Ξαναρχίζω τις αναρτήσεις με στίχους ¨αποκαλυπτικούς σε πρώτο πρόσωπο¨ καθώς και άλλους αφιερωμένους σε μια ¨κατά φαντασίαν πόρνη¨ που απαρτίζουν δύο ακόμη ποιήματα τού Νίκου Μοσχοβάκου

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ
Πριν γεννηθώ ήμουν ένα ευτυχισμένο τίποτα
και πιο παλιά ένα ευοίωνο μηδέν.
Μέχρι που βυζαίνοντας με βουλιμία
της μάνας μου το πανάκριβο γάλα
ανακάλυψα του ήλιου το φωτεινό πρόσωπο
της θάλασσας το αδιαπραγμάτευτο γαλάζιο
των βράχων την ακατανίκητη κόψη
την ανεξαγόραστη οσμή των λουλουδιών
των άστρων και της πανσελήνου τους δρόμους
των υδάτων την δροσερή ευφωνία
των βουνών την απάτητη αυτοπεποίθηση
του έρωτα τα στενόμακρα σοκάκια
κι ακόμα των σιωπηλών ονείρων τα χρώματα.
Πλανήθηκα μες των θεών τις δοξασίες
και των ανθρώπων τις ατέλειωτες παλινωδίες
δροσίστηκα των πλατανιών τον ίσκιο
και στις υποσχέσεις των αινιγματικών σύννεφων
ακούμπησα παρήγορα στο μαύρο της νύχτας
ξεχάστηκα κυνηγώντας περισσότερη άνοιξη
παράτολμος στους γκρεμούς της αλήθειας σκαρφάλωσα
υμνώντας τη γενναιοδωρία του λυκόφωτος.
Μέσα στ’ ασημοπράσινα φύλλα της ελιάς
αναζήτησα απομεσήμερα φρόνησης κι ελέγχου
την οδύνη του κεκανονισμένου ταξιδιού
και των χρησμών με φόβισε το μειδίαμα
ακατάπαυστα γράφοντας την ελεγεία της ζωής.
Έτσι έμαθα με την αδιαλλαξία της υπέρβασης
ότι μετά θάνατο ασυζητητί θα καταλήξω
ένα απονενοημένο τίποτα μεγεθυμένο
σε διαστάσεις τερατώδους μηδενός
χωρίς μνήμη και χωρίς προορισμό
στου σύμπαντος τη νηφαλιότητα.

H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*













































*








