Τον Αντώνη Κακαρά δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Ανακάλυψε το Ιστολογοφόρο ψάχνοντας για ποιητικό έργο του κοινού φίλου Νίκου Μοσχοβάκου και μου έστειλε το κείμενο που αναδημοσιεύω παρακάτω μαζί με καλά λόγια για τη Θεσσαλονίκη.

Ο Αντώνης Κακαράς είναι πρώην Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που γράφει: κείμενα ιστορικά, επικεντρωμένα στην περίοδο της δικτατορίας και την αντιστασιακή δράση του ναυτικού, αλλά όχι μόνο. Στο παγκόσμιο χωριό του διαδίκτυου  έχει δικό του επώνυμο στέκι,  ενώ αφηγήματά του έχουν εκδοθεί από τον Παπαζήση

(Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία εδώ)

 Με χαρά αναρτώ ένα από τα λογοτεχνικά του κείμενα.

Η Νιέλλα που δεν τρώει τα χόρτα

Είναι δεν είναι σαράντα κιλά, μάτια σκούρα, όλο θαμπάδα, μυωπικά, γλυκά, πίσω από κάτι φακούς που τα γιγαντώνουν κι έτσι σαν σε κοιτάζει κατ’ ευθείαν (πάντα ευθεία σε κοιτάζει η Νιέλλα),  οπότε τα χάνεις, πόδια χέρια τσάκνα, βυζιά ανύπαρκτα, κάτι ρογίτσες μόλις ραμφίζουν τη μπλούζα ορίζοντας απλά τις θέσεις τους.

Φάε Νιέλλα να μεγαλώσουν τα βυζιά σου, Όκι, Γιατί Νιέλλα όκι, Ντεν τέλει, τι να κάνω τα μπυζιά, να τα τραβάει ο κατένας, Φάε Νιέλλα τη μπριτζόλα γαμώ το κέρατό μου γαμώ, θα τα βάλει με μένα η μάνα σου, Όκι, Φάε τυρί, Ντεν τέλει τυρί, Φάε γαμώ την κοινωνία μου ότι θες, ορίστε φάε αρνάκι, χορτάρια, Όκι κορτάρια όκι αρνάκι, Δεν έχετε Νιέλλα στη Βουλγαρία χορτάρια, γιατί δεν τα τρως, Έκουμε απ’ όλα και φέντα καλύντερη από την ντική σας και αυτό το αρνί είναι μπουλγάρικο, όλα είναι μπουλγάρικα, εσείς ντεν μποσκάτε πια, Θα είσαι άρρωστη, άκου η βουλγάρικη φέτα καλύτερη απ’ την ελληνική, δε σφάξανε Νιέλλα , Ναι καλύτερη και σφάξανε όλο μπουλγάρικα, το λένε οι ντικές σας ειντήσεις, Τι κάνεις στην μπριτζόλα Νιέλλα , γιατί κόβεις όλα αυτά τα κομμάτια γαμώ το κέρατό σου, Όλο κέρατα γκαμάς, αν έκεις κέρατο  ντεν μπορείς να το γκαμήσεις και στο πιάτο μου κάνω εγκώ κουμάντο και μη με μπρήζεις, ντεν τα ξανάρτω…

Ρε κορίτσι μου εγώ στα λέω αυτά για να κάνεις κάποια πιασίματα επιτέλους, κορίτσι παντρειάς που ‘σαι, να στρογγυλέψει λιγάκι ο κώλος σου ρε Νιέλλα που ‘ναι πιο επίπεδος κι απ’ τον δικό μου που μου πέφτουν τα παντελόνια, Εμένα ντεν μου πέφτουν τα παντελόνια κι ο γκώλος μου είναι και πολύ ωραίος και στη ντέση του, και άκου, εγκώ ντεν είμαι κορίτσι μπαντρειάς, είμαι απλά γκορίτσι, Μα πώς θα βρεις έστω γκόμενο, Γκόμενο είχα και μου τράμπαγε τα μπυζιά μου να μεγκαλώσουν ο ντρόμπας, μαγείρευα, έπλενα, σκούπιζα και συνέκεια κρεμπάτι, έ Νιέλλα αρέσει έρωτας αλλά ντεν μπορεί συνέκεια κρεμπάτι, μαγείρεμα, πλύσιμο και αφέντη να κάνει παραντηρήσεις, Νιέλλα ντεν τέλει άλλο μαλάκα γκόμενο, ντεν τέλει χόρτα, ούτε αρνί, ούτε άλλο γκώλο τέλει, όκι ξύγκια στην μπριτζόλα ούτε στον γκώλο, μ’ έμπρηξες κατάλαμπες;

Η Βουλγάρα είχε πλήρη επίγνωση του ηθικού βάρους της δυσανάλογου με το αντίστοιχο σε κιλά του ισχνού σώματός της, έτσι δεν ξεμυτούσε στο δρόμο αν τυχόν ο αέρας δεν ήταν συγκεκριμένης έντασης και κάτω, καθόσον σε κάποια περίπτωση την είχε σηκώσει κυριολεκτικά και την έμπλασε – ευτυχώς με τρυφερότητα – λίγα μέτρα πιο πέρα στη βιτρίνα παρακείμενου καταστήματος ξηρών καρπών. Είδαν κι έπαθαν να την ξεχωρίσουν μέσα από σωρούς πασατέμπο, φιστικιών Αιγίνης και παρομοίων εν πάσει περιπτώσει ειδών, που ζεύτηκε να τακτοποιήσει δουλεύοντας με τις ώρες και χάνοντας το μεροκάματο. Εκεί γνώρισε και το μαλάκα που τελικά και σύντομα πέταξε απ’ το κρεβάτι της, προτιμώντας να υπηρετεί μόνο τον εαυτό της.

Το κορίτσι είχε έρθει από την Πατρίδα του και αρχικά εκπαιδεύτηκε από την απαράμιλλη μάνα της, μια γυναίκα μ’ όλα τα θετικά του κόσμου πάνω της και μια ερμηνεύσιμη αντιπάθεια για κείνους από τους Έλληνες ρασοφόρους που αυθωρεί ξεχώριζε ως υποκριτές. Τους συγκεκριμένους δεν τους πήγαινε, δεν τους πήγαινε να πούμε αφού το πρώτο της ρόγιασμα κάπου στην Πελοπόννησο, καθώς η ίδια αφηγείται, ήταν στο σπίτι ιερέα χωριού του οποίου η παπαδιά γνώριζε να μαγειρεύει εβδομαδιαίως φακές και τίποτ’ άλλο, επιμένοντας μάλιστα να το κάνει η ίδια καθόσον, Εσείς εκεί πάνω αποκλείεται να γνωρίζετε να μαγειρεύετε!

Έτσι, η μάνα της Νιέλλας δεν ξαναπάτησε σε ελληνική εκκλησία, σε σπίτι ιερωμένου Έλληνα (ούτε στων Βούλγαρων έμπαινε αλλά αυτό δεν μας αφορά) και σε καμία απολύτως τελετή όπου παρίστατο ρασοφορεμένος τις. Προτιμούσε να διαβάζει ένα ελληνοβουλγάρικο λεξικό, ακριβώς αυτό έκανε τους πρώτους μήνες, πιστέψτε με παρακαλώ, ύστερα ανακαλύπτοντας μια καταχωνιασμένη σειρά του πεθερού μου από ρούσικη λογοτεχνία στο πρωτότυπο, την ξεκοκάλισε ώσπου να πεις κύμινο, μάλιστα κύριε!

Αφού λοιπόν δασκάλεψε καλά τη Νιέλλα  στα καθήκοντα της εξωτερικής οικιακής βοηθού, τη συνόδευσε από μια φορά  σ’ όλους τους δικούς της πελάτες, που αμέσως αγκάλιασαν την σαραντάκιλη νέα με μη κρυπτόμενη επιθυμία να την παχύνουν, πλην φευ. Η ελληνική περί την φιλοξενία αποφασιστικότητα σκόνταψε στο πείσμα βουλγάρικου βερνικωμένου κέρατου, όπως αποδείχτηκε η εν λόγω ντεσποινίδα.

Πάντως το κορίτσι βολεύτηκε σ’ ένα διαμέρισμα, του οποίου οι ιδιοκτήτες απουσίαζαν αορίστως άγνωστο πού, με μόνη υποχρέωση να το προσέχει, να το καθαρίζει και να πληρώνει το ρεύμα, το νερό και τα κοινόχρηστα. Τα τελευταία δεν απαιτήθηκε ποτέ να καταβληθούν αφού στην πολυκατοικία όπου κατοικούσαν μόνον οικονομικοί μετανάστες, όπως αποδείχτηκε συντόμως, το ασανσέρ δεν λειτουργούσε διότι δεν πληρώθηκαν τα έξοδα συντήρησής του, το ρεύμα στις σκάλες κόπηκε διότι δεν πληρώθηκε ο λογαριασμός ΔΕΗ του κτηρίου, η κεντρική θέρμανση αγνοείτο διότι πετρέλαιο δεν αγοραζόταν. Με λίγα λόγια, ζούσαν όλοι σε αγαστή σύμπνοια ηρέμως και ισόρροπα στο φιλόξενο οίκημα το πολυεθνικό, όπου η μέση ηλικία των κατοίκων του δεν ήταν άνω των τριάντα πέντε, όπως επ΄πεμεινε η δικιά μας που αρέσκεται στα στατιστικά.

Μόνο οι από πάνω μου κάνανε τόρυβο, ειντικά σαν κάποιος έσερνε την Γκινεζούλα από τα μαλλιά έξω από την πόρντα, Ποιος έσερνε ποιον ρε Νιέλλα από τα μαλλιά, Η συγκάτοικος Γκινεζούλα την έσερνε και παίζανε ξύλο αλλά μεντά όλα καλά, Πόσες φορές έγινε αυτό Νιέλλα, Γκίνεται κάτε Κυριακή μπράντυ, μένουνε μαζί, μετάνε και παίζουν ξύλο, μετά αγκαπάνε, Πόσοι μένουν στο διαμέρισμα αυτό είπες, Ντεν είπα αλλά στο ένα ντομάτιο οι ντύο φίλες και στο άλλο επτά αλλά ντεν κάνουν τόρυβο, Ρε Νιέλλα με βγάζεις απ’ τα ρούχα μου, πες καθαρά το θήτα και το δέλτα, Καταρά το λέω τήτα και ντέλτα, ορίστε να το πώ πάλι, τήτα …

Καλά, καλά μ’ έπεισες, για λέγε στην υπόλοιπη πολυκατοικία πόσοι μένουν, Ντεν ξέρει γκανείς, πάνω από εγκαντό μεντανάστες μένουν, μάμπροι, γκαντάμαμπροι, μισογκίντρινοι, γκαφέ, περίπου είγκοσι σε κάτε όροφο γκενικά ήσυγκοι, όμως μόνο ένας μπλάγκας Μπούλγκαρος ολομόνακος στο ντίπλα από πάνω ντιαμέρισμα, Και γιατί τον λες έτσι κούκλα μου, πες μου μένα, Ντιότι με γκερνάει καφέ, μου σέρμπιρε και το ντραπέζι, Έ και λοιπόν, καλά έκανε, μήπως σου ‘βαλε χέρι, Όκι ντεν μου έμπαλε γκέρι ο Μπούλγκαρος, αφού είπα πως είναι μπλάγκας, Νιέλλα  είσαι ερωτευμένη, Εγώ ντεν είμαι ερωντευμένη και ντεν σου ξαναμιλάω και αυντός είναι μαλάγκας, μαλάγκας είναι, και ντεν τέλω να γκάνω μπυζιά και γκώλο, τόνισε το κορίτσι από τη Βουλγαρία που δεν τρώγει τα χόρτα και κοίταζε στα ίσια με τα πελώρια κείνα τα μάτια δακρυσμένα!

1. Κοινωνική Ιστορία των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας

Οι εξετάσεις για τους φετινούς και τους παλαιότερους φοιτητές θα διεξαχθούν από τον κ. Βαμβακά, σύμφωνα με το πρόγραμμα (Τετάρτη 12 Ιουνίου, ώρα 17:00, αιθ. 4a 4β).

 2. Κοινωνική ανάλυση οπτικοακουστικού αφηγήματος

Οι εξετάσεις θα γίνουν προφορικά Παρασκευή 7 Ιουνίου

ώρα 9:00, αιθ.2 Λήξη προθεσμίας παράδοσης εργασιών Παρασκευή 31 Μαΐου, ώρα 12 μεσημέρι.

Για τους φοιτητές που βρίσκονται στο Πτυχίο

3. Κοινωνιολογία της Μαζικής Επικοινωνίας

Εξετάσεις Τετάρτη 12 Ιουνίου ώρα 12:00 στο γραφείο μου

Οι ασκήσεις (με θέμα εκείνο που ίσχυε όταν παρακολούθησαν το μάθημα) θα πρέπει να κατατεθούν στη θυρίδα μου ή στο θυρωρείο ως την Παρασκευή 31 Μαΐου, ώρα 12 το μεσημέρι.

 4. Ραδιόφωνο: Γλώσσα και Κοινωνική Διάσταση

Εξετάσεις Τετάρτη 12 Ιουνίου ώρα 11:00 στο γραφείο μου

Λήξη προθεσμίας για την κατάθεση εργασιών ή εκπομπών: Παρασκευή 31 Μαΐου, ώρα 12 το μεσημέρι, στη θυρίδα μου ή στο θυρωρείο.

Καλό διάβασμα και καλή επιτυχία σε όλους

 Τον Βασίλη Μεταλλινό, φίλο, αρχιτέκτονα και ταξιδευτή τον συναντήσατε ήδη σε αυτές εδώ τις σελίδες, όταν παρουσιάστηκε η γλαφυρή του αφήγηση σχετικά με την (δίτροχη) περιήγηση στο αρμενικό Ερεβάν. Μετά τον έχασα για ένα διάστημα, αλλά ήξερα ότι σκόπευε, μόλις η καθημερινότητα το επιτρέψει, να πάει στην Ινδία, να νοικιάσει επί τόπου μοτοσικλέτα και να εξαφανιστεί ανάμεσα στα αρώματα, τις γεύσεις και τις μυστηριώδεις πτυχές της αχανούς χώρας. Ε λοιπόν, το θηρίο, το ’κανε! Ελπίζω σύντομα να μου δώσει εντυπώσεις προς ανάρτηση. Εν τω μεταξύ εν είδει ορ ντ’ εβρ πάρτε την περιγραφή μιας κεραυνοβόλου έλξης ανάμεσα στον Βασίλη και μια καλοστεκούμενη εικοσάρα (γεγονός πρόσφατον και αληθινόν).

Σημείωση: Ο Βασίλης έχει επιλέξει τις εικόνες, εγώ έβαλα μόνο τους (επί μέρους) τίτλους.

Αντεπρίμα: Όπου ο Βασίλης γοητεύεται παράφορα από μια εικοσάρα Ιαπωνικής καταγωγής και Αμερικανικής προέλευσης, από την Πάτρα

Απογοητευμένος, σαν μαραμένος μαϊδανός που ξεχάστηκε στο ψυγείο, άνοιξα για πολλοστή φορά τις αγγελίες στο car.gr…
“Άντε να δούμε τι …δράκους θα διαβάσουμε κι αυτή τη φορά!” σκέφτηκα.
“Ξέρω, ξέρω… όλες με 15.000 χλμ, 20ετίας, κλεισμένες σε γκαράζ, ευλαβικά συντηρημένες με δοξαστικές ψαλμωδίες των Αγίων Θεοδώρων, αλλαγές λαδιών με το φιλοικτίρμον τροπάριο της Κασσιανής και ρεγουλάρισμα βαλβίδων με τ’ απολυτίκια των Τριών Ιεραρχών από το cd της μονής Βατοπεδίου… 
«Τα γνωστά!» ξανασκέφτηκα.
Άνοιξα, με τη βαρεμάρα κλητήρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, το section ΝΧ Dominator, για 4η φορά την περασμένη Τρίτη, ήπια μια γουλιά από το εξαιρετικό νεπαλέζικο τσάι μου κι έμεινα κάγκελο!
.
.
…Ήταν εκεί! Εμφανίστηκε πριν από 7 λεπτά…
Αμερικάνα, απέριττα κομψή, δυναμική, σοβαρή, 17.000 χλμ, με μια αναβλύζουσα μπρουταλιτέ εξ αιτίας των hot αξεσουάρ που φορούσε…
.
…κάνοντας την “χαμένη” Dommie(*) του Νοεμβρίου, να φαντάζει σαν ταλαιπωρημένη γκαρσόνα της γιορτής κρασιού Νέας Αγχιάλου!
Διαμένουσα στην Πάτρα, κλπ, κλπ.
Τα σχόλια περί αβάδιστης, παρθένας, σπίτι-κατηχητικό, κατηχητικό-σπίτι, θέλανε ξεχωριστή έρευνα… 
«Αυτό το κορμί δεν το χάνω με τίποτα…» σκέφτηκα, άσχημα τσιμπημένος με τη μικρή! 
Πήγα στην τουαλέτα και ξύρισα το μούσι. Εκείνες οι άσπρες τρίχες στο πηγούνι με φορτώνανε χρόνια αδίκως… Άλλωστε, το ‘χα αφήσει γιατί πήγαινα για γκουρού…
…αλλά με κόψανε στα θαύματα…
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ικανοποιημένος, γέμισα ένα ποτήρι με Νεγκόσκα Γουμένισσας και σήκωσα το τηλέφωνο.
“Μόλις διάβασα την αγγελία σας για μία Dommie εξ Αμερικής… κλπ κλπ. Πόθεν τεκμαίρεται το …αβάδιστον της δεσποινίδος;”
Τα στοιχεία ήταν καυτά! Το ‘χω ξαναζήσει το έργο… Η καρδιά άρχισε να χτυπά σαν τα κρουστά του Ουαγκαντούγκου!
Κατεβάζω το ποτήρι άσπρο πάτο… ψάχνοντας το τηλέφωνο του Βασίλη, παλιού φίλου από την Πάτρα.
Ξαναγεμίζω το ποτήρι και πληκτρολογώ τον αριθμό…
“Βασίλη έλα, ο Μεταλλινός είμαι! Kαίγομαι θέλω τη βοήθειά σου…

(*)μνημειώδους ασημότητας -τη σήμερον- παλαιό μοντέλο της Honda, το Dominator 650, απετέλεσε για τέταρτη φορά στόχο του υπογράφοντα.

Όπου ο Βασίλης ζητάει (και παίρνει) τα φώτα του Βασίλη 

Ο Βασίλης είναι παλιά καραβάνα από το φόρουμ moto.gr, έμπειρος με 3-4 μηχανές, μερακλαντάν και γκαραντί. 

«Bασίλη, σΕ έστειλα μια αγγελία σε πμ. Κάτι μΕ λέει ότι είναι περίπτωση! Ρίξε μια ματιά να μΕ πεις… Μη το χάσουμε το κορμί…”
Ο Βασίλης μπορεί να κατρακύλισε σε παραφουσκωμένη με φαρίν ‘απ μπαβαρέζα (BMW 1200gs), αλλά κατανοεί το βίτσιο μου για το δωρικό μονοκύλινδρο. Άλλωστε με DR6 τον γνώρισα  στα Επινιανά, στα Άγραφα, πριν κάποια χρόνια… 
Σε λίγα λεπτά έχει μιλήσει με τον πωλητή κι ακούει την απίστευτη ιστορία… Μόνο 17.000 χλμ! Κι αρκετές ενδείξεις… 
Δεν τις κάνει γαργάρα και βρίσκει τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Οι απαντήσεις από το άσμα του Σπύρου (ένας είναι ο Ζαγοραίος) “ποιά είσαι κι από που κρατάς”… είναι ικανοποιητικές. Κι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης γνωστός! 
Απομένει να την δει και να την οδηγήσει. Έχει όμως βραδιάσει και δεν ρισκάρει να την δει υπό τον δραματικό φωτισμό του θνήσκοντος κηρίου… 
Ορθώς! Μια φωτιστική πλουραλιτέ επιβάλεται… Διότι ο Βασίλης επιμένει στη ρήση του Διογένη “Λυχνίας σβεσθείσης πάσα γυνή Λαϊς”…
Μέσα στο χωροχρονικό συνεχές και στις νεφελώδεις ατραπούς μιας αγοραπωλησίας “μεταχείρω”, κάνω υπομονή.

Μ. Τετάρτη. 9.00′ Έγινε το test drive. To μωρό με 2 εξατμίσεις αγωνιστικές Yoshimura, wiseco σφυρήλατο πιστόνι, γερμανική ζελατίνα, extra ψυγείο λαδιού, αμερικάνικη σέλα πλατιά και σανιδάτη αλά ΚΤΜ…
.
…σφυχτή και άβγαλτη… 
Τα χαρακτηριστικά προσδίδουν ένα ναϊφ περιπετειώδη προσανατολισμό… Που ποτέ δεν έζησε η μικρή!
Υποδέχομαι τα καλά νέα κουνώντας το κεφάλι στωϊκά, με ένα λυρικό προβληματισμό και colgate χαμόγελο! 
«Billy καπάρωσέ την κι έρχομαι το βράδυ με το ΚΤΕΛ Αχαϊας… Φτάνω στις 4.00′ τα ξημερώματα… Θα σΕ τηλεφωνήσω στις 8.00».

Ο Βασίλης -από την Πάτρα- ανένδοτος. 
«Τηλεφώνησέ μου στις 4.00′ να ‘ρθω να σε πάρω να πιούμε καφεδάκι».
Τελικά, εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η παράξενη συνομοταξία μηχανόβιων, κόντρα στα ψόφια αμνοερίφια του ψυχαναγκαστικού τέμπου της εποχής, τις οικογενειακές, επαγγελματικές κλπ υποχρεώσεις…
.
…που μεταμορφώνονται σε παιδιά και δεν χαμπαριάζουν από τίποτα… Το επαναστατικόν outfit το ‘χεις στοDNA σου και δεν αποκτιέται από ιδεολογίες της πάστα φλόρας!
……………………………………………………………………………..
Ξημερώματα της Πέμπτης 2 Μαϊου 2013. Ένα παπί δικάβαλο διασχίζει τα στενά της Πάτρας με ταχύτητες που θα έκαναν τον πρωταθλητή ταχύτητας Valentino Rossi να πάθει σπασμούς στο κωλάντερο…

Όπου σε φλας μπακ παίρνουμε μια ιδέα από τα παθήματα (που θα γίνουν μαθήματα) καθώς και για τους όρους του παιχνιδιού

Tην περασμένη βδομάδα “κατέβηκα” στη Συκιά, στη Χαλκιδική, για blind date. Η κούκλα μΕ συστηνότανε για Σαρλίζ Θερόν, ατυχήσασα ραφάτη, του σπιτιού, άβγαλτη, αγαπά τα λουλούδια, τις συλλογές πεταλούδων κλπ κλπ, με 19.600 χλμ, 7 μήνες στα αζήτητα του car.gr…
Μετά από 150 χιλιόμετρα ταξίδι, είδα ιδίοις βλεφάροις τον …δράκο! Σαν τσατσά τσιφούτα, παραβαρδάριου οίκου ανοχής… 
Σεντόνι και κατ΄ευθείαν …για κανά μήνα στα BODYLINE, σε εντατικό τμήμα…
Χρειάστηκε μιάμιση δαμιτζάνα “αγιάσματος” Σιθωνίας, μετά γλυκανίσου, για να ξεπεράσω το σόκ και 2 πιατέλες φρέσκα σιναγριδάκια, δια χειρός Μήτσου, παλιόφιλου μηχανόβιου, σε παραλιακή ταβέρνα της Σάρτης…
Είναι -τελικά- σκληρή η ζωή του κυνηγού Dommie…
………………………………………………………………………………

Τετάρτη, 01/05/2013, ώρα 19.00′
Ετοιμάζω το σακίδιο. Βάζω μέσα κράνος, γάντια, δερμάτινο μπουφάν… 
Το βλέμμα της συζύγου, που μΕ παρακολουθεί “λυγίζει” τα μεταλλικά πόμολα του δωματίου…
“Μετά την Ινδία, ……για πού με το καλό?” μΕ λέει ψυχρά, κάνοντας την Μέρκελ να φαντάζει σαν ναζιάρα γατούλα…
“Πετάγομαι μέχρι την Πάτρα για ….” ψέλλισα με δύναμη ημιθανούς κάμπιας, για να καταδείξω την ανεπίλεπτη ταπείνωσή μου…
“Όταν έφυγες για την Αρμενία, είπες ότι θα πεταγόσουν μέχρι τον Μασούτη….” με διέκοψε, σαν ριπή μυδραλιοβόλου, κάνοντας την Τζίλντα (μποξερίνα) να βγεί διακριτικά έξω από το δωμάτιο, σκύβοντας το κεφάλι και κοιτώντας λοξά προς το ταβάνι για καμιά ιπτάμενη παντόφλα… Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης!
“Στην Πάτρα θα πάω σΕ λέω, με το ΚΤΕΛ… Που να σΕ εξηγώ τώρα?” Οι εποχές που όταν άλλαζα μοτοσυκλέτα, επισκεπτόμασταν κάποιο Louis Vuitton store ή την αντιπροσωπεία της Rolex, για να συμφωνήσει για την … “αναγκαιότητα” της τελευταίας μου επιλογής, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί…
Αποφασισμένος να μην αφήσω την ζωή μου να ναυαγήσει στους καναπέδες της ανίας και του προβλέψιμου ζαβλακοτουζλαμά, βάζω το σακίδιο στη πλάτη και με αποφασιστικότητα πεζοναύτη του 3ου λόχου της Ντανάγκ, ανοίγω την πόρτα λέγοντας “άμα δεν έρθω μέχρι αύριο το βράδυ, θα σκύψω το κεφάλι έμπλεος ευτελισμού κι ονειδισμού και θα πάμε να δεις εκείνο το πορτοφολάκι στη Louis Vuitton…” 

Η ζωή είναι ένα ρίσκο…
Η άγνωστή μου Dommie -που θα στοίχιζε λιγότερο από το πορτοφολάκι της ακατανόμαστης φίρμας- έπρεπε να μΕ φέρει την Πέμπτη το βράδυ, πίσω στη Θεσσαλονίκη ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!
19.30′ μπαίνω στο 5άρι, Νέα Κρήνη-Βενιζέλου, για ν’ αλλάξω στην Τσιμισκή με το 12άρι, Κάτω Τούμπα-ΚΤΕΛ…
Στις 21.00′ ακριβώς ρολάριζε βελούδινα, με τη γητευτική συριστικότητα του κινητήρα “Volvo B 10 B Noge Turing” και την απαλά θροϊζουσα νυχτερινή αύρα, το σχεδόν άδειο λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αχαϊας…
Περνώντας, έξω από τη Λαχαναγορά κι αφήνοντας πίσω τη Θεσσαλονίκη, άλλο ένα ταξίδι άρχιζε…
Έβγαλα ένα παστέλι για βραδινό, σκεπτόμενος ότι για τον ταξιδευτή η συγκίνηση της φυγής είναι ΜΙΑ…
.
…κόντρα στη νομαδική παράκρουση ταξιδιωτικής αμπελοφιλοσοφίας καί στον μόνιμα αναδευόμενο μοτοσυκλετιστικό τραχανά.

  Όπου άμα είσαι ταξιδευτής παραμένεις τέτοιος  ακόμη και σε λεωφορείο

Το  ταξίδι με το KTEΛ after midnight ήταν βελούδο και με το ετερόκλητο επιβατικό κοινό, αποκτούσε κι ανθρωπολογικό ενδιαφέρον… 

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι όταν δεν ροχάλιζε σαν κομπρεσέρ με χαλαρωμένο ιμάντα, τηλεφωνούσε ανά μία ώρα σε κάποιον δυστυχή συγγενή, για να τον ενημερώνει … ποια πόλη πέρασαν και ότι κατά τις 4.00′ όπως αυτοί (και το …ΚΤΕΛ) υπολόγιζαν θα έφταναν στην Πάτρα… Παρ’ όλ’ αυτά δεν χρειάζονταν να ξεσηκωθεί να τους παραλάβει, όπως του τόνιζαν, ξυπνώντας τον ανά μία ώρα, γιατί -βρε παιδάκι μου- θα παίρνανε ένα ταξί και θα πήγαιναν σπίτι!

Μία ευτραφής διανοούμενη -γκόθικ στάιλ- φοιτήτρια, ντυμένη σαν πλήρωμα καρναβαλικού άρματος, με ένα πολυσέλιδο αισθηματικό διήγημα τσέπης, μονίμως ανοιγμένο στα πόδια της, αφού κατέβασε 2 λουκανόπιττες στη στάση της Λάρισας, με βουλιμία αλιγάτορος Αμαζονίου, ζήτησε από τον οδηγό ν΄αλλάξει τη μουσική με τα καλαματιανά. Αντιμετώπισε τον Ζωϊδάκη live, ροκανίζοντας σαν πιράνχας 3 μεγάλες σακούλες τσιπς αλλά στο 
“φέρτε μου ποτήρια κι άλλα, 
όλα θα τα κάνω γυάλα…”
… του Μίμη Γκιουλέκα, σηκώθηκε αποτροπιασμένη από τη δεύτερη σειρά και κατευθύνθηκε εκνευρισμένη προς την άδεια γαλαρία, κάνοντας σαφές ότι αν ήταν στο χέρι της, θα έβγαζε εκτός νόμου τη ρεμπετοφρίκ jazz σκηνή του θεσσαλικού κάμπου…

Στην περιφερειακή μου όραση ενέπιπτε και μια ηλικιωμένη κυρία της γνωστής συνομοταξίας “γραία Λουτρακίου”, που ροχάλιζε κάνοντας ταβανοσκόπηση, με το στόμα ανοιχτό και την μασέλα βγαλμένη, έτοιμη να την καταπιεί. Αυτή, μπορώ να πω, ότι μΕ δημιούργησε ένα σχετικό άγχος, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι το ροχαλητό της ήτανε “σικέ” και προσπαθούσε να ξεγελάσει τον εαυτό της και να αποκοιμηθεί…
Εγώ “χάθηκα” λίγο στο Μπράλο, για κανά μισάωρο. 
Η φωνή του Σταύρου Ζούμπα -όμως- στο “να ζήσουν οι κομμώτριες…”  μΕ ξύπνησε δίνοντας άλλο νόημα στο υπόλοιπο ταξίδι…
… και με κομμάτια όπως τον “καθρέφτη σου θα σπάσω” και την “αχαριστία” τα χιλιόμετρα εξαϋλώνονταν σαν τα πατατάκια της ευτραφούς γκόθικ διανοουμένης. Στο ρεφρέν του “είσαι το ηρεμιστικό μου” ξεπρόβαλε υποβλητική η γέφυρα του Ρίου. 

Η ώρα ήταν 3.55′.
Ένα ταξίδι, με παραμορφωτικές αντανακλάσεις μιας ελληνικής πραγματικότητας, μια ρεαλιτέ άκρως ενδιαφέρουσα για τον ρέκτη της ακατέργαστης εμπειρίας, που μπορεί και αφουγκράζεται την ζωή …και εκτός ζελατίνας ενός system(*) 6!
Ώρα 4.10′. Τηλεφωνώ στον Βασίλη .
Ώρα 6.30′ έχουμε πιει τους πολλαπλών βιάγκρα νεσκαφέ, έχουμε απαντήσει σε όλα τα αινίγματα της ζωής, και για να περάσει η ώρα, προσπαθούμε να εντάξουμε τις τοποθετήσεις του τελευταίου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ,  στα σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα, στο Λογικισμό του Λούντβιχ Βιτγκεστάιν, στη Φαινομενολογία του Έντμοντ Χουρσέλ και στον Υπαρξισμό του Σέρεν Κίρκεγκωρτ…
.
.
…μέχρι τη στιγμή, που οι διπλές racing Yoshimura της Dommie κάνουν την εξωτερική τζαμαρία του καταστήματος υπολογιστών του Βασίλη να χορεύει τσάρλεστον…

(*) γνωστό, μοδάτο κράνος της BMW, πολύ δημοφιλές στους ντεκαφεϊνέ πολέμαρχους ταξιδευτές του Κολωνακίου

Η εκ του σύνεγγυς επαφή

Η χορτόπιττα μΕ έφυγε απ’ το χέρι…

“Φοράω” ένα ζαμανφού ύφος και βγαίνω “στο αδιάφορο” έξω…
Με την πρώτη ματιά …πρόκειται για κόμματο!
Το βλέμμα μου καρφώνεται …χαμηλά. Από πίσω η πινακίς γράφει ΚΕΟ (καίω) 16 (sweet little sixteen). Από μπροστά το extra ψυγείο λαδιού, στ’ αριστερά, της δίνει μία εσάνς δυναμισμού, αποφασιστικότητας και αντοχής σε τροπικές θερμοκρασίες άνω των 45 υπό σκιά…
Πλησιάζω τον πωλητή και του λέω σοβαρά … “αϊ ντού”…
Η αμερικάνα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.
Εξουσιοδότηση στην αστυνομία, τράπεζα για μπαγιόκο, μία κλασσική ντρίπλα στην τιμή και με 900 ευρώ, έχω πάρει το μωρό και φουλάρω έξω από την Πάτρα.

 Η Επιστροφή

Ο καιρός είναι εξαιρετίκ και ντοπαρισμένος από τα ντουζένια της μικρής, περνάω τη γέφυρα και το κόβω δεξιά για Ναύπακτο, Δελφούς, Μπράλο κλπ κλπ.
Όχι δεν ευχόμουν “να ‘ναι μακρύς ο δρόμος” γιατί η σύζυγος σε περίπτωση αργοπορίας, θα μ΄έσερνε κατ’ ευθείαν στους πωλητές της Louis Vuitton, κάνοντας τους λήσταρχους της ανατολικής Μαυριτανίας να φαντάζουν σαν ιεραπόστολοι…
O επαρχιακός δρόμος με τις γλυκές στροφές προκαλούσε την ευέλικτη μικρή αμερικανίδα, για άγριο και πρωτόγονο οδηγικό σέξ…
.
…όμως τα σάπια ελαστικά, παλαιάς κοπής επί ναυαγίου Εξπρές Σάμινα, λόγω της σχετικής ακινησίας, μΕ υποχρέωσαν στην κλασσική μου αργή οδήγηση, που θα έσπρωχνε θιβετιανό ερημίτη σε υπερκατανάλωση του καφέ υγρού των αποστακτηρίων του Jack Daniels, για να ξεπεράσει την διογκούμενη κατάθλιψη λόγω βαρεμάρας…

Εγώ, για να περνάει η ώρα, σαν αναδυόμενο και ασυμβίβαστο μη αναγνωρισμένο -ακόμα- ταλέντο της ταξιδιωτικής παραλογοτεχνίας, άρχισα να ονειρεύομαι την μελλοντική στιγμή της συγγραφικής μου επιτυχίας, σαν έναν λαμπερό ανεμοστρόβιλο των φεστιβάλ, δεξιώσεων, συνεντεύξεων, γνωριμιών με γοητευτικές στάρλετ, εκδότες, πριβέ πάρτυ…
Ίσως …ίσως κι ένα χρυσό αγαλματάκι συγγραφής κάποιου σεναρίου, να στόλιζε το άδειο ράφι του τζακιού μου στον Χολομώντα!

 Όπου ο Βασίλης βάζει νερό στη Ναύπακτο και καφέ στους Δελφούς

  Σταματάω σ’ ένα βενζινάδικο λίγο έξω από τη Ναύπακτο, να πάρω ένα μπουκάλι νερό. 

Η κοπέλα της καντίνας με ρωτάει που πάω… και στο άκουσμα της Θεσσαλονίκης, δείχνοντας -με φρύδι περισπωμένη- τη Dommie, ένας κυκεώνας από τικ παραμόρφωσε το πρόσωπό της με απρόβλεπτες συσπάσεις και γκριμάτσες, σαν μήνυμα σε κώδικα Μορς!
«Δεν το πιστεεεεεύωωω!» ψιθύρισε με κομμένη την ανάσα.

Εκεί χτύπησε και το τηλέφωνο. 
Ένα παλιό φιλαράκι που βρίσκονταν τυχαία στους Δελφούς, μΕ κάλεσε για καφέ. Βασικά, αυτός ήθελε να δει τη Dommie, σκασμένος από περιέργεια για το τι μηχανάκι μπορείς να βρεις με 900 ευρώ και να ‘χει θέμα για κουτσομπολιό με τη φλωροπαρέα του. 
Όχι, δεν παρεξηγιέται…είμαι σίγουρος ότι τώρα διαβάζει.

Με περίμενε κοντά στο θόλο της Αθηνάς Προναίας, πάνω στην επαρχιακή Λιβαδειάς-Άμφισσας, μ’ έναν φίλο του της συνομοταξίας “κοσμικός Αράχοβας”. Ψάχνανε για ευκαιρία να λουφάρουν τ’ αρχαία, αφήνοντας τα γυναικόπαιδα μετά του υπηρετικού προσωπικού να βολοδέρνουν στο λιοπύρι και στα κατσάβραχα…
Τον ήπιαμε σε καφετέρια εντός των Δελφών. 
Μου τον σέρβιρε μια μελαχρινή εξαιρετικής κατασκευής, νοιώθοντας ένα φονικό σφίξιμο να κάνει την απατηλά αθώα εμφάνισή του, κάτω από την κοιλιακή μου χώρα…
Τα σφιχτά αμορτισέρ της σερβιτόρας δεν μας άφησαν να συγκεντρωθούμε στις συζητήσεις μας για τον αν υπάρχει τελικά θεός, κάποιος σκοπός με την “φανέρωση” της Dommie ή κάποιο σχέδιο πίσω από το Σύμπαν. 

Τα χοντροκομμένα σχόλια όμως της παρέας, για τη σπαστή σουσπανσιόν της νεαράς, προκάλεσαν μια ξινή γεροντοκόρη, με μπούτια “φλούδα νεραντζιού”, της συνομοταξίας “σαλεμένη και μανιοκαταθλιπτική” με προχωρημένο στραβισμό…
… που με βραχνή φωνή που τρεμόπαιζε σαν τα κβαντικά σωματίδια, μας απείλησε με μήνυση!

Χρονιάρα μέρα με μηνύσεις απ’ την τρελόγκα από τη μία… 
Απειλή Louis Vuitton, σε περίπτωση αργοπορίας, από την άλλη…
Κοίταξα το ρολόι, σκεφτόμενος τη θεωρία της σχετικότητος και αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι μου προς βορράν…
Χαιρέτησα κι έβαλα μπρος τη Dommie. 

Ο μπάσος ήχος των δύο Υοshimura έκανε την γεροντοκόρη να με κοιτάξει με δολοφονικό βλέμμα, σαν του μαφιόζου Calogero Vizzini, αναγκάζοντάς με να καβαλήσω άρον-άρον τη Dommie, χωρίς να δέσω το κράνος και να εξαφανιστώ, αφήνοντας την ήσυχη να καταβροχθίσει την κρέμ μπρυλέ της… 

Άλλωστε, στην Καρδίτσα μΕ περίμενε ο φίλος μου ο Γιάννης -παλιός μηχανόβιος και ταξιδευτής για καφέ και μουχαμπέτι για το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ινδία…

 Όπου ο Βασίλης ταπώνει (με Σαλαμπάσ-ι-α διαπασών)  δυο κυριλέ με Μπεμβέ

Βγαίνοντας από τους Δελφούς στον κατηφορικό δρόμο στ’ αριστερά μου, από το γωνιακό βενζινάδικο ξεκινάει μία BMW Z4 καμπριολέ, με ανοιχτό το κεπέγκι, επιταχύνοντας προς τα πάνω μου! 
Πλακώνω τη μανέτα του μπροστινού που δεν σταματάει με τα καινούργια τακάκια και τσαρουχώνω το πίσω.
Τον φτάνω στον πόντο στη θέση της συνοδηγού…
Το εξαϋλωμένο ανθρωποειδές στο τιμόνι με κοιτάζει με οίκτο! 
Το ξανθό λαμπραντόρ δίπλα μΕ λέει “…καλά γκαβoooooός είσαι?” 
…και το ηχοσύστημα παίζει στη διαπασών Σαλαμπάση “Όταν χορεύει ο Λαρισαίος …στη μπάντα κάθε Φαρισαίος”…

Θενκς Γκαντ! …που μΕ έδωσες το προνόμιο να ζήσω αυτή τη σουρεάλ φάση!
Κάτι τέτοια μΕ συμβαίνουν και πιστεύω ότι, τελικά, υπάρχει Θεός!
Τα 2 θρασύτατα νεοπλουτέ πρωτόνια, που σίγουρα αδυνατούσαν να επεξεργαστούν οποιαδήποτε πληροφορία υπερβαίνει σε πολυπλοκότητα τις δισύλλαβες λέξεις μπέμπα, μπεμβέ, πράντα, Κάτυ Σάρκ κλπ κλπ…
.
.
…εξαφανίστηκαν προς τους σιωπηλούς ελαιώνες του νομού Φωκίδος, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αφήνοντας φιδοειδή λαστιχένια αποτυπώματα στην άσφαλτο και αναθυμιάσεις άκαυστης αμόλυβδης… 

Τα τσίπουρα να είναι άνευ…

 Πλησιάζω προς τη Λαμία και “κόβω” προς Δομοκό, Καρδίτσα.

Τηλεφωνώ στον Γιάννη, για να μΕ ενημερώσει ότι στην είσοδο της Καρδίτσας μΕ περιμένει ο Αργύρης, άλλος παλιόφιλος μηχανόβιος από την Καρδίτσα.
Όταν ακούς Γκουσγκούνη και …“που ΄ναι τα πουλάκια μου?” …η σίγουρη απάντηση είναι …“νάτα τα πουλάκια μου”!
Όταν ακούς … “σε περιμένει ο Aργύρης”, η σίγουρη απάντηση είναι ότι πάς για τσίπουρα!
Με κάνει σινιάλο στον περιφερειακό. 
Σταματάω τη μηχανή.
Με συνωμοτικές κινήσεις, που θυμίζουν μυστική συνάντηση των Κορλεονέζι, χωρίς να το καταλάβω μΕ πασάρει ένα πλαστικό μπουκάλι.
Δεν χρειάζεται να ρωτήσω τι περιέχει… Θα στοιχημάτιζα 100 προς ένα ότι είναι διπλοβρασμένο απόσταγμα στεμφύλων Τυρνάβου άνευ(*).
Απλά, μΕ λέει ότι είναι σφραγισμένο. Το βάζω στη μπαγκαζιέρα, τον ακολουθώ σε μια δαιδαλώδη διαδρομή και…
.
.
….σορπράιζζζζζζζζ !
Σταματάμε μπροστά σ’ ένα ρακάδικο!
Εντελώς τυχαίως…
Εντελώς άγνωστος ο Αργύρης στο μαγαζί…
Τα γκαρσόνια άρχισαν να “φέρνουν” χωρίς να’ χουμε παραγγείλει…
Σε λίγη ώρα καταφθάνουν ο Βαγγέλης από τα Τρίκαλα, o Βασίλης από τη Λάρισα κι ο Γιάννης. Όλοι παλιόφιλοι μηχανόβιοι, που ήρθαν διακριτικά να δουν τι χρέπι θα οδηγώ στο επόμενο ταξίδι μου στο «Desert festival» στο Μάλι, μόλις τελειώσει ο εμφύλιος…
Πολύ γρήγορα ακολούθησε ένας ιλιγγιώδης χορός εδεσμάτων, τσίπουρου και μπύρας, βυθίζοντας την παρέα σε μια γαστριμαργική έκσταση…
Εγώ, άυπνος και κουρασμένος από την υπερένταση και το ταξίδι. 
Όμως η ζεστή και εγκάρδια φιλοξενία αυτών των φίλων, με παρέσυρε σ’ ένα παροξυσμό ξαφνικής ευφορίας, με αποτέλεσμα να περάσει η ώρα με συζητήσεις και μεζέδες και να “πιάσουμε” το σούρουπο χωρίς να το καταλάβουμε.
Η μέρα έφευγε και “έβλεπα” με την φαντασία μου, την σύζυγο να ξεφυλλίζει το prospectus της collection Άνοιξη ’13 Louis Vuitton…
…κάνοντας την καρδιά μου να βαράει σαν βομβαρδιστικό στη Μάχη της Αγγλίας!

Έπρεπε να φύγω κι εγώ, γιατί μια αναποδιά και μια καθυστέρηση, θα έδινε την ιδέα σε μία δεσμίδα εκατόευρων στο πορτοφόλι μου …να λιποτακτήσει προς την ακατονόμαστη φίρμα! 
Αυτό βέβαια θα ήταν το λιγότερο… 
Γιατί μετά το ταξίδι στην Ινδία, αρχίζω να βρίσκω πιο δελεαστική μία ένεση ευθανασίας …από το φονικό βλέμμα της συζύγου…

(*)γλυκάνισου

Επίλογος

 Μπήκα στο σπίτι κατά τις 10 το βράδυ…

Η σύζυγος με κοίταξε με το αυστηρό βλέμμα καρδιναλίου αναγεννησιακού πίνακα, κοιτώντας το Rolex της. 
Παρ’ όλο που ένα γνήσιο Rolex πηγαίνει δραματικά πίσω ή μπροστά, φάνηκε να δέχεται ότι έφτασα πριν τα μεσάνυχτα…

Η collection Άνοιξη ’13, ήταν ακόμα ανοιγμένη πάνω στο τραπεζάκι του living room δίπλα σ΄ένα ποτήρι κόκκινο κρασί…
«Βρήκα ένα καταπληκτικό χαρτοφύλακα για σένα… Ηδη μίλησα με τα κορίτσια στην Προξένου Κορομηλά …θα σΕ κάνουν ειδική τιμή…» κουκούρισε το τρυφερό μου ήμισυ, ψάχνοντας τις ιλουστρασιόν σελίδες…
«Ουάου!» αναφώνησα… «Σ’ ευχαριστώ που νοιάζεσαι για το στίλ μου… Δεν έρχεσαι κάτω στο γκαράζ να δεις τι δώρο σΕ έχω φέρει -κι εγώ- από την Πάτρα?», είπα καταρρίπτοντας το αντρικό ρεκόρ ευφημισμού σε κλειστό χώρο!

Προειδοποίηση: Η σημερινή ανάρτηση ενδιαφέρει (ίσως) όσους δεν πλήττουν με τις  ιστορίες για γιατρούς, αρρώστους και νοσοκομεία. Προσωπικά, θα εξομολογηθώ ότι αυτού του είδους τις ιστορίες τις αντιπαθώ και εν πάση περιπτώσει τις απωθώ. Αλλά αφού σας τα έχω ψιλοπεί ήδη σχεδόν όλα, και αφού όπως διαπίστωσα υπάρχει ικανό ακροατήριο (συμπασχόντων) ενδιαφερομένων, ας σας τα πω κι αυτά:

 Όπου στο στήθος μου εγκαθίσταται μια χοντρή

Μεγάλη Πέμπτη, νύχτα. Κοιμάμαι. Και μια χοντρή έρχεται και καλοκάθεται στο στήθος μου. Στην απάνω μεριά. Δε με πονάει, αλλά με σφίγγει. Πολύ. Ξυπνάω. Λέω θα έπαθα καμιά ¨μυϊκή διαστροφή¨. Είναι μια εξήγηση που επινοώ ημι-συνειδητά, μια που είναι μεν καλή και παρηγορητική αλλά δεν ξέρω τι είναι, ούτε τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να στριφογυρίσω για καμιά δυο ώρες, με τη καλοθρεμμένη στη θέση της, να με καταπιέζει. Φιδάτες σκέψεις αρχίζουν να με κλωθογυρίζουν παράνομα και χωρίς την έγκρισή μου. Είχα κάνει πρόσφατα κι ένα τεστ κόπωσης που είχε αποβεί σιβυλλικά: ¨οριακά θετικό¨, να μου βάζει στα αυτιά ενοχλητικούς ψύλλους.

Σηκώνομαι, είναι ακόμη νύχτα, λέω θα περάσει και να μη ξυπνήσω κανέναν, αλλά κατά τις οκτώ η γυναίκα μου ανεβαίνει στο σαλόνι και με βρίσκει  στον καναπέ, ταλαιπωρημένο, και με τις φιδάτες σκέψεις να έχουν πάρει συγκεκριμένη μορφή. Οι θεράποντες (βλέπε προηγούμενα επεισόδια) με έχουν προειδοποιήσει: ασυνήθιστα φαινόμενα στη περιοχή του στήθους πρέπει να αντιμετωπίζονται εγκαίρως και με αποφασιστικότητα. Με έχουν, μάλιστα, προμηθεύσει με ένα χάπι με το γραφικό γενικό όνομα ¨υπογλώσσιο¨.  Η γυναίκα μου το θυμάται, και το ανακαλύπτει.

Το τοποθετώ λοιπόν στην υποδηλούμενη θέση, περιμένω, εκείνο λιώνει, περιμένω ακόμη, αλλά…η τεράστια στη θέση της κι εγώ ζαλάδες.

Αποφασίζω να τηλεφωνήσω στον γιατρό. Τον ξυπνάω, αλλά παρά ταύτα είναι εξαιρετικά ευγενικός…, του τα αφηγούμαι και είναι ρητός: άμεση εισαγωγή για επαληθεύσεις.

Όπου καταφτάνει το νοσοκομειακό, αλλά όχι όλοι προλαβαίνουν τη φάση

166, κανένα πρόβλημα, καταφτάνει σύντομα, μόνο που εδώ είναι Άνω Πόλη, πάει να πει σχεδόν λαβύρινθος, πάει να πει ότι κάποια στιγμή τηλεφωνούν, είμαστε κάπου εδώ κοντά, αλλά… Καλά, λέει η Σόφη, βγαίνω να σας καθοδηγήσω. Η Σόφη μπροστά, το νοσοκομειακό πίσω διανύουν τα τελευταία 50 μέτρα και καταφτάνουν. Λέω στα συμπαθέστατα γεροδεμένα παιδιά ότι τα καταφέρνω και χωρίς φορείο και μου το επιτρέπουν.

Εδώ, να σας πω ότι η Άνω Πόλη δεν είναι μόνο λαβύρινθος, είναι και κάτι που μοιάζει με χωριό μέσα στη πόλη. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε κολλητοί με τους γείτονες, αλλά ότι η εμφάνιση ενός ασθενοφόρου στη γειτονιά και η επιβίβαση ενός περίοικου με πυτζάμες, αποτελεί, όπως και να το κάνουμε, αξιοσημείωτο γεγονός. Βέβαια, η κυρία Τασούλα, φίλη μας, που συνήθως εποπτεύει τα τεκταινόμενα από το μπαλκόνι της, χάνει τη σκηνή γιατί έχει ήδη ξεκινήσει για να κάνει Πάσχα εκτός πόλης, αλλά θα τα πληροφορηθεί από άλλους αυτόπτες και θα τηλεφωνήσει ανήσυχη αργότερα για να ενημερωθεί και να ευχηθεί καλή Ανάσταση και περαστικά.

Στο ΑΧΕΠΑ

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, που λέτε, το Νοσοκομειακό στην μισοάδεια πρωινή μεγαλο- παρασκευιάτικη Θεσσαλονίκη, και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα καταφτάνει στο ΑΧΕΠΑ, που από καθαρή τύχη εφημερεύει τη μέρα εκείνη.

Μα το ΑΧΕΠΑ το ξέρω, μου είναι οικείο (βλέπε τις προγενέστερες περιπέτειες καρδιάς), άρα σχεδόν φιλικό! Και όχι μόνο: ο γιατρός που ασχολήθηκε μαζί μου  και στον οποίο έχω ομολογημένη εμπιστοσύνη είναι ακόμη εκεί. Και όχι μόνο: παρατηρώ ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία μου παρουσία εδώ (τον Οκτώβρη του’10) έχουν γίνει εργασίες συντήρησης (βαψίματα) που, αν μη τι άλλο, κάνουν καλό στο ηθικό των ασθενών.

Έτσι αρχίζω να ηρεμώ, και μέχρι να τελειώσουν τα διαδικαστικά και να βρεθώ στην ¨εντατική¨ για τις πρώτες εξετάσεις, αποφασίζει και η υπέρβαρη σιγά σιγά να την κάνει για άλλα ταλαίπωρα στήθη. Ανασαίνω.

Ένας εξαιρετικά εργατικός ασκούμενος που περιδιαβαίνει ανά τις αίθουσες της εντατικής συγκεντρωμένος και προσεκτικός, έρχεται και καταγράφει με επιμέλεια το ιστορικό. Μου αρέσει, και του το λέω, που το ιστορικό μετράει ακόμη στη διαγνωστική, γιατί παλιότερα όταν ήμουν συνδρομητής σε ένα ιδιωτικό σούπερ μάρκετ υγείας, (το ’χω ξαναπεί, το ξέρω) είχα παρατηρήσει ότι μετράγανε μόνο οι αποφάνσεις των μηχανημάτων.

Σε λίγο φτάνει ο γιατρός (ας τον πω ¨ο δικός μου¨ γιατί έτσι τον αισθάνομαι: νέος, ευγενέστατος, αποτελεσματικός και ήδη γνώστης των καρδιακών μου τοπογραφιών και αδυναμιών) και μαζί του έτερος καρδιολόγος, ασπρομάλλης και μυστακοφόρος. Προβληματίζονται για λίγο πάνω στο τι θα ήταν καλύτερο να γίνει. Εγώ, πες ότι θέλω να δείξω γενναίος, πες ότι προτιμώ τις πιο άμεσες και δραστικές λύσεις, ίσως το παρακάνω: παιδιά, τους λέω, αν μου επιτρέπεται να έχω άποψη, είναι αυτή: μπείτε και ξεβουλώστε ό, τι χρειάζεται. Εγώ σας δηλώνω την πλήρη εμπιστοσύνη μου. Χαμογελάνε, δεν είναι συνηθισμένοι να τους μιλάνε σαν να ήταν υδραυλικοί, αλλά καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για κάποιου είδους χιούμορ, και δεν με αποπαίρνουν.

Στα ενδότερα

Τελικά αποφασίζουν ότι το καλύτερο είναι να δουν από κοντά περί τίνος πρόκειται. Έτσι αποφεύγονται πλεοναστικές εξετάσεις και το αποτέλεσμα θα είναι το πιο έγκυρο δυνατό: Άρα Στεφανιογραφία και μάλιστα στο τάκα τάκα.

Την διαδικασία την ξέρω – το δρόμο δεν χρειάζεται, γιατί υπάρχει υποχρεωτικός γεροδεμένος μεταφορέας, το τοπίο στα Άδυτα έχει αλλάξει ελαφρώς, επί τα βελτίω. Το βρίσκω βαμμένο και συγυρισμένο. Η τάβλα στη θέση της, το ευλύγιστο στραβό μάτι έτοιμο για τις εσώτερες παρατηρήσεις.  Από πάνω μου ο δικός μου μαζί με έναν άλλο γιατρό του οποίου δεν πρόλαβα να μάθω την ακριβή ιδιότητα αν και πιάσαμε για λίγο κουβέντα για τα πανεπιστημιακά, ενώ πέρα από το χώρισμα να εποπτεύει, όπως έμαθα εκ των υστέρων, βρίσκεται ο ασπρομάλλης μυστακοφόρος. Έξω η Σόφη και ένα τμήμα από τους πολύ δικούς μου, με τους οποίους ήταν προγραμματισμένο να κάνουμε μαζί Πάσχα στη Χαλκιδική.

 Μετά από απροσδιόριστο χρονικό διάστημα (τις λεπτομέρειες, λίγο πολύ ίδιες με την προηγούμενη φάση, σας τις έχω ήδη αφηγηθεί τότε) κι αφού ο γιατρός χειρίστηκε, ζούληξε, έσπρωξε και παρατήρησε,  η εξέταση ολοκληρώνεται. Και, παρά το πρόσφατο τεστ, αυτό το κάτι τι (ας μην εκτεθώ, αγνοώ τους σωστούς επιστημονικούς όρους) που ξαναταξίδεψε στην αρτηρία μου, αποφαίνεται αρνητικά. Να το πούμε αλλιώς; Άκυρος ο συναγερμός. Να το πούμε αλλιώς; Η θεόρατη και η καρδιά μου; καμία σχέση!

Η ανακούφιση κι ένα όνειρο

Το απαλλακτικό πόρισμα της μηχανής με τον σπαστό βραχίονα, το στραβό μάτι και την κατατοπιστική οθόνη, το έμαθα αμέσως. Μου το είπαν οι γιατροί επί τόπου με ανακουφισμένο χαμόγελο. Ανακουφισμένος και αναπτερωμένος ήμουν κι εγώ. Ωστόσο ήμουν ¨μέσα¨, και πριν ξαναβγώ έξω καλό θα ήταν να επιλυθεί και η μυστηριώδης νυχτερινή επίσκεψη της ¨υπερμεγέθους¨ στο στήθος μου. Δηλαδή θα έπρεπε να επιστρέψω στην εντατική, να συνδεθώ με τα πέριξ μηχανήματα και δοχεία, και να υποστώ κι άλλες, αναλυτικές εξετάσεις και παρατηρήσεις.

Τί να κάνω; δε μου ’πεφτε λόγος και εδώ που τα λέμε ήμουν ευχαριστημένος, πρώτα απ’ όλα που το κουρδιστήρι δούλευε ικανοποιητικά και που η προηγούμενη επέμβαση επαληθεύτηκε ως επιτυχής, και έπειτα γιατί διαπίστωνα ότι, παρά την παράλογη κρίση που βιώνουμε όλοι μας, η Δημόσια Υγεία μπορούσε ακόμη να λειτουργεί, χάρη στις ικανότητες και τις συλλογικές προσπάθειες αποτελεσματικών κι ευσυνείδητων ανθρώπων. Έτσι επέστρεψα πειθήνιος, χαμογελαστός και φυσικά σηκωτός στις αίθουσες των εντατικών διασυνδέσεων και παρακολουθήσεων (με είχαν φασκιώσει σφικτά για να κλείσει η οπή από την οποία το διερευνητικό άκρο μπήκε στην -κυκλοφορική- αρτηρία και ταξίδεψε επιτυχώς ως την έδρα των συναισθημάτων μου). Εκεί είχαν μαζευτεί κι άλλοι πονεμένοι συνάνθρωποι, και των δύο φύλων μερικοί σε καταστολή άλλοι να διαλαλούν το πόνο τους με ηχηρά επιφωνήματα.

Εγώ αισθανόμουν εντάξει. Ήμουνα ουσιαστικά πλέον σε αναμονή εξόδου και αισθανόμουν τη ζωή γύρω μου να αγωνίζεται και σε ορισμένες περιπτώσεις (ας πούμε στη δική μου) να τα πηγαίνει καλά. Έκλεισα τα μάτια και έπεσα σε έναν γλυκύ ύπνο, κατά τον οποίο μεταξύ άλλων ονειρεύτηκα ότι πέθανα.

Όπου με επισκέπτεται ένας φίλος, αλλά δεν καταφέρνω να τον δω

Εν τω μεταξύ, ο φίλος μου ο Ηλίας είχε πάρει τηλέφωνο σπίτι για να δει αν είμαστε ακόμη στην πόλη και για να προτείνει κανένα, νηστίσιμο έστω, τσιπουράκι, όπου και πέτυχε τη Σόφη που είχε επιστρέψει για να μου φέρει ιματισμό. Έμαθε τα νέα και ανησύχησε. Πήρε λοιπόν τη Μαρία και την υπάκουη αν και ασήκωτη μηχανή του και ήρθαν εσπευσμένα να με βρουν.

Φαντάζομαι τον Ηλία να περιπλανάται στους ατελείωτους διασταυρούμενους διαδρόμους, χωρίς πυξίδα, εξοπλισμένος μόνο με το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο, να καταφτάνει στην πόρτα όπου η αναρτημένη αναγραφή δηλώνει ότι απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος σε όλους, φυσικά να μην κωλώνει, να την ανοίγει και να βλέπει στο βάθος τον φίλο του οριζοντιωμένο και μη αντιδρώντα, με τα μάτια κλειστά, και από πάνω του ένα μαυροφόρο ιερέα να ψέλνει, ενώ πίσω του ένα τσούρμο επίσης μαυροφορεμένες κυράδες να σιγομουρμουρίζουν πένθιμα τροπάρια.

Ο Ηλίας μένει…

Τα παραπάνω τα υποθέτω, γιατί δεν τα εξιστορήσαμε ακόμη λεπτομερώς από κοντά, όπως επίσης υποθέτω ότι η δημοσιογραφική του παρατηρητικότητα ή, ίσως, η ψυχραιμότερη Μαρία, θα του υπόδειξε εν τέλει ότι εκεί γύρω περιφερόταν ο τοπικός ενδο-νοσοκομειακός μεγαλο-παρα κλπ Επιτάφιος.

Ο Ηλίας συνέρχεται, τηλεφωνεί στη Σόφη, και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτά που θα ¨άκουσαν¨ οι περιφερόμενες θρηνούσες δεν είναι από εκείνα που αναγράφονται εύκολα σε δημόσιο ημερολόγιο.

Εγώ, βέβαια, δεν καταλαβαίνω τίποτα από τα παραπάνω γιατί όπως σας είπα ήδη, κοιμάμαι αμέριμνα και ονειρεύομαι ότι πέθανα.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν θυμάμαι όλες τις φάσεις του ονείρου, παρά μόνο την τελευταία. Για να πάρετε μια ιδέα, να σας πω ότι το σκηνικό φέρνει προς πολεμική υπερπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας: Είμαστε με τη Σόφη σε μια μισο-κατεστραμμένη πόλη, όπου οι σειρήνες ηχούν κάπως σαν ψαλμοί και όπου ένα τεράστιο κωνωποειδές ελικόπτερο περιφέρεται στη μαβιά ατμόσφαιρα και βομβαρδίζει. Όχι, δεν βομβαρδίζει, παρά ρίχνει μια κατακόκκινη δέσμη που εξαερώνει τα πάντα. Λέω στη Σόφη να ξαπλώσουμε χάμω για να μη δίνουμε στόχο. Καθώς το κουνούπι έρχεται προς το μέρος μας, κλείνω τα μάτια, αλλά αισθάνομαι μια βαθειά κοκκινίλα να απλώνεται γύρω μας. Αυτό ήταν, λέω.

Αλλά το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν αισθάνομαι δέος, μόνο κάνω μια σκέψη που καμιά φορά την δηλώνω και συνειδητά: Αυτό ήταν. Τέλος τα ψέματα και οι αμφιβολίες και οι αμφισημίες και οι υπαρξιακές ανησυχίες. Περίφημα! Τώρα θα δούμε επιτέλους πραγματικά τι τρέχει ¨μετά¨… Δεν έχω παρά να ανοίξω τα μάτια, και το ¨μετά¨, το όποιο ¨μετά¨, θα μου αποκαλυφτεί!

Ανοίγω τα μάτια (στον ύπνο μου πάντα) και βλέπω μια αίθουσα νοσοκομείου! Πριν προλάβω να απορήσω, τα ξανανοίγω, αυτή τη φορά πραγματικά. Είμαι όντως σε ένα νοσοκομείο, το ΑΧΕΠΑ… και κάπου μακριά ίσως ακούγονται ψαλμωδίες…

Δεν γυρίζω από την άλλη,  γιατί δεν μου το επιτρέπουν οι σωλήνες, τα καλώδια και το φάσκιωμα που δεν πρέπει να κουνηθεί. Πάντως τα καταφέρνω να κοιμηθώ ξανά, χωρίς όνειρα αυτή τη φορά. Έτσι κι αλλιώς έχει πια νυχτώσει, η ζεστή Μεγάλη Παρασκευή φεύγει, πάει, και έρχεται ολοταχώς το επίσης ζεστό, σχεδόν καλοκαιριάτικο, Μεγάλο Σάββατο του ’13.

Επίλογος

Οι εξετάσεις ολοκληρώθηκαν και την ίδια νύχτα μεταφέρθηκα σε κανονικό δωμάτιο. Εκεί βρέθηκα μαζί με έναν νεότερο μηχανικό που μόλις είχε εισαχθεί, στην πρώτη του εμπειρία με τα μυστήρια της καρδιάς. Περάσαμε παρέα την επόμενη μέρα συζητώντας που και που περί ανέμων και υδάτων, που πάει να πει λίγο για πολιτική, λίγο για υγεία, λίγο για κοινούς γνωστούς, μια που εκτός από μηχανικός προέκυψε ιταλοσπουδαγμένος. Ελπίζω και εύχομαι να ήταν και για εκείνον ένας ψεύτικος συναγερμός, ένα falso allarme.

Εγώ το βράδυ του Μ. Σαββάτου εγκατέλειψα το Δημόσιο Νοσοκομείο και επέστρεψα σπίτι. Παρακολούθησα τα βεγγαλικά από τη βεράντα. Δεν ήταν ίσως ένα εξαιρετικό Πάσχα, αλλά μάλλον θα το θυμόμαστε. Όλα καλά.

ΥΓ  Ο ευγενικός και αποτελεσματικός γιατρός που ασχολήθηκε μαζί μου επί τάπητος, ή μάλλον επί χειρουργικής τάβλας, ήταν και αυτή την φορά ο Αντώνης Ζιάκας. Τον ευχαριστώ.

Ας βάλουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Πρώτα ας πούμε για τον Παύλο -Paolo Giovio. Αυτός ήταν ένας καθολικός επίσκοπος και λόγιος που έζησε στην αναγεννησιακή Ιταλία ανάμεσα στον 15ο  και τον 16^ο αιώνα. Ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία, αλλά δεν θα μιλήσουμε γι αυτόν εδώ∙ τον χρειαζόμαστε μόνο γιατί, αναφερόμενος στον Πέτρο τον Αρετίνο, έγραψε το παρακάτω επίγραμμα: « Qui giace l’Aretin, poeta Tosco che d’ognun disse mal, fuorché di Cristo, scusandosi col dir: «Non lo conosco»! » Που πάει να πει, σε ελεύθερη μετάφραση, κάτι σαν:

Τον Αρετίνο, ποιητή Τοσκάνο

εδώ ανακαλώ και χαιρετίζω

που για όλους είχε μια κακιά κουβέντα

εκτός απ’ τον Χριστό!

Και είπε: ¨Συμπαθάτε με γι αυτό,

τον Κύριο αυτόν δεν τον γνωρίζω!¨

Μετά έχουμε τον Πιέτρο Αρετίνο τον ίδιο, που είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της εποχής εκείνης. Ελευθερόστομος κωμωδιογράφος και σατυρικός (κυρίως, αλλά όχι μόνο) συγγραφέας, τα έβαλε κατά καιρούς με ηγεμόνες και πάπες, (αναφέρεται από τον Αριόστο ως ¨το μαστίγιο των πριγκίπων¨) στων οποίων τις αυλές, μεταξύ μας, κατοικοέδρευσε επί μακρόν, όπου και σώρευσε φανατικούς εχθρούς και φίλους. Ανάμεσα στα έργα του, τα δημοφιλή στην μετααναγεννησιακή Ευρώπη Sonetti lussuriosi (λάγνα σονέτα).

Και μετά έχουμε τον Θεοδόση Βολκώφ, ποιητή, που δεν γνωρίζω προσωπικά, τον συνάντησα περιδιαβαίνοντας τις διαδικτυακές θάλασσες και του οποίου έχω αναδημοσιεύσει κι άλλες φορές στίχους που μου φάνηκαν όμορφοι στη μορφή και την ουσία.

Αυτή τη φορά ο Θεοδόσης μιλά για τον Πιέτρο τον Αρετίνο σε δύο ποιήματα που ανάρτησε στο ιστολόγιό του τον περασμένο Φλεβάρη και που αναδημοσιεύω και σας διαβάζω εδώ παρακάτω.

Σε προφορικό λόγο

Τα ποιήματα

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

Φίλτατοι ποιητές, σονετογράφοι,
μην εξαντλείστε εξαντλώντας ρίμες•
στραφείτε σε μηρούς, γλουτούς και κνήμες.
Υπέρτατο αυτό που η Φύσις γράφει

στα χοϊκότατα -και μόνο- εδάφη,
που δεν αναγνωρίζουν στίχων πλήμες.
Τις κρονικές απαρνηθείτε λήμες.
Ξεπερασμένοι πια κι οι πορνογράφοι

μοιάζουν την σήμερον που ο καθένας
πιο πίθηκος κι απ’ τους πιθήκους μοιάζει.
Αφήστε τα καμώματα της πένας•

κανέναν, όπως τότε, δεν ταράζει.
(Κι έτσι όπως ξεπετάτε τα σονέτα,
βρείτε και κάποια για καμιά ξεπέτα.)

ΟΠΟΥ
Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013
ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΦΙΛΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Μαύρο σκυλί, πιθήκι, ουρακοτάγκο –
πες με όπως θες• εγώ καλά το ξέρω
πως σώματα μοχθώ να επαναφέρω
στον Στίχο μου, στη Γλώσσα• μα τον σπάγκο

που με κινεί άλλος κρατά και παίζει.
Παίζω κι εγώ τον ρόλο του αναβάτη,
γυρεύοντας το πλέον και το κάτι,
στο χώμα, στο κρεβάτι, στο τραπέζι.

Ο Στίχος, ασφαλώς, θα εξευγενίσει
την άθληση της γενετήσιας πράξης,
πηδήσει ο ποιητής ή δεν πηδήσει•
εμένα, ωστόσο, αλλιώς μην με κοιτάξεις.

Κι αν στίχους στα κορμιά τους πάντα οφείλω,
με ξέρω και με λέω Μαύρο Σκύλο.

πλήμη =  εκεί όπου φτάνει το χειμερινό κύμα, φουσκοθαλασσιά

λήμη = τσίμπλα