H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
(*)
Ήτανε Πάσχα και ήμασταν με τη Σόφη στη Βαρκελώνη. Λιγοήμερη επίσκεψη και θέλαμε να δούμε ό, τι περισσότερο. Παίρναμε λοιπόν τους δρόμους, καθώς και διάφορα μεταφορικά μέσα και τριγυρνάγαμε.
Στον καθεδρικό ναό της Σαγκράντα Φαμίλια έτυχε να φτάσουμε απόγευμα Κυριακής. Ανάμεσα στα ακόμη οικοδομούμενα τμήματα, ο διάδρομος ο αφιερωμένος στους επισκέπτες του βατού μέρους του καθεδρικού ναού, έκλεινε.
Κρίμα, λέει η Σόφη. Θα τη δούμε άμα θα τελειώσει το χτίσιμο, λέω εγώ. Με αγριοκοιτάζει. Καλά, ας κάνουμε έναν γύρο τριγύρω, να τραβήξουμε καμιά φωτογραφία απ’ έξω και για το εσωτερικό ερχόμαστε αύριο πρωί πρωί… συμβιβάζομαι.
Σε μια εξέδρα στην πίσω μεριά της τεράστιας φαντασμαγορικής εκκλησίας παίζει μια ορχήστρα κι ένα μικρό κοριτσάκι, ανεβασμένο από το μπαμπά του στο πάλκο, χορεύει.
Παρακάτω, κολλημένη πάνω στο φράχτη που προστατεύει τις εκτελούμενες εργασίες υπάρχει μια ανακοίνωση στα καταλωνικά. Λίγη περιέργεια, λίγη επιμονή και την αποκρυπτογραφούμε: Την Κυριακή Domenica in Albis θα τελεστεί στην προσβάσιμη πτέρυγα της αιωνίως κατασκευαζόμενης εκκλησίας, λειτουργία στην καταλανική γλώσσα.
Μα ναι, για τους καθολικούς η Domenica in Albis (παλιά, βάφτιζαν ομαδικά χριστιανούς το Πάσχα και οι νεόφυτοι φορούσαν λευκά έως και την Domenica in Albis) είναι ακριβώς μια βδομάδα μετά το καθολικό Πάσχα, για μας τους ανατολικούς σήμερα, Πάσχα ανήμερα!
Λίγο πιο πέρα, μια μικρή πόρτα στον φράχτη και κάμποσοι Καταλανοί στη σειρά. Δεν το συζητάμε, μπαίνουμε στην ουρά και έχουμε την ευκαιρία να παρευρεθούμε σε μια από τις πιο υποβλητικές θρησκευτικές τελετές που μας έτυχε ποτέ: Κάτω από τα πέτρινα βλέμματα των δαιμόνων και των αγγέλων του Γκαουντί, υπό το επισκοπικό βλέμμα ενός Καταλανού καρδιναλίου και μέσα στην ηχητική ανάταση που δημιουργεί μια γυναίκα ψαλμωδός πλαισιωμένη από νεανική χορωδία. Γύρω μας ιβηρικά πρόσωπα χαραγμένα από το φως των κεριών, καθώς, πάνω, οι γοτθικές καμάρες εξαφανίζονται στα σκοτεινά ύψη του ναού.
Σκέφτομαι ότι σε αντίθεση με την ορθόδοξη εκδοχή όπου η θεότητα, θέλει δε θέλει, προσλαμβάνεται ως οικεία και φιλική, στη δυτική καθολική εκδοχή πρέπει να κρατάει τη θέση της, ψηλά, επιβλητικά… και αδιερεύνητα.
(*) Συνοδευτική μουσικούλα (Αντόνιο Λάουρο)
Θυμήθηκα τη Βαρκελώνη και τη Σαγκράντα Φαμίλια, καθώς, περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο, συνάντησα το παρακάτω (όμορφο) ποίημα του Θεοδόση Βολκώφ αφιερωμένο στους παλιούς υποβλητικούς καθεδρικούς ναούς.
Το αναδημοσιεύω.
Θεοδόσης Βολκώφ
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΩΝ
Ως πέτρινα και γυάλινα Βιβλία,
ως Γλώσσες άλαλες μα γλαφυρές,
μας πύργωσαν οι Αιώνες και η Χρεία
και κάποιες μυστικόπαθες ορμές.
Κρατάμε απ’ τις παλιές Βασιλικές
και γίναμε το καύχημα του Τόπου,
των Χρόνων μας μορφές δηλωτικές,
προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.
*
Ορέων μάς συνέχει ακινησία.
Για να κτιστούμε, χάθηκαν γενιές
και στέρεψαν μυριάδες λατομεία
και σώματα σκεβρώσαν και ψυχές·
και βρέθηκαν καινούργιες τεχνικές
κι ο μόχθος του πετρά, του ξυλοκόπου,
όλα, και του αρχιτέκτονα οι βουλές –
προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.
*
Mιαν άυλη σαρκώναν Παρουσία
σκιάσεων και φωτός εναλλαγές
και πρόσδιδαν στη Θεία Λειτουργία
μυστήριο τα τόξα κι οι στοές,
και ευλαβείς, λαός προσκυνητές
υπό τις προσταγές του Επισκόπου
έψαλλαν και ψελλίζαν προσευχές
προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.
*
Και κάποιοι τροβαδούροι, ποιητές,
προάγγελοι πιστοί του Νέου Τρόπου,
στα τείχη μας χαράζανε γραφές
που πρόλεγαν τον από Γης προσώπου
χαμό μας, με φωνές εκστατικές,
προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 