη δηλώσει ότι σήμερα δεν θα τον απασχολήσουν, ως συνήθως, τα ντεσού της σόου μπιζ επικαιρότητας, αλλά λόγω των έκτακτων δραματικών εξελίξεων, θα ασχοληθεί με το θέμα των καταδιωκόμενων ηρωικών καναλιών. Και έχει παρουσιάσει τους καλεσμένους που (με ισομέρεια και χαρακτηριστική αντικειμενικότητα) έχει επιλέξει η εκπομπή: από την μια, δύο (2) συριζαίοι βουλευτές για να εξηγήσουν τα υπέρ του ψηφισθέντος νόμου για τα κανάλια, και από την άλλη, δύο (2) ειδικευμένες στη φωνασκούσα δημοσιογραφία, μία (1) γνωστή πολυλογού νεοδημοκράτισσα (η οποία όμως, μάλλον δε θα προλάβει τελικά να μιλήσει), ένας (1) βουλευτής του Λεβέντη, ένας (1) συμπαραταγμένος, και ένας (1) ποταμίσιος. Εάν σε αυτούς τους έξι (6) προσθέσετε και τον από μακριά συνδεδεμένο Λαφαζάνη (1), καθώς και τον ακατασχέτως ομιλούντα και αδιακόπτως διακόπτοντα κακιασμένο παρουσιαστή (1), οι εκ των προτέρων δηλωμένοι ως ¨κατά¨ γίνονται οκτώ και η κατανομή μεταξύ των υποστηρικτών των αντιτιθέμενων απόψεων γίνεται 2 προς 8.
Σε αυτό το σημείο ας ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά, όσο και εάν συμμερίζομαι όλες τις ανησυχίες που διατυπώνει η κυβέρνηση σχετικά με τα απαράδεκτα που δυστυχώς διέπουν τις μαζικές επικοινωνίες στον τόπο μας, επιτρέψτε μου να πω (ας επικαλεσθώ την ιδιότητά μου ως τ. καθηγητής της κοινωνικής επικοινωνίας) ότι βρίσκω την εστίαση που εκ των πραγμάτων προέκυψε πάνω στον αριθμό των καναλιών, επικοινωνιακά λανθασμένη. Ακόμη και εάν δεν είναι αυτός ο άξονας της μεταρρύθμισης που επιχειρείται, το ¨4¨ δίνει λαβή σε γενικεύσεις και διαστρεβλώσεις που αποδυναμώνουν το εγχείρημα. Το μόνο που, όπως πάμε, μπορεί εν τέλει να διευκολύνει την επιβολή κάποιας δίκαιης εξομάλυνσης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, είναι το σύνδρομο ¨μπούμερανγκ¨ που προκαλεί στο κοινό, η έξαλλη αντίδραση των καναλαρχών, ο οπορτουνισμός των κομμάτων και οι εκπομπές σαν αυτή που περιγράφω.
Αλλά ας επιστρέψουμε στα αποψινά. Πριν αρχίσει η συζήτηση, ο παρουσιαστής λέει πως θα προηγηθεί η προβολή ενός βίντεο που θα εισαγάγει στο θέμα.
Οπότε και αρχίζει η προβολή μιας μακράς όσο και εξυπνακίστικης κατασκευής, όπου δεν δίδονται στοιχεία που θα βοηθούσαν σε μια πληρέστερη κατανόηση του θέματος, αλλά όπου λέγονται διάφορα, από φαιδρά έως επικίνδυνα (και μόνον ¨κατά¨). Τα νούμερα, όταν υπάρχουν, ανακατεύονται αδέξια: Στα τέσσερεις άδειες που αν κατάλαβα καλά αφορούν μία μόνο κατηγορία: τα κανάλια άνευ συνδρομής-¨ελεύθερης πρόσβασης¨ και μη εξειδικευμένου περιεχομένου, αντιπαρατίθεται ο συνολικός αριθμός των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών που λειτουργούν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εν τάξει, θα μου πεις, οι αριθμοί τους μπερδεύουν, και όχι μόνο στις λάιτ εκπομπές, αλλά δε σταματούν εκεί: Παρομοιάζουν τα μελλοντικά πάθη των καναλιών με την περίπτωση της ΕΡΤ! Και όχι μόνον, το πάνε πιο μακριά: Επικαλούνται το ¨πολυτεχνείο¨ από όπου και δανείζονται, οι αλαφροί, σκηνές ηρωικής αντίστασης. (Ψάξτε στο διαδίκτυο, κάποιος θα έχει ανεβάσει την εκπομπή, και απολαύστε!)
Εν πάση περιπτώσει, κάποτε το εισαγωγικό βίντεο σταματάει και ο λόγος πρέπει να δοθεί στον παρόντα συριζαίο, ο οποίος, αντί να σηκωθεί, να καταγγείλει την διαστρέβλωση που έχει ήδη επιχειρηθεί ως χαρακτηριστικό παράδειγμα χειραγωγημένης πληροφόρησης, κάνει μια (ανώφελη) προσπάθεια να αναπτύξει επιχειρήματα. Δεν μπορεί. Ο παρουσιαστής θέλει να μιλήσει πρώτα ο Λαφαζάνης, ο οποίος παίρνει το λόγο για να καταγγείλει γενικώς την κυβέρνηση, αλλά ούτε αυτός μπορεί, δε ξέρω γιατί, και σε μια στιγμή τον εγκαταλείπουν να μονολογεί (καταγγέλλοντας) ενώ παράλληλα μία μαινόμενη αντιφρονούσα βρίζει χυδαιότατα τον συριζαίο.
Αντί όμως ο συριζαίος να καταλάβει επιτέλους ότι συμμετέχει σε μια στημένη (διαπλεγμένη) κατάσταση, και να σηκωθεί επιτέλους να φύγει, προσπαθεί ανώφελα να απαντήσει στον καταιγισμό των προσβολών από την μαινόμενη, η οποία έχει ενισχυθεί συνεπικουρούμενη κι απ’ την άλλη. Οπότε και η συριζαία, εξ ίσου άνευ αποτελέσματος, προσπαθεί να διατυπώσει άποψη. Δεν μπορεί, γιατί οι επιθέσεις τώρα προέρχονται από παντού (κυρίως από τον ίδιο τον λάιτ κακιασμένο παρουσιαστή). Όταν εν τέλει προσπαθεί (η συριζαία) να διεκδικήσει μια στοιχειώδη ανακωχή για να πει επιτέλους κάτι, έχει έρθει η ώρα για να δοθεί ο λόγος στον ¨λεβέντη¨ και τον ποταμίσιο.
Κάπου εκεί αντί, οι μόλις δύο (2) συριζαίοι (επιμένω), να σηκωθούν και να φύγουν, αποφασίζουν να μιλήσουν επικαλυπτόμενοι από όλους σχεδόν τους άλλους. Πανζουρλισμός. Υποθέτω ότι στο κοντρόλ τρίβονται από τη χαρά τους!
Και ξαφνικά το ανεπανάληπτο κλου! Ο κακιασμένος παρουσιαστής ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΟ. Και προλαβαίνει: Φτου κα πρω! Αποχωρεί από το πάνελ! εγκαταλείποντας τους έξι καλεσμένους!!!
Τον βλέπω στο ορατό μέλλον να διδάσκει σε κάποια ιδιωτική λέσχη δημοσιογραφίας, αναλύοντας την δική του επιστημονική πατέντα: πώς μπορείτε να έχετε μια θεαματική νουμερολάγνα αποχώρηση, ακόμα και όταν οι καλεσμένοι σας διαθέτουν απρόσμενη γαϊδουρίσια υπομονή.
Τι τα θέλετε κυρίες και κύριοι: τα ιδιωτικά μέσα διδάσκουν (μεταξύ άλλων τινών) και δημοσιογραφία!
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 