Από τον Λευτέρη Μανωλά

ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΕΞΟΔΟΥ

Η μουσική των λόγων σου με

                           συνεπήρε

Κι ως την ακολούθησα

Έχασα τα λογικά μου Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Νίκος (Μοσχοβάκος) σε γοτθικά κέφια…

ΛΙΠΑΣΜΑ ΑΝΘΟΚΟΜΩΝ

Στη λάσπη του εγκεφάλου μου

φαιά και λευκή ουσία ανακατεύονται

ενώ εντός της βατράχια μνήμες κοάζουν

κι αναπολήσεις βδέλλες αγωνίζονται

σε σάρκα χρόνου να προσκολληθούν

για να ρουφήξουν αίμα με την ψευδαίσθηση

ότι τίποτα δεν χάθηκε αναπόφευκτα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Ηλίας Κουτσούκος εποίησε  

Κλέφτης φίλων

Χρόνια τώρα εκγυμνάζομαι στη κλοπή φίλων.

Τους παίρνω όνειρα από τον ύπνο τους

αρπάζω φράσεις από την πίσω τσέπη του κεφαλιού τους

-από έναν αγαπημένο μου κυρίως-

 βούτηξα το φανό του-που είχε σβήσει από χρόνια

-πριν του ξαναβάλει φωτιά

και το γόνατο μιας Κλαίρης που αγαπούσε… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τον καιρό εκείνο, τότε που όπου κι αν κοίταγες, μπροστά ή πίσω, οι τόποι είχαν μπλεχτεί και ακινητοποιηθεί ενώ οι χρόνοι ανακατεύονταν ασταμάτητα, δύο τύποι τράβηξαν την προσοχή δύο ποιητών. Τον ένα τύπο, στρατηλάτη που ονειρευόταν με την τεχνική της ¨άσκησης επί χάρτου¨, τον εντόπισε ο Νίκος (Μοσχοβάκος) τον άλλο, έμπορο που αναλογιζόταν ισολογίζοντας, τον ανακάλυψε ο Λευτέρης (Μανωλάς).

Ιδού οι περιγραφές:

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ (Μοσχοβάκος)

Σ’ αυτήν την πολιορκία

δεν θα κάνω χρήση

του πολιορκητικού μου κριού.

Έχω άλλα όπλα πιο απρόβλεπτα

για να κατακτήσω το κάστρο.

Εξάλλου δεν επιθυμώ

τη συντριβή του αντιπάλου

μόνο την υποταγή του θέλω

ν’ αποδεχθεί τους όρους μου

κι έπειτα θα τύχει της επιείκειάς μου

αφού θ’ αρχίσει σιγά-σιγά να κατανοεί

πως ήταν απρόσφορο

να μου αντισταθεί. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο και τον Λευτέρη Μανωλά. Στις αγκύλες λέξεις παρουσίασης.

[Σκηνικό: ΕΝΩ]    Η ΠΟΛΙΣ ΕΚΟΙΜΑΤΟ    (Μανωλάς)

Η μέρα αποσύρθηκε

                    βιαστικά

Σαν τα αποδημητικά

με τις πρώτες δροσούλες

Τα δάκρυα δεν εδίστασαν

                  να παγώσουν

Ο πέπλος της νυκτιάς

                      ασήκωτος

Όλα τα κουκούλωνε

Όλα τα τύφλωνε

Όλα τα κούφαινε

Η νύχτα ξέχασε να υφαίνει

                              όνειρα

Το ξημέρωμα βρήκε την ημέρα

                           στο σκοτάδι

Τις στίβες από λευκές Βεβαιώσεις

Κατ’ Εξαίρεση Μετακίνησης

ο Γαρμπής απρόσμενα

                           σκόρπισε

Στις λεωφόρους, στα σοκάκια

έκοβε βόλτες, μοναχά

                        η σιωπή….

*   

                                                Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ποιήματα του 2021 από τον Νίκο Μοσχοβάκο 

ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ

Χωρίς ενοχές διεκπεραιώνω

την φονική εντολή

έναντι ανταλλαγμάτων.

Ότι μένει πίσω τελείωσε

έτσι έμαθα.

Δεν μου αρέσουν

οι αναπολήσεις και οι εκκρεμότητες.

Πείτε με δοσίλογο

κι οι πιο αδιάλλακτοι, ρουφιάνο.

Εγώ έχω πλήρη επίγνωση

όχι οφθαλμός αντί οφθαλμού

αλλά μόνον έναντι ανταλλαγμάτων

προκειμένου να ικανοποιήσω

την έμφυτη επιθυμία μου.

Ενίοτε μάλιστα

με σαρκασμού μειδίαμα

ισχυρίζομαι τεκμηριωμένα

οδούς αντί οδόντος, αρκεί

έτσι για εκγύμναση της φιλοδοξίας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΜΕΡΙΔΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Παφλαγόνας εγώ

και συ της Καππαδοκίας τ’ άνθος

αν εννοήσουμε πόσο δίκιο

έχουν οι Θράκες

κι αντισταθούμε στους Φράγκους

ίσως μετατοπίσουμε λίγο

της ιστορίας το πεπρωμένο

που θέλει τους Σταυροφόρους

να μαστίζουν τους τόπους μας.

Ίσως έτσι έχουμε μερίδιο

στην επόμενη μέρα.

* Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Νέα φθινοπωρινά όμορφα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ

Χιλιάδες, άπειρα πολύχρωμα βότσαλα

που σμιλευτήκαν από φθορές και προσχώσεις

είναι γεμάτη η παραλία του μυαλού μου.

Στιγμές της ζωής μου που πέρασαν

και τις στρογγύλεψε η μνήμη κι η επιείκεια

βοτσαλάκια που πάνω τους σεργιανίζει

η αναπόληση σφριγηλή κι ολόγυμνη

αναζητώντας εικόνες και πρόσωπα

του περασμένου  καιρού, του πιο ωραίου.

Γλάροι πετούν κι αυτοί ωραίες στιγμές

και μες την πανσέληνο τα χρωματιστά βότσαλα

ανοίγουν φτερά εκστασιασμένα

πεταλούδες γίνονται που δείχνουν από πού πέρασε

κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα απεγνωσμένη.

Δεν έχει βράχια ούτε κολυμβητές

η απόμακρη παραλία του μυαλού μου.

Στην άκρη της μόνο, εκεί που είναι υγρά ακόμη

τα βότσαλά της και λάμπουν στο φως

βρίσκεται ξεχασμένο του πατέρα μου το ψάθινο καπέλο

και της μητέρας μου η μεταξωτή βεντάλια

από ‘κείνο το καλοκαίρι

της αφόρητης ζέστης στο Χαράκι

χρόνια πολλά από σήμερα.

* Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τρία ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Κάθε σημάδι στο πανωφόρι της ιστορίας

χρησιμεύει για την ανίχνευση

της ενοχής και της ευθύνης

των μικρών και λίγων του καιρού μας

που μονίμως καταποντίζονται

στους υπονόμους των αποβλήτων.

Μοναχός, σκεπτικός κι ασυμβίβαστος

προσθέτει τις αιτίες του κακού

κι ανεβάζει στο σαλόνι του μυαλού του

προτομές και πίνακες εκφραστικούς

έτσι που κανείς δεν θα μπορέσει

ν’ αμφισβητήσει το μέγα κύρος του.

Μπροστά το λεγόμενο μέλλον

με ανθούς στο λευκό πέτο του

και πιο πίσω η ουτοπική τρέλα

να χαχανίζει με σιγουριά.

Κάθε σημάδι στο πανωφόρι της ιστορίας

είναι μια εξήγηση της μέθης μας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τέσσερα νεότερα ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΟΔΥΣΣΕΑ

Κατόρθωσα μεγάλα

ερωτεύθηκα πολύ

περιδινήθηκα οικτρά.

Επέστρεψα στην Ιθάκη

σκότωσα τους μνηστήρες

ξανάσμιξα με την Πηνελόπη.

Από δω και μπρος

άγνωστο μού είναι

τι παρακάτω θα συμβεί.

Ποτέ μου εξάλλου

δεν είχα πρόγραμμα.

*

ΠΟΤΑΜΙ

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ

Διάλεξε το καφεπορτοκαλί του ένδυμα του πένθους

αφού αποστράφηκε το μαύρο της απώλειας

και το γκριζόφαιο της απόγνωσης, ο Αγαμέμνων.

Προσπάθησε να μειδιάσει ανεπαίσθητα

αλλά ήδη ένιωθε ανήμπορος

για τόσο λεπτομερείς γκριμάτσες

οι ρυτίδες του εμπόδιζαν την έκφραση.

Τότε με τη βραχνή φωνή του δήλωσε

ο κύβος ερρίφθη Κλυταιμνήστρα.

Εκείνη τότε του πρόσφερε ένα ζουμερό πορτοκάλι

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Νίκος Μοσχοβάκος γράφει για καλούς λογαριασμούς, για βεβαιότητες, για πέτρινα λιοντάρια, για γεωμετρικούς έρωτες και για ετικέτες

ΞΕΚΑΘΑΡΑ

Όταν λέω τα πράματα

με τ’ όνομά τους

με αποκαλείτε ωμό.

Όταν υπαινίσσομαι την αλήθεια

σφυρίζετε αδιάφορα

παριστάνοντας ότι δεν με εννοείτε.

Γι’ αυτό ξεκαθαρίζω τη θέση μου

με οπλοπολυβόλο θα σας αντιμετωπίζω

για να σας δοθεί η ευκαιρία

τα θύματα να παραστήσετε

σαν γνήσιοι υποκριτές που είστε.

ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΘΗΣ

Οι συνδαιτυμόνες μου άρχισαν με βουλιμία

να τρώνε το αγριογούρουνο

που ήταν σερβιρισμένο στο τραπέζι.

Προηγουμένως τους είχα εξηγήσει

ότι αυτό ήταν που είχε καταστρέψει το αμπέλι μου

γι’ αυτό και δεν είχα κρασί να τους προσφέρω.

Σιωπηλοί με συνωμοτικό τρόπο

έπαιρναν εκδίκηση μασώντας το

με βεβαιότητα μέθης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

(Μου τα έστειλε ο Νίκος πριν φύγει για τη Μάνη)

ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟ

Καλοκαιρινό απόγευμα

που με την αδιευκρίνιστη συννεφιά του

νοσταλγίας μικρούς κύκλους

γεμίζει τις ώρες της μοναξιάς

και σαν κύμα παλινδρομικό μέσα μου

πάει και φέρνει

όλα όσα πέρασαν και φύγαν

με την οσμή τους να πλανιέται

χωρίς προφυλάξεις ένα γύρω

και την εικόνα των ματωμένων γονάτων μου

να δείχνει από πού πέρασε η τέρψη

των θεών η απαράμιλλη αυθαιρεσία.

Ανυπομονώ να ταξινομήσω τους ρόμβους

των κατασταλαγμένων μου απόψεων

και να διεκδικήσω πεισματικά

ό,τι πάντα ήταν δικό μου: την τελείωση.

Πλάι μου κόλουροι κώνοι ελπίδας

και πυραμίδες ανώφελων μυστικών

ισχύουν και καθοδηγούν σταθερά

μια πορεία ελλειπτική, τελέσφορη όμως

που γνώση και ομορφιά συμβαδίζουν

και ζητούν το απόσταγμα της ηδονής

το θεμέλιο αυτού του ανυπεράσπιστου κόσμου.

Κι εκεί που μέσα σε μουσικές εκκωφαντικές

και σιωπές αινιγματικής ευκρίνειας

αναμοχλεύεται ο λόγος ύπαρξης

έφιππος εγώ διασχίζω τη φθορά

σα να επείγομαι

ν’ αποκρύψω την αλήθεια

με την επάρκεια ταχυδακτυλουργού.

Όμως είναι πια κατάδηλο

ότι ανάμεσα σε κύκλους, ρόμβους

κόλουρους κώνους και πυραμίδες

αναζητώ με συνέπεια γεωμέτρη

το ακριβές εμβαδόν των πεπραγμένων

με εμμονή στην ευκλείδεια γεωμετρία

πάντα πιστός στο αξίωμα

ότι μεταξύ δύο σημείων

μία ευθεία άγεται.

*

ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ

Στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου

όνειρα στοιβαγμένα, κουρελιασμένα, απραγματοποίητα

νοτισμένα στην υγρασία της πίκρας

περιμένουν να λυτρωθούν μέσα

στην πηχτή νύχτα του θανάτου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Πολύ πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου)

ΩΡΑΙΟΣ ΤΥΠΟΣ

Είμαι εύπιστος

επιρρεπής στη συνωμοσία

στις εξεγέρσεις πρόθυμος

φανατικός, μονομανής, αφοσιωμένος,

ανταγωνιστικός κι ευέξαπτος

πρώτος στις συμπλοκές

τους διαπληκτισμούς, τις αντιπαραθέσεις.

Αναλαμβάνω ευθύνες αυξημένες

αμελώ πολλές φορές τ’ αναμενόμενα

και γενικά φυτρώνω

εκεί που δε με σπέρνουν.

Άλλοι μιλούν για επιπολαιότητα

κι άλλοι πιο ειδικοί

για αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Μερικοί επιμένουν να διαδίδουν

πως είμαι ωραίος τύπος, αιρετικός

λίγοι με είπαν κι ανισόρροπο.

Έχω σαφή επίγνωση τι μου συμβαίνει

υπήρξα κάποτε ημίθεος

κι αργότερα προφήτης

δεν διαπραγματεύομαι τις κατακτήσεις της ζωής μου

ούτε βέβαια τα κέρδη μου.

Αφουγκράζομαι πάντα την επανάσταση

και σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

Μικρό με ‘λέγαν όλοι τους Ευκλείδη

κι αργότερα Επίκουρο ή Οδυσσέα.

Πάντα σ’ απόκρημνες θάλασσες προσαράζω.

*

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Τις προάλλες σε είδα στη Via Veneto, Σύλβια

να πίνεις καφέ με τον Βεσπασιανό

και μάτωσε η καρδιά μου.

Χθες έμπαινες στον ναό του Δία

με τον Καλιγούλα καμαρώνοντας πλάι του.

Ξέρω βέβαια πως μεγαλοπιάνεσαι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

ΤΩΝ ΣΕΛΕΥΚΙΔΩΝ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΕΓΩ;

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

Όταν το ανακάλυψα πανικόβλητος

αναρωτιόμουν πως ξέπεσα τόσο

κι ύστερα από είκοσι αιώνες

κατέχω μόλις και μετά βίας

μια θέση κατωτέρου δημοσίου υπαλλήλου.

Φρόντισα ωστόσο να κρατήσω

μυστική την καταγωγή μου

είναι το καλύτερο που έχεις να πράξεις

έπεισα τον εαυτό μου

κι αφέθηκα στην πεπατημένη μοίρα μου.

Έτσι προετοιμάστηκα επαρκώς

και χρόνια πολλά μετά

όταν ένα βροχερό απόγευμα

χτυπούσαν την πόρτα μου επίμονα

και με ρωτούσαν περίεργοι ερευνητές

για την αλήθεια, αποκρίθηκα

με αφοπλιστική έκπληξη:

Των Σελευκιδών απόγονος εγώ;

*

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ακούσαμε όλοι τη φωνή της Θέτιδας

όταν ο Αχιλλέας βγήκε τ’ απόγευμα

στον δρόμο για να παίξει.

Επέμενε να ντυθεί καλά Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Ο ποιητής διάλεξε τις πιο αγαπημένες του λέξεις

τις καλόντυσε και μόλις άκουσε

το ραδιόφωνο να παίζει

το δεύτερο βαλς του Σοστακόβιτς

άρχισε να στροβιλίζεται μαζί τους

χωρίς να υπολογίζει κανέναν.

Παρ’ ότι ήταν πρωτάρης

ανάλαφρα τις σήκωνε ψηλά

κι ύστερα τις διευκόλυνε

να βρουν τον ρυθμό της ομοιοκαταληξίας

και να λυγίσουν τη μέση τους επιδέξια

ώστε να γίνουν περιζήτητες. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Γράφει ο Νίκος Μοσχοβάκος)

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Υποψίες πολλές με βασανίζουν Θεέ μου.

Ξέρω καλά πια πως η συννεφιά

δεν είναι η σκιά σου.

Ακόμα συνήθισα να μη μ’ ακούς

και να μη με βλέπεις.

Γνωρίζω ότι δεν είσαι πανταχού παρών

ποτέ μου εξάλλου δεν σε είδα.

Διαδόσεις… διαδόσεις… διαδόσεις…

μήπως κρύβεσαι μέσα στον φόβο μου;

Μήπως τελικά δεν υπάρχεις Θεέ μου;

*

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ

Το σύννεφο ονειρεύεται βροχή θέλει να γίνει

να πέσει μες στον ποταμό και στον γιαλό να φτάσει

στη θάλασσα να ξαπλωθεί στου πέλαγου τα πλάτη

και πάλι να εξατμιστεί πάλι να γίνει νέφος

να ταξιδεύει διαρκώς άλλους κόσμους να βλέπει

τις αστραπές να χαίρεται και τις βροντές να ακούει

να βρίσκει την παρηγοριά στου σύμπαντος τα βάθη

άστρα καινούργια να χαρεί και ουρανούς χρωμάτων

του Αρχαγγέλου το σπαθί πάνω του ν’ ακονίσει

να μάθει κι άλλα μυστικά άλλων λογιών τραγούδια

να χαίρεται και να απλωθεί πολύχρωμο σεντόνι

άλλο με την ανατολή και άλλο με τη δύση

μεταξωτό την άνοιξη λινό το καλοκαίρι

πένθιμο το φθινόπωρο και γκρίζο το χειμώνα

πουλιά να το διασχίζουνε κι άγγελοι ν’ ακουμπάνε

και το τραπέζι του Θεού να στρώνει αγιασμένο

πάλι νερό να γίνεται και πάλι ατμός να φτάνει

σ’ άλλα μέρη κάθε φορά αλλού σ’ άλλους πλανήτες

με περηφάνια και χαρά με μέθη απ’ τη δροσιά του

του σύμπαντος τα όρια με σιγουριά να μάθει

σοφό να νιώθει και υγρό σοφό και σπουδασμένο

να μην το λένε πένθιμο να μην το λένε μαύρο.

*

ΔΕΝ ΕΚΛΙΠΑΡΩ

Όχι δεν θα πειθαρχήσω.

Αισθάνομαι γρανίτης ακατέργαστος

ορείχαλκος ατάραχος

ατσάλινος κι απρόσιτος

περίπου άτρωτος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος)

Εσώτερο πραξικόπημα

Μέσα στη κάβα του μυαλού μου

κόπηκε το ρεύμα

και ευκαιρία βρίσκουν νευροδιαβιβαστές

κι άλλες στρατιές ενζύμων χημικών

να κάνουν ότι τους καπνίσει.

.

Φέρνουν κομμάτια από παλιές αγάπες

και τα μοντάρουν σαν να είναι σκιάχτρα

στου νου τις πεδιάδες, δήθεν

να διώξουν τα πουλιά της μνήμης.

.

Βρίσκουν και διάφορα κομμένα μέλη

του Εμφυλίου μέσα μου

τα ράβουν επίτηδες ανάποδα

κι ύστερα σπάζουν πλάκα

γιατί τα βλέπουν

να περπατούν πλάγια σαν τους κάβουρες

ή να βαδίζουν μεθυσμένα προς τα πίσω. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Εμπνεόμενος από τα τρέχοντα (και όχι μόνο) ο Νίκος μου έστειλε τα παρακάτω πρόσφατα ποιήματά του . Σχετικά με τους ιούς, στο Ιστολογοφόρο υπάρχει επίσης ένα παλιότερο όμορφο κείμενο του Νίκου που θα το βρείτε εδώ .

Νίκος Μοσχοβάκος

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ

Μιλάς και μετά γελάς.

Μήλα τρώνε οι αγελάδες.

Στη Γέλα έχει λιακάδα.

Παγκόσμια μέρα ποίησης.

Μετά παγκοσμιοποίηση.

Συνέπεια κορονοϊού.

Μπελάς και πια δε μιλάς.

ΣΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ

Όπου βρίσκεται ο καθένας

εκεί θα εκτίσει την ποινή του

διέταξε ο Καίσαρας.

Όλοι μας τότε

με μια μικρή δικαιολογία

αναζητήσαμε μια θέση

στη λιακάδα.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΥ

Με το μυαλό του γεμάτο ατελείς χάρτες

βραχώδη απειλητικά ακρωτήρια

υφαλογενείς μπλε σκούρες θάλασσες

νεφοσκεπείς ουρανούς αλλά και πεντακάθαρους

βραχονησίδες μοναχικές άδεντρες

ταραγμένους ευρύχωρους κόλπους

που στις απόκρημνες ακτές τους

φωλιάζουν φώκιες, γλάροι, αποδημητικά

κι ένα ξεθωριασμένο πορτραίτο του Χριστόφορου Κολόμβου

ο Μαγγελάνος προετοιμάζεται για τον μεγάλο απόπλου

με σκοπό να βρει μιαν άλλην Αμερική

μιαν άλλη γωνιά δόξας και πλούτου στην υδρόγειο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

Φοβάμαι πως θα ξαναγίνουμε ίδιοι

ή  και χειρότεροι μπορεί

γιατί ο φόβος της απώλειας

Δεν γίνεται απώλεια του φόβου

Φοβάμαι πως τα κτήνη που ποδηγετούν τις αγορές

θα φτιάξουν τις καινούργιες αλεξίσφαιρες

-και παίρνει αέρας φοβερός μέσα στο χάος

το κόκκινο ποδηλατάκι του Γιωργάκη

και της Αννούλας το κουκλάκι χάνει το κεφαλάκι του- Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μου το έστειλε πρόσφατα ο Ηλίας

Ηλίας Κουτσούκος: Happy– χάπι

Με το φως της ημέρας

δεν χρειάζεται χάπι

Το χάπι παίρνεται τη νύχτα

τη στιγμή που νιώθεις

πως οι εφιάλτες έρχονται

γαμημένα βιώματα

και χρόνια αιμοσταγή

κι ιδίως η ηλίθια απορία του στυλ

που πήγαν τόσα χρόνια

ή το χειρότερο ‘κάποτε

είχαμε όνειρα και μεις…’ Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Την ερχόμενη Τρίτη 18/2/20 ο Νίκος παρουσιάζει στην Αθήνα τη νέα ποιητική συλλογή του. Παρακάτω η πρόσκληση.

Ένα από τα ποιήματα:

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Αφού εφόνευσε όλους τους μνηστήρες

ως όφειλε ο Οδυσσέας

ασχολήθηκε επιμελώς με τα του οίκου του.

Επέδειξε ένοχη τρυφερότητα στην Πηνελόπη

συμβούλευσε αριστοτεχνικά τον Τηλέμαχο

τους πιστούς υπηρέτες και φίλους

ευχαρίστησε για τη συνδρομή τους.

Δεν πέρασε ούτε μήνας όμως

όταν τους κάλεσε πάλι

και με φωνή γεμάτη φλόγα πίστης δήλωσε:

Αναχωρώ αύριο το πρωί για ταξίδι πρωτόγνωρο

σιγά μην αφήσω τον Χριστόφορο Κολόμβο

να ανακαλύψει πρώτος την Αμερική.

Ο Ηλίας δεν είναι λύκος ούτε γέρασε. Είναι παλιός φίλος και γράφει ποιήματα και πεζά που μ’ αρέσουν. Η ¨Bibliotheque¨ είναι ένας ιστότοπος αφιερωμένος στα γράμματα, αλλά εκδίδει κιόλας. Ο δε ¨λύκος που γέρασε¨ είναι ο τίτλος  της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Ηλία που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη ¨Βιβλιοθήκη¨ σε καλαίσθητη συλλεκτική έκδοση.

Εδώ παρακάτω δύο από τα ποιήματα της συλλογής

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΘΥΡΟΤΗΛΕΦΩΝΟ

Έχουν έρθει στο σπίτι φίλοι

και τρώμε μακαρόνια στο μπαλκόνι

άσπρο κρασάκι πίνουμε κι όλο γελάμε

με χαζά αστεία όταν ακούω το θυροτηλέφωνο

μ’ ένα διστακτικό σαν «να με συγχωρείτε» χτύπημα

λέω, ποιος να ‘ναι τέτοια ώρα δύο τη νύχτα, τίποτα τσογλάνια

μεθυσμένα θα ‘ναι και φωνάζω

ένα «ναι» λιγάκι άγριο.

.

Ακούω έναν σαν αναστεναγμό κι αμέσως

«να με συγχωρείς αγόρι μου δεν ήτανε σωστό

που σε αναστατώνω τέτοια ώρα μα ήθελα

ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, να ξέρεις είμαστε καλά

λιγάκι ο πατέρας σου γκρινιάζει γιατί εκεί πάνω

απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα, ήρθαμε

κάποιες φίλες με υπεραστικό και τώρα μας φωνάζουν πίσω

να ‘σαι καλά και να προσέχεις, σε λατρεύουμε να ξέρεις»

Φωνάζω δυνατά «μαμά, μαμά, μαμά».

.

Μου πέφτει το θυροτηλέφωνο από το χέρι κι ύστερα από 30

χρόνια – για σκέψου –

με πιάνουνε τα κλάματα, πάω στην τουαλέτα δήθεν

για κατούρημα, ρίχνω νερό στα μούτρα μου

μα δεν μου σταματούν τα δάκρυα καθώς θυμάμαι

την εικόνα της με σταυρωμένα τα χεράκια της

επάνω σ’ ένα γκρίζο και παλαιό ταγιέρ που το είχε

για τις Κυριακές στην εκκλησία.

***

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ

Εκεί που γίνονται όλα όμορφα και καλά

εκεί που είναι όλα τακτοποιημένα

οι προλετάριοι με τους χέστες

οι μέτριοι δουλικοί με τα αφεντικά τους

οι απροσάρμοστοι στον κόσμο τους

οι καταθλιπτικοί στις φωλιές τους

                                             – ας πιούμε τώρα ένα ουϊσκάκι –

Εκεί ακριβώς, σε κείνη τη στιγμή

του «τίποτα δεν θα χαλάσει την ησυχία μας»

έρχεται ο κρότος

από ένα ηχηρό χαστούκι

πρώτα με κάρβουνο, μετά με χρώματα

κι άριστη Ιστορία της Τέχνης

έρχεται ο κρότος

πάνω στα μάγουλα των ηλιθίων

πάνω στο δέρμα των κυριλέ

και φτιάχνει ένα κόκκινο σημάδι

ανεξίτηλο για μία και μοναδική φορά

με την προοπτική «πάρε το για να έχεις»

και τότε μπερδεύονται όλα

βασανισμένοι από λατρεία Χριστοί

βραβευμένοι απόφοιτοι κολεγίων

πατεράδες με καταπίστευμα

τραπεζίτες με τεράστιες πιστώσεις

γενικώς οι καταφερτζήδες του κόσμου

μένουν ενεοί μπροστά στον κρότο

από αυτό το βίαιο και αύθαδες χαστούκι

των συνειδητών αοράτων χρωμάτων

που δεν υπολόγιζαν ούτε λογάριαζαν

στην τακτική του προσκυνημένου σβέρκου

στον άξονα του λυγισμένου λαιμού

στην γραμμή των οριζόντων τους

στο γεμάτο πορτοφόλι τους

στου ανέγγιχτους κωδικούς τους

αυτό το χαστούκι

κάτι παραπάνω από ανταρσία

κάτι πέρα από το απρόβλεπτο

που τώρα πρέπει να το καταπιούν

ή έστω να δείξουν πως δεν έπεσε ποτέ

στο πρόσωπό τους.

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Ζεύξη ασωμάτων¨ (Μελάνι)

Ενδεικτικά (προμετωπίδες):

Ζεύξεις και συζεύξεις

Του σύμπαντος παρένθεση ο βίος

παρένθεση που αν βγάλεις και την πλήξη

που σέρνεται εντός μας ισοβίως

τότε η έναρξη συμπίπτει με την λήξη.

.

Σκιές ασωμάτων

Το σύμπαν μια αιώρα

που πάνω του το τώρα

γεννιέται και πεθαίνει

μα πάντα τώρα μένει.

Το παράπονο κάποιου που κάποτε πίστεψε στην επανάσταση

  2001. Η Αρκούδα έχει ήδη στραβοπατήσει και έχει πέσει, η Παγκοσμιοποίηση έχει ήδη προταθεί (στην αρχή στη ζούλα, ύστερα πανηγυρικά), ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπεται σε δόγμα και ο Giorgio Gaber τραγουδάει τους παρακάτω στίχους (εδώ σε μια ελεύθερη απόδοση που σας έφτιαξα). 

Η Γενιά μου ηττήθηκε

Δε μου αρέσει η ψεύτικη ευθυμία

και όρεξη δεν έχω πια καμία

για κουβέντες στην ταβέρνα με παρέα.

Με τους νέους δεν έχω υπομονή

ούτε μια στάλα

για κάποιες  μόδες, κάποιες ανυπακοές

κάποια επαναστατικά τραγούδια

δε δίνω πια δεκάρα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

(Κι άλλοι γάτοι κι άλλος Μπένι κι άλλη μετάφραση…)

Ωδή στη γάτα

Ω βασίλισσα του κήπου

ω τίγρις του κιμά

ω αστραπή που ξεκοιλιάζει

και την πιο γοργοπόδαρη

κρεατοκονσέρβα

Υψηλόφρων ακόμα και όταν

μασουλάτε μία ψείρα

Ω γκουρού Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »