H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ναι, ζήσαμε και καταιγίδες,
χρόνια μαζί, δεν σ’ αδικώ.
Χίλιες φορές είπες θα φύγεις,
χίλιες φορές το είπα εγώ.
Και κάθε τι σ’ αυτόν τον χώρο,
τον δίχως κούνια παιδική,
θυμίζει θύελλες κι εκρήξεις…
Εσύ να έχεις πλέον χάσει
την γεύση των απλών πραγμάτων,
του κυνηγού εγώ τις εκπλήξεις…
Όμως αγάπη μου
Υπέροχη γλυκιά αγάπη μου
Στην λάμψη, στα σκοτάδια τ’ ουρανού
Ακόμη σ’ αγαπώ
και συ το ξέρεις
Ναι, ξέρω τα τεχνάσματά σου,
τα ξόρκια μου ξέρεις καλά.
Με κράτησες και με παγίδες,
σ’ έχασα, μα προσωρινά.
Σίγουρα είχες κι εραστές,
θα ‘ναι το σώμα που ξεσπά,
θα είν’ ο χρόνος που περνάει…
Μα εμείς ξέραμε τον τρόπο
πως να γερνάμε, μέσα μας όμως
η νιότη ακόμη να σκιρτάει…
Ναι, αγάπη μου
Υπέροχη και τρυφερή αγάπη μου
Στο λυκαυγές και στο λυκόφως τ’ ουρανού
Εγώ θα σ’ αγαπώ
και συ το ξέρεις…
Μα όσο κι αν ο καιρός παιδεύει,
όσο κι αν ο καιρός περνά,
είν’ για τους εραστές παγίδα
να ζουν χωρίς βεγγαλικά
Ναι, δεν ξεσπώ πια στα τυφλά
Ναι, πια δεν κλαις τόσο συχνά,
πια το μυστήριο δεν μετράει
Πλέον στις συμπτώσεις δυσπιστούμε,
λίγα αφήνουμε στην τύχη,
μα η τρυφερή μάχη… κρατάει…
Ναι Αγάπη μου
Όμορφη, αβρή, γλυκιά, αγάπη μου
Στο χάραμα και στο σκοτάδι τ’ ουρανού
Ακόμη σ’ αγαπώ
και συ το ξέρεις
Αυτήν τη μεταφορά στα ελληνικά του τραγουδιού του Μπρελ για τους ¨παλιούς εραστές¨ την αφιερώνω στους παλιούς μου συμμαθητές που θα συναντηθούν αυτήν τη βδομάδα στους παλιούς τόπους. Ιδιαίτερα στους πολλούς που τότε ήταν ερωτευμένοι, και ακόμη πιο πολύ, σε όσους τα κατάφεραν να παλιώσουν τον έρωτά τους.
Εδώ, σε ήχο, ο Ζακ Μπρελ
εδώ η ανάγνωση της προσαρμογής που σας έφτιαξα
από τον Χοσέ Καρέρας
σε ήχο fados
…και σε τανγκό
Οι στίχοι στα γαλλικά:
La Chanson des Vieux Amants
Bien sûr, nous eûmes des orages
Vingt ans d´amour, c´est l´amour fol
Mille fois tu pris ton bagage
Mille fois je pris mon envol
Et chaque meuble se souvient
Dans cette chambre sans berceau
Des éclats des vieilles tempêtes
Plus rien ne ressemblait à rien
Tu avais perdu le goût de l´eau
Et moi celui de la conquête
Mais mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l´aube claire jusqu´à la fin du jour
Je t´aime encore, tu sais, je t´aime
Moi, je sais tous tes sortilèges
Tu sais tous mes envoûtements
Tu m´as gardé de pièges en pièges
Je t´ai perdue de temps en temps
Bien sûr tu pris quelques amants
Il fallait bien passer le temps
Il faut bien que le corps exulte
Finalement, finalement
Il nous fallut bien du talent
Pour être vieux sans être adultes
Oh, mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l´aube claire jusqu´à la fin du jour
Je t´aime encore, tu sais, je t´aime
Et plus le temps nous fait cortège
Et plus le temps nous fait tourment
Mais n´est-ce pas le pire piège
Que vivre en paix pour des amants
Bien sûr tu pleures un peu moins tôt
Je me déchire un peu plus tard
Nous protégeons moins nos mystères
On laisse moins faire le hasard
On se méfie du fil de l´eau
Mais c´est toujours la tendre guerre
Oh, mon amour…
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l´aube claire jusqu´à la fin du jour
Je t´aime encore, tu sais, je t´aime.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
