H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ακόμη ένα κλασικό, τρυφερό τραγουδάκι, για τους ερωτευμένους που αγκαλιάζονται στα δημόσια παγκάκια, από το άλμπουμ Les Amoureux Des Bancs Publics (Brassens 1954). Ακούστε επίσης την εξαιρετική διασκευή του Daniele Sepe, μια εκτέλεση στα ρώσικα και την Πατασού. Ακολουθεί η προσαρμογή στην ελληνική γλώσσα που σας έφτιαξα.
Ο Brassens ζωντανά, σε τηλεοπτική εκπομπή, συνοδεία ορχήστρας
Η προσαρμογή/διασκευή του Daniele Sepe (βάζει κι άλλες νότες στη χύτρα)
Επίσης μια ρώσικη εκδοχή
…και η Πατασού
Η απόδοση στα Ελληνικά:
Και τα σχετικά κείμενα:
Les Amoureux Des Bancs Publics
Les gens qui voient de travers
Pensent que les bancs verts
Qu’on voit sur les trottoirs
Sont faits pour les impotents
Ou les ventripotents
Mais c’est une absurdité
Car à la vérité
Ils sont là, c’est notoire
Pour accueillir quelque temps
Les amours débutants
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’foutant pas mal du r’gard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des Je t’aime pathétiques
Ont des p’tites gueules bien sympathiques
Ils se tiennent par la main
Parlent du lendemain
Du papier bleu d’azur
Que revêtiront les murs
De leur chambre à coucher
Ils se voient déjà, doucement
Elle cousant, lui fumant
Dans un bien-être sûr
Et choisissent les prénoms
De leur premier bébé
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’foutant pas mal du r’gard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des Je t’aime pathétiques
Ont des p’tites gueules bien sympathiques
Quand la sainte famille machin
Croise sur son chemin
Deux de ces malappris
Elle leur décoche hardiment
Des propos venimeux
N’empêche que toute la famille
Le père, la mère, la fille,
Le fils, le Saint-Esprit
Voudrait bien, de temps en temps
Pouvoir s’conduire comme eux
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’foutant pas mal du r’gard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des Je t’aime pathétiques
Ont des p’tites gueules bien sympathiques
Quand les mois auront passé
Quand seront apaisés
Leurs beaux rêves flambants
Quand leur ciel se couvrira
De gros nuages lourds
Ils s’apercevront, émus,
Qu’c’est au hasard des rues
Sur un d’ces fameux bancs
Qu’ils ont vécu le meilleur
Morceau de leur amour
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’foutant pas mal du r’gard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécotent sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des Je t’aime pathétiques
Ont des p’tites gueules bien sympathiques
Οι ερωτευμένοι στα δημόσια παγκάκια
Τα παγκάκια μερικοί, λένε πως είναι εκεί, σε πάρκα και πρασιές
μόνο για τους κουρασμένους, και καν’ά χοντρό
Μα η αλήθεια είναι αυτή, οι πάγκοι είναι εκεί, στις πόλης τις γωνιές
για να στηρίζουν των ερώτων κάθε νέο ανθό
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, πάντα εκεί, κολλητοί
που καμιά δε δίνουν προσοχή, στον κόσμο που περνάει
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, κολλητοί, τρυφεροί
για αγάπες σα μιλούν παντοτινές, τι φάτσες συμπαθητικές!
Δες πως πιάνονται απ’ το χέρι και με πόση χάρη για τ’ αύριο μιλούν
τι κουρτίνες θα ταιριάξουν, με πουά ή με καρό
κι έτσι τακτοποιημένοι, στ’ όνειρο δεμένοι, στα ψηλά πετούν
κι αποφασίζουν πως θα λεν’ το πρώτο τους μωρό.
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, πάντα εκεί, κολλητοί
που καμιά δε δίνουν προσοχή, στον κόσμο που περνάει
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, κολλητοί, τρυφεροί
για αγάπες σαν μιλούν παντοτινές, τι φάτσες συμπαθητικές!
Κι όλοι εκείνοι οι δίχως πάθος, την αγάπη λάθος, που νομίζουνε
και που στους ερωτευμένους ρίχνουνε χολή
είναι γιατί τους ζηλεύουν κι ίσως κατά βάθος να ελπίζουνε
πως θα ζήσουν κάτι τέτοιο κάποτε κι αυτοί.
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, πάντα εκεί, κολλητοί
που καμιά δε δίνουν προσοχή, στον κόσμο που περνάει
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, κολλητοί, τρυφεροί
για αγάπες σα μιλούν παντοτινές, τι φάτσες συμπαθητικές!
Κι όταν ο καιρός γυρίσει κι έχουν πια ξεφτίσει οι πρώτες προσμονές
και χοντρά και μαύρα νέφη θα ‘χει ο ουρανός
Τότε θα αναπολήσουν κι ίσως ξαναζήσουν ‘κείνες τις στιγμές
Στο παγκάκι να ανάβει πόθος φλογερός
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, πάντα εκεί, κολλητοί
που καμιά δε δίνουν προσοχή, στον κόσμο που περνάει
Οι ερωτευμένοι πάντα στο παγκάκι εκεί, κολλητοί, τρυφεροί
για αγάπες να μιλούν παντοτινές, φατσούλες συμπαθητικές!
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 