H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Στιγμιότυπα από παλιότερες μοτοσικλετικές περιπλανήσεις του φίλου αρχιτέκτονα/ταξιδευτή Βασίλη Μεταλλινού
Τα ταξίδια είναι στιγμές…
Πολλές φορές αυτές οι στιγμές είναι σουρεαλιστικές…
ΣΥΡΙΑ, Χαλέπι 2008.
Σταμάτησα έξω απ’ το μικρό ξενοδοχείο… Σε δευτερόλεπτα μαζεύτηκαν καμιά 20αριά περίεργοι για χάζι και μουχαμπέτι… Μέχρι ν’ ανέβω να δω το δωμάτιο των 9 ευρώ, 4 κελεμπιοφόροι πήραν την μοτοσυκλέτα μου «σηκωτή» και την έβαλαν μέσα στον μικροσκοπικό χώρο της ρεσεψιόν! Ο τσιφ χαίρ στάιλιστ από γειτονικό μπαρμπέρικο, με το αλμπενί του Αλαουϊτη, φορώντας ριγέ έξτρασμολ Τ-shirt Roberto Cavalli και πλαστική σαγιονάρα με στρουμφάκια, μ’ ενημέρωσε ότι μετά τα μεσάνυχτα αναλαμβάνει καθήκοντα ρεσεψιονίστ και θα κοιμηθεί στο πάτωμα δίπλα στη μοτοσυκλέτα, παρόλο που δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος κλοπής. Κάποιος από το πλήθος μ’ ενημέρωσε για το μαγαζί με τα καλύτερα φαλάφελ, 2 φοιτητές Αγγλικής Φιλολογίας με κάλεσαν για φαγητό στα σπίτια τους, κάποιος ανέφερε το όνομα της Άντζελας Δημητρίου και ένας μαγκάκος με πονηρό βλέμμα αραβικού what’s up και αρίστης ορθοδοντικής χαμόγελο μου φώναξε: «Γιούρο 2004, Γιουνάν γκουντ τιμ! Νέξτ κάπ άφτερ 100 γίαρς!»
Οι συγκεντρωθέντες γέλασαν με το εξαιρετικό καλαμπούρι και κατόπιν διελύθησαν ησύχως…
2008, IRAN.
Η Χίλαρι Κλίντον βρυχάται σαν ύαινα, από τα τηλεοπτικά briefing των πεθαμενατζήδων της ενημέρωσης, απειλώντας να σβήσει από τον χάρτη το Ιράν… Από την άλλη, ο Αχμαντινετζάντ και λοιποί jazz της Ιρανικής τηλεοπτικής μπάντας, απειλούν τις ΗΠΑ με «πόλεμο χωρίς όριο», κουνώντας το δάχτυλο και κάνοντας τα νεύρα της διεθνούς κοινότητας …χορδές από σαντούρι!
Ιν δε μιντάϊμ, γράφοντας αμφοτέρους σε …στρατηγικό σημείο, διασχίζουμε την έρημο Dash e Kavir για να καταλήξουμε μετά από 1000 χιλιόμετρα σε ψαροταβέρνα στην Κασπία, καμιά 50αριά χιλιόμετρα από το Τουρκμενιστάν.
Παρκάροντας τις μοτοσυκλέτες στο VIP πάρκιν, οι θαμώνες μας φωτογραφίζουν με επιφωνήματα άκρατου ενθουσιασμού, σαν να κάναμε πασαρέλα σε ντεφιλέ της Σίλιας Κριθαριώτη…
Oasis Dakhla 2010, Αίγυπτος.
Η ζέστη δεν δείχνει τον παραμικρό οίκτο… Σταματάω ν’ αγοράσω 1-2 μπουκάλια νερό όταν χτυπάει το κινητό.
«Κύριο Βασίλη, πάρε με τελεφόν. Προμπλέμα!» Η χαρακτηριστική προφορά της ορεινής επαρχίας Δυρραχίου, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι είναι ο Μουράτι ο μάστορας κι έχει πρόβλημα με την κατασκευή της περίφραξης στο κάντρυ χάουζ του Χολομώντα.
Αποφασίζω να βρώ κατάλυμα για διανυκτέρευση και σταθερό τηλέφωνο ή ίντερνετ για να λύσω το πρόβλημα.
Αγοράζω 2 μπουκάλια νερό από το μαγαζάκι του κελεμπιοφόρου, στη γωνία. Τον ρωτάω για ίντερνετ και φτηνό δωμάτιο και το πρόσωπό του φωτίζεται μ’ ένα χαμόγελο ρωμαίου τοκογλύφου… Χρησιμοποιώντας την υψηλή τέχνη της ολικής αλείψεως με σάλιο, μΕ προτείνει να πάω στο διαμέρισμά του στον επάνω όροφο και να χρησιμοποιήσω το κομπιούτερ του, όση ώρα θα ετοιμάζει το δωμάτιό μου στο ισόγειο.
Ανοίγει την πράσινη πόρτα για να βάλω μέσα τα πράγματά μου, ενώ φωνάζει σ’ ένα πιτσιρικά με φράντζα παρελθούσης δεκαετίας, να αδειάσει έναν αποθηκευτικό χώρο από δεκάδες πλαστικά γκιούμια αιγοπρόβειου γάλακτος.
Μέχρι να βγάλω τα πράγματά μου από της βαλίτσες της μοτοσυκλέτας, ο κελεμπιοφόρος με κινήσεις εξαισίου εικαστικής δεινότητος, διακοσμεί τον χώρο με κάτι βρωμερούς καναπέδες κι ένα ετοιμόρροπο κρεββάτι.
«Και το κόστος του …δωματίου?» ρώτησα υπό πλήρη ματαιογνωσία…
«85 ευρώ!» Ακούστηκε his master’s voice…
«Εκλιπαρώ την συγγνώμη σας?» Ψέλλισα στραβοκαταπίνοντας.
Επί τριάντα απλανή έτη, μπαινόβγαινα σε Πολεοδομίες, αρχιτεκτονικές επιτροπές και λοιπούς οίκους ανοχής και το δούλευα καλά το πετάλι…
«10!» του πέταξα με θράσος, σαν να βίωνα σενάριο ταινίας του Ιντιάνα Τζόουνς!
«35!» μΕ λέει με το γνωστό αραβικό double action ύφος απογοήτευσης κι απελπισίας… λες κι ετοιμαζόταν να πέσει στις γραμμές του τραίνου!
Με αποφασιστικότητα λοχαγού της Φρουράς του Διαβόλου στην Ινδοκίνα, σηκώνω τα συμπράγκαλά μου και κατευθύνομαι προς την μηχανή.
«15!» Οkey? Ακούω να ψελλίζει ο κελεμπιοφόρος σε στάση εδαφιαίας μετάνοιας.
Παρκάρισα μέσα στο …δωμάτιο και την μοτοσυκλέτα, έβγαλα 85 αιγυπτιακές λίρες (γύρω στα 12 ευρώ) και του έκανα νόημα παντομίμα να μΕ οδηγήσει στο κομπιούτερ.
Έπρεπε να δω επειγόντως τι πρόβλημα είχαν δημιουργήσει οι κάτοικοι του χωριού στον Μουράτι… γιατί εκτός από την κτηνοτροφία και την αμπελουργία ασχολούνταν και με την συστηματική καταγγελία πολεοδομικών και μη παραβάσεων.
Ο κελεμπιοφόρος με οδήγησε πίσω στο μικρομάγαζο, σ΄ένα σαραβαλιασμένο κομπιούτερ.
«Internet is extra, my friend», μΕ πέταξε ενώ ένα λευκό κατσίκι μπήκε στο μαγαζί και στάθηκε δίπλα του.
«3 ευρώ η ώρα, οkey?» Συμπλήρωσε με βραχνή φωνή…
«1 ευρώ!» του απάντησα γνωρίζοντας ότι πληρώνω τα τριπλά…
Άρχισα να πατάω τα πλήκτρα κάνοντας τη σκέψη ότι έμπλεξα με …κελεμπιοφόρο «παρ’ αρίω τράγω»…
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 