H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Λευτεριά στα πλεϊμομπίλ
(γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)
Το έλεγα στους φίλους μου, στ’ αρχίδια μου τα χρόνια,
που χάθηκαν και έφυγαν απ’ τις βουνοκορφές,
και κύλησαν και βρέθηκαν σαν λασπωμένα χιόνια
μέσα σε πόλεις και χωριά που ‘μοιάζαν φυλακές…
Κι οι φίλοι συμφωνούσανε γιατί το ίδιο ζούνε
διανύουνε μία ειρκτή που είναι βαριά ποινή
και περιμένουν θαύματα και μαγικά να δούνε
σε θέατρο παράλογο παίζουν πολιτική.
Διαβάζουν ρώσους κλασικούς Τσέχοφ και Ντοστογιέβσκι
ποιήματα καταπίνουνε του Πάουντ, του Βερλέν
μα δεν τους βγάζει νόημα ούτε μια αθώα λέξη
γι αυτό και μένουν σιωπηλοί όταν δεν σιγοκλαίν.
Τα παραμύθια τέλειωσαν και πάμε γι άλλα τώρα
η επανάσταση νοσεί μες την εντατική
της ιστορίας ήτανε μία φευγάτη μπόρα
κι όσα κεφάλια έκοψε τώρα τα υπηρετεί…
*****
*****
Στην Κοιλάδα της μνήμης
(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)
*
Βαλς χόρευε το εννέα με το τρία
το νάτριο στεκόταν σιωπηλό
πιο πέρα κώνοι παίζανε με μαεστρία
μα η μελωδία έβγαινε μελό.
Το τρίγωνο χαιρόταν τυλιγμένο
στου κύκλου τις καμπύλες τυχερό
το υδρογόνο ήταν πικραμένο
έψαχνε το οξυγόνο στο νερό.
Την άμπωτη η παλίρροια αγκαλιάζει
το άλας μες το κύμα σταματά
ιόντα φορτισμένα με μαράζι
η ύλη τα πιέζει δυνατά.
Το κόμμα κυνηγάει την τελεία
και σμίγουνε σ’ ερωτηματικό
ακολουθούν πνεύματα και σημεία
στο τέλος να και το θαυμαστικό.
Μες στην οθόνη του μυαλού ξαναγυρίζουν
χωρίς ειρμό κρυμμένοι θησαυροί
πολύχρωμες σημαίες π’ ανεμίζουν
πάνω στης μνήμης την κοιλάδα την υγρή.
***
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 