H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Εάν το ότι οι Εσκιμώοι έχουν πολλές λέξεις για τα πράγματα που γνωρίζουν καλά, όπως το χιόνι, σημαίνει κάτι, τι να σημαίνει άραγε ότι εμείς εδώ (στην κάτω δεξιά άκρη της Ευρώπης) για να αποδώσουμε το μή αληθινό έχουμε (και λέμε): ψεύτικο, απατηλό, πλαστό, κίβδηλο, κάλπικο, δήθεν,τάχα, φτιαχτό, σικέ, κι άλλα που δε μού ‘ρχονται αυτή τη στιγμή;
(από τις συνειρμικές σκέψεις, καθώς προσπαθούσα να ταιριάξω λέξεις για να σας φτιάξω μια απόδοση στα Εληνικά της «ψεύτικης ιστορίας» του Μπρασένς)
Μια ψεύτικη
ιστορία
Πάνω σε φόντο γαλανό,
κουκλόσπιτο εξοχικό,
είχε και κεραμοσκεπή
αυθεντικά συνθετική.
Δίπλα σε θάμνο πλαστικό
είχε πηγάδι ψεύτικο,
που τίποτα τ’ αληθινό
ποτέ δε θα ’βγαινε απ’ αυτό.
Να κι η σπιτονοικοκυρά,
στο περιβάλλον μια χαρά
που δένει -σαν σε κωμωδία,
σε μένα, να, έρχεται η κυρία.
Κι εγώ κρατώ λίγα λουλούδια,
που τώρα μοιάζουν μαραμένα,
πλάι στου κήπου της τα άνθη
που ζωηρά είναι βαμμένα.
Το ψεύτικο γκαζόν περνώ,
στο σπίτι την ακολουθώ,
εδώ φωτιά έχει αναμμένη
που καίει δίχως να ζεσταίνει.
Να κι ο μπουφές –θεόρατος,
στιλ Φούφουτος ενδέκατος!
Να και βιβλία αραδιασμένα
με το κιλό αγορασμένα.
Σικέ χαλιά και πανοπλίες,
ψεύτικες οι τοιχογραφίες,
φτιαχτή στο μάγουλο η ελιά
και για στολίδια: χαϊμαλιά…
Ψεύτικα νύχια και γκριμάτσες,
πιάνο που παίζει νότες φάλτσες,
με πλήκτρα γνήσια πλαστικά,
-με ελέφαντα σχέση καμιά!
Στων ψεύτικων κεριών το φως
σήκωσε τις δαντέλες της
και μου είπε ¨αν δεν κάνω λάθος,
είσαι το πρώτο μου το πάθος!¨
Δήθεν ντροπή και συστολή,
τάχατες έρωτα εμπλοκή,
νόθο, που ξέπεσε ως εδώ,
ουρί απ’ τον έβδομο ουρανό.
Το μόνο λίγο αληθινό
σ’ αυτή την ψεύτικη ιστορία,
είν’ πως για τούτη την κυρία
πραγματική είχα αδυναμία.
Κι ήταν αληθινή η σουβλιά
που ένοιωσα μέσα στην καρδιά
σαν πήγε να ερωτευτεί
μ’ αληθινό Ψευτο-Ποιητή.
Η Αφροδίτη είχε θελήσει
για μας να ψευδομαρτυρήσει
κι ο Έρως αντί να πάρει θέση,
είχε αρνηθεί να καταθέσει.
Παρά όλα αυτά, ομολογώ
-και δεν παραδοξολογώ-
ότι χρωστάω στην κυρία
μια ώρα γνήσια ευτυχία!
Σε ήχο:
1. Ο Μπρασένς αυτοπροσώπως
2. Σε τσίγκινο ήχο από τον Gobodobro.
3. Από την contreband-jazz-band
4. Η ανάγνωση της προσαρμογής που σας έφτιαξα
Histoire de faussaire
Se découpant sur champ d’azur
La ferme était fausse bien sûr,
Et le chaume servant de toit
Synthétique comme il se doit.
Au bout d’une allée de faux buis,
On apercevait un faux puits
Du fond duquel la vérité
N’avait jamais dû remonter.
Et la maîtresse de céans
Dans un habit, ma foi, seyant
De fermière de comédie
A ma rencontre descendit,
Et mon petit bouquet, soudain,
Parut terne dans ce jardin
Près des massifs de fausses fleurs
Offrant les plus vives couleurs.
Ayant foulé le faux gazon,
Je la suivis dans la maison
Où brillait sans se consumer
Un genre de feu sans fumée.
Face au faux buffet Henri deux,
Alignés sur les rayons de
La bibliothèque en faux bois,
Faux bouquins achetés au poids.
Faux Aubusson, fausses armures,
Faux tableaux de maîtres au mur,
Fausses perles et faux bijoux
Faux grains de beauté sur les joues,
Faux ongles au bout des menottes,
Piano jouant des fausses notes
Avec des touches ne devant
Pas leur ivoire aux éléphants.
Aux lueurs des fausses chandelles
Enlevant ses fausses dentelles,
Elle a dit, mais ce n’était pas
Sûr, tu es mon premier faux pas.
Fausse vierge, fausse pudeur,
Fausse fièvre, simulateurs,
Ces anges artificiels
Venus d’un faux septième ciel.
La seule chose un peu sincère
Dans cette histoire de faussaire
Et contre laquelle il ne faut
Peut-être pas s’inscrire en faux,
C’est mon penchant pour elle et mon
Gros point du côté du poumon
Quand amoureuse elle tomba
D’un vrai marquis de Carabas.
En l’occurrence Cupidon
Se conduisit en faux-jeton,
En véritable faux témoin,
Et Vénus aussi, néanmoins
Ce serait sans doute mentir
Par omission de ne pas dire
Que je leur dois quand même une heure
Authentique de vrai bonheur.
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 