H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Όπως σας έγραφα και παλιότερα «Ο Βασίλης Μεταλλινός, από τη Θεσσαλονίκη, αρχιτέκτονας και φίλος, όταν του την δίνει, καβαλάει μια μοτοσικλέτα και χάνεται στην κίτρινη ανταύγεια των εξωτικών δρόμων ..»
Σήμερα αναρτώ την αφήγησή από ένα πρόσφατο μοτοσικλετιστικό ταξίδι στην Αφρική. Υποσχέθηκε ότι σύντομα θα μου στείλει και άλλες από αυτές τις γλαφυρές περιγραφές, τις οποίες, φυσικά, θα σας κοινοποιήσω.
MADAGASCAR, 2018.
Ταξιδιωτικές ιστορίες ολικής αλέσεως (δεν περιέχουν γλουτένη).
Τέσσερις τα ξημερώματα και οι ήχοι ήταν ανατριχιαστικοί… Πεπεισμένος ότι άκουγα καθαρά τον ερχομό ενός διψασμένου για αίμα λυκανθρώπου που περπατάει με σάλτα στο δωμάτιο, άναψα τον φακό μου, σφίγγοντας στο άλλο χέρι τον ελβετικό σουγιά. Ένας τεράστιος αρουραίος κι ένα κίτρινο φίδι είχαν σκορπίσει τα φρούτα μου στο πάτωμα, κάνοντας νταηλίκια γύρω από μια σακκούλα με χυμένα φιστίκια.
Πετάχτηκα απ΄το κρεββάτι κι έμεινα μετέωρος σαν hovercraft…
Μιας και δεν έχω καταλήξει ακόμη σε οριστικά συμπεράσματα για τις αντιδράσεις των φιδιών της Μαδαγασκάρης, προτίμησα να πηδήξω αλαφιασμένος από το παράθυρο, έξω από την ξύλινη καλύβα φωνάζοντας την παντρόνα.
Από την διπλανή καλύβα βγήκε ένας 65άρης Αυστριακός συνταξιούχος, που έφτασε στη Μαδαγασκάρη με ποδήλατο, ρωτώντας τι συμβαίνει, με βλέμμα αυστηρό …σαν καρδινάλιος του Ελ Γκρέκο, ενώ εμφανίστηκε και η τεραστίων διαστάσεων παντρόνα, που θα την χαρακτήριζες ομορφούλα μόνο αν την έβλεπες μέσα από αρνητικό ακτινολογικό φιλμ…
Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι δεν ήμουν διατεθημένος να μοιραστώ την κρεββατοκάμαρά μου μ’ ένα ερπετό κι ένα τρωκτικό, αποστρέφοντας το βλέμμα μου, φοβούμενος μήπως αν την κοιτούσα κατάματα …προσέβαλα το luxury bungalow που διαφήμιζε στο διαδικτυακό site, όπου ενέδωσα τουμπαρισμένος απ΄τις παραληρηματικές περιγραφές της. Άλλωστε οποιοδήποτε παράπονο για το δωμάτιο …δοκίμαζε τη συνοφρύωσή της..
Μπήκε τσαμπουκαλεμένη στην καλύβα μου κι ακούστηκαν κάτι ήχοι σαν γκονγκ… Πρώτος βγήκε ο αρουραίος απ΄την πόρτα, στρίβοντας με τις μπάντες τρομαγμένος για ν΄αποφύγει μια τεράστια παντόφλα που πετούσε σαν καταδιωκτικό Douglas Destroyer καθέτου εφορμήσεως και πέφτοντας σε μια σειρά από μπουκάλια μπύρας του Αυστριακού, σπάζοντας τα δύο τελευταία.
Σε 3-4 λεπτά βγήκε και η παντρόνα κρατώντας το φίδι απ΄την ουρά, κάνοντάς μου νεύμα να μπω μέσα, ενώ μια βαγκνερική γριά απ΄ το γειτονικό bungalow είχε αρχίσει να τσιρίζει στις ψηλότερες νότες της Lucia di Lammermoor…
Περίμενα την παντρόνα έξω απ΄το δωμάτιό της. Σε 3 λεπτά επέστρεψε και πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, ξάπλωσε σε μια πολυθρόνα παίρνοντας πόζα αρχοντοπουτάνας βερολινέζικου καμπαρέ του μεσοπολέμου, επαναλαμβάνοντας χαμογελαστά «votsotsa*-votsotsa, no danger mister Vasilis… good snake no danger mister Vasilis…go to sleep, go to sleep»…
To ερώτημα παραμένει αειθαλές και αρχετυπικό απ’ τον Αλμπέρ Καμύ:“Should I kill myself, or have a cup of coffee?”
Η ώρα είχε πάει 5 παρά. Κάθησα στο τραπεζάκι έξω απ’ την καλύβα κι ετοίμασα έναν καραβίσιο. Ήρθε κι ο Αυστριακός από δίπλα φέρνοντας και μια καρέκλα. Μεγάλη μάρκα τελικά… Οι καραβίσιοι γίνανε δύο. Αυτός ξεκινούσε το ταξίδι του απ΄τα χαράματα για να γλυτώσει απ΄τον καυτό ήλιο του 20ου παράλληλου νότια του Ισημερινού.
Κάναμε γκεζί για 400 χιλιόμετρα. Οδηγούσα αργά την μικρή μοτοσυκλέτα μου, ανάμεσα στις χιλιάδες λακκούβες και δεν είχαμε πρόβλημα να φτάνουμε μαζί στο επόμενο χωριό για διανυκτέρευση. Περίεργος τύπος, πετάλι τη μέρα και καταχρήσεις τη νύχτα μέχρι πλήρους απόφραξης αρτηριών από λίπη, νικοτίνη και αλκοόλ.
Φτάσαμε μαζί μέχρι τη Sambava. Εκεί διεπίστωσε ότι η ποδηλασία σε χωμάτινο τερέν με λακούβες-παγίδες ελεφάντων, δεν περιλαμβάνονταν στα ατού του ιατρικού του φακέλλου, με αποτέλεσμα να συνεχίσει με το λεωφορείο.
Μετά από 2 βδομάδες τον ξανασυνάντησα στο Ανταναναρίβο στο CGM, ένα Jazz μπαρ που λειτουργούσε μεσημεριανές ώρες στο Analakely, κάπου στο κέντρο. Εκεί κάτι Μαλαγάσιοι τζαζίστες αυτοσχεδίαζαν πάνω σε funky κομμάτια του Fela Kuti , ενώ ο Αυστριακός προσπαθούσε να βρει τις λύσεις για τα υπαρξιακά του προβλήματα στον πάτο ενός μπουκαλιού Dzama-Prestige cuvee’ noir…
Δεν προλάβαμε να τα πούμε ούτε να δούμε τους MadaJazz* γιατί έξω γινότανε χαμός.
Έκλεισε το μαγαζί κακήν κακώς και βγήκαμε στην τεράστια σκάλα που οδηγούσε στην Avenue d’Ιndependence. Εκεί στασιαστές κόντρα στη διεφθαρμένη και ληστρική κυβέρνηση (με τις πλάτες των Γάλλων) είχαν στήσει οδοφράγματα και επιτίθεντο κατά των πάνοπλων στρατιωτικών, που βαρούσαν με κανονικές σφαίρες στο ψαχνό. Έξι νεκροί και καμιά πενηνταριά βαριά τραυματίες… Πήγε 6 τ’ απόγευμα, έπεσε σκοτάδι και στην πόλη δεν ανάβει δημοτικός φωτισμός. Δεν υπάρχουν αυτονόητα εδώ…
Μαύρο σκοτάδι, πυροβολισμοί, φωτιές …κόλαση! Αξέχαστη εικόνα-κλωτσιά στα κωλομέρια των δικών μας επαναστατών της μουσταλευριάς …που έγιναν αναρχομπαχαλάκηδες για να αντιδράσουν στον δεξιό μπαμπά, με τις γοητευτικώς άχρηστες και αχρήστως γοητευτικές «παρεμβάσεις» διαμαρτυρίας…
Χαθήκαμε με τον Αυστριακό μέσα στο πατιρντί… Ο τύπος ήταν πολύ θαρραλέος αφού πέρασε κάθετα τη λεωφόρο, ανάμεσα σε εκτοξευόμενες κοτρόνες και σφαίρες. Άλλωστε είχε περάσει πιό ζόρικες στιγμές στη ζωή του, όταν μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε παρακολουθήσει το moto-ταξιδιωτικό ντοκυμαντέρ «Long Way Round» μέχρι το τέλος…
Η φυσιογνωμία μου που «φέρνει» σε Γάλλο, σε συνδυασμό με 3-4 ξυπόλητους νεαρούς Μαλαγάσιους με μαχαίρια σε μέγεθος κουπιού γόνδολας, να με κοιτάνε περίεργα …μ΄έπεισε στην απόφαση να ζήσω και το υπόλοιπο αυτού του κενού γρίφου που λέγεται ζωή, ανεβαίνοντας τα 175 σκαλοπάτια προς την οδό Ratsimilaho, σε στιλ Ντάιρον Ρόμπλες!
Την επόμενη μέρα δώσαμε ραντεβού στο bar «Le Glacier» για μπύρες …giraffes. Οι ταραχές ξανάρχισαν και το μαγαζί οχυρώθηκε πίσω από τα κατεβασμένα μεταλλικά κεπέγκια. Μια οκταμελής ορχήστρα απ’ το festival du desert του Μάλι, έπαιζε κι ο Αυστριακός σηκώθηκε να χορέψει. Δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω. Τον έχασα όταν διαπίστωσα ότι είχε αποσυρθεί με κάτι ντόπια κορίτσια με ειδίκευση στις χειρομαλάξεις και αυξημένο το δείκτη ευγνωμοσύνης στα κερασμένα coctails…
Το ταξίδι συνεχίζεται… Cheers!
……
ΥΓ1. Votsotsa = ποντίκι γίγας της εντόπιας πανίδας
ΥΓ2. Μadajazz = mad a jazz, γνωστή jazz μπάντα στη Μαδαγασκάρη
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 