(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ

Μεσ’ τ’ ανοιξιάτικο λιβάδι

ένα γελαστό χαμομήλι είπε

σε μια ναζιάρα άσπρη μαργαρίτα

σκύψε λίγο για να σου αποκαλύψω

το μυστικό του κόσμου

σκύψε λίγο για να μάθεις κι εσύ

ότι τίποτα δεν έχω να σου πω

και δώσε μου ένα κροκάτο φιλί.

Μη με προδώσεις όμως

ασ’ τους άλλους να πιστεύουν

ότι σου εκμυστηρεύτηκα το μυστικό του κόσμου.

Θα ζήσουν με την ελπίδα

ότι κάποτε θα το μάθουν κι αυτοί

μέχρι ν’ αλλάξουν οι εποχές

μέχρι να φύγει η άνοιξη.

Αυτό είναι το μυστικό μου

το μυστικό του κόσμου.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΕΞΑΡΤΗΣΗ

Παλαιότερα δούλος της Φρύνης

εσχάτως ακόλουθος της Φανής

πάντοτε όμως εξαρτημένος

από τη μέθη της ηδονής.

Δύο απ’ τα ¨ποιήματα του τρένου¨ του Νίκου Μοσχοβάκου

.

ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ξεκίνησα το ταξίδι μου

από το φεγγάρι.

Είχα ξεχαστεί για πολύ καιρό

στις γυμνές κοιλάδες του

χωρίς να σκέφτομαι να γυρίσω.

Έκανα παρέα με δαίμονες

που με σκλάβωσαν με την κατανόησή τους

και μού ‘φεραν σα δώρο τη λησμονιά.

Μέρες και νύχτες πέρναγαν

χωρίς ημερομηνίες

μ’ ατέρμονες αναζητήσεις

και αποφασιστικά διλήμματα.

Μέχρι που μου πήρε τα μυαλά

μια φεγγαρονεράιδα

με χαλκοπράσινα μαλλιά

και σπάνιου χαμόγελου μάτια.

Εγκατέλειψα τους δαίμονές μου

και προσκολλήθηκα πάνω της.

Μέτραγα τις ανάσες της,

τα βήματά της, τις χειρονομίες της,

αργότερα τις απουσίες

και τις απιστίες της.

Ο χρόνος ξαναγύρισε στη ζωή μου

μαζί κι η νοσταλγία

για μια επιστροφή στο παρελθόν.

Έτσι κάποια στιγμή απέδρασα

κι άρχισα πετώντας

να απομακρύνομαι από το φεγγάρι.

Το ταξίδι μου ίσως κρατήσει πολύ

ίσως αιώνες, γιατί μπερδεύομαι

με τους νόμους της βαρύτητας.

Όμως είναι βέβαιο πως θα γυρίσω

να με περιμένετε λοιπόν

εκεί στο παλιό μας στέκι

να τα πιούμε.

Έχω να σας διηγηθώ πολλά

που έμαθα σ’ αυτήν την περιπέτεια

και πρώτα απ’ όλα

να σας μεταφέρω

την προσωπική μου μαρτυρία

για το πόσο πληκτική είναι η αθανασία.

Ξεκίνησα το ταξίδι μου από το φεγγάρι.

Έρχομαι.

ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΓΗ ΑΠΟΨΕ

Έπαιζε ολομόναχος κιθάρα

πάνω σε έναν λόφο του φεγγαριού

ο μελαγχολικός άγγελος της ανησυχίας

κολλημένες πάνω στο μυαλό του

σαν επίμονοι αχινοί, οι υποψίες

γέμιζαν τη μελωδία του νοσταλγία

την όμορφη αυτή σεληνιακή νύχτα.

Συνόδευε αεράκι δροσερό τη μουσική

κι είχε μια γη ολοστρόγγυλη στον ουρανό

που σε τρέλαινε με το άλικο φως της.

Λες να υπάρχει ζωή εκεί πάνω;

αναρωτιόταν ο κιθαρίστας άγγελος

και τα δάχτυλά του χόρευαν

παθιασμένα πάνω στις χορδές.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Καβάλησε τη μηχανή του

με πριγκιπική σιγουριά ο Ηλίας

κι έφυγε αφηνιασμένος προς το μέλλον.

Ο δρόμος είχε στροφές

και χρειαζόταν όχι μόνο ικανότητα

αλλά και φρόνηση περισσή.

Με του ποιητή την κόμη ν’ ανεμίζει

οδηγούσε παθιασμένος

κι άκουγε την αυξομειούμενη

μουσική της μηχανής

ψιθυρίζοντας ρώσικες μελωδίες.

Ξαφνικά είδε τριγύρω του

άλογα να ξεχύνονται στον δρόμο

και να τρέχουν αδέσποτα

ενώ η ταχύτητά του μηδενίστηκε.

Αμέσως εννόησε πως τ’ άλογα εκείνα

ήταν τα δικά του άλογα

αυτά που ίππευε και τον πήγαιναν

στους δρόμους του μέλλοντος

κι είχαν αυτονομηθεί

από την διστακτική μηχανή του.

Χαμογέλασε ψύχραιμα ο Ηλίας

και σαν αληθινός ποιητής που είναι

καβάλησε ένα κατάλευκο άλογο που βρέθηκε μπροστά του

και καλπάζοντας συνέχισε απτόητος

την πορεία του προς το μέλλον.

Δύο πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοχοβάκου (με έκτακτη συμμετοχή -στο δεύτερο- του Νότη του Κρητός)

ΔΙΕΔΟΘΗ

Τέντωσε τους μηρούς του ο μικρός μαθητής

σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών

και ξάνοιξε πάνω από τον τοίχο της μάντρας.

Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινε κει

είδε τότε πως τα πράγματα

δεν ήταν όπως τα ‘λεγε ο δάσκαλος.

Την άλλη μέρα δεν πήγε σχολείο

ούτε και τις επόμενες.

Χάθηκε μέσα στον χρόνο.

Διεδόθη πως έγινε επαναστάτης.

****

Ο ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΣΙΓΙΜΟΥΝΔΟΣ

Ο Σιγιμούνδος μόλις ξεμπάρκαρε

σε κάποιο λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας

ίσως στην Κωστάντζα

ζήτησε από τη γυναίκα του κατά λεπτώς λογαριασμό

πού ξόδεψε τα λίγα χρήματα

που της αναλογούσαν για τ’ αναγκαία.

Ότι κι αν του ‘πε εκείνη

δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει την καταστροφή.

Την κοίταζε αυστηρά

πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου

που φορούσε

και στο τέλος αναστατωμένος

της επέβαλε την αυστηρή ποινή

της πάση θυσία συλλογής

πενήντα φακέλων μαύρης ζάχαρης.

Ήθελε να τα πάρει μαζί του για ασφάλεια

όπως αιτιολόγησε την απόφασή του

στο νέο ταξίδι που είχε

να διασχίσει τη Νεκρά Θάλασσα

και την έρημο του Σινά.

Όλοι έμειναν ικανοποιημένοι όταν το έμαθαν

γιατί απέφυγε η καημένη τα χειρότερα.

Ο βιογράφος του βέβαια Νότης ο Κρης

γνωστός ρεμπέτης του μεσαίωνα

καταγράφει το περιστατικό

για να το διαβάζουν

στο μέλλον οι σουφραζέτες

προκειμένου να τον συμπεριλάβουν

στις προγραφές τους.

Σημείωση σχετική με  παλιότερη ανάρτηση: Έκανα κάποιες συμπληρωματικές διορθώσεις (κυρίως στην επωδό) στην παλιότερη μετάφραση / απόδοση του τραγουδιού του Μπρασένς  Le pluriel (εδώ)

Ο Νίκος ξεκίνησε χτες σε ανιχνευτική αποστολή στην νέα δεκαετία της γενιάς μας. Τον πήρα τηλέφωνο για να του ευχηθώ χρόνια καλά και αίσια έκβαση της αποστολής. Ακολουθούμε πλήρεις εμπιστοσύνης.

(Ανάμεσα στις σελίδες του Νίκου, μπροστά μου, υπάρχει και το ακόλουθο παλιότερο ποίημά του που συνταιριάζει και που νομίζω ότι δεν έχω αναρτήσει).

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Αυτοβιογραφικό

Μία Δευτέρα του 1946

πρωταπριλιά ήταν

έλαβα θέση κι εγώ

στην αφετηρία εκκίνησης

της λύσης του αινίγματος.

Πέρασαν τα χρόνια

κι ακόμα πορεύομαι αμήχανος

γεμάτος απορίες

καθώς οι ανισόπεδες διαβάσεις

δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο

το περίπλοκο εγχείρημα.

Ξέρω μόνο πως αποφασίζουν άλλοι

για την τύχη μου

ίσως κι εγώ για κάποιους απ’ αυτούς.

Γνωρίζω ακόμα πως ο καθένας

τελικά είναι ακριβός και μόνος.

Τέλος έμαθα πως τα μυστικά

δεν κρύβονται στους ίσκιους

αλλά συνήθως στο ξετσίπωτο φως.

Γεννήθηκα εδώ

στα χαλάσματα που γράφω τώρα

και ταλανίζομαι από το μύθο

της αιώνιας αλήθειας.

Τα βυσσινί μάτια της βοκαμβίλιας

του κήπου μου

γεμάτα από ήλιο

απλώς μου επιβεβαιώνουν

καθώς λιγοστεύει ο χρόνος μου

πως το αίνιγμα του κόσμου

είναι αξεδιάλυτο

γι αυτό συναρπαστικό κι ωραίο

όπως ακριβώς της πρωταπριλιάς του 1946

που πήρα θέση στη γραμμή εκκίνησης.

Δύο πρόσφατα και ένα παλιότερο ομοιοκαταληκτικό, εύθυμο και ρεμπέτικο.

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Σου λέω επτά

μου λες εννέα

σου λέω συνημίτονο

μου λες εφαπτομένη

σου φωνάζω διαγώνιος

μου κραυγάζεις περιφέρεια

σου αποκρίνομαι τρίγωνο

μου απαντάς θεώρημα

αξίωμα σε διορθώνω

κι οι καμπύλες μου; ρωτάς.

*

Ξεχνώ τον Ευκλείδη

ξεχνάς την Υπατία

και βρισκόμαστε γυμνοί

μπροστά στον καθρέφτη

Δε θέλω να γίνουμε σύστημα

ψιθυρίζεις στ’ αυτί μου

ας λύσουμε λοιπόν την εξίσωση

σε παροτρύνω παθιασμένος

*

Ανάμεσα σε κόλουρους κώνους

μικρές και μεγάλες σφαίρες

με κυλινδρική έμφαση

μελετούμε σιωπηλοί

τα ολοκληρώματά μας.

Ίσα που θυμάμαι

ότι ήταν νύχτα

κι η ώρα περασμένες τρεις.

***

ΟΔΟΝΤΟΣΤΟΙΧΙΑ ΜΑΧΗΣ

Οι Γομφίοι οι Τραπεζίτες οι Τομείς

παρατεταγμένοι πειθαρχικά

κάνουν μια πρώτης τάξεως

οδοντοστοιχία μάχης

που χιλιετίες τώρα αναμασά

και βαρετά συντηρεί

τη ζωή των θηλαστικών

αυτού του συναρπαστικού πλανήτη

***

ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ

Ο Ήφαιστος μυρίστηκε

ότι η Αφροδίτη

το βράδυ που κοιμότανε

έφευγε απ’ το σπίτι.

*

Γι αυτό και της την έστησε

μ’ ασπίδα και κοντάρι

και τσακωτή την έκανε

με τον ντερβίση Άρη.

*

Κι απάνω που επαίζανε

γεμάτοι ευτυχία

ο Ήφαιστος τους έδεσε

σαν αμαξοστοιχία.

*

Μα οι θεοί του είπανε

Ήφαιστε αδερφάκι

πιες λίγο νέκταρ να τη βρεις

και λυσ’ το ζευγαράκι.

*

Κι εκείνος που φοβότανε

μη δουν το κούτελό του

τους έλυσε και έτζασε

κάνοντας το σταυρό του.

*

Τότε τριγύρω οι θεοί

εβάλανε τα γέλια

μα η Αφροδίτη γούσταρε

να πνίγει τα κουνέλια.

(Σημείωση: Σχετικά με την Αφροδίτη την καλλίπυγο, δείτε και μια παλιότερη προσαρμογή στα ελληνικά στίχων του μπάρμπα Μπρασένς εδώ )

(Από τον Νίκο στον Θάνο)

ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Σε θέση εμβρύου

περιμένει την ψυχή

για ν’ αντικρύσει το φως.

Ψάχνει μέσα σε βλέννες παρήγορες

κι οιστρογόνα τάξης

να βρει την ταυτότητά του.

Δεν ακούει δεν μυρίζει δεν βλέπει

γιατί στο μεταίχμιο

έτσι γίνεται πάντα.

Διαισθάνεται όμως ότι αποπλέει

από την ανυπαρξία

για έναν περίπλου

σ’ άδοξους έρωτες

κι ένδοξες ευκαιρίες

με την ίδια ακριβώς κατάληξη.

Έτσι προσπορίζεται την ψυχή

αποκόπτεται μετά από τον ομφάλιο λώρο

κι εκτοξεύεται ασυγκράτητο

γεμάτο απορία έκπληξη και προσδοκία

μέσα από σκοτεινούς διαδρόμους

και με άγνοια κινδύνου

αναζητά το βυζί της μάνας

το πρώτο θαυμάσιο τοπίο

του νέου κόσμου του.

Σε λίγο θα δει

τον ουρανό τη θάλασσα

το ουράνιο τόξο

τα μάτια των ανθρώπων

και θα λησμονήσει οριστικά

πως κάποτε υπήρξε έμβρυο.

(το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή ¨Απριλίου ξανθίσματα¨  υπό έκδοση από το ¨Μελάνι¨).

…λέει ο Νίκος:

Παρτέρια, βραγιές, ουρανόκηποι

πλάι σε αστερισμούς αγλαείς

ο Κριός, ο Ταύρος, ο Λέων

η Παρθένος λουομένη

στον Ιορδάνη ποταμό

πιο κάτω πλανήτες ένδοξοι

ο Δίας, ο Πλούτων, ο Κρόνος, ο Άρης,

η Αφροδίτη και παραδίπλα η Γη

γεμάτη παρτέρια βραγιές

κήπους, μπαξέδες, χέρσα χωράφια

κι έχει μια φεγγαράδα απόψε!

 (τίτλος: Αστερισμοί και Άστρα)

…λέει ο Ηλίας:

Ζω σ’ έναν δήθεν μοναδικό πλανήτη.

Πόλεμοι, ανακατατάξεις, Δύση, Ανατολή, οικονομική κρίση και ακατανόητα χρηματιστηριακά παιχνίδια. Στη χώρα μου κυριαρχεί αδιέξοδο. Λέω μέσα μου, στ’ αρχίδια μου ΟΛΑ. Καίω τα υπόλοιπα των καυσίμων μου -γύρω στις 50.000 ώρες- αν πάνε όλα καλά. Στήριξα ιδεολογικά, ολέθριους σύγχρονους πολιτικούς κι ανέχθηκα γουρούνια αμόρφωτους Τραπεζίτες να καθορίζουν τη ζωή μου.

Στήριξα έναν ηλίθιο πολιτισμό, όπου δήθεν ο καθένας με τις ικανότητές του, συμμετέχει σε ένα κοινωνικό Σύνολο που καταλήγει πολτός κι ο πολτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί απ’ τους «έχοντες» ως παρασκευή νέων παραγώγων πολτού.

Ζω με ζώα που πιστεύουν σε ελίτ, σε προλεταριάτα, σε θρησκείες, σε μεταφυσικές ηλιθιότητες, σε δήθεν Κανόνες Δικαίου, σε Συντάγματα που αυτοαναιρούνται και που υπέρμαχοι της Επιστήμης, απαντούν στην αγωνιώδη ερώτηση «τι θα κάνουμε»… με την εκπληκτική φράση  «α εγώ  δεν ξέρω, είμαι επιστήμων»

Βλέπω πνιγμένα παιδάκια, πεινασμένα παιδάκια σε ψηφιακά δίκτυα, βλέπω οικολογικές καταστροφές, εμφύλιους σπαραγμούς, κρατώντας μερικές φορές, ένα ποτό  στο δεξί μου χέρι κι ένα τσιγάρο στο αριστερό. Βλέπω άλλους που πίστευα πως τους ήξερα καλά, να κολυμπούν μέσα σε ένα διαδικτυακό ωκεανό με τα μπρατσάκια τους, να πλατσουρίζουν μέσα σε άμμους από “like”, να ανεβάζουν και να προωθούν σοφίες-φαστφούντ, φωτογραφίες ρετρό τη γυναίκα, τη γκόμενα, μεταχρονολογημένες, σλόγκαν-αυτοπεποίθησης (τελευταία είδα και κάποιον δικό μου που ανέβαζε συνταγές για γλυκά). Βλέπω γνωστούς πολλούς, διανοούμενους που κάνουν ψηφιακά ακροβατικά χωρίς δίχτυ από κάτω τους. Τους φωνάζω «Θα πέσετε γαμώ τον Αντίχριστό σας…», αλλά δεν με ακούν.

Βλέπω στον ύπνο μου σκοτάδι πιο βαθύ απ το σκότος. Κάθομαι κάτω απ’ έναν ουρανό που όταν είναι γαλάζιος, αλλά κι όταν είναι σκοτεινός, περνάει πάνω του μια ολογραφική επιγραφή, κάτι σαν βόρειο Σέλας που γράφει «ρε άντε και γαμηθείτε όλοι σας».

Μπαίνω στα 66 και αυθορμήτως, μου έρχεται να πω, ο κώλος σας να φέξει…

Παρακαλώ να γραφεί στα πρακτικά.

(τίτλος: ¨Να γραφεί στα Πρακτικά¨)     …υστερόγραφο του Νίκου:

Η απορία αγκάλιασε την έκπληξη

κι αφού απογειώθηκαν

μες το αερόστατο της έμπνευσης

διαπίστωσαν χαρούμενες

ότι οι ρυτίδες τους

ήταν μόνο ζήτημα ύφους

αφού σ’ όλα

ακόμα και στα πιο παράδοξα

υπάρχει μια κάποια εξήγηση.

   (τίτλος: Εξήγηση)

[…τα συνταίριαξα αυθαιρέτως εγώ]

Λευτεριά στα πλεϊμομπίλ

(γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

Το έλεγα στους φίλους μου, στ’ αρχίδια μου τα χρόνια,

που χάθηκαν και έφυγαν απ’ τις βουνοκορφές,

και κύλησαν και βρέθηκαν σαν λασπωμένα χιόνια

μέσα σε πόλεις και χωριά που ‘μοιάζαν φυλακές…

Κι οι φίλοι συμφωνούσανε γιατί το ίδιο ζούνε

διανύουνε μία ειρκτή που είναι βαριά ποινή

και περιμένουν θαύματα και μαγικά να δούνε

σε θέατρο παράλογο παίζουν πολιτική.

Διαβάζουν ρώσους κλασικούς Τσέχοφ και Ντοστογιέβσκι

ποιήματα καταπίνουνε του Πάουντ, του Βερλέν

μα δεν τους βγάζει νόημα ούτε μια αθώα λέξη

γι αυτό και μένουν σιωπηλοί όταν δεν σιγοκλαίν.

Τα παραμύθια τέλειωσαν και πάμε γι άλλα τώρα

η επανάσταση νοσεί μες την εντατική

της ιστορίας ήτανε μία φευγάτη μπόρα

κι όσα κεφάλια έκοψε τώρα τα υπηρετεί…

*****

*****

Στην Κοιλάδα της μνήμης

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

*

Βαλς χόρευε το εννέα με το τρία

το νάτριο στεκόταν σιωπηλό

πιο πέρα κώνοι παίζανε με μαεστρία

μα η μελωδία έβγαινε μελό.

Το τρίγωνο χαιρόταν τυλιγμένο

στου κύκλου τις καμπύλες τυχερό

το υδρογόνο ήταν πικραμένο

έψαχνε το οξυγόνο στο νερό.

Την άμπωτη η παλίρροια αγκαλιάζει

το άλας μες το κύμα σταματά

ιόντα φορτισμένα με μαράζι

η ύλη τα πιέζει δυνατά.

Το κόμμα κυνηγάει την τελεία

και σμίγουνε σ’ ερωτηματικό

ακολουθούν πνεύματα και σημεία

στο τέλος να και το θαυμαστικό.

Μες στην οθόνη του μυαλού ξαναγυρίζουν

χωρίς ειρμό κρυμμένοι θησαυροί

πολύχρωμες σημαίες π’ ανεμίζουν

πάνω στης μνήμης την κοιλάδα την υγρή.

***

(γράφει  ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Στριμωγμένοι σε εξισώσεις και τετραγωνικές ρίζες

που μόλις είχαν χαραχτεί με κιμωλία

στον πίνακα της τρίτης Γυμνασίου

οι αριθμοί άρχισαν να διαπληκτίζονται.

Η επιθετική διάθεση του τρία

απέναντι στο εφτά ήταν εμφανής

αλλά το πέντε ουδόλως συμφωνούσε

και το ψιθύρισε στο εννέα.

Μετά μπήκε στη μέση το δύο

και είπε τη γνώμη του

βρίσκοντας ανταπόκριση από το οχτώ.

Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε το ένα

 που μέσα σ’ απόλυτη ησυχία

αφού κανείς δεν το αμφισβητούσε

τονίζοντας μια μια τις συλλαβές

τους είπε χωρίς να δέχεται αντίλογο:

καλά τι αμετροέπεια είναι αυτή

λησμονήσατε ότι όλοι μας

προερχόμαστε εκ του μηδενός;

Τότε ακριβώς ήταν που ο  μαθηματικός

είπε στον καλύτερο της τάξης

καθάρισε παιδί μου τον πίνακα

τώρα θα συνεχίσουμε με γεωμετρία.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Μια Δευτέρα του 1946

πρωταπριλιά ήταν

έλαβα θέση κι εγώ

στην αφετηρία εκκίνησης

της λύσης του αινίγματος.

Πέρασαν τα χρόνια

κι ακόμη πορεύομαι αμήχανος

γεμάτος απορίες

καθώς οι ανισόπεδες διαβάσεις

δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο

το περίπλοκο εγχείρημα.

Ξέρω μόνο πως αποφασίζουν άλλοι

για την τύχη μου

ίσως κι εγώ για κάποιους απ’ αυτούς.

Γνωρίζω ακόμα πως ο καθένας

τελικά είναι ακριβός και μόνος.

Τέλος έμαθα πως τα μυστικά

δεν κρύβονται στους ίσκιους

αλλά συνήθως στο ξετσίπωτο φως.

Γεννήθηκα εδώ

στα χαλάσματα που γράφω τώρα

και ταλανίζομαι από το μύθο

της αιώνιας αλήθειας.

Τα βυσσινί μάτια της βουκαμβίλιας

του κήπου μου

γεμάτα από ήλιο

απλώς μου επιβεβαιώνουν

καθώς λιγοστεύει ο χρόνος μου

πως το αίνιγμα του κόσμου

είναι αξεδιάλυτο

γι αυτό συναρπαστικό κι ωραίο

όπως ακριβώς της πρωταπριλιάς του 1946

που πήρα θέση στη γραμμή εκκίνησης.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ

Η τελευταία σου ελπίδα ειν’ ο λόγος

μου είπε η γριά Σειρήνα

κι εγώ σκέφτηκα ψύχραιμος:

εν αρχή ην ο λόγος

έχει δίκιο.

Αργότερα όμως άλλαξε γνώμη

η τελευταία σου ελπίδα ειν’ η θυσία

μου ψιθύρισε τραγουδιστά

κι εγώ φοβισμένος αναλογίστηκα:

θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης

ίσως να γνωρίζει.

Όμως αυτή συνέχισε ατάραχη

να μεταβάλει άποψη:

η τελευταία σου ελπίδα ειν’ ο θάνατος

κάγχασε μέσα στον ύπνο μου

φιλοσοφία μελέτη θανάτου εστί

μου  ‘ρθε στο νου

και προφασιζόμενος

ότι δεν αντέχω την μελέτη

την στραγγάλισα.

ΕΠΑΝΟΔΟΣ

Τώρα που βρήκε τις λέξεις

δεν ήθελε με τίποτα να τις χάσει

τις συγκράτησε λοιπόν πάση θυσία.

Όμως τι απογοήτευση δοκίμασε

όταν έφτασε η ώρα να τις χρησιμοποιήσει

και διαπίστωσε με έκπληξη

ότι  μ’ αυτές τίποτα

δεν μπορούσε πια να πει

αφού ήταν τελείως ακατοίκητες.

Αυτά που εννοούσαν είχαν προ πολλού μετακομίσει.

Έτσι ξαναγύρισε στη σιωπή.

 Ο Νίκος «κεντάει» πάνω στον καμβά των παιδικών αναμνήσεων…  

     ΜΕΛΙΣΣΑ

 (γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Μελίσσα τη λέγανε.  Ήταν πολύ όμορφη κι είχε μια καλοσύνη ανεπιτήδευτη, πηγαία που δε την βρίσκεις εύκολα.  Το χρώμα της σκούρο μελί, τα μάτια της βαθύ καφέ, ας μη χαμογελούσε απέπνεε μιαν αισιοδοξία μέσα από τη σιγουριά της.  Μέρα τη μέρα με κατάκτησε σε τέτοιο βαθμό που αναζητούσα να τη συναντήσω για να αισθανθώ βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά.  Ήταν ο πρώτος μου έρωτας και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχα συμπληρώσει τα πέντε.  Όταν πήγαινα στο χώρο της, σηκωνόταν με πλησίαζε με επεξεργαζόταν με περιέργεια και συμπάθεια τέτοια που με γέμιζε ευφορία.  Της άρεσε πολύ να χαϊδεύω το θαυμάσιο τρίχωμά της και μου το ανταπέδιδε ακουμπώντας τη πελώρια μουσούδα της πάνω στα ξανθά αχτένιστα μαλλιά μου.  Ακράδαντα πιστεύω μέχρι σήμερα ότι δεν έχει υπάρξει άλλη τέτοια αγελάδα. 

Η σχέση που μ’έδενε με τη Μελίσσα εκτός από ψυχική κι αισθηματική αποτελούσε εγγύηση για μένα, μια κι ο παππούς μου πλάι της έβαζε τη Παγώνα, άλλη αγελάδα, που ήταν χαρακτήρας κακός, επιθετικός, μ’έναν αδικαιολόγητο κυκλοθυμισμό κι άκρως επικίνδυνη σε όποιον την πλησίαζε.  Όχι μόνο δεν την αγαπούσα την κοκκινοτρίχα αυτή, αλλά τη φοβόμουν και την έτρεμα.  Τρεις φορές που χρειάστηκε μεσολάβησε αποφασιστικά η Μελίσσα για να με προστατέψει, απομακρύνοντάς την.  Η αλήθεια είναι ότι φαινόταν να την υπολογίζει η Παγώνα γι αυτό όταν μ’έβλεπε κοντά στην αγαπημένη μου, δεν ασχολιόταν καθόλου μ’εμένα παρ’ότι το βλέμμα της έκρυβε πάντα μιαν αδιευκρίνιστη απειλή.

Πέρασαν έτσι περίπου τέσσερεις μήνες.  Η συντροφιά με τη Μελίσσα πρωί απόγευμα γέμιζε τις παιδικές μου ώρες.  Ένα ανοιξιάτικο ξημέρωμα πολύ νωρίς πριν προβάλλει ο ήλιος, ξύπνησα τρομαγμένος από δυνατά χτυπήματα που ακούστηκαν στην εξώπορτα.  Άγνωστες φωνές έφτασαν στ’αυτιά μου.  Άκουσα τον παππού να τους αποκρίνεται λέγοντας : «Ένα λεπτό να βάλω το παντελόνι μου και θα σας πάω να τις δείτε.»  Ύστερα ακολούθησε παύση για μερικά λεπτά.  Σε λίγο όμως άκουσα μια βραχνή φωνή, δε θα σβήσει ποτέ από το μυαλό μου η χροιά της, να λέει : «Δεν υπάρχει κανένα θέμα διαλέξαμε αυτή που είπαμε, αύριο το πρωί θα έρθουμε με τα χρήματα ο λόγος μας όπως ξέρεις είναι συμβόλαιο.»  Μετά τα βήματά τους απομακρύνθηκαν κι ο ήχος τους στο λιθόστρωτο καθώς αργόσβηνε, ήταν σαν εισαγωγή σε μουσικό μελαγχολικό κομμάτι.   Ένα προαίσθημα λύπης με κυρίευσε.  Η τρελή μου υποψία επιβεβαιώθηκε όταν ο παππούς μου πληροφόρησε την γιαγιά πως οι άγνωστοι απ’το διπλανό χωριό διάλεξαν ν’αγοράσουν τη Μελίσσα.  Μαχαιριά στο στέρνο μου έπεσε το νέο.

Ντύθηκα βιαστικά κι έτρεξα στο στάβλο.  Ανύποπτη η αγαπημένη με περιεργάστηκε με κάποια απροσδιόριστη θλίψη, έτσι μου φάνηκε.  Ενώ τη χάιδεψα ένιωσα ρίγος, μουρχόταν να κλάψω.  Ήταν η πρώτη μου φορά που βίωνα ένα χωρισμό.  Αυτή ήρθε από πάνω μου και με την ανάσα της να μοσχοβολάει βίκο κι αγριόχορτα δρόσιζε το κεφάλι μου.  Θυμάμαι καθαρά τη μέρα εκείνου του μακρινού Απριλίου.  Ο λαμπρός ήλιος ανέβαινε καλπάζοντας στον ουρανό, τα πουλιά τραγουδούσαν ασταμάτητα κι άπειρα ζωύφια πετούσαν ζουζουνίζοντας.  Βράδιασε γρήγορα, πολύ γρήγορα έτσι μου φάνηκε.  Δεν θυμάμαι αν έφαγα, πότε και πως κοιμήθηκα.  Μια μαυρίλα μόνο τύλιγε τη σκέψη μου. 

Όταν το φως της αυγής άρχισε να μπαίνει από τον φεγγίτη και να διαλύει το σκοτάδι στο δωμάτιο, σηκώθηκα από νωρίς κι έτρεξα στη Μελίσσα.  Οι τελευταίες μας στιγμές, σκεφτόμουν μοιρολατρικά.  Περίμενα μ’ένα κόμπο στο στήθος να δω τους ανυπόφορους μισητούς εχθρούς να καταφθάνουν.  Δεν άργησαν.  Ήταν πολύ κεφάτοι.  χαιρέτησαν τον παππού, του μέτρησαν πολλά χαρτονομίσματα λέγοντάς του ταυτόχρονα πως είχαν μεταβάλλει γνώμη.  «Λέμε ν’αγοράσουμε την άλλη την κόκκινη εάν δεν υπάρχει αντίρρηση», κατέληξαν.  Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά, μουρχόταν να φωνάξω ζήτωωω ! …  Ο παππούς  δεν αρνήθηκε και μετά από λίγο η Παγώνα καπιστρωμένη και δεμένη μ’ένα σκοινί που την άκρη του κρατούσε ο ένας από τους αγοραστές, έφευγε μαζί τους.  Με κοίταζε με το απλανές βλέμμα της σαν να μου ζητούσε συγνώμη.  Εγώ ήδη την είχα συγχωρήσει.  Έμεινα για λίγο σκεπτικός μέχρι που χάθηκε απ’το οπτικό μου πεδίο η Παγώνα με τους νέους ιδιοκτήτες της. 

Πολύ αργότερα έμαθα ότι οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως «Ους οι θεοί βούλονται σώζεσθαι και εξ αυτών ανασπώσι των βαράθρων.»  Αν το ήξερα τότε θα ταίριαζε απόλυτα με τα όσα έγιναν.  Έτσι απροσδόκητα ξαναβρέθηκα με τη Μελίσσα.  Οι μέρες χάντρες στο κομπολόι του χρόνου συνέχισαν να παρέρχονται η μια μετά την άλλη, η μια μετά την άλλη…

Ένα μεσημέρι θυμάμαι ότι μετά το φαγητό ο παππούς διάβαζε στη γιαγιά δυνατά και πολλές φορές συλλαβιστά μιαν εφημερίδα που τυχαία είχε πέσει στα χέρια του.  Τα λόγια δυσνόητα για μένα τότε, όμως έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου ανεξίτηλα.  «Τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας οδηγήθηκαν και οι δύο καταδικασθέντες στο Γουδί στο συνήθη τόπο των εκτελέσεων και πριν την ανατολή του ήλιου εθανατώθησαν δια τυφεκισμού.»  Τι πα να πει εθανατώθησαν δια τυφεκισμού  ; τόλμησα να ρωτήσω.  Δεν πρόλαβα να πάρω απάντηση γιατί μπήκε η μαμά μου στη κάμαρα κι ανήγγειλε το νέο που είχε φτάσει στ’αυτιά της.  Την Παγώνα λέει την είχαν σφάξει και το κρέας της πουλήθηκε στα χωριά της περιοχής μέχρι την Αρεόπολη.   Ο παππούς άφησε να του πέσει η εφημερίδα και κάτι σαν να συλλογίστηκε.  Η γιαγιά που πάντα ήταν πιο ψύχραιμη σχολίασε με ρεαλιστική αυθάδεια, αυτός ήταν ο προορισμός της, όπως όλων των αγελάδων.  Εγώ ανατρίχιασα και ταυτόχρονα μούρθε στο μυαλό η Μελίσσα.  Κυριολεκτικά είχε γλιτώσει από του χάρου τα δόντια.  Κατά βάθος είχα συγκλονιστεί από την τύχη της δύστροπης Παγώνας και την σκεφτόμουν χωρίς να μούρχονται οι κακές στιγμές της.

Μετά απ’όλα αυτά μπορώ να πως ότι έγινα ακόμα πιο τρυφερός με τη Μελίσσα.  Χωρίς νάχω συνειδητοποιήσει τι είναι ο θάνατος, ένιωθα ότι είναι κάτι αμετάκλητο, χωρίς επιστροφή.  Όλα γίνονταν κάτω από τη σκιά του σ’ένα οδυνηρό άγνωστο θαμπό τοπίο.  Αυτό μου δημιουργούσε μιαν αναστάτωση στο στήθος.  Η σκέψη μου ταραζότανε ασυνήθιστα όταν προσπαθούσα να φτάσω σε κάποιο ξέφωτο διέξοδο.  Δεν κατάφερνα όμως νάχω κάποιαν εξήγηση.

Στο μεταξύ μπήκαμε στο καλοκαίρι.  Αίθριες διαυγείς μέρες και νύκτες αστρογεμισμένες, με συνέπεια εναλλάσσονταν και διέγραφαν την τροχιά του διανυόμενου χρόνου.  Ένα πρωινό του Ιουλίου, όταν ξύπνησα η μαμά μου ανακοίνωσε ότι θα φεύγαμε γιατί ο πατέρας μου μας περίμενε στην Αθήνα.  Μ’έπλυνε, με χτένισε, μ’έντυσε με τα καλά μου και κατεβήκαμε στο Γερολιμένα για να πάρουμε το πλοίο για Πειραιά.  Επειδή διέκρινε πως στεναχωρήθηκα μου υποσχέθηκε κατηγορηματικά πως σύντομα θα επιστρέφαμε.  Εγώ πάντως με δάκρυα στα μάτια είχα αποχαιρετήσει τη Μελίσσα γιατί κατά βάθος κάτι μου έλεγε ότι δεν πρόκειται να την ξαναδώ.  Αλλά κι εκείνη κάτι είχε ψυχανεμιστεί αφού εκτός από την έκδηλη μελαγχολία στα μάτια της, μουγκανίστηκε, πράγμα που δεν το συνήθιζε, δυο φορές δυνατά και παραπονιάρικα. Σαν το πλοίο προσάραξε στο λιμάνι του Πειραιά είδα έκπληκτος για πρώτη φορά αυτοκίνητα να κινούνται πάνω κάτω στους δρόμους ενώ ένα βυτιοφόρο υδροφόρος του Δήμου κατάβρεχε για να μη σηκώνεται σκόνη.  Εγώ σκεφτόμουν εκείνη.  Α γιατί να μην την έχω κοντά μου ;  Να βλέπουμε μαζί όλα αυτά τα θαύματα. 

Σιγά σιγά μπήκα σ’ένα νέο τρόπο ζωής.  Έμαθα να παίζω με τα παιδιά της γειτονιάς, έκανα τους πρώτους μου φίλους, όμως ποτέ δεν σταμάτησα να συλλογίζομαι τη Μελίσσα.  Οι λιγοστές ελπίδες μου για επιστροφή στο χωριό εξανεμίστηκαν μάλλον ανώδυνα αφού οι νέες συνθήκες διαβίωσης μου αποκάλυψαν ένα νέο κόσμο ωραιοποιημένο ή μπορεί κι ωραίο.   Χωρίς να το επιδιώξω έμαθα μετά από λίγο καιρό ότι ο παππούς που στο μεταξύ αρρώστησε, πούλησε και τη Μελίσσα.  Δεν ρώτησα τι απέγινε, από φόβο μήπως η απάντηση ήταν κάτι που δεν ήθελα ν’ακούσω.   Ποια ήταν η τύχη της άραγε ;  Ναι ήμουν δειλός, δεν θέλησα ποτέ μου να μάθω.  Μερικές φορές όταν την σκεφτόμουνα, χωρίς να το καταλαβαίνω ερχόντουσαν τα λόγια της εφημερίδας που διάβαζε κάποτε ο παππούς :  «Τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας οδηγήθηκαν και οι δύο καταδικασθέντες στο Γουδί στο συνήθη τόπο των εκτελέσεων και πριν την ανατολή του ήλιου εθανατώθησαν δια τυφεκισμού.» 

Στο μεταξύ είχα μάθει τι πα να πει εθανατώθησαν δια τυφεκισμού κι αναρωτιόμουν χωρίς νάμαι σίγουρος, ποιος τάχα είχε θανατωθεί η Μελίσσα ή εγώ ;  Μια γλυκιά πληγή μέσα μου, μου θύμιζε διαρκώς ότι το μόνο που δεν θανατώθηκε ήταν αυτό που είχα νιώσει για κείνη.  Και μου ήταν αρκετό για να ελπίζω και να πορεύομαι.

Ν.Μ.

Επί τη (βουκολική) ευκαιρία σας θυμίζω δύο προσαρμογές στα ελληνικά στίχων του Μπρασένς που σας είχα φτιάξει παλιότερα (Β.Ν.)  Έδώ  και εδώ

Αυτή τη φορά προσπάθησα να αποσιωπήσω αυτήν την (αμφισβητούμενη) επέτειο (έστω ως προσωρινή επικράτηση επί του πανδαμάτορος), αλλά  δεν απέφυγα να ακούσω τις σκέψεις μου όπως τις διατύπωσε ο Νίκος, αφιερώνοντάς μου τους παρακάτω στίχους…

(επί του θέματος, ιδού και λίγος Μπρασένς όπως σας τον μετέφρασα παλιότερα εδώ )

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

Αγάπησα τα σύννεφα

τα κάθε είδους σύννεφα.

Τα μαύρα της καταιγίδας

τα ρόδινα της αυγής

τα διάφανα άλλοτε του έρωτα

κι άλλοτε της προδοσίας

τα πυκνά της επανάστασης

τα πορφυρά του ηλιοβασιλέματος

τα γκρίζα της γονιμότητας

τα μεταβαλλόμενα της ειρωνείας

τα μενεξελιά της θλίψης

παλαιοτέρων ποιητών

ακόμη κι αυτά

που κάποιες φορές παίζουν με το φεγγάρι

ιδίως την πανσέληνο.

Ναι τ’ αγάπησα

και μέτρησα πολλές φορές

τον χρόνο μου μ’ αυτά.

Όμως ποτέ μου δεν μπόρεσα

ν’ αντέξω την συννεφιά.

ΤΕΡΑΚΟΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

 Δεν είναι πεδιάδα η ψυχή μου

σας γελά το κίτρινο της λίρας

χρώμα του γινομένου σταριού

σαν το ριπίζει ο άνεμος.

Ούτε θάλασσα φουρτουνιασμένη είναι

ας έχει βαθύ μπλε τ’ονείρου

κι ακρογιαλιές απάτητες

ολόγυρα να την ορίζουν.

Όχι πως είναι ουρανός

τα σύννεφα που απλώνονται

στο γκρίζο και στ’ασήμι βουτηγμένα

την άλλη όψη της αλήθειας δείχνουν.

Μια τερακότα είναι εν τέλει η ψυχή μου

ψημένη μες σε κάμινο αργίλου

με πηλό δύσκαμπτο

στα χέρια αυτοδίδακτου αγγειοπλάστη

που ποτέ δεν λογάριασε κανέναν.

 ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Μέσα σε παρενθέσεις και αγκύλες

περνώ τις μέρες μου

μαζί με το χι το ψι και το ωμέγα

για να δίνω την εντύπωση

ότι είμαι πρόβλημα δύσκολο

εξίσωση για δυνατούς λύτες.

Όμως αν προσέξετε καλύτερα

βλέπετε ευκρινώς σχεδόν καθαρά

πως είμαι ένας έγκλειστος

ερημικά στης μνήμης το χώρο

χωρίς περιθώρια διαφυγής.

Χωρίς άλλο λοιπόν κατατάξτε με

στα μαθηματικά που δεν έχουν λύση.

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

Ήμουνα κάποτε μισθοφόρος των Περσών

αιώνες αργότερα πολέμησα στην Κορέα

για λογαριασμό των Αμερικάνων

στο μεταξύ είχα αποβιώσει

πάνω από τριάντα τρεις φορές

τη μια απ’αυτές σαν χρυσοχόος

κάποια άλλη σαν πειρατής

κάποτε πάλι σαν κληρικός

και τώρα τελευταία σαν τοκογλύφος.

Αισθάνομαι ανάλαφρος

γιατί έχω μνήμη ελλειπτική

καμιά ζωή μου δεν συνδέω με τις άλλες.

Εσχάτως πάντως νιώθω ευχαριστημένος

που είμαι πάλι μισθοφόρος

μ’ αποδοχές καθόλου ευκαταφρόνητες

δεν υπηρετώ πια τους Πέρσες

είμαι ντυμένος στην τρίχα

έχω τρόπους κομψούς και προσεκτικούς

μιλώ τρεις γλώσσες μ’ άψογη προφορά.

Δεν έχω μάθει τίνος είμαι μισθοφόρος

τι σημασία έχει αυτό εξάλλου

νιώθω τόσο σύγχρονος και κατασταλαγμένος

και μόνη μου φροντίδα έχω

να κάνω ό, τι μπορώ για να ξεχάσω

πως κάποτε ήμουν μισθοφόρος των Περσών.

(γραφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΜΕ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΟΥΣ

Μικρές λιμνούλες σα γαλάζια μάτια

συνάντησα στο δρόμο προς τη δύση

άγγελοι παίζανε εκεί χωρίς ιμάτια

και μια νεράιδα τα μαλλιά της είχε λύσει.

 *

Σύννεφα πορφυρά και χρυσαφένια

που ο άνεμος τα σκόρπιζε και πάλι

μαζεύονταν κι εμοιάζανε με χτένια

που στόλιζαν του ήλιου το κεφάλι.

* 

Ταξίδεψα με ποιητές και μάγους

μαζί μας και πουλιά που τραγουδούσαν

με τα αθώα μάτια τους κοιτούσαν

και βλέπανε στην άκρη του πελάγους

άσπρη χαρά το κύμα να σκεπάζει

τη μοναξιά τη φτώχια το μαράζι.

(από τον Νίκο Μοσχοβάκο)

ΣΒΗΣΜΕΝΗ ΦΛΟΓΑ

Είναι δύσκολοι οι καιροί που ζούμε

οι καθρέφτες σπασμένοι

ή ραϊσμένοι παντού

δεν μας επιτρέπουν να δούμε

στα μάτια το είδωλό μας.

Έτσι περιφερόμαστε στους δρόμους

της ολέθριας ξηρασίας

αναζητώντας μια κάποια ανάσα

σαν άλλοθι σωτηρίας.

Πιο μόνοι από ποτέ

ψάχνουμε βήματα δικαιολογίας

και παρότι πονάμε βαθιά

δεν παραδεχόμαστε καθώς πρέπει

πως επιτέλους έφτασε η ώρα

της ενοχής μας.

Είναι δύσκολοι οι καιροί που ζούμε

οι μέρες είναι δύσβατες

κι οι νύχτες μας

γεμάτες όνειρα ασαφή κι εν περιλήψει.

Η σβησμένη φλόγα μας

κρύβει απελπιστικά

το δρόμο του μέλλοντος.

(από τον Νίκο Μοσχοβάκο)

Έχει κι η μοίρα των θεών

τις αβεβαιότητές της

τι είναι προτιμότερο

 απ’τους Τιτάνες να φυλαχτούν

ή απ’τους ανθρώπους ;

Να λοιπόν που η αναπεφλεγμένη  Θαίδα διαθέτει πλείονες του ενός θαυμαστές, όχι μόνον ανάμεσα σε αξιομνημόνευτους άνδρες της εποχής της, αλλά και μεταξύ των ακόμη ευαίσθητων στη γυναικεία γοητεία συγχρόνων. Μετά τον Νίκο, ο Λευτέρης μου στέλνει, και ευχαρίστως αναρτώ, μερικούς ακόμη στίχους για την ¨Πυριφλεγή¨. (Οι επεξηγηματικές υποσημειώσεις, δικές του).

Θαΐς Πυριφλεγής                                                        

Προς τον Ευθύδημο[1], η ορχηστρίς Θαΐς

Ανοίγει την καρδιά της και του δείχνει

Τον Έρωτα που την αποκαρδιώνει

Την καταπονεί.

Τι κι αν η όμορφη εταίρα

Έμπνευση προσέφερε στο Μένανδρο[2]

Τι κι αν ο Μέγα-Αλέξανδρος, αυτός, ο ίδιος

Κάθισμα της έβαλε στο πλάι του[3]

Κι ο Πτολεμαίος στο κεφάλι της

Το δίπτερο στέμμα της Αιγύπτου.[4]

Τι κι αν ο νους του Νίκου[5]

Έπεσε σε ξέρες, και βυθίστηκε

Για χάρη της.

Μ’ ακόμα, και αν πυρπόλησε

Των νεαρών Περσών τον πόθο

-κι ας την κατηγόρησε ο Κλείταρχος αδίκως

Ότι άναψε, η πυριφλεγής, δαυλό κι αφάνισε

Την όμορφη Περσέπολη.

Η καλλονή δεν έχει νου

Παρά για τον ωραίο της Ευθύδημο

Που τον κατηγορεί, πως τη λησμόνησε

και ερωτεύτηκε γυναίκα λάθος, τη φιλοσοφία.

«Δε διαφέρει μια εταίρα από σοφιστή»

Του λέει,

«Μια και οι δυο διδάσκουν».

«Ούτε λέγουμε πως δεν υπάρχουν οι θεοί

Αφού πιστεύουμε στους εραστές

Όταν ορκίζονται ότι μας αγαπούν».

Ματαίως όμως προσπαθεί.

Αλλού ο Ευθύδημος πιστεύει ότι ανήκει

Σε κόσμους ανώτερους, αθάνατους.

Κι όμως, αν ήταν αληθινά σοφός θα γνώριζε

Πως η Θαΐς, στων ποιητών τη θύμηση έμεινε

Για το θλιμμένο, αποτυχημένο έρωτά της

Που για δική του χάρη το σύμπαν

Ήταν έτοιμη να θυσιάσει

Η όμορφη, αθάνατη ορχηστρίς.

Καβαλιέρος Ελευθέριος

[1] Αλκίφρονος Επιστολαί Δ΄ , Επιστολή 7.4,4.

[2] Ο Μένανδρος τη θαύμαζε κι έγραψε για χάριν της, την κωμωδία Θαΐς,

[3] Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μεταξύ των θαυμαστών της και την κάλεσε στην εκστρατεία του.

[4] Ο Πτολεμαίος την παντρεύτηκε κι έκανε μαζί της τρία παιδιά. Το δίπτερο στέμμα είναι το λεγόμενο ureret, με δύο μεγάλα φτερά, που φορούσε η Νεφερτίτη.

[5] Ο Νίκος εποίησε για τη Θαΐδα, στο «Ιστολογοφόρο» του Βασίλη Νόττα, στις 13/5/2015.

… και έγραψε

ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

Απολιθωμένοι φαλλοί αναπεπταμένοι

με τη βάλανο ατάραχη βραχώδη

στραμμένοι προς τον ουρανό απεγνωσμένα

αναζητούν έστω μια προσποιητή

συνουσία με τ’άστρα.

*

Ελπίζουν στην ανθεκτικότητά τους

ή σε μια νέα ηφαιστειακή έκρηξη

που θα δημιουργήσει τη ρεματιά των αιδοίων

για να τραγουδήσουν αισιόδοξα στο μέλλον.

Στην αληθινή κοιλάδα του έρωτα.

Αχ Θαΐδα. Δεν είναι μόνο ότι γοητεύεις τους ομόχρονούς σου, δεν είναι μόνο που διεκδικείς πρωταγωνιστικό ρόλο στο υπό εκπόνηση (ιστορικό;) μου μυθιστόρημα, αλλά επιπροσθέτως κατακτάς  το Νικόλαο που δε θέλει πολύ για να σου αφιερώσει τους στίχους του.

Άκουσε ω Θαΐδα και απόλαυσε:

[Μοσχοβάκος έφη:]

ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ ΘΑΪΔΑ

Είσαι τόσο πολυδάπανη Θαΐδα

που δεν θ’  αντέξουν για πολύ

τα οικονομικά μου.

Ήδη πούλησα δυο δούλους που είχα

Και το κτήμα μου στο Φάληρο.

Δεν συζητώ για τα χρυσά τάλαντα

που ήταν κληρονομιά μου

αυτά μου τ’ απέσπασες στην αρχή.

Τι να πω όμως

των φιλιών σου η έξαψη

αξίζει να πτωχεύσω

εκατό φορές.

Ξέρω βέβαια Θαΐδα

πως τους πτωχούς τους απεχθάνεσαι

αλλά δεν έχω άλλο τρόπο

να βρίσκομαι κοντά σου.

Αυτές τις μέρες

θα πουλήσω και τ’ άλογό μου

την επιτύμβια πλάκα

του τάφου των γονέων μου

και τους πήλινους αμφορείς

με το κρασί και το λάδι.

Ο ξεπεσμός μου για σένα Θαΐδα

θα μου δώσει εξ άλλου την ευκαιρία

που τόσο αποζητώ

να σου φτιάξω ένα τραγούδι

που θα στάζει το πόνο

της αγάπης που νιώθω για σένα

αξεπέραστη Θαΐδα.

Εδώ η Μέριλιν φωτογραφημένη από τον Richard Avedon το 1958.

Την μεθεπόμενη Παρασκευή 8 Μαΐου στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου θα γίνει η παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη της ποιητικής συλλογής του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Αιφνίδια και Διαρκή¨ (αίθουσα Μανώλης Αναγνωστάκης, ώρα 17:00-18:00, εκδοτικός οίκος Μελάνι).   Θα μιλήσει ο Ηλίας Κουτσούκος και εγώ, ενώ μερικά ποιήματα θα διαβάσει η Σόφη (Κασούρη). Οι φίλοι επισκέπτες του Ιστολογοφόρου είναι ευπρόσδεκτοι.

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Αυτά τα πουλιά τ’ουρανού

δεν είμαστε εμείς

είναι πουλιά

που βγήκαν απ’το ζευγάρωμά μας

κι έχουν κάτι από μας

όμως δεν είμαστε εμείς.

Πετούν με φτερά ορθάνοιχτα

πορεύονται σ’άγνωστους τόπους

ψάχνοντας επίμονα

αυτό που δεν βρήκαμε εμείς.

Είναι ανύποπτα για τις δυσκολίες

γι αυτό η πτήση τους

είν’ελεύθερη

χωρίς του κίνδυνου την απειλή

όπως ακριβώς πριν από μας

άλλα πουλιά

είχαν περήφανα πετάξει

που πάλι όμως δεν είμαστε εμείς.

Ας κουρνιάσουμε λοιπόν

στην ανώφελη γνώση μας

κι ας αφήσουμε τα πουλιά να πετούν.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ

Σε μισώ μου λες οργισμένα

κι εγώ σε μισώ σκέφτομαι

μα δε τολμώ να στο φωνάξω.

Είμαστε υποχρεωμένοι λοιπόν

μέσα στους μίσους τη δίνη ν’αγκαλιαστούμε

και στης μοναξιάς την έρημο

να διαιωνίσουμε το είδος

που κάποια στιγμή αργότερα

θα μιλήσει υποκριτικά

για της αγάπης το θαύμα

και το ανθρώπινο μεγαλείο.

      ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Με ζυμάρι τα σύννεφα

πλάθω αγγέλους

μα κανένας δεν έμεινε.

Όλοι τους βιάστηκαν

να γίνουν γαλάζιος ουρανός.

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Η ΕΚΔΡΟΜΗ

Η τεφροδόχος των ωραίων στιγμών

στ’ ανατολικό μπαλκόνι

αφήνει την δραμουντάνα

να σκορπίζει την πανάκριβη στάχτη

του αποτρόπαιου χρόνου.

Με την κλεψύδρα προς το τέλος της

ακίνητα τα πράγματα της κάμαρας

υποδέχονται το διαφανές σούρουπο

ιστό σοφής αράχνης

που περιβάλλει μ’ένα μυστικόφερτο

σφάχτη τις αναπολήσεις.

Η εκδρομή τέλειωσε λοιπόν

και στην άδεια σκέψη του εκδρομέα

κυριαρχεί νόστος ανεξέλεγκτος

εκτός συναλλαγής και διαπραγμάτευσης.

Κενά τα σακίδια

κι οι υδρίες χωρίς νερό πια

αποτιμούν το κόστος μιας μέρας

μιας ζωής ακόμα

που σαν εκδρομή πέρασε.

Τα όποια συναισθήματα

είναι ήδη χωρίς σημασία

αφού όλα αργά αργά τάπνιξε

πυκνό αδιαπέραστο σκοτάδι.

Η τεφροδόχος των ωραίων στιγμών

στ’ανατολικό μπαλκόνι

εξακολουθεί ν’αδειάζει ανέκφραστη

από την πανάκριβη στάχτη του κάποτε.

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Φτηνά ξενοδοχεία λίγης ώρας

πολυκαιρισμένα φθαρμένα σεντόνια

χαλασμένα πατζούρια που τρίζουν

«Σεσίλ» «Ωραία Ελλάς» «Παρνασσός»

παμπάλαιες ξεθωριασμένες πινακίδες

στην οδό Αθηνάς

στην Εγνατία κοντά στο Βαρδάρη

στο Σκαραμαγκά πλάι στην Ιερά Οδό

δέχονται πρόσκαιρους

ή πληρωμένους έρωτες

κρατώντας τα μυστικά

σε κρύα σιωπηλά κρεβάτια.

Των αυτοκινήτων η βουή

το ψιχάλισμα της βροχής

πάνω στα θαμπά τζάμια

άλλοτε της λιακάδας η αίγλη

συνοδεύουν ακατάπαυστα

ενοχές και παροδικές απολαύσεις

που έχουν ταυτότητα

μόνο της αμφιβολίας την πίκρα

καθώς σέρνεται αδίστακτη σαρανταποδαρούσα

στης μοναξιάς την υγρασία.

«Σεσίλ» «Ωραία Ελλάς» «Παρνασσός»

παμπάλαιες μισοσβησμένες πινακίδες

φτηνών ξενοδοχείων λίγης ώρας

μ’ένα μελαγχολικό μειδίαμα

παρακολουθούν σαρκαστικά

τ’οδυνηρό πέρασμα του χρόνου.

ΕΥΓΕΝΙΚΕΣ ΥΑΙΝΕΣ

(Νίκος Μοσχοβάκος)

Ευγενικές ύαινες

περιφέρονται ανήσυχες στη ζούγκλα

και με τρόπους κομψούς

διακηρύσσουν στ’ άλλα ζώα

πόσο τα συμφέρει ν’ αποδεχτούν

την αναμφισβήτητη κυριαρχία

των Λεόντων και των Τίγρεων.

Βέβαια δεν παραλείπουν

να ρίχνουν κρυφές ματιές

προς τ’ απομεινάρια της λείας

κόκαλα ως επί το πλείστον

έχοντας το νου τους μήπως

τ’ αρπάξουν τ’ απεχθή όρνια

που γέμισαν εσχάτως την περιοχή.

Ο ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΑΣ

 Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

Ενοχλημένος από τον ξεσηκωμό ο θλιβερός δημογέροντας της περιοχής, διακήρυσσε εμφανώς εκνευρισμένος στους εξεγερμένους ραγιάδες, ότι τα λάβαρα και τα μεγάλα λόγια των ξεβράκωτων οπλαρχηγών καθόλου δεν ταιριάζουν στην προκοπή της κοινωνικής τάξης που γενναιόδωρα υπόσχεται ο Σουλτάνος.  Άσε που οι μεγάλες δυνάμεις της γης είναι ανήσυχες με την ξεροκεφαλιά τους.

Σαν έπεσε στα χέρια του Καραϊσκάκη λίγους μήνες αργότερα, δειλός καθώς ήταν απολογήθηκε τρομαγμένος για το πόσο παρερμηνεύθηκαν τα λόγια του, δήλωσε μάλιστα φρόνημα υψηλό και πίστη στη πατρίδα. 

Ο Καραϊσκάκης αφού τούκοψε όχι μόνο το δεξί αυτί, αλλά και τ’αρχίδια τον άφησε να φύγει. 

Πού πήγε και τι απέγινε ο θλιβερός δημογέροντας δεν το μάθαμε ποτέ αφού αδιαφόρησαν οι ιστορικοί.  Μην ξεγελιέστε σήμερα από το φάντασμά του, αυτός ο ίδιος είναι.  Μόνο που δεν υπάρχει πια ο Καραϊσκάκης ανάμεσά μας.

  ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ

 του Νίκου Μοσχοβάκου

Γαλάζιο χορτάρι

στις όχθες του κίτρινου ποταμού

που καταλήγει στην μωβ λίμνη.

Ο κατακόκκινος ουρανός

με φλόγες σύννεφα

άρχισε να ρίχνει λασποβροχή.

Γκρίζο και μαύρο πουθενά.

Έτσι πέρασε  κι αυτή η μέρα.

Το καταπράσινο φεγγαράκι

φάνηκε στον ορίζοντα

και πλάι του η πούλια λαμπρή.

Εσύ μπροστά στον καθρέφτη σου

δοκιμάζεις το τιρκουάζ καπέλο σου

και ετοιμάζεσαι πυρετωδώς

μέσα σε τόσες αντινομίες

για το βραδινό σου ραντεβού.