H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Θερινή συγκομιδή
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 7 Αυγούστου, 2011
Ήμουνα στην Αθήνα, και μετά λίγες μέρες στη Μάνη. Στην Αθήνα είδα κάποιους από τους παλιούς καλούς φίλους, και απόλαυσα την πόλη άδεια, με την λεπτή τριζάτη αττική ατμόσφαιρά να ‘χει για λίγο ξαναγυρίσει, ακόμη πιστή στο καλοκαιριάτικο ραντεβού με το «κλεινόν άστυ».
Στη Μάνη κατεβήκαμε μαζί με τον Νίκο και την Ιωάννα και μείναμε φιλοξενούμενοί τους στο παλιό πατρικό πυργόσπιτο, ξαναφτιαγμένο από τον Νίκο. Μάνη λακωνική, λιτή, απέριττη, ξερή, σε αποχρώσεις του γαλάζιου και του κίτρινου. Άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τον τόπο τους σίγουρα παραπάνω από τον (χαμηλό) μέσο όρο των συνελλήνων. Άνθρωποι που παραμένουν και άνθρωποι που επιστρέφουν. Άνθρωποι που ξέρουν να μαζεύονται, να τα λένε να τα πίνουν. Μέρες όμορφες.
Γυρίζοντας έχω μαζί μου αδημοσίευτα ποιήματα του Νίκου των οποίων σκοπεύω να σας κάνω κοινωνούς. Στο ένα (Το ίχνος) ο Μοσχοβάκος αναστοχάζεται, στο δεύτερο (Το τρίποντο της νίκης) δίνει την αισιόδοξη εκδοχή της ¨βολής¨, ενώ το τρίτο (Χωρίς έμπνευση) είναι ένα αριστοτεχνικό ομοιοκατάληκτο τρίστροφο, μορφή ποιητικής έκφρασης που κατά τη γνώμη μου στις μέρες μας αποκτά και πάλι ευρύτερο ενδιαφέρον.
Ιδού τα πονήματα:
Το Ίχνος
Ένα μεγάλο καρφί
ακριβώς στη μέση του τοίχου
Κάποτε εδώ κρεμάστηκαν
τα στέφανα του γάμου.
Μετά η φωτογραφία
όλης της οικογένειας
Λίγο αργότερα ήρθε φυσιολογικά
η γνωστή φιγούρα του Τσε
Ύστερα ακολούθησε το πτυχίο της νομικής
του μεγαλύτερου γιου.
Πέρασαν τα χρόνια κι έφτασε η ώρα
να κρεμαστεί το καπέλο του παππού.
Πολύς καιρός πάει από τότε.
Σήμερα στο γυμνό τοίχο
ακριβώς στη μέση μια μεγάλη τρύπα υπάρχει
ίχνος του καρφιού που οξειδωμένο
έπεσε και χάθηκε
παρασύροντας μαζί του
μιαν ολόκληρη ζωή.
Το Τρίποντο της Νίκης
Στους φίλους μου της Περικλέους
Το παιχνίδι τελείωνε
όταν η μπάλα έφτασε στα χέρια μου.
Οι αντίπαλοι ανακουφίστηκαν
σχεδόν βέβαιοι πως ήταν ανέφικτο
από τόσο μακριά να ευστοχήσω
ούτε καν με εμπόδισαν να σουτάρω.
Με τη δαμόκλεια σπάθη του χρόνου
που έληγε στη σκέψη
έφυγε η μπάλα από μένα
και διαγράφοντας μία ουρανοπρεπή καμπύλη
κατευθύνθηκε στο αντίπαλο καλάθι.
Από τότε κάθε πανσέληνο
χρόνια τώρα το φεγγάρι
ακολουθώντας την ίδια ακριβώς τροχιά
θυμίζει στους απελπισμένους του κόσμου
πως πρέπει να επιχειρείται
το τρίποντο της νίκης
Χωρίς έμπνευση
Το όμικρον το ύψιλον και το ωμέγα
ξεκίνησαν μια μέρα σαν κι αυτή
αράξανε σ’ ένα κεφάλι μέγα
που στέκοταν σε ώμους ποιητή.
Τριγύριζαν στους δρόμους του μυαλού του
σαν άκουσαν από μακριά ένα ου
φοβήθηκαν και κρύφτηκαν ωσότου
φανερώθηκαν με την μορφή ωού.
Ο νόστος της επιστροφής τα πνίγει
ανάθεμα σ’ αυτήν την κεφαλή
που έμπνευση δεν είχε ούτε λίγη
κι άναρθρα μόνο ξέρει να λαλεί.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε