H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Οι φοιτητές μου με κάλεσαν να λάβω μέρος σε μία δημόσια συζήτηση για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η εκδήλωση έγινε χτες στην κατειλημμένη σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στη Θεσσαλονίκη. Τους ρώτησα αν η απόφαση για την εκδήλωση ήταν του φοιτητικού συλλόγου και με διαβεβαίωσαν πως ναι, την είχε ψηφίσει η Γενική Συνέλευση. Ωστόσο, σας ομολογώ ότι ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ την πρόσκληση, ακόμη και αν προερχόταν από κάποια από τις ομάδες που συνδιοργανώνουν τη φοιτητική κινητοποίηση. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι καμία κινητοποίηση και καμία πρωτοβουλία βελτίωσης, ή παρέμβασης ή και αγανάκτησης ακόμη, δεν έσφαλε διοργανώνοντας συζήτηση, διάλογο και δημόσιο προβληματισμό.
Η σημερινή φοιτητική γενιά είναι ευγενικότερη από τη δικιά μου και για αυτό οι φοιτητές μου με ευχαρίστησαν που πήγα. Εγώ (με έναν αδιόρατο κόμπο στο λαιμό) τους εξήγησα ότι το να κουβεντιάσω μαζί τους για τα τρέχοντα στον τόπο, το θεωρώ κάτι παραπάνω από αυτονόητη υποχρέωσή μου και μαζί, μεταξύ μας, ένοιωσα ευτυχής για την εμπιστοσύνη που μου έδειχναν.
Όταν πήρα το λόγο προσπάθησα να τους πω ότι η «κλοπή του μέλλοντος» δεν αφορά μόνον εκείνους ή και τους ακόμη νεώτερους δεκαεξάρηδες μαθητές των λυκείων. Αφορά και εκείνους της δικής μου γενιάς, που προσπάθησαν στον καιρό τους να βελτιώσουν τον κόσμο και έχασαν. Όταν έχαναν όμως, είχαν μια παρηγοριά: τη ζωή που τραβάει την ανηφόρα και που αργά ή γρήγορα δικαιώνει τους αγώνες για το κοινό καλό. Όμως, ξαφνικά, εδώ και πάνω κάτω δυο δεκαετίες, παρουσιάστηκαν κάτι περίεργοι τύποι, που χρησιμοποιώντας τα πολλαπλά μεγάφωνα της πολιτισμικής βιομηχανίας ισχυρίστηκαν πώς πάει η Ιστορία, τελείωσε, όποιος βολεύτηκε, βολεύτηκε, το στάτους κβο παγιώθηκε οριστικά και τα σκυλιά δεμένα. Επί δύο δεκαετίες τώρα, αυτοί οι τύποι, αγνοώντας τη φυσική και ηθική μόλυνση που προκαλούν και που κατατρώει τον πλανήτη, καταβροχθίζουν όχι μόνο τα όνειρα των παλιών (μικρό το κακό), αλλά εμποδίζουν και τους νεώτερους να ονειρευτούν και να ζήσουν .
Μετά μπαίνοντας στα θέματα που απασχολούν ιδιαίτερα τη Σχολή μου αναρωτήθηκα (μαζί με τα παιδιά) τι παιχνίδι παίζεται στα Μέσα Επικοινωνίας. Και είπα ότι θα πρέπει να μελετήσουμε σε ποιο βαθμοί οι επιδέξιοι παραθυρούχοι καβαλαραίοι των ΜΜΕ α) μετατράπηκαν ξαφνικά σε εξεγερμένους πολίτες (!), β) προσπαθούν απλά να ιππεύσουν το άτι της εξέγερσης για να εξακολουθήσουν να είναι αρεστοί στις ¨μάζες¨ και κατά συνέπεια αρκούντως πειστικοί όταν πουλάνε τα διαφημιστικά τους μηνύματα, γ) παίζουν άλλα πολιτικά παιχνίδια που δεν είναι ασύμβατα ούτε με ενδεχόμενες κυβερνητικές αλλαγές, ούτε με άλλες σκοτεινές και αδιόρατες σκοπιμότητες.
Όποια κι αν είναι τα κίνητρά τους, εκείνο που είναι ορατό είναι η κατασκευή ενός μπερντέ πάνω στις οθόνες, όπου καπάτσοι καραγκιοζοπαίκτες και γνωστοί και μη εξαιρετέοι καραγκιόζηδες δίνουν παραστάσεις σε απευθείας μετάδοση, άλλοτε επαναφέροντας τις πιο μαύρες εκδοχές του παρελθόντος και άλλοτε φορώντας κουστούμια ίμο.
Ύστερα, για να είμαι πιο συγκεκριμένος, μίλησα για τους κινδύνους που περιλαμβάνει μια «παγκοσμιοποίηση¨ που υποκρύπτει την επανεγκαθίδρυση μιας αυτοκρατορίας, ένας (νέο)φιλελευθερισμός που δύσκολα κρύβει τη θέληση για ασυδοσία και πανκυριαρχία των Ιδιωτών, και ένας μετανεωτερισμός (όρος συμβατικός έως ότου ξεκαθαρίσουν οι έννοιες) που υφαίνει το θεωρητικό χαλί για τα παραπάνω, χρησιμοποιώντας ως ιστούς τον ατομικισμό, τον άκρατο σχετισκισμό και τον κοντόθωρο πραγματισμό των βολεμένων.
Τέλος, είπα ότι το καλύτερο όπλο για να αλλάξουν τα πράγματα δεν είναι η ¨βία¨ (και για το θέμα αυτό ακολούθησε στη συνέχεια μια ενδιαφέρουσα συζήτηση) αλλά η επικοινωνία και η ευρηματικότητα. Όταν έχεις δίκιο, όταν μπορείς να μιλήσεις και όταν τα αιτήματά σου εκφράζουν την κοινωνία και όχι κάποια επί μέρους ομάδα, δεν έχεις ανάγκη από μεθόδους που εύκολα μπορούν να διαστρεβλωθούν.
Και ακόμη: Το θέμα είναι πως η επιστήμη δεν θα γίνει στείρος παραγωγός γενετικών και επικοινωνιακών παρεμβολών, αλλά, μέσα από τον κοινωνικό έλεγχο, παράγοντας ανθρώπινης ευτυχίας.
Αυτά προσπάθησα να πω στα παιδιά, χτες, στην κατειλημμένη Σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.
Β.Ν.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 