H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Είμαι 16άρης, είμαι μπάτσος, δεν είμαι τίποτα…
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 8 Δεκεμβρίου, 2008
Είμαι 16άρης. Όχι πια παιδί… Μεγάλωσα, μου το λένε όλοι. Αγαπώ τον κόσμο, αν και δεν τον καταλαβαίνω πολύ. Μέσα μου έχω κάτι σα φωτιά, είναι η νιότη μου λένε οι μεγάλοι. Αγαπώ τον κόσμο αλλά δε ξέρω αν με χωράει. Αγαπώ τον κόσμο αλλά δε μ’ αρέσει όπως τον έχουν καταντήσει. Θέλω πράγματα, αγάπη, σχέσεις με τους άλλους, αλλά δε ξέρω αν θα προλάβω να τα έχω. Στιγμές, στιγμές, θέλω να ψιθυρίσω πως η ζωή είν’ ωραία, αλλά (σουτ!) δεν είναι της μόδας. Στιγμές, στιγμές, θέλω να φωνάξω πως η ζωή είναι σκατά: Κάτι ρέει ανάποδα. Τα μούτρα των μεγάλων μου κρύβουν κάτι. Μια μαύρη αυλαία μου κρύβει το μέλλον…
Κατεβαίνω στους δρόμους.
Και σκοτώνομαι.
Είμαι μπάτσος. Το μακρύ χέρι του νόμου. Η μπουνιά του. Δεν με πληρώνουν καλά, ούτε μου τα εξηγούν όλα, αλλά έχω όπλο. Δεν έχουν όλοι όπλο. Εγώ έχω. Άλλοι έχουν λεφτά, άλλοι εξουσία, εγώ έχω όπλο. Όποιος μου κουνιέται τα βάζει με μια εξουσία πιο μεγάλη από εκείνον, μια εξουσία που στηρίζεται σε μένα. Μου τη δίνουν οι εξυπνάκηδες που τα βάζουν με το Νόμο, αλλά δεν τους έχω όλους του χεριού μου. Κάθε άλλο. (Μερικούς με βάζουν να τους φυλάω). Αλλά, πιο πολύ δεν τα πάω τα κωλόπαιδα του μπαμπά τους. Που με βρίζουν και με τσαντίζουν και μου πετάνε φωτιές. Ανάβω.
Κατεβαίνω από το περιπολικό
Και σκοτώνω.
Δεν είμαι ούτε 16αρης ούτε μπάτσος
Δεν ήμουν σ’ αυτούς τους δρόμους, δεν είδα το φόνο. Είμαι παλιός. Απ’ αυτούς που στα σπάνε γιατί δε προλαβαίνεις να τους πεις κάτι, και όλο και κάτι παρόμοιο έχουν ζήσει. Αποστασιοποίηση. Ήμουν έφηβος στα Ιουλιανά και στις αποστασίες. Θυμάμαι το Σωτήρη Πέτρουλα/τραγούδι να απλώνεται και να καλύπτει τους καπνισμένους δρόμους της Αθήνας.
Ωστόσο θέλω να καταλάβω.
Τι άλλαξε;.., τι έχει μείνει ίδιο;
Β.Ν.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
silia said
Κι εγώ … , μια απ’ τα ίδια είμαι …
Ούτε 16άρα , ούτε μπάτσος δηλαδή …
Έχω τις ίδιες μνήμες , τα ίδια βιώματα , τις ίδιες απορίες με το (3) σου .
Όμως είμαι και κάτι άλλο …
Είμαι … συνυπεύθυνη … Έτσι νοιώθω δηλαδή … Έτσι νοιώθω , γιατί συμβιβάστηκα , «ζάρωσα» , επαναπαύθηκα , φοβήθηκα , έμαθα να διστάζω και να αγαπώ πιο πολύ την «πέτσα» μου ….
Κι ας έχω παιδιά … Κι ας τρέμω σχεδόν κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα …
vnottas said
Αγαπητή Σίλια
Δε σε γνωρίζω στην πραγματική ζωή. Όμως η οπτασία που κυκλοφορεί με το όνομά σου στο ιστοπέλαγος δε μοιάζει ούτε ζαρωμένη, ούτε συμβιβασμένη, ούτε φοβισμένη. Το ότι νοιώθεις υπεύθυνη είναι ακόμα μια ένδειξη ότι η ¨πέτσα¨ σου προσλαμβάνει με ευαισθησία, ότι αντιδρά με αμεσότητα και δεν ότι έχει καμιά σχέση με εκείνη των ρινόκερων πραγματιστών που ξεφυσάνε τον φαταλισμό τους (συχνά με σοβαροφάνεια) πάνω μας. Μείνε έτσι.