Ένα ποίημα του Λευτέρη Μανωλά

ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ  (Λευτέρης Μανωλάς)

Την ίδια την Αφροδίτη δεν έτυχε,

μπροστά μου, ποτές να αντικρίσω

μα και ούτε στης Νάπολης το

χώμα

το πόδι μου είχα ακουμπήσει.

Σαν να την είχα κοιτάξει όμως,

από κάτω ως πάνω, πιο αψηλή μου

ως ήταν.

Θαρρετά την είχα αποθαυμάσει,

αχόρταγα,

τον πολύδιπλο, μαρμάρινο, χιτώνα της

και δειλά λίγο προς τα πάνω,

στα κρυφά, με τα ακροδάκτυλα

είχα αποτολμήσει να χα’ι’δέψω

κι όλα ολοζώντανα στου Μοσχοβάκου

τους στίχους διαπλέοντας,

ανάσκελα ξαπλωμένος, κάνοντας

χώρο πλά’ι’ μου η ίδια να καθήσει.

Και από κει, σαν σε τρεχαντήρι

καλοτάξιδο,

με τα λευκά ιστία ολάνοικτα κι ο

φλόκος,

ροβολώντας προς Κατάνια

κι από κει κατά Κύθηρα και

Αστροπαλιά

και με μα’ί’στρο, στην σκιά του Μόντε

Σμίθ

στα Κρητικά να την αράξουμε.

Τον αειγέννητο Απόλλωνα

προσκαλεσμένο, δελφίνι τάχιστο

να ξαναγίνει και οι δυο Θεοί,

στης Ψαροπούλας τα γαλανά νερά,

μαζί,

μακροβούτι χωρίς τελειωμό, της

αθανασίας τους επιβεβαίωση να

δώσουν.

Αχ ! βρε Νίκο τι ταξίδια μας

χαρίζεις

και στα απέραντα ουράνια μας

μετεωρίζεις.

Λ.Μ.

Madras 2017 Ταξιδιωτικές ιστορίες με hot chilli sause

Οι παλιότεροι χρήστες (συνεπιβάτες) του Ιστολογοφόρου γνωρίζουν τον Βασίλη Μεταλλινό, τις κενταυρικές εξορμήσεις του ανά τον πλανήτη και τον γλαφυρό τρόπο που τις περιγράφει. Για τους τυχόν νεότερους υπενθυμίζω ότι ο Βασίλης είναι βιωματικός δίτροχος ταξιδευτής, αρχιτέκτονας και καταγραφέας (με χιούμορ) ενδιαφερουσών εμπειριών.   Μόλις έλαβα το κείμενο που ακολουθεί: φάσεις από ένα ταξίδι του ’17 στην Ινδία. Απολαύστε το!

 Ο καλύτερος τρόπος για να βαρεθείς είναι να ξέρεις πού πας και από πού θα περάσεις. (Hippolyte Taine)

Madras (Tamil Nadu, INDIA) 2017.

Πάνω σε rikshaw στην Poonamalle High Road, στρωμένη κεφάλα απ’ το jet lag, χαμένος στο χάος 6,5 εκατομυρίων οχημάτων κι ο Ινδός πάει τάπα. Οι συνήθειες και όλες μου οι βεβαιότητες έχουν κλονιστεί. Άλλωστε χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις πραγματικά …παρά για να αυτοκτονήσεις.

Μοναδικός στόχος ν’ αγοράσω μοτοσυκλέτα και να φύγω παραλιακά. Εύκολο? Δύσκολο? Δεν έχω ιδέα! Το ταξίδι όταν δεν είναι προτηγανισμένο, είναι σκληρή και βρώμικη δουλειά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. Αν επιμένεις να μη λερωθείς τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει.

Το στομάχι παίζει mazurka σε λα μινόρε και ψάχνω εστιατόριο. Ένα πιάτο fish kulambu με σάλτσα masala, πιθανόν να κλονίσει την πεποίθησή μου για την απόλυτη κενότητα της ύπαρξης.

Ο Ινδός με παίζει man to man από το αεροδρόμιο, πέφτουλας, ψιλοχαίτη αλά Βαμβακούλα, κίτσαρος σαν κομπάρσος του Bollywood. Δεν το βάζει κάτω. Την έστησε έξω απ΄ το airbnb κανα δίωρο, αφού αυτοανακηρύχθηκε ξεναγός, συμβουλάτορας του στιλ «σ’ έκοψα, ξέρω τι θέλεις…»

Μπαίνει σε πάρκιν, παρκάρει, σβήνει. Στην είσοδο ένας μαύρος Ταμίλ, φάτσα νάσιοναλ τζεογκράφικ, αφού του χώνει στη τσέπη ένα κουπόνι για βενζίνη, μας οδηγεί σ’ ένα χαμηλοτάβανο χώρο με βαθιά ντεκολτιασμένες, ντυμενογδυμένες με πλουμιστά πολύχρωμα ελεκτρίκ κιτς ημιρούχα, να χορεύουν με ξαναμμένους ναυτικούς. “Τry me I know you can make it” Donna Summer σε μπουρδελέ ημίφως. Ρώσσοι, σκαριά νεροβούβαλου Αμβρακικού με χαμογελαστές φάτσες μωρού, σουρωμένοι κατεβάζανε κούτρα τις Kingfisher. Η εικόνα δεν ταιριάζει με τις περιγραφές του lonely planet για το «Kallorum Seafood Restaurant». Ο Ινδός με πήγε σε prive’ κωλάδικο για ναυτικούς… Μόνο αυτό δεν περίμενα να δω στο Madras. Μεγάλο λιμάνι το Madras…

Διάκειμαι αρνητικότατα στα “hello sweety would you like offer me a drink?” και στρίβω από άλλη πόρτα. Βγαίνω στην τεράστια παραλία. Με χάνει ο Ινδός, θα με περιμένει αύριο έξω από το δωμάτιο.

Περπατάω προς το κέντρο. Σουρουπώνει, μαζεύεται κόσμος κι αρχίζει τζερτζελές με παραγκαριό που θα ‘κανε το πανηγύρι του Αη Μάμα να φαντάζει με Rodeo Drive στο Μπέβερλι Χιλς. Χτυπάω κάτι ψαρούκλες σ’ ένα υπαίθριο παράπηγμα, πίνω 2 φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου και παίρνω μια κεντρική λεωφόρο προς την πόλη ψάχνοντας τα σημεία στάνταρ που θα με οδηγήσουν στο άθλιο airbnb.

Η οπτασία της φωτογραφίας στο site, με τα σαρκώδη χείλη και τα στήθη που τσίτωναν το μεταξωτό πουκάμισο απειλώντας να το σκίσουν, τελικά διαχειρίζονταν το airbnb από το Λονδίνο …ενώ στο δωμάτιο με κοινή άθλια τουαλέτα με οδήγησε η μάνα της που έγλειφε τα ογδονταπέντε, σαν αποξηραμένη μαύρη σταφίδα Κορίνθου, μ’ ένα δεκάχρονο παιδί γαντζωμένο στη φούστα της με βαρύ αυτισμό. Σκηνικό από θραύσματα ενός στρεβλωμένου κόσμου ζωγραφισμένου από τον Ντυμπυφέ.

Η ζωή είναι σκληρότερη από μας, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να νοιώσω ένοχος…

Περπατώντας με τις ώρες στους καυτούς δρόμους του Madras χάνεις την αίσθηση του μεγέθους και της πραγματικότητας. Και το gps αδυνατεί να βρει την διεύθυνση…

Έξω από ένα streetfoodάδικο πλησιάζω ένα νεαρό που μασουλάει κροτσανιστά onion bhajis καθισμένος στη μοτοσυκλέτα του. Τον παρακαλώ να τηλεφωνήσει στο airbnb, να ρωτήσει την διεύθυνση και αν μπορεί να με πάει.

Φτάνουμε. Τον ευχαριστώ υπακούοντας σ’ έναν πανάρχαιο κανόνα, που αναβιώνει με τεράστιο σουξέ σε απογόνους του Γιαγκούλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους Πολεοδομικών γραφείων, δια χειραψίας με τσιμπητό αριστοτεχνικά ένα χαρτονόμισμα. Αρνείται ευγενικά. Ανένδοτος, δεν δέχεται. Άλλη πάστα οι Ταμίλ. Είναι ο άνθρωπος κλειδί που καθορίζει την πορεία του ταξιδιού. Την επόμενη μέρα εχω ραντεβού να δω την μηχανή ενός φίλου του.

Το «άλλο» ταξίδι είναι σαν τη ζωή. Έχει ρίσκο, είναι διαφορετικό, είναι μια εξέγερση. Άλλοι το αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα, με φθόνο, με μνησικακία… Άλλοι θέλουν να βρισκόμαστε όλοι μαζί, στην ίδια κατάσταση. Να ισορροπούμε στα όρια του συνηθισμένου και του σταθερού. Ο κόσμος έχει ανάγκη από σταθερότητα…

Το βράδυ πέφτω γκροκί. Μπερδεμένα όνειρα, ότι σύχναζα σε κοπές πίτας μοτοσυκλετικών συλλόγων και οι διοργανωτές κραδαίνοντας χαλασμένα αμορτισέρ με ανάγκαζαν να κάνω ευνοϊκά σχόλια για τις BMW adv… Ο θόρυβος ενός βομβαρδιστικού Douglas του 2ου ΠΠ που προκαλεί το μονομπλόκ αιρ κοντίσιον των 70ς, αρχικά με γλυτώνει από τον εφιάλτη, στη συνέχεια όμως με διάφορες χαλαρωτικές στάσεις yoga flow και την εικόνα της χυμώδους Ινδής στο κωλάδικο, να ισιώνει τους μεσημβρινούς στις ζαρτιέρες της βλέποντάς με να φεύγω …βυθίζομαι σ’ έναν βελούδινο ύπνο.

Πρωί. Η ηλικιωμένη Ινδή με επισημότητα με προσκαλεί το μεσημέρι να μου μαγειρέψει, λέγοντάς μου ότι θα ήταν πολύ μεγάλη τιμή γι’ αυτή και το εγγόνι της.

Ο Ινδός με το rikshaw, καραούλι στο πεζοδρόμιο, με πληροφορεί ότι όλοι οι έμποροι μοτοσυκλετών της Salai Mount road αρρώστησαν ξαφνικά από την γρίπη των χοίρων, προτείνοντάς μου να με πάει σε ξάδελφό του με under cover εμπόριο-σέρβις μοτοσυκλετών μόνο για ειδικούς γνώστες κλπ κλπ Μόλις φτάνουμε στη διεύθυνση που του έδωσα και συναντάμε τους δυό Ινδούς μπροστά σε μια πανέμορφη μαύρη Royal Enfield BULLET 350, τρώει τέτοιο στράβωμα που δεν του το ισιώνει ούτε φαναρτζής.

Γυρίζω το μεσημέρι. Η ηλικιωμένη έχει μαγειρέψει 6-7 διαφορετικά φαγητά με εξαιρετικό art de la table σε μικρά φθαρμενα πιατάκια. Καθόμαστε στο παλιό τραπέζι και με σερβίρει με την επισημότητα γεύματος στο Μπάκιγχαμ . Η συγκίνησή μου είναι τεράστια, σε βαθμό που στο τέλος όταν φέρνει μια παμπάλαια κανάτα με νερό από τη βρύση (που δεν πίνουν ούτε οι άστεγοι) και μου γεμίζει το σκληρό πλαστικό ποτήρι, το πίνω όλο χωρίς σκέψη ν’ αρνηθώ και να την προσβάλλω… Συνειδητοποιώ ότι έχω αποκτήσει αντισώματα κατσαρίδας!

Πριν 10 χρόνια ξεκίνησα για Καλκούτα αλλά βρέθηκα στο Himachal Pradesh. Τώρα ήμουν ήδη στο κόλπο της Βεγγάλης. Στο τραπέζι θέτω το θέμα επί χάρτου. Καλκούτα ή Κανιακουμάρι? Η ηλικιωμένη κυρία μου δείχνει επίμονα Ποντισερί, Μαντουράι, Κανιακουμάρι…

Την άλλη μέρα φεύγω. Σαν τον «διαβάτη» του Μποντλαίρ, δεν φτάνω ποτέ στην Καλκούτα. Μου αρκεί να ‘μαι περαστικός, να με παρασέρνει η ταξιδιωτική παλίρροια στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο.

Ήδη κατηφόριζω προς Νότο… Πάνω στη σέλα της Enfield Bullet έχω εξασφαλίσει την πιο ηδονιστική θέαση του κόσμου.

«Μισές δουλειές. Παράτησες καριέρα στη μέση, ταξίδια στη μέση, βιβλία στη μέση… Δεν το λές και πετυχημένη ζωή», κάποιος μΕ είπε.

Καλύτερα να είσαι αποτυχημένος έξυπνος παρά επιτυχημένος μαλάκας (Βολίνσκι).

Η Καλκούτα μπορεί να περιμένει…

 Ένα ποίημα και μια πρόσκληση από τον Λευτέρη Μανωλά

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Ώρες έψαχνε. Σελίδες ατέλειωτες

ποιήματα, πεζά, τελειωμένα και

όχι,

νάβρει μια λέξη, μια πρόταση και

όχι,

από κάποιον τάχα σπουδαίο και

όχι,

που να είχε ασχοληθεί με τον ίδιο,

με τους στίχους του τυπωμένους και

όχι.

Μάταια παρόλα αυτά,  τα  δάκρυα

που  αλλοίωναν τον πολύ βαρύ και

όχι.

Θα αναχωρήσει τελικά άγνωστος

προς ένα απέραντο και ασταθές υπερπέραν

έχοντας στο στόμα λίρα ολόχρυση

ενός γαλάζιου, μα για τους πολλούς άγνωστο

πλανήτη.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (Συνοπτικά)

Την ΠΕΜΠΤΗ 23 ΜΑΙΟΥ 2024, ΩΡΑ 18.ΟΟ η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, οι εκδόσεις «ΛΕΙΜΩΝ» και ο συγγραφέας, σας προσκαλούν στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ της Ε.Ε.Λ., Γενναδίου 8 και Ακαδημίας 65, 7ος όροφος, όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του λογοτέχνη και μέλους της Ε.Ε.Λ., Λευτέρη Μανωλά. Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ  /άρθρα

Σημειώνω ότι μεταξύ των ομιλητών θα είναι και ο ποιητής Νίκος Μοσχοβάκος

Ένα ποίημα του Νίκου Μοσχοβάκου

Θυμωμένος ο Δίας

από την αφροσύνη των θνητών

και των αρχόντων την αλαζονεία

σμίγει τα φρύδια του πεισματικά

κι εξαπολύει κεραυνούς και αστραπές

μαινόμενος εκδικητής

στύβει τα σύννεφα γύρω απ’ τον Όλυμπο

κι απελευθερώνει καταιγίδες

μέσα στων ανέμων τη μανία

πάνω από την Πιερία και τη Θεσσαλία

τόσο δυνατές και σφοδρές

που παρασύρουν κάθε τι που συναντούν.

Απώλεια ανθρώπων και αμέτρητων ζωών

σημαδεύουν την πρωτοφανή κακοκαιρία

και κόλαση λάσπης και ποταμιών

γίνεται ο βίος των θνητών

που οδύρονται για τη συμφορά.

.

Ο Ιάσονας στη Μαγνησία

μόλις έχει χάσει το σανδάλι του

που το παρέσυρε το ρεύμα των υδάτων

και ψάχνει να βρει δικαιολογίες

στον θείο του τον Πελία που του τα χάρισε.

Σκέφτεται με ενοχή γεμάτος

ότι θα βρει μια ικανή αιτία

για την επιπολαιότητά του

να προσπερνά τα ποτάμια

με της νεότητάς του την παρόρμηση.

.

Ω! Ναι η κλιματική αλλαγή φταίει

όπως θα πουν μετά από χιλιάδες χρόνια

οι κλιματολόγοι και οι ειδικοί.

Το βρήκα, αναφωνεί ικανοποιημένος

γιατί το άλλοθι είναι ατράνταχτο

εμπεριέχεται στης θεομηνίας το νόημα.

Εξάλλου υπογραμμίζει πειστικά

πρώτη φορά ηττήθηκαν οι Μυρμιδόνες

κι απτόητος συνεχίζει τον δρόμου του

για την κατεστραμμένη Ιωλκό.

Κάποτε είναι βέβαιο ότι κάτω από τη λάσπη

η αρχαιολογική σκαπάνη θ’ αποκαλύψει

ανάμεσα σε οστά και άλλα αντικείμενα

το απολεσθέν σανδάλι

του νεαρού άμυαλου Ιάσονα

που έτρεχε μες τη θεομηνία.

(συνεχίζεται)

Ένα.

Εντάξει, συμβαίνουν κι αυτά: το Ιστολογοφόρο βρέθηκε για αρκετό καιρό έξω από τα νερά του,  όπου και αντιμετώπισε φουσκοθαλασσιές και ζόρικους ανέμους. Αποτέλεσμα: οι επικοινωνίες γίναν (αναπόφευκτα) πιο δύσκολες  και έτσι έχουμε καιρό να τα πούμε.

Δύο.

Όμως νάτο που καταπλέει ξανά, πλαισιωμένο (μεταξύ άλλων) με μελωδίες και στίχους τραγουδιών που σκάνε (μύτη) στις γύρω θαλασσινές επιφάνειες  μαζί με (αναμενόμενες) αναμνήσεις και νοσταλγίες.

Τρία.

Εν τω μεταξύ μια ματιά στο ημερολόγιο καταστρώματος μου επιβεβαιώνει ότι πρόσφατα (στα τέλη του περασμένου  Μάη) το αρμένισμα στις Διαδικτυακές Θάλασσες συμπλήρωσε    (αισίως ή απαισίως) δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.

Τέσσερα.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε οι απολογισμοί ούτε  το καλούπιασμα των πεπραγμένων μ’ αρέσουν ιδιαίτερα. Ας θυμίσω λοιπόν, όσο πιο συνοπτικά γίνεται:

1. Ότι στην αρχή και για εφτά, οχτώ χρόνια το Ιστολογοφόρο λειτούργησε ως βοηθητικό εργαλείο επαφής με τους φοιτητές, είτε σε σχέση με θέματα εκπαιδευτικών διαδικασιών είτε με αναρτήσεις κειμένων, κυρίως ¨κοινωνικής επικοινωνίας¨.
2. Ότι στη συνέχεια αναρτήθηκαν ¨διάφορα¨ ετερογενή, όπως πχ μεταφράσεις αλλόγλωσσων ποιημάτων, ελεύθερες αποδόσεις στίχων ξένων τραγουδιών, θεατρικά κείμενα, καθώς και ολόκληρο το μυθιστόρημα Κύλικες και Δόρατα το οποίο δημοσιοποιήθηκε καθώς γραφόταν εν είδει feuilleton.

Πέντε

Στην πλεύση  βοήθησαν δημιουργικοί φίλοι καθώς και εξ ίσου δημιουργικοί άγνωστοι των οποίων δημοσιεύτηκαν μηνύματα και πεζά ή έμμετρα κείμενα.

‘Εξι

Ας πω  επίσης ότι η παράλληλη συμμετοχή μου στο ¨προσωποβιβλίο¨ υπήρξε τυπική και ουσιαστικά διάρκεσε πολύ λίγο. Γι αυτό θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από όσους ζήτησαν φιλική επαφή εκεί  και να τους προσκαλέσω εδώ,  όπου υπάρχουν εξ ίσου δυνατότητες επικοινωνίας, αν και λιγότερο «καλουπωμένες».

Αυτά για την ώρα και στο επανιδείν (όπου νάναι).

Ο εκδοτικός οίκος Ι. Σιδέρης συμμετέχει στον διαγωνισμό βιβλίου των καταστημάτων ¨Public 2021¨ (βιβλία που πρωτοκυκλοφόρησαν το 2020) και συγκεκριμένα στην κατηγορία  Ελληνικό Μυθιστόρημα με το  ¨Κύλικες και δόρατα¨ του Βασίλη Νόττα.  Για την επιλογή των δημοφιλέστερων ψηφίζει το κοινό ως τις 2 Ιουλίου.  Περισσότερες λεπτομέρειες  εδώ, εδώ κι εδώ.

Τρία ποιήματα από τον Νίκο Μοσχοβάκο

ΑΛΛΑΓΗ

Ήλθε ο άλλος καιρός!!

Αυτός που όλοι προσδοκούσαμε.

Όμως κάτι άλλαξε

μου φαίνεται κάτι άλλαξε…

Βραδιάζει μελαγχολικά…

ΥΠΕΡΟΠΤΗΣ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

Καβάλα στον ίππο της ωραιόχαιτης αμετροέπειας

καλπάζω χωρίς αναστολές και δισταγμούς

με της αλαζονείας το λάβαρο ν’ ανεμίζει

και της ιταμότητας το χαμόγελο στο πρόσωπο.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αυτό το καλοκαίρι στα βιβλιοπωλεία, εκτός από τον ¨Λύκο που γέρασε¨, υπάρχει ακόμη μια δουλειά του Ηλία Κουτσούκου. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο ¨Μαθήματα ανατομίας¨. Οι εκδόσεις είναι ¨Μελάνι¨ και στο οπισθόφυλλο αναγράφονται τα εξής:

Τρία πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου

(Μου τα έστειλε ο Νίκος πριν φύγει για τη Μάνη)

ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟ

Καλοκαιρινό απόγευμα

που με την αδιευκρίνιστη συννεφιά του

νοσταλγίας μικρούς κύκλους

γεμίζει τις ώρες της μοναξιάς

και σαν κύμα παλινδρομικό μέσα μου

πάει και φέρνει

όλα όσα πέρασαν και φύγαν

με την οσμή τους να πλανιέται

χωρίς προφυλάξεις ένα γύρω

και την εικόνα των ματωμένων γονάτων μου

να δείχνει από πού πέρασε η τέρψη

των θεών η απαράμιλλη αυθαιρεσία.

Ανυπομονώ να ταξινομήσω τους ρόμβους

των κατασταλαγμένων μου απόψεων

και να διεκδικήσω πεισματικά

ό,τι πάντα ήταν δικό μου: την τελείωση.

Πλάι μου κόλουροι κώνοι ελπίδας

και πυραμίδες ανώφελων μυστικών

ισχύουν και καθοδηγούν σταθερά

μια πορεία ελλειπτική, τελέσφορη όμως

που γνώση και ομορφιά συμβαδίζουν

και ζητούν το απόσταγμα της ηδονής

το θεμέλιο αυτού του ανυπεράσπιστου κόσμου.

Κι εκεί που μέσα σε μουσικές εκκωφαντικές

και σιωπές αινιγματικής ευκρίνειας

αναμοχλεύεται ο λόγος ύπαρξης

έφιππος εγώ διασχίζω τη φθορά

σα να επείγομαι

ν’ αποκρύψω την αλήθεια

με την επάρκεια ταχυδακτυλουργού.

Όμως είναι πια κατάδηλο

ότι ανάμεσα σε κύκλους, ρόμβους

κόλουρους κώνους και πυραμίδες

αναζητώ με συνέπεια γεωμέτρη

το ακριβές εμβαδόν των πεπραγμένων

με εμμονή στην ευκλείδεια γεωμετρία

πάντα πιστός στο αξίωμα

ότι μεταξύ δύο σημείων

μία ευθεία άγεται.

*

ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ

Στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού μου

όνειρα στοιβαγμένα, κουρελιασμένα, απραγματοποίητα

νοτισμένα στην υγρασία της πίκρας

περιμένουν να λυτρωθούν μέσα

στην πηχτή νύχτα του θανάτου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Την ερχόμενη Τρίτη 18/2/20 ο Νίκος παρουσιάζει στην Αθήνα τη νέα ποιητική συλλογή του. Παρακάτω η πρόσκληση.

Ένα από τα ποιήματα:

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Αφού εφόνευσε όλους τους μνηστήρες

ως όφειλε ο Οδυσσέας

ασχολήθηκε επιμελώς με τα του οίκου του.

Επέδειξε ένοχη τρυφερότητα στην Πηνελόπη

συμβούλευσε αριστοτεχνικά τον Τηλέμαχο

τους πιστούς υπηρέτες και φίλους

ευχαρίστησε για τη συνδρομή τους.

Δεν πέρασε ούτε μήνας όμως

όταν τους κάλεσε πάλι

και με φωνή γεμάτη φλόγα πίστης δήλωσε:

Αναχωρώ αύριο το πρωί για ταξίδι πρωτόγνωρο

σιγά μην αφήσω τον Χριστόφορο Κολόμβο

να ανακαλύψει πρώτος την Αμερική.

Μια συνομιλία ανάμεσα στον Βασίλη Νόττα και τον Γιώργο Καλιεντζίδη μεταδόθηκε από τον 9.58 της ΕΡΤ 3 την Δευτέρα  16   και  (σε επανάληψη) το Σάββατο  21 Σεπτεμβρίου, στα πλαίσια της εκπομπής ¨Βουστροφηδόν¨.

Εδώ παρακάτω μια συντετμημένη μαγνητοφώνηση.

Διευκρινίσεις από τον Ηλία Κουτσούκο

Γράφω γιατί κάτι μου καίει τα σωθικά.
Γράφω γιατί κάποια στιγμή κατάλαβα την ομορφιά του κόσμου, το ανεκπλήρωτο των επιθυμιών μου, τις κραυγές αυτών που έφυγαν, τα αγκομαχητά αυτών που έμειναν, τη ματαιότητα του χθες, το ατελές του σήμερα, το αναπόφευκτο του μέλλοντος… κι έτσι άρχισα να γράφω.
Γράφω γιατί αυτό μοιάζει με μια μποτίλια ναυαγού, μοιάζει- βεβαίως εγωιστικά- με τη πρωτιά του νικητή, το ρόγχο του αγωνιστή , το μπλά-μπλά του αγνωστικιστή και του δρομέα κυρίου-Τίποτα, γι αυτό… γράφω.
Γράφω για έρωτες που δήθεν υπήρξαν, για ιδεολογίες που δήθεν τελεσφόρησαν, για τις πρακτικές που δήθεν πέτυχαν και τις ελπίδες που δήθεν θα βγουν αληθινές ενώ αντιλαμβάνομαι τις γελοιότητες των πραγμάτων.
Γράφω γιατί κατάλαβα πως το πέρασμα μου από εδώ είναι ένα σχεδόν μηδενικό σημείο στον απέραντο μαυροπίνακα του απόκοσμου χάους.
Γράφω γιατί δεν κληρονόμησα λεφτά, ακίνητα, περιουσίες τοπογραφικού περιεχομένου ή άυλες μετοχές και δεν έλαβα ουδέποτε ακριβό δώρο από τους εξ αίματος συγγενείς μου, οι οποίοι για εντελώς τυχαίους λόγους υπήρξαν δικοί μου.
Γράφω διότι δεν εμπιστεύομαι τους ψυχιάτρους, τους τύπους των αναλυτών προσωπικοτήτων, τους δήθεν ψυχολόγους, τις δήθεν θεραπείες των διαφόρων συνδρόμων κι επίσης όλους όσους είναι τακτικοί συνδρομητές σε έντυπα κλαδικών ενδιαφερόντων.
Γράφω γιατί δεν επιθυμώ να εξηγήσω το γιατί και το διότι, το αλλά και το εντέλει, τα παραθετικά των επιθέτων, τα πάθη των γλωσσών και την απίστευτη εξέλιξη των τεχνολογιών που καταλήγουν σε καλαίσθητες χειροπέδες με σάλτσα γκουρμέ του μυαλού.
Γράφω γιατί δεν πιστεύω σε σημαίες, θρησκείες, πολιτισμούς που αποδέχονται πλέον, 38 πρόσωπα, να έχουν περισσότερο πλούτο από 7 δισεκατομμύρια και διότι αυτή η αριθμητική αναλογία είναι χυδαία και αναξιοπρεπής
Γράφω γιατί το μάταιο αποτελεί μέρος του εαυτού μας και προτροπή για έναν ακόμα αέναο κύκλο πραγματικής ζωής.

Τέλος γράφω γιατί δεν αντέχω το Αουσβιτς μέσα μου και επειδή οι παπαρούνες είναι κόκκινες κι έχουν μαύρη γύρη.

Ιανουάριος ’19. Εικόνες. Λευκές εκ των πραγμάτων. Χιόνι  πολύ στην Άνω Πόλη, στη Θεσσαλονίκη και τα πέριξ.

…και μια παλιότερη φωτογραφία επεξεργασμένη με «Gimp».

Γράφει ο Ηλίας Κουτσούκος

Ντοκουμέντο –

Πιάνα στον Θερμαϊκό

Ο μπάρμα-Γιάννης Ξεφτέρης παλαιός ιδιοκτήτης του Ντορέ, μου είπε ένα βράδυ αυτή την ιστορία που εξαιτίας της ο μύθος, είναι πραγματικότητα είτε εδώ είτε αλλού κι όπου η πραγματική ιστορία, αποκτά την υπόσταση του μύθου…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο μεγαλοεκδότης της Μακεδονίας ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του εδώ πάνω χώρου, μιλούσε στον ενικό στους πρωθυπουργούς, κυκλοφορούσε με Ρολς-Ρόυς, κάπνιζε πούρα Αβάνας κι αγαπούσε τους φίλους του και το ωραίο φύλο.

Υπήρχαν κάποιες νύχτες, τρείς τέσσερις το χρόνο, όπου ανάμεσα σε φίλους, όμορφες γυναίκες, μυρωδάτους καπνούς κι ακριβά κονιάκ, καθόταν σιωπηλός κοιτώντας τη θάλασσα του Θερμαϊκού μ’ ένα περίεργο βλέμμα ανάμεσα σε νοσταλγία και ματαιότητα.

Τότε έμπαινε στο ακριβό μπιστρό ο οδηγός του και του έλεγε ‘όλα έτοιμα κύριε Γιάννη, το καΐκι είναι μπρος στο λευκό Πύργο με το πιάνο επάνω…’

‘Άκου τι γινόταν τότε’ μου λέει ο κύριος Ξεφτέρης κι ανάβει ένα Astor της εποχής.

Σηκωνόμασταν λοιπόν μ’ ένα νεύμα του εκδότη, μπορεί να ήταν δύο ή τρεις τη νύχτα και τραβούσαμε εκατό μέτρα από δω ως τον Πύργο και μπαίναμε στο καΐκι. Στη πλώρη μπροστά ήταν ένα πιάνο και πέντε έξι μουσικοί με κιθάρες, βιολί, τρομπέτα και κλαρίνο. Εμείς με τις κυρίες καμιά εικοσαριά άτομα. Ο καπετάνιος από τη Μηχανιώνα έβαζε πλώρη για τ’ ανοιχτά και εμείς αρχίζαμε τα τραγούδια της εποχής. Τραγούδια, σμυρνέικα, σεκλετίδικα, τραγούδια βαριετέ, ότι τραβούσε ο νους του καλού γλεντζέ…Οι μουσικοί παίζαν ένα μεγάλο ρεπερτόριο. Δυο βοηθοί του καπετάνιου κερνούσαν σαμπάνιες σε κρυστάλλινα, δυο-τρεις από μας έπαιρναν τις κυρίες κάτω και γινόταν χαμός από τσιρίδες και γέλια, ενώ ο εκδότης έμενε όρθιος σαν θαλασσόλυκος καπνίζοντας το πούρο του στην άκρη της πλώρης. Τέτοια γλέντια δεν μπορούσε να κάνει κανείς άλλος εκείνη την εποχή.

Το γλέντι κρατούσε δύο-τρεις ώρες. Χαμός σου λέω, τσιρίδες και να καταβρέχει ο ένας τον άλλον με σαμπάνιες. Κάποια στιγμή που μόνο τ’ αφεντικό κι ο καπετάνιος ήξεραν, το σκάφος έκανε μια γλυκιά μεγάλη στροφή κι επέστρεφε προς τη πόλη. Βλέπαμε τα φώτα να παίζουν πάνω στο νερό και δώσ’ του εμείς φωνές και τραγούδι.

Πριν φτάσουμε στη παραλία του Πύργου μπορεί και τριακόσια μέτρα πριν, τ’ αφεντικό φώναζε δυνατά ‘σκάστε όλοι, το πιάνο στη θάλασσα’… Πιάναμε όλοι μαζί το πιάνο και το πετούσαμε απ τη πλώρη στο νερό ανάμεσα σε ζητωκραυγές και διάφορα… Έτσι γλεντούσε τ’ αφεντικό με μας. Δεν υπάρχουν πια τέτοιοι άντρες, δεν υπάρχουν…

Είχα ακούσει πολλά και διάφορα για τον μεγαλοεκδότη της Μακεδονίας,  αλλά αυτό με τα πιάνα παραπήγαινε∙ μέχρι την άνοιξη του 2005.Τότε καλέσαμε έναν αρχαιολόγο των ενάλιων αρχαιοτήτων να μας μιλήσει για τα ευρήματα στον Θερμαϊκό. Ακούγαμε για τα διάφορα αντικείμενα στον πυθμένα όταν μείναμε ενεοί στη πληροφορία πως ανάμεσα σ άλλα υπήρχαν πολλά ξύλινα πόδια από πιάνα και αμέτρητα πλήκτρα πιάνων στα διακόσια μέτρα από την ακτή.

‘Δεν ξέρουμε πως βρέθηκαν εκεί..’ μας είπε χαμογελώντας ο δύτης αρχαιολόγος…

Χριστούγεννα ’58

Τις προάλλες βρήκα τρεις φίλους μου στη καφετέρια που συχνάζουμε να έχουν ανοίξει μια κουβέντα για τις γιορτές των Χριστουγέννων σε άλλες εποχές. Εγώ τους είπα πως σιχαινόμουν από μικρούλης τις γιορτές κι αυτοί μου είπαν πως παραγέρασα γι αυτό και γίνομαι παράξενος τελευταία.

Θυμήθηκα τότε εκείνα τα άθλια Χριστούγεννα που πέρασα το 1958 με τον πατέρα μου στο χωριό της γιαγιάς μου στην ορεινή Μεσσηνία.

Κάναμε για φτάσουμε από την Αθήνα στην Ανδρίτσαινα 12 ώρες και γω έκανα στη διαδρομή πάνω από δέκα φορές εμετό μέσα σε κείνο το σαράβαλο λεωφορείο που βρωμοκοπούσε από την απλυσιά των ανθρώπων και της σακατεμένης μηχανής του. Ο πατέρας μου, μου έλεγε  -ήμουν οκτώ χρόνων παιδάκι- πως οι άντρες δεν κάνουν εμετό κι ότι θα συνηθίσω τα μεγάλα ταξίδια.

Στην Ανδρίτσαινα μας περίμενε ο αδερφός του πατέρα μου με δύο μουλάρια και μένα μ’ έβαλε πάνω στο ένα και ξεκινήσαμε για το χωριό που βρισκόταν πάνω από τρεις ώρες μακριά. Είχε βραδιάσει και το κρύο περόνιαζε τα κόκαλά μου έμπαινε από το κοντό παντελονάκι μου σ’ όλο μου το σώμα, τρόμαζα από τις σκιές των δέντρων, τρόμαζα από τον κακοτράχαλο δρόμο, ήθελα να κλάψω, αλλά φοβόμουν πως ο πατέρας μου κι ο θείος μου θα θύμωναν μαζί μου. Έκλεινα τα μάτια μου συνεχώς σ’ αυτή την απαίσια διαδρομή μέχρι που φτάσαμε στο κατσικοχώρι και μπήκαμε στο  μικρό σπιτάκι της γιαγιάς μου που με κατασάλιωσε με τα φιλιά της.

Θυμάμαι πως σιχαινόμουν τα πάντα σε κείνο το ένα και μοναδικό χωριάτικο δωμάτιο που είχε σε μια γωνιά ένα μικρό τζάκι που κάπνιζε και τα μάτια μου τρέχαν απ το ντουμάνι που έβγαζαν τα βρεγμένα ξύλα.

Σε λίγο έφτασαν να μας επισκεφτούν δυο πρώτα ξαδέρφια του πατέρα μου που έκαναν μεγάλη χαρά γιατί πρώτη φορά με συναντούσαν.

Ο ένας ξάδερφος που ήταν πολύ μικρός σε σχέση με τον πατέρα μου και το θείο μου  πήγαινε στη τελευταία τάξη του γυμνασίου, ήταν δηλαδή γύρω στα δεκαεπτά είχε το ίδιο όνομα με μένα και ήταν ένα γλυκό ευγενικό παιδί που φορούσε ένα ντρίλινο παλιό παντελόνι και αρβύλες χωρίς κάλτσες.

Κοιτούσα με έκπληξη τα πόδια του και είδα πως η μια αρβύλα μπροστά είχε ανοίξει και φαινόταν το γυμνό δάκτυλό του. Ο ξάδερφος το κατάλαβε κι άρχισε

να λέει αστεία πως τα δάκτυλα του ποδιού του νομίζουν ότι είναι στο καλοκαίρι γι αυτό και δεν τα πειράζει το κρύο κι ας μελανιάζουν τις περισσότερες φορές, αλλά τόνισε ‘του χρόνου τα Χριστούγεννα που θα ξαναβρεθούμε θα φοράω κάλτσες για μη τρομάζεις που τα βλέπεις έτσι..’

Για κάποιους τέτοιους λόγους, μου είναι πλήρως αδιάφορες και απαξιωμένες οι μέρες των Χριστουγέννων.

του Ηλία Κουτσούκου (5 Δεκεμβρίου 2017)

Αν το σκεφτείς πόσο χρήσιμα είναι

βολικά πάντα μαζί σου

για όλες τις ώρες.

.

Δεν κοιμούνται

έχουν διαρκή ετοιμότητα

ζωηρά ή τεμπέλικα –ανάλογα τη διάθεση σου –

ή ακόμα και βίαια

θυμωμένα

ίσως εξαιτίας του συναισθήματος, δηλαδή ίσως

κάτι ενοχλητικό που τα πείραξε στο κεφάλι σου.

.

Λες λάμπουν φως κάποιες φορές

μαθαίνουν γρήγορα άλλα γράμματα

νικώντας την αμάθεια που τα υποσκάπτει αιώνες.

Ξεσκεπάζουν λόγιους γρίφους

όμως πάντα σε επιφυλακή

– πίσω έχει η αχλάδα την ουρά –

.

Ρωτούν αινιγματικά

σωπαίνουν όταν χρειάζεται

ταλαιπωρούν τη ξυλεία των μολυβιών

υπομένουν στη στειρότητα των σκέψεων

φέγγουν όμως στις εμπνεύσεις

χωρίς περιστροφές

ψάχνουν πάντα για το ανείπωτο.

.

Ωσαννά λέγεται η μοναδική τους αποκάλυψη.