H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Όταν ο Χάρος θα με καλέσει
ίσως σε κάποιους να μην αρέσει
τι στη διαθήκη μου έχω προβλέψει
να τους αφήσω για κληρονομιά.
Μη μου φωνάζετε, δε χρησιμεύει,
εγώ στην κόλαση θα είμαι πια!
[Μη ξεφωνίζετε δε χρησιμεύει,
θα ‘μαι στην κόλαση για τα καλά!]
Λέω να αφήσω στους νταβατζήδες
ένα πτυχίο στην Οικονομία,
για να μπορέσουν αυτές οι ατσίδες,
τα ηνία αφού πάρουνε στην κοινωνία,
να λύσουν το πρόβλημα της κουραμάνας
απ’ το εισόδημα της κάθε πουτάνας
[Θέαμα κι άρτος εξασφαλισμένος.
κι ο γάιδαρός μας γερά δεμένος]
Μία βεβαίωση ¨κοσμιοτάτη¨
θέλω να αφήσω στην Μελπομένη,
που την κοσμιότητα έχει γραμμένη
και με φαντασία ιερουργεί στο κρεβάτι.
Έτσι ένα σύζυγο θα βρει, τυχεράκια
-Τι ειν’ λίγο κέρατο μπροστά στα χαδάκια!
[Θα βρει έναν σύζυγο! Τον τυχεράκια!
Με λίγο κέρατο, πολλά χαδάκια!]
Αδελφέ Χάρε δώσε μου χρόνο
και τη διαθήκη όπου να ‘ναι τελειώνω…
Δώσε μου χρόνο να χαιρετήσω,
να ευχαριστήσω, να ευγνωμονήσω,
ένα προς ένα τον κάθε παρόντα,
και απ’ ευθείας και από σπόντα…
Εσύ νεκροθάφτη, για άκου με λίγο,
αν κι η δουλειά σου δεν πολυαρέσει
κι όταν σε βλέπουνε χτυπάνε ξύλο
κι όλοι σε λένε μεγάλο μπαμπέση,
εγώ λέω, αντίθετα, βρε κατεργάρη,
να σου απονείμω το Χρυσό Φτυάρι!
[Εγώ λέω, σίγουρα, βρε κατεργάρη
Φτυάρι Χρυσό, θα σου γουστάρει!]
Κι όσο γι αυτήν τη γριά καρακάξα,
που απ’ το κρεβάτι μου δεν το κουνάει,
προγνωστικά να της στείλω ζητάει
με το που θα φτάσω στην άλλη την όχθη…
Εγώ, μόλις φτάσω στα καταραμένα,
θα της τα στείλω, αλλά λαθεμένα…
[Στα μέρη άμα φτάσω τα κολασμένα,
όλα θα τα ‘χει, αλλά μπερδεμένα].
Όταν ο Χάρος θα απαιτήσει
να την αφήσω μονάχη στη ζήση
μόνο ένα δάκρυ, μονάχα ένα
πάνω στον τάφο μου θα ξοδευτεί
κι ένα χαμόγελο, μονάχα ένα,
στη θύμησή μου θα γεννηθεί.
Κι αν το κορμί μου ενωθεί με τη Φύση
κι εκεί που ήταν, μια φορά, η καρδιά μου,
έξαφνα, σπάνιο ρόδο ανθίσει,
σ’ αυτήν που μου ‘δωσε δάκρυα το δίνω:
Για κάθε έναν παλμό της καρδιάς της,
Δίνω ένα κόκκινο πέταλο αγάπης.
[Για έναν προς έναν παλμό της καρδιάς της,
Θα ‘χει ένα κόκκινο πέταλο αγάπης]
Σε σένα, αρχόντισσα, που γι όλους δεν ήσουν,
και να ‘σαι τώρα αναγκασμένη,
στης εκκλησιάς την γωνιά στριμωγμένη,
να πουλάς εικόνες στον κάθε διαβάτη…
σε σένα αφήνω αυτό το τραγούδι
που λέει για όνειρα που γίνανε στάχτη
Σε σένα που για να τα βγάλεις πέρα
Χριστούς και Αγίους πουλάς κάθε μέρα
Όταν ο Χάρος θα με καλέσει,
κανείς στην Πλάση δε θα προσέξει.
πως κάποιος πέθανε χωρίς να μιλήσει,
χωρίς να γνωρίσει τα αληθινά.
Πως κάποιος πέθανε χωρίς να ικετέψει
ούτε την λύπηση να αποζητά.
Της άλλης όχθης εσείς αδέλφια
μαζί αγαπάμε, μαζί τραγουδάμε,
παρέες φτιάχνουμε, φτιάχνουμε κέφια
και για τον πόλεμο μαζί ξεκινάμε…
Μα αυτή η σκέψη μη σας εγκαρδιώνει:
Όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε μόνοι.
[Αυτή η σκέψη ας μη σας τονώνει,
σαν είν’ να φύγουμε, θα φύγουμε μόνοι.]
Προσαρμογή στα ελληνικά του τραγουδιού του Fabrizio de Andre «Il testamento». (Την αφιερώνω στους παλιούς μου συμφοιτητές)
Εδώ το τραγούδι από τον Fabrizio
…και η ανάγνωση της προσαρμογής στα ελληνικά που σας σκάρωσα (επαλήθευση ότι παρά τις παραπανίσιες συλλαβές ¨χωράει¨ στη μουσική)
Το κείμενο στα Ιταλικά
Quando la morte mi chiamerà
forse qualcuno protesterà
dopo aver letto nel testamento
quel che gli lascio in eredità
non maleditemi non serve a niente
tanto all’inferno ci sarò già
ai protettori delle battone
lascio un impiego da ragioniere
perché provetti nel loro mestiere
rendano edotta la popolazione
ad ogni fine di settimana
sopra la rendita di una puttana
ad ogni fine di settimana
sopra la rendita di una puttana
voglio lasciare a Bianca Maria
che se ne frega della decenza
un attestato di benemerenza
che al matrimonio le spiani la via
con tanti auguri per chi c’è caduto
di conservarsi felice e cornuto
con tanti auguri per chi c’è caduto
di conservarsi felice e cornuto
sorella morte lasciami il tempo
di terminare il mio testamento
lasciami il tempo di salutare
di riverire di ringraziare
tutti gli artefici del girotondo
intorno al letto di un moribondo
signor becchino mi ascolti un poco
il suo lavoro a tutti non piace
non lo consideran tanto un bel gioco
coprir di terra chi riposa in pace
ed è per questo che io mi onoro
nel consegnarle la vanga d’oro
ed è per questo che io mi onoro
nel consegnarle la vanga d’oro
per quella candida vecchia contessa
che non si muove più dal mio letto
per estirparmi l’insana promessa
di riservarle i miei numeri al lotto
non vedo l’ora di andar fra i dannati
per rivelarglieli tutti sbagliati
non vedo l’ora di andar fra i dannati
per rivelarglieli tutti sbagliati
quando la morte mi chiederà
di restituirle la libertà
forse una lacrima forse una sola
sulla mia tomba si spenderà
forse un sorriso forse uno solo
dal mio ricordo germoglierà
se dalla carne mia già corrosa
dove il mio cuore ha battuto un tempo
dovesse nascere un giorno una rosa
la do alla donna che mi offrì il suo pianto
per ogni palpito del suo cuore
le rendo un petalo rosso d’amore
per ogni palpito del suo cuore
le rendo un petalo rosso d’amore
a te che fosti la più contesa
la cortigiana che non si dà a tutti
ed ora all’angolo di quella chiesa
offri le immagini ai belli ed ai brutti
lascio le note di questa canzone
canto il dolore della tua illusione
a te che sei costretta per tirare avanti
costretta a vendere Cristo e i santi
quando la morte mi chiamerà
nessuno al mondo si accorgerà
che un uomo è morto senza parlare
senza sapere la verità
che un uomo è morto senza pregare
fuggendo il peso della pietà
cari fratelli dell’altra sponda
cantammo in coro già sulla terra
amammo tutti l’identica donna
partimmo in mille per la stessa guerra
questo ricordo non vi consoli
quando si muore si muore si muore soli
questo ricordo non vi consoli
quando si muore si muore soli.
…και κάτι δικό μας
Οι ¨νεκροθάπται» του Μποστ, με μουσική Γ. Μαρκόπουλου, τραγουδάει ο Γ. Ζωγράφος
Εις το φέρετρο θα έμπω
και στο μνήμα της θα μπω
να με θάψουν νεκροθάφται
με αυτήν
με αυτήν που αγαπώ
Η κακούργος κοινωνία
που μας χώρισε σκληρά
να χαρεί και ν’ απολαύσει
δυο πτω-
δυο πτώματα νεκρά
Φέρτε κόλυβα, λαμπάδες
και να έρθεις να με βρεις
να με κλάψεις ξαπλωμένον
παραπλεύρως της νεκρής
να με κλάψεις ξαπλωμένον
παραπλεύρως της νεκρής
Ετοιμάσατε πλερέζες
βάλτε μαύρον ρουχισμόν
ήρθαν σκοτειναί δυνάμεις
και διακό-
και διακόψαν τον δεσμόν
Μαύρα, φίλοι μου, να βάλτε
τρέξατε να βρείτε ψάλται
ευρίσκομαι νεκρός
πεθαμένος και νεκρός
ευρίσκομαι νεκρός
πεθαμένος και νεκρός
Ψάλται και κανδηλανάφται
το κορμί μου αναπαύτε
κλαύσατε πικρώς
κλαύσατε πικρώς
κλαύσατε πικρώς
κλαύσατε πικρώς
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 