H jota (λαϊκός ισπανικός χορός) των φοιτητών. Zarzuela 1875
*
[Από τις ¨Ζωγραφιές μου¨ - Λάδι σε χαρτόνι - Άνοιξη 2015]
*
*
Ρίχνει βροχή στη λεωφόρο (Η ομπρέλα)
Posted by vnottas στο 24 Μαΐου, 2012
Η ¨ομπρέλα¨ είναι η αφορμή, αλλά έχει και λίγο ¨σιγανοψιχάλισμα¨ και μια ιδέα ¨ανοιξιάτικη βροχούλα¨…
Η ¨Ομπρέλα¨ από τον δημιουργό
…και στα ρώσικα (για τη Σίλια)
από το quartet-plein-jazz
από το trio-dolce-vita
Σημείωση: Στην πρόσφατη εκδήλωση για τη γαλλική ποίηση στο Βαφοπούλειο, ανακάλυψα ότι οι ντόπιοι φίλοι του Ζορζ Μπρασένς είναι περισσότεροι από όσους νόμιζα (υποθέτω ότι το πρόσεξαν κι εκείνοι). Αφιερώνω το σημερινό τραγουδάκι στους δυο, με τους οποίους πιάσαμε κουβέντα στο τέλος.
Η ομπρέλα
Ρίχνει βροχή στη λεωφόρο,
χωρίς ομπρέλα η μικρή,
μα στη δική μου που έχει χώρο
χωράνε όλοι οι καλοί.
Στρίβω με μιας, κοντά της τρέχω:
¨Έχω για σας θέση στεγνή¨
Χαμογελά, το ¨ναι¨ της έχω,
να ’μαστε οι δυο αγκαλιαστοί…
Μια ομπρέλα για σένα,
μια ματιά σου για μένα,
θα ’ναι του Έρωτα, πες, προσταγή…
Μια ματιά σου για μένα,
μια ομπρέλα για σένα…
Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!
*
Σε εκείνη πλάι, κι έπαιζε η μπόρα
μ’ ήχους κρουστούς, τζαζ μουσική
κι όλη η πλάση έμοιαζε τώρα
για μας τους δυο να ‘χει φτιαχτεί…
Στον έβδομο ουρανό βρισκόμουν
και ευλογούσα το νερό
και δίχως να το πω ευχόμουν
ατέλειωτο κατακλυσμό
*
Μια άκρη του Παραδείσου
για μια ομπρέλα μαζί σου
των αγγέλων σκορπάς τη σαγήνη…
Μια ομπρέλα μαζί σου
για μια γωνιά Παραδείσου
Μόνο κέρδος για μένα θα μείνει!
*
Μα τι κι αν βρέχει, πάντα οι δρόμοι
φτάνουν σε κάποια γειτονιά…
Να κι η δική της και ¨Συγνώμη¨
λέει, ¨εγώ στρίβω εδώ να!¨
Προτού καλά το καταλάβω
να τη που φεύγει λικνιστή
στη λήθη πια τα όνειρα θάβω
…και την ομπρέλα μου μαζί!
*
Μια ομπρέλα για σένα,
μια ματιά σου για μένα,
θα ’ναι του Έρωτα, πες, προσταγή…
Μια ματιά σου για μένα,
μια ομπρέλα για σένα…
Ναι! κερδίζω στην ανταλλαγή!
Le parapluie
Il pleuvait fort sur la grand-route,
Elle cheminait sans parapluie,
J’en avait un, volé sans doute
Le matin même à un ami.
Courant alors à sa rescousse,
Je lui propose un peu d’abri
En séchant l’eau de sa frimousse,
D’un air très doux elle m’a dit oui.
REFRAIN
Un petit coin de parapluie,
Contre un coin de Paradis.
Elle avait quelque chose d’un ange,
Un petit coin de Paradis,
Contre un coin de parapluie.
Je ne perdait pas au change,
Pardi!
Chemin faisant que se fut tendre
D’ouïr à deux le chant joli
Que l’eau du ciel faisait entendre
Sur le toit de mon parapluie.
J’aurais voulu comme au déluge,
voir sans arrêt tomber la pluie,
Pour la garder sous mon refuge,
Quarante jours, Quarante nuits.
REFRAIN
Mais bêtement, même en orage,
Les routes vont vers des pays.
Bientôt le sien fit un barrage
A l’horizon de ma folie.
Il a fallut qu’elle me quitte,
Après m’avoir dit grand merci.
Et je l’ai vue toute petite
Partir gaiement vers mon oubli.
REFRAIN
Στράτος Παγιουμτζής
Σιγανοψιχάλισμα
Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας
Μουσική: Πάνος Γαβαλάς, Πίτουρας
Σιγανοψιχάλισμα
δάκρυ δάκρυ πέφτουνε της βροχής οι στάλες
Πού να είσαι χάθηκες, να με σκάσεις βάλθηκες
έχω λίγες συμφορές, θα μου φέρεις κι άλλες
με χτυπούν στο πρόσωπο σιγανοψιχάλες
Η βροχή δυνάμωσε,
για ποιο λόγο άργησες δεν καταλαβαίνω
μήπως ξελογιάστηκες μ’ άλλη αγάπη πιάστηκες
έχω σου τ’ ομολογώ το μυαλό χαμένο
άρχισα ν’ ανησυχώ και σε περιμένω
Ειν’ η ώρα εννιάμισι,
αν και πέφτει η βροχή, περιμένω ακόμα
πού να λησμονήθηκες και δε με λυπήθηκες
η αγωνία μου ‘φερε την ψυχή στο στόμα
ειν’ η ώρα εννιάμισι μα περιμένω ακόμα
Ανοιξιάτικη βροχούλα
Στίχοι: Βαγγέλης Γερμανός
Μουσική: Βαγγέλης Γερμανός
Με τις τσέπες αδειανές κι ένα φόβο στην καρδιά
απ’ του κόσμου τις φωνές μες στη γιορτινή βραδιά
σε περίμενα κι απόψε σαν το μάννα τ’ ουρανού
μα ξημέρωσα μονάχος με το φως του αυγερινού.
Ανοιξιάτικη βροχούλα η αγάπη μου η παλιά
στην αγάπη την καινούργια δώρα στέλνει και φιλιά
με το ίδιο το τραγούδι που γυρίζει σιγανά
και ξυπόλητη χορεύει στα σοκάκια τα στενά.
Ανοιξιάτικη βροχούλα μου ψιθύρισε στ’ αυτί
για έναν κόσμο καμωμένο με σοφία κι αρετή
τ’ ουρανού το περιβόλι μοναχά για μας τους δυο
περιμένει φυλαγμένο στου μυαλού σου το βυθό.
Μα οι κουβέντες του κοσμάκη, οι ελπίδες του κοινού
με ποτίσανε φαρμάκι, μου θολώσανε το νου
πλάσμα του Θεού χαμένο, στο πλευρό σου περπατώ
στέκομαι στο περιβόλι και σε γλυκοχαιρετώ.
Ανοιξιάτικη βροχούλα, ανοιξιάτικη βροχή
διάλεξε μαζί μου αν θα ‘ρθεις, ή αν θα μείνεις μοναχή
φαγητό, κρασί, κρεβάτι και τα ρούχα μας κοινά
μα γι’ αυτούς που μένουν μόνοι, δεν υπάρχει γιατρειά.
Πέφτουν της βροχής οι στάλες
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Πέφτουν της βροχής οι στάλες
και εγώ κάθομαι στις σκάλες
Θα θελα να μπω, σαν πρώτα
μα κρατάς κλειστή την πόρτα
Τι την θέλεις και την κλείνεις;
να μπω μέσα δε μ’ αφήνεις
είναι συννεφιά και μπόρα
και τι θ’ απογίνω τώρα
Απορώ τι σου χω φταίξει
άνοιξε, άνοιξε θα βρέξει
πέφτουν της βροχής οι στάλες
και ‘γω κάθομαι στις σκάλες
Βασίλης Νόττας: Το Ιστολογοφόρο 
Σχολιάστε