H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Η ομπρέλα ΙΙ
Posted by vnottas στο 24 Μαΐου, 2012
Η ομπρέλα
Ρίχνει βροχή στη λεωφόρο,
χωρίς ομπρέλα η μικρή,
μα στη δική μου που έχει χώρο
χωράνε όλοι οι καλοί.
Στρίβω με μιας, κοντά της τρέχω:
¨Έχω για σας θέση στεγνή¨
Χαμογελά, το ¨ναι¨ της έχω,
να ’μαστε οι δυο αγκαλιαστοί…
Μια ομπρέλα για σένα,
μια ματιά σου για μένα,
θα ’ναι του Έρωτα, πες, προσταγή…
Μια ματιά σου για μένα,
μια ομπρέλα για σένα…
Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!
*
Σε εκείνη πλάι, κι έπαιζε η μπόρα
μ’ ήχους κρουστούς, τζαζ μουσική
κι όλη η πλάση έμοιαζε τώρα
για μας τους δυο να ‘χει φτιαχτεί…
Στον έβδομο ουρανό βρισκόμουν
και ευλογούσα το νερό
και δίχως να το πω ευχόμουν
ατέλειωτο κατακλυσμό
*
Μια άκρη του Παραδείσου
για μια ομπρέλα μαζί σου
των αγγέλων σκορπάς τη σαγήνη…
Μια ομπρέλα μαζί σου
για μια γωνιά Παραδείσου
Μόνο κέρδος για μένα θα μείνει!
*
Μα τι κι αν βρέχει, πάντα οι δρόμοι
φτάνουν σε κάποια γειτονιά…
Να κι η δική της και ¨Συγνώμη¨
λέει, ¨εγώ στρίβω εδώ να!¨
Προτού καλά το καταλάβω
να τη που φεύγει λικνιστή
στη λήθη πια τα όνειρα θάβω
…και την ομπρέλα μου μαζί!
*
Μια ομπρέλα για σένα,
μια ματιά σου για μένα,
θα ’ναι του Έρωτα, πες, προσταγή…
Μια ματιά σου για μένα,
μια ομπρέλα για σένα…
Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!
*
(από τον Μπρασένς)
(Η προσαρμογή στα ελληνικά)
Le parapluie
Il pleuvait fort sur la grand-route,
Elle cheminait sans parapluie,
J’en avait un, volé sans doute
Le matin même à un ami.
Courant alors à sa rescousse,
Je lui propose un peu d’abri
En séchant l’eau de sa frimousse,
D’un air très doux elle m’a dit oui.
REFRAIN
Un petit coin de parapluie,
Contre un coin de Paradis.
Elle avait quelque chose d’un ange,
Un petit coin de Paradis,
Contre un coin de parapluie.
Je ne perdait pas au change,
Pardi!
Chemin faisant que se fut tendre
D’ouïr à deux le chant joli
Que l’eau du ciel faisait entendre
Sur le toit de mon parapluie.
J’aurais voulu comme au déluge,
voir sans arrêt tomber la pluie,
Pour la garder sous mon refuge,
Quarante jours, Quarante nuits.
REFRAIN
Mais bêtement, même en orage,
Les routes vont vers des pays.
Bientôt le sien fit un barrage
A l’horizon de ma folie.
Il a fallut qu’elle me quitte,
Après m’avoir dit grand merci.
Et je l’ai vue toute petite
Partir gaiement vers mon oubli.
REFRAIN
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε