H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Νέο Μυθιστόρημα
(έχει αρχίσει η συλλογή των απαραίτητων ιστορικών στοιχείων)
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΊΑ: Λεκτικές Εικόνες και Σκίτσα
Εισαγωγή 1
Ξεπέρασε την Ομόνοια με βήμα γοργό. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν του άρεσε αυτή η πλατεία ούτε το όνομά της. Πήρε την Πανεπιστημίου προς τα πάνω.
Κάνει πολλή ζέστη. Ζέστη κατακαλοκαιρινή, επιβαρυμένη απ’ τις κάθετες μεσημεριάτικες ακτίνες και από τις γνωστές ανθρωπογενείς αλλοιώσεις.
Εκείνον, βέβαια, ο καύσωνας δεν τον πειράζει, μάλλον τον εμπνέει.
Εκείνον;
Η Αλήθεια είναι πως το φύλο του δεν προκύπτει άμεσα ορατό καθώς, παρά την κάψα, ένας ποδήρης χιτώνας ανεμίζει και πτυχώνεται πάνω του συνοδευμένος από μια μεγάλη και βαθιά κεφαλοκαλύπτρα. Αλλά ούτε κι αυτό ξενίζει… Για τον γηγενή πληθυσμό και τους ποικιλόχρωμους αλλοδαπούς περιηγητές που πηγαινοέρχονται τριγύρω, η αμφίεσή του, παρά κάποιες μη αναμενόμενες προεξοχές και εξογκώματα, θεωρείται ανάξια προσοχής.
Συνεχίζει λοιπόν ανενόχλητος τον δρόμο του και νάτος που φτάνει στους πρόποδες της Βουλής και στον Άγνωστο Στρατιώτη.
Εκεί για μια στιγμή κοντοστέκεται και τραβάει μια βαθιά εισπνοή. Μένει για λίγο με τα μάτια κλειστά και μετά αποφαίνεται: ¨Όχι! Οι εξουσίες που διαχέονται εδώ, είναι μεν αρκετά ισχυρές, αλλά δεν είναι αυτές που έχουν προτεραιότητα αυτή την στιγμή. Αργότερα θα δούμε…¨
Ξεκινάει λοιπόν ξανά και λίγο παρακάτω αφήνει τον βουερό δρόμο με τα ογκώδη κουρασμένα λεωφορεία, τα εξουθενωμένα τετράτροχα και τα αφηνιασμένα δίτροχα και στρίβει αριστερά όπου ακόμη επιβιώνει μια πρασινωπή νησίδα με λιμνούλα και ίσκιο.
Όμως δεν είναι ούτε εδώ ο προορισμός του. Εισπνέοντας (ανά όλο και μικρότερα χρονικά διαστήματα) το αέριο αστικό συνονθύλευμα (που απ’ ότι φαίνεται τον καθοδηγεί), βγαίνει από την άλλη πλευρά του κήπου και βρίσκει την οδό Ησιόδου και μετά την Ρηγίλλης. Ναι, εδώ το οσμητικό αποτύπωμα έχει πλέον σαφώς επικοινωνιακό χαρακτήρα, άρα ανήκει αδιαφιλονίκητα στον τομέα της αρμοδιότητάς του. Η πινακίδα στην οποία θα εστιάσει τελικά την προσοχή του γράφει: ¨Αρχαιολογικός Χώρος Λυκείου Αριστοτέλους¨.
Περνάει μέσα από τον σιδερένιο φράχτη σαν ο φράχτης να μην έχει υλική υπόσταση και προχωρά προς τα δέντρα που περιβάλλουν το ανασκαμμένο οικόπεδο.
Καθώς απομακρύνεται, από το κάτω μέρος του χιτώνα θα ξεπροβάλει ένα κομμάτι από τη φολιδοφόρο γειωματική του ουρά.
Ύστερα θα διαλέξει ένα σημείο από όπου μπορεί να εποπτεύει τα πέριξ, θα βγάλει την καλύπτρα από το κεφάλι και θα καθίσει σε ένα προεξέχον κομμάτι μάρμαρο. Για μια στιγμή το πρόσωπό του είναι ορατό: είναι επίπεδο, παραλληλόγραμμο, με κεραιόμορφες αποφύσεις.
Αμέσως μετά και ενώ ένα καραβάνι από υπηρεσιακά και άλλα οχήματα καταφτάνουν θορυβωδώς, η συνολική εικόνα του εκσυγχρονιστή Νεοδαίμονα Μουμουεδώνα εξαφανίζεται.
Ο ίδιος όμως (με αυξημένο ενδιαφέρον τόσο για τα τεκταινόμενα όσο και για τα επικείμενα) παραμένει εκεί.
(συνεχίζεται)
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 