H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Περίοδος εξετάσεων στο πανεπιστήμιο.
Διπλή.
Πέρσι αγώνας, φέτος αξιολόγηση.
Μπόλικη, Διπλής όψεως. Δύο σε ένα.
Εξετάσεις για όλους. Και Σεπτέμβρης, και Οκτώβρης.
Και με πυρκαγιές, και με εκλογές, και με αναζήτηση αρχηγών και λοιπών διεκδικητών εξουσίας (για το καλό μας -εννοείται).
Είπα: Πρώτα θα βάλω σε τάξη τα πράγματά μου πάνω και γύρω από το γραφείο και μετά με άνεση, με ηρεμία, με το πάσο μου, άνευ αγχών και έξωθεν πιέσεων θα φορτώσω το ιστολογοφόρο μου και θα το εξαπολύσω και πάλι να κόψει βόλτες στις κυβερνοθάλασσες, να αλιεύσει απόψεις και να ανταλλάξει σχόλια.
Είπα. Αλλά δε μού ’κατσε!
Στο γραφείο είναι αυτονόητο ότι δε βάζει χέρι κανείς, ούτε εγώ ο ίδιος, αν δεν αισθανθώ πνευματικά έτοιμος. Το γραφείο αντιπροσωπεύει τις εύθραυστες ισορροπίες τις χωρικής και χρονικής ιεράρχησης των τρεχούμενων.
Στη μία γωνία καραδοκούν τα γραπτά της τελευταίας φουρνιάς, ανήσυχα μπας και έχει γίνει κανένα λάθος καταχώρησης, έτοιμα για ξαναϊδώματα και επαληθεύσεις. Στη άλλη, απέναντι, εργασίες διορθωμένες και αδιόρθωτες περιμένουν κι αυτές ανυπόμονα ψύχραιμες εκτιμήσεις και αιτιολογημένες διορθώσεις.
Στο μεσοδιάστημα φύλλα γραμμένα, φύλλα άγραφα (τα πιο αισιόδοξα), μολύβια μηχανικά, μολύβια αμήχανα, μολύβια παλιάς συρτής τεχνολογίας, μολύβια χρωματιστά και μολύβια άχρωμα, στυλό μαύρα, μπλέ και κόκκινα, μαρκαδόροι υπογραμμιστικοί και μαρκαδόροι με άποψη, γόμες λαστιχένιες, γόμες κολλητικές, διορθωτήρες συγχωρητικοί, ξύστρες αιχμηρές, συρραπτήρες καταγεγραμμένων ιδεών, διακορευτές αδέσποτων σελίδων (οι πιο ζόρικοι), σημειωματάρια οργανωμένα, σημειώσεις σκόρπιες, σημειώσεις χύμα, σημειώσεις ασημείωτες (οι πιο ευρηματικές), χαρτονάκια, χαρτάκια, συνδετήρες, πινέζες, ένα ψαλίδι που κόβει, δύο στη σύνταξη, αλλά όμορφα, ένα ξεσκονιστήρι σε μορφή πινέλου (ξεμαλλιασμένο), δύο πίστες για ποντίκια (κυβερνητικά), και βέβαια, στη μέση, επιβλέπουσα και πανθ’ορούσα, η οθόνη του Μεγάλου Ατίθασου, παρέα με το απαραίτητο πληκτρολόγιο, το όλον μέσα σε ένα χαμό από αλληλοκαλυπτόμενα όσο και διαπλεκόμενα καλώδια, και, ακόμη, μέσα στο αδιαχώρητο, ως δια μαγείας, λίγος χώρος για τον Μικρό, τον Φορητό, που πάει κι έρχεται βιαστικός και ευέλικτος.
Σας περιγράφω τη κατάσταση για να καταλάβετε γιατί είπα: πρώτα λίγη τάξη στο γραφείο και μετά δικτυακή επικοινωνία κατά το δοκούν.
Αλλά δε μου φτούρησε. [Το γραφείο παραμένει ως έχει, οι τελευταίες εξετάσεις είναι τη Δευτέρα 15 (¨κοινωνική ιστορία της μαζικής επικοινωνίας¨-αυτές που μετακινήθηκαν γιατί έπεφταν την επόμενη των εκλογών].
Έτσι άλλαξα ιδέα κι έκλεψα λίγο χρόνο (και χώρο) για το παρόν σημείωμα.
Ήθελα να ευχαριστήσω την Αννα Σήλια και τον Στράτο που μου άφησαν σημειώματα, τον Μήτσο, που την καταβρήκε με τη «γυναίκα τανάλια», και τους φοιτητές που έστειλαν σχόλια αυτό το τελευταίο διάστημα.
Τα λέμε…
Β.Ν.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 