Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Σκηνή πρώτη 

[Φωτίζεται το τμήμα της σκηνής όπου είναι συγκεντρωμένοι οι  εργαζόμενοι: οι γυναίκες και παραδίπλα η ομάδα των ανδρών]

Αφηγητής

Ποιανού του ήρθε έμπνευση ;

Ποιος θέλει να προτείνει,

θέμα, ζήτημα, πρόβλημα να θεατροποιήσουμε;

[Σηκώνεται μία γυναίκα, αλλά αμέσως την πλαισιώνουν κι άλλες και γίνονται κάτι σαν χορός γυναικών. Επίσης, ενώ μιλάνε, αλλάζουν ρούχα, φοράνε τα κατάλληλα σεντόνια, -πριν, απλωμένα εν είδη μπουγάδας ή σκηνικού χωρίσματος- ανασηκώνουν τα μαλλιά και μετατρέπονται σε αρχαίες]

Γυναίκα Α

Εγώ θέλω να πω κάτι,  κι ένα θέμα να προτείνω…

Γιατί ζήτημα υπάρχει, κι είναι μάλιστα επείγον!

Φωνές από κάτω:

Τι; Πες; Πές το!

Γυναίκα Α  

Ποοοού επήγανε οι άντρες; (κοιτάζει διερευνητικά)

Πού επήγαν οι ιππότες;

που σου άνοιγαν τις πόρτες, κι έκαναν στο πλάι πάντα,

να περάσει μια κυρία; [γυρνάει στις άλλες]

Μου το έλεγ’ η γιαγιά μου: «Λίγο χαμηλοβλεπούσα

με τακούνι και με τσάντα και το σύζυγο στην μπάντα!» [επιδοκιμασίες]

Γυναίκα Β

Πού πήγαν οι αρσενικοί; 

Που απλώναν τα σακάκια τους τις λάσπες να περάσεις (στις άλλες)

-Κι αυτό μου τόπε η γιαγιά: ότι στα χρόνια τα παλιά

συνήθιζαν οι άντρες, γυναίκα για να ρίξουνε…

Όλες μαζί:

Εδώ υπάρχει πρόβλημα

και πρέπει να το θίξουμε (λύσουμε)

Γυναίκα Γ

Πού επήγανε τα αγόρια;

Που για τα μισοφόρια,

μπορούσανε να τσακωθούν ;

Και στο νοσοκομείο…

(την διακόπτει μια άλλη:)

Ακόμη και στης φυλακής

τα σίδερα! (μαζί:) να μπουν;

Γυναίκα Α

Ναι, πρέπει να το πω  και να το’ μολογήσω:

Δώσαμε τους αγώνες μας και κάμποσα κερδίσαμε.

Όμως, καθώς παλεύαμε [γυρίζει προς τις άλλες που συμφωνούν

] -και δε γυρνάμε πίσω-

είχαμε στόχους νόμιμους και ξεκαθαρισμένους:

Αυτούς τους άντρες τους σκληρούς, τους κακομαθημένους

να τους αλλάξουμε μυαλά…

Αλλά… [γελάει πονηρά στις άλλες που υπερθεματίζουν]

έτσι και  είχανε και μερικά καλά,

αυτά να μη τα χάσουμε,

γιατί τι να τον κάνουμε

τον άντρα τον λαπά, τον αποτριχωμένο;

Όλες μαζί:

Ω τι κακό είναι πια να ζεις

Καιρό ξεθωριασμένο

Κι άλλους καιρούς πιο ζόρικούς

Κι όχι ξενερωμένους

Να νοσταλγείς….

Γυναίκα Δ (η πιο μικρή και ξαναμμένη σε ρυθμό ραπ)

Που είναι η βαρβαρίλα;

Και οι παλιές αξίες;

Που είν’ τα νταηλίκια;

Που πήγαν τα καμάκια ;

Πού είναι οι εφαψίες;

Κορυφαία (Γυναίκα Α) [–την τραβάει απ’ την κοτσίδα]

Μωρή κάθισε κάτω!

Και άσε τις αηδίες!

Όλες μαζί: [ολίγον υστερικά]

Θέλω  μαμά μου ένα αντρούλη

Λίγο ζορικούλη

Λίγο μασκαρά

Μία Να πληρώνει στην ταβέρνα

Άλλη Στο ταξί στο σινεμά

Άλλη Και να έχει λίγη μπέσα

Όλες Να περάσουμε καλά!

Θέλω να με προστατεύει

Όλα να τα κουβαλά…

Τις γυναίκες να αγαπάει

Να λατρεύει τα μωρά…

[Συμβαίνει κάτι σαν μπουμπουνητό, ξαφνική βροντή Φωτίζεται η τεράστια οθόνη. Εμφανίζεται η επιγραφή Χέρμες Κόμπανυς Στην οθόνη εμφανίζεται παραταγμένη σειρά επιτυχημένων στημένων γυναικών σε στιλ Γιάπα! Κωμικός χορός: κάτι ανάμεσα σε ρομπότ/παρέλαση με γόβα/πασαρέλα (εκδοχή: εκθηλυμένος και πολιτικώς ορθός αυταρχισμός)

Φωνή από μεγάφωνο: [το ρ=γ]

Εδώ Χέγμες Κόμπανυς πα(ρ)γακαλούνται τα στελέχη να αφοσιωθούν αμέσως στην αύξηση της πα(ρ)γαγωγικότητας. Σκέψεις αναπα(ρ)γαγωγής αποκλείονται. Διανομή δονητών στο διάλειμμα. Π(ρ)γόζακ με μέτ(ρ)γο και όχι σε π(ρ)γόζα στο τέλος του ωα(ρ)γίου

[Εμφανίζονται στην οθόνη, σε γκρο πλάν, εμφανώς ξαναφτιαγμένες, οι δυο γριές των ¨εκκλησιαζουσών¨ (που δε θέλουν να αλλάξει τίποτα κι είναι ευχαριστημένες από την νέα την τροπή των πραγμάτων)].

Γριά στην οθόνη

Μα τι θέλουν επιτέλους –μα την Θεία Πραξαγόρα –

τούτες οι μαλακισμένες, τώρα που οι καιροί αλλάξαν;

κι έχουμε το πάνω χέρι;

Δεύτερη γριά

Τώρα που καταφέραμε τόσα ταμπού να ρίξουμε

Τόσες προκαταλήψεις!!!

Κι αντί για όσα έγιναν, με των θεών τη χάρη

και των πλαστικών χειρούργων

το θαυματουργό νυστέρι

να ναι ευχαριστημένες…

αυτές δες,  γκρινιάζουν πάλι!

Πρώτη γριά

Τώρα που τα κωλομέρια απ’ τη θέση τους δε πέφτουν.

Τώρα που και τα βυζιά, σηκωθήκανε ψηλά,

και κοιτάζουνε τα αστέρια…

Δεύτερη γριά

Τώρα που οι ελπίδες οι κρυφές και οι ανο-μολό-γητες

βρήκανε ανταπόκριση

Ας ειν’ καλά η διαφώτιση

-μη κυβερνητική-

Κι η- λίπο-άναρ-ρό-φηση

Πρώτη γριά

Τώρα τι θέλουνε αυτές;

Να μας κάνουνε χουνέρι;

Και οι αρσενικοί ξανά,

να χουνε το πάνω χέρι;

[Και οι δύο]  Άπα-πάπα παπαπά

Δεύτερη γριά

Τώρα Που ως και η γέννα, υποχρεωτική δεν είναι

κι έτσι κι έχεις το Παρά, και δε θέλεις την ευθύνη

πας, νοικιάζεις μια κοιλιά, και γλυτώνεις μια χαρά

κι από την εγκυμοσύνη

κι από τις επιπλοκές …

Χορός γυναικών

Μία είναι η εταιρία!

Μία είναι η μητρική!

Και πολλές και πιο μικρές

είναι οι θυγατρικές.

Κι είναι όλες θηλυκές!

Και εμείς κόρες μπιστικές

του πανέξυπνου Ερμή!

[Οι δικές μας ενώ τραγουδούν, μπαίνουν στη σειρά και απομακρύνονται από το προσκήνιο με βιομηχανικό ρυθμό. -Η οθόνη με τις δύο γριές σβήνει σιγά σιγά] Αφηγητής

Κι όμως θα ’λεγε κανένας πως τα πάνε μια χαρά!

Κι είναι κι επιτυχημένες.

Μα τι θέλουν οι γυναίκες επιτέλους;

Λέτε να ’ναι αυτή εδώ

-Άραγε-

η Αρχή του Τέλους;;;

[Σηκώνεται ένας από τους Άντρες (Λυσίστρατος), και μετά άλλοι, φτιάχνοντας τον χορό των ανδρών – φορούν και αυτοί, καθώς μιλούν, ιμάτια και μεταμορφώνονται σε αρχαίους]

Άνδρας/Λυσίστρατος

Καλά τά ’παν οι γυναίκες. Όμως όλα δε τα λένε.

Γιατί αυτές που ’χουν αλλάξει

είναι εκείνες κι όχι εμείς.

Κλεόβουλος

Αδελφέ μου τι τα θες;

Γίνανε επιθετικές!

Χορός

Μα το Δία! Τι μας λες!

Λυσίστρατος

Και αντί στην Αφροδίτη, την καυτή την ερωτιάρα,

που λατρεύαν μέχρι χτες,

θυσιάζουν στου Ερμή, την πανούργα πονηράδα!

Χορός

Άς τα είναι να τα κλαις!

Λυσίστρατος

Τώρα βγήκαν απ’ τα σπίτια κι ήρθανε στην Αγορά

και ζητάνε με τερτίπια, να διευθύνουν τον παρά…

Κι όλη την οικονομία…

Κορυφαίος Χορού ή όλος ο χορός

Πού  ‘νε η γυναίκα η μάνα;

Κι η καυτή  η ερωμένη;

Κι η καλόκαρδη πουτάνα;

Κι η ναζιάρα κι η μουσίτσα;

Κι  η τρελή καμωματού;

Απαλή και ερωτιάρα;

Που να κρυφτήκανε μου λες;

Τώρα είναι του συρμού

η γυναίκα η τσιτωμένη,

ζόρικη κι εκνευρισμένη.

[όλοι μαζί]

Στο είπα: είναι να τα κλαις!

Λυσίστρατος

Γίνανε όλες τους στελέχη. Αγοράζουν και πουλάνε

και για των αντρών τις κάψες

(όλοι μαζί: Πέρα βρέχει, πέρα βρέχει…) 

Ήμασταν κι εμείς, δε λέω, και αφέντες και τσογλάνια

Το ’χαμε παρατραβήξει, το σκοινί, το παλαμάρι…

Κλεόβουλος

Παραλίγο να μας πνίξει .

Λυσίστρατος

Με πολέμους και συγκρούσεις, μ’ άρματα τρομακτικά

Του θανάτου είχαμε γίνει όργανα.

-Αλλά κι εκείνη

–η Λυσιστράτη-

άλλα είχε υποσχεθεί.

Είπε: αν σταματήσουμε πολέμους να σκαρώνουμε

κι αντί να σκοτωνόμαστε και να ξεκοιλιαζόμαστε,

σπίτια μας αν γυρίσουμε, και στη γλυκιά παστάδα…

Χορός

Άιντε, και στη μπουγάδα, αν είναι αυτό το τίμημα.

Λυσίστρατος

Τότε του έρωτα οι θεοί, αυτοί θα αναλάβουνε.

Κορυφαίος χορού

Η Λυσιστράτη το ’λεγε, μα εμείς δεν την ακούγαμε.

Τον πόλεμο τον κάναμε, και ω τι μοίρα σκοτεινή!

Τον πόλεμο τον χάσαμε!

Λυσίστρατος

Το δίδαγμα το πήραμε, -αργά ήτανε βέβαια.

Τις επιθέσεις πάψαμε, τσακώματα κι αρπάγματα.

Βίαιοι πια δεν είμαστε…

Κι αν οι γυναίκες θέλουνε τα πράγματα να αλλάξουνε,

με αγάπη και με έρωτα

-τι πράγματα ευεπίφορα! και τι ελπίδες νέες !-

την πόλη ας διοικήσουνε,

αντίρρηση δεν έχουμε…

Χορός

Είναι καλοδεχούμενες,

Είπαμε… Τότε.

Κλεόβουλος

Μέχρι και την Πραξαγόρα με τις εκκλή-σιά-ζουσές της

Που ντυθήκανε σαν άντρες, μες την εκκλησία του Δήμου

και κοτσάρανε και γένια,μα και ξύλινα τσουτσούνια

Και που νέους νόμους φτιάξαν…

Κι εμάς μας υποχρέωσαν

-δήθεν της πόλης το καλό, πως το υπαγορεύει-

γριές να καβαλήσουμε, ξερές σταφιδιασμένες…

ως κι αυτό, το ανεχτήκαμε

Αλλά….

Χορός

…τούτες εδώ δε τρώγονται, με εμάς πάλι τα βάζουνε,

Και μας κατηγορούνε…

Κορυφαίος χορού

Πρόταση έχετε καμιά;

Πώς να το ξεπεράσουμε ;

Λυσίστρατος

Να μη τα παρατήσουμε κι απ’ τους θεούς ν’ αρχίσουμε.

Να πάμε στα μαντεία που επι-κοι-νωνία

έχουν με τις Δυνάμεις.

Δε ξέρω αν με πιάνεις;

Χορός

Ναι, το είπες, είναι η λύση:

Για να γίνει το γαμήσι πάλι άπιαστη ηδονή,

πρέπει να πάμε στα μαντεία, και εκεί -καλού κακού-

θα την βρούμε την αιτία του κακού μας ριζικού.

Κορυφαίος

Τότε, τι λες για την Πυθία;

Λυσίστρατος

Σ’ αυτήν όχι.

Χορός

Γιατί όχι;

Λυσίστρατος

Πρώτα απ’ όλα είναι γυναίκα.

Άλλα κι όπως όλοι ξέρουν, άλλα αντ’ άλλων ξεφουρνίζει.

Του ξεκάθαρου του λόγου δεν κατέχει την αξία

και χρειάζεται ερμη-νείες.

Δηλαδή πάλι ο Ερμής, βάζει την ουρά του μέσα

κι ο Ερμής δεν έχει μπέσα.

Κορυφαίος

Τότε πού;

Λυσίστρατος

Έμαθα στη Βοιωτία, στου Τροφώνιου το πηγάδι

έφτασε καινούργιος μάντης.

Είναι από τρανή γενιά και με επάξια θητεία.

Εγώ λέω σε αυτόν να πάμε, διόλου μην καθυστερούμε

κι ύστερα, αφού απ’ το μάντη έγκυρα διαφώ-τιστούμε

για τα αίτια των βασάνων που μας κάτα-τύραν-νούνε,

κι αφού μάθουμε τι τρέχει, εδώ δα στην Εκκλησία

α ξαναβρεθούμε πάλι, αποφάσεις να ληφθούνε

άπο-τέλε-σμάτι-κές,

για του βίου μας το χάλι.

Μέλη Χορού

Χαλάλι!  

Συμφωνώ.  – Κι εγώ κι εγώ!

Κορυφαίος

Και ποιος λέτε να αναλάβει 

την αποστολή ετούτη;

Μέλος χορού

Λέω να ’ναι ο Λυσίστρατος.

Που ίσα με τα τώρα, τα πε καλά -και ήτανε

σωστός μα και  λαλίστατος.

Άλλο μέλος χορού

Κι έπειτα, αμερόληπτος στα σίγουρα θα είναι.

Γιατί τις αγαπάει στο βάθος τις γυναίκες

Τουλάχιστον μιαν απ’ αυτές… [γελάνε πονηρά]

Λυσίστρατος

Εντάξει. Είμαι μέσα.

Και λέω να πάμε δύο,  

δώρα να κουβαλήσουμε στον ήρωα Τροφώνιο,

μα και στον Αγαμίδη, τον αδικοχαμένο.

Κι όσο για τους Βοιωτούς,

που μας αντί-παθούνε

κι αν μάθουνε τα χάλια μας, σίγουρα θα χαρούνε:

δώρα!: στάχτη στα μάτια…

Κορυφαίος

Ας πάει στα κομμάτια!

Και ποιον προτείνεις δεύτερο;

Λυσίστρατος

Το φίλο τον Κλεόβουλο.

Είναι λίγο χοντρούλης, μα στις πορείες αντέχει!

Κορυφαίος

Την έγκριση την έχει.

Λυσίστρατος

Τότε άντρες τι καθόμαστε και επαναπαυόμαστε

στις δάφνες τις παλιές; [στον Κλεόβουλο]

Παίρνουμε το ραβδάκι μας, μαζί και το δισάκι μας…

Κλεόβουλος

Και σε ένα γαϊδουράκι φορτώνουμε τα δώρα

Και ξεκινάμε…τώρα.

Λυσίστρατος  Άιντε, πάμε! (τέλος πρώτης σκηνής )

(συνεχίζεται)

………………………………..

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Συνειρμικές μουσικούλες

1.  Tango του 1932 σε μουσική Bobby Collazzo και στίχους Πωλ Μενεστρέλ. 

2.Mama, yo quiero un novio

3.Εγώ είμαι η νέα γυναίκα. «Παναθήναια του 1908».  Στίχοι: Γιώργος Τσοκόπουλος & Μπάμπης Άννινος Μουσική: Vincenzo Di Chiara Eκτέλεση: Κατερίνα Κούκα

4.  Αχ Βαλεντίνα Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης Μουσική: Γιώργος Μητσάκης Πρώτη εκτέλεση: Μαρίκα Νίνου & Γιώργος Μητσάκης & Γιάννης Τατασσόπουλος ( Τερτσέτο )

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Θέλω μαμά έναν αντρούλη (1931)

Θέλω μαμά έν’ αντρούλη
λίγο νοστιμούλη
με ξανθά μαλλιά
να μην έχει ερωμένη
και να μη φορεί γυαλιά
για να είμαι ευτυχισμένη
και να μη μου αντιμιλά
να’ μαστε οι δυο μονιασμένοι
κι όλο να περνούμε με φιλιά τρελά.

Εν πρώτοις να μη καπνίζει
να πίνει μόνο νεράκι
στα κέντρα να μη γυρίζει
και να χορεύει λιγάκι.

Να έχει άκρα υγεία
στα σπορ να έχει μανία
να ξέρει και πυγμαχία
για τις δικές μας σκηνές.

Θέλω να έχει παράδες
να’ χει θείους και θειάδες
για κληρονομιά.

Απαραίτητος δε όρος
να μη μου ζητά παιδί
να μην είναι δικηγόρος,
δεν τον θέλω ποιητή.

Θέλω μαμά έν’ αντρούλη
λίγο νοστιμούλη
με ξανθά μαλλιά
να ξέρει γλώσσας πεντ-έξη
να έχει γλώσσα δεν πρέπει,
σαν του μιλώ, ούτε λέξη,
πολλές φορές να μη βλέπει.

Μετάλλια να ‘χει ανδρείας
να είν’ αβρός στας κυρίας
να μην αρνείται αγγαρείας
και να ‘ναι και τρυφερός.

Εγώ είμαι η νέα γυναίκα

Κάτω τα βέλα και τα καπέλα
και οι ουρές και τα πομ – πομ και τα φτερά
δεν θέλω φούστες, κορσέδες, σούστες
και οι καυγάδες, οι κουζίνες, τα μωρά.

Εγώ είμαι η νέα γυναίκα
που θα καπνίζω και θα σφυρίζω, [ψηφίζω]
η καθεμιά μας αξίζει για δέκα
δε δίνω γι’ άντρες έναν παρά,
η καθεμιά μας αξίζει για δέκα
δε δίνω γι’ άντρες έναν παρά.

Δεν θέλω άντρες, κουμπιά και χάντρες
και παραιτούμαι από το νοικοκυριό,
δεν θα γυρεύω να μαγειρεύω
και εις τον άντρα μου θα κάνω το θεριό.

Εγώ είμαι η νέα γυναίκα
που θα καπνίζω και θα σφυρίζω,
η καθεμιά μας αξίζει για δέκα
δε δίνω γι’ άντρες έναν παρά,
η καθεμιά μας αξίζει για δέκα
δε δίνω γι’ άντρες έναν παρά.

Αχ Βαλεντίνα

Αχ Βαλεντίνα αχ βρε τσαχπίνα
μόρτικα κομμένα τα μαλλιά σου
σαν αγοροκόριτσο η μηλιά σου
‘έχεις κούρσα και σωφάρεις
κι όπου θέλεις ρεμιζάρεις
‘έγινες και σωφερίνα
κι όπως πας σε λίγα χρόνια Ι
θα φορέσεις παντελόνια Ι
Βαλεντίνα Βαλεντίνα Ι Δις

Αχ Βαλεντίνα αχ βρε τσαχπίνα
είσαι μια μποέμισσα σπουδαία
κάνεις την πιο όμορφη παρέα
στα μπουζούκια σαν πηγαίνεις
και χασάπικο χορεύεις
ξετρελαίνεις την Αθήνα
κι όλοι οι μάγκες σ’ αγαπούνε ι
και παντού σε συζητούνε Ι
Βαλεντίνα Βαλεντίνα Ι Δις

‘Έχεις κούρσα και σωφάρεις
κι όπου θέλεις ρεμιζάρεις
‘έγινες και σωφερίνα
κι όπως πας σε λίγα χρόνια Ι
θα φορέσεις παντελόνια Ι
Βαλεντίνα Βαλεντίνα Ι Δις