Νέα φθινοπωρινά όμορφα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο
ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ
Χιλιάδες, άπειρα πολύχρωμα βότσαλα
που σμιλευτήκαν από φθορές και προσχώσεις
είναι γεμάτη η παραλία του μυαλού μου.
Στιγμές της ζωής μου που πέρασαν
και τις στρογγύλεψε η μνήμη κι η επιείκεια
βοτσαλάκια που πάνω τους σεργιανίζει
η αναπόληση σφριγηλή κι ολόγυμνη
αναζητώντας εικόνες και πρόσωπα
του περασμένου καιρού, του πιο ωραίου.
Γλάροι πετούν κι αυτοί ωραίες στιγμές
και μες την πανσέληνο τα χρωματιστά βότσαλα
ανοίγουν φτερά εκστασιασμένα
πεταλούδες γίνονται που δείχνουν από πού πέρασε
κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα απεγνωσμένη.
Δεν έχει βράχια ούτε κολυμβητές
η απόμακρη παραλία του μυαλού μου.
Στην άκρη της μόνο, εκεί που είναι υγρά ακόμη
τα βότσαλά της και λάμπουν στο φως
βρίσκεται ξεχασμένο του πατέρα μου το ψάθινο καπέλο
και της μητέρας μου η μεταξωτή βεντάλια
από ‘κείνο το καλοκαίρι
της αφόρητης ζέστης στο Χαράκι
χρόνια πολλά από σήμερα.