Γράφω για όλους εσάς

που συναντηθήκαμε κάποτε στο λεωφορείο

ή κοιταχτήκαμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου

όταν μας σταμάτησε το κόκκινο στο δρόμο.

Γράφω για όλους εσάς

που λησμόνησα τις φυσιογνωμίες σας

κι ας πορευτήκαμε μαζί σε διαδηλώσεις

κι ας πανηγυρίσαμε μαζί στο γήπεδο.

 

Η καταρρακτώδης στιγμιαία βροχή

αλλά κι η σιγανή, του χρόνου που πέρασε,

έσβησε με ευκολία τις λεπτομέρειες των εικόνων.

 

Γράφω ακόμα χωρίς να ξεχνώ εσένα

που για λίγο διασταυρωθήκαμε

το μακρινό εκείνο καλοκαιρινό απομεσήμερο

στην Τραφάλγκαρ Σκουέαρ

ανάμεσα στο πλήθος λευκών και μαύρων

και καθώς προσπεράσαμε

ίσα που πρόλαβα ν’ ακούσω

πως μίλαγες Ισπανικά στη διπλανή σου

κι αναρωτιόμουν από τότε αν ήσουν

από την Αλμερία ή τη Σεβίλλη.

Στο βάθος του χρόνου όμως αποφάσισα

ότι είχες κάτι από το Μπουένος Άιρες.

 

Γράφω λοιπόν και μέσα

στο αβέβαιο τοπίο του χρόνου

ανακαλώ στη μνήμη μου

χρώματα και χαραμάδες

απ’ όπου διακρίνω

όλους εσάς που υπήρξατε

η άγνωστη κοίτη του ποταμού της ζωής μου.

 

Είναι ένα ακόμη από τα πρόσφατα ποιήματα του Νίκου Μοσχοβάκου, Λάκωνα ποιητή, φίλου, κωδικοποιητή της ευαισθησίας της γενιάς μου.

Ένα από τα τραγούδια που παρουσίασαν την περασμένη Παρασκευή ο Μιχάλης και ο Παντελής Καλογεράκης και ο Άγγελος Σπύρος Παρασκευάκος στην βραδιά την αφιερωμένη στη γαλλική ποίηση.

 Ζακ Πρεβέρ  Αλικάντη (*)

 

Ένα πορτοκάλι στο τραπέζι

Το φόρεμα σου στο χαλί

Και συ μες στο κρεβάτι μου

Γλυκειά στιγμή της στιγμής

Δροσιά της νύχτας

Ζέστη της ζωής μου.

 

(*)μεσογειακό λιμάνι της Ισπανίας και το κρασί που παράγεται εκεί.

Μουσική, φωνή: Μιχάλης Καλογεράκης

Ήταν εδώ ο Νίκος κι η Ιωάννα. Ταξίδι αστραπή με το τρένο. Ήρθαν και απολαύσαμε μαζί την Παρασκευή το βράδυ  τον Μιχάλη, τον Παντελή, τον Σπύρο να τραγουδάνε γάλλους ποιητές. Το Σάββατο έφυγαν (Ναυσικούλα να τα χιλιάσεις). Ο Νίκος μου είχε υποσχεθεί ότι θα μου φέρει νέα ποιήματά του,  η υπόσχεση τηρήθηκε και ιδού το πρώτο:

(Domenico Scarlatti, Sonata in d minor, K. 1)

Νίκος Μοσχοβάκος.

 

Η μήτρα σου

Πιστεύω στη μήτρα σου

κι ας μη εξυπηρετεί πια τη γονιμότητα.

Τις ασέληνες νύχτες του χειμώνα

όταν τα νυχτοπούλια σωπαίνουν

κι οι καμινάδες υψώνουν τους καπνούς τους

στον ουρανό, εσύ παραδομένη

στον άλλο κόσμο του ύπνου

φλυαρείς μες του ονείρου τη δίνη

μα η μήτρα σου υγρή κι αμήχανη

σωπαίνει αινιγματικά

σαν άρπα ξεχασμένη

όταν την ρωτούν για το μέλλον.

Στη μόνιμη σκιά του νόστου

αγέρωχη αποπειράται

να αντιπαρέλθει το μοιραίο

που ολοένα πλησιάζει.

Μέχρι το τέλος αντιστέκεται

τυλιγμένη στης μοναξιάς την αδιαλλαξία.

Όμως εγώ πιστεύω στη μήτρα σου

αφού ό, τι γύρω με ορίζει

είναι δικό της δημιούργημα.

ΥΓ1. Όπου ναναι θα σας πω περισσότερα για την εκδήλωση στο Βαφοπούλειο. Περιμένω τις φωτογραφίες που τράβηξε η Τιτίκα.

ΥΓ2. Έχω όμως ένα από τα τραγούδια της βραδιάς που τα παιδιά πρόλαβαν και ανέβασαν στο διαδίκτυο (η επόμενη ανάρτηση)

Οι φίλοι του ιστολόγιου και της ποίησης που θα βρίσκονται στην Αθήνα την προσεχή Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011 (ώρα 08:00 μμ), είναι προσκεκλημένοι στην Αθηναϊκή παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Νίκου Μοσχοβάκου ¨Οφειλή Περιπέτειας¨.

Θα μιλήσουν ο Μιχάλης Μερακλής, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και   ο ποιητής Πάνος Καπώνης. Θα διαβάσει ποιήματα ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας και θα τραγουδήσουν μελοποιημένα ποιήματα ο Μιχάλης και ο Παντελής    Καλογεράκης.

Η συλλογή εκδόθηκε από τις εκδόσεις ¨Μελάνι¨.

Η εκδήλωση θα γίνει στην Κρητική Εστία, Στράβωνος 12, Άλσος Παγκρατίου.

 

[από τη συλλογή Οφειλή Περιπέτειας]

ΟΥΔΟΛΩΣ ΘΑ ΟΛΙΓΩΡΗΣΩ

Εξέπεσα του βαθμού μου

και καταδιώχτηκα ανηλεώς

τόσο από τους Μήδες

όσο και ιδίως από τους μηδίσαντες.

Η εναντίωσή μου στο ευτελές

και η άρνηση του δεδομένου τάχα εφικτού

με οδηγούν κατάδηλα

στην πυρά των μικρόψυχων

με το αλαβάστρινο βλέμμα στο πρόσωπο.

Κατάπτυστοι λίβελλοι

των κατεχόντων την σωτήρια αλήθεια

προετοιμάζουν τον αφανισμό μου.

Ετοιμοπόλεμος κι αρματωμένος

ουδόλως θα ολιγωρήσω

η απόφασή μου είναι

να πέσω μόνο μαχόμενος.

Μήνυμα: Απίθανε Αδέσποτε Σκύλε, αναδημοσιεύω το ποίημά σου ¨Χίλιες Φορές¨ (ελαφρά εξαρθρωμένο, αλλά –αναγνωστική αδεία- μου ‘ρθε να το αναγνώσω έτσι).

Αφού έχει ειπωθεί χίλιες φορές  

πως

όλα έχουν ειπωθεί χίλιες φορές

και

τα λόγια μας συμπίπτουν και οι καρδούλες μας γουργουρίζουν

σαν

οχετοί

και

τα ξένα τραγούδια μάς φαρμακώνουν μεθοδικά

αρχίστε τις πλεκτάνες,

τα σενάρια,

το γυμνισμό.

 

Αγριάδες εσείς που τρυπάτε την άσφαλτο

και

ρόγες βυζιού που ξεφτιλίζεται

-μπλουζάκια-

με τον τρόπο της λεηλασίας

όπως και ’γω

που δεν έχω θεό, προσευχή ν’ απευθύνω,

όσια κι ιερά

να κουρνιάξω την τρυφεράδα μου

που

όταν βρει τρύπα λυσσάει.

Περισσότερος Σκύλος  Αδέσποτος εδώ

ΥΓ Δείτε, εδώ δίπλα, και το ποίημα του Νίκου ¨Η εκδίκηση¨ (ή μάλλον καλύτερα το μεταφέρω αμέσως εδώ από κάτω) . Μιλάει κι αυτό για λέξεις που φθείρονται. Εγώ θα τα ανακάτευα, όχι ως μεταμοντέρνο σύμφυρμα, αλλά ως εναλλασσόμενο λόγο για τα λόγια, τη δύναμη και τη μοίρα τους

Η εκδίκηση

Τώρα που τάπαν όλα οι ποιητές
εσύ τι θα γράψεις ;
μου αντέτεινε
η άπτερος Νίκη της Σαμοθράκης.
Κι εγώ την αποκεφάλισα.

Το παρακάτω ποίημα τραγουδήθηκε από ¨τα αδέλφια¨  (δίδυμα, δεκαεννιάχρονα και ταλαντούχα: ο Μιχάλης και ο Παντελής), μαζί με άλλα ποιήματα του Νίκου το βράδυ της 21^ης  Οκτωβρίου στο Βαφοπούλειο στη Θεσσαλονίκη. Παρουσιάστηκε η ¨Οφειλή περιπέτειας¨. Πιστεύω πως δεν υπερβάλω αν πω πως ήταν μια όμορφη βραδιά.

Οι λέξεις απόμειναν γυμνές

μελοποίηση – Μιχάλης Καλογεράκης
φωνή – Παντελής Μιχάλης Καλογεράκης
Ποίηση -Νίκος Μοσχοβάκος

https://vnottas.blog/wp-content/uploads/2011/10/tadelfia.mp3%20%20text-align:center;%20lang=en-US

Οι λέξεις απόμειναν γυμνές

Από νόημα γυμνές

οι λέξεις απόμειναν

 

Μακριά μου η θάλασσα

γεμάτη κύματα

δεν έχει τίποτα να κρύψει

Η επέλαση και ετούτου

του καλοκαιριού

τελειώνει

 

Ο αέρας τρίζει τα παράθυρα

και το τοπίο γυμνό ή όχι

με σφάζει

 

Πίσω μου τι ακολουθεί

και μετά απ’ το Φθινόπωρο

ποιος θα με αποκαλύψει…

 

Οι λέξεις απόμειναν γυμνές

Από νόημα γυμνές

οι λέξεις απόμειναν 

Το βρήκα στο ιστολόγιο ποίησης Αδέσποτος Σκύλος (γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος) και σας το μεταφέρω.

Η Μεγάλη πορεία

Η μισή μου καρδιά εδώ βρίσκεται
κι η άλλη μισή επίσης αφού τέλειωσαν
τα ψέματα κι οι Κινέζοι γερά σκαριά
ποτίζουν ορυζώνες και σταυρόλεξα
σουντούκου σφυροδρέπανα μωρά
γερτά ιδεογράμματα φευγάτη ποίηση
που όλα τα λέει απλά τη σκάφη σύκα
και τα σύκα σκάφη.

 

Σαν πρασινίζει ο γαύρος στον Ασπροπόταμο,

τις νύχτες του Μάη με τις φωνές των αστεριών,

ξαναπαίρνεις, κάθε χρόνο, τα παλικάρια σου

κι ανεβαίνεις άρρωστος και πετροβολημένος

προς το μεγαλείο των Αγράφων.

Και τότε συγχωρείς όλους εμάς

και μας καταλαβαίνεις,

που ένας εδώ, ένας εκεί,

πολεμάμε με χίλιους δαιμόνους

και μόλις προφταίνουμε, τελευταία στιγμή,

κι ακολουθούμε τη μεγάλη σου πορεία

πίσω από το ξυλοκρέβατο,

ενώ έρχονται κοντά σου

πίσω από τον λεκιασμένο σκούφο σου,

χωρίς φωνή, με μαύρα μάτια,

σύντροφοι του αγώνα, ο Λόρκας, ο Λουμούμπα, ο Μπολιβάρ,

ο Μαγιακόφσκης, ο Διέγο Ριβέρα κι άλλοι πολλοί,

που κρύβονται από την αστυνομία του Μαυροκορδάτου.

Σε παρακαλώ καπετάνιε Στρατηγέ μου,

άφησέ με να γινώ σωματοφύλακάς σου,

να σε φρουρήσω σ’ όλη σου τη σύντομη ζωή

ξέρω από παγίδες, ξέρω από παράσημα,

από Εγγλέζους, από μυστικές συσκέψεις,

ξέρω από θάνατο, από υποψίες, μάθαμε .

Ξέρω τι αξίζει ένας λαϊκός στρατηγός,

τι αξίζεις.

Θανάσης Φωτιάδης

           Ήμουνα στην Αθήνα, και μετά λίγες μέρες στη Μάνη.                       Στην Αθήνα είδα κάποιους από τους παλιούς καλούς φίλους, και απόλαυσα την πόλη άδεια, με την λεπτή τριζάτη αττική ατμόσφαιρά να ‘χει για λίγο ξαναγυρίσει, ακόμη πιστή στο καλοκαιριάτικο ραντεβού με το «κλεινόν άστυ».

Στη Μάνη κατεβήκαμε  μαζί με τον Νίκο και την Ιωάννα και μείναμε φιλοξενούμενοί τους στο παλιό πατρικό πυργόσπιτο, ξαναφτιαγμένο από τον Νίκο. Μάνη λακωνική, λιτή, απέριττη, ξερή, σε αποχρώσεις του γαλάζιου και του κίτρινου. Άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τον τόπο τους σίγουρα παραπάνω από τον (χαμηλό) μέσο όρο των συνελλήνων. Άνθρωποι που παραμένουν και άνθρωποι που επιστρέφουν. Άνθρωποι που ξέρουν να μαζεύονται, να τα λένε να τα πίνουν. Μέρες όμορφες.

Γυρίζοντας έχω μαζί μου αδημοσίευτα ποιήματα του Νίκου των οποίων σκοπεύω να σας κάνω κοινωνούς. Στο ένα (Το ίχνος) ο Μοσχοβάκος αναστοχάζεται,  στο δεύτερο (Το τρίποντο της νίκης) δίνει την αισιόδοξη εκδοχή της ¨βολής¨, ενώ το τρίτο (Χωρίς έμπνευση) είναι ένα αριστοτεχνικό ομοιοκατάληκτο τρίστροφο, μορφή ποιητικής έκφρασης που κατά τη γνώμη μου στις μέρες μας αποκτά και πάλι ευρύτερο ενδιαφέρον.

Ιδού τα πονήματα:

  

Το Ίχνος

Ένα μεγάλο καρφί

ακριβώς στη μέση του τοίχου

Κάποτε εδώ κρεμάστηκαν

τα στέφανα του γάμου.

Μετά η φωτογραφία

όλης της οικογένειας

Λίγο αργότερα ήρθε φυσιολογικά

η γνωστή φιγούρα του Τσε

Ύστερα ακολούθησε το πτυχίο της νομικής

του μεγαλύτερου γιου.

Πέρασαν τα χρόνια κι έφτασε η ώρα

να κρεμαστεί το καπέλο του παππού. 

Πολύς καιρός πάει από τότε.

Σήμερα στο γυμνό τοίχο

ακριβώς στη μέση μια μεγάλη τρύπα υπάρχει

ίχνος του καρφιού που οξειδωμένο

έπεσε και χάθηκε

παρασύροντας μαζί του

μιαν ολόκληρη ζωή.

Το Τρίποντο της Νίκης

          Στους φίλους μου της Περικλέους

 Το παιχνίδι τελείωνε

όταν η μπάλα έφτασε στα χέρια μου.

Οι αντίπαλοι ανακουφίστηκαν

σχεδόν βέβαιοι πως ήταν ανέφικτο

από τόσο μακριά να ευστοχήσω

ούτε καν με εμπόδισαν να σουτάρω.

Με τη δαμόκλεια σπάθη του χρόνου

που έληγε στη σκέψη

έφυγε η μπάλα από μένα

και διαγράφοντας μία ουρανοπρεπή καμπύλη

κατευθύνθηκε στο αντίπαλο καλάθι.

 

Από τότε κάθε πανσέληνο

χρόνια τώρα το φεγγάρι

ακολουθώντας την ίδια ακριβώς τροχιά

θυμίζει στους απελπισμένους του κόσμου

πως πρέπει να επιχειρείται

το τρίποντο της νίκης  

Χωρίς έμπνευση

Το όμικρον το ύψιλον και το ωμέγα

ξεκίνησαν μια μέρα σαν κι αυτή

αράξανε σ’ ένα κεφάλι μέγα

που στέκοταν σε ώμους ποιητή.

Τριγύριζαν στους δρόμους του μυαλού του

σαν άκουσαν από μακριά ένα ου

φοβήθηκαν και κρύφτηκαν ωσότου

φανερώθηκαν με την μορφή ωού.

Ο νόστος της επιστροφής τα πνίγει

ανάθεμα σ’ αυτήν την κεφαλή

που έμπνευση δεν είχε ούτε λίγη

κι άναρθρα μόνο ξέρει να λαλεί.

Μετά το νοσταλγικό/ρομαντικό Les passantes και το σαρκαστικό/αυτοειρωνικό Trompe la mort, λέω να κλείσω (προς το παρόν) τον κύκλο των (ερασιτεχνικών) αποπειρών απόδοσης τραγουδιών του Μπρασένς στα ελληνικά, με την περίφημη Fernande

H Fernande είναι ένα από τα χαρακτηριστικά ελευθερόστομα τραγούδια του Γάλλου συνθέτη – ποιητή, πολυμεταφρασμένο και πολυτραγουδισμένο. Για τις ελληνικές αποδόσεις/μεταφράσεις και τους σχετικούς προβληματισμούς σας παραπέμπω στο πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου,  Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία  και συγκεκριμένα εδώ από όπου και δανείστηκα (διαδικτυακή αδεία, μα ούτως ή άλλως ευχαριστώ) και τη ¨ζωντανή¨ ηχογράφηση του τραγουδιού από τον Δημήτρη Μπόγδη.

Εδώ θα ήθελα να προσθέσω μόνο μια επί μέρους παρατήρηση:

Όπως ξέρουν όσοι ασχολούνται με θέματα επικοινωνίας, η αποτελεσματικότητα (εμβέλεια, διεισδυτικότητα, πειστικότητα) των μηνυμάτων (και εκείνων από αυτά που διεκδικούν καλλιτεχνική υπόσταση), δεν εξαρτάται μόνον από το περιεχόμενό τους (το οποίο είναι ως ένα σημείο σταθερό και δεδομένο στην αρχική του μορφολογική καταγραφή, αλλά αρχίζει ήδη να αλλοιώνεται με την πρώτη προσπάθεια μετάφρασης/απόδοσης που θα του τύχει), αλλά εξαρτάται και από μια σειρά άλλων (ρευστών) παραγόντων, ανάμεσα στους οποίους σημαντικός είναι η ευαισθησία και ο τύπος προσληπτικότητας του εκάστοτε ακροατηρίου.

Έτσι η προσέγγιση/επέμβαση σε οποιοδήποτε μήνυμα (και οπωσδήποτε στο καλλιτεχνικό) δεν μπορεί να αποφύγει κάποιους προβληματισμούς ιστορικού/διαχρονικού χαρακτήρα.

Τα λέω αυτά γιατί θέλω να υπογραμμίσω ότι αλλιώς δρούσε, επηρέαζε, συγκινούσε η ελευθεροστομία (του Μπρασένς και πολλών άλλων καλλιτεχνών) στις δεκαετίες του 40, του 50, άντε και των αρχών του 60 και αλλιώς σήμερα.

Τότε, ο κατεστημένος καθωσπρεπισμός (αμήχανος, έκθετος, ένοχος  για την απραξία και τις αντιφάσεις του, τόσο κατά τη διάρκεια της πολεμικής σύγκρουσης, όσο και μετά), ήταν ένας πρόσφορος στόχος της απελευθερωμένης  γλώσσας των (νέων συνήθως) λογοτεχνών. Και αυτή η ¨επίθεση¨ απέδιδε απελευθερωμένες ανάσες.

Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, το αντίστοιχο του τότε ¨καθωσπρεπισμού¨ αποτελείται από ένα υβριδικό κατασκεύασμα  όπου αναμειγνύονται η καθεστωτική ¨πολιτική ορθότητα¨ και μια ¨εντυπωσιακή¨ (αποβλέπουσα στον εντυπωσιασμό) μιντιακή βωμολοχία, συν ολίγη από υποτιθέμενη εξοικείωση με ό,τι έχει να κάνει με την εμπορευματική εκδοχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Αυτό το (μεταμοντέρνο) συνονθύλευμα δεν μπορεί να θιχτεί από τα χοντρά λόγια που στο παρελθόν λειτουργούσαν απελευθερωτικά.

Έχω την εντύπωση ότι ο σημερινός (μεταμοντέρνος και ¨πολιτικώς ορθός¨) καθωσπρεπισμός δυσανασχετεί (και βάλλεται) περισσότερο από τον διάχυτο ρομαντισμό και την ενδόμυχη ευγένεια του Μπρασένς παρά από τις (σήμερα: τζάμπα μαγκιά) τυχόν προκλητικές του λέξεις.

Εδώ παρακάτω σας έχω:

1. Το κείμενο της ¨Φερνάνδας¨ στα γαλλικά
2. την απόδοση που έφτιαξα προσπαθώντας κυρίως να χωράνε οι λέξεις στις νότες (χωρίς πολύ ζόρι, είπαμε)

και σε ήχο:

Τον Μπρασένς: Ανεπίσημη ηχογράφηση με παρέα 

Την ηχογράφηση του Δ. Μπόγδη που πήρα από τον Σαραντάκο 

Την ηχογράφηση της Κυρίας Σαρκοζί

Ακόμη μία με τον Μαξίμ λε Φορεστιέ

FERNANDE

Une mani’ de vieux garçon,

Moi. j’ai pris l’habitude

D’agrémenter ma solitude

Aux accents de cette chanson:

[Refrain]

Quand je pense à Fernande,

Je bande, je bande,

Quand j’ pense à Felici’,

Je bande aussi.

Quand je pense à Léonore,

Mon Dieu, je bande encore,

Mais quand pense à Lulu,

Là, je ne bande plus!

La bandaison, papa,

Ça n’ se commande pas.

C’est cette mâle ritournelle,

Cette antienne virile,

Qui retentit dans la guérite

De la vaillante sentinelle:

[Au refrain]

Afin de tromper son cafard,

De voir la vi’ moins terne,

Tout en veillant sur la lanterne

Chante ainsi le gardien de phar’:

[Au refrain]

Après la prière du soir,

Comme il est un peu triste,

Chante ainsi le séminariste

A genoux sur son reposoir:

[Au refrain]

A l’Étoile, où j’étais venu

Pour ranimer la flamme,

J’entendis, ému jusqu’aux larmes,

La voix du Soldat inconnu:

[Au refrain]

Et je vais mettre un point final

A ce chant salutaire,

En suggérant aux solitaires

D’en faire un hymne national:

Quand je pense à Fernande,

Je bande, je bande,

Quand j’ pense à Felici’,

Je bande aussi.

Quand je pense à Léonore,

Mon Dieu, je bande encore,

Mais quand pense à Lulu,

Là, je ne bande plus!

La bandaison, papa,

Ça n’ se commande pas.

Η Φερνάρδα  (Το ανασήκωμα)    

Κάθε φορά που μού ’ρχεται

βαριά μελαγχολία

τη μοναξιά μου ξεγελώ

κι αυτές τις στροφές τραγουδώ:

Σα σκέφτομαι τη Μένη

ετούτος σκληραίνει

κι η σκέψη μου αν πάει στην Λιλή

φουσκώνει πολύ

κι αν πάει τυχόν στην Ελένη

αυτός πιο πολύ ανεβαίνει

μα αν πάει στη Γαρουφαλλιά

μου μένει  μια σταλιά.

Το σήκωμα παιδιά δεν πάει παραγγελιά.

Και στης σκοπιάς τη μοναξιά

απ’ το κουβούκλιο μέσα

ο φανταράκος τραγουδά

αντρίκιες στροφές φωναχτά:

Αναπολώ την Νόνη

κι ετούτος τυλώνει

κι αν σκέπτομαι την Αθηνά

σκληραίνει ξανά

κι ο νους μου αν πάει στην Υβόνη

αυτός πιο πολύ μεγαλώνει

μα αν πάει στη Γαρουφαλλιά

μου μένει  μια σταλιά

Το σήκωμα παιδιά δεν πάει παραγγελιά.

Κι ο φαροφύλακας, που λες,

‘κεί πάνω στο φανάρι

ρεφάρει τους παλιούς καημούς

τραγουδώντας στους ωκεανούς:

Σα σκέφτομαι τη Εύη

φουσκώνει, θεριεύει

κι ο νους μου αν πάει στη Λιλή

σκληραίνει πολύ

κι αν φτάσει ως τη Μελπομένη

αυτός πιο πολύ ανεβαίνει

μα αν πάει στη Γαρουφαλλιά

μου μένει [αδελφέ] μια σταλιά

Το σήκωμα παιδιά δεν πάει παραγγελιά

Μα κι ο υποψήφιος μοναχός

δε θα τα καταφέρει

αν του καρφώσει ο Εξ’ αποδώ

στο μυαλό το τροπάρι αυτό:

Ο νους μου σαν πάει στην Ρωξάνη

φαγούρα με πιάνει

και την Ευτέρπη αν σκεφτώ

με τέρπει κι αυτό

κι αν σκέπτομαι τον Ιορδάνη

αυτή η φαγούρα επαυξάνει

μα αν φτάσω στη Γαρουφαλλιά

η φαγούρα ξαφνικά σταματά   [δεν την αισθάνομαι πια}

Η έκσταση, αδελφοί, δεν είναι εφικτή.

Ακόμη και στον  Άγνωστο

σαν βρέθηκα Στρατιώτη

τον άκουσα σε μια στιγμή

να λέει με φωνή σιγανή:

Σα σκέφτομαι τη Μένη

φουσκώνει, σκληραίνει

κι η σκέψη μου αν πάει στην Νανά

τυλώνει ξανά

κι αν φτάσει τυχόν ως την Ζέτα

φουσκώνει δικέ μου αβέρτα

μα αν πάει στη Γαρουφαλιά

μου μένει  μια σταλιά

Το σήκωμα παιδιά δεν πάει παραγγελιά.

Και το τραγούδι μου αυτό

εδώ ολοκληρώνω

μια π’ ύμνους σκάρωσα εθνικούς

για εργένηδες μοναχικούς

Σα σκέφτομαι τη Μένη

ετούτος σκληραίνει

κι η σκέψη μου αν πάει στην Λιλή

φουσκώνει πολύ

κι αν πάει τυχόν στην Ελένη

αυτός πιο πολύ ανεβαίνει

μα αν πάει στη Γαρουφαλιά

μου μένει  μια σταλιά

Το σήκωμα παιδιά δεν πάει παραγγελιά.