H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Πως να πουλήσετε τη μοτοσυκλέτα σας στην Ινδία…
Αναρτήθηκε από τον/την: vnottas στο 27 Μαρτίου, 2021
Οι επισκέπτες του παρόντος ιστότοπου τον Βασίλη Μεταλλινό τον ξέρετε. Αν όχι μπορείτε να τον πληκτρολογήσετε (ως ονοματεπώνυμο) εδώ αριστερά στην ¨αναζήτηση¨ και θα βρείτε κείμενά του που δημοσιεύτηκαν παλιότερα στο Ιστολογοφόρο. Σας υπενθυμίζω ότι πρόκειται για φίλο αρχιτέκτονα, κένταυρο, μοναχικό δίκυκλο ταξιδευτή, καθώς και πνευματώδη καταγραφέα εμπειριών. Οι φωτογραφίες είναι επίσης δικές του. Σήμερα λοιπόν έχουμε και λέμε:
INDIA, ιστορίες καραντίνας με click away
Everybody’s talking at me
I don’t hear a word they’re saying
Only the echoes of my mind… (Harry Nilsson)
.
Δεκέμβριος, 2017. Φεύγω από το Madurai ξημερώματα προς νοτιοδυτικά γενικώς, για να βρώ την ΝΗ 44. Με βροχή. Στόχος η Βομβάη. Σε μιά βδομάδα η φωνή της Τουρκάλας: «Ladiesand gentlemen, welcome onboard Flight TK6540, please fasten your seatbelts » και τα λοιπά και τα λοιπά…
Εικοστή έβδομη μέρα στο Tamil Nadu κι αρχίζω τον δρόμο της επιστροφής, γιατί ως γνωστόν οι γυναίκες και τα οστρακοειδή αντέχουν μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια στην αναμονή… Μετά γίνονται δηλητήριο!
Οδηγώ στον ανοιχτό δρόμο μέσα στo πρωινό κυκλοφοριακό χάος , χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από οποιονδήποτε άνθρωπο με γνωρίζει κι αποκομμένος από οτιδήποτε μου δίνει μια αίσθηση ταυτότητας.
Είκοσι επτά μέρες περιπλανώμενος, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, χωρίς να γνωρίζω τι με σπρώχνει, να συνεχίζω. Για ν’ αγγίξω την ταυτότητα των λαών? Μήπως από δίψα για έξαψη και περιπέτεια? Ή επειδή έχω μεγαλώσει και θέλω να καταλάβω κάτι …πριν να ‘ναι πολύ αργά? Όχι …μη το βαρύνουμε το πράγμα.
Πηγαίνω απλά για να δω τι θα γίνει …αν μ’ εννοείς φίλτατε αναγνώστα.
Κόρνες και φρεναρίσματα μπροστά σ΄ ένα κοπάδι ιερές αγελάδες, αραχτές ξάπλα πάνω στην εθνική οδό, διακόπτουν την υψηλή διανοητική διερεύνηση βαθέων ερωτημάτων. Πλακώνομαι στα φρένα και μ’ έναν ελιγμό στ’ αριστερά αποφεύγω την παρτούζα μ’ ένα καραστολισμένο με puja flowers λεωφορείο ΤΑΤΑ που μ’ ακολουθεί κι ένα υπερφορτωμένο ημιφορτηγό με μπανάνες που έγραφε στην πίσω πόρτα «Horn please»…
Συνηθισμένα πράγματα στους δρόμους της Ινδίας που άμα δεν τ’ αποδεχθείς, χωρίς να το καταλάβεις από την National Highway 44 …βρίσκεσαι να οδηγείς στην λεωφόρο με τους μαρμάρινους σταυρούς και τα κυπαρίσσια.
Με σκέψεις για την τραγωδία του να πιστεύεις στην μοτοσυκλετική ιδέα αλλά και την τραγωδία του να μην πιστεύεις σ’ αυτή, μετά από 4 ώρες φτάνω στο Udumalaipettai.
Κάποια προβληματάκια στο σανζμάν, μ’ ένα θόρυβο που δεν προμήνυε τίποτε καλό, μ’ ανάγκασαν να περάσω την μέρα μου σ’ ένα συνεργείο μ’ ένα μάστορα που με υποδέχθηκε …σκάζοντας χαμόγελο που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που ετοιμάζονται να διαπράξουν ληστεία σε κοσμηματοπωλείο.
Είναι γνωστό ότι τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή, είναι να βρεις ταξιδευτή που να μην είναι συγγραφέας και έντιμο συνεργείο στην Ινδία. Ο μάστορας με ανάμεικτο ύφος ζήλου και θλίψης, αφού μου απαρίθμησε τα προβλήματα επισκευής, με διαβεβαίωσε ότι θα μπορούσαν να λυθούν είτε με ένα ποσό που θα έκανε τον μαφιόζο Σαλβατόρε Μαραντσάνο να κοκκινίσει …είτε να ρισκάρω να μου εκραγεί το μοτέρ στο δρόμο με πιθανότητα να εκσφενδονιστώ στο διάστημα και να μπω σε τροχιά για πάντα!
Επέλεξα την κουρτίνα no2… Φεύγοντας απ’ το συνεργείο και λαχταρώντας λίγη εσωτερική ηρεμία, κάθισα να πιω μια μπύρα σ΄ ένα υπαίθριο εστιατόριο όπου μου την έπεσε ένας φλογερός προσηλυτιστής, προσπαθώντας να με πείσει να βρω την σωτηρία στα προβλήματά μου σ΄έναν φίλο του-ενσάρκωση ενός θεϊκού όντος που συνδύαζε την διδασκαλία του Σατυγιαναρυγιάνα Ράζου με την ενοικίαση οικονομικών καταλυμάτων με πάρκιν για μηχανές.
Μέχρι το απόγευμα ο ψευτογκουρού μου ανακοίνωσε ότι εκπληρώνοντας μια προφητεία του Σάι Μπάμπα βρέθηκε αγοραστής στο Coimbatore πρόθυμος να μ’ απαλλάξει απ’ τα προβλήματα επισκευών της μοτοσυκλέτας μου, προσφέροντας τα μισά χρήματα που την αγόρασα, με αποτέλεσμα να διανυκτερεύσω στο guest house του. Εξετάζοντας την προσφορά του, με δυσπιστία που συνήθως επιφυλάσσω για τις εμφανίσεις των εξωγήινων που πιάστηκαν …στον φακό, αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι θα ξεμπέρδευα από το άγχος των επόμενων ημερών, στην αγορά της Βομβάης, που κάνει τον λάκκο των κροκοδείλων να φαντάζει με παιδική χαρά…
Το κατάλυμα ήταν πνιγμένο στη μύγα, με ξεχειλισμένες τουαλέτες, εμαγιέ πτυελοδοχεία, γυμνούς γλόμπους βιδωμένους σε σπασμένα πλακάκια, μυρωδιές νουντλ, καμένου λίπους και ούρων. Το βράδυ πέρασε ήρεμα, φέρνοντας συνεχώς στο νου τις σκέψεις του Πεσσόα από το βιβλίο της ανησυχίας που έλεγε …»ότι εφόσον δεν μπορούμε να εξαγάγουμε ομορφιά από τη ζωή, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξαγάγουμε ομορφιά …από το ότι δεν μπορούμε να εξαγάγουμε ομορφιά από τη ζωή».
Το επόμενο πρωί ξεκινώ για το Coimbatore, δικάβαλλος με την …ενσάρκωση του θεϊκού όντος, να πουλήσουμε την μοτοσυκλέτα.
Βγήκαμε στο National Highway 83 προς το Pollachi και σε μιάμιση ώρα φτάσαμε έξω από το Coimbatore. Να μην σε κουράζω φίλτατε αναγνώστα με τεχνικές και οικονομικές λεπτομέρειες που αφορούν την πώληση μιας μοτοσυκλέτας Royal Enfield 350. Μόλις τσέπωσα το μπαγιόκο και «καθαρίσαμε» από χαρτούρα και λοιπά, ο ψευτογκουρού πρότεινε να μας κεράσει σ’ ένα εστιατόριο με σπέσιαλ biryani. Αφού καταβρόχθησε 2 πιάτα και κέρασε και τον αγοραστή μου, συνειδητοποίησε καρφώνοντάς με μ’ ένα διεισδυτικό βλέμμα και μασουλώντας κάτι γλυκά μπαλάκια gulab jamun …ότι είχε ξεχάσει το πορτοφόλι του στη ρεσεψιόν του guest house του.
Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω πολύ τυχερός που συμμετέχω σ’ αυτή την ανατριχιαστική κωμωδία της ζωής…
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε