H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ας βάλουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Πρώτα ας πούμε για τον Παύλο -Paolo Giovio. Αυτός ήταν ένας καθολικός επίσκοπος και λόγιος που έζησε στην αναγεννησιακή Ιταλία ανάμεσα στον 15ο και τον 16ο αιώνα. Ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία, αλλά δεν θα μιλήσουμε γι αυτόν εδώ∙ τον χρειαζόμαστε μόνο γιατί, αναφερόμενος στον Πέτρο τον Αρετίνο, έγραψε το παρακάτω επίγραμμα: « Qui giace l’Aretin, poeta Tosco che d’ognun disse mal, fuorché di Cristo, scusandosi col dir: «Non lo conosco»! » Που πάει να πει, σε ελεύθερη μετάφραση, κάτι σαν:
Τον Αρετίνο, ποιητή Τοσκάνο
εδώ ανακαλώ και χαιρετίζω
που για όλους είχε μια κακιά κουβέντα
εκτός απ’ τον Χριστό!
Και είπε: ¨Συμπαθάτε με γι αυτό,
τον Κύριο αυτόν δεν τον γνωρίζω!¨
Μετά έχουμε τον Πιέτρο Αρετίνο τον ίδιο, που είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της εποχής εκείνης. Ελευθερόστομος κωμωδιογράφος και σατυρικός (κυρίως, αλλά όχι μόνο) συγγραφέας, τα έβαλε κατά καιρούς με ηγεμόνες και πάπες, (αναφέρεται από τον Αριόστο ως ¨το μαστίγιο των πριγκίπων¨) στων οποίων τις αυλές, μεταξύ μας, κατοικοέδρευσε επί μακρόν, όπου και σώρευσε φανατικούς εχθρούς και φίλους. Ανάμεσα στα έργα του, τα δημοφιλή στην μετααναγεννησιακή Ευρώπη Sonetti lussuriosi (λάγνα σονέτα).
Και μετά έχουμε τον Θεοδόση Βολκώφ, ποιητή, που δεν γνωρίζω προσωπικά, τον συνάντησα περιδιαβαίνοντας τις διαδικτυακές θάλασσες και του οποίου έχω αναδημοσιεύσει κι άλλες φορές στίχους που μου φάνηκαν όμορφοι στη μορφή και την ουσία.
Αυτή τη φορά ο Θεοδόσης μιλά για τον Πιέτρο τον Αρετίνο σε δύο ποιήματα που ανάρτησε στο ιστολόγιό του τον περασμένο Φλεβάρη και που αναδημοσιεύω και σας διαβάζω εδώ παρακάτω.
Σε προφορικό λόγο
Τα ποιήματα
Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013
Φίλτατοι ποιητές, σονετογράφοι,
μην εξαντλείστε εξαντλώντας ρίμες•
στραφείτε σε μηρούς, γλουτούς και κνήμες.
Υπέρτατο αυτό που η Φύσις γράφει
στα χοϊκότατα -και μόνο- εδάφη,
που δεν αναγνωρίζουν στίχων πλήμες.
Τις κρονικές απαρνηθείτε λήμες.
Ξεπερασμένοι πια κι οι πορνογράφοι
μοιάζουν την σήμερον που ο καθένας
πιο πίθηκος κι απ’ τους πιθήκους μοιάζει.
Αφήστε τα καμώματα της πένας•
κανέναν, όπως τότε, δεν ταράζει.
(Κι έτσι όπως ξεπετάτε τα σονέτα,
βρείτε και κάποια για καμιά ξεπέτα.)
ΟΠΟΥ
Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013
ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΦΙΛΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ
Μαύρο σκυλί, πιθήκι, ουρακοτάγκο –
πες με όπως θες• εγώ καλά το ξέρω
πως σώματα μοχθώ να επαναφέρω
στον Στίχο μου, στη Γλώσσα• μα τον σπάγκο
που με κινεί άλλος κρατά και παίζει.
Παίζω κι εγώ τον ρόλο του αναβάτη,
γυρεύοντας το πλέον και το κάτι,
στο χώμα, στο κρεβάτι, στο τραπέζι.
Ο Στίχος, ασφαλώς, θα εξευγενίσει
την άθληση της γενετήσιας πράξης,
πηδήσει ο ποιητής ή δεν πηδήσει•
εμένα, ωστόσο, αλλιώς μην με κοιτάξεις.
Κι αν στίχους στα κορμιά τους πάντα οφείλω,
με ξέρω και με λέω Μαύρο Σκύλο.
πλήμη = εκεί όπου φτάνει το χειμερινό κύμα, φουσκοθαλασσιά
λήμη = τσίμπλα
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
