H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
ΕΝ ΤΑΞΕΙ…
Εντάξει, πολεμούν στην Ιρλανδία
κι υπάρχουν δίχως μουσική λαοί
εντάξει, όλα μοιάζουν παρωδία
και πάει η ευαισθησία, έχει χαθεί.
Εντάξει, ο παράς οσμή δεν έχει
στην αοσμία του, όμως, πνίγεται κανείς
ναι, τα άνθη τα πατάει όποιος αντέχει,
αλλά, να κλαίει ο φίλος σου, μπορείς… ;
Μάχες έχουμε χάσει, εμείς κι οι άλλοι
κι ο Χάρος τη στερνή λέξη ζητά.
Εντάξει, τι κι αν γέρνει το κεφάλι
ένα κορμί που πια παραπατά…
Ναι, σίγουρα, οι γυναίκες απατούνε
και τα πουλιά σκοτώνει ο νταής,
χωρίς φτερά οι καρδιές φυτοζωούνε
αλλά, να κλαίει ο φίλος σου, μπορείς…
Εξάλλου οι πόλεις είναι εξαντλημένες
μ’ αυτά τα πενηντάχρονα παιδιά,
οι ελπίδες για βοήθεια μαραμένες
κι ο Έρωτας στα δόντια να πονά…
Εντάξει φταίει ο χρόνος που όλο φεύγει
και τ’ άγχος στο μετρό ολημερίς
κι είναι η Αλήθεια που μας αποφεύγει
αλλά, να κλαίει ο φίλος σου, μπορείς…
Εντάξει, οι καθρέφτες μας αντέχουν,
μα μήτε το κουράγιο να ’μαστε Ιουδαίοι
μήτε την κομψότητα που -μόνο- οι μαύροι έχουν,
δεν είμαστε η φωτιά που ακόμη καίει…
και η Ανθρωπιά και τ’ άλλα που αξίζουν
δεν άλλαξαν πολύ τους ευλαβείς
που από αγάπη πάντα μας ξεσχίζουν,
αλλά, να κλαίει ο φίλος σου, μπορείς…;
Απόδοση Β. Νόττας
Το τραγούδι του Ζακ Μπρελ
Η ανάγνωση της απόδοσης στα ελληνικά
Jacques Brel
VOIR UN AMI PLEURER
1977
Bien sûr il y a les guerres d’Irlande
Et les peuplades sans musique
Bien sûr tout ce manque de tendre
Et il n’y a plus d’Amérique
Bien sûr l’argent n’a pas d’odeur
Mais pas d’odeur vous monte au nez
Bien sûr on marche sur les fleurs
Mais mais voir un ami pleurer
Bien sûr il y a nos défaites
Et puis la mort qui est tout au bout
Le corps incline déjà la tête
Étonné d’être encore debout
Bien sûr les femmes infidèles
Et les oiseaux assassinés
Bien sûr nos coeurs perdent leurs ailes
Mais mais voir un ami pleurer
Bien sûr ces villes épuisées
Par ces enfants de cinquante ans
Notre impuissance à les aider
Et nos amours qui ont mal aux dents
Bien sûr le temps qui va trop vite
Ces métros remplis de noyés
La vérité qui nous évite
Mais mais voir un ami pleurer
Bien sûr nos miroirs sont intègres
Ni le courage d’être juif
Ni l’élégance d’être nègre
On se croit mèche on n’est que suif
Et tous ces hommes qui sont nos frères
Tellement qu’on n’est plus étonné
Que par amour ils nous lacèrent
Mais mais voir un ami pleurer.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 