H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ήμουνα στην Αθήνα. Με είχαν ορίσει μέλος σε ένα σώμα που επρόκειτο να επιλέξει/προσλάβει έναν νέο συνάδελφο στο Καποδιστριακό Αθηνών. Τελευταία έχουν αυξήσει το ποσοστό των εκλεκτόρων που προέρχονται από άλλα Πανεπιστήμια (πλην του άμεσα ενδιαφερόμενου ιδρύματος) με σκεπτικό (υποθέτω) ότι αυτοί που προέρχονται από αλλού, ει δυνατόν από μακριά, θα είναι λιγότερο επηρεασμένοι από τα υποκειμενικά βιώματα, τις τριβές και τις εντάσεις που δημιουργεί η καθημερινή συνεργασία στο εσωτερικό των Τμημάτων, αλλά και λιγότερο επιρρεπείς στο να εμπλακούν ¨εκτός έδρας¨ σε καταστάσεις συνδεμένες με ορισμένα από τα πάγια στραβά του ελληνικού Πανεπιστημίου, όπως ο νεποτισμός, ο φατριασμός/¨λομπισμός¨, κλπ.
Με άλλα λόγια η απόσταση ως τεκμήριο αντικειμενικότητας.
Η παραπάνω αιτιολογία μου φαίνεται θεμιτή και επαρκής για να επιχειρήσει κανείς τις όχι πάντα εύκολες μετακινήσεις εκτός έδρας, πολύ περισσότερο που (για λόγους που καταλαβαίνω λιγότερο) η απουσία των εκλεκτόρων από τέτοια σώματα ισοδυναμεί με αρνητική ψήφο που καταδικάζει τους υποψήφιους χωρίς καν ο κριτής να τους έχει ακούσει από κοντά.
Έτσι, τροποποιείς το πρόγραμμά σου (αν σε έχουν ειδοποιήσει εγκαίρως για την ημερομηνία της συνεδρίασης –πράγμα όχι πάντα εφικτό) και ξεκινάς να καλύψεις τα πεντακόσια τόσα χιλιόμετρα που σε χωρίζουν από την αίθουσα της συνεδρίασης (εάν πρόκειται για τη διαδρομή Θεσσαλονίκη– Αθήνα και δεν έχεις να πας, ας πούμε, στο Ρέθυμνο ή στην Αλεξανδρούπολη)
Φτάνεις λοιπόν στην ώρα σου, δηλώνεις παρών και πληροφορείσαι ότι, άνθρωποι είμαστε, η απαρτία δεν επιτεύχθηκε, τι να κάνουμε, καλή επιστροφή και θα σας ειδοποιήσουμε για ό,τι νεότερο.
Σκέφτομαι ότι καλά που έχω μερικούς καλούς φίλους να δω, πριν πάρω την ανηφόρα για τη Θεσσαλονίκη.
Να σας πω, για να δείτε ότι δεν γκρινιάζω, ότι οδηγώντας χτες Τετάρτη στην Εθνική Οδό για Θεσσαλονίκη, από την Αθήνα ως τα Τέμπη απόλαυσα τον πιο αλαφιασμένο, ξασμένο, περιπετειώδη, φουντωτό, γαλανόγκριζο (σε όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου και του γκρίζου) ελληνικό ουρανό. Κάτι από παραδοσιακή κρυστάλλινη διαύγεια μαζί με πινελιές απρόβλεπτης καιρικής απειλής. Αριστούργημα!
Και μία σημείωση (κλασικού ελληνικού γραφειοκρατικού χιούμορ)
Ιδού τι χρειάζεται σύμφωνα με τον αρμόδιο(;) υπάλληλο του Ιδρύματος, προκειμένου να σου επιστραφούν (κάποτε στο σκοτεινό και απροσδιόριστο μέλλον) τα έξοδα μετάβασης και επιστροφής.
1 Η απαραίτητη άδεια απουσίας του δικού σου Τμήματος υπογεγραμμένη από τον Πρόεδρο (την είχα μαζί μου αλλά δεν αρκούσε)
2. Μια ανάλογη Πρυτανική Πράξη που δε κατάλαβα ακριβώς τι θα λέει αλλά υποθέτω κάτι παρόμοιο
3. Μία υπεύθυνη δήλωση που να λες ότι όντως ταξίδεψες και ότι το αυτοκίνητό σου έχει τον τάδε αριθμό κυκλοφορίας και εσύ τον δείνα αριθμό άδειας οδήγησης
4. Τα αποκόμματα από τα διόδια
5. Τη φωτοτυπία της πρώτης σελίδας ενεργού βιβλιαρίου καταθέσεων ,
και, τελευταίο και πιο διασκεδαστικό
6 Αφού κάνεις μια προσωπική έρευνα και ανακαλύψεις ποιο μέσο καλύπτει την εν λόγω απόσταση με τον πιο οικονομικό τρόπο, να απευθυνθείς στον οργανισμό που το διοικεί και να ζητήσεις έγγραφη βεβαίωση ότι όντως είναι το πιο φτηνό μέσο και ότι τη συγκεκριμένη μέρα η τιμή των ναύλων ήταν τόση (όση ήταν).
Τους τα καταθέτεις και έτσι έχεις κάποιες ελπίδες.
Ή τα μουτζώνεις και τους τα χαρίζεις καλώντας τους να τα χρησιμοποιήσουν υπέρ της ανανέωσης και της ευελιξίας που είναι και καθόλα θεμιτές και αναγνωρισμένες αξίες τις οποίες, μάλιστα, επικαλούνται συχνά.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 