H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Είπα λοιπόν πριν τέσσερα χρόνια: Αυτό μοιάζει να είναι καλό πράγμα. Αυτό μοιάζει να αξίζει τον κόπο, ή, τέλος πάντων, ας το δοκιμάσουμε και θα δείξει…
Τον καιρό εκείνο είχα πρόσφατα αποκτήσει πρόσβαση στο διαδίκτυο, είχα κάνει τις πρώτες βόλτες στα ιστολόγια και είχα κοντοσταθεί στην ιδέα να σκαρώσω ένα προσωπικό σκαρί για διαδικτυακές πλεύσεις.
Πριν τέσσερα χρόνια ο άλλος μου εαυτός, ο δύσπιστος, είχε κάποιες επιφυλάξεις (μερικές τις έχει ακόμη).
Μου λέει λοιπόν ο τύπος: Τι τα θέλουμε τώρα αυτά; Εμείς ανήκουμε σε μια γενιά που γνώρισε ως και την Αυτού Μελανότητα τον Κονδυλοφόρο! Τον θυμάσαι; Μακρόστενος, ενίοτε έγχρωμος, στη μία άκρη αιχμηρός να θυμίζει στιλέτο, στην άλλη με ειδική εσοχή για την πένα. Διορθώνω: τις πένες. Η μία στενή και σκληρή, για το κοινό καθημερινό γράψιμο και η άλλη φαρδύτερη και μαλακή με εγκοπή στη μύτη, μπορούσε να ρυθμίσει τη ροή της μελάνης ανάλογα με την πίεση και προσφερόταν για καλλιγραφικές προσπάθειες. [Καλλιγραφία! Βασικό μάθημα στο δημοτικό! (κονδυλοφόρος, μελάνι, μελανοδοχείο, στυπόχαρτο, στάξιμο, μουτζούρα, κηλίδες μπλέ και μαύρες στα δάχτυλα, συνταγές της θείας πως να τις βγάλεις από τα ρούχα)].
Τον καταλαβαίνω τον Άλλο. Άμα έχεις ξεκινήσει τις ¨γραφικές¨ σου προσπάθειες με τον ένδοξο κονδηλοφόρο, και έχεις κατά καιρούς παιδευτεί με στυλό, με χειροκίνητες και ηλεκτρικές γραφομηχανές, με καρμπόν, με ατίθασα φωτοτυπικά, για να μη πούμε τίποτα για τους επαναστατημένους πολύγραφους και τις δυσπροσάρμοστες δακτυλογράφους, είναι φυσικό να επιφυλάσσεσαι μπροστά στις (άγνωστες) επιπτώσεις ενός νέου τρόπου γραφής και -πολύ περισσότερο- ενός νέου τρόπου διάδοσης των μηνυμάτων, μιας νέας μορφής επικοινωνίας!
Θα μου πεις, εντάξει, -ώ του τεχνολογικού θαύματος συνέπεια!- τώρα γράφεις στο πληκτρολόγιο, διορθώνεις με την βοήθεια του Ανυστερόβουλου Υπολογιστή και διαδίδεις (θεωρητικά) τα μηνύματά σου Όπου στον Κόσμο! Σ’ αρέσει! Όμως έχεις και τον Άλλο, τον δύσπιστο, να ενίσταται, να γκρινιάζει και να σου μουρμουρίζει στ’αυτί: ¨Και τα κειμενά σου; Που πριν πάνε ¨όπου¨, πρώτα κάνουν μια (αστραπιαία) διαδρομή ως πέρα από τον Ατλαντικό, να τα δει μια μηχανή προικισμένη με αδιόρατους μηχανισμούς ελέγχου, σύγκρισης, ανίχνευσης απαγορευμένων λέξεων και καταραμένων διατυπώσεων, καταγραφής, ε , φακελώματος, ε; Θα σε θυμάται!¨, μου κάνει.
¨Ε, και;¨, τον αποστομώνω! ¨Γιατί, εσύ πίστεψες ότι τους παλιούς καλούς φακέλους τους κάψανε; Έτσι χωρίς να κρατήσουν σημειώσεις και παραπομπές; Χα, χα! Αμα έχεις μάθει με δαύτους, όπως εμείς, θα σε εντυπωσιάσουν τώρα τα ηλεκτροχαφιεδίσματα ; Δε σε αναγνωρίζω¨.
¨Και η δημόσια έκθεση;¨, επιμένει. ¨Εκτίθεσαι δικέ μου. Και μάλιστα σε κοινό απροσδιόριστο, ανανίχνευτο. Νέο στην κυριολεξία και νέο μεταφορικά (συμπεριλαμβάνονται).
¨Ε, και;¨, επαναλαμβάνω χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. ¨Αμα δε θες να εκτίθεσαι δικέ μου, μείνε έγκλειστος στο ασφαλές σου καβούκι, βράσε στο ζουμί σου. Μη μιλάς, μη διδάσκεις, μην ελπίζεις, μην ονειρεύεσαι καν (στρος)!
Είχε κι άλλες μικροαντιρρήσεις ο Άλλος, αλλά τελικά κάμφθηκε.
Έτσι μάζεψα τις στοιχειωδέστερες από τις απαραίτητες διαδικαστικές γνώσεις, έβαλα και τον Θάνο να δώσει ένα χέρι, κι έστησα το σκαρί. Μετά, μάζεψα ό,τι καλές προθέσεις είχα διαθέσιμες και έφτιαξα το εισαγωγικό κείμενο. Έριξα το σκαρί στην ιστοθάλασσα χωρίς σαμπάνια, με δυο γουλιές τσίπουρο.
(συνεχίζεται… Στο επόμενο: «Φιλίες με και χωρίς διαδίκτυο ασφαλείας»)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 