H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
(Γράφει ο Βασίλης Μεταλλινός)
Ένα ακόμη (ή μάλλον δύο σε ένα) επεισόδιο από το έπος: ¨Βασίλης (Μεταλλινός) σε μοναχικές ταξιδιωτικές μοτοσικλετιστικές περιπέτειες¨. Ινδία 2017.
Tamil Nadu, (PART 1)
(Ταξιδιωτικές ιστορίες ολικής αλέσεως. Περιέχουν ρατσιστικά, εθνικιστικά και σεξιστικά σχόλια-δεν περιέχουν γλουτένη).
Τελευταίο βράδυ στην Ινδία. Πριν 4 μέρες πούλησα την Enfield στο Coimbatore και κατέβηκα στην τουριστική Varkala για φρέσκο ξιφία, yoga, ayurvedic massage και αναζήτηση- καταγραφή των συντεταγμένων της δικής μου σκηνικής παρουσίας, σε μια ταξιδιωτική opera buffa κινουμένων τοπίων με εναλλασσόμενους συνειρμούς.
Παράφορα πλήττων κι αραχτός σ΄ένα μπαράκι πάνω στον γκρεμό, βυζαίνοντας μια καμουφλαρισμένη Kingfisher τυλιγμένη σε χαρτί εφημερίδας, παρακολουθώ μια παράφωνη μπάντα Ινδών που παίζει κομμάτια των Beatles, ενώ ο δυνατός ήχος από τα τεράστια κύματα του Ινδικού ωκεανού δεν καταφέρνει να καλύψει τα φάλτσα…
Στο διπλανό τραπέζι ένας 25άρης Γάλλος με πόζα καταραμένου β’ διαλογής, διηγείται στην παρέα του πως γνώρισε την κοπέλα του, τονίζοντας κάθε τόσο ότι την ερωτεύθηκε για το μυαλό της. «Όταν βέβαια το μυαλό βρίσκεται μέσα σ’ ένα κουκλίστικο κεφάλι, πάνω σε μεγάλα βυζιά και στητά οπίσθια» σκέφτηκα παρατηρώντας την ανατομική βόμβα, υπό ακρατή σιελόρροια…
Παραδίπλα κάτι χοντροκώλες Αμερικάνες, συμπαθείς καρικατούρες συσσώρευσης «like», με συνεχή «selfies» και γελάκια φλερτάρουν τον Ινδό τραγουδιστή, σεκοντάροντας τσιροκοπώντας στο «Love me do» ενώ απ’ το απέναντι τραπέζι ένας Γερμανός με κομοδινί μαλλί χαριεντίζεται με τους σερβιτόρους…
Μετά τους πρώτους παράφωνους στίχους απ’ το «Don’t let me down» κι ενώ αρχίζω να ψάχνω τις τσέπες μου για μια κάψουλα κωνίου που τη φυλάω για τέτοιες περιπτώσεις, βλέπω τη Gemma! Καθισμένη σε στάση διαλογισμού στο βάθος του μαγαζιού, μεσ’ το χάος, να συγκεντρώνεται για ανακατεύθυνση ενέργειας μέσω της παλάμης της σε μια νεαρή μελαχρινή που την κοιτάει με ερωτηματικό ύφος.
Τελικά, κάτι τέτοια άτομα συναντάς και αναστέλλεις την αυτοκτονία!
Φίλτατε αναγνώστα, για σένα που έχεις βαρεθεί τα μοτοταξιδιωτικά ανδραγαθήματα , έχεις χεσμένα τα χιλιόμετρα και τα μέρη που πέρασα με τη μοτοσυκλέτα μου, καθώς και τους μήνες, μέρες και ώρες που διήρκεσε το ταξίδι μου… Ξέρω ότι θέλεις βρώμικες ιστορίες που στάζουν αίμα…
Πάμε 3 χρόνια πίσω λοιπόν…
Τη Gemma την γνώρισα το 2014 στη Βομβάη, σ’ ένα περίεργο guest house ενός εικαστικού Ινδού καλλιτέχνη, που κυκλοφορούσε μ’ ένα παλιό αντικέ καναρινί Morries Μinar του ’50 με μπλε ελεκτρίκ αστράκια στην οροφή και στο καπό. «Είμαι στα γράδα μου» σκέφτηκα βλέποντας το σκηνικό. Ασχημούλα 45άρα, μελαχρινή Ιταλίδα από το Σαλέρνο, με φάτσα που ‘φερνε σε πεκινουά. Eίχε χάσει τον σύζυγό της από δυσεντερία -όμως απ’ ότι αντελήφθην αργότερα που γνωριστήκαμε καλύτερα- και σε συνδυασμό με μια λάμα 250mm χασαπομάχαιρου στην κοιλιακή χώρα, σε κάποια διαφωνία με τον Andrea De Vivo της τοπικής Camorra….
Το ‘χε ρίξει στη γιόγκα και τον διαλογισμό, κατασκευάζοντας για τον εαυτό της ένα αυτο-απείκασμα διανοούμενης γκουρού και σουλατσάριζε κάθε χρόνο στην Ινδία, των αμέτρητων εκδοχών κι ερωτημάτων, στο κυνήγι μιας απούσας Αλήθειας.
Την ακολούθησα προς αναζήτηση παγωμένης μπύρας και με οδήγησε σ’ ένα μπαρ μιας φίλης της λεσβίας που εκείνο το βράδυ φιλοξενούσε ένα gay party. Κάποια στιγμή με είδε που περιεργαζόμουν ένα mp3 και με ρώτησε αν έχω μουσική με μπουζούκια για να δώσει ένα τόνο έθνικ, η φίλη της στο μαγαζί.
Ξεχώρισα ό,τι πιο καλτ διέθετε η κάρτα μνήμης της συσκευής και σε λίγα λεπτά, σταματά το «Broken English» της Marianne Faithfull και «μπαίνει» το «φαρφίσα» με την εισαγωγή του «Μη μου μιλάτε» του Γαβαλά.
Ξαφνικά βλέπω 2 λεσβίες και 3 γκέι να σηκώνονται και να το χορεύουν σέικ με χίπικες κινήσεις κι «απλωτές» ενώ 2 φρικιά Ινδοί μακρυμάλληδες στο μπαρ κουνάνε τα κεφάλια τους σε στιλ heavymetal! Απρόσμενη σουρεαλιστική φάση… Στο ρεφρέν η ιδιοκτήτρια με μια φίλη της -παρ’ αρίω μπάφω- προσπαθούν να σεκοντάρουν στα Ινδικά …όταν ξαφνικά σταματάει η μουσική και σβήνουν τα φώτα!!!
Σκοτάδι πίσσα και μπουκάρουν φωνάζοντας κάτι ακατάληπτα hindi, 5-6 αστυνομικοί με φακούς και κάτι καλαμένιες μαγκούρες στα χέρια…
.
Συνεχίζεται στο PART 2
[WARNING! DANGER!!!
Do not read this until you have read INDIA 2017 (Part 1)
After you have read it …it is safe to continue reading.]
Tamil Nadu 2017 (PART 2)
Βλέπω τη Gemma τρομαγμένη… «Τη βάψαμε» μου λέει. » Άμα μας πάνε μέσα …o νόμος εδώ είναι πολύ αυστηρός για τους ομοφυλόφιλους.» Κάποιοι άρχισαν να διαμαρτύρονται, άλλοι να φωνάζουν και οι αστυνομικοί εμπόδιζαν τους θαμώνες να βγουν από το μπαρ, φυλάγοντας πόρτες και παράθυρα. Γερό μπλέξιμο σκέφτηκα και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια… Το ενδεχόμενο να οδηγηθώ σε κανα κελί Ινδικής φυλακής κατηγορούμενος για συμμετοχή σε gay party μου ‘κανε το ηθικό περντέ πιλάφ…
Που να εξηγείς τώρα ότι είσαι βαθέως μεροληπτικός υπέρ των γυναικών και μπήκες στο μπαρ για μια μπύρα? Η Gemma με φάτσα κομμένου αυγολέμονου με κοιτάζει σαν να μου ζητάει συγγνώμη που μ’ έμπλεξε.
Εκείνη τη στιγμή τρώω φλασιά με Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα και με εθνικιστικό ενθουσιασμό επιχειρώ ηρωική έξοδο. Ανάβω τον φακό του κινητού μου και πηγαίνω προς την κεντρική πόρτα.
Ένας μεγαλόσωμος μουσάτος αστυνομικός με φυζίκ ορεινού γορίλα της Ουγκάντα, με κοιτάζει με αυστηρό ύφος και μου κάνει νεύμα να γυρίσω πίσω σηκώνοντας και την μαγκούρα. Βγάζω το διαβατήριο και του λέω στα αγγλικά ότι είμαι περαστικός απ’ το μπαρ και δεν έχω καμία σχέση με το πάρτι.
Παίρνει το διαβατήριο και το κοιτάζει. Ψάχνει για τη βίζα. Γυρίζει τις σελίδες και αντιλαμβάνομαι ότι δεν βγάζει νόημα από το «Hellas».
«We will see it at the police station» μου πετάει στο άγριο, κάνοντάς μου νεύμα να γυρίσω πίσω στο μπαρ.
Νοιώθω απογοητευμένος του θανατά, κάνοντας τη σκέψη ότι αν και προτιμώ την καύση από το να με θάψουν … θα τα δεχτώ και τα 2 μαζί, αρκεί να γλιτώσω τη ρετσινιά και την ατίμωση από τους κωλομπαράδες ενοίκους της Arthur Road Jail …
Ξανατρώω φλασιά από Αρκάδι, Κούγκι κι Αλαμάνα και με πατριωτικό oβερντόουζ στο όνομα της ελευθερίας, επιμένω να βγω έξω.
Με απορημένη φάτσα Βρετανού ληξίαρχου και αυξημένο τον ειρωνικό δείκτη, με ρωτάει από ποια χώρα είμαι.
Με ρωγμώδη λυγμό του απαντώ «Greece».
«Katsouranis» μου λέει χαμογελώντας μ’ ένα αλλήθωρο συνωμοτικό βλέμμα και μου ανοίγει την πόρτα να βγω…
Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά σήμερα… ΠΑΟΚτσής μπάτσος στην Ινδία!
Δεν είναι τυχαίο… Ζάμπια, Νιγηρία τώρα και Ινδία… Η οικουμενική ιδέα του ΠΑΟΚ!
Ανυπόφορα συγκινημένος και με σκέψεις τύπου «κλείσε μέσα σου τον ΠΑΟΚ και θα νοιώσεις κάθε είδους μεγαλείο» έφυγα τρέχοντας.
Μετά από καιρό σ΄ένα ξενώνα στη Dharamsala, παρακολουθώντας για νανούρισμα Ινδικό ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, μαθαίνω ότι ο Κατσουράνης έπαιζε κι αναδείχθηκε «Hero of the match» στην Ινδική PUNE, συμπαίκτης με Cirillo και Trezeguet, κι έτσι λύθηκε το μυστήριο …αλλά χάθηκε η μαγεία για τη μεταφυσική δύναμη του ΠΑΟΚτσήδικου πνεύματος…
Πίσω στη Varkala πάλι.
Η Gemma που είχε παχύνει λιγάκι και το πρόσωπό της άρχισε να «φέρνει» σε μαστίνο ναπολιτάνο, αρχικά δεν με θυμήθηκε. Μόλις της είπα για τη φάση στη Βομβάη ρίξαμε κάμποσα μεγκαβάτ γέλιου, συνοδεία καμουφλαρισμένων Kingfisher μέχρι τελικής πτώσεως. Για την ιστορία, μου είπε ότι εκείνο το βράδυ οι αστυνομικοί μπούκαραν μόνο για λεφτά. Τους έχωσε τα μισά, τσαμπουκαλεμένη, η λεσβία φίλη της (σκληρό μαγκάκι από κάποια δημοκρατία του πρώην Υπαρκτού) και το πάρτι συνεχίστηκε μέχρι αργά τα ξημερώματα.
Επόμενο πρωί. Περιμένω στο αεροδρόμιο του Θιρουβανανθαπούραμ την αναχώρηση για Βομβάη κι ανακατεύω έναν καραβίσιο καφέ, με την αναγκαία έπαρση που μου «βγήκαν» όλα τα ρίσκα κι οι επιλογές, ακολουθώντας το προσωπικό μου φύλλο πορείας στους άγνωστους δρόμους του Tamil Nadu.
Κάνω γρήγορο flash back.
Madras, αγορά μιας μαύρης Enfield 350 bullet και coast to coast Mahabalipuram, Puducherry, Pattukkottai, Thoothukudi, Kanyakumari (Cape Comorin), Madurai, Coimbatore, πώληση της μοτοσυκλέτας και ξανά νότια με το τρένο στη Varkala (στο γειτονικό state της Kerala)
Η επιλογή του Tamil Nadu? Δεν έχει να κάνει με όνειρο ζωής, ούτε με …»must see before you die». Η επιλογή της διαδρομής έχει κάτι το μεταφυσικό. Το διαισθάνεσαι. Είναι η αόρατη αλχημεία των σημαδιών πάνω στον χάρτη που εντυπώνονται στο μυαλό μας.
Το συναρπαστικό συστατικό του ταξιδιού είναι ακριβώς το ενδεχόμενο του τυχαίου και η διάθεση να καλοδέχεσαι το αλλόκοτο και το ασυνήθιστο, ομογενοποιημένος σ’ ένα πολυφυλετικό και πολυγλωσσικό χυλό, με τις δικές του πολιτισμικές παραδόσεις.
Σε μια μαγική χώρα όπου η κεντρικότητά της οφείλεται στην εκκεντρικότητά της…
Και στα δύσκολα να θυμάσαι τα λόγια του Maharishi στον αποτροπιασμένο -απ’ τις αράχνες, μύγες, κατσαρίδες- Ringo Starr το 1968 στο Rishikesh:
«Για τους ανθρώπους που ταξιδεύουν στο χώρο της αγνής συνείδησης, οι μύγες δεν έχουν πλέον μεγάλη σημασία».
Άλλωστε η Ινδία μπορεί να τους χωράει όλους …όμως δεν είναι για όλους!
.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 