H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Αυτές τις μέρες το Ιστολογοφόρο κλείνει εννέα χρόνια αρμένισμα στον διαδικτυακό ωκεανό. Όταν απέπλευσε, τον Μάη του 2007, φιλοδοξούσε ανάμεσα στα άλλα να χρησιμέψει ως βοηθητικό διδακτικό εργαλείο, μια που ο συντάκτης του δίδασκε τότε κοινωνιολογικά-επικοινωνιακά μαθήματα στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου. (Πράγματι οι φοιτητές μου προτιμούσαν ήδη να ενημερώνονται από το διαδίκτυο παρά από τον πίνακα ανακοινώσεων). Αυτή η χρήση κράτησε ως τον Αύγουστο του 2013, όταν ο υποφαινόμενος (ελπίζω όχι ως ένας από τους τελευταίους Μοϊκανούς) βγήκε στη σύνταξη.
Αυτές τις μέρες αναρωτιόμουνα αν θα έπρεπε να αναρτήσω κάποιο είδος επετειακού κειμένου ¨επί τη ευκαιρία¨. Τελικά αντί για ¨απολογητικό¨ ή ¨απολογιστικό¨ κείμενο, προτιμώ να αναδημοσιεύσω μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση από το ιστολόγιο ενός σημερινού φοιτητή του τμήματος (το πρωτότυπο εδώ)
[Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά (οι φοιτητές μου) μου λείπουν]
Σημείωση: Αμέσως μετά σας έχω σχεδόν έτοιμη και την μετάφραση-απόδοση του τεσσαρακοστού Μπρασένς με τίτλο ¨Με όλο τον σεβασμό μου για σας¨
Από το ιστολόγιο GoingPro
Capturing the Wide World
Η σχολή μου, δηλαδή η σχολή δημοσιογραφίας στο ΑΠΘ, έχει ένα ευρύ πρόγραμμα σπουδών. Είναι μάλλον μία σχολή εφ’ όλης της ύλης, όπως θα είναι και το επαγγελματικό μέλλον των φοιτητών της. Δεν ξέρω πώς ακριβώς διδάσκεις σε κάποιον το δημοσιογραφικό επάγγελμα και αν ρωτήσετε τους κακεντρεχείς, ούτε οι καθηγητές μου.
Στη σχολή μου δεν υπάρχουν μαθήματα Ρουφιανιά I και Ρουφιανιά II, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Δεν είναι κρυφό επίσης πως η πλειοψηφία έχει συνδέσει το δημοσιογραφικό επάγγελμα με ρυπαρά, διεφθαρμένα ποντίκια που θυσιάζουν όλα τους τα πιστεύω για μια καρέκλα και έναν παχουλό μισθό.
Αναρωτιέμαι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι πόσοι απόφοιτοι της σχολής μου θα ασχοληθούν με το δημοσιογραφικό επάγγελμα και η απάντηση είναι «ελάχιστοι». Το δεύτερο είναι πόσοι από αυτούς θα είναι διεφθαρμένοι και πόσο, και η απάντηση είναι «δεν έχω την παραμικρή ιδέα».
Μου φαίνεται ενδιαφέρον που έχω δίπλα μου στο αμφιθέατρο τον εν δυνάμει Ευαγγελάτο. Τι μπορείς να πεις σε έναν ανερχόμενο Ευαγγελάτο; Μπορείς να τον δέσεις σε μια καρέκλα και να τον βασανίσεις μέχρι να παραδεχτεί ότι είναι ο πατέρας του Σαντικάι. Μπορείς επίσης να του δώσεις 18 παράσημα ανδρείας για τα 18 χρόνια που είναι σε σχέση με την Τατιάνα Στεφανίδου. Αλλά εκτός αυτού; Τι;
Προσφάτως σε ένα μάθημά μου ήρθε ένας από τους μάγειρες του Estrella (ένα εστιατόριο στη Θεσσαλονίκη), ο Δημήτρης Κοπαράνης. Ο Δημήτρης εκτός από μάγειρας είναι και συμφοιτητής μου, οπότε το ότι ήρθε στο μάθημα δεν είναι «επίτευγμα» αλλά «δείγμα καλού φοιτητή». Ο Δημήτρης λοιπόν ετοίμασε ένα easy-to-make προφιτερόλ. Παρόλο που οι πιθανότητες ήταν εναντίον του, κατάφερε να το ετοιμάσει μέσα σε μία αίθουσα με 27 κινητά να μαγνητοσκοπούν κάθε του κίνηση.
Το θέμα του μαθήματος ήταν η live κάλυψη αυτού του event από τους φοιτητές μέσω των social media. Φωτογραφίες, βίντεο, «αχ Δημήτρη ξαναχτύπα λίγο την κρέμα γιατί δε βγήκε καλή η φωτό» και άλλα τέτοια στιγμιότυπα από το backstage κάθε καλού ρεπορτάζ. Ο Δημήτρης μου είχε δώσει δύο κουτιά με κρέμα σαντιγί και τα κατέβασα στη γραμματεία, όπου έχει ψυγείο.
Κατεβαίνοντας λοιπόν αντίκρυσα στον τοίχο του πρώτου ορόφου, δίπλα ακριβώς από την γραμματεία, το σύνθημα «Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης», την ίδια στιγμή που 3 ορόφους πάνω μία νέα φουρνιά –ενδεχόμενων- δημοσιογράφων ήταν κατά κάποιον τρόπο «επί τω έργω» σε αυτήν την μάλλον απλοϊκή άσκηση. Μία άσκηση που δε σηκώνει παρερμηνεία, πίσω από την οποία δεν κρύβεται κανένα απολύτως συμφέρον και για την οποία δεν θα νοιαστεί απολύτως κανένας.
Με προβλημάτισε λοιπόν το ότι αυτό ίσως είναι το μέλλον. Ίσως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το τρυπάκι του να δουλεύει τον κόσμο για παραπάνω λεφτά το μήνα. Με τρομάζει ακόμα περισσότερο το ότι αρκετοί «επαγγελματίες» δεν βλέπουν το κακό στο να φουσκώνουν λίγο τα νέα και το θεωρούν άκακο. Η άγνοια είναι άλλωστε απείρως χειρότερη της ραδιουργίας.
Δεν είχα και πολύ χρόνο να το σκεφτώ, οπότε έβαλα τη σαντιγί στο ψυγείο και ανέβηκα στον τέταρτο. Κανένας από τους συμφοιτητές μου δεν μου κάνει για μέλλον λαμόγιο. Κανένας δε θέλω να πιστεύω πως θα κοροϊδεύει την κοινή γνώμη για κάποια ευρώ τον μήνα. Στη φαρέτρα μου έχω μόνο αυτήν την ελπίδα αλλά μου αρκεί. Άλλωστε, για την νέα φουρνιά, δεν ξέρω αν είμαστε αλήτες και ρουφιάνοι: το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είμαστε -ακόμη- δημοσιογράφοι.
Δυστυχώς, ένας αρκεί για να χαλάσει την πιάτσα. Αν υπάρχουν χίλιοι πάγκοι που πουλούν δυσάρεστες αλήθειες, θα σχηματιστεί ουρά στον έναν πάγκο που πουλά παρηγορητικά ψέματα. 
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 