Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο

Κοινωνία, Επικοινωνία, Φαντασία και άλλα

Πέντε ποιήματα

Posted by vnottas στο 9 Οκτωβρίου, 2020

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ

Διάλεξε το καφεπορτοκαλί του ένδυμα του πένθους

αφού αποστράφηκε το μαύρο της απώλειας

και το γκριζόφαιο της απόγνωσης, ο Αγαμέμνων.

Προσπάθησε να μειδιάσει ανεπαίσθητα

αλλά ήδη ένιωθε ανήμπορος

για τόσο λεπτομερείς γκριμάτσες

οι ρυτίδες του εμπόδιζαν την έκφραση.

Τότε με τη βραχνή φωνή του δήλωσε

ο κύβος ερρίφθη Κλυταιμνήστρα.

Εκείνη τότε του πρόσφερε ένα ζουμερό πορτοκάλι

ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο

και χωρίς άλλο τον κάρφωσε με το σπαθί της μνήμης.

Ύστερα από καιρό το άταφο πτώμα

το πήραν νυχτερίδες γιατί έμοιαζε

πολύ με τον βασιλιά τους

που κάποτε πολέμησε στην Τροία.

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ

Την πολιορκούσε από χρόνια

σήμερα όμως στάθηκε απέναντί της θαρραλέα.

Την κοίταξε στα μάτια ο Οδυσσέας

και της είπε σταθερά και αδιαπραγμάτευτα

θα γίνεις δική μου απόψε

πάρε πρώτα το δώρο που σου ‘φερα

ένας Δούρειος Ίππος είναι.

Άνοιξέ το στην ώρα του

θα γίνεις δική μου σου λέω

χωρίς όρους, είναι ζήτημα χρόνου.

ΤΑ ΑΠΡΟΟΠΤΑ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ

Όταν έμεινε μόνη της η Βερενίκη

περιποιήθηκε λίγο την κόμη της

κοιτάχθηκε στον καθρέφτη

της άλλης πλευράς του σύμπαντος

βλέποντας τρία άστρα ξεχασμένα στα μαλλιά της

κι αμήχανη άνοιξε το ραδιόφωνο.

Εκείνη την ώρα έπαιζε το τραγούδι

«άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα».

Αυτό μάλλον την εκνεύρισε

κι άφησε σαν πορτοκάλι το φεγγάρι

να πέσει κοντά στον Πλούτωνα

που το τεμάχισε και το κατέφαγε.

Τότε η Βερενίκη θυμωμένη

με αυτά τα απρόοπτα

μάζεψε την κόμη της

σ’ έναν κότσο περιποιημένο.

Έτσι κανείς δεν την αναγνώριζε

ούτε καν οι αστροφυσικοί.

Για πρώτη φορά αισθανόταν

ότι διέλαθε της προσοχής των περίεργων

και χαμογελώντας κατευθύνθηκε

στην αίθουσα χορού που την περίμενε

ένας Πέρσης ποιητής

παλιά της αγάπη από την εποχή των Σασσανιδών.

Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Κρούω την θύρα του μέλλοντος

κι όταν ανοίγει

βρίσκω εντός του το παρελθόν

αλλά και το παρόν

να παίζουν αστραγάλους

με εμβρύων ατελή οστάρια

ίσως και οστά γερόντων μόλις αποβιωσάντων.

Πάντως παίζουν και μπερδεύουν

του χρόνου το αδιευκρίνιστο πρόσωπο

με αιωρούμενη την ασάφεια

της ηχούς που αντηχεί

στην έρημο της απορίας μας.

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΜΟΥ ΑΛΟΓΟ

Πορτοκαλί μου άλογο

άτι μου φτερωμένο

διασχίζεις το παράλογο

μακριά απ’ το πεπρωμένο.

Μετάξι το καπίστρι σου

οι οπλές σου από χρυσάφι

αστέρι στο αγκίστρι σου

το διάβα καταγράφει.

Μες στον γαλάζιο ουρανό

φαρί μου πως καλπάζεις

και γλυκαναστενάζεις

στης δύσης τον καημό

Ξέρεις για που πορεύεσαι

αλλόκοτα ονειρεύεσαι.

Ένα Σχόλιο προς “Πέντε ποιήματα”

  1. Ανώνυμος said

    το ένα καλύτερο από το άλλο….Μπράβο!

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.

 
Αρέσει σε %d bloggers: