… όπως σημειώνει ο Νίκος

Νίκος Μοσχοβάκος

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Θέλησα να λάβω το λόγο. Φώναζαν, επιχειρηματολογούσαν τάχα, αφρίζοντας αγανακτισμένοι. Μέσα μου παραιτήθηκα τότε. Που πάω και ποιος θα μ’ακούσει σκέφτηκα. Δεν θα γίνω σαν τα μούτρα τους. Τόσο χαμηλά δεν πέφτω.

Τα πράγματα όμως τα εκτίμησα λάθος. Γιατί ύστερα από λίγους μήνες οι πάλαι ποτέ φωνασκούντες είχαν αναρριχηθεί στην εξουσία και μ’αντίθετους λόγους, μειλίχια και ύφος διαλλακτικό προσπαθούσαν να κατευνάσουν τους διαμαρτυρομένους.
Μάζεψα στοιχεία για την προέλευσή τους. Είχαν συμπράξει ένας κόμης, ένας κομιτατζής κι ένας κομισάριος. Τα ονόματά τους Ντε Ριμπό, Αντόν και Ρικάρντο. Ο πρώτος καταγόταν από την κομητεία του Κλισύ, ο δεύτερος από την Κομοτηνή και ο τρίτος από το Κόμο. Ακόμα, έμαθα ότι η συνομωσία είχε εξυφανθεί σε μια μικρή κώμη κι ότι όλοι είχαν εμφανισθεί με περιποιημένη κόμη. Ίσως πλην του κόμη. Μάλιστα στην επίσκεψή τους στην Μακρακώμη, είχαν άπαντες λερωθεί με κόμμι που έβγαζαν τα πεύκα της περιοχής.

Κωμικά πράγματα θα μου πείτε. Να όμως που γλιτώσαμε από δαύτους όταν εμφανίστηκε ένας κομήτης που απειλούσε να κομματιάσει τη γη κατά τους ειδικούς. Μάζεψαν βιαστικά τα πράγματά τους κι αναχώρησαν για την έρημο της Κομαγηνής. Κόμισαν όπως ήταν φυσικό μαζί τους και τα καμώματά τους.
Εκεί ο κόμης έπεσε σε κώμα, ο κομισάριος επεδόθη στην συγγραφή κωμειδυλλίου, όμως ο κομιτατζής χωρίς να βάλει κόμα στις φιλοδοξίες του σκεφτόταν ακόμα αισιόδοξα με σκοπό να επανιδρύσει το κόμμα.

Νίκος Μοσχοβάκος 

Όταν σκληραίνει η νύχτα

πάνω από το ακρωτήριο Ταίναρο

και το φως των άστρων

σκορπίζεται λέπια που τρεμοπαίζουν

στα νερά του πελάγου

ιθύνοντες των αιωνίων χρησμών

πλάι στο νεκρομαντείο του Ποσειδώνα

προτάσσουν τις ασπίδες τους

αθέατοι μα πείσμονες

στη φθορά της αρμύρας

και της λήθης την άφεση.

Αλλά και όταν έχει πανσέληνο

τότε που τα κύματα

χτενίζονται πάνω στους βράχους

ακουμπώντας πολλές φορές

τις ψυχές που ταξιδεύουν

προς την πύλη του Άδη

αυτοί οι ίδιοι ιθύνοντες

σιγοτραγουδούν ή παίζουν μαντολίνο

μαζί με σειρήνες και κόρες γοργόνες

για να γλυκάνουν τους καημούς

 ξεχασμένων ναυαγών.

Πιο πάνω εν μέσω γκρεμών

 αγαλμάτων σμιλεμένων στην πολυκαιρία

βουνά με ξεράγκαθα

και νάνους λουλούδια πλάι τους

μαρτυρούν χαμογελώντας

πως η νηφαλιότητα

της αιώνιας παράστασης

ουδέποτε έλλειψε σ’αυτό το τόπο

που καταλήγει ο κόσμος

παρουσία του γλάρου της κουκουβάγιας και του αστερία.

Δίπλα στα χαλάσματα

μια αράχνη μια ασώματη ταραντούλα

κι ένα σακατεμένο σκυλί

που γαυγίζει διαρκώς

ενημερώνουν τα ψηφιδωτά

τις ρωμαϊκές στέρνες

και τους αποστάτες άγγελους

για το επικείμενο ναυάγιο

των τελευταίων πειρατών

εδώ σ’αυτόν τον τόπο

όπου πράγματι λήγει ο κόσμος.

Στο ακρωτήριο Ταίναρο.

Νίκος Μοσχοβάκος

Ο ξεναγός καθρέφτης

μ’ οδηγεί σε νέες περιοχές

σε νεους τόπους άγνωστους μέχρι τώρα

σχηματισμένους από οδυνηρούς σεισμούς

γεμάτους χείμαρους ξεροπόταμα ρυάκια

κι αδιέξοδους δρόμους

που βγαίνουν σε σκιερές σαβάνες

μάταιης βλάστησης και χλωρίδας.

* 

Κανένα δε βρίσκω

κανείς δε με περιμένει

γι αυτό κοντοστέκομαι με φόβο

κι ανακαλύπτω πως η μοναξιά

έχει τους δαίμονές της

που αδημονούν να με δεχτουν.

*

Κι όπως ο καθρέφτης μου

εξακολουθεί την ξενάγησή του

κοιτάζομαι στα μάτια

αποφασισμένος να μην ενδώσω

να μην υποχωρήσω σαν ματαιόδοξος

αλλά να χωρέσω στα νέα τοπία

κι όσο βαστάει η δύναμή μου

μαχόμενος να τα υπερασπιστώ.

ΝΙΚΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ

ΑΡΧΑΙΟΣ ΑΠΟΚΟΤΟΣ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ

Κατά βάθος φθονούσε τον Ιππία

αν και δημοσίως τον αποδοκίμαζε

βεβαίως απεχθανόταν τον Εφιάλτη

παρότι τον έβρισκε αρκετά ρεαλιστή

λάτρευε τους ενδοτικούς

κι υπερασπιζόταν με πάθος τους μηδίσαντες.

*

Αυτό δα έλειπε να έχουν δίκιο

οι ρομαντικοί αιθεροβάμονες

κι ο συρφετός της Εκκλησίας του Δήμου.

Ο ίδιος ήταν απόκοτος

πολλές φορές κυκλοθυμικός

και προσποιούταν τον αδέκαστο.

*

Ναι πάντοτε μοχθώ για το εφικτό έλεγε

και σιχαίνομαι τους αχρείους δημεγέρτες

όπως αποκαλούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους.

*

Η αλήθεια είναι ότι καλά τάχε καταφέρει

μέχρι τώρα στη ζωή του

αφού είχε ταυτίσει το επάγγελμα με την ιδεολογία του.

¨Εκσυγχρονιστικό¨ το λέω εγώ. Ο Νίκος, ίσως πιο απαισιόδοξα, το τιτλοφορεί απλώς ¨Σύγχρονο¨.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΣΥΓΧΡΟΝΟ

Ανέπαφο είχε μείνει το βιβλίο.

Αν και βρέθηκε να στολίζει

τριών γενιών βιβλιοθήκες

κανείς ποτέ του δεν το άνοιξε

ούτε από περιέργεια.

Έτσι βρέθηκε στην κατοχή

του νέου κληρονόμου

ανθρώπου με αγωγή της εποχής

και γενικά ευσυνείδητου.

Αφού το εξέτασε εξωτερικά

και τίναξε τη σκόνη

που έμεινε στα χέρια του

είπε στην αλλοδαπή καθαρίστρια

-Αυτό να πάει για ανακύκλωση !

*

Τις Κυριακές τις πέρναγε αδιάφορα

περιμένοντας τ’ απόγευμα

για ν’ ακούσει

απ’ το τρανζίστορ ποδόσφαιρο.

Η ενσάρκωση των φάσεων

άλματα, σκληρά μαρκαρίσματα,

φάουλ και γκολ

ανεβοκατέβαζαν την αγωνία του

σαν απεικόνιση

ταραγμένου καρδιογραφήματος.

*

Όμως εκεί προς το τέλος του αγώνα

και πάντως στις καθυστερήσεις

δεχόταν πάντα επισκέψεις

οπτασιών και προσώπων

που διέκοπταν την απόλαυσή του

και τον οδηγούσαν σχεδόν βίαια

να δηλώσει υποταγή

στου νόστου την εξουσία

και ν’ αδιαφορεί

για το τελικό αποτέλεσμα

της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης.

*

Στο τρανζίστορ βέβαια

εξακολουθούσε ν’ ακούγεται

μονότονη η φωνή του σπήκερ

αλλά απλώς για να κάνει

πιο μελαγχολικό

της Κυριακής τ’ απόγευμα.

Ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

Πυγολαμπίδες άναψαν στο βάθος

φωτίστηκε το διάσελο κι οι βράχοι

δείχνουν το μονοπάτι χωρίς λάθος

το είδανε οι Πέρσες κι απ’ τη ράχη

το όρος άρχισαν να κατεβαίνουν

Ζητώ τα ανταλλάγματα επί τόπου

της προδοσίας κι όσα μου συμβαίνουν

δεν τα χωράει το μυαλό τ’ ανθρώπου

Τύψεις και φίδια ζώνουν τη ζωή μου

και μα τω Δία νιώθω πικραμένος

μια και δε γνώριζα προηγουμένως

τον πλούτο δεν τον χόρτασε η ψύχη μου

Ούτε δρομέας είμαι ούτε άλτης

το όνομά μου θα σας μείνει: Εφιάλτης

Νίκος Μοσχοβάκος. Ραφινάτος, ευαίσθητος, επιγραμματικός

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Βρέθηκα κάποτε σ’ ένα δίλημμα

τζιτζίκι για τσακάλι να γενώ.

Διστακτικός κι αναποφάσιστος

στην ευκαιρία που μου δινόταν

άργησα πολύ ν’ απαντήσω.

Τόσο, που έχασα το ενδεχόμενο

ν’ αλλάξω ρότα στη ζωή μου.

Μ’ ωραίες δικαιολογίες

όμως παρηγορήθηκα.

Ούτε θα τραγουδώ μέχρι θανάτου

ούτε θα ξεδιψώ μ’ αίμα αθώων.

Τα συλλογίζομαι αυτά τώρα

την ώρα που προσπαθώ

να κουβαλήσω έναν μελιτζανόσπορο

μέχρι την υπόγεια φωλιά μου

για νάχω να περάσω

τις βροχερές μέρες του χειμώνα

με τα μυρμηγκάκια μου.

Παίρνω κουράγιο

και πορεύομαι ικανοποιημένος

μειδιώντας από ευχαρίστηση

που παρέμεινα ένα εργατικό μυρμήγκι.

Ήτανε μέρα Κυριακή, μεσημεράκι. Σκόρπιες ξαφνικές ριπές ανέμου και το μπουρίνι έριχνε κουβάδες νερό (τον ένα πίσω από τον άλλο με ασυνεχή τρόπο) πάνω στις λαμαρίνες των δυο αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να βγουν από τη Θεσσαλονίκη τραβώντας προς τα νότια. Μπροστά πήγαινε ο Ηλίας και η Μαρία. Ο Ηλίας είχε ξαναπάει στη παραθαλάσσια ταβέρνα με τη ¨σερβιτόρα που εξαφανίζεται πίσω απ την κουρτίνα¨ κι ήξερε το δρόμο. Πίσω εγώ οδηγώντας τσαλαβουτηχτά τον ¨Χοντρό¨ μαζί με τη Σόφη και τον Νίκο με την Ιωάννα, κοντά μας τις μέρες εκείνες. Όπου, που λέτε, φρενάρει ο Ηλίας   έξαφνα μπροστά μου δεξιά. Σταματάω κι εγώ παραπίσω και τον βλέπω να κατεβαίνει, να πλησιάζει το παράθυρο του συνοδηγού και να δίνει στον Νίκο χαρτί τυλιγμένο σε κύλινδρο και ασφαλισμένο με κόκκινη κορδέλα. Μετά τρέχοντας για να προφυλαχτεί από το κατεβατό επιστρέφει στο αμάξι του και βάζει μπρος.  Λίγο αργότερα φτάσαμε στη ¨σερβιτόρα¨ όπου μας περίμεναν ο Φάνης και η Μαρία. Καθησαμε έξω, η μπόρα σταμάτησε και το τσίπουρο ήταν καλό.

Το χαρτί έγραφε τα εξής:

Αλλάχ ου ακμπάρ…

Επειδή είμαι ηττημένος κατά κράτος

οριζοντίως και καθέτως

επί δεκαετίες οργισμένος είμαι.

Κάποιες νύχτες

όταν το μίσος κάνει κόκκινο το μυαλό μου

για εντελώς συγκεχυμένους λόγους

βγαίνω έξω μ ένα σπουδαίο

κοφτερό κυρτό μαχαίρι

και σφάζω λάστιχα ακριβών αυτοκινήτων

ή μια γραμμή τραβάω

από τη μία άκρη ως την άλλη

της τσίλικης μοντέρνας λαμαρίνας…

Ω τι ωραία που είναι

να σκέφτομαι την άλλη μέρα

τον καθώς-πρέπει κύριο

που θ’ αντικρύσει το τέλειο  κωλάμαξο του

σημαδεμένο με βαθιές γραμμές…

Και χέστηκα για αυτούς που βρίσκουν

αυτή τη πράξη βάρβαρη ή κομπλεξική.

Εξάλλου πάντα ήμουνα κομπλεξικός από μικρός

πιστεύοντας πως είμαι λύκος

και κάθε που ερχότανε πανσέληνος

ήθελα να ουρλιάζω σ’ ένα πατέρα που δεν έχω

γιατί εξαφανίστηκε σε κάποια νεφελώματα

του σύμπαντος

που δεν μπορεί ούτε ο Χαμπλ να δει

ούτε το τηλεσκόπιο Αρεσίμπο…

Μονάχος είμαι

και έχω μέσα μου δεκάδες άλλους

που το κουμάντο κάνει ένας Αραβας

μ’  ένα καμπυλωτό δαμασκηνό σπαθί.

τον έχω δει να κατασφάζει τους αγγέλους μου

τον έχω δει αγριεμένο να μου φωνάζει ‘βούλωστο’

Όμως όταν γυρνώ τις νύχτες

απ’ τους βανδαλισμούς των ακριβών αυτοκινήτων

κάθεται ήρεμος, χαιδεύει τη γενειάδα του

χαμογελάει και μου λέει

‘Αλλάχ ου ακμπάρ…’

ΥΓ Αν είναι αλήθεια ότι τα καλλιτεχνικά μηνύματα ολοκληρώνουν την διαδρομή τους ανοικτά στις υποκειμενικές/προσωπικές αποκωδικοποιήσεις του καθε  ¨αναγνώστη¨, τότε το παραπάνω έξοχο ποίημα του Ηλία Κουτσούκου,  θα ανακαλεί  (μαζί με άλλα που τα κρατάω για μένα) λόγια ραντισμένα από χοντρές ψιχάλες βροχής με γεύση τσίπουρου, καθώς και την ανάμνηση μιας εφηβικής συλλογής καμωμένης από (αποκολλημένα) σήματα αυτοκινήτων.

Ο Νίκος για την πανέμορφη Ταναγραία

Νίκος Μοσχοβάκος

  Η ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΝΑΓΡΑΙΑΣ

Μετά πολλά χρόνια

όταν ο μελλοντικός ποιητής

θα σταθεί άναυδος

μπροστά στο αγαλματίδιο

της πανέμορφης Ταναγραίας

το μυαλό του

σε μιαν άγρια τρικυμία

πνεόντων αισθημάτων

θ’ αναζητά παρηγοριά

προσφεύγοντας στις λέξεις

όμως αυτές θ’ απουσιάζουν

καθώς χάθηκαν αθόρυβα

με τα χρόνια.

Έτσι το ποίημα δεν θα γραφτεί

η σωτηρία δεν θάρθει.

Τα βλέπει αυτά ξεκάθαρα

η εξαίσια χαλκόμορφη Ταναγραία

και τα μάτια της βουρκώνουν

από συμπαράσταση

στο μελλοντικό ποιητή

που δεν θα μπορέσει

να την τραγουδήσει.

Νίκος Μοσχοβάκος, πρόσφατη συγκομιδή:

ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΗ

Ευτυχώς δεν με λένε Μενέλαο

ούτε σένα Ελένη

όμως συχνά φεύγεις από κοντά μου

μια με τον Μπάμπη

άλλοτε με το Σωτήρη

και τώρα τελευταία με τον Ανέστη.

Είναι αλήθεια πως πάντα επιστρέφεις

χωρίς να χρειαστεί

να πολεμήσω τους Τρώες.

Η δικαιολογία σου μονίμως ίδια

κάθε φορά μου λες πως έκανες λάθος

γιατί νόμιζες πως έφευγες με τον Πάρη.

Τρέμω στην ιδέα αγάπη μου

μη και ποτέ τον συναντήσεις

αυτόν τον πλανευτή αγύρτη.

Μήπως υποχρεωθώ τελικά

να πολεμήσω τους Τρώες

για να σε ξανακερδίσω.

…και μία ανάγνωση μετά μουσικής:

Νίκος Μοσχοβάκος (αδημοσίευτο): ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΩΣΗ

Μικροοργανισμός καθώς ήταν

αν και επιβλαβής

περνούσε απαρατήρητος.

Άσε που οι περισσότεροι

αγνοούσαν την ύπαρξή του.

Όταν εντοπίσθηκε

από επιστημονικά όργανα ακριβείας

εξερράγη οργισμένος

κι άρχισε να διαδίδει μ’ έμφαση

ότι παραβιάζεται κατάφωρα

το δικαίωμά του στην παραβίωση.

Διαπρεπείς φυσιοδίφες

αλλά και λέκτορες της νομικής

συνέγραψαν μελέτες

κι άρθρα περισπούδαστα

για τον ασελγή αυτόν μικροοργανισμό

που διατάραξε ανεπανόρθωτα τη ζωή μας.

Εδώ παραπάνω ένα πρόσφατο ποίημα που έγραψε ο Νίκος για ένα μοναχο-ιό ¨με ισχυρό ένστικτο παραβίωσης¨, ή ας τον πούμε και ¨επηρμένο¨, ¨αυθάδη¨ και ¨ασελγή¨,  από εκείνους τέλος πάντων που πάνε της μόδας τους τελευταίους καιρούς. Ο Αλεσάντρο Στραντέλα στη σύντομη και περιπετειώδη ζωή του έγραψε, ανάμεσα στα άλλα, μια άρια που περιέχει την έκκληση ¨Si salvi chi può¨ (Ο σώζων εαυτόν σωθήτω). Την χρησιμοποίησα ως συνοδευτική μουσική στην ανάγνωση που ακολουθεί.

Ένα απολύτως πρόσφατο ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου.

Ο Ντ’ Ανούντσιο μπήκε στο Λιανοκλάδι

τον είδαμ’ όλοι που ανέβηκε στο τρένο

έλαμπε η χρυσή καδένα του, σημάδι,

το πρόσωπό του φαινότανε θλιμμένο

*

Είναι νεκρός, σκεφτόμουν πού πηγαίνει

το φάντασμά του μάλλον ταξιδεύει

Γκαμπριέλε του ‘πα ποιος σε περιμένει

Μειδιά τότε εκείνος και αγναντεύει

*

τοπία που λιγόστευαν στο χρόνο

πρόσωπα παλιωμένα μες τη μνήμη

χυμένο πάνω τους θαμπό ασήμι

γεμίζανε τις ρίμες του με πόνο.

Χάθηκε ξαφνικά μες το σκοτάδι

όχι, δε μπήκε αυτός στο Λιανοκλάδι.

Και μία ανάγνωση

Τα (σιδηροδρομικά) ταξίδια του Νίκου Μοσχοβάκου προς τη Θεσσαλονίκη τον εμπνέουν. Γράφει καθ’ οδόν και κάθε φορά έχει μαζί του φτάνοντας κάτι το νεογεννημένο. Ο Νίκος ήταν εδώ για να συμμετάσχει σε εκδήλωση στη μνήμη του Βαφόπουλου. Παρακάτω σας παραθέτω δύο από αυτά τα (συλληφθέντα εν κινήσει) ποιητικά κείμενα. Και τα δυο εκ πρώτης όψεως παραπέμπουν σε άλλους (ποιητικούς) χώρους και χρόνους, και τα δυο (λέω εγώ) κινούνται (ως ακατάσχετες ντιζελομηχανές) παράλληλα και σχολιάζουν σκληρές τρέχουσες πραγματικότητες.

Οι προδότες

Οι προδότες που τελευταία

έγιναν της μόδας

κατέκλισαν τους δρόμους

και τις πλατείες της πόλης.

Διασκεδάζουν  χωρίς αιδώ

μα κυρίως

εκπλειστηριάζουν

λογής λογής αγαθά.

Αγάλματα και προτομές

του Εφιάλτη γέμισαν τα πάρκα

κι η κεντρική λεωφόρος

πήρε το όνομα του Ιούδα.

Μη μου πει κανείς

ότι δεν το περιμέναμε

Άλλο αν καλώς γνωρίζουμε

το οικτρό και τραγικό τους τέλος.

****

***

*

Τα Σόδομα ή τα Γόμορρα;

Δώδεκα χρόνια λείπει ο Ρογήρος, Ιωαννίτης ιππότης στην Κύπρο κι από κει στη Ρόδο. Η περιλάλητης ομορφιάς σύζυγός του Δουλτσινέα παρότι παραβίασε πολλάκις τη ζώνη της αγνότητας, θέλει οριστικά να απαλλαγεί απ’ αυτή.

Υπάρχει λέει στη Γάνδη ένας ειδικευμένος μάστορας μοναδικός. Το οικονομικό δεν είναι πρόβλημα. Όμως τι θα πει ο κόσμος αν μαθευτεί; Η Δουλτσινέα βέβαια δεν είναι όποια κι όποια. Ξεπέρασε εύκολα τους δισταγμούς της. Εξ άλλου είχε αποφασίσει να μετοικήσει στην Παλαιστίνη για πάντα, το μόνο που την προβλημάτιζε ήταν τι να διαλέξει, τα Σόδομα ή τα Γόμορρα.

Ένα ακόμη δαιμόνιο βγαίνει από το ντουλάπι για να πάρει μέρος στις αφηγήσεις μας, αυτή τη φορά είναι του Νίκου…

 ΝΙΚΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ

  Το γλυπτό  

 Ο γλύπτης τρεις μέρες προσπαθούσε να σμιλέψει τον αριστερό οφθαλμό της προτομής.  Μ’ επιδέξιες κινήσεις και λεπτά χτυπήματα αγωνιζόταν να δει το αποτέλεσμα που θα ικανοποιούσε τις προσδοκίες του.  Όμως του κάκου, τίποτα δεν του πήγαινε καλά.  Απογοητευμένος έπεσε σε περισυλλογή. 

Φανταζότανε τον δαίμονα της Υπομονής που είχε αναλάβει να χαράξει, μειλίχιο, χαμογελαστό, γεμάτο αυτοπεποίθηση και καρτερία.  Η αλήθεια είναι πως τούχε βγει εύκολα και γρήγορα η όψη του.  Μέχρι που κυριολεκτικά κόλλησε όταν έφθασε στ’ αριστερό μάτι. 

Κουρασμένος, πτοημένος, ανήμπορος άρχισε να σκέφτεται ακόμα και την αποτυχία. 

Πάνω εκεί τον πήρε ο ύπνος.  Ένας ύπνος γλυκός, ευεργετικός, λυτρωτικός.  Του αφαίρεσε το βάρος της αγωνίας.  Αίφνης άρχισε να ονειρεύεται.  Ήρθε λέει στο δωμάτιό του μια μορφή παράξενη που του συστήθηκε σαν ο δαίμονας της Υπομονής που αναζητά.  Στάθηκε μπροστά του κι ήταν πράγματι ολόιδιος με την προτομή του δικού του δαίμονα.  Έκπληκτος κι εκστασιασμένος διαπίστωσε ότι ήταν μονόφθαλμος. 

Πετάχτηκε ξαφνιασμένος.  Είδε αμέσως το έργο που αγωνιζόταν να ολοκληρώσει.  Απίστευτο, αποκαλυπτικό, υπέροχο μονολόγησε.  Η προτομή του μονόφθαλμου δαίμονα της Υπομονής μ’ ένα ελαφρό μειδίαμα στα χείλη, τούγνεφε φιλικά.  Ήρεμος πλησίασε ο γλύπτης προς το μέρος του και με την παλάμη τίναξε την σκόνη από το πρόσωπο του γλυπτού. 

Δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει.  Το έργο ήταν ολοκληρωμένο.  Ο αριστερός οφθαλμός δεν ήταν απαραίτητος για την απεικόνιση της πραγματικότητας.  Έτσι χωρίς καμιά αφαίρεση η τέχνη του ήταν αφαιρετική.

(σας το διαβάζω πάνω σε μουσική του Ferdinando Carulli)

Στην υπόκρουση οι » Γίγαντες της τζαζ¨  παίζουν το ¨Πουτάνα εσύ» (με την καλή έννοια) του Μπρασένς

Νίκος Μοσχοβάκος

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ

Η ασάφεια μεταξύ μας μεγάλωσε

όταν στην ερώτησή μου απάντησες

μπορεί και ναι

αλλά μπορεί και όχι.

Συννεφιασμένος μέσα μου νιώθω

όμως κι ουρανός είναι συννεφιασμένος.

Άραγε θα βρέξει να καθαρίσει ;

Μπορεί και ναι

αλλά μπορεί και όχι, σκέφτομαι.

Μέσα σ’ εναλλασσόμενες αμφιβολίες

κυλά βασανιστικά αργά

το ποτάμι του χρόνου

στις όχθες του αραιή βλάστηση υπάρχει

με βεβαιότητα μόνη

την ξηρασία που επέρχεται.

Νίκος Μοσχοβάκος
ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΩΡΑ ΠΕΝΤΕ

Η ώρα πέντε τ’ απομεσήμερο.
Είναι η ώρα των ταυρομάχων
είναι η ώρα των ποιητών.
Ακριβώς η ώρα πέντε.
Κόκκινο πανί ξεδιπλώνω στον αέρα
όσο έχω καιρό σας προκαλώ
και περιμένω την επίθεση.

Ακούω το μουγκρητό
βλέπω την επέλαση κατά πάνω μου.
Δεν πανικοβάλλομαι δεν ανησυχώ.
Χαμογελώ ήρεμος
κλείνω το μάτι με νόημα
ξέρω καλά την αρένα αυτή.
Ο αγώνας που μόλις άρχισε
ξεσηκώνει τις κερκίδες σ’ επευφημίες.
Όμως οι δείκτες του ρολογιού κόλλησαν.
Ο χρόνος κυλά
κι αυτοί εξακολουθούν να δείχνουν πέντε.
Πέντε ακριβώς !
Η ώρα των ταυρομάχων
η ώρα των ποιητών.
Έρχεται το μαύρο της νύχτας αργά.
Επιτέλους πότε θα ξεκολλήσει το ρολόι ;

Ο βίος και η πολιτεία ενός σωστού κηφήνα

Εκείνο το πρωί ένοιωθε περίεργα.

Λες να ’χει φτάσει η μεγάλη στιγμή για την εκπλήρωση του προορισμού του; πέρασε αστραπιαία από το είναι του.

Αισθανόταν ένα τρακ, καθώς είδε τους όμοιούς του, λοιπούς μνηστήρες, να πετάνε αμέριμνοι έξω από την κυψέλη.

Άρχισε να προβάρει κινήσεις, πετάγματα κι αποφάσεις.

Κάποιοι αντεραστές τον κοίταζαν παραξενεμένοι από τα καμώματά του.

Όταν το αντιλήφθηκε, ντράπηκε λίγο κι από αμηχανία προσγειώθηκε σ’ ένα λουλούδι. Έπαιξε αφηρημένος με την κίτρινη γύρη, πάτησε μέσα στα πέταλα και το μίσχο με το νου προσηλωμένο στο μεγάλο σκοπό.

Οι άλλοι κηφήνες, ακόμη και οι φίλοι του, τον υποτιμούσαν και δεν υπολόγιζαν ότι έχει τη χάρη και τη δυνατότητα να ζευγαρώσει αυτός με τη βασίλισσα. Το ’βλεπε καθαρά στη συμπεριφορά τους, όταν απευθύνονταν σ’ αυτόν και πληγωνότανε. Όμως ταυτόχρονα πείσμωνε γιατί πάνω απ’ όλα ήθελε να μοιραστεί τη χαρά του αγώνα, με έπαθλο μια ηδονή πρωτόγνωρη  όπως είχε υποψιαστεί από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Ύστερα τι αξία θα είχε μια ζωή κενή, χωρίς αυτό το υπέρτατο βραβείο, σε τελευταία ανάλυση την πεμπτουσία της ύπαρξης;

Πετούσε από λουλούδι σε καρπό, στεκόταν άλλοτε στην υγρή γούρνα του πηγαδιού κι είχε ριζώσει για καλά μέσα του η πεποίθηση της επιτυχίας.

Μεσημέριαζε, τα χορτάρια του λιβαδιού είχαν μια αρμονία χρωμάτων με κυρίαρχο το πράσινο. Οι ήχοι ελάχιστοι αλλά απροσδιόριστα μελωδικοί. Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν.

Την είδαν να βγαίνει από την κυψέλη αγέρωχη, με πέταγμα προκλητικό που έκοβε τα πόδια και τα φτερά των υποψήφιων για να ζευγαρώσουν κηφήνων. Ένα μακρόσυρτο βόμβισμα ακούστηκε. Κάτι σαν ερωτική μελωδία.

Η βασίλισσα… η βασίλισσα…

Πέταξαν επιθετικά προς το μέρος της όλοι οι επίδοξοι εραστές. Κι αυτός κοντά τους. Τινάχτηκε με μιας και χώθηκε στο σμήνος των αρσενικών με την πίστη ότι θα ’ταν αυτός ο νικητής.

Η βασίλισσα με βασανιστική θηλυκότητα και χάρη μοναδική έκανε εναέριες λικνιστικές διαδρομές επιταχύνοντας με δεξιότητα το πέταγμά της, έτσι που γινόταν πιο επιθυμητή, ανυπόφορα ποθητή στους μνηστήρες της.

Το θέαμα ήταν μοναδικό μέσα στο ανοιξιάτικο μεσημέρι. Μπροστά η βασίλισσα που έσερνε το χορό του έρωτα και πίσω το αλληλοσπαρασσόμενο σμήνος των κηφήνων, διέγραφαν στον αέρα κύκλους και καμπύλες διαδρομών και πτήσεων. Μόλις την πλησίαζαν έκανε ότι κοντοστεκόταν κι ύστερα πάλι έφευγε με ταχύτητα. Μερικοί είχαν αρχίσει να κουράζονται και να εγκαταλείπουν  το φιλόδοξο ερωτικό εγχείρημα. Άλλοι αποσύρθηκαν τραυματισμένοι από τις μικρές αψιμαχίες με τους αντεραστές. Η πρώτη διαλογή είχε γίνει. Όμως συνέχιζαν αρκετοί ανάμεσά τους κι αυτός. Ώρα πολλή γινότανε αυτή η άγρια ερωτική τελετή. Η κόπωση μετατρεπόταν σε θέληση, οι ορμές έφερναν ασίγαστη επιθυμία,

Στο μεταξύ σύννεφα εμφανίστηκαν στον ουρανό. Άρχισε να σιγοψιχαλίζει. Η θαμπή ατμόσφαιρα βέβαια ταίριαζε στους ρομαντικούς κι όχι μόνο διαλογισμούς των κηφήνων. Με την πάροδο του χρόνου και με τη διαμόρφωση των καιρικών συνθηκών οι μνηστήρες που είχαν εναπομείνει μετρήθηκαν τέσσερεις. Ανήσυχη κοίταξε πίσω η βασίλισσα. Καλό βέβαια το παιχνίδι, αλλά ο κίνδυνος έλλειψης αρσενικού ήταν ορατός. Μάλιστα εκείνη την ώρα κάτι συνεννοήθηκαν μεταξύ τους, άγνωστο τι, οι δύο από τους ακολουθούντες και αιφνίδια αποσύρθηκαν. Ο ανταγωνισμός πια ήταν μεταξύ αυτού και ενός άγριου αντεραστή. Έκοψε ταχύτητα η βασίλισσα. Αρκετά. Έτοιμη να δοθεί στον νικητή.

Τότε, και καθώς την ακουμπούσαν παλεύοντας σκληρά οι δύο μονομάχοι μια χοντρή σταγόνα νερού κτύπησε τον αντίπαλό του τόσο δυνατά που τον παρέσυρε στο έδαφος. Έτσι και με την βοήθεια της τύχης που πάντα έχουν οι θαρραλέοι έμεινε στον αέρα κι άρχισε να επιδίδεται σε υπέροχες εναέριες ερωτικές περιπτύξεις με τη διψασμένη κι ακόρεστη βασίλισσα.

Κάποια στιγμή όμως εξουθενώθηκαν και οι δύο. Εκείνη πέταξε προς την κυψέλη. Αυτός άφησε τον εαυτό του σε μια ελεύθερη πτώση. Αισθανόταν ότι είχε επιτελέσει τον προορισμό του με τον ηδονικότερο τρόπο. Σε λίγο οι απόγονοί του που σίγουρα θα κουβαλούσαν κάτι δικό του, θα γέμιζαν τους κήπους και τα χωράφια της περιοχής.

Απρόσεκτος και κουρασμένος καθώς ήταν έπεσε βίαια σε μια λακκούβα με λάσπη. Κόλλησε εκεί και του ήταν αδύνατο να ξεφύγει. Δεν ήξερε αν το ήθελε κιόλας.  Ευχαριστημένος ότι έζησε τον αληθινό έρωτα ένιωθε τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν πάνω του και να τον αφανίζουν.

Πλήρης και χωρίς φόβο παραδόθηκε στη συμπαντική μνήμη σαν ένδοξος και σωστός κηφήνας

Το κείμενο είναι του Νίκου Μοσχοβάκου και εδώ παρακάτω σας το διαβάζω πάνω σε μουσική Μποκερίνι (Φαντάνγκο). Αν κάποιος άλλος φίλος/επισκέπτης του ιστολογοφόρου έχει κάποιο μικρό κείμενο για τα παρεξηγημένα αυτά έντομα δεν έχει παρά να το στείλει και θα το αναρτήσω ευχαρίστως.

Ανθίζει η λεμονιά και τα κρινάκια

στολίζουνε τ’ Απρίλη τα μαλλιά

με μωβ χαμόγελο γεμίζουν τα δρομάκια

σφύζει ολόδροση η πασχαλιά.

*

Ζουζούνια και ζωύφια μ’ ευφροσύνη

πετούν ανύποπτα για τον καημό

γαλάζια όνειρα μέσα στη μνήμη

φεύγουν και χάνονται σαν τον καπνό.

*

Μέσα στα μάτια σου βλέπω φεγγάρια

χρυσίζει η θάλασσα και τα κλαδιά

θροούν τα φύλλα τους οκνά μακάρια

γλυκό νανούρισμα για τα παιδιά.

*

Ανθίζει κι η Ροδιά καθώς βραδιάζει

της Άνοιξης ευωδιαστή η πνοή

ξεχύνεται κι ολόγυρα σκεπάζει

ό, τι πικρό αρνείται η ζωή.

Είναι πρόσφατοι -ανοιξιάτικοι- στίχοι του φίλου μου του Νίκου Μοσχοβάκου και  σας τους διαβάζω με υπόκρουση πορτογαλικές συγχορδίες.

Νίκος Μοσχοβάκος
(πρόσφατος, αδημοσίευτος, επιγραμματικός…)
Παραμένει ο ίδιος

Μου είπες ας μην είμαστε ποιητές
θ’ αλλάξουμε τον κόσμο.

Σου είπα ας μην είμαστε δημιουργοί
θα φτιάξουμε τον κόσμο.

Αρχίσαμε τότε να βάζουμε μπόμπες
οπλισμένες με την οργή μας.

Αν και πέρασαν αιώνες από τότε
ο κόσμος παραμένει απαράλλαχτα ο ίδιος.

Εμείς εξακολουθούμε να βάζουμε μπόμπες.

…όπως την κατέγραψε ο Νίκος (Μοσχοβάκος)

Οι ιοί παραθερίζουν στην Ίο

Δικαιούνται οι ιοί να ονειρεύονται; Να διασκεδάζουν; Να παραθερίζουν; Και βέβαια δικαιούνται όπως θα διαπιστώσετε από την παρακάτω ιστορία.

Κάπου στην μακρινή Σαγκάη, στην Άπω Ανατολή δύο ιοί της περίφημης ασιατικής γρίπης, τρελά ερωτευμένοι μεταξύ τους κατάστρωναν σχέδια να παραθερίσουν σε κάποιο μέρος μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Άρχισαν λοιπόν να ψάχνουν προορισμούς διακοπών, μέσα σε μια μεγάλη λίστα, που ας πούμε τους δόθηκε, και ανακάλυψαν ένα νησί στην άλλη άκρη του κόσμου που ονομαζόταν Ίος. Αισθάνθηκαν οικειότητα με τ’ όνομά του και όταν έμαθαν ότι η ζωή εκεί το καλοκαίρι δεν σταματούσε μέρα νύχτα, αποφάσισαν να το επισκεφθούν.

Πήγαν λοιπόν και εγκαταστάθηκαν σ’ ένα γραφείο ταξιδίων περιμένοντας την ευκαιρία. Πράγματι μετά από τρεις τέσσερεις μέρες φάνηκε μια καστανομάλλα γυναίκα που την άκουσαν να ζητά από τον υπάλληλο του γραφείου εισιτήριο για την Ελλάδα μ’ ανταπόκριση στην Ίο. Ενθουσιασμένοι οι ερωτευμένοι ιοί άρχισαν ν’ αγκαλιάζονται και να χοροπηδούν γεμάτοι ελπίδα ότι θα πραγματοποιούσαν επιτέλους το όνειρό τους. Το μικρό πρόβλημα, πως θα επιβιβαστούν στην μεταφορέα τους, ξεπεράστηκε σχετικά εύκολα όταν ο πράκτορας πρόσφερε πορτοκαλάδα στην  πελάτισσά του. Οι ιοί σκαρφάλωσαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση  στο χείλος του ποτηριού και χωρίς να μοχθήσουν εγκαταστάθηκαν στο φάρυγγα της γυναίκας. Μάλιστα ένιωθαν τέτοια ευεξία που άρχισαν να ερωτοτροπούν χωρίς προφυλάξεις και αιδώ, έννοιες άγνωστες σ’ αυτούς, εξάλλου. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στ’ αεροπλάνο, λόγω της έντονης ερωτικής τους συμπεριφοράς άρχισαν τα γεννητούρια κι έτσι πολλαπλασιάστηκαν. Ήδη ήταν μια πολυμελής οικογένεια όταν η φορέας τους έφτασε με κομμάρες σ’ όλο της το κορμί στο νησί της Ίου.

Επειδή η άφιξη στον τόπο παραθερισμού, που τόσο είχαν ονειρευτεί, τους έκανε ανυπόμονους να βγουν έξω, δεν έχασαν την ευκαιρία και όταν φταρνίστηκε η γυναίκα που στο μεταξύ ανέβασε και πυρετό, σκορπίστηκαν ευχαριστημένοι στο σαλόνι του ξενοδοχείου που είχε διαλέξει για την παραμονή της η ταξιδιώτισσα. Άρχισαν να σκαρφαλώνουν σε πιάτα, φλιτζάνια, ποτήρια και τρόφιμα. Οι διακοπές τους ξεκινούσαν με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Ύστερα όμως από μια βδομάδα περίπου άρχισαν οι στενοχώριες. Άκουσαν στην τηλεόραση ότι η εξαπλούμενη ασιατική γρίπη στην Ίο αντιμετωπίζεται με δραστικά αντιβιοτικά που καταστρέφουν τον ιό της.

Οι δύο ερωτευμένοι ιοί δεν υπήρχαν πια προ πολλού κι οι απόγονοί τους εγκλωβισμένοι σε τραχείες, φάρυγγες και αμυγδαλές ασθενών, δύσκολα μπορούσαν να ελπίζουν σε σωτηρία.

Το οικτρό τους τέλος ήταν ζήτημα ημερών.

Ναι, η Ιστορία θα δείξει,

θα καταγράψει,

θα απαθανατίσει,

θα διδάξει,

θα αποτιμήσει,

θα επαινέσει,

θα καταδικάσει

θα εξυψώσει

θα αγνοήσει

θα…

Με το συμπάθιο, αλλά μοιάζει αληθέστερο ότι, την επίσημη -τουλάχιστον- Ιστορία την γράφουν οι νικητές (μέσω των διαχειριστών φωτισμού).

Ο Νίκος ψάχνοντας στους σκοτεινούς διαδρόμους της Ιστορίας ανακάλυψε κουρνιασμένο σε μια γωνιά τον Δημόφιλο του Διαδρόμου. Και έγραψε το ακόλουθο εξαιρετικό ποίημα.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ

Ακούω τη βουή της ιστορίας

στον αυχμηρό μοναχικό μου τόπο

κι αισθάνομαι μέρος της απορίας

καθώς δεν έχω άλλο τρόπο

ν’ αντισταθώ σ’ αυτούς που υπερβάλλουν

τον φωτισμό διαχειρίζονται των πάντων

ενθουσιάζονται υμνολογούν προβάλλουν

πρόσωπα με την αίγλη αμαράντων.

Στις Θερμοπύλες αρχηγός των Θεσπιέων

φονεύθηκα μαχόμενος τον Ξέρξη

Δημόφιλος υιός του Διαδρόμου

αρνούμενος την τύχη των ωραίων

για μένα δεν ακούστηκε μια λέξη

λησμόνησα κι εγώ τον εαυτό μου.

Ένα ακόμη νέο ποιητικό κείμενο του Νίκου Μοσχοβάκου 

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ

Καθόταν στο γραφείο του σκεπτικός.  Οι εφημερίδες είχαν εκτιμήσει την τελευταία του δήλωση σαν προειδοποίηση για τις μελλοντικές του ενέργειες.  Μάλιστα σε δύο απ’αυτές δεν έμενε καμία αμφιβολία ότι σύντομα θα εξήγγειλε την δημιουργία νέου κόμματος.  Η πολιτική σήψη, το οικονομικό αδιέξοδο, οι αφόρητες έξωθεν πιέσεις επέβαλαν κάτι τέτοιο, έγραφαν.  Μειδίασε ικανοποιημένος.  Ναι είχε αυτή την ανθρώπινη μικρή φιλοδοξία.  Με κάθε τρόπο ήθελε να σώσει τον τόπο του.  Οραματίστηκε εκστασιασμένος τον εαυτό του σωτήρα – πρωθυπουργό.  Τα πλήθη να τον αποθεώνουν, οι τηλεοράσεις στα δελτία ειδήσεων να μιλούν για το εμπνευσμένο κυβερνητικό του πρόγραμμα.  Τον χάλασε λίγο το τελευταίο αφού είχε αναβάλει πολλάκις να βρει λύση, έστω και πρόχειρα, που θα έδινε ελπίδες για την έξοδο από την κρίση.  Συνοφρυώθηκε και υπερασπίστηκε μέσα του την ολιγωρία αυτή.  Εξάλλου τώρα είχε φτάσει η στιγμή να μελετήσει τα προβλήματα προσεκτικά σε βάθος και να διατυπώσει με τρόπο που να μην επιδέχεται αμφισβητήσεις τις προτάσεις του.  Ξέσφιξε λίγο την γραβάτα του, έβαλε το χέρι στο μέτωπο κι άρχισε να ονειροπολεί ξετρελαμένος με τις σκέψεις του.  Η πολιτικοί του αντίπαλοι θα ένιωθαν έντονα την παρουσία του, μα περισσότερο οι εσωκομματικοί ανταγωνιστές.  Πρέπει να καθαρίζουμε μ’αυτούς οριστικά συλλογίστηκε πεισμωμένος.  Έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να ταξιδεύει … να ταξιδεύει στο ωραίο μέλλον της δόξας του.

Τον επανέφερε όμως στην τρέχουσα στιγμή το χτύπημα του τηλεφώνου.  Το σήκωσε βαριεστημένα.  Επρόκειτο για μερικές ερωτήσεις που θα του έκανε ο αθλητικογράφος του ραδιοσταθμού των σπορ, «Νο στο ντόπινγκ» σχετικά με την ήττα της αγαπημένης του ομάδας στο κρίσιμο ευρωπαϊκό της παιχνίδι.  Έβαλε τα δυνατά του – πολύ τον είχε πειράξει αυτή η ήττα – κι άρχισε διεξοδικά, να αναλύει τις φάσεις, τα λάθη των αμυντικών, την έλλειψη συνοχής, μα κυρίως τον ατομισμό του σέντερ φορ που ήθελε για τον εαυτό του τις δάφνες του σκοραρίσματος.  Ακόμα δεν παρέλειψε με πειστικό τρόπο να σχολιάσει το σύστημα του προπονητή και την λάθος τακτική του με επιχειρήματα.  Τέλος εξέφρασε την αισιοδοξία – πάντα – για το μέλλον και διατράνωσε την πίστη του στην ομάδα.  Ευχαριστούμε πολύ για την τιμή που μας κάνατε εν μέσω τόσων ασχολιών σας κ.Υπουργέ, η συζήτησή μας ήταν άκρως ενδιαφέρουσα έκλεισε την εκπομπή του ο αθλητικογράφος.  Έβαλε το ακουστικό στην θέση του ταραγμένος.  Τι ήταν αυτός πάλι να ανακαλέσει στο μυαλό του την οδυνηρή ήττα της ομάδας ;

Εκνευρισμένος χάιδεψε το σαγόνι του, κάτι μονολόγησε και σηκώθηκε.  Ο προγραμματισμός της σωτηρίας του τόπου μπορούσε να περιμένει.  Δεν χάθηκε δα ο κόσμος για μιαν ακόμη αναβολή.  Καθώς έβγαινε από την πόρτα  είδε το ρολόι του.  Καθυστερημένα θα έφτανε πάλι στο ραντεβού του με τον κορυφαίο παράγοντα που θα στήριζε οικονομικά το εγχείρημά του για τη δημιουργία νέου κόμματος.

Ένα φρέσκο, αδημοσίευτο κείμενο του Νίκου Μοσχοβάκου                           

 ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗΣ

 Το μυρμήγκι είχε πάει αδιάβαστο στο σχολείο.  Φοβόταν ότι αν ρωτούσε η δασκάλα για το μάθημα της συγκομιδής θα έμενε αμίλητο.  Έτσι μπήκε στην τάξη μουδιασμένο.  Κάθισε δίπλα στις συμμαθήτριες και στους συμμαθητές του ενώ συλλογιζόταν τον αυταρχικό πατέρα του.  Εύρισκε όμως παρηγοριά στη μορφή της καλοσυνάτης μάνας του.

Εισήλθε η δασκάλα κουτσαίνοντας.  Το πόδι της μπανταρισμένο.  Στάθηκε μπροστά στους μαθητές της και τους ανακοίνωσε ότι τραυματίστηκε ενώ προσπαθούσε να φορτωθεί ένα σπυρί σταριού χθες στο αλώνι.  Άρχισε στη συνέχεια με λεπτομέρειες ν’αφηγείται το ατύχημά της και να επικεντρώνει την προσοχή τους στη λάθος κίνηση που είχε κάνει και της κόστισε το σοβαρό πάθημα. 

Οι μυρμηγκοπούλες και τα μυρμηγκόπουλα παρακολουθούσαν αμίλητα τη διήγηση.  Στο αδιάβαστο μυρμηγκάκι άρχισε σιγά σιγά να φουντώνει η αισιοδοξία ότι θα περνούσε η ώρα χωρίς ν’αποκαλυφθεί η ολιγωρία του να μελετήσει.  Η χαλάρωση τούφερε νύστα κι αποκοιμήθηκε.  Ξύπνησε απότομα από την ερώτηση της δασκάλας που στεκόταν από πάνω του.  Την άκουσε να ρωτά τι είναι αυτό που είναι εντελώς άχρηστο κι αποφεύγουμε να το συλλέξουμε ;  Κοίταξε έντρομο το πρόσωπό της.  Όμως διαπίστωσε ότι απευθυνόταν στη διπλανή συμμαθήτριά του.  Αισθάνθηκε αίφνης αυτοπεποίθηση κι όπως η μυρμηγκοπούλα κόμπιαζε ν’απαντήσει, της ψιθύρισε σαν από έμπνευση κάτι που είχε ακούσει να συζητούν οι γονείς του.  Τον χρυσό τον χρυσό.  Τον χρυσό επανέλαβε με δυνατή φωνή η ερωτώμενη.  Και βέβαια, τα ψήγματα χρυσού επιδοκίμασε η δασκάλα.  Αυτά τ’αφήνουμε για τους ανόητους συμπλήρωσε.  Όσο για σένα εξυπνάκια για πρώτη φορά η τιμωρία σου είναι να γράψεις εκατό φορές στο φτερό της μύγας, δεν μαζεύουμε ποτέ ψήγματα χρυσού και να μου το φέρεις αύριο.  Οι προπέτες δεν μου αρέσουν τόνισε με νόημα.

Το αδιάβαστο μυρμήγκι σε πελάγη απροσδόκητης ευτυχίας και κρυφογελώντας άκουσε να κτυπά το κουδούνι για διάλειμμα. 

Ο Νίκος μου έστειλε από την Αθήνα τους παρακάτω στίχους, και να σημειώσω ότι μου προξένησε χαρά είναι μάλλον πλεοναστικό κι αυτονόητο. Σας τους μεταφέρω μαζί με εικόνες πρόσφατων ουρανών της Θεσσαλονίκης.

Νίκος Μοσχοβάκος

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τρέχει κι απομακρύνεται το τρένο προς το Νότο

πίσω του όνειρο αχνό μεν’ η Θεσσαλονίκη

βαλκανική, νοσταλγική, απ’ τον καιρό τον πρώτο

που δένουν σήμερα με χθες οξειδωμένοι κρίκοι.

Ώρες λίγες περάσανε που πάνω στο μπαλκόνι

η Σόφη έφερνε καφέ και μίλαγε ο Βασίλης

κρυφή χαρά η αίσθηση, δεν ήτανε η μόνη

που χάραζ’ ανεξίτηλα ο ερχομός της σμίλης.

Στενά σοκάκια κι όμορφα σπίτια στην Άνω Πόλη

πιο κάτω ο Θερμαϊκός φτερά φορεί στη μνήμη

μες την αχλύ ο Όλυμπος Θεών αραξοβόλι

γίνεται μάλαμ’ ακριβό κι άλλες φορές ασήμι.

Κοντά σ’ αυτά η ζεστασιά, η αγάπη, η παρέα

κουρνιάζουνε σαν τα πουλιά με φρόνηση και χάρη

σμίγουν και κάνουν τ’ άσχημα να φαίνονται ωραία

γι αυτό αφήνω αμαχητί το νόστο να με πάρει.

Δύο ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου. Τα ταξίδια ο Νίκος τα αγαπάει και τον αγαπάνε. Έτσι όταν ανηφορίζει προς τα δω, αν δε μου φέρνει κάτι παλιότερο, θα έχει κάτι απολύτως καινούργιο, του ταξιδιού. Σας μεταφέρω το ομοιοκαταληκτικό ¨Στις όχθες του Τιτσίνο¨, καθώς και το ¨Και τα όνειρα καρπίζουν¨, που ποιος ξέρει γιατί, αν και μια ιδέα πιο παλιό, μου φαίνεται  γραμμένο για τις μέρες  τις τρέχουσες.

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΤΙΤΣΙΝΟ

Στις όχθες του Τιτσίνο περπατούσα

έψαχνα την ξανθούλα μήπως δω

τους άγνωστους καμιά φορά ρωτούσα

αν πέρασεν η κόρη από δω.

Δεν ήξερε κανείς να απαντήσει

η μνήμη ξεθωριάζει στον καιρό

μονάχα ένας είπε: « είχε ζήσει

μα η ζωή κυλάει σαν νερό».

Τον κοίταξα γεμάτος νοσταλγία

γινόταν ολοένα πιο χλωμός

πίσω απ’ αυτόν φαινόταν η Παβία

παρών μου φάνταζε κι ο Σολωμός.

Στις όχθες του Τιτσίνο π’ όλο ρέει

ενύχτωσε βαθιά και δεν μιλώ

μεσ’ το ποτάμι το φεγγάρι κλαίει

το παρελθόν που χάνεται χλωμό

 ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΡΠΙΖΟΥΝ…

Το κουρασμένο μυρμήγκι

σαν έπεσε το βράδυ να κοιμηθεί

είδε στον ύπνο του

πως το μοναδικό σπυρί σταριού

που είχε κουβαλήσει στη φωλιά του

για να περάσει το χειμώνα

έβγαλε ρίζες

κι έγινε θεόρατο γαλάζιο στάχυ

γεμάτο καρπό.

Ξύπνησε έντρομο

κι ανακάλυψε το σπυρί σταριού

που είχε πράγματι

αρχίσει να ριζώνει.

Επιτέλους έπρεπε να το 

πάρει απόφαση

πως καμιά φορά και τα όνειρα

 καρπίζουν.

Γράφω για όλους εσάς

που συναντηθήκαμε κάποτε στο λεωφορείο

ή κοιταχτήκαμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου

όταν μας σταμάτησε το κόκκινο στο δρόμο.

Γράφω για όλους εσάς

που λησμόνησα τις φυσιογνωμίες σας

κι ας πορευτήκαμε μαζί σε διαδηλώσεις

κι ας πανηγυρίσαμε μαζί στο γήπεδο.

Η καταρρακτώδης στιγμιαία βροχή

αλλά κι η σιγανή, του χρόνου που πέρασε,

έσβησε με ευκολία τις λεπτομέρειες των εικόνων.

Γράφω ακόμα χωρίς να ξεχνώ εσένα

που για λίγο διασταυρωθήκαμε

το μακρινό εκείνο καλοκαιρινό απομεσήμερο

στην Τραφάλγκαρ Σκουέαρ

ανάμεσα στο πλήθος λευκών και μαύρων

και καθώς προσπεράσαμε

ίσα που πρόλαβα ν’ ακούσω

πως μίλαγες Ισπανικά στη διπλανή σου

κι αναρωτιόμουν από τότε αν ήσουν

από την Αλμερία ή τη Σεβίλλη.

Στο βάθος του χρόνου όμως αποφάσισα

ότι είχες κάτι από το Μπουένος Άιρες.

Γράφω λοιπόν και μέσα

στο αβέβαιο τοπίο του χρόνου

ανακαλώ στη μνήμη μου

χρώματα και χαραμάδες

απ’ όπου διακρίνω

όλους εσάς που υπήρξατε

η άγνωστη κοίτη του ποταμού της ζωής μου.

Είναι ένα ακόμη από τα πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου, Λάκωνα ποιητή, φίλου, κωδικοποιητή της ευαισθησίας της γενιάς μου.

Ήταν εδώ ο Νίκος κι η Ιωάννα. Ταξίδι αστραπή με το τρένο. Ήρθαν και απολαύσαμε μαζί την Παρασκευή το βράδυ  τον Μιχάλη, τον Παντελή, τον Σπύρο να τραγουδάνε γάλλους ποιητές. Το Σάββατο έφυγαν (Ναυσικούλα να τα χιλιάσεις). Ο Νίκος μου είχε υποσχεθεί ότι θα μου φέρει νέα ποιήματά του,  η υπόσχεση τηρήθηκε και ιδού το πρώτο:

(Domenico Scarlatti, Sonata in d minor, K. 1)

Νίκος Μοσχοβάκος.

Η μήτρα σου

Πιστεύω στη μήτρα σου

κι ας μη εξυπηρετεί πια τη γονιμότητα.

Τις ασέληνες νύχτες του χειμώνα

όταν τα νυχτοπούλια σωπαίνουν

κι οι καμινάδες υψώνουν τους καπνούς τους

στον ουρανό, εσύ παραδομένη

στον άλλο κόσμο του ύπνου

φλυαρείς μες του ονείρου τη δίνη

μα η μήτρα σου υγρή κι αμήχανη

σωπαίνει αινιγματικά

σαν άρπα ξεχασμένη

όταν την ρωτούν για το μέλλον.

Στη μόνιμη σκιά του νόστου

αγέρωχη αποπειράται

να αντιπαρέλθει το μοιραίο

που ολοένα πλησιάζει.

Μέχρι το τέλος αντιστέκεται

τυλιγμένη στης μοναξιάς την αδιαλλαξία.

Όμως εγώ πιστεύω στη μήτρα σου

αφού ό, τι γύρω με ορίζει

είναι δικό της δημιούργημα.

ΥΓ1. Όπου ναναι θα σας πω περισσότερα για την εκδήλωση στο Βαφοπούλειο. Περιμένω τις φωτογραφίες που τράβηξε η Τιτίκα.

ΥΓ2. Έχω όμως ένα από τα τραγούδια της βραδιάς που τα παιδιά πρόλαβαν και ανέβασαν στο διαδίκτυο (η επόμενη ανάρτηση)

Οι φίλοι του ιστολόγιου και της ποίησης που θα βρίσκονται στην Αθήνα την προσεχή Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011 (ώρα 08:00 μμ), είναι προσκεκλημένοι στην Αθηναϊκή παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Οφειλή Περιπέτειας¨.

Θα μιλήσουν ο Μιχάλης Μερακλής, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και   ο ποιητής Πάνος Καπώνης. Θα διαβάσει ποιήματα ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας και θα τραγουδήσουν μελοποιημένα ποιήματα ο Μιχάλης και ο Παντελής    Καλογεράκης.

Η συλλογή εκδόθηκε από τις εκδόσεις ¨Μελάνι¨.

Η εκδήλωση θα γίνει στην Κρητική Εστία, Στράβωνος 12, Άλσος Παγκρατίου.

[από τη συλλογή Οφειλή Περιπέτειας]

ΟΥΔΟΛΩΣ ΘΑ ΟΛΙΓΩΡΗΣΩ

Εξέπεσα του βαθμού μου

και καταδιώχτηκα ανηλεώς

τόσο από τους Μήδες

όσο και ιδίως από τους μηδίσαντες.

Η εναντίωσή μου στο ευτελές

και η άρνηση του δεδομένου τάχα εφικτού

με οδηγούν κατάδηλα

στην πυρά των μικρόψυχων

με το αλαβάστρινο βλέμμα στο πρόσωπο.

Κατάπτυστοι λίβελλοι

των κατεχόντων την σωτήρια αλήθεια

προετοιμάζουν τον αφανισμό μου.

Ετοιμοπόλεμος κι αρματωμένος

ουδόλως θα ολιγωρήσω

η απόφασή μου είναι

να πέσω μόνο μαχόμενος.

Μήνυμα: Απίθανε Αδέσποτε Σκύλε, αναδημοσιεύω το ποίημά σου ¨Χίλιες Φορές¨ (ελαφρά εξαρθρωμένο, αλλά –αναγνωστική αδεία- μου ‘ρθε να το αναγνώσω έτσι).

Αφού έχει ειπωθεί χίλιες φορές  

πως

όλα έχουν ειπωθεί χίλιες φορές

και

τα λόγια μας συμπίπτουν και οι καρδούλες μας γουργουρίζουν

σαν

οχετοί

και

τα ξένα τραγούδια μάς φαρμακώνουν μεθοδικά

αρχίστε τις πλεκτάνες,

τα σενάρια,

το γυμνισμό.

Αγριάδες εσείς που τρυπάτε την άσφαλτο

και

ρόγες βυζιού που ξεφτιλίζεται

-μπλουζάκια-

με τον τρόπο της λεηλασίας

όπως και ’γω

που δεν έχω θεό, προσευχή ν’ απευθύνω,

όσια κι ιερά

να κουρνιάξω την τρυφεράδα μου

που

όταν βρει τρύπα λυσσάει.

Περισσότερος Σκύλος  Αδέσποτος εδώ

ΥΓ Δείτε, εδώ δίπλα, και το ποίημα του Νίκου ¨Η εκδίκηση¨ (ή μάλλον καλύτερα το μεταφέρω αμέσως εδώ από κάτω) . Μιλάει κι αυτό για λέξεις που φθείρονται. Εγώ θα τα ανακάτευα, όχι ως μεταμοντέρνο σύμφυρμα, αλλά ως εναλλασσόμενο λόγο για τα λόγια, τη δύναμη και τη μοίρα τους

Η εκδίκηση

Τώρα που τάπαν όλα οι ποιητές
εσύ τι θα γράψεις ;
μου αντέτεινε
η άπτερος Νίκη της Σαμοθράκης.
Κι εγώ την αποκεφάλισα.